ความคิดเห็นที่ 1                 “อะไรนะ! แกจะซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิงงั้นเหรอ” หนิง ร้องซะเสียงลั่นโทรศัพท์                “แปลกตรงไหนไม่ทราบ” อิม พูดเสียงเรียบแข็งอย่างเคย                “แปลกตรงที่เป็นแกนั่นแหละ “ หนิงหัวเราะ หึๆ                “ก็ยังไม่ได้จะซื้อจริงๆ ชั้นแค่ถามแกว่า จะซื้อดีมั๊ยเท่านั้นเอง...”                “ไหงแกกลับหันมาหาเรื่องละเอียดอ่อนอย่างนี้ได้ “                ใช่ว่าคนเจ้าชู้ทุกคนจะเป็นคนโรแมนติกและรู้วิธีเอาใจสาวๆ ไปเสียทุกคน อิม เองแม้จะแวะเวียน ไปเกาะแกะคนโน้นคนนี้ แต่เขากลับเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยได้ใส่ใจกับเรื่องละเอียดอ่อนอย่างการส่งดอกไม้หรือการ พาไปดินเนอร์ ใต้เสียงเทียน อะไรพวกนั้น และจริงๆ เขาก็ไม่เคยยอมรับว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้เสียด้วยซ้ำ                “จำเป็นมั้ย ก็ปกติชั้นก็ซื้อของเล็กๆ น้อยๆ อย่าง สร้อยคอ ตุ้มหู พวงกุญแจ อะไรอย่างนี้อยู่แล้ว” เขาเอ่ยถามอย่างโง่ๆ                “โถ ๆ ๆ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย มันก็เหมือนกับ ....อืม ” หนิง หยุดคิด อิม คาดเดาว่าเธอจะคิดอะไรไม่ออกอย่างปกติ ที่เป็น... แต่ไม่ใช่ “เหมือนกับเงินเดือน กับเงินโบนัสน่ะ “ เธอว่าต่อ “ เหมือนกินเค้กธรรมดากับเค้กวันเกิด .เหมือนกินข้าวข้างถนนกับกินภัตตาคาร ....เหมือน...” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเฉิดฉาย                “เฮ้ย! เดี๋ยว....ปกติแกคิดอะไรได้มากขนาดนี้เชียวรึ”                “แล้วปกติแกไม่รู้อะไรมากขนาดนี้เชียวเหรอ “ เธอพูดจาประชดประชันเป็นบ้างเหมือนกัน                “ก็ชั้นไม่เข้าใจว่ากะอีแค่ดอกไม้ “                “ไม่ใช่อีแค่ดอกไม้หรอกนะ แก ของบางอย่างมันไม่ได้อยู่ที่ราคา หรือ อยู่ที่ว่ามันเป็นอะไร” หนิงพูดจาน้ำเสียงชวนฝัน เหมือนมีประกาย ดาวระยิบระยับ อยู่รอบๆ “แกมองให้มันมากกว่านั้นหน่อย”                “อ้าว ผู้หญิงไม่ได้ดีใจเพราะว่าได้รับดอกไม้ที่ตัวเองชอบหรอกรึ”                “มันก็ถูก แต่มันถูกไม่ถึงครึ่งหรอกนะ คือเรากำลังมองว่าของบางอย่างมันเป็นตัวแทนของอะไรบางอย่างน่ะ เหมือนเค้กวันเกิดไงล่ะ จริงๆ แล้วเค้ก มันอาจจะเป็นเค้กมาจากที่ไหนก็ได้ ซื้อที่ไหนก็ได้ แต่ถ้าเอามันมาจุดเทียนแล้ว แอบปิดไฟถือมาให้เป่าแล้วล่ะก็ มันจะมีคุณค่ามหาศาลเชียวแหละ แกเคยรู้สึกอะไรอย่างนี้ไหมล่ะ”                “บังเอิญไม่ค่อยมีใครแอบเอาเค้กวันเกิดมา Surprise”                “แกนี่มัน....ช่างไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลย.....เค้กวันเกิดเป็นตัวแทนของ ความเอาใจใส่ในวันเกิดของแก จากคนให้น่ะสิ เข้าใจรึยัง โฮ่ๆ ๆ” เธอหัวเราะเพราะ น้อยครั้งที่ อิม จะตามเธอไม่ทัน โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเธอเสียมากกว่าที่จะต้องคอยกระโดดตามให้ทัน “ดอกไม้สำหรับผู้หญิงเป็นตัวแทนของการให้ความสำคัญในตัวเธอในฐานะ ของความสวยงามและบอบบาง น่าถนุถนอม ยิ่งถ้าแกให้ดอกไม้ที่เธอชอบด้วยแล้ว จะยิ่งเป็นการบอกว่า แกน่ะ ใส่ใจเธอและสามารถที่จะรู้ใจเธอได้ยังไงล่ะ” น้ำเสียง หนิง ชวนฝันเข้าไปใหญ่ เสมือนว่าจะมีคนเอาดอกไม้ไปให้เธอแทน                “เฮ้ย!” อิม เรียกสติ หลังจากหนิง นิ่งชวนฝันไปพักใหญ่                “อ้อ ขอโทษ ดังนั้น การเลือกชนิดของดอกไม้และการตกแต่ง สำคัญที่สุด” เธอสรุปรวบประโยคด้วยน้ำเสียงมั่นใจ....”สำหรับชั้นล่ะก็...ถ้าได้ลิลลี่ ห่อช่อด้วยกระดาษขาว พันริบบิ้นสี.....” น้ำเสียงเริ่มชวนฝันอีกรอบ                “ไม่เอา! ไม่ลิลลี่ “ อิมว่าเสียงแข็ง                “อะไรของแก!” หนิงหลุดจากโลกแห่งความฝันมาได้                “อะไรของแกต่างหาก ชั้นไม่ได้จะซื้อดอกไม้ให้แกนะ....จะซื้อให้คนอื่น ไม่ต้องวาดฝันขนาดนั้น”                “ไม่ง้อหรอกย่ะ มีคนจ่อ่นดอกไม้เป็น แถวๆ”                “กุหลาบแล้วกัน” เขาว่า                “ทำไม กุหลาบ”                “ดอกอื่นๆ มันไม่ใช่ตัวชั้นน่ะสิ... กุหลาบน่ะ มันมีรูปทรงที่จะจัดให้ดูแข็งแรง แน่นหนาได้ แม้ว่าตัวมันจะเป็น ผู้หญิง เต็มขั้นก็ตาม”                “แต่แก....แกซื้อดอกไม้ให้คนอื่นนะ ไม้ได้ซื้อให้ตัวเอง”                “สำหรับชั้นแล้วล่ะก็ ถ้าจะให้ของใครล่ะก็ ต้องแสดงความเป็นตัวเองออกมาให้มาก ไม่อย่างนั้น ของๆ เราจะต่างจากของคนอื่นได้ยังไง”                “เอ่อ....” เมื่อถึงคราว ที่อิม จะร่าย หนิง ก็ต้องตามไม่ทันตามสูตร                “ประเด็นของชั้นก็คือ...ของที่เราให้ ต้องพิเศษกว่าด้วยความพิเศษจากตัวเรา” เขาพูดด้วยความมั่นใจเหลือล้น ด้วยเขาคิดเสมออย่างหลงตัวเองว่า เขามีความพิเศษอยู่ในตัว และทุกอย่างที่เขาทำ หรือ ซื้อ เขามักจะเลือกสิ่งที่สามารถสื่อความเป็นตัวของตัวเองออกมาอย่างชัดเจนที่สุด                “เอ่อ....” เสียง หนิง ตามสาย เหมือนจะคิดอะไรไม่ทันอีก                “กุกลาบขาว ห่อง่ายๆ กับ ริบบิ้นสีม่วง น่าจะโอเค”                “สีม่วงมันสีที่แกชอบ กุหลาบขาวก็ด้วย!!”                “ของมันแน่นอนอยู่แล้ว”                “แกมันเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลน่ะสิ ไม่คิดถึงคนอื่นสักนิด”                “มีความเป็นตัวของตัวเองสูงต่างหาก” เขาแก้ฉับพลัน “ไม่ต้องพูดมาก แกบอกชั้นมาก่อนดีกว่าว่า ถ้าชั้นตกลงปลงใจจะซื้อดอกกุหลาบสักช่อแล้ว ชั้นจะต้องทำยังไงบ้าง”                “ขั้นแรก... ก็ไปที่ร้านสิ เจ้าโง่!”                ในขณะ อิม กำลังถูกทัดทานระหว่าง “เอาใจเขา” กับ “เป็นตัวเรา” แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมารับประกันว่า การ “เอาใจเขา” แบบเต็มประตู จะสามารถสร้างความประทับใจกับผู้รับได้มากเท่าที่ตั้งใจ                “ แกใจร้ายมาก ” จิก ว่าอย่างนั้นหลังจากเพื่อนสนิท ขับรถมาหาถึงหน้าประตูบ้านยามดึกดื่น                                “แกไม่ชอบรึไง?” จิก รับสร้อยหรูราคาแพงมาพินิจพิจารณา “สวยจะตาย” ว่าแล้ว ก็เอาเข้าทาบคอ เอียงหน้ากระแดะน่าฟาดด้วยเท้า                “ชอบสิ ก็ชั้นเป็นคนบอกว่า ชอบสร้อยนี้ตอนเห็นในนิตยสาร” สุ่ยว่า คว้าสร้อยกลับมาก่อนที่ จิก จะกระแดะ มากไปกว่านั้น “แล้วจู่ๆ ก็ซื้อมาให้แบบไม่ได้ทันตั้งตัว”                สุ่ย พูดถึงหนุ่มใจป้ำ รุ่นพี่ระดับหัวหน้าในบริษัทเดียวกัน ที่แอบสืบรู้ถึงความชอบของเธอ พร้อมจัดหาสิ่งนั้นมาเอาใจได้อย่างถูกเหมาะเจาะจง และไม่รอเวลาให้ซาและเซ็งไปเสียก่อน.... แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าเขาได้ซื้อของมาให้ถูกชิ้นหรือไม่แต่มันอยู่ที่ว่า ซื้อมาให้ ถูกคน รึเปล่าต่างหาก                “เขาไม่รู้หรือไงว่า แกมีแฟนแล้ว นั่นแน่! แอบไปทำตัวโสดในออฟฟิสล่ะสิท่า .... หาเรื่อง” จิกยิ้มร่า                “เดี๊ยะ! ใครๆ เขาก็รู้ทั้งนั้นล่ะน่าว่าชั้นคบกับพี่เอกอยู่ จริงๆ แล้วทั้งออฟฟิสก็รู้จักพี่เอกทั้งนั้น เขาเคยทำงานที่นี่นะ” สุ่ยว่า                “นับว่าเป็นผู้ชายที่ใจกล้ามาก” จิก เอามือลูบเคราแหลมๆ ที่ทิ่มหลอมแหลมออกมา พยักหน้าขึ้นลง “แล้วแกไม่เห็นใจเขาบ้างรึไง?”                “พี่เค้าก็เป็นคนดี....แต่แก” สุ่ยหันมาทำเสียงเข้ม “ชั้นมีพี่เอกแล้วนะ”                “แหมฟังดูดีเชียว เห็นไปกินข้าวด้วยกันล่ะ เหล่คนโน้นทีคนนี้ที เข้ากันกับยัยหนิงเป็นฉิ่งเป็นฉาบ”                “เป็นปี่เป็นขลุ่ย!” เธอแก้ให้ดูติดเรทน้อยลงก่อนจะว่าต่อ “มันก็ไม่เหมือนกัน...ว่าแต่ว่าอย่านอกเรื่อง ชั้นจะทำยังไงกับ สร้อยนี้ดี คืนดีมะ?” เธอถาม                “อย่าเชียวนะ...!!! แกใจร้ายมากๆ”                “ยังไง?” เธอขมวดคิ้วทำแก้มป่องข้างหนึ่ง                “ไอ้ชอบของหรือไม่ชอบมันก็เรื่องนึง ไอ้ชอบคนให้หรือไม่ชอบคนให้ก็อีกเรื่องนึง และไอ้การรับหรือไม่รับของมันก็อีกเรื่องนึง” จิกร่าย                สุ่ย พยักหน้าฟอร์มดี แต่คิดได้ว่าตัวเองไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ จะฟอร์มดีไปก็ไร้ประโยชน์ “ไม่เข้าใจเลยทั้ง 3 ประโยค เอาเข้าใจง่ายๆ”                “นั่นแหละเข้าใจง่ายที่สุดแล้ว... งั้นขอถามก่อนว่า แกจะคืนของเขาด้วยเหตุผลอะไร?”                “ก็เขาจะได้รู้ไงว่า ชั้นไม่ได้ชอบเขา การรับของก็เหมือนการยอมรับ น้ำใจของเขา”                “แกพูดมา มี 2 ประเด็นแล้วรู้ตัวรึเปล่า....ประเด็นแรกคือการแสดงออกว่าไม่ชอบเขา ประเด็นที่สองการรับน้ำใจของเขา”                “เออ.......” สุ่ย รับอย่างงงๆ                “ไม่ชอบเขาก็รู้แล้ว แต่มารยาทการรับน้ำใจของแกหายไปไหนหมด คนมีน้ำใจกับเรา เราจะไม่มีน้ำใจตอบเชียวรึ”                “อ้า....” เธอเริ่มเข้าใจว่าตัวเองพูดออกมาเป็น 2 ประเด็นจริงๆ “แต่ชั้นไม่ใช่คน งก รับของคนอื่นมั่วๆ แบบนี้คนอื่นจะไม่เข้าใจว่าเรา เลี้ยงหนุ่มๆ ไว้ปอกลอก หวังของรึไง หรือเป็นแบบพวกให้ความหวังน่อะไรอย่างนั้น”                “ถามจริงเหอะ พี่เขาเป็นคนดีใช่มะ?”                “ก็ใช่”                “ทำงานด้วยกันได้ดีใช่มะ?”                “ก็ใช่”                “และเขาเป็นคนพูดรู้เรืองใช่มะ?”                “ก็ใช่อีก...”                “และแกก็เห็นใจเขาใช่มะ?”                “เอ่อ...”                “แกเป็นห่วงความรู้สึกเขา เชื่อเถอะ! ไม่อย่างนั้นแกก็คืนของไปตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ต้องระเห็จมาคุยกับชั้นอยู่อย่างงี้”                “อืม...ทำนองนั้น”                “งั้นก็ไม่ต้องคืนของหรอก เพราะชั้นเชื่อว่าเขาก็รู้แล้วล่ะว่า แกไม่ได้ชอบเขา คนเราไม่ใช่เด็กๆ ลองเขากล้าให้ของแกแบบนี้ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีแฟนอยู่แล้ว เขาก็เตรียมใจที่จะให้ของแกฟรีๆ มาแล้วตั้งแต่ต้น” จิกว่า “ก็แค่อยากจะให้ “                “เอ่อ...” สุ่ย ครุ่นคิด                “ไม่ต้องคิดแล้ว ถ้าแกยังเห็นใจเขา ในฐานะที่เขาเป็นพี่ที่ดีล่ะก็ อย่าคืนของเด็ดขาด เพราะแก ไม่รู้หรอกว่า...การถูกคืนของ มันเจ็บปวดเฉียดๆ กับการถูกทิ้งทีเดียว “                สรุปแล้วทั้งหมดทั้งมวล ไม่ว่าจะเป็นการเลือกของที่ถูกใจคนรับ หรือ จะเป็นการเลือกอะไรที่แสดงความเป็นตัวตน นั่นก็คงเป็นเรื่องของโชคที่จะทำให้ทั้ง 2 สิ่งเข้ากันได้อย่างประจวบเหมาะ และอาศัยชะตาที่จะบอกว่า เกิดประสิทธิผลทางด้านความพึงพอใจมากน้อยแค่ไหน แต่อย่างน้อย...การเสียใจที่กระทำอะไรไปบางอย่างก็ดีกว่าที่จะเสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรเลย                พฤหัสนั้น สามทุ่ม หลังจากที่ต้องออกไปพบลูกค้าและเลยต่อไปทานข้าวกับเพื่อนๆ สมัยมหาวิทยาลัย กิ๊ก กลับเข้าจอดรถที่คอนโด กดลิฟท์ กลับขึ้นห้องที่ชั้น 8 สิ่งที่รอเธออยู่ที่พื้นหน้าประตู คือกุหลาบขาวช่อใหญ่ ห่อด้วยกระดาษขาวแบบเรียบๆ ไม่หวือหวา พันรอบด้วยริบบิ้น ”สีแดงเลือดหมู” อย่างสีเสื้อที่เธอชอบใส่ พร้อมกระดาษโน้ตเล็กๆ ที่เขียนว่า                “ Here’s the real one”                 footnote: “ Especially For You ” by Kylie Minogue & Jason Donovan : Single, 1988 จากคุณ : zylo@hotmail.com - [ 14 มิ.ย. 47 10:03:28 A:203.144.247.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ย้อนอ่าน 3 ตอนแรกที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2772547/W2772547.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2782388/W2782388.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2791835/W2791835.html จากคุณ : zylo@hotmail.com - [ 14 มิ.ย. 47 10:12:07 A:203.144.247.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ย้อนอ่าน 3 ตอนแรกที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2772547/W2772547.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2782388/W2782388.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2791835/W2791835.html จากคุณ : scottie - [ 14 มิ.ย. 47 18:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม!  ส่วนใหญ่ก็จะเลือกของที่ตัวเองชอบซักนิด ให้คนอื่นเหมือนกันคะ   กุหลาบขาว ริบบิ้นสีม่วงนี่ท่าจะสวยนะคะ สีโปรดเลยหละ จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 14 มิ.ย. 47 20:53:18 ]