CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown



    ___t

    ผมกำลังเดินทางเส้นตรงเส้นหนึ่ง เส้นตรงเส้นนี้มีจุดเริ่มจากตรงไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เดินเรียบเส้นนี้มาแล้ว ผมเดินมานานเท่าไร กี่นาที กี่ชัวโมง กี่วัน กี่ปี ผมจำไม่ได้? บอกได้แค่ว่าทุกครั้งที่ไปถึงจุด ๆ หนึ่ง ผมจะต้องเลี้ยวขวาตรงมุมฉากของเส้นเสมอ


    ผมกำลังเดินตามเข็มนาฬิกา


    เมื่อวานก่อนแม่ซื้อนาฬิกาเรือนใหม่มาให้ผม มันเป็นนาฬิกาจากต่างประเทศราคาแพง สีทองมันวาวกับเพรชเม็ดเหลี่ยมแยกตายิบ ๆ ผมบอกไม่ได้ว่าชอบหรือไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้


    "ขอบคุณครับคุณแม่" นี่คือคำตอบที่หลุดออกจากปาก


    ทุกคืนผมมักเฝ้ามองเข็มนาฬิกาเดินวนเวียนในกรอบสี่เหลี่ยม เวลาบนโลกทั้งหมดถูกย่อขนาดลงมาอยู่ในนี้ มีเข็มชั่วโมง นาที วินาที เป็นตัวขับเคลื่อน และมีผมเป็นผู้ที่คอยเฝ้ามองความเปลี่ยนไปของเวลาอย่างช้า ๆ


    เข็มนาฬิกาเดินไปข้างหน้าทุกวัน ในกรอบจักรวาลเล็ก ๆ ของวัน มันวนเวียนอยู่ในนั้นไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผมไม่รู้ว่ามันพอใจจักรวาลสี่เหลี่ยมที่มันกำลังเดินวนอยู่หรือเปล่า


    ผมเดินมาถึงมุมฉากของเส้นอีกแล้ว ต้องเลี้ยวขวาอีกครั้ง และอีกไม่นานผมก็ต้องเจอมุมฉากอีกครั้ง และก็ต้องเลี้ยวขาวไปตามทางอีกครั้ง



    มองขึ้นไปบนฟ้า บางครั้งผมก็อยากเป็นนก


    แต่ถ้าเป็นนกผมจะบินไปไหนล่ะ?


    เมื่อเช้าแม่บอกกับผมว่าจะให้ผมไปเรียนต่างประเทศ ลูก ๆ เพื่อนแม่ทุกคนก็ไปเรียนต่างประเทศกันทั้งนั้น การได้ไปเรียนต่างประเทศมันจะช่วยลบปมด้อยให้กับผม แม่พูดกลาย ๆ ในความหมายอย่างนั้น

    ผมเอ็นฯไม่ติด

    ผมไม่รู้ว่าที่แม่ให้ผมไปเรียนต่างประเทศ เพราะเหตุผลใด ผมอยากไปเรียนต่างประเทศหรือเปล่า หรือว่าอยากเรียนในแผ่นดินเกิดของตัวเอง ถ้าผมปฎิเสธล่ะ แม่จะว่าอย่างไร แต่ในจุดที่ผมกำลังยืนอยู่นี้ คงทำได้แค่เพียงเดินไปตามเส้นที่ผมเดินตามมานาน


    เลี้ยวขวาอีกแล้ว


    มองไปรอบ ๆ ตัว ภาพนี้บางครั้งก็เรืองลาง บางครั้งก็ชัดเจน บางครั้งผมกำลังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม บางครั้งผมก็อยู่ในกล่องสี่เหลี่ยม


    ผมกำลังเดินวนอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยม



    สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยความตั้งใจ หรืออาจด้วยความไม่ตั้งใจ เข็มนาฬิกายังคงเดินวนอยู่ในกรอบนั้น มันมีเวลาของจักรวาลทั้งหมดชั่วนิรันดร์


    แม้มันจะมีอำนาจ มีพลัง มีเวลาของทั้งจักรวาลอยู่ในกำมือแต่มันก็ยังคงเดินวนอยู่ในนั้น ในกรอบสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นาฬิกาที่แม่ผมซื้อมาให้


    มันเป็นนาฬิกาจากต่างประเทศ


    ราคามันคงแพงโข


    มูลค่าของมันในประเทศวัตถุนิยม คงมีค่ามากมายเกินกว่าที่แม่ของผมจะเผยรอยยิ้ม ในวันหนึ่ง เมื่อวันที่...




    ....วันที่ผมเลี้ยวซ้าย

    จากคุณ : ___t - [ 15 มิ.ย. 47 14:55:26 A:203.146.174.100 X: ]