ความคิดเห็นที่ 1 เขาดึงร่างเธอมาแนบร่างอีกครั้ง และเธอก็โอนอ่อนตาม เอามือโอบรอบคอเขา พอเขาก้มมาเธอก็เขย่งจูบตอบ ไม่มีการเคอะเขิน ไม่มีการลังเล ร่างเธอแนบเขาจนกลายเป็นร่างเดียว เป็นช่วงเวลานี้ถูกลิขิตไว้ เธอเคยฝันถึงมัน และตอนนี้ก็ได้สัมผัสมันแล้ว แล้วทั้งคู่ก็พากันเข้าห้อง ไปที่เตียง ยังคงจูบกันไม่หยุด เป็นจูบที่อ่อนหวาน ไม่รีบร้อน เปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจต้านทาน เธอไม่อาจ เลิก จูบได้ เป็นแรงผลักดันที่เธอไม่เคยพบมาก่อน แรงผลักดันที่ปลิดลมหายใจของเธอไปโดยที่เธอเองก็เต็มใจ เฟธนั่งบนเตียงแล้วเอนตัวพิงหมอน เดมอนเอนตัวตาม จูบของเขาเริ่มเร่าร้อนขึ้น เป็นความรุนแรงและเร่าร้อนอย่างที่สุด ไม่มีใครหรืออะไรจะเพอร์เฟ็กต์ไปกว่านี้อีกแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งเธอต้องทำก่อน เฟธพูดทั้งที่เดมอนยังอยู่เหนือร่าง “ขอฉันใช้โทรศัพท์ก่อนได้มั้ยคะ” เขาสูดหายใจเข้า “คุณอยากโทร.หาเดวย์นเหรอ” “ฉันว่าฉันควรโทร. มันคือความถูกต้อง ไม่งั้น ” “ไม่งั้นคุณจะรู้สึกเหมือนคุณทรยศเขาใช่มั้ย” “คุณเข้าใจฉัน” เฟธพูด ปลาบปลื้มที่เขาและเธอคิดตรงกัน บางทีใจก็อาจตรงกันด้วย ก็มันเป็นพรหมลิขิตนี่ เขายืนขึ้นแล้วก้มไปฉุดเธอให้ยืนด้วย ถึงตอนนี้ เขาเริ่มท่าทีลังเล จู่ๆ สาวสวยที่น่าหลงใหลผู้นี้ก็เข้ามาในชีวิตเขา จนเขาหลงรักเธอแบบทันทีทันใด ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้และไม่มีคำใดจะมาอธิบาย ทำให้เขาตัดสินใจเสี่ยงแบบแทบไม่ต้องคิด แต่เขาก็รู้แต่ต้นแล้วว่าการกระทำใดของเขาล้วนมีผลในภายหลัง และตอนนี้ก็ถึงคราวที่เขาต้องเผชิญกับมัน “เฟธ” “คะ” ดวงตาเธอเปี่ยมไปด้วยความรักและความเชื่อมั่น เดมอนรู้สึกกลัว เขายอมเสียเธอไป ไม่ได้ “ไม่มีอะไร คุณไปโทรศัพท์เถอะ” “ทุกอย่างจะเรียบร้อยค่ะ” เฟธพูดให้กำลังใจ “แน่นอน” เดมอนพยักหน้าแล้วเดินอ้อมเตียงไปอีกด้าน เพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับเธอ แต่แท้จริงเขาต้องการหาที่คิดอะไรมากกว่า นี่เขาจะทำอย่างไรดี เฟธยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาหมุนเบอร์ เดมอนเสยผม โธ่เว้ย “เฟธ เอ่อ ก่อนที่คุณจะโทร. ผมมีอะไรอยากสารภาพ” เธอชะงัก “ได้ค่ะ – อะไรคะ” เขามองเธอ สีหน้ากลัดกลุ้ม เฟธวางหูแล้วขึ้นไปคุกเข่าอยู่บนเตียงเพื่อจะได้ใกล้ชิดเขา “ไม่ต้องกลัวนะคะ คุณพูดได้” เดมอนคุกเข่าบนที่นอนบ้าง “คุณแน่ใจเหรอ” เธอขยับไปใกล้เขาอีก “เราอุตส่าห์ได้เจอกันแล้วนี่คะ ใช่มั้ย” “ใช่ เราเจอกันแล้ว” เขาขยับเขาไปใกล้เธอจนระหว่างทั้งคู่แทบไม่มีที่ว่างเหลือ “พระเจ้า เฟธ ผมไม่อยากเสียคุณไปเลย” เขาเอื้อมมือไปหาเธอแบบไม่สามารถยั้งตัวเองได้ แล้วบดริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากเธอ จากคุณ : Vit - [ 15 มิ.ย. 47 22:31:44 A:203.145.12.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทั้งสองคนล้มลงบนเตียงด้วยกัน ไม่สนใจใครหรืออะไรอีก การจูบยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ หนักหน่วงทว่าหวานซึ้ง จนเหตุและผลแทบกระเจิงไป ส่วนความรู้สึกที่ท่วมท้นก็แทบทนต่อไปไม่ไหว แต่เขาจะต้องหยุดจูบนี้ให้ได้ เพื่อที่ทุกอย่างจะได้เริ่มต้น เฟธนอนตะแคงหันหน้าหาเดมอน มือลูบแก้มเขา “มีอะไรคะ” เขาไม่ตอบ “ไม่เป็นไรนะคะ มันเป็นพรหมลิขิตของเรา คุณบอกฉันได้ทุกเรื่องนะ” เดมอนสูดหายใจลึก “โอเค ตกลง เรื่องก็คือ ผมไม่ใช่ คือว่า หมายถึงในแง่ของตัวหนังสือเท่านั้นนะ ” “คะ” เฟธค่อยๆ แตะริมฝีปากตัวเองกับปากของเดมอน แต่เขาสิ ไม่สามารถจูบเธอแบบนุ่มนวลได้ เธอเป็นทุกอย่างที่เขาต้องการ ด้วยความปรารถนาอันล้ำลึก เขาจูบเธอหนักกว่าเก่า ความรู้สึกส่วนลึกที่มีต่อเธอทำให้เขาพิศวง ประหลาดใจที่รู้สึกกับเธอได้ขนาดนี้ แต่ก่อนจะได้ครอบครองเธอเต็มตัว เขาต้องบอกเรื่องหนึ่งกับเธอก่อน “เฟธ” น้ำเสียงที่เขาเรียกเปี่ยมไปด้วยความเสียใจ “ผมไม่ใช่เดมอน แบรดลี่ย์” เฟธรู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้า “ว่าไงนะ” “ผมไม่ได้ชื่อเดมอน แบรดลี่ย์” “ฉันไม่เข้าใจ” เฟธหวังว่าจะไม่เข้าใจ ภาวนาขอให้ตัวเองไม่เข้าใจ “ผมบอกคุณไปว่าผมคือเดมอน แบรดลี่ย์ แต่มันไม่ใช่” เหมือนพื้นโลกแตกเป็นชิ้นๆ ความเจ็บปวดผิดหวังพัดกระหน่ำใส่ เฟธลุกพรวดไปยืนข้างเตียงฝั่งตรงข้ามแล้วจ้องเดมอน นิ่งงัน “งั้นคุณชื่ออะไร” “ปีเตอร์ ไรท์” สารภาพได้แล้วก็ถอนใจโล่งอก เขาได้ทำสิ่งที่ต้องทำเพื่อให้ได้เธอมา ตอนนี้ไม่มีอะไรมาคั่นกลางเขาและเธออีกแล้ว ไม่มีแล้ว เขาอ้าแขนรับเธอ “มานี่มา” พูดอย่างนุ่มนวล แต่สายตาที่เฟธมองตอบมา ถ้าเป็นกระสุนก็คงเจาะเขาตายไปแล้ว เธอคว้ากระเป๋า ผ้าคลุมไหล่ แล้วก้าวฉับๆไปที่ประตู “ผมขอโทษ” เดมอนผวาตามไป “คุณไม่พอใจ ใช่มั้ย แต่ฟังนะ อย่างอื่นเป้นความจริงหมด ผมสาบาน ผมบ้าฮอกกี้ ผมอยู่ที่บอสตัน ผมซื้อรองเท้าอิตาลีขายให้กับฟิเลน บอนวิท จอร์แดน แล้วผมก็ยังโสด ผมรักต้นไม้ แต่โอเค ผมยอมรับ ผมรู้ผมเลว โกหกคุณกระทั่งเรื่องเล็กๆ” เฟธจับประตูแล้วหันขวับมา “เรื่องเล็กๆเหรอ คุณเรียกตัวตนของตัวเองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ เหรอ” เดมอนเดินไปหน้าประตูเพื่อหยุดเธอ “ถอยไปเดี๋ยวนี้!” เฟธจะคว้าลูกบิด แต่เดมอนกันไว้ “คุณบอกว่าไม่เรื่องอะไรคุณก็จะเข้าใจ” แต่เฟธเจ็บจนคิดอะไรไม่ไหว กระชากประตูเปิดสุดแรงจนเดมอนกระเด็นหน้าทิ่ม “นั่นมันก่อนที่ฉันจะรู้ว่า มัน คือเรื่องอะไร” เฟธเดินออกจากห้อง จ้ำพรวดไปตามทางเดิน เดมอนไล่ตาม “เดี๋ยว! ลองมองมุมอื่นบ้างสิ คุณจะปล่อยให้ตัวหนังสือไม่กี่ตัวทำให้เราเลิกกันเหรอ” เฟธเอานิ้วจิ้มปุ่มเรียกลิฟท์ แล้วเดินไปมา จุดประสงค์หนึ่งคือไปให้พ้นจากเขาก่อนที่ตัวเธอเองจะทนไม่ไหว มันไม่น่าเป็นแบบนี้ได้เลย เธอเพิ่งเต้นรำใต้แสงจันทร์บนสะพานข้ามแม่น้ำไทเบอร์กับเขา เชื่อหมดใจว่าเขาคือชายที่ชะตาลิขิตมาให้เธอจริงๆ เธอเชื่อในตัวเขา เชื่อใน เขาและเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่าตัวเองเชื่ออะไรไป “ฟังนะ” เดมอนพูดแบบหมดท่า “ถ้าชื่อมันสำคัญขนาดนั้น คุณเรียกผมแบบนั้นก็ได้นะ เอาเป็นชื่อเล่นผมไง” “คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง คุณโกหกฉันแบบนั้นได้ยังไง” น้ำตาเริ่มเอ่อ แต่เฟธตั้งใจแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขา “ผมทำได้ยังไงนะเหรอ” ลิฟต์มาพอดี “คุณไม่รู้เหรอ ผมทำไปก็เพราะ ผมหลงรักคุณ!” เฟธก้าวเข้าไปในลิฟต์ “โธ่ ขอทีเถอะ นี่มันข้อแก้ตัวแบบไหนกัน” เฟธกระชากประตูลิฟต์ปิดใส่หน้าเดมอน “เฟธ!” แต่ลิฟต์ไปเสียแล้ว เฟธก็เช่นกัน จากคุณ : Vit - [ 15 มิ.ย. 47 22:32:59 A:203.145.12.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 แลรี่ที่รัก เคทถือปากกาห้อยอยู่เหนือแผ่นโปสการ์ด คิดคำขึ้นต้นไม่ออก ที่ผ่านมาก็ปกติดี แต่ตอนนี้เธอควรจะพูดอย่างไร เธอเหลือบมองบรรยากาศอบอุ่นในร้านมาร์กานาที่เธอกำลังทานอาหารเช้า กลิ่นของร้านคล้ายกลิ่นส้มกับขนมปังอบใหม่หอมกรุ่น ไม่ไกลเท่าไหร่ บริกรชายวัยกลางคนไว้หนวดพองามกำลังเตรียมกาแฟคาปูชิโนให้เธอ พอเสร็จก็ยกมาให้ เคทวางปากกา “คุณคิดว่าฉันควรโทร.หาเขาใช่มั้ย” เขาเอาถ้วยกาแฟกับจานรองวางตรงหน้าเธอ “เขาเป็นสามีคุณไม่ใช่เหรอ” “ใช่ แต่เขานอกใจฉันอยู่” “นอกใจเหรอ” ถามพลางรินน้ำให้ แล้วมองเคท “จริงเหรอ” “ประเด็นคือ เขากำลัง นอน กับผู้หญิงอื่น” “อือฮึ เหรอ” บริกรยังยืนไม่ไปไหน “พวกเขากำลัง มีเซ็กซ์ กัน” “อ๋อ เอาละ ผมเข้าใจแล้ว” เขาพยักหน้า “เธอเป็นเพื่อนสนิทของคุณ” “เปล่า เธอไม่ใช่เพื่อนสนิทของฉัน” เขาส่ายหัวเห็นใจ “น้องสาวคุณ” “ไม่ใช่เลย” เขาดีดนิ้ว “อะฮ้า! เมียเก่าเขาใช่มั้ย” “นี่ เธอไม่ใช่ทั้งเพื่อนหรือญาติฉันหรอก ไม่มีอดีตหรือปัจจุบันด้วย ฉันไม่รู้นะว่าเธอเป็นใคร เป็นคนที่ฉันไม่เคยเจอ” บริกรพยักหน้า พอใจที่ในที่สุดก็รู้เรื่อง แต่กลับเห็นว่าสีหน้าเธอยังอมทุกข์ “Ascolta, un sposo descreto e bravo! Molto bravo” “แลรี่ของฉันน่ะเหรอ Molto bravo เพราะเขาอยากเก็บเป็นความลับเหรอ” “Chiramente!” เคทคิดอะไรนิดหน่อย แล้วก็ตัดสินใจได้ว่า ไม่ว่าเธอจะมองสถานการณ์นี้อย่างไร เธอก็ยอมรับไม่ได้ เหตุผลของบริกรยิ่งทำให้เธอโกรธจนขยำโปสการ์ดทิ้ง “ตกลงจิโอวานนี่จะมาเมื่อไหร่” แต่พอมองไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นเฟธลงจากรถแท็กซี่ สวรรค์ สภาพเหมือนคนเพิ่งผ่านสงครามมา เคทวิ่งไปดักเพื่อนตรงบันได “เฟธ เกิดอะไรขึ้น” “เขาไม่ใช่เดมอน แบรดลี่ย์” แววตามีประกายเจ็บปวด “เธอนึกออกมั้ย เขาเพิ่งบอกฉัน ฉันเดินทางมาไกลขนาดนี้ แต่กลับมาเจอพวกสิบแปดมงกุฎ” เฟธค่อยๆ เดินขึ้นบันได ขาสองข้างหนักเหมือนแท่งคอนกรีต สมองชา ทั้งปวดหัวและปวดใจ เคทตามเพื่อนไป ไม่สบายใจเลย “แต่นี่ อย่างน้อยเขาก็เป็นสิบแปดมงกุฎที่ ดี นะ” น้ำอุ่นในอ่างอาบผิวเฟธที่นอนเอาหัวเกยขอบอ่างอยู่ ตามองเหม่อไปบนเพดาน ทว่าความเจ็บปวดและโกรธเคืองยังคงอยู่ เคทเดินเข้ามา ส่งแก้วน้ำกับแอสไพรินสองเม็ดให้ “ใช่ พวกวิปริต พวกนี้จะสามารถเดาได้ว่าเราต้องให้มันทำอะไร แล้วก็ทำไปตามนั้น” เฟธกลืนยาแล้วจิบน้ำตาม ก่อนจะส่งแก้วคืนให้เคท “แต่เขารู้ได้ยังไง เขาเพิ่งเจอฉันนะ” เคทเอาแก้ววางบนพื้น จากนั้นก็คุกเข่าถูหลังให้เฟธ “ผู้ชายมันมีวิธี ฉันรู้แค่นี้ แต่นี่ไม่แฟร์เลย เธออุตส่าห์เจอชายในฝันแล้ว แต่เขาดันเป็นคนอื่น” เฟธพยักหน้าเงียบๆ อยากให้แอสไพรินทำงานเร็วๆ จะได้ขจัดความเจ็บปวดนี้ไปเสียที แต่ก็รู้ว่าแอสไพรินคงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเจ็บนี้มันกินลึกถึงกระดูกและสร้างความสับสนได้ไม่แพ้ความเจ็บปวดเลย คนขายที่ตลาดดอกไม้เอาดอกไม้กำเล็กไปรวมกับช่อที่ใหญ่อยู่แล้ว ปีเตอร์คอยชี้บอก “Molti” คนขายทำตามแล้วมองเป็นเชิงถาม “Molti” เธอเพิ่มดอกไม้อีกแล้วลงมือห่อ “Basta cosi. E bellissimo” ปีเตอร์ส่ายหัว “ไม่ Molti” จากคุณ : Vit - [ 15 มิ.ย. 47 22:35:14 A:203.145.12.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เคทนั่งอยู่ข้างเตียงในห้อง ตามองโทรศัพท์ คิดว่าควรจะโทร.หาแลรี่ ตอนนี้เธออยู่ไกลบ้านมาก ไกลจากทุกคนและทุกสิ่งที่มีความสำคัญต่อเธอ แต่มองอีกทาง บ้านก็เป็นที่ซึ่งมีแต่ปัญหา ปัญหาที่เคทไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร ปัญหาที่ทำให้เธอเศร้าและหวาดกลัว ตอนนี้เธอดีใจมากที่ได้อยู่ห่างจากพิตซ์เบิร์ก การเดินทางครั้งนี้ทำให้เธอได้พักตามที่เฝ้าปรารถนา เสียดายที่เธอต้องกลับบ้านเร็วๆ นี้ ไม่ว่าจะพร้อมหรือไม่ก็ตาม เธอน่าจะโทร.ไปดูแลรี่หน่อย หากแต่ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองพร้อมหรือยัง ที่จะเจอกับเขาหรือปัญหา เคทหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ทางไกลด้วยความลังเล เสียงโทรศัพท์ในสำนักงานของแลรี่ที่พิตซ์เบิร์กดังขึ้น พอเจ้าตัวซึ่งกำลังยืนโบกรถบรรทุกที่กำลังถอยออกอยู่กลางฝนได้ยินเสียงก็วิ่งกลับเข้ามา “แลรี่มุงหลังคาครับ” แต่ไม่มีเสียงตอบ แลรี่ยืดตัวตรง เริ่มเอะใจ “เคทเหรอ” เขาพูดเสียงแผ่ว เงียบ “เคท เธอใช่มั้ย เคท เธออยู่ไหน” เสียงโทรศัพท์ตัดสาย แต่แลรี่ยังถือหูค้างไว้ พระเจ้า เธออยู่ที่ไหน แล้วเธอคิดอะไรอยู่ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเคทจะไปจากเขาได้ เธอเป็นคนที่เขาพึ่งพาได้ตลอด เสมอ และเขาก็ยังรักเธอเสมอ ไม่เปลี่ยน ชีวิตกลายเป็นเรื่องซับซ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ยิ่งกว่านั้น เคทเอาใจออกห่างเขาตั้งแต่ตอนไหน และตอนนั้นเขามัวไปทำอะไร กะพริบตา หรือว่ามองไปอีกทาง แลรี่รู้สึกว่ามีอะไรเปียกๆมากระทบต้นคอ พอเงยมองก็เห็นรูรั่วอีกรู เขาเลื่อนถ้วยกาแฟไปรองรับหยดน้ำไว้ ก็พอดีคนงานคนหนึ่งเดินเข้ามา “แย่นะวันนี้” “ใช่” แลรี่เสียงหม่น “แย่มากวันนี้” ที่ห้องเคท เธอยกหูโทรศัพท์ ชั่งใจอยู่ว่าจะโทร.กลับไปอีกครั้งดีไหม แลรี่ไม่ได้มีท่าทีโมโหเลย ที่จริงน้ำเสียงเขาดูจะกังวลด้วยซ้ำ เคทจำไม่ได้แล้วว่าล่าสุดที่แลรี่พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงกังวลนั้นมันเมื่อไหร่ อาจจะเป็นตอนที่ลูกคนที่สองเกิด ไม่สิ อาจจะไม่ใช่ด้วย ขณะที่เคทต้องกังวลติดต่อกันมาจนถึงตอนนี้ กังวลเรื่องเขา เรื่องชีวิตแต่งงาน เรื่องความรัก แต่แล้วความคิดก็มาสะดุดลงเพราะเสียงเคาะประตู พอไปเปิด ก็เห็นปีเตอร์ยืนอยู่ ใบหน้าถูกดอกไม้ช่อยักษ์บดบังจนเกือบมิด “แหมๆๆ” เคทเสียงอ่อย “นี่ถ้าคุณไม่ใช่สิบแปดมงกุฎละก็” ปีเตอร์เดินผ่านเคทเข้ามาในห้อง “เธออยู่ไหน ผมต้องคุยกับเธอ” “เธอไปซื้อตั๋วเครื่องบินกลับน่ะ” “กลับเหรอ คุณจะกลับแล้วเหรอ” เขาวางดอกไม้ลงบนโต๊ะเล็ก เคทมอง สีหน้าข้องใจ ดูเขาจะเสียใจจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ พออะไรไม่เป็นตามที่คิดหรือมีปัญหาหน่อยผู้ชายก็มักจะทำแบบนี้ แลรี่ก็เช่นกัน “ใช่ เราจะกลับกันแล้ว เฟธต้องไปแต่งงานกับหมอเท้า คุณโกหกเธอแบบนั้นได้ยังไง” “โกหกเหรอ” ปีเตอร์พูดพลางเดินไปมา “เพราะผมต้องการหยุดเธอไง นั่นละสาเหตุ ผมน่ะไม่ควรต้องมาโรมด้วยซ้ำ การซื้อครั้งนี้คนที่มาควรเป็นเจ้านายผม แต่เขาดันเป็นหัดกะทันหัน เป็นหัด น่ะ อายุสี่สิบสามแล้ว จากคุณ : Vit - [ 15 มิ.ย. 47 22:37:25 A:203.145.12.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 “โกหกเหรอ” ปีเตอร์พูดพลางเดินไปมา “เพราะผมต้องการหยุดเธอไง นั่นละสาเหตุ ผมน่ะไม่ควรต้องมาโรมด้วยซ้ำ การซื้อครั้งนี้คนที่มาควรเป็นเจ้านายผม แต่เขาดันเป็นหัดกะทันหัน เป็นหัด น่ะ อายุสี่สิบสามแล้วยังเป็นอีก เชื่อรึเปล่า เขาก็เลยส่งผมมา แล้วผมก็ไม่น่ามาแถวจตุรัสนี่ด้วย น่าจะไปอยู่ที่โรงหนัง แต่หนังมันไม่มีซับไตเติ้ล คิดดูสิ หนังของวู้ดดี้ อัลเลนแต่พากย์เป็นอิตาเลียนน่ะ ผมก็เลยมาเดินเล่น จนเห็นเธอเข้า ผมรู้แต่พอมองเข้าไปในดวงตาเธอ ผมได้เห็นบางอย่าง ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเห็น—“ “ความบ้าล่ะสิ” “อะไรก็แล้วแต่ แต่มันตรงกับที่ผมรู้สึกในใจ ผมเลยคิดว่า พระเจ้า ช่วยส่งสัญญาณด้วย ช่วยชี้ทางอะไรก็ได้ไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ขึ้นแท็กซี่แล้วหายจากไปชีวิตผม ซึ่งพระเจ้าก็ช่วย เธอบอกชื่อให้ผมรู้ และถ้าสิ่งนี้ไม่เรียกพรหมลิขิต ผมก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว” กระทั่งเคทเองฟังแล้วยังประทับใจ “โรแมนติกจังเลย” แล้วแตะไหล่ปลอบใจเขา “เสียดายที่เธอเกลียดความบ้าของคุณ” เดินนำไปที่ประตู “มันก็แค่ ชื่อ นะ ให้ตายเถอะ เป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ ผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นคนไม่เอาไหนที่สุดในโลกก็ได้ อาจจะเป็นไอ้ขี้บ่น ชอบถากถาง แล้วหมกมุ่นอยู่แต่กับความคิดชั่วๆ เป็นอาชญากร เขาอาจจะเป็น อาชญากร ก็ได้นะ” เคทยักไหล่ “นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่” “ใช่ แต่ผมอยากให้มองความเป็นจริง พนันกับผมมั้ยว่าหมอนั่นจะดีเลิศประเสริฐ” “หมื่นล้านเอาหนึ่ง” มีเสียงคนเคาะประตูอีก เคทเปิดประตู จิโอวานนี่นั่นเอง ยังคงสูง ดูอ่อนโยนและหล่อเหมือนครั้งล่าสุดที่เธอเจอ ในมือเขามีกุหลาบอยู่หนึ่งดอก เขายื่นให้เธอ เคทมองดอกไม้แล้วมองเขา นานเหลือเกินแล้วที่เธอไม่ได้รับดอกกุหลาบจากชายหนุ่ม “เคท ผมกลับมาแล้ว” แสงนวลยามบ่ายทาบทอยอดโดมและหลังคาดินเผาของกรุงโรม เคทและจิโอวานนี่นั่งกันอยู่ตรงระเบียงของร้านอาหาร เป็นมุมที่สวยมาก แต่ทั้งคู่กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับบทสนทนาและกันและกัน จึงไม่มีใจจะมองอะไร “สรุปคือแลรี่เป็นสามีฉัน เขาเป็นช่างมุงหลังคา รับเหมามุงหลังคา แต่ก่อนหน้านั้น สมัยยังหนุ่ม เขาเคยทาสีนะ แต่ไม่ใช่ทาสีบ้าน เขาวาดรูปค่ะ” จิโอวานนี่เอื้อมไปจับมือเธอ “เอ่อ แต่” เคทนั่งกระสับกระส่าย “คนเราไม่สามารถหาเลี้ยงครอบครัวด้วยการวาดรูปได้ นี่คุณไม่ต้องกลับไปทำงานเหรอคะ” ดวงตาเขาฉายแววขำแต่เข้าใจ “นี่ช่วงนอนกลางวันน่ะ” “ที่บ้านฉันมีแต่เด็กเล็กที่งีบตอนบ่าย” “ในอเมริกา คนจะแคร์เรื่องงาน มีชีวิตอยู่เพื่อทำงาน ไม่ว่าอะไรก็หยุดเขาไม่ได้ แต่ที่อิตาลีนี่ เราแคร์เรื่องอาหาร ความสุข และความรักครับ” รองเท้าสวยๆ ผ่านไปมาเบื้องหน้าปีเตอร์ แต่ละคู่ที่ผ่านไป เขาจะพิเคราะห์แล้วพยักหน้าว่าชอบหรือไม่ “Si. ไม่ ไม่ ไม่” แล้วรองเท้าสีแดงก็ผ่านมา ปีเตอร์ถือปากกาค้าง “Aspetta Aspetta!” มันคือรองเท้ายี่ห้อเคนเนทโคลแบบที่เคทสวมในเย็นวันที่เขาพบเธอ พระเจ้า เขาจะทำอย่างไรดี เขาอาจจะไม่ใช่ชายในฝันของเธอ แต่เธอเป็นหญิงสาวในฝันของเขา ปีเตอร์คิดด้วยความอาลัย เขาจะยอมเสียเธอไปไม่ได้ เขาไม่ยอม จากคุณ : Vit - [ 15 มิ.ย. 47 22:38:40 A:203.145.12.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 หายไปนานเชียวค่ะ เสียดายไม่เข้าใจภาษาอิตาเลียน จากคุณ : scottie - [ 15 มิ.ย. 47 23:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หายไปนานเลยนะคะ แวะมาแปลภาษาให้ค่ะ..^^ Ascolta, un sposo descreto e bravo! Molto bravo = It listen to, a groom descreto and capable!  Very capable Molto bravo = Very capable Molti = a lot Basta cosi. E bellissimo = You suffice things.And attractive Aspetta Aspetta!= It waits it Waits แปลจากเวปแปลภาษานะคะ.. เลยไม่รู้ว่าผิดหรือถูกแค่ไหน.. จากคุณ : กุ๊กๆ - [ 15 มิ.ย. 47 23:36:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หายไปนานจริง แต่ยังคิดถึงอยู่วันสองวันนี้เอง +++ Only You (prologue) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2735092/W2735092.html +++ Only You (1) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2737770/W2737770.html +++ Only You (2) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2740364/W2740364.html +++ Only You (3) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2741293/W2741293.html +++ Only You (4) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2743042/W2743042.html +++ Only You (5) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2745618/W2745618.html +++ Only You (6) +++ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2753171/W2753171.html แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 47 01:18:20 จากคุณ : ninaM - [ 16 มิ.ย. 47 01:17:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ) _ _ __ _ __________ _ _ _ _ _ ( ^ อ่านค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 16 มิ.ย. 47 08:56:29 ]