บท ๑
วันอังคาร
ภัตตาคารแอ๊ตแลนติค กริลล์ ตอนบนฝั่งตะวันออกของแมนฮัตตัน
ปัญหาที่เกิดเมื่อไปมีเดตหลังจากกอกหักยับเยินเป็นเสี่ยง ๆ ก็คือคุณอดไม่ได้ที่จะเอาพ่อหนุ่มคนใหม่ไปเปรียบกับไอ้หนุ่มที่ทิ้งคุณไป ตัวอย่างเช่น จากคะแนนเต็มสิบ ร๊อบ คาร์เวลได้สอง นิค โจนส์ ได้สิบเอ็ด
อย่าเดาเลยค่ะ ร๊อบ คาร์เวลก็คือชายคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามฉันยามนี้ภายในแอ๊ตแลนติคกริลล์ อายุสามสิบสาม โปรแกรเมอร์อาวุโส ราศีคนคู่ กับ...อะไรทะยานฉันก็จำไม่ได้แล้ว . . . ตามที่คุยกันเออ ๆ ออ ๆ ระหว่างกินคอ็อกเทลกุ้ง
ถ้าร็อบ คาร์เวลเป็นฝันร้าย ทั้งที่ฉันเจตนาดียอมนัดเดตด้วย แต่ก็ไม่วาย"เลิกบ่นถึงนิคเสียที ชั้นล่ะเบื่อแล้ว" ไฮดี้เพื่อนร่วมห้องฉันว่า หามิได้เลย ไฮดี้เพื่อนเลิฟฉันไม่จุ้นจ้านกับฉันสียจนดูงี่เง่า ไม่ ไม่ใช่ ร๊อบออกแสนจะหน้าตาดี ออกจะดีเพียบพร้อมเสียจน นิค โจนส์ แทบจะเปรียบกันไม่ได้เลย
ถอนใจ นั่นนิคเขานึกอะไรกับฉันอยู่ใช่ไหม? นั่นเพราะฉันดีออกอย่างโน้น ดีออกอย่างนั้น แต่ก็ยังไม่เหมาะสมเพียบพร้อมสำหรับเขาหรือเปล่า? แต่ไม่ใช่อย่างนั้นเพียงสิ่งเดียว? ทำไมฉันต้องใช้ตั้งสี่นาทีกว่าจะนึกได้ทั้งที่คนอื่นมีหรือพวกผู้ชายทุกคนในช่วงหกสัปดาห์แค่แป๊ปเดียวก็รู้แล้ว
ช้าก่อน ฉันแค่เพิ่งนึกได้ว่าสำหรับนิคแล้วไม่เกี่ยวกับเรื่องเวลา แต่เป็นเรื่องของคนที่อยากเป็นซูเปอร์โมเดล ชื่อ ทามารา
อะไรนะที่ทามารามีแล้วฉันไม่มี? เป็นบัญชีหางว่าวเชียวล่ะ
จากรายการที่ หนึ่ง ถึง ล้าน ก็คือ เธอดูเหมือนคาเมรอน ดิแอซ เด๊ะเลย
"งั้นหรือ แมดดี้" ร๊อบ คาร์เวลค่อย ๆ ปริปากเล็ก ๆ พูดออกมา ทั้ง ๆ ที่มีเศษซุคคินี่ติดที่ฟันหน้าสองซี่ของเขา เขากรีดนิ้วก้อย ยกไวน์แดงขึ้นจิบ "ใคร ๆ ก็ถามผมว่าเป็นอะไรกับพวกคาร์เวลเจ้าของอาณาจักรไอศครีมหรือเปล่า แต่เปล่าน่ะ ผมก็ไม่ได้ ---ว่าแต่คุณชอบรสไหนล่ะ แมดดี้ วานิลา ช็อคโกแล็ต หรือผสม ? ส่วนตัวแล้วผมชอบแบบผสมโรยเกล็ดสี"
อุแม่เจ้า นี่เหรอบทสนทนาในนัดครั้งแรกสมัยนี้? นี่คือชายหญิงที่นัดกันอีกสองหนก็จะเห็นกันจนล่อนจ้อนหมด คุยกันหรือ?
อย่าเพิ่งรำคาญไปเลยค่ะ ฉันแค่ตะโกนกับตัวเองอยู่ในใจ แค่คุณนึกถึงอีกตัวเลือกแทนชายหนุ่มแสนเพียบพร้อมคนนี้ สิคะ ไหล่ฉันห่อ แล้วทันใดนั้นก็ไม่นึกอยากจะกลืนกินแซลมอนคลุกสมุนไพรจานนั้น
ฉันควรอธิบายเพิ่มเติมจะดีกว่า คุณพ่อของฉัน(ท่านเป็นผู้อำนวยการสร้างหนังฮอลลีวูด) กับภรรยาของท่าน(ไอวี่ แม่เลี้ยงฉัน) กับลูกสาวอายุสิบสองขวบ(แอเรียล น้องสาวต่างแม่ของฉัน แบ็คอัพนักร้องขวัญใจวัยรุ่น)จะมานิวยอร์กกัน สุดสัปดาห์หน้า(และฉันอ้างตามคำพูดพวกเขา) "ว่าจะมาจับจ่ายในเทศกาลฤดูใบร่วง" พวกเขาจะไปพักกันที่โรงแรมหรูเลิศล้ำสมัยขึ้นต้นชื่อด้วย"ดั๊บ'ยู"แถวแถวยูเนี่ยนสแคว์ ยายปีศาจโทรมาเรียกฉันและ"แฟนของตัว"ไปกินมื้อเย็นด้วยระหว่างที่พวกเขามาเยี่ยม แล้วพูดอย่างยะโสตามปรกติของเธอว่า"เธอยังอยู่ที่อพาร์ทเม้นแสนสวยงาม(แปลว่าอุบาทว์)อยู่ใช่ไหม แมดเดอไลน์ ฉันหมายความว่า ถ้ามันไม่ใหญ่พอสำหรับคนครึ่งคน อย่าว่าแต่สำหรับผู้หญิงสองคนเลย เออถ้าเธอเลือกไพ่ดี คงมีเครื่องเพชรทิฟฟานี่ใส่และได้อยู่บ้านคนเฝ้าประตู กับนิคนะ"
ก็เป็นไอวี่ทุกที ที่โทรมาทักทายทุก ๆ สองสามสัปดาห์ ไม่ให้ขาดการติดต่อ พ่อล่ะไม่เคยเลย เว้นแต่ในวันเกิดฉัน พ่อฉัน แฮรี ไซม่อน หย่าร้างกับแม่ไปแต่งงานกับไอวี่ตอนห้าขวบ แล้วครอบครัวใหม่ก็อพยพพากันไปอยู่แอลเอ แล้วก็ไม่ใคร่ได้พบปะกันนับแต่นั้น หากพ่อมาทำธุระที่นิวยอร์ก ฉันก็ได้เจอท่าน ถ้าหากไอวี่อยากมาช้อปเผื่อล่วงหน้าเทศกาลที่กำลังจะมาถึง ฉันก็ได้เจอะท่าน การมาเยือนครั้งล่าสุดของครอบครัวไซม่อน(เหตุว่าไอวี่อยากดูละคอนบอร์ดเวย์ บางเรื่องที่กำลังจะลาโรง) ช่างพอเหมาะพอเจาะประจวบกับตอนที่ฉันมีความรักช่วงสั้น ๆ
และตาจอมยุ่งตลอดศก ก็เกิดกระดี้กระด๊ายินดีไปกินข้าวกับพ่อแม่ เรื่องของเรื่องเพราะว่าพ่อเป็นผู้อำนวยการสร้าง นั่นเลยฟังดูเป็นคนสำคัญ พวกไซม่อนเริ่มหันมาใส่ใจฉันเป็นครั้งแรกในหลาย ๆ ปีก็เพราะตานิคสวมเชิ้ตดำชุดแบล็คไท กางเกงดำ กับรองเท้ายี่ห้อปราดา นั่งข้างฉัน สั่งไวน์อย่างรู้งาน พูดจาสนทนาถูกใจ และเม้าธ์เรื่องวงในของบรรดาคนดังที่ไปทำศัลยกรรมพลาสติกกับลุงเขาที่แฮมป์ตัน พ่อปลื้มตานิคมาก แต่แฮรี่ ไซม่อน พ่อฉันกลับมองฉัน พูดกับฉันคนละแบบ
ทำอย่างกับว่าฉันเป็นคนอื่น ไม่ใช่ลูกสาวผมหยิกหน้าตาเรียบ ๆ อยู่ในรังหนูทางฝั่งตะวันออก ไม่ร้องเพลง ไม่เต้น ไม่ออกท่าออกทาง ไม่วาดเขียน และยังพูดอ้อ ๆ แอ้ ๆ ทั้ง ๆ ที่อายุปาเข้าไป ยี่สิบเก้าแล้ว จะเง็งกันไหมนี่ที่ฉันโมเมไม่บอกพ่อว่าตานิคพ่อคนดีเลิศประเสริฐศรีเหมาะเหม็งกับฉันในสายตาพวกท่านน่ะ เขี่ยฉันทิ้งเสียแล้ว?
บางทีฉันน่าจะบอกสักหน่อยว่าเพื่อนชายคนหลังสุด พ่อคนขี้อายกลายเป็นแตนแตกรังเมื่อไอวี่ดันปากพล่อยไปถามว่าคุณพ่อเขาทำมาหากินอะไร พวกไซม่อนเหมือนถูกหยามเมื่อเขาไม่ปรากฏกาย ดังนั้นจึงส่งโบชัวร์กิจกรรมเร่งให้มีเดต แถวอัพเพอร์เวสต์ไซด์ ที่ฉันอาจอยากหนีไปอยู่ ส่งมาให้
ฉันรู้สึกเหมือนมีใครแอบมองอยู่ อ้อ ฉันกำลังออกเดตอยู่นี่ ทำไมไปคิดแต่เรื่องไม่ดี ฉันคิดว่าจะลืมตานิคได้แล้วพบคนใหม่ ฉันนึกว่าจะหาใครที่ทำให้ฉันดูปรกติในสายตาครอบครัวฉันที่คอยจ้องจับผิด ระหว่างมื้อเย็นนานสามชั่วโมง แต่ฉันคิดผิด ฉันอยากให้คมานั่งข้างฉัน เช่นเดียวกับพวกไซม่อน
ร๊อบรับประทานทูน่าสเต๊กคำสุดท้ายเสร็จ มองฉันอย่างไร้จุดหมาย แล้วทำคิ้วย่น เขาโยกตัวไปทางขวา มองฉัน แล้วขยับไปทางซ้ายและมอง กลับไปอีกครั้ง คิ้วย่นอีกครา เขาแลบลิ้นไปทางซ้ายและมองอีกครั้ง เขาลองใช้ลิ้นราวกับพยายามขบคิดเรื่องลอการิธึ่ม
"เออ เห็นไฮดี้บอกว่าคุณเข้าประกวดนางงามนิวยอร์กด้วย" ร็อบกล่าว ตาก้ม ๆ เงย ๆ จ้องฉัน มองดูผมหยิกหยองสีน้ำตาลที่ไม่ยอมไปดัดให้ตรง ดวงตาสีฟ้ามัว ใบหน้าไร้สันแก้ม ริมฝีปากไม่ฉีดซิลิโคลนเสริม หน้าอกขนาดกลาง ๆ รูปร่างกลาง ๆ หน้ากลาง ๆ ไม่สะสวยแต่ไม่ขี้เหร่
"ค่ะ ไฮดี้เจ้ากี้เจ้าการใส่ชื่อชั้นไปประกวดนางงามนิวยอร์ก ชั้นก็. . . เออ . . . เหมือนสาวรุ่นจะไปแข่งกะสาวอึ๋ม ชั้นล่ะกลัว ๆ แต่คุณ . . . เออ ฉันหมายถึงว่าจะต้องหุ่นเหมือนนางแบบถึงจะเป็นนางงามนิวยอร์กได้น่ะค่ะ"
อีตาบ้า
"ยอร์ควิลล์น่ะ" ฉันแก้ พยายามจะตักข้าวปาใส่หน้าเขา "ยอร์ควิลล์ ที่คนแถวนั้นเรียกน่ะ ถนนสายสองฝั่งตะวันออกยุคแปดศูนย์เก้าศูนย์นั่น ก็แค่งานประกวดท้องถิ่น ถึงชั้นจะเข้าประกวดแต่ไม่ได้หวังจะเข้าถึงรอบสุดท้ายหรอกค่ะ"
นั่นจริงค่ะ ฉันไม่ได้เข้าประกวดนางงามยอร์กวิลล์เพื่อหวังชนะ แต่เพื่อเป็นเกียรติและเป็นที่ระลึกแก่แม่ของฉันที่เคยครองตำแหน่งนางงามยอร์กวิลล์ในปี๑๙๗๒(และท่านรูปร่างเหมือนนางแบบจริง ๆ เลย) แม่ตายตอนฉันอายุยี่สิบเอ็ด สองวันหลังจากฉันจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก ราวกับท่านทนรอจนให้ผ่านพ้นเวลาอันน่ายินดี ให้ท่านได้สบายใจแล้วจึงจากฉันไป
คงมีความหมายมากถ้าเผื่อลูกจะได้สวมมงกุฎนางงามยอร์กวิลล์นั้นด้วยนะ? แม่จะสุขสักแค่ไหนที่เห็นลูกเข้าประกวด! ท่านมักจะล้อเลียน หัวใจฉันเจ็บแปลบเมื่อนึกถึงแม่ นัยน์ตาสีฟ้าฝันหวานว่าลูกสาวเพียงคนเดียวท่านจะดำเนินรอยตามเท้า ถ้าปีนี้ฉันไม่เข้าประกวด ฉันอาจพลาดโอกาส นางงามยอร์กวิลล์ต้องอายุไม่เกินสามสิบปี และฉันอายุยี่สิบเก้าแล้ว
"โอ้โห แมดดี้คุณกล้าจัง" ร๊อบออกปาก พลางพลิกกระเป๋าหนังใส่สมุดเช็ค " ผมหมายถึง หุ่นอย่างนี้ไปแข่งกะอย่างนั้น---"เขาพยักเพยิดไปทางโต๊ะหลังเรา "ผมพนันได้เลยว่าคุณต้องเจออึ๋ม ๆ อย่างนั้นหลายคนในงานประกวด"
ไฮดี้ไปเจอตางั่งนี้จากไหนนะ? ฉันหันไปมองคู่แข่งแล้วแทบถ่มไวน์ในปากออกมาหมดแม่แฝดคนละฝากับคาเมรอน ดิแอซ ที่นิคทิ้งชั้นไปหากำลังอ่านเมนู และยิ้มอวดฟันขาวเป็นประกาย กับคู่เดตหน้าตาดี ที่ม่ใช่นิค โจนส์
เมื่อเดือนที่แล้ว ทามารา อาร์ม ปรากฏกายขึ้น ณ บรเวณโถงรับรองของบริษัทเครื่องสำอางแคชเมียร์เพื่อทดสอบเป็นนางแบบ ตอนนั้นฉันเพิ่งเป็นอดีตกิ๊กของนิคได้หกอาทิตย์ ฉันมองแม่คนนั้นจัดชุดสีฟ้าอ่อนแล้วกระเถิบเข้าไปใกล้เพื่อนกินข้าวเย็นของเธอ น่าสนใจดีนะ นี่หมายความว่านิคกับทามาราเลิกกันแล้ว บางทีฉันยังพอมีโอกาสคืนดีกับเขา! บางทีเขาอาจไปกินมื้อเย็นกับพวกไซม่อนพร้อมกับฉัน บางที---
ไม่แน่นะ นิคอาจจ้องมองแม่ทามาราผ่านกระจกอยู่นอกร้านแอตแลนติค กริลล์ สีหน้าน่าเวทนาบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา คงคงกำลังเปิดมือถือ กดเบอร์ถือหูรอสาย ดวงตาทุกข์ระทมจ้องมองแต่ทามารา
โทรศัพท์มือถือของแม่นั่นดังขึ้น ฉันได้ยินเธอทักสวัสดี ขบริมฝีปาก บอกคู่เดตของเธอ(ซึ่งใส่แว่นตากันแดด) กล่าวขอโทษขอคุยธุณะส่วนตัวสักนาที แล้วกระซิบกระซาบว่า "นิค ชั้นบอกคุณว่าเลิกกันแล้วนี่" เงียบกริบ "นิค ฉันไม่ได้รักคุณ อะไรนะ?" เธอกรีดเสียงแหลม ขณะหันไปมองนอกกระจก "ฉันไม่เชื่อเลยว่าคุณแอบสะกดรอยตามฉัน มันจบแล้ว ยอมรับเสียเถอะ" คลิก
ตอนนั้นเองที่นัยน์ตาสวยละห้อยมาปะฉัน ดวงตาคู่นั้นเบืกโพลง เขากดหมายเลขมือถืออีกครั้ง กระเป๋าถือใบเล็กของฉันเริ่มสั่น
ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าที่เขาโทรมาไม่ได้จะขอคืนดีด้วยนะ?
เขาต้องการอะไรกันนะ?
-----------------------------------------------------------------------------------------------ชวยติชมด้วยนะ ขอบคุณมั่ก ๆ
จาก ฆฏา(okata@thai.com)
จากคุณ :
ฆฏา
- [
12 มิ.ย. 47 20:29:09
A:161.246.51.95 X:161.246.1.35
]
. . . มั่นไว้ อย่าเปลืองใจให้กิ๊กเก่า . . .
