CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown



    Knock u Baby ++ !! ตอนที่ 4 ( มาแล้วค่ะ อิๆ)

    ตอนที่ 4 ... แมวน้อยหลงทาง ...


    หลายวันผ่านมา…ปรายฟ้าได้ทราบที่ชายหนุ่มตาโตขาดการพบหน้าไปนั้นเป็นเพราะเขาติดงานที่เลี่ยงไม่ได้อยู่

    หลายวันมานี้….จึงมีเพียงเสียงทุ้มนุ่ม อ่อนโยนที่โทรมากล่าวราตรีสวัสดิ์กลับเธอเสียทุกคืน

    ปรายฟ้านับถือชายคนนี้จริงๆ อย่างที่น่านนลินบอก…ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะเข็ดแล้วหายไปเลย ไม่ก็คงจะแก้แค้นชนิดที่เรียกว่าอันตรายสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ …แต่นี่น้ำเสียงของเขาไม่มีการกล่าวโทษหรือเคืองแค้นใส่เธอหรืออย่างไร …ทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมาตะหงิดๆ

    … เขาคิดยังไงกับเธอกันแน่นะ…
    ไม่หรอก ถ้าจะคิดก็คงคิดกับปรายฟ้า คุณหนูไฮโซคนนั้นเสียมากกว่า
    เขายังไม่รู้จัก ปรายฟ้า…คนที่เป็นคนธรรมดาเลย จะคิดอย่างไรได้ …

    “พรุ่งนี้ผมจะกลับกรุงเทพแล้วล่ะครับ” เสียงคุ้นเคยปลายสายบอกอย่างเบิกบาน …และอีกฝั่งสายก็ชินเสียแล้วกับการที่ต้องมีเขาโทรกล่อมนอนในยามค่ำคืน …
    “ผมอยากเจอคุณจัง…ว่างไหมครับ วันเสาร์หน้านี้” ชายหนุ่มถาม

    “ได้สิคะ” …มาหวานๆแบบนี้ เสาร์นี้เขาจะมีลูกไม้อะไรหรือเปล่านะ ปรายฟ้าอดแหยงไม่ได้…



    แต่เมื่อปาจรีย์ได้ยินเรื่องนัดวันเสาร์ที่จะถึงนี้ เธอถึงกับอุทานดัง
    “ไม่จริงน่า!!!!”

    “ทำไมหรือ” ปรายฟ้าทำหน้าตกใจด้วย

    “ก็วันเสาร์นี้วันเกิดเขานี่นา ขนาดพี่สาวฉัน เขายังไม่ยอมให้นัดวันเกิดเลย เขาบอกว่าวันนั้นเป็นวันที่เขาอยากอยู่กับครอบครัว…เธอโชคดีมากๆนะ แสดงว่าเขารักเธอแน่ๆเลยปาย” ปาจรีย์รีบอธิบาย

    ปรายฟ้าหัวใจเธอพองโตขึ้น…
    “ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ เขาอาจจะแค่…อยากแก้แค้นอะไรฉันก็ได้นะ” แม้จะดีใจที่ได้ยิน…

    “ก็เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับครอบครัวมากเลยน่ะสิ คนบ้างานแบบนั้นด้วยแล้ว นอกจากงานและครอบครัว ก็ไม่เคยเห็นจะให้อะไรสำคัญเท่า… “

    ถึงคนสนิทอย่างปาจรีย์จะออกปากบอก ปรายฟ้าก็ยังอดหวาดหวั่นไม่ได้ แม้ในใจจะนับวันรอคอยวันนั้น…

    +++++++++++++++++++++++++++++++

    ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง วันนี้ปรายฟ้าต้องมาฟังบรรยายนอกสถานที่กับทางคณะ ร่างบางในชุดนักศึกษานั่งตัวงอ …แน่นอนว่าคงเป็นอาการของผู้หญิงๆ

    “เดี๋ยวฉันมานะ บัว” เธอหันไปบอกเพื่อนข้างๆก่อนจะลุกเดินออกจากห้องสัมมนาไป …

    ร่างบางเดินกระผลกกระเปลี้ยอยู่ตามทาง…เธอกำลังรู้สึกวิงเวียนอย่างมากนักจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น…ใบหน้าขาวอยู่แล้วยิ่งซีดหนัก

    “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ…คุณ” เสียงทุ้มนุ่มถามขึ้น

    “….ไม่ค่ะ” หญิงสาวตอบ เมื่อเงยมอง เป็นชายหนุ่มอีกคนในสูทเข้ม แต่ไม่ทันไรร่างบางก็ล้มลงไปฟุบกับพื้นพรมสีแดงของโรงแรม เสียงเรียกลางเลือนและเบาลงทุกทีๆ


    สักพักกลิ่นฉุนๆของแอมโมเนียก็ลอยอยู่ตรงจมูก จนต้องเบือนหน้าหลบกลิ่นของมัน

    “โอเคไหมครับ คุณปาย” วงหน้าของคนคนหนึ่งอยู่ห่างจากเธอแค่คืบ…

    “คุณนีน!!” เขามาได้ไงเนี่ย … หญิงสาวมองอย่างสงสัย ชายหนุ่มผลิยิ้ม

    “คนที่ช่วยคุณไว้คือเพื่อนสนิทผมเองครับ…เขาเลยโทรหา” เขาอธิบาย บัดนี้ศีรษะของหญิงสาววางอยู่บนไหล่หนา ร่างเธอถูกวางนอนราบบนโซฟาตัวใหญ่ กลิ่นน้ำหอมคละคลุ้งกับแอมโมเนียลอยอบอวลอยู่ตรงหน้า มันหอมหวานผิดปกติ…
    “ทานน้ำหวานหน่อยนะครับ จะได้ดีขึ้น” พร้อมยกแก้วสีแดงแตะริมฝีปากซีดขาว…ใบหน้าเคยขาวจึงแดงขึ้นเพราะการสูบฉีดของหัวใจมันทำงานเร็วผิดปกติ…กับท่าทีอบอุ่นของเขา
    “เป็นผู้หญิงนี่ลำบากจังนะครับ หึๆ” เขาหัวเราะในลำคอ…

    “ขอโทษนะคะ…ตัวฉันหนัก!” ปรายฟ้าเพิ่งรู้ว่าเธอพิงเขาอยู่ … พยายามดันตัวขึ้น หากถูกชายหนุ่มโอบไหล่รัดไว้แน่น มืออีกข้างก็เลื่อนมาจับมือบางไว้อย่างไม่คลายง่ายๆ

    “ตัวคุณเบาอย่างกับแมว…” เขาว่า พลางจ้องมองราวกับจะกลืนกินหัวใจหญิงสาวไว้ตลอดกาล …เธอหลงลืมไปแล้วว่าปาจรีย์เตือนเธอ…เขาเป็นคนเช่นไร

    “แมวของคุณคงตัวใหญ่” หญิงสาวหัวเราะคิก

    “ไม่เลยครับ  แถมน่ารักมาก…” เขาบอกเสียงนุ่ม

    “แม้ว่ามันจะเป็นแมวข้างถนนหรือคะ มันอาจจะเป็นแมวที่นิสัยไม่ดีก็ได้ หรือบางทีอาจจะเป็นแมวย้อมสีมา”
    เขายิ้มหวานอีกครั้งหนึ่ง

    “ไม่ว่ายังไงผมคิดว่าแมวตัวนั้นน่ารัก…ชนิดที่อยากจะมองไว้ตลอดเลยล่ะครับ”
    ชายหนุ่มแนบสัมผัสหวานเบาลงบนแก้มหญิงสาว พลางเชยคางหล่อนขึ้นรับจุมพิตของเขา…

    “คุณนีน…” คำพูดของหญิงสาวถูกซึมหายไปกับรอยประทับอ่อนหวานที่เนิ่นนานนัก…หญิงสาวหลับตาพริ้ม…

    +++++++++++++++++++++++++++++++

    ดาวกระดาษนับพันในขวดโหลรอคอยการมอบให้เจ้าของวันเกิด เหลือเพียงแค่โบว์ที่ยังขาดหาย…โบว์ที่สดใส ประดับประดาให้เจ้าขวดโหลที่ราคาถูกให้ดูเลอค่าขึ้น …หญิงสาวจึงมาเดินหาซื้อโบว์ที่ถูกใจ

    ห้างสรรพสินค้าในประเทศไทยมีนับหลายสิบที่ …แต่เหมือนจะโดนลิขิตมา ให้หญิงสาวต้องมาพบกับชายหนุ่มที่นี่ ที่ที่เธอเลือกมาเดิน…หญิงสาวผุดรอยยิ้มนึกจะเดินไปทักทายให้เซอไพร์สเล่น หากต้องชะงักก่อนเมื่อเห็นว่าเขามีคนเคียงกาย ที่ดูสวยและเหมาะกับเขานัก สวยชนิดที่ไม่ต้องมีโบว์หรืออะไรมาตกแต่งเพิ่มค่าเลย…

    ปรายฟ้ากำห่อโบว์ที่เธอคิดว่าสวยที่สุด ดีที่สุดไว้ในมือ …อย่างปวดใจนัก …. ร่างบางหันหลังให้กับภาพบาดตานั้น … แมวข้างถนน มันจะไปเลอค่าเท่าเทียมกับเจ้าชายกบญี่ปุ่นโด่งดังอย่างเขาได้ไงล่ะ!! …

    ++ ต่อค่ะ

    จากคุณ : iNt_GaL - [ 12 มิ.ย. 47 20:57:36 ]