ความคิดเห็นที่ 1 วันอาทิตย์ค่ำ – ร้านลานหญ้า          “น้องบอย”  พีรายุตะโกนโหวกเหวก แต่ก็ยังไม่ยอมทิ้งเสียงหล่ออันเป็นเอกลักษณ์  “น้องบอยหล่อๆ ที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะคร้าบ ช่วยมาทางนี้หน่อยคร้าบ”          วิวิธเงยหน้าขึ้นจากเงาสะท้อนของพระจันทร์ในสระน้ำริมกอไผ่ มองเพื่อนสุดหล่อที่โบกไม้โบกมือเรียกบริกรเอาเป็นเอาตายอย่างปลงๆ          บริกรคนที่เป็นเป้าหมายหันรีหันขวาง ทำท่างงๆ อยู่ชั่วครู่  แต่ด้วยการฝึกอบรมอันดีเลิศของร้าน ก็จ้ำตรงมาที่โต๊ะอย่างเต็มอกเต็มใจ          “พี่จะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ”  หนุ่มน้อยค้อมตัวนอบน้อม สีหน้ากังวล          “อ้า...”  พีรายุแหงนมองบริกรหนุ่มน้อย ทำท่าตะลึงเหมือนเวลาพระเอกเห็นนางเอกเป็นครั้งแรก (ตอนที่เป็นผู้หญิงแล้ว ไม่ใช่ตอนที่ปลอมตัวเป็นผู้ชาย)  แล้วพึมพำแบบเพ้อๆ          “ทีแรกพี่ว่าจะขอเครื่องดื่ม...  แต่ตอนนี้พี่สงสัยว่า ถ้าพี่จะขอเบอร์น้องบอ...”          ประโยคเสียงกระเส่าทรมานใจทุกคนที่บังเอิญโชคร้ายผ่านมาได้ยิน มีอันต้องสะดุดลงกลางคันด้วยเสียงป๊อกน้อยๆ อันเกิดจากมะเหงกของวิวิธบังเอิญอยู่ในสถานที่เดียวกันกับกระหม่อมของพีรายุในเวลาเดียวกัน          “ไอ้แมน!  น้องเค้ามาใหม่ยังไม่รู้จักแก  อย่าไปแกล้งเค้า”          พีรายุทำหน้าม่อย (แต่ยังหล่อ) คลำหัวตัวเองป้อยๆ  ครวญครางขอความเห็นใจ          “ใครจะไปรู้ล่ะ  เห็นเรียกน้องบอยแล้วหันนี่หว่า...”          “ผู้จัดการสอนว่า แขกเรียกให้รีบดูแลน่ะครับ  ไม่ว่าจะเรียกเราหรือเปล่า”  บริกรหนุ่มน้อยซึ่งเพิ่งหายจากอาการช็อก อธิบายแบบมึนๆ  “แต่... ผมจำไม่ยักได้ว่าในร้านมีพนักงานชื่อบอยด้วย”          “ไม่มีหรอกน้อง”  วิวิธหัวเราะ  “เพื่อนพี่มันเรียกพนักงานทุกคนว่าน้องบอยหมดแหละ  พนักงานที่นี่คุ้นกับมันดี  ...เชื่อง... น้องไม่ต้องกลัว  อีกหน่อยก็ชินไปเอง”          พีรายุส่งสายตาขวางๆ (แต่ก็ยังไม่ทิ้งมาดหล่อ) ให้เพื่อน  แล้วหันไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่มกับน้องบอยคนใหม่อย่างสุภาพเรียบร้อย  โดยมีเสียงหัวเราะคิกคักจากผู้ร่วมโต๊ะคนที่สามเป็นแบ็กกราวน์          “หัวเราะไรยัยนิด”  สั่งเครื่องดื่มเสร็จแล้ว ก็หันมาราวีน้องเล็กในกลุ่มเพื่อกลบเกลื่อน          “เปล่านี่ฮะ  ไม่เกี่ยวกับพี่แมนซะหน่อย  นิดขำพี่วิบเค้าตะหาก”  หนุ่มน้อยหน้าใสเหมือนทอมบอยโบ้ยไปยังพี่ชายอีกคน  น้ำเสียงรื่นรมย์  “ก็พี่วิบพูดซะเห็นภาพเลย...  ...เชื่องด้วย...”          พีรายุคำรามในลำคอ แล้วก็ทำตาลุกวาว เมื่อนึกมุขแก้คืนได้          “อะ...นะ... ทำเสียงอ่อนเสียงหวานเข้าไป  ไม่เข้าใจเลยจริงจริ๊ง...”  ทำเสียงเหนื่อยหน่าย ถอนลมหายใจยาว  “หน้าตาก็หล่อ  ทำไมต้องเป็นกะเทยด้วย”          “ทำไมฮะ  นิดเป็นกะเทยแล้วมันเป็นยังไงฮะ”  หนุ่มทอมบอยทำเสียงมั่นใจเข้าข่ม          วิวิธยิ้ม เอียงคอมองน้องเล็กในกลุ่ม  แล้วกระซิบเบาๆ  “หนู”          “หนูเป็นกะเทยแล้วมันเป็นยังไงฮะ”  หนุ่มทอมบอยพูดตามอย่างว่าง่าย แต่เสียงไม่ค่อยมั่นใจเท่าเมื่อครู่          “คะ”  วิวิธกำกับต่อ          “คะ”  น้องเล็กยังว่าตาม แต่น้ำเสียงฟังดูแปร่งๆ เหมือนดังมาจากในท่อน้ำ          “ค้อนด้วย”          คราวนี้น้องเล็กหันมาทำหน้าแหย  “ค้อนไม่เป็นอะ  พี่วิบ”          พีรายุระเบิดหัวเราะดังลั่น  โต๊ะใกล้เคียงในบริเวณลานริมสระหันมามองยิ้มๆ แวบหนึ่ง ก่อนที่หันกลับไปสนทนากันต่อ  ศานิตก้มหน้างุด ไม่เข้าใจว่าทำไมการเป็นกะเทยมันช่างลำบากยากเย็นอย่างนี้  วิวิธเอื้อมมือไปยีหัวน้องเล็กด้วยความเอ็นดู          ศานิตมั่นใจว่าตัวเองเป็นกะเทย  เพื่อนๆ ล้อมาตั้งแต่เด็ก  ที่บ้านก็เลี้ยงมาอย่างคุณหนู และดูพออกพอใจที่ลูกชายเป็นเด็กเรียบร้อยมากถึงมากที่สุด ราวกับผ้าพับแล้วรีดจนรอยพับคมกริบ  แต่ใครเห็นก็บอกว่าศานิตออกจะเหมือนทอมบอยเสียมากกว่า  คือผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิง          เหมือนเด็กกะโปโลที่ยังไม่โต...          “พี่วิบแกล้งนิดใช่มั้ยฮะ”  น้องเล็กยังก้มหน้า แต่เหลือบตามองเจ้าของมือแบบงอนๆ          “อ๊ะ  ค้อนเป็นนี่  คล้ายๆ อย่างนี้แหละ จำไว้นะ”  วิวิธพูดยิ้มๆ  ลดมือลงมาเชยคางศานิตขึ้นรับแสงจันทร์ ในขณะที่พีรายุยังทำเสียงขลุกขลักเหมือนสำลักน้ำลายตัวเองอยู่ใกล้ๆ          “อืม...  แต่ที่พี่แมนว่าก็น่าฟังนะนิด  นี่ถ้าโตเป็นหนุ่มเมื่อไหร่ สาวๆ มองเหลียวหลังแน่เลย”          “แว้ก”  ศานิตโวย  “นี่ก็เป็นหนุ่มแล้วฮะ  ยี่สิบกว่าแล้วนะ”          เสียงพรืดดังมาจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ          “ไม่ไหวแล้ววิบ  ข้ากลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว”  หนุ่มหล่อซึ่งตอนนี้ใบหน้าเหยเกหมดหล่อ หัวเราะแบบยั้งไม่อยู่  “ตกลงไอ้นิดมันจะเป็นหนุ่มหรือเป็นสาวกันแน่วะ  ข้าสับสน”          ศานิตเกาหัว (แบบไม่ค่อยเป็นกุลสตรีเท่าไหร่)  เริ่มสับสนด้วยอีกคน          วิวิธมองเลยออกไปตรงทางเดินริมสระน้ำ          ธารณเดินกลับไปกลับมาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่กินข้าวเสร็จ  ทางเดินแค่สิบเมตร แต่ธารณอาจจะเดินไปเกือบกิโลแล้วก็ไม่รู้  มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์เคลื่อนที่  ประเดี๋ยวก็ยกขึ้นมากดแล้วแนบหูเสียที  ทำอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนวิวิธเลิกล้มความตั้งใจที่จะช่วยนับให้ว่ากี่ครั้ง          วิวิธเห็นเพื่อนหนุ่มระบายลมหายใจยาว เงยหน้ามองฟ้า  ทำท่าเหมือนตัดอกตัดใจก่อนเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ          สายตาสามคู่มองไปยังธารณเป็นจุดเดียว  ไม่ใครเอ่ยปาก แต่ดูเหมือนคำถามจะอบอวลอยู่ในอากาศจนหนักอึ้ง  ชายหนุ่มส่ายหน้าทรุดตัวลงนั่ง  ฝืนยิ้ม  พอดีกับที่น้องบอยคนเดิมยกถาดเครื่องดื่มมาส่ง          ธารณไล้นิ้วไปมาบนปากแก้ว แล้วหยิบหลอดมาคนเล่นเรื่อยเปื่อย          กริชบอกไว้ว่าวันศุกร์จะโทรมา แต่ก็ไม่ได้โทร  ธารณคาดว่าเพื่อนคงงานยุ่ง ก็เลยโทรไปหาวันเสาร์ แต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย  ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบกลับมา  นี่เพิ่งคืนวันอาทิตย์ก็จริง แต่ในใจมันร้อนรนบอกไม่ถูก  เริ่มเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า  พยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิดไม่ดี แต่ก็อดกลัวไปร้อยแปดไม่ได้          สามหนุ่ม (รวมกะเทยทอมบอย) สบตากัน  นี่ถ้าคืนนี้ธารณยังโทรหากริชไม่ได้ หรือกริชไม่โทรมา มีหวังชายหนุ่มคงไม่ได้นอนแน่...          ...เหมือนปาฏิหาริย์มีจริง  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากใต้โต๊ะ...          ธารณลุกลี้ลุกลนล้วงโทรศัพท์จนเกือบทำหล่น          “กริช...”          สามหนุ่มกลั้นหายใจพร้อมเพรียงกัน มองสีหน้ากังวลของเพื่อนอยู่หลายอึดใจ ก่อนจะค่อยๆ ระบายลมหายใจออกมาเมื่อรอยยิ้มค่อยๆ คลี่คลุมใบหน้าเพื่อน          “ไม่เป็นไร กริช...  ลมแค่เป็นห่วงน่ะ...  พรุ่งนี้เหรอ  ได้สิ...  โอเค  แล้วเจอกัน...  หวัดดีครับ”          สามหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาหายใจเพื่อชดเชยภาวะขาดอากาศเมื่อครู่  วิวิธเลิกคิ้วอวดเครื่องหมายคำถามที่ซ่อนอยู่ในลูกตา  ธารณยิ้ม          “เพิ่งกลับจากต่างจังหวัด...  งานด่วน...  ไม่มีสัญญาณ”          “แค่เนี้ย”  วิวิธเลิกคิ้วอีกทีอวดเครื่องหมายคำถามอันที่สอง แต่มีแววเจ้าเล่ห์ปนรู้ทันฉายออกมาด้วย          “ก็...”  ธารณยิ้มเขินๆ  “พรุ่งนี้เย็นนัดกินข้าวกัน...”  แล้วรีบพูดต่อเหมือนกลัวใครแย่งพูด  “ไม่เห็นแปลกเลย  ก็กินข้าวกับกริชบ่อยๆ อยู่แล้ว...”          สามหนุ่มสบตากันขำๆ  นี่ความรักมันทำได้ขนาดนี้เลยนะเนี่ย  เมื่อครู่ผู้ชายคนนี้ทำหน้าเหมือนกับอมทุกข์ไว้ทั้งโลก  ถึงตอนนี้ดูเหมือนจะอิ่มจนกินอะไรไม่ลง  (โชคดีที่กินข้าวเสร็จแล้ว)  คิดไปแล้วน่าหมั่นไส้เล็กน้อย          วิวิธมองเลยออกไปยังสระน้ำ          เห็นเพื่อนมีความสุข ก็พลอยสุขใจไปด้วย  ...แต่ลึกๆ... ก็อดคลางแคลงใจไม่ได้... ว่าความสุขของเพื่อนจะเป็นอะไรที่จริงแท้แน่นอนและยั่งยืนหรือเปล่า...          เงาพระจันทร์ยังสะท้อนสุกสว่าง แม้จะเป็นริ้วไหวตามแรงลมในยามดึก  กอไผ่โยกกราวเป็นระยะๆ  มองจากมุมนี้ไม่เห็นพระจันทร์ดวงจริงที่อยู่บนฟ้า เพราะกอไผ่เสียดยอดขึ้นมาบดบัง  ยิ่งทำให้พระจันทร์ในน้ำดูน่าหลงใหล  ชวนให้ลองเอื้อมมือคว้า          ...อย่างมากก็แค่เปียกปอน...          ...อย่างมาก ???... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 14 มิ.ย. 47 23:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันจันทร์เช้า – วิวิธ          วิวิธผลักประตูห้องน้ำในโรงแรมใหญ่เข้าไปยืนสงบสติอารมณ์อยู่หน้ากระจก          ...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นห้องน้ำ แต่เห็นในหนังฝรั่งเค้าชอบทำกัน โดยเฉพาะบรรดานางเอก  และที่สำคัญ... ห้องน้ำนี่ก็อยู่ก่อนถึงบริเวณหน้าห้องสัมมนาพอดี          ...บริเวณหน้าห้องสัมมนา ซึ่งมีคนยืนอยู่เต็มไปหมด...          ...ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้ฟะ...          วิวิธมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก  แล้วก้มลงมองแฟ้มเอกสารประกอบการสัมมนาที่ได้รับล่วงหน้า  ...ไหนบอกว่าแต่งตัว ‘สมาร์ทแคชวล’ ไงล่ะ...  ที่เห็นหน้าห้องเมื่อกี๊นี้ไม่เห็นแคชวลเลยนี่นา...          สำรวจตัวเอง  เชิ้ตแขนยาวสีอ่อน  ไม่มีเน็คไท  เสื้อนอกคนละสีกับกางเกง          ถอนหายใจยาว...  แค่ไม่รู้ว่าคนจะเยอะขนาดนี้ก็แย่พออยู่แล้ว  นี่ยังแต่งตัวต่างจากชาวบ้านชาวช่องเค้าอีก  แล้วความมั่นใจจะเหลือมั้ยละเนี่ย...          เกือบสะดุ้งเมื่อมีคนเดินออกมาจากด้านในของห้องน้ำ...  วิวิธเริ่มเงอะงะ ไม่รู้จะทำเป็นว่ามายืนทำอะไรอยู่หน้ากระจกเป็นนานสองนาน  เลยเปิดน้ำก้มหน้าก้มตาล้างหน้าเอาเป็นเอาตาย          ...เอาวะ...  อย่างน้อยก็อาศัยน้ำช่วยสงบสติอารมณ์ไปพลางๆ...          ...เอ่อ...          ...แล้วผ้ามันอยู่ตรงไหนฟะ...  จำได้ว่าเมื่อกี๊เห็นผ้าที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ในถาดแว้บๆ  แต่มันอยู่ไหนล่ะเนี่ย...          น้ำกำลังเต็มตา จะเงยหน้าขึ้นมาก็กลัวเสื้อเปียก จะเอามือควานๆ ไปก็กลัวน่าเกลียด  ...วิวิธเอ๊ย... เอาอีกแล้วแก...          “ผ้าครับ”  เสียงคนที่หยุดยืนอยู่ที่อ่างถัดไปไม่ไกล          วิวิธเห็นมือยื่นผ้าโผล่เข้ามาภายในกรอบสายตา  พึมพำขอบคุณแล้วรับผ้ามาเช็ด เช็ด เช็ดเอาเป็นเอาตายอีกเหมือนเดิม          ...ยังไม่ไปแฮะ...          เช็ดจนไม่มีอะไรเหลือจะให้เช็ดแล้ว ก็จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมองกระจก  ทันเห็นชายหนุ่มผู้มีน้ำใจ หน้าตาเรียบร้อยออกขรึม ใส่แว่นตากรอบหนาสีดำ  ดูแล้วเหมือนเด็กเรียน เหมือนพวกจบด็อกเตอร์ในละครทีวี  แต่คนนี้ดูหนุ่มอยู่มาก  เผลอๆ อาจจะเด็กกว่าวิวิธเสียด้วยซ้ำ          ชายหนุ่มหน้าขรึมคงจะเพิ่งจัดเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จ  เสื้อนอกสีเดียวกับกางเกง  แต่ไม่มีเน็คไท  สายตาหลังแว่นกรอบดำเหลือบไปที่แฟ้มเอกสารประกอบการสัมมนาที่วิวิธวางไว้หน้ากระจกแวบหนึ่ง พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ผุดพรายขึ้นมาบนใบหน้าเคร่งขรึมอ่อนเยาว์นั้น          “เดี๋ยวเจอกันข้างในนะครับ”  ชายหนุ่มผงกหัวให้ก่อนเปิดประตูออกจากห้องน้ำไป          “ครับ”  วิวิธพูดกับเงาในกระจกของประตูที่กำลังงับปิด จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 14 มิ.ย. 47 23:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3          วิวิธเพิ่งได้งานในโครงการวิจัยร่วมระหว่างประเทศซึ่งกำลังจะเริ่มต้น สัญญาหนึ่งปี  หลังจากนี้ค่อยว่ากันอีกทีว่าจะยังมีโครงการอยู่หรือเปล่า และที่สำคัญกว่านั้น วิวิธจะต้องหางานใหม่หรือเปล่า            เจ้าหน้าที่เกือบทั้งหมดของโครงการเป็นพนักงานใหม่เอี่ยมเหมือนกันกับวิวิธ  วันนี้เป็นวันสัมมนาเปิดโครงการที่เจ้าหน้าที่ทุกคนจะมาทำความรู้จักกับโครงการมากขึ้น เตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มงานในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า          วิวิธนึกว่างานนี้จะเป็นโครงการเล็กๆ ที่มีคนไม่มาก  ไม่ระแคะระคายเลยจริงๆ ว่าโครงการจะใหญ่ขนาดนี้          วิวิธเป็นโรคขาดความมั่นใจในตัวเอง  การทำความรู้จักกับคนใหม่แม้เพียงกลุ่มเล็กๆ ก็น่ากลัวแทบแย่อยู่แล้ว  เห็นจำนวนคนที่ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่หน้าห้องสัมมนาแล้ว  รู้สึกอยากจะทำตัวให้ล่องหนกลืนไปกับผนังห้องเสียจริงๆ          ว่าแล้วก็ค่อยๆ กระถดเข้าไปใกล้ๆ ม่าน กะว่าให้พ้นจากสายตาใครๆ ให้มากที่สุด  พร้อมๆ กับเก็บข้อมูลไปพลางๆ          ...ชายหญิงจำนวนพอๆ กัน  มีหลายเชื้อชาติปนกัน  ผู้ชายผูกเน็คไทกันเป็นส่วนใหญ่...  วิวิธกวาดสายตาไปรอบๆ พยายามหาคนที่ไม่ได้ผูกเน็คไท ก็ไม่เห็นใครอีกนอกจากชายหนุ่มคนนั้น... คนที่ใจดียื่นผ้าให้วิวิธในห้องน้ำ... ซึ่งกำลังยื่นอยู่ท่ามกลางสาวๆ ทั้งไทยและเทศหลายคน ดูเหมือนคุยกันอย่างออกรส          ...ดูเหมือนสาวๆ จะคุยกันอยู่อย่างออกรส  ส่วนชายหนุ่มแว่นกรอบดำยืนขรึมเป็นจุดเด่นอยู่กลางวงโดยไม่ต้องพูดอะไรซักคำ  ...เก๊กซะไม่มี... วิวิธนึกค่อนในใจ  ...ถ้าหล่อซักหน่อยก็ว่าไปอย่าง...          สงสัยจะค่อนนานไปหน่อย  ชายหนุ่มเงยหน้ามองตรงมาทางนี้พอดี  ...เหมือนมุมปากจะยกนิดนึง คล้ายๆ เกือบยิ้ม  เหมือนจะผงกหัวนิดนึงเป็นเชิงทักทาย...  วิวิธผงะเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัว  ไม่แน่ใจว่านั่นคือการทักทายจริงๆ หรือตัวเองคิดไปเอง  แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท ก็เลยผงกหัวกลับ  ...นิดเดียว...  เผื่อไว้... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 14 มิ.ย. 47 23:33:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4          ...ด็อกเตอร์นภัช...          ...ด็อกเตอร์จริงๆ ด้วย...  เป็นคนไทยคนเดียวที่ไม่ได้เป็นอาจารย์แต่จบด็อกเตอร์  และเป็นด็อกเตอร์ที่อายุน้อยที่สุดในโครงการ  ...เงียบขรึม พูดน้อย พูดช้าๆ เสียงเบาๆ แต่พูดภาษาอังกฤษคล่องและเพราะราวกับเป็นภาษาของตัวเอง  อะไรจะเพียบพร้อมปานนั้น          ...ทำไมด็อกเตอร์ต้องหน้าตาอย่างนี้ด้วยฟะ...  หน้าอย่างเรานี่ จะมีโอกาสจบด็อกเตอร์กะเค้าได้มั้ยเนี่ย...  อ๊ะ... หลงประเด็น...          ...เสียแต่เก๊ก...          ...เก๊กเป็นบ้า...          ...สาวๆ กรี๊ดสนั่น...          วิวิธมีนิสัยประจำตัวอยู่อย่าง คือหลีกเลี่ยงคนที่เป็นจุดสนใจ คนที่ป๊อบ คนที่ใครๆ ก็กรี๊ด  ...หมั่นไส้ชะมัด... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 14 มิ.ย. 47 23:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5          ในกลุ่มเงียบสนิท  บางคนก็ก้มหน้าก้มตาอ่านใบงานซ้ำเป็นรอบที่สิบสอง เหมือนว่าถ้าอ่านครบยี่สิบรอบแล้วจะทำให้เห็นคำตอบ  บางคนก็มองหน้าคนโน้นทีคนนี้ที พยักพเยิดเป็นทำนองว่าพูดสิๆ  ส่วนคนโชคร้ายที่ได้รับเลือกเป็นหัวหน้ากลุ่มนั่งตัวแข็งมาสักพักหนึ่งแล้ว  วิวิธแอบเห็นใบงานในมือหัวหน้ากลุ่มมันดูชื้นๆ ยังไงชอบกล          คำถามในใบงานมันล่อแหลม  ไม่ว่าคุณจะตอบอะไรคุณก็มีโอกาสโดนสับได้หมด  ยิ่งในกลุ่มมีแต่คนเก่งๆ ทั้งนั้น  คงไม่มีใครอยากเป็นเหยื่อรายแรกกระมัง  คนไม่เก่งอย่างวิวิธยิ่งสมควรนั่งเงียบๆ อย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า          “ผมว่าผู้จัดการทำผิดมากที่สุดครับ”  เสียงเบาๆ แต่ชัดถ้อยชัดคำเกือบทำให้วิวิธสะดุ้ง  “ถึงแม้เขาจะไม่ได้เป็นคนล่วงละเมิดทางเพศเอง แต่การที่เขาปล่อยให้มันเกิดขึ้นและไม่พยายามแก้ไขปัญหา ทั้งๆ ที่เป็นความรับผิดชอบโดยตรง...”          ...เอาแล้ว... เริ่มแล้ว...  วิวิธหันไปมองด็อกเตอร์หนุ่มอย่างทึ่งๆ  ...ถ้าคุณไม่กล้ามาก (เพราะรู้ว่าโดนสับเละแน่) คุณก็ต้องมั่นใจมาก (เพราะคิดว่าไม่มีใครสับคุณได้)...  พอได้ฟังเหตุผลที่นภัชยกขึ้นมาสนับสนุนคำตอบก็กลับกลัวแทน เพราะแม้ว่าจะฟังดูสมเหตุสมผลเรียบรื่นไร้ช่องโหว่ แต่ถ้าตั้งใจฟังให้ดีๆ จะพบรอยตะเข็บให้คนที่มีตรรกะดีๆ สามารถคุ้ยเขี่ยได้อย่างเพลินอารมณ์          ...แล้วในกลุ่มก็มีคนเขี้ยวๆ ที่วิวิธเชื่อว่ามองเห็นรอยตะเข็บเหล่านั้นอยู่เกือบครึ่งกลุ่ม...          ดูเหมือนการแลกเปลี่ยนอย่างเผ็ดร้อนจะเริ่มขึ้นตั้งแต่ก่อนนภัชจะพูดจบเสียด้วยซ้ำ  สี่สิบห้านาทีหลังจากนั้น กลุ่มเปลี่ยนสถานะจาก ‘ไม่มีใครเห็นด้วยกับด็อกเตอร์นภัช’ มาเป็น ‘ไม่มีใครเห็นด้วยกับใคร’ มาเป็น ‘ไม่มีใครเห็นด้วยกับตัวเองอีกต่อไป’ จนกระทั่งมาเป็น ‘เหมือนว่าคล้ายๆ เราจะเห็นพ้องต้องกันนะ’ ในที่สุด          ตอนที่ผู้ดำเนินรายการประกาศพักกลางวัน สมาชิกในกลุ่มดูจะไม่อยากลุกจากเก้าอี้กันนัก  ดูเหมือนทุกคนจะรู้สึกว่าถ้าได้คุยต่ออีกเพียงนิดเดียว ก็จะสามารถหาจุดร่วมของกลุ่มได้แล้ว          ...อืม... อาจจะไม่ทุกคน...  วิวิธไม่ใช่นักทำกลุ่ม แต่ก็เห็นมามากพอที่จะบอกได้ว่า ถ้าปล่อยให้คุยต่ออีกซักพัก กลุ่มก็จะเริ่มวน แล้วความตื่นตัวตั้งแต่ตอนต้นก็จะเริ่มตก  ดูเหมือนหัวหน้ากลุ่มจำเป็นก็จะคิดคล้ายกัน เพราะดูกระตือรือร้นที่จะชักชวนเพื่อนร่วมกลุ่มไปกินข้าวออกนอกหน้าเหลือเกิน          วิวิธลุกขึ้นเงียบๆ พยายามทำตัวกลมกลืนไปกับฝูงคน เหลือบไปมองนภัชซึ่งลุกจากเก้าอี้เป็นคนสุดท้าย  แอบเห็นหัวหน้ากลุ่มยืนรีรอแล้วเข้าไปกระซิบกระซาบ  ด็อกเตอร์หนุ่มเพียงแต่ผงกศีรษะไม่ตอบว่าอะไร          ขมวดคิ้ว...  หัวหน้ากลุ่มจะคิดเหมือนที่วิวิธคิดหรือเปล่าหนอ  นายนภัชนี่พลีตนเป็นเหยื่อเพื่อให้คนในกลุ่มยอมเปิดปากคุยกันงั้นเหรอ...  มันจะพระเอกไปรึเปล่า...  ...เอาเถอะ... อย่างน้อย  วิวิธก็นับถือด็อกเตอร์หนุ่มอยู่อย่าง ที่รับฟังความเห็นและคำวิจารณ์ของคนอื่นด้วยท่าทีสงบนิ่ง แม้บางคำวิจารณ์ออกจะเผ็ดร้อนจนวิวิธสะดุ้งแทนก็ตาม          ว่าแล้ววิวิธก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อนภัชหันหน้ามาทางนี้พอดี          ...สงสัยจะนึกนินทานานไปหน่อย  ...ว้า... จะโดนจับได้รึเปล่าล่ะเนี่ย  แย่จัง...          ก้มหน้างุดๆ เดินไม่รู้ไม่ชี้...  หาข้าวกินดีกว่า... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 14 มิ.ย. 47 23:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันจันทร์เที่ยง – พีรายุ          “พี่แมนไม่เห็นด้วยกับน้องเอ๊ดเลยครับ”  พีรายุทอดสายตาจับจ้องใบหน้าที่หลุบต่ำของหนุ่มน้อยตรงหน้า  “พี่แมนขอโทษที่ต้องพูดตามตรง...”          “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ”  หนุ่มน้อยทำเสียงอุบอิบ แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ          พีรายุมองอาหารหน้าตาน่ากินที่เรียงรายอยู่ตรงหน้า  ช้อนส้อมถูกรวบไปแล้ว  แม้ว่าจะยังไม่อิ่ม แต่ตอนนี้อะไรก็คงฝืดคอกินไม่ลงทั้งนั้น          ...ระบายลมหายใจยาว กระดกน้ำกลั้วคอ คิดอะไรไม่ออก...          ดูเหมือนเสียงกระทบกันของน้ำแข็งจะเรียกสติของทั้งสองคนกลับมาอีกครั้ง  หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นสีหน้ารู้สึกผิด  พีรายุถอนหายใจยาว วางแก้วแล้วประสานมือขึ้นเท้าคาง          “น้องเอ๊ดก็รู้ว่าเค้าไม่ใช่ผู้ชายแบบเรา”  พีรายุเอ่ยเนิบช้า สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคู่สนทนา  “เค้าบอกน้องเอ๊ดว่า เค้าเพิ่งอกหักจากแฟนที่เป็นผู้หญิงมา แค่ต้องการใครซักคนแก้เหงา  ตั้งใจว่าพอหายดีก็จะไป...  ทั้งๆ ที่รู้อย่างนี้แล้ว ทำไมน้องเอ๊ดถึงยังคิดจะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงล่ะครับ”          “ไม่เสี่ยงหรอกครับ พี่แมน”  หนุ่มน้อยแย้งเสียงสั่นๆ  “ไม่มีอะไรเสี่ยงหรอกครับ  เอ๊ดรู้ว่าถึงเวลาเค้าก็ไปแน่ๆ”          ...อยากจะโกรธ...          พีรายุรู้สึกถึงโทสะพุ่งจี๊ดขึ้นมากระแทกขมับแล้วกระดอนกลับไปกลับมาอยู่ในกะโหลก ก่อนที่จะกระเด็นออกไปทางรูหูทั้งสองข้าง          ...นับหนึ่งถึงสองร้อย...  พี่แมนเป็นพี่ชายที่ทั้งหล่อทั้งใจดี... อบอุ่น... เยือกเย็น...  ไม่เคยซักครั้งที่จะทำให้บรรดาน้องๆ ต้องตกใจกลัวหรือผิดหวัง          “แล้วพอเค้าไป  น้องเอ๊ดก็จะเป็นฝ่ายเจ็บใช่มั้ยครับ”          หนุ่มน้อยปล่อยให้สายตาล่องลอยไปยังผนัง เพดาน หน้าต่าง  ...ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่หน้าพี่แมน...          “ถึงตอนนั้น เอ๊ดก็ต้องเจ็บอยู่แล้วล่ะครับ”          “รู้อย่างนี้แล้ว ทำไมน้องเอ๊ดยังทำล่ะครับ”  พีรายุส่ายหน้า  “พี่แมนไม่เข้าใจ...  พี่แมนไม่อยากให้น้องเอ๊ดต้องเจ็บทีหลัง...”          หนุ่มน้อยเริ่มมองสูงขึ้นเรื่อยๆ  ...ทำไมในร้านมันฝ้าๆ อย่างนี้นะ  สงสัยแอร์จะเย็นจัดจนเป็นไอ  ข้างนอกฝนก็ไม่ตกนี่นา...          “...พี่แมนเป็นห่วงน้องเอ๊ดครับ”          ...เหมือนเวลาดูรายการเกมโชว์ที่เอาคนมาแกล้ง...  พอพิธีกรกระตุกเชือก น้ำก็เทโครมลงมาท่วมหัวท่วมตัวของแขกผู้โชคร้าย  ผิดกันแต่ในกรณีนี้ พีรายุไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองได้กระตุกเชือกเส้นนั้น จนกระทั่งแก้มและคางของหนุ่มน้อยตรงหน้าเปียกปอนเจิ่งนองอย่างเงียบๆ          “น้องเอ๊ด...”  พีรายุอุทาน  ...ไม่เคยเลยสักครั้ง ที่พีรายุจะพูดจาตัดรอนจนใครต้องร้องไห้...  ที่สำคัญ ชายหนุ่มยังมืดแปดด้านว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป          ไม่แคร์สายตาของคนอื่นในร้าน  พีรายุลุกอ้อมโต๊ะไปนั่งข้างหนุ่มน้อย แขนข้างหนึ่งโอบประคอง มืออีกข้างควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับแก้มที่เปียกปอนอย่างนุ่มนวล          หนุ่มน้อยเบือนหน้าหนี พยายามจะเบี่ยงตัวออกจากวงแขนอบอุ่น  ...ก็ไม่ใช่วงแขนวงนี้หรอกหรือ ที่เป็นที่พักพิงทุกครั้งที่อ่อนล้าและหมดแรง  ...แต่ไม่ว่าจะอาศัยพักพิงอยู่นานเท่าไหร่ ก็รู้ดีว่าไม่มีวันจะได้มาเป็นของตัวเอง...  วงแขนของพี่ชายที่แสนดี... ...ผู้ซึ่งใจดีกับทุกคน          “พี่แมนปล่อยเอ๊ดเถอะครับ”  เสียงเบาจนเหมือนเสียงกระซิบของลม  “เอ๊ดอยากมีใครซักคนเป็นของเอ๊ดเอง...”          เหมือนเสียงกระซิบของสายลม... ดังอึงอลอยู่ในสองหูของพีรายุ  ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ กว่าที่ความหมายของถ้อยคำจะค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในสมอง...  อ้อมแขนที่เผลอเกร็งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ...ไม่รู้ว่าเพื่อปกป้องใคร... ค่อยๆ คลาย          เจ็บปวด          เหมือนมีดน้ำแข็งแทงกระซวกเข้ามาที่หัวใจ          พีรายุพยายามยัดผ้าเช็ดหน้าเปียกชุ่มใส่มือของหนุ่มน้อย  แต่หามือไม่เจอ ก็เลยวางไว้บนตักแทน          ขยับตัวออกห่าง... เหมือนกลัวตัวเองจะทำน้องเปื้อน  ความเข้าใจค่อยๆ ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง          “พี่ขอโทษ...”  เหมือนเสียงกระซิบของสายลมดุจเดียวกัน  ...พีรายุเพียงสงสัย ว่าทำไมเขาถึงผิด... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 14 มิ.ย. 47 23:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7          “ทำไมวะ วิบ  ข้าไม่เข้าใจ”  น้ำเสียงพลุ่งพล่านดังกระจายไปทั่วลานจอดรถ ดีแต่ว่าไม่มีใครป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ  “ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันไม่ได้เป็นเกย์  แล้วมันจะมายุ่งกับน้องเอ๊ดของข้าทำไม”          “ไอ้แมน...  แกอย่าหวงก้าง...”  วิวิธปรามเสียงเบา ไม่อยากเผื่อแผ่ให้ผู้ร่วมงานใหม่ทั้งหลายมาร่วมรับรู้เรื่องในครอบครัวด้วย  “แกก็ไม่ได้เป็นแฟนน้องเค้า  แล้วแกจะหวงเค้าไว้ทำไม”          “ไม่ได้หวง...  ...ห่วง...”  พีรายุเอามือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ล้วงกระเป๋า ทิ้งตัวลงพิงรถ แหงนหน้ามองฟ้า  “ถ้าน้องเค้าจะมีแฟน ข้าก็อยากให้เค้าได้แฟนที่รักเค้าจริง ดีกับเค้า ดูแลเค้าได้...  ไม่ใช่ผู้ชายอกหักที่มาหลอกใช้น้องเค้าชั่วคราวอย่างเนี้ย...”          “อืม... ฟังดูที่แกว่า  น้องเค้าก็ไม่ใช่ว่าถูกหลอกนะเว้ย  ดูเหมือนเค้าก็คุยกันแฟร์ๆ ไม่ใช่เหรอ  น้องแกเค้าก็รู้อยู่เต็มอกว่าอะไรเป็นอะไร”          “นั่นแหละ... ข้าไม่เข้าใจ”  พีรายุถอนหายใจยาว  ...เห็นในหนังเวลาพระเอกหงุดหงิด เค้าชอบเตะยางล้อรถกัน  ดูแล้วไม่เห็นจะเท่ตรงไหน  แต่พออยู่ในอารมณ์นี้แล้วเริ่มเข้าใจว่า ทำไมคนถึงชอบเตะกันนัก...          “มีอะไรเข้าใจยากวะ”          “ถ้าน้องเค้ายังไม่เจอตัวจริง คนที่รักเค้าจริงดูแลเค้าได้ ก็ไม่เห็นจะต้องรีบร้อน...  น้องข้าทั้งคน ข้าดูแลของข้าได้”          เสียงวิวิธถอนหายใจแบบตั้งใจให้คู่สนทนาทางโทรศัพท์ไม่อาจไม่ได้ยินได้ (เว้นแต่หูหนวกจริงๆ)  “นี่แกไม่เข้าใจจริงๆ หรือแกแกล้งโง่วะ  ไอ้แม้น...”          พีรายุก้มมองกรวดดินตรงปลายเท้า  ...นั่นสิ... นี่เขาไม่เข้าใจจริงๆ หรือเขาไม่อาจยอมเข้าใจได้กันแน่...  ในเมื่อเสียงกระซิบของหนุ่มน้อยเสียดแทงทะลุขั้วหัวใจทั้งอย่างนั้นแล้ว เขาจะแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจอีกทำไม...          “น้องเค้าก็บอกแกแล้ว...”  วิวิธกล่าวต่อด้วยเสียงเรียบๆ รู้ว่าไม่ต้องตะโกน เพื่อนหนุ่มก็ได้ยินอยู่เต็มหู  “...ว่าเค้าอยากมีใครซักคนเป็นของเค้าเอง  ...แกดูแลเค้าอยู่ก็จริง แต่แกดูแลเค้าคนเดียวหรือเปล่า...  แกมีน้องๆ ที่แกดูแลอยู่ตั้งกี่คน  ...ถึงเวลาน้องเค้ามีปัญหา แกคอยช่วย...  ถึงเวลาน้องเค้าเศร้า แกคอยปลอบ...  ถึงเวลาน้องเค้าเหงา แกอยู่เป็นเพื่อน พาไปเที่ยว...  แต่แค่นั้นมันอาจจะไม่พอสำหรับน้องเค้าก็ได้”          พีรายุยืนฟังเพื่อนเงียบๆ          จะว่าเขาเจ้าชู้ก็ได้... แต่เขาไม่เคยหลอกใคร          เขารักน้องของเขาทุกคน ดูแลทุกคน  อยากให้ทุกคนมีความสุข          เขาไม่อาจเป็นแฟนของใครเพียงคนใดคนหนึ่งได้  เพราะนั่นหมายถึงว่าเขาจะต้องเลิกดูแลคนอื่นๆ ไป          น้องของเขาทุกคนเข้าใจเรื่องนี้ดี และพอใจกับความสัมพันธ์แบบที่เป็นอยู่          ...อย่างน้อยเขาก็คิดว่าเป็นอย่างนั้น จนกระทั่งถึงวันนี้...          “พี่แมนปล่อยเอ๊ดเถอะครับ...”          เจ็บปวด          ...อยากให้รู้ว่าพี่ไม่เคยคิดจะกักขังน้องคนไหนของพี่ไว้เลย  พี่อยากให้น้องของพี่ทุกคนเจอคนที่ดี มีความสุข  แล้วเราก็มาเป็นพี่น้องกันธรรมดา  พี่ไม่เคยหวง...          ...แต่ในเมื่อพี่รู้ว่าน้องจะจากไปเพื่อไปเจ็บ  แล้วจะไม่ให้พี่ห่วงยังไงไหว... (อ่านตอนจบกระทู้หน้าครับ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 14 มิ.ย. 47 23:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รอตอนจบกั๊บป๋ม    ^_^ พระจันทร์ในน้ำ เหมือนใกล้  แต่พอคว้าก็คว้าไม่ได้ จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 15 มิ.ย. 47 00:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เฮีย..ไม่เห็นออนเลย  คิดถึงๆๆๆ ปล.  ไม่สบายอีกแล้วเฮีย  เรียนหนักไปหน่อยอะ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 15 มิ.ย. 47 00:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แปะ...แวะ....ไปแระ....กลัวคนข้างบน ระวังนะเฮีย....... จากคุณ : อุบ - [ 15 มิ.ย. 47 07:25:13 A:203.170.155.208 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อีกเรื่องไปถึงไหนแล้วล่ะคะ? อิอิ ไม่เข้าใจตรงหนุ่มทอมบอย พอดีไม่ชิน คุ้นเคยว่าทอมบอยใช้บรรยายผู้หญิงมากกว่า จากคุณ : scottie - [ 15 มิ.ย. 47 10:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 . จากคุณ : น้าสือสาว - [ 15 มิ.ย. 47 11:19:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แปะเรื่องก่อน แล้วแวะมาเม้าท์ต่อครับ หายสาปสูญไปนาน โดนคุณก๊อตตี้ถามว่า อีกเรื่องไปถึงไหนแล้ว อีกเรื่องก็ยังค้างคาแบบหวานซึ้งกึ่งกลางใจใต้ทะเลดาวเหมือนเดิมเลยครับ "กุญแจฯ" นี่เริ่มเขียนเมื่อเดือนสิงหา นี่ก็เกือบปีแล้วสินะ  ได้สิบสามบท...เชื่อเลย โครงการยังไม่พับหรอกครับ แต่ช่วงนี้หาเวลาต่อเนื่องยาก เขียนเรื่องยาวแล้วมันไม่ปะติดปะต่อ กลัวมั่วน่ะ เลยเข็นเรื่องสั้น (ซึ่งมีโอกาสจบมากกว่า) มาเปิดร้านริมถนน (นักเขียน) ไปพลางๆ ไม่งั้นจะลงแดงตายซะก่อนน่ะนะ เหอๆๆ ---- คุณต้นอ้อสีม่วง ---- หวัดดีครับ  ยินดีที่ได้รู้จักครับผม เราไม่เคยเจอกันใช่ปะครับ ขอบคุณที่แวะมาทัก และรอตอนจบให้คนเขียนชื่นใจครับ อิๆๆ "พระจันทร์ในน้ำ เหมือนใกล้  แต่พอคว้าก็คว้าไม่ได้" เคยลองกะเค้ายังครับ  หนุกดีนะ เหอะๆๆ (เค้าว่ามาครับ บ่ใจ้ประสบการณ์ตรง) ป.ล. ต้นอ้อนี่หน้าตาเป็นไงน้อ... เคยได้ยินแต่ในเพลง ไม่เคยเห็นซักที เอ... รึเคยเห็นแล้วแต่ไม่รู้จักก็ไม่รู้ครับ หุๆๆ ---- คุณพยาบาลเกเรจอมขมังเวทย์ ---- น้องโอจ๋า ไปร่ายอาคมถล่มกระทู้คุณสรองแกอีกแล้วฤา ทำไมคุยกันทีไรไม่สบายทุกที (ป่วยบ่อยหรือเราไม่ได้คุยกันนานล่ะนี่) หมอที่เต่างอยไม่ค่อยดูแลหรือไงจ๊ะ เรียนหนักดูแลสุขภาพด้วย เดี๋ยวหน้าโทรมผิวพรรณเหี่ยวย่น แล้วค่าตัวจะตกนะตัวเอง  (ปัจจุบันนี้เท่าไหร่แล้วเนี่ย) ป.ล. เมื่อคืนเห็นดึกแล้วเลยไม่ได้ออน ไม่รู้นี่หว่าว่าจะอยู่ ---- คุณอุบ ---- มาแปะ มาแวะ แล้วก็มาไปแระ ใครกันละเนี่ย ทำเสียงเหมือนคนคุ้นเคย โปรดมารายงานตัวด่วน ก่อนที่เฮียจะขาดใจตายด้วยความใคร่รู้ ป.ล. กลัวทำไม คนข้างบนเค้าออกจะน่ารักเฟ้ย ---- คุณก๊อตตี้เพื่อนเก่า ---- หนุ่มทอมบอยคงไม่ชินหรอกครับ ไม่เคยได้ยินใครเค้าใช้กันหรอกนะ อย่าแปลกใจไป ปกติเวลานึกถึงทอมบอยแล้วเห็นภาพยังไงครับ เด็กผู้หญิง ท่าทางห้าวๆ ตัดผมสั้น (ส่วนใหญ่จะหน้าตาน่ารักอีกต่างหาก) ทำตัวกร่างๆ คล้ายๆ จะเป็นจิ๊กโก๋หน่อยๆ แต่พอดูปุ๊บ ก็รู้เลยว่า ไม่ใช่ผู้ชาย น้องหนุ่มทอมบอยของผมก็ท่าทางคล้ายๆ อย่างนั้นมั้งครับ สรุปแล้วเลยงง... ว่าเธอเป็นเพศใดกันแน่ เฮ้อ... เอิ๊ก... ---- น้าสือสาวแสนสวยสุดๆ ---- อ๊ะๆๆๆ เมื่อกี๊ตอบกระทู้ยังไม่ทันเห็นหัวใจโบกบินของน้าสือ ไม่ได้เห็นกันตั้งนาน สะบายดีปะครับ ป.ล. อย่าลืมกระทู้กอด ขอแบบมีฉากเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยครับ เหอๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 47 11:21:17 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 15 มิ.ย. 47 11:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อืมมมมมมมม อืมมมมมมมม ตอบได้แค่เนี้ยแหละครับ จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 15 มิ.ย. 47 11:58:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ้าว ไม่เจอกันนานเลยอ่ะ เฮีย จนผมกลับมาแล้วนะ งานนี้มีจ่ายค่าตัวผมป่าวเนี้ยะ ขอเป็น MK suki นะ อยากกินใจจะขาด จากคุณ : กริช - [ 15 มิ.ย. 47 17:00:21 A:202.133.182.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ---- คุณคนเดินดินกินข้าวแกง ---- อะ อะ อะ เอ๋อไปเลยเหรอครับ เหอะๆๆ คุณคนเดินดินฯ ยังมะเคยอ่านงานผมนะซี้ เลยยังไม่รู้แนว อย่ามัวแต่อืมนานมากนะครับ เดี๋ยวพูดไม่ทันโอเลี้ยงเอาน่ะ ---- คุณกริชเจ้าเก่า ---- กลับมาแล้ว ในที่สุดก็กลับมาแล้ว กลับมาก็ร้องหาเอ็มเคเลยเหรอครับ ค่าตงค่าตัวไร ไม่เข้าจาย อิๆๆ (ชิ้ง---เสียงชักดาบ) รอณัฐกรเลี้ยงไอติมดีกว่า ปะ...ไปกัน ป.ล. อย่าลืมนะ เรื่องเล่าตอนต่อไปน่ะ ทำลิ้งค์เก่าให้ด้วย  ขอบคุณหลาย จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 15 มิ.ย. 47 17:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีค่ะคุณพีท มาทักทายก่อนค่ะ ไม่ค่อยเห็นเลย พอดีตอนนี้ตัวเองก็เพิ่งเอา เรื่องสั้นมาแปะเหมือนกัน ^ ^ ขอเซฟไว้ก่อนนะคะ เด๋วกลับมาแปะความเห็น ชอบชื่อเรื่องจังเลย... จากคุณ : bookmark - [ 15 มิ.ย. 47 21:12:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พี่พีทๆ  ต๊ะไว้ก่อนนะ...เดี๋ยวกลับมาอ่านค่า จากคุณ : หนูยี - [ 15 มิ.ย. 47 21:47:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 @^______________^@ ดีค่ะ  อยากคุยด้วยจัง แต่... ตาจะปิดแล้วอ่ะ แปะโป้งไว้ตอนหน้าเลยนะคะ จากคุณ : immuno - [ 15 มิ.ย. 47 23:57:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ้า..เรื่องใหม่ๆ หลังห่างหายไปจากวงการไปนาน นึกยังไงถึงมาแต่งได้ล่ะเฮีย ไม่ทิ้งแนวเดิมเลยนะ หุหุ หมั่นไส้จัง นี่แน่ะๆ ฝีมือยังไม่ตกครับ ใช้ได้เลย (ว่าแล้วก็ใช้ไปซื้อของซะ) ศานิตน่ารักเชียวครับ อ่า..มีค้อนด้วย ตัวละครเยอะเหมือนกันนะ ว่าแต่กลับเข้าสู่วงโคจรของถนนแล้วสินะ ขยันแปะๆ เรื่องหน่อยนะเฮีย เอ้าชนแก้ว จากคุณ : ณัฐกร - [ 16 มิ.ย. 47 01:18:48 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ) _ __ _ _ ( ^ ฮี่ๆๆๆ อะ ต๊ะ อีกแล้นน เด๋วกลับมาๆๆๆๆ ค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 16 มิ.ย. 47 09:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จารออ่านตอนต่อไปนะค่ะ จากคุณ : oreocream - [ 16 มิ.ย. 47 11:54:07 A:210.86.188.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 งงคนเดียวป่าวคะนี่.. เรื่องมัน..เอ่อ...เอ่อ... (พูดไม่ออกอ้ะ >__<') เดี๋ยวอ่านใหม่ดีกว่าค่ะ.. ทำไมชาวบ้านเค้าไม่ตกใจแบบเราหนอ.. ^^' จากคุณ : p_jung - [ 16 มิ.ย. 47 19:38:43 A:203.149.44.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขำคนข้างบนค่ะ ทำไมชาวบ้านไม่ตกใจแบบเรา ^ ^ ตอนแรกก็รู้สึกแปลกๆ กับคำว่าทอมบอยที่ใช่้น่ะค่ะ พออ่านไป เรื่องก็แปลกจากเรื่องอื่นที่ได้อ่านในถนน แต่ก็ได้อีกรสชาติดีค่ะ ^ ^ รอตอนจบนะคะ จากคุณ : bookmark - [ 16 มิ.ย. 47 20:11:06 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณพีทททททททททท คิดถึงอ้ะ จากคุณ : ปิ๊ววววววววววว - [ 16 มิ.ย. 47 20:59:06 A:202.5.87.44 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 เฮียพีททททททททททททททททท คิดถึงที่สุดเลย ไม่เจอกันตั้งนาน นู๋อยากอ่านพี่หมอก อะ เมื่อไหร่ดีฮะ ทวงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 17 มิ.ย. 47 00:11:22 A:202.133.177.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาติดตามงานเขียนของคุณ คุณพีท (PeterPuck) ค่ะ อ่านแล้วยังไม่เห็นเรื่องราวของธารณ แล้วก็ศานิตเลยน่ะคะ คิดว่าน่าจะอยู่ตอนหลังใช่ไหมค่ะ ตอนแรกคนชื่นชอบฯ เข้าใจว่า ทอมบอย เป็นผู้หญิงที่นิสัย ท่าทาง และใจเป็นผู้ชาย แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ถึงรู้ว่า ผู้ชายที่หน้าตา ท่าทางเหมือนผู้หญิงก็เป็นทอมบอยได้เหมือนกันน่ะคะ... ดูนายพีรายุท่าทางจะมีน้องในสังกัดเยอะนะคะ ^^ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 17 มิ.ย. 47 01:02:29 A:203.113.33.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ฉากเข้าด้ายเข้าเข็ม สงสัยต้องเปืดกระทู้ใหม่ งั้น ท่านๆ คอยติดตามชมแล้วกัน แว๊บไปนึกมุขกร่อนนนนนนนนนนน จากคุณ : น้าสือแตร๋น - [ 17 มิ.ย. 47 18:54:31 A:210.86.188.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 โฮะ โฮะ โฮะ... ในที่สุดเขาก็กลับ การกลับมาอีกครั้งของ PeterPuck *** แปะไว้ก่อน รออ่านทีเดียวจบ แล้วเรื่องอื่นล่ะคะ (เปล่าทวงนะ ถามไถ่เฉยๆ) ไม่คิดถึง แต่มีบ่นถึงบ้างบางเวลา จากคุณ : อุณากรรณ - [ 18 มิ.ย. 47 11:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ไม่สามารถเข้าเน็ตได้มาหลายวัน กลับมามีเพื่อนๆ มาทักทายเยอะแยะเลย ทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ ดีใจมหาศาลครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ (แต่เช้าตรู่) จะไม่อยู่อีกหลายวัน (ไม่อยากบอกว่าฮันนีมูนรอบที่ 379 เดี๋ยวญาติๆ แถวนี้จะเขม่นเอา ฮ่าๆๆ) รีบมาตอบกระทู้ กับแปะตอนจบดีกว่า ถ้าทิ้งไว้นานไป เดี๋ยวเพื่อนๆ นึกว่าจบแล้ว เลยไม่ยอมมาอ่านเลย มีหวังเฉ้า หุๆๆ ---- คุณบุ๊คมาร์ค (ทั้งสองรอบ) ---- คิดถึงคิดถึงครับ นี่ผมตามไปเที่ยวบ้านเกิดน้าเขย่าหอกแล้วนะครับ แวะไปคุยด้วย ไม่รู้เห็นยัง (ยังไม่ได้กลับไปตรวจ หุหุ) ว่าแต่ คุณบุ๊คมาร์คไม่ตกใจแบบคุณพีจังเหรอครับ เหอๆ เหอๆๆ  (แสดงว่าจิตใจเข้มแข็งมาก) เรื่องของผมมันก็แปลกๆ (ไปจากเรื่องอื่นบนถนน) แบบนี้แหละครับ (คนเขียนมันแปลกไง หุๆๆ) แล้วเจอกันตอนจบครับป๋ม  คิดถึงๆๆ (อีกที) ---- หนูยี ---- ต๊ะไว้ก่อนก็ได้ค่า แต่อย่านานมากนะ เดี๋ยวจะเปรี้ยวเค็มหวานสามรสเหมือนเจ๊หมู (จะว่าไปแล้ว ทำไมมันไม่มาแปะกระทู้เราอีกเนี่ย) ตกลง จะอ่านใช่มะ อ่านแล้วจะเครียดเหมือนกุญแจฯ มั้ยล่ะนี่ เหอๆๆ ---- คุณอิมมูโน ---- คิดถึงคิดถึงคิดถึงด้วยเช่นกัน ตาจะปิดไม่เป็นไรครับ เก็บไว้คุยกันกระทู้หน้าก็ได้ (ได้ทั้งกระทู้ผมและกระทู้คุณอิมมูโนเลยนะ) ว่าแต่ ขอฟ้องหน่อยเถอะ วันนี้ "ฤดูฝน" ที่รักของคุณอิมมูโนน่ะ เล่นเอาผมขับรถอยู่บนท้องถนน รวมๆ แล้วเกือบสิบชั่วโมง อยากร้องไห้ งือ... ---- นายณัฐกร ---- ห่างหายไปนานมาก ใช่แล้ว ดีใจที่เพื่อนเก่าไม่ลืม (เวลานัดกันยังอุตส่าห์โทรมาเยาะเย้ย เชอะ) ไม่ทิ้งแนวเดิมแน่นอน เพราะมีแนวเดียว ฮ่าๆๆ ถ้าข้าพเจ้าไม่เขียน เดี๋ยวไม่มีสีม่วงประดับถนนพอเป็นสีสันไง ฮ่าๆๆ ป.ล. กรุณาอย่าหลงรักศานิต เพราะมีพระเอกแล้ว (โปรดติดตามตอนจบ หุๆๆ) ป.ล.สอง จะชนซะหน่อยแต่จำโค้ดบ่ได้ ไม่ได้ชนนาน ฝากไว้ก่อนแล้วกันนะ ป.ล.สาม อย่าลืมไอติม ชวนคุณกริชไปด้วย เหอๆๆ ---- ยัยหนูเอ่อ่อ่ะนะคะ ---- (สะกดยากจริงๆ ชื่อนี้ ขอบอก) น่าน... มาทำเป็นต๊ะ ติดนิสัยใครมาจ๊ะน้องฉาว ว่าแต่ "เด๋ว" น่ะเมื่อไหร่ มารายงานตัวด้วยนะเฟ้ย ป.ล. (ถามซ้ำกับกระทู้นู้น) เชียงใหม่ฝนตกมั้ยตัวเอง ---- คุณโอรีโอ้ครีม ---- งือ กำลังหิวพอดีเลยคร้าบ เห็นชื่อแล้ว ...หงืด...หงืด... (นั่นคือเสียงน้ำลายยืด ไม่ใช่เสียงหัวคุณปิ๊วเลื้อยครับ โปรดอย่าเข้าใจผิด ฮ่าๆๆ) หวัดดีเพื่อนใหม่ครับ ขอบคุณด้วยที่แวะเข้ามาอ่านแล้วฝากข้อความไว้ครับ เจอกันอีกทีตอนจบนะครับผม ---- คุณหมูพี ---- เอ่อ... เอ่อ...  อย่างงไปเลยคุณน้อง เรื่องมันเป็นอย่างที่คิดจริงๆ แหละตัวเอง (อาไรฟะ รู้จักกันมาตั้งนาน แถมไปเกะด้วยกันมาแล้ว ยังไม่รู้แนวเราอีกเหรอ ไปอยู่ไหนมาเนี่ย หุๆ) โอ๋ๆ อย่าเครียดไปเลยนะตัวเอง อ่านใหม่อีกรอบแล้ว ยังคาใจอยู่ปะจ๊ะ ---- คุณปิ๊ว......ว.......ว....... ---- คิดถึงเช่นกันคร้าบ ยังไม่เห็นกระทู้คุณปิ๊วง่ะ (ยังสแกนไม่ครบ) ถ้าเจอจะเข้าไปเม้า เม้า เม้า เม้านะคร้าบ ---- น้องโอเลี้ยงแก่มากถึงมากที่สุด ---- แว้ก... เจอคู่ปรับเก่า หลบดีกว่า ทำเป็นไม่เห็น อ้ะ ข้ามไปตอบคนต่อไป เหอๆๆ อย่าเพิ่งทวงเลยนะตัวเอง พี่หมอกน่ะงานช้าง ต้องขุดคุ้ยรื้อฟื้น เกรงว่าจะเขียนได้สองเดือนบทน่ะสิ (ช่วงนี้เวลาไม่ต่อเนื่องน่ะตัวเอง) ขอบ่มอีกซักพัก แต่ยังไงก็กลับมาแน่ (ถ้าเธอยังสิงถนน รับรองได้อ่านชัวร์) ระหว่างนี้ก็หาคนกรี๊ดคนอื่นไปพลางก่อนมะจ๊ะ ---- คุณคนชื่นชอบนิยาย (มีตายิ้มอยู่ข้างหลัง) ---- หวัดดีเพื่อนใหม่อีกคนคร้าบ และก็ขอบคุณด้วยครับ ที่แวะมาติดตามงานผม ผมแอบเห็นชื่อคุณคนชื่นชอบนิยายในกระทู้อื่นแล้วนะ พอมาเห็นในกระทู้ตัวเองก็เลยรู้สึกคุ้นเคยครับ (แอบดีใจที่มาอ่านของเราด้วย เย้...) เรื่องของธารณกับศานิต อยู่ตอนหน้าใช่แล้วครับ ส่วนจำนวนน้องในสังกัดพีรายุน่ะ แนะนำว่าอย่านับเลยครับ เหอๆๆ เดี๋ยวเป็นลม ส่วนเรื่องทอมบอย ผมก็เข้าใจเหมือนคุณคนชื่นชอบแหละครับ ว่าเค้าใช้กันหมายถึงผู้หญิงที่ท่าทางเหมือนผู้ชาย แต่ที่ว่าศานิตเป็นหนุ่มทอมบอยน่ะ หมายถึงว่า ที่จริงแล้วคนเป็นกะเทย ควรจะอ่อนหวานเหมือนผู้หญิงใช่ปะครับ (ตัวอย่างเช่นเรื่องสตรีเหล็ก หรือ Beautiful Boxer) แต่ยัยหนูนิดเนี่ย... เป็นกะเทยซะเปล่า ดั๊นกระโดกกระเดกเหมือนทอมบอยซะได้ (เสียชื่อกะเทยไทยหมดเลยครับ เหอๆๆ) ---- คุณน้าแตร๋นสุดสวย ---- กระทู้ใหม่ก็ดีครับ เพราะกระทู้กอดตอนนี้ใกล้หลักร้อยแล้ว ฮ่าๆๆ เครื่องคอมแก่ๆ อย่างบ้านผม จะได้เปิดสบายๆ หน่อย เหอๆๆ ---- คุณอุณากรรณ ---- โฮะ โฮะ โฮะ ใช่แล้ว... ในที่สุดเขาก็กลับ (ไม่น่ากลับมาเลย กลับมาทำไมฟะ ชิ้วๆๆ) แปะได้จ้า แปะเลย แปะโลด แล้วพอเฮียมาแปะตอนจบแล้ว หนูนกจะอ่านจริงๆ ใช่มะ ไม่ใช่ดองสามพันปีอย่างเจ๊เค้านะเอ้อ เหอๆๆ ส่วนเรื่องอื่น ตามที่รายงานเจ้าจ๊ะไว้ข้างต้นนะคะตัวเอง จากคุณ : คุณพีทเมามัน (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 20:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตอนจบอยู่นี่นะคร้าบ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2875014/W2875014.html จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:14:48 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ^_^ เดี๋ยวไปอ่านตอนจบก่อนนะครับ จากคุณ : ศล - [ 22 มิ.ย. 47 14:52:41 A:203.185.132.123 X: ]