CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown



    "THE KISS WITH THE CIN(DERELLA)" *~ *~ ลั๊ลลา ตอนจบ ~*

    บัดนี้...ได้สมควรแก่เวลาแล้ว  เชิญพบกับ "ตอนจบ" ได้จ้า


          หลังคืนครบรอบ “วันได้พบกัน” พอตื่นเช้า  สราลีอุ้ม
    มาร์ราที่นอนห้องเดียวกัน  ส่งให้มารดาที่เดินหน้าอิ่มสุข
    ออกมาจากห้องนอน  
          หากอุไรริสากลับไม่รับลูกสาวจากแขนสราลี  เธอ
    กอดทั้งเพื่อนทั้งลูกแน่น  จูบแก้มเพื่อนเบาๆ
          “ขอบคุณมากลี…ขอบคุณมาก”
          “ขอบคุณสำหรับอะไรกัน  กุหลาบ  ไวน์  เทียน
    สารพัดอย่างมาคัสเป็นคนจัดการทั้งนั้น”
          อุไรริสายิ้ม
          “ขอบคุณสำหรับคนที่เรารักทั้งสองคนไงลี    เมื่อวาน
    พอกลับบ้านมาเจอแบบนั้น  มันบอกไม่ถูก…แต่ว่ามี
    ความสุขมาก  มากจน…อยากให้ลีมีความรัก  มีความสุข
    เหมือนเรา”
          สราลีถอนใจใหญ่  ก่อนจะปั้นยิ้มทำท่าอิจฉา
          “ผู้ชายดีๆอย่างมาคัสหายาก  ชาตินี้จะเจอหรือเปล่า
    ก็ไม่รู้  เราต้องเป็นโสดแน่เลย”
          “ลี…แล้วเขาล่ะ”
          “เขาไหนละยะ…ไม่เห็นจะมี  ผู้ชายคนไหนแถวนี้
    เลย  อย่าบอกนะว่าอีตาชั้นเจ็ดนั่น…แหวะ”
          “เขา…ผู้ชายคนที่ลีไปด้วย…มิสเตอร์ฮิงาชิคาตะน่ะ…”
          พอได้ยินชื่อหญิงสาวผู้ถูกถามฝืนหัวเราะออกมา
    นิดหนึ่ง  แล้วรู้ตัวว่ามันกร่อยสนิท  เพราะอุไรริสาจ้อง
    เขม็งเหมือนจะคาดคั้นเอาคำตอบ  
          “ลี…ลีรักเค้าเหรอ”
          “ไม่เอาน่าอุ้ม   แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น…ใครจะไป
    บ้ารักกันได้”
          “แต่ลีคิดถึงเค้า”
          หลังถูกจ้องอยู่นาน  สราลีจึงพยักหน้าช้าๆ  รีบโต้แย้ง
    แบบหาเหตุผลให้ตัวเองเสร็จ
          “แค่คิดถึงบ้านเค้า  อาหารอร่อย  ห้องสวย  ที่เที่ยว
    เพียบและ…ฟรี  เท่านั้นแหละ”
          อุไรริสาส่ายหน้า  ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเพื่อนนอกจาก
    หัวแข็งแล้วยังปากแข็งอีกด้วย
          “เอาเถอะลี…ไม่ว่าลีจะคิดยังไงกับใคร  เราขอให้ลี
    ได้พบคนดีๆ  ได้ทำตามอย่างที่ฝัน…เราหวังอย่างนั้น…
    จริงๆนะ”
          เพื่อกลบเกลื่อนอะไรที่ขึ้นมาจุกคอ  สราลีฝืนทำ
    เสียงใส  ผายมือไปที่โต๊ะอาหารให้เห็นข้าวของที่เตรียม
    อยู่บนนั้นอย่างพร้อมเพรียง  ทั้งจานอาหาร  แก้วน้ำส้ม
    และช่อดอกไม้บนโต๊ะ  จัดโดยมีผ้าเช็ดปากพับเป็น
    ดอกไม้วางประดับอย่างสวยงาม
          “จ้า…ขอบคุณมากจ้า  อาหารเช้าเตรียมให้พร้อม
    แล้ว  กว้างขวางคออย่างเรา….ขอออกไปก่อนนะ  แล้วก็
    ที่นี่ไม่มีเช็คเอ๊าท์…แต่วันนี้เธอมีมาร์ราอยู่ด้วยนะ…
    อย่าลืม”
          เจ้าของบ้านสาวหัวเราะเบาๆ  ทุบหลังเพื่อนสาวอย่าง
    ขวยเขิน  ก่อนจะอุ้มลูกสาวไปที่ห้อง  มองเพื่อนที่เดินทำ
    ท่าย่องออกไปที่ประตูอย่างขอบคุณ


          สราลีเดินผิวปากออกมาจากตึก  นึกถึงคำอวยพรของ
    อุไรริสาแล้วยิ้ม  เธอขอรับแค่คำว่า “ให้ได้ทำตามอย่างที่
    ฝัน”  ส่วนที่ว่า  “ให้ได้พบคนดีๆ”  นั้นยังไม่รู้จะพบเมื่อไหร่
    งั้นพบเสียเลยเป็นไง  วันอากาศแบบนี้น่าไปหามัทนีเพื่อน
    แสนดีที่โทรมาบ่นจนหูอื้อติดๆกันหลายวันแล้ว
          แต่พรของอุไรริสาอาจเป็นจริงก็ได้  เพราะพอพ้น
    ช่วงตึกแรก  เธอก็เห็นรถคาดิลแล็คสามตอนสีดำคันใหญ่
    สะดุดตาจอดอยู่  ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างรถดูคุ้นๆ  ดวงหน้าขาว
    แบบนั้นไม่มีใคร…โยสุเกะ  สราลียิ้มร่าเริง  ใจเต้นแรง
    ปราดเข้าไปจะทักทาย  หากยังไม่ทันเอ่ยปาก  เขาก็ดึง
    เธอเข้าไปในรถ  นิ้วเรียวยาวของเขากำข้อมือเธอแน่นจน
    เจ็บ
          ดวงหน้าที่เคยใจดีไม่อ่อนโยนเหมือนทุกวัน  ราวจะ
    เครียด  ขึ้ง โกรธอะไรบางอย่าง  ปากแดงใสเม้มแน่นจน
    สีเข้มกว่าเดิม  เขาไม่ได้สนใจยิ้มของเธอแม้สักนิด  คำ
    พูดที่ออกจากปากก็ไม่ใช่คำทักทายอย่างที่ควรเป็น  กลับ
    พูดอะไรชวนให้เข้าใจยาก
          “มิน่า…คุณถึงได้ไม่รู้สึกอะไรกับผม  คุณมีสามี
    อยู่แล้ว”
          สามี…เขาพูดถึงใครน่ะ  หญิงสาวคิดนู่นคิดนี่ในหัว
    อย่างรวดเร็ว  ใครวะ…ผู้ชายที่พอจะทำให้เขาคิดว่าเป็น
    สามีเธอได้…ใคร…อ๋า….มาคัส  พอตั้งตัวติดเธอรีบร้อง
          “นั่นไม่ใช่สามีฉันนะ”
          “แล้วใคร…ผมเห็น…คุณ  กับลูก   สามี…คุณจูบเขา
    จูบนะ…จะบอกเหรอว่านั่นไม่ใช่สามีคุณ  ผู้ชายที่พิเศษ
    เท่านั้นไม่ใช่เหรอที่คุณจะทำแบบนี้กับเขา  คุณมีครอบครัว
    แล้ว…รักกันถึงกับมีดอกไม้ให้กัน  คุกเข่า  อ้อนวอน...
    หวานกันเหลือเกิน  หลอกผมมันสนุกมากนักเหรอซาร่า”
          “ฉันไม่……”
          ยังไม่จบประโยคนิ้วยาวของเขาก็จับที่คางเหมือนจะ
    บีบหน้าของเธอ  ก่อนจะดึงเข้าหาดวงหน้าที่เกลือกลงมา
    อย่างก้าวร้าว  หนวดจากริมฝีปากที่เหมือนไม่ได้โกนตำ
    ระคายที่ข้างแก้ม  และเปลือกตา  ไม่ใช่ความอ่อนโยน
    นุ่มนวลที่เคยสัมผัส   สราลีมัวแต่ตะลึงกับการกระทำ
    ของเขาจนลืมต่อต้าน  ช๊อคจนตัวแข็ง  เขาไม่เคยเป็น
    แบบนี้  โยสุเกะเคยแต่อ่อนโยน  แต่นี่…มันเหมือนเป็น
    การลงโทษ..กดขี่  จากผู้ชายเพศที่แข็งแกร่งกว่า
          หากเพศที่แข็งแรงกลับมีเสียงสั่นเครือราวร้องไห้…
          “ทำไม  ซาร่า…ทำไม  ทำไมทำกับผมแบบนี้…”
          เขาพูดได้แค่นั้นก็หยุด  เธอคว้าจังหวะที่เขาเงียบ
    เหมือนกลืนความขมขื่น  อ้าปากออกเถียง
           “ฟัง…”
          แต่มีโอกาสได้พูดแค่นั้น  ริมฝีปากคู่สวยบดลงมา
    จนเธอรู้สึกเจ็บ  ไม่มีแล้วความอ่อนหวานของวันนั้น  
    ไม่ใช่ความรู้สึกรัดรึงน่าประทับใจ  กลับเป็นเหมือน
    ลงทัณฑ์กลั่นแกล้ง  ไร้เหตุผล  ความรู้สึกที่ตราตรึง
    เธอไว้ลบไป…หมดสิ้น
          ถ้าผู้ชายทั้งโลกจะเป็นแบบนี้เธอคงไม่เดือดร้อน  
    ขอเว้นแค่คนอ่อนโยนอย่างโยสุเกะ  ผู้ชายที่ให้ความ
    รู้สึกแต่สิ่งดีๆอันอ่อนหวาน  บอบบางต่อหัวใจแต่ประทับ
    แน่นในความทรงจำ  เธอไม่อยากเห็น  ไม่อยากเจอเขา
    ที่เป็นแบบนี้   สราลีผลักร่างสูงเต็มแรงทั้งหมดที่มี  แล้ว
    ระเบิดเสียงใส่พร้อมกำมือที่เหวี่ยงออกไป
          “ถึงฉันจะมีสามี  มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ  ขอย้ำ…
    ฉันไม่ใช่ซินเดอเรลล่า…ของคุณ”
          ตบด้วยกำปั้นหมัดนั้นคงทำให้แก้มเขาร้อนผ่าวกับ
    รสฝ่ามือพิฆาต  แต่แก้มเธอกลับเย็นเฉียบ  น้ำตากระมัง
    ที่ไหลอาบมัน  หากหญิงสาวปาดออกอย่างเข้มแข็ง  
    เชิดหัวขึ้น  ก้าวขาไปให้เร็วที่สุด


    ยังมีต่อ....

    จากคุณ : ป้าหนอน - [ 13 มิ.ย. 47 21:43:04 ]