ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2842923/W2842923.html
ตอนที่2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2854271/W2854271.html

ฝนดาวสุนัข โดย monchit
บท ฝนดาวตก ตอนที่ 3

บัดนี้ทุกอย่างที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเป็นการตอกย้ำอีกครั้งหนึ่งว่า
พิภพแห่งนี้มิใช่โลกมนุษย์อย่างแน่แท้
จากประตูวิหารออกมามีบันไดสิบกว่าขั้น เรียงกันลงไปสัมผัสกับพื้นหญ้าประหลาด
มันเป็นหญ้าที่มีสีชมพู แผ่รัศมีกว้างไกลออกไปจนกลายเป็นท้องทุ่งสีชมพูเรืองรอง
บางแห่งเห็นเป็นเนินสูงต่ำสลับ ลดหลั่นกันเป็นทิวเทือก สีชมพูม่วงกับสีชมพูอ่อน
ซ้อนกันไปมาเกิดเป็นสีสันสวยงาม
มีดอกไม้หัวกลมๆสีเขียวและเหลืองโผล่ขึ้นมาเป็นแห่งๆ มองเห็นดอกหัวกลมๆของมัน
เอนไหวไปมาตามคลื่นแรงลม เฉกเช่นเดียวกับปุยเมฆก้อนกลมที่ลอยไปอย่างเชื่องช้า
ที่บนท้องฟ้าสีครามมีดวงจันทร์ดวงมหึมาสองดวง ควงคู่ประกบขนาบดวงตะวันดวงน้อย
ที่ทอแสงอ่อนแทรกอยู่ระหว่างกลาง
เป็นภาพแปลกประหลาดทางดาราศาสตร์ที่มหัศจรรย์เป็นอย่างยิ่ง

แดนแหงนหน้ามอง ดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์ แล้วก็ดวงจันทร์
เขาเริ่มเคลิ้มจิตคิดจินตนาการไปว่า
ตัวเองเป็นดวงอาทิตย์ดวงน้อย ดวงจันทร์ที่อยู่ข้างๆคือพ่อกับแม่ เป็นครอบครัวสมบูรณ์แบบ
มีพ่อแม่แล้วก็ลูก ทุกคนคอยเป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างกันและกัน
ในดินแดนที่มีแต่ความรักความอบอุ่น และเต็มไปด้วยความสุข ความสนุก
จากเครื่องเล่นนานาชนิด ที่เรียงรายอยู่บนพื้นหญ้า ไม่ว่าจะเป็น ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์
รถไฟเหาะ ตามสองข้างทาง

"นี่มันสวนสนุกนี่นา" แดนบอกตัวเอง

"ก็ใช่นะสิจ๊ะ ถ้าไม่ใช่แล้วลูกของแม่คิดว่ามันเป็นอะไรล่ะ" แม่ของแดนยืนอยู่ข้างๆเอ่ย

"เราไปเล่นเรือเหาะกันดีกว่า" ชายคนที่แดนกำลังขี่หลังอยู่ หันมาบอก

" คุณพ่อ ! "

แดนตกใจตื่น

ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวในจิตใจของเด็กชายหวนกลับมาอีกครั้งเมื่อเขาตื่นจากฝัน
แล้วพบว่าตัวเองกำลังเผชิญกับความเป็นจริง ในดินแดนที่ไม่น่าจะมีอยู่จริง
แต่มันก็ได้เกิดขึ้นแล้วบนดาวเคราะห์ที่เต็มไปด้วยมนุษย์สุนัข

เนื่องจากว่าแดน เผลอผลอย หลับไปขณะเดินทางด้วยการขี่หลังของอานทร
ซึ่งในตอนนี้เขาพบว่าตัวเองได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนของพวกมนุษย์สุนัขเสียแล้ว
ดูไปก็คล้ายห้องคนแคระในเทพนิยาย เพดานที่โค้งมนลงมาจรดพื้น
เป็นห้องที่มีรูปทรงครึ่งวงกลมเหมือนโดมเล็กๆ อีกทั้งประตูและหน้าต่างก็มีลักษณะเป็น
รูกลมๆน้อยใหญ่ ตามลำดับการใช้งาน

ในความเงียบสงัดบ่งบอกถึงความเป็นเวลายามวิกาลได้อย่างดี
แดนค่อยๆเคลื่อนตัวจากเตียงนอนไปยังหน้าต่างรูกลมๆที่มีแสงสีม่วงอ่อนๆสาดส่องเข้ามา
เขายื่นหน้าไปแนบกับขอบหน้าต่างอย่างแผ่วเบา แล้วมองลอดออกไปข้างนอก

"มันอะไรกันเนี่ย ! "

ภายนอกนั้นเต็มไปด้วยมนุษย์สุนัขหลายร้อยตนนอนเรียงรายอยู่โดยรอบอย่างสงบ
แผ่นหลังที่กระทบกับแสงจันทร์นวลสีม่วง คอยพองยุบขึ้นลงเพราะการสูดลมหายใจเข้า-ออก
จนมองเห็นเป็นคลื่นที่พลิ้วไหวไปพร้อมกับจังหวะของการหายใจเข้า-หายใจออกของพวกมัน…


เสียงแซงแซ่ ดังขึ้นพร้อมกับเวลาในยามเช้า
จับใจความไม่ได้ว่า เป็นเสียงพูดกันหรือเสียงเห่าหอน
แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเหล่ามนุษย์สุนัขนั้น กำลังแตกตื่น

"ท่านเทพตื่นรึยัง?" คำถามกระซิบที่บริเวณนอกประตู

"ไม่ทราบเหมือนกันครับ" เสียงปารันกระซิบตอบ

"ปารันเจ้าเข้าไปดูซิ" เสียงกระซิบสั่ง

" ฮืออออ…" เสียงส่ายหัวปฏิเสธ

" ฮึ่มมมม… " เสียงขู่

ครึ่ก-ครืด !! ประตูบานกลมถูกผลักออก

แดนก้าวออกมายืนต่อหน้า ปารัน กับมนุษย์สุนัขที่คล้ายกับปารันแต่ดูชรากว่า

ทั้งสองสะดุ้ง "ท่านเทพ !"

เสียงอุทานของทั้งสองตนทำให้เหล่ามนุษย์สุนัขโดยรอบหันมามองเป็นจุดเดียว

มีเสียงแว่วมาแต่ไกลๆว่า " ท่านเทพ ท่านเทพ "
จากนั้นไม่นานมนุษย์สุนัขทุกตนต่างตะโกนดังเป็นเสียงเดียวกัน
" ท่านเทพ ท่านเทพ " เป็นจังหวะ " ท่านเทพ ท่านเทพ "
เสียงดังกึกก้องไปทั่ว

แดนดูท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย
เมื่อคืนที่หน้าต่างกลมนั้น เขาไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ ความคิดต่างๆผ่านเข้ามา ว่า
พรุ่งนี้ตอนเช้าเขาอาจโดนรุมฉีกเนื้อเป็นอาหารเช้า หรือถูกจับบูชายันต์
( จะหนีไปเลยดีมั๊ย? )
พวกนั้นอาจเอาตัวเขาไปศึกษา ผ่าท้องแบบมนุษย์ต่างดาว
( จะหนีตอนนี้เลยดีมั๊ย? )

"ถ้าเราวิ่งหนีมันจะวิ่งตาม ถ้าเรากลัว มันก็จะยิ่งขู่เราด้วยการเห่า"
พ่อเคยบอกกับเขาเมื่อครั้งที่เจอกับสุนัขจรจัดไล่เห่า

"แต่ นี่มันไม่ใช่สุนัขนะครับพ่อ ผมจะหนีครับพ่อ"

"โปรดไว้ใจเรา" เขานึกถึงคำพูดของอานทร
มันไม่ใช่การเห่าไม่ใช่คำขู่ มันเป็นคำพูดของเพื่อนต่างหาก

" ไม่ " มันอาจจะเป็นการหลอกล่อเหยื่อ เหมือนผู้ใหญ่หลอกเด็ก
เหมือนที่พ่อแม่หลอกเขา ฉันไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว …แต่

บางทีพ่ออาจจะพูดถูก เราไม่ควรหนี เราต้องกล้าเผชิญความจริง แต่จะทำยังไง?
หนทางสุดท้ายก็คือ ต้องเล่นละครแสดงเป็นเทพผู้พิทักษ์เอาตัวรอดไว้ก่อน
ส่วนอะไรจะเกิดขึ้นในภายหน้าก็แล้วแต่สถานการณ์จะนำพา

แดนค่อยๆชูมือขวาขึ้น เป็นลักษณะทักทาย มนุษย์สุนัขทุกตนหยุดตะโกน แล้วชูมือตามอย่างเขา

"แผนนี้น่าจะใช้ได้" แดนคิดในใจ

"พวกชาวบ้านมารอพบท่านเทพตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ" ปารัน กระซิบ

"เรารู้แล้ว" แดนใช้คำแทนตัวเองว่า เรา แสดงความเป็นพวกเดียวกัน

"รอบรู้สมกับที่เป็นท่านเทพจริงๆ" ปารันประจบ

"พอได้แล้วเจ้าปารัน ท่านเทพไม่ใช่เพื่อนเล่นเจ้านะ" มนุษย์สุนัขเฒ่าตำหนิผู้เป็นบุตร
มนุษย์สุนัขเฒ่าโค้งตัวแสดงความเคารพ พร้อมกับกดหัวปารันให้ทำตาม

"ข้า ปาปุริ รองหัวหน้าหมู่บ้าน และ เป็นบิดาเจ้าปารัน ขอรับ"

"เนื่องจากว่า ยามนี้ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ป่วยเป็นโรคชรา
ไม่สามารถเดินทางมาต้อนรับท่านเทพได้ จึงเป็นหน้าที่ของข้าที่จะเป็นผู้นำพาท่าน
ไปพบกับท่านหัวหน้าหมู่บ้านแทน เชิญท่านเทพตามข้ามาขอรับ"
เฒ่าปาปุริกล่าวนำ

แดนเดินตามหลังเฒ่าปาปุริ โดยมีปารันเดินรั้งท้าย ออกห่างจากกลุ่มสุนัขชนที่
ยังคงชูมือเหม่อมองพวกเขาอยู่เบื้องหลัง
ระยะทางชั่วอึดใจตามเส้นทางสีเทามุ่งเข้าสู่หมู่บ้าน 'ทรงไข่ครึ่ง'
ที่เรียกว่าทรงไข่ครึ่งอันเนื่องมาจาก บ้านทุกหลังมีลักษณะโค้งกลม
เป็นโดม คล้ายกับไข่ครึ่งฟองขนาดใหญ่ ประมาณว่าสามารถเข้าไปอาศัยอยู่ได้ถึงสองคน
โดยตัวบ้านครอบอยู่กับพื้นเรียงรายเต็มไปหมด
ทางเดินภายในตัวหมู่บ้านก็แสนจะวกวนเต็มไปด้วยทางโค้งจนน่าเวียนหัว

หลังจากลัดเลาะวนผ่านบ้านทรงไข่ครึ่งหลายฟอง
พวกเขาก็มาหยุดที่หน้าบ้านทรงไข่ครึ่งฟองหนึ่ง ซึ่งมีลวดลายจารึกตามตัวบ้าน
เหมือนไข่(ยักษ์)ลงยันต์
พร้อมกับเหล่าเครือไม้สีม่วงอ่อนเลื้อยขอดขดเกาะอยู่รอบๆบ้าน บรรยากาศน่าพิศวงยิ่ง
จู่ๆประตูกลมๆหน้าบ้านก็เปิดออกพร้อมเสียงครางดัง อี๊ดแอ๊ด ของมัน
มีกลิ่นดอกไม้โชยมาสัมผัสปลายจมูกชวนให้น่าพิศวงยิ่งขึ้นไปอีก

"ผู้พิเศษกว่าใคร เชิญเข้ามาเพียงผู้เดียว" เสียงกังวานออกมาจากภายในบ้าน

"เชิญ ขอรับ" เฒ่าปาปุริถอยออกมายืนที่ข้างตัวแดน

แดนหันมาสบตาเฒ่าปาปุริแวบหนึ่งก่อนก้าวย่างออกไป ในท่วงท่าที่สงบเสงี่ยม
แต่ภายในอก หัวใจเต้นระรัวแทบไม่เป็นจังหวะ

หลังจากก้าวผ่านประตูเข้ามา เสียงแอ๊ดดังขึ้นครานึงก่อนประตูกลมจะปิดลง
แสงสว่างจากหน้าต่างบานกลมทั้งสี่ทิศสาดส่องเข้ามา แสดงให้เห็นสถาปัตยกรรมทรงกลมมน
หลายอย่างที่อยู่ภายในตัวบ้าน อันได้แก่ ขวดแก้วสีเขียว-สีแดง ที่กลมเหมือนลูกบอล
โต๊ะ-เก้าอี้ โค้งมนที่อยู่ติดหน้าต่าง ถัดมาเป็นดอกไม้ประหลาดหลากสีสันที่งอกเงยออกกมาจาก
พื้นผนัง มีช่อดอกที่บานสะพรั่งราวๆแปดเก้าดอก
ด้านในสุดมีเตียงพร้อมกับกองผ้าห่มหลายผืนที่กองอยู่บนเตียงกลมๆ

"เข้ามาใกล้ๆข้า" เสียงดังมาจากเตียงทรงกลม

แดน เดินเข้าไปชำเลืองที่บนเตียงพบแต่กองผ้าห่มกองโต สร้างความงงงันแก่เขายิ่งนัก

"ความกลัวปดบัง ยากยิ่งที่จะเห็นจุดหมาย" เสียงเอ่ยดังขึ้นที่เดิม

"ท่านอยู่ไหน ?" แดนถาม

พลันผ้าห่มสีเหลืองผืนหนึ่งก็ขยับ ทรงตัวขึ้นมา
มีเสียงถอนหายใจเฮือกหนึ่งจึงทำให้ทุกอย่างกระจ่างขึ้นมา
ดวงตากลมเล็กซุกซ่อนอยู่ภายใต้ขนสีเหลืองมีเพียงจมูกดำที่ยื่นออกมาเหนือปากยาวๆเท่านั้น
ที่พอจะบ่งบอกได้ว่านี่ไม่ใช่ผ้าห่มนะ แต่หากเป็นท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ผู้มีขนสีเหลืองอันยับย่น
ราวกับผ้าห่มต่างหาก

"ท่านคือหัวหน้าหมู่บ้าน ?" แดนไม่มั่นใจ

"ท่านคือผู้ที่อ้างตัวว่าเป็นเทพแห่งลมสินะ" ผู้เฒ่าหัวหน้าหมู่บ้านย้อนถาม

แดนถึงกับชะงักไม่สามารถพูดอะไรได้เมื่อถูกถามเช่นนี้

ผู้เฒ่าจึงเอ่ยต่อไปว่า
" ข้ารู้ตัวเองดีว่า ข้าเป็นใคร และต้องการอะไร แล้วท่านเทพล่ะ ท่านเป็นใคร? ปารถนาสิ่งใด? "

"ผม..อ๊ะ! เราแดนเทพแห่งลม ผู้พิทักษ์ รักษาคุณธรรม" แดนฝืนโกหกออกไปอีกครั้ง

"มิใช่ท่าน ปารถนาจะกลับบ้านหรอกหรือ?"

" ใช่ " แดนตอบไปโดยไม่คิด

"แสดงว่า ท่านไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อช่วยพวกเรา"

แดนใบหน้าร้อนผ่าวไปจรดใบหู ถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ คิดในใจว่า
"พลาดท่าถูกจับได้ซะแล้ว"

"ยังเด็กนัก" ผู้เฒ่าทอดถอน แล้วพยักหน้า

ประตูกลมค่อยๆเปิดออกอีกครั้ง หัวหน้าหมู่บ้านมีคำสั่งให้เฒ่าปาปุริ กับปารันเข้ามา
แล้วบอกกล่าวกับทั้งสองว่า "เขาไม่ผ่านการทดสอบ ผู้นี้มิใช่เทพดังที่หวัง"
สองพ่อลูกฟังดังนั้นถึงกับคอตกด้วยความผิดหวัง

แดนรู้สึกเหมือน สอบตกแล้วได้เลื่อนชั้น เมื่อปารันบอกว่าจะพาเขาไปยังวิหาร
เพื่อส่งเขากลับบ้าน ปารันท่าทางร้อนรน พาแดนเดินหลบออกมาทางด้านหลังบ้าน

"ข้าต้องพาท่านไปวิหารโดยด่วน ต้องขออภัยที่ข้าไม่ได้เลี้ยงตอบแทนท่าน"
ปารันมองซ้ายแลขวา

"ไม่เป็นไร แค่นายส่งฉันกลับบ้านก็ถือว่าตอบแทนแล้ว"

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งกระโจนเข้ามาตรงหน้าของทั้งสอง
แดนกับปารันตกใจสะดุ้งกระโดดถอยออกไปข้างหลังพร้อมกัน
ปรากฏว่าเป็นสุนัขชน(มนุษย์สุนัข)นางหนึ่ง

"ท่านเทพ ช่วยด้วย โปรดช่วยลูกข้าด้วย" นางคุกเข่าร่ำไห้อย่างน่าสงสาร

แดนหน้าซีดแล้วหันไปที่ปารัน
ปารันตอนนี้ก็มีสภาพไม่ต่างกับเขาเท่าใดนัก

"ลูกข้าถูกจับตัวไป ช่วยเขาด้วย ได้โปรด" นางยื่นมือมาเกาะที่ขาของแดน

ปารันได้สติรีบเข้ามาดึงนางออกไป
"ท่านป้า ไม่ต้องห่วงลูกท่านจะต้องปลอดภัยกลับมา"

ปารันบอกแก่นางก่อนจะผละตัวออกมา แล้วพยักหน้ากวักมือให้แก่แดน
คล้ายกับจะบอกว่าให้รีบตามเขาไป แดนพยักหน้ารับ
ฉับพลันปารันก็ถีบตัววิ่งทันที แดนคิดไม่ถึงว่าจะมีการวิ่งหนี โชคดีที่เขาขายาวกว่า
ทำให้วิ่งตามมาได้ทัน

"ทำไมต้องวิ่งหนีด้วย ?" แดนร้องถามขณะวิ่งตามมาขนาบ

ปารันยังคงพาเขาวิ่งลัดเลาะวนไปตามทางที่คดเคี้ยว แล้วไปหยุดหอบหายใจ
ในตรอกแคบๆแห่งหนึ่ง

"ลองคิดดูเถิด ว่าถ้าหากชาวบ้านรู้ว่าท่านมิใช่เทพดังที่พวกเขาตั้งความหวังเอาไว้… "
ปารันหยุดพูดแล้วแลบลิ้นหอบ แฮก แฮก ต่อ
"ซึ่งข้าก็ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับท่านเมื่อถึงยามนั้น"

แดนนึกถึงภาพเหล่าสุนัขชนรุมฉีกเนื้อ
"รีบไปกันเถอะ" แดนรีบบอกออกมาทันที