ความคิดเห็นที่ 1 เฟธเหวี่ยงมือที่จับชุด “เขาน่ะทั้งหยิ่ง ขี้โม้ แล้วก็พิลึกอีกต่างหาก ไม่ใช่ในทางดีด้วย” “งั้นก็ทางเดียวกับเธอสิ” “ใช่ ไม่ใช่ ตลกตายละเคท ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะจูบเขา” เคทตาโต “ฉันรู้แล้ว รู้อยู่แล้วว่าเธอต้องจูบเขา” “ถ้าฉันทำแล้วทำไมละ มันไม่ได้มีความหมายอะไรนี่ แค่เศษธุลี มองแบบนั้นหมายความว่าไง” “เธอคลั่งเขานะเนี่ย” “ฉันเปล่า” “คลั่งมากด้วย” “ฉันเกลียดเขาจะตาย” เคทถอดชุดแล้วเดินไปล้างมือที่อ่าง “เกลียดเหรอ เป็นคำที่รุนแรงไปหน่อยรึเปล่า กับคนที่เธอไม่คิดแม้แต่จะชอบน่ะ” “ฉันเกลียดที่เขาทำแบบนั้น โกหกฉันแบบนั้น และฉันก็ดีใจมากที่ไม่ต้องเจอเขาอีก” เคทเช็ดมือแล้วสวมเสื้อไหมพรมสีดำรัดรูป “ดี เพราะฉันก็บอกเขาไปแบบนั้นตอนเขาเอาดอกไม้มาให้” เฟธหันขวับ “อันไหน เธอบอกว่าฉันเกลียดเขาหรือว่า—“ เคทยิ้มเจ้าเล่ห์ “ทนเขาไม่ได้ใช่มั้ย หือ” เฟธหันหนี “ใช่น่ะสิ ทนไม่ได้เลย” เธอจำไม่ได้จริงๆ ว่าเคยเศร้าขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเธอเพ้อเพราะพิษไข้ “เริ่มเก็บของได้แล้ว ฉันจะไปนัดเรื่องแท็กซี่ให้มารับเราตอนเช้ามืด” เสียงผิวปากดังมาจากสนามหญ้าเบื้องล่าง เคทวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วโบกมือให้จิโอวานนี่ “คาทาริ--น่า” เขาตะโกนเรียกเธอ “la bella Italia เธอรออยู่” เฟธเดินไปดูบ้าง เธอมองลงไปเห็นจิโอวานนี่ แล้วหันกลับมามองเคท “เขาสัญญาว่าจะพาฉันตระเวนดูน้ำพุ แต่ฉันไม่ต้องไปแล้ว” เฟธมองเคทที มองจิโอวานนี่ที แล้วก็เริ่มเข้าใจ เธอดึงเคทออกมาจากหน้าต่าง “เธอจะออกไปกับผู้ชายสวมสูทอาร์มานี่โดยที่ใส่แค่เสื้อไหมพรมรัดติ้วนี่น่ะเหรอ! เธอรู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรอยู่” “เขารู้ว่าฉันแต่งงานแล้ว” เคทออกตัว แล้วหยุด “อีกอย่างนะเฟธ ฉันจะมีโอกาสได้รู้เรื่องโรมจากชาวโรมันอีกรึเปล่าก็ไม่รู้ ตอนนี้ก็เริ่มรู้อะไรบ้างละ” เฟธหรี่ตาจ้องเพื่อนแบบรู้ทัน “เราจะกลับมาก่อนเช้ามืด บายนะ” แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว เฟธยืนงงอยู่พัก โลกนี้เป็นบ้ากันไปหมดแล้วหรือไง ซ้ำร้าย เธอยังรู้สึกแย่ที่พบว่าตัวเองบ้ากว่า เฟธดันกระเป๋าไปข้างๆ แล้วลงนอนบนเตียง คว้าโทรศัพท์มาถือ สักพักก็ได้ยินเสียงเดวย์นในเครื่องตอบรับ ไฮ ผมหมอเดวย์น จอห์นสันครับ ฝากข้อความไว้นะครับ จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 10:03:48 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ไฮ เดวย์น ฉันเองค่ะ แค่จะโทร.มาบอกว่าฉันจะกลับบ้านวันพรุ่งนี้นะ” เหลือบไปมองหน้า เห็นท้องฟ้าเป็นสีส้มเหลืองสวยงาม เป็นภาพโรมยามอาทิตย์อัสดงอันวิจิตรอีกภาพ “การประชุมไม่ค่อยน่าสนใจเลย ฉันก็เลยจะโดดตอนท้าย ฉันจะขึ้นเครื่องของอเมริกันจากเจเฟเคเที่ยวบิน 966 คงลงจอดประมาณเที่ยงสี่สิบห้า แล้วจะเล่าให้ฟังนะคะ” เฟธวางหูแล้วมองไปอีกฟากห้อง ที่มีถุงใส่ชุดเจ้าสาวแขวนอยู่หลังประตู ดูแล้วเหมือนวิญญาณยังไงยังงั้น “ศตวรรษที่ 16 เป็นช่วงที่ศิลปะชื่นชมสรีระของมนุษย์” จิโอวานนี่พูดพลางชี้ให้ดูหุ่นผู้หญิงร่างสวยที่ยืนเด่นอยู่กลางน้ำพุเบอร์นินี่ซึ่งเขาและเคทกำลังนั่งอยู่ “นี่เป็นวิธีที่เขาใช้ยกย่องจิตวิญญาณแห่งมนุษย์ แล้วก็เป็นแนวที่ยึดมาตลอดไม่ว่ากี่ยุคสมัย เรือนร่างของผู้หญิงน่ะ มีแก่นสารและความลี้ลับของชีวิตมนุษย์รวมอยู่” เสียงหัวเราะของเคทดังก้องจตุรัสนาโวนา แสงแดดทำให้ทั่วบริเวณเป็นสีม่วงอ่อน “ฉันชอบฟังคุณพูดจัง ไม่เคยมีใครพูดกับฉันแบบนั้นมาก่อนเลย” เขาจูบหลังมือเธอ “น่าเศร้าจริง” “ค่ะ ก็” เคทพูดเศร้าๆ “ชีวิตฉันที่พิตซ์เบิร์กก็เป็นแบบนั้น” “สักวันผมจะไปพิตซ์เบิร์ก แล้วคุณต้องพาผมทัวร์ดูสิ่งสวยงามนะ” เคทหัวเราะอีก “พิตซ์เบิร์กก็ดีค่ะ แต่ที่นี่” หันไปมองจตุรัสแบบบาโรคเก่าแก่งดงาม “ที่นี่เรียกว่าสวยมาก” “ไม่” เขาแก้ แล้วประคองใบหน้าเธอด้วยสองมือ “นี่ต่างหากที่สวย” เคทถอนใจอย่างเป็นสุข แน่นอน การหยอดคำหวานนี้ไม่ทำให้เธอหวั่นไหวได้ แต่จิโอวานนี่ก็เป็นเหมือนขี้ผึ้งวิเศษที่ช่วยสมานแผลฉกรรจ์ในใจเธอ จนเคทรู้สึกมีความสุขยามได้อยู่ด้วยกัน แต่เธอก็ไม่ต่างจากซินเดอเรลล่า เมื่อเวลาเที่ยงคืนมาถึงในอีกไม่ช้า เธอก็จะต้องกลับไปอยู่ในครัวตามเดิม เฟธเดินไปหากองเซียจซึ่งเป็นชายแก่ที่กำลังงีบอยู่ตรงทางเดิน “โทษนะคะ ฉันอยากจะได้แท็กซี่ไปส่งที่สนามบินพรุ่งนี้ตอนหกโมงเช้า” ชายแก่ขยับตัว จำได้ “อ๋อ ครับ ซินยอริน่า ปิเอโตร ไรท์ใช่มั้ย เขาฝากข้อความไว้สามอัน โทร.มาทุกสิบนาที” “กราเซีย” เฟธตอบตามมารยาท “แต่ฉันไม่รับโทรศัพท์ ขอบคุณ” “น่าสงสาร” กองเซียจส่ายหน้าแล้วพักต่อ เฟธเดินออกไปยังสวนที่มีน้ำพุเล็กแต่หรูหรา เป็นรูปวีนัสผู้เฉลียวฉลาด แมวตัวหนึ่งวิ่งผ่านหน้าหายไปในเงามืด ความที่มัวแต่มองตาม เท้าเลยไปเตะเศษหินเข้า “โอ๊ย!” เฟธยืนด้วยขาข้างเดียว จับเท้าข้างที่เจ็บไว้ “บ้าที่สุด” การเดินเตะของเป็นการปิดท้ายวันพักผ่อนในอิตาเลียนที่น่าขายหน้าที่สุด แต่ก็นั่นแหละ แอบแก้เองในใจ มันใช่วันพักผ่อนที่ไหน ไม่ใช่เลย แต่เป็นการออกตามหาต่างหาก การตามหาโง่ๆ พอเงยหน้าก็เห็นปีเตอร์เดินมา เฟธหันหนีทันทีแล้วรีบเดินขากะเผลกกลับไปยังล็อบบี้ จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 10:04:59 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “คุณกะเผลกนี่” เขาเดินมาทัน พูดด้วยความเป็นห่วง “ฉันรู้ฉันเดินกะเผลก พอดีเตะหินเมื่อกี้” “เป็นอะไรมากรึเปล่า ให้ผมช่วยมั้ย” เฟธเบี่ยงหลบมือที่เอื้อมมา “ไม่ต้อง” เธอไม่เชื่อใจตัวเองถึงได้ไม่อยากให้เขาถูกตัว เพราะยังจำรสสัมผัสของเขาได้แม่น มันทำให้รู้สึกเหมือนเธอไม่เคยถูกใครแตะเนื้อต้องตัวมาก่อน และเหมือนว่าคงไม่มีผู้ชายคนไหนอีกแล้วในโลกนี้ จะสัมผัสเธอได้ดั่งเช่นที่เขาทำ “แน่ใจนะว่าไม่อยากให้ช่วย” “ไม่อยาก” เธอคงต้องการมืออาชีพจริงๆ เคทพูดถูกแล้ว “คุณจะไปแล้วใช่มั้ย” เฟธหยุดแล้วหันมา เขาดูโทรมและเศร้า จะว่าไปแล้ว เขาก็ดูแย่ไม่แพ้เธอเลย เฟธไม่ได้อยากทำร้ายเขา แต่การที่เขาโกหกเธอ มันทำให้เธอเจ็บปวดมาก “ถ้ามันเกี่ยวกับคุณนักละก็ ใช่” “แล้วคุณก็จะกลับไปแต่งงานใช่มั้ย” “ใช่ เราเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว” “กับหมอเท้าน่ะเหรอ” เขาจ้องตาเธอ “ทำไม เฟธ” เฟธหลบตา “เพราะฉันรู้จักว่าเดวย์นเป็นใคร เขาเชื่อใจได้ มั่นคง และซื่อสัตย์” “พูดอีกอย่างคือเขาไม่มีพิษมีภัย” “แล้วการรักคนที่ไม่มีพิษภัยมันเสียหายตรงไหนไม่ทราบ” “คุณรักเขารึเปล่า” “ถ้าไม่รักแล้วฉันจะแต่งด้วยเหรอ” “คุณรักเขารึเปล่า” “เลิกถามแบบนี้ซะทีได้มั้ย” เฟธหน้านิ่วเพราะวางเท้าผิดข้าง “โอย บ้าเอ๊ย นิ้วฉัน!” เธอทรุดนั่งลงบนม้าหินใกล้ๆ “คุณรักเขารึเปล่า เฟธ” นิ้วเธอระบมไปหมด รวมทั้งใจด้วย “ไปซะ ปีเตอร์” เธอพูดเบาๆ แต่เขากลับนั่งคุกเข่าหน้าเฟธ จับเท้าเธอไว้ “คุณทำนิ้วเคล็ด ไม่คิดเหรอว่ามันอาจเป็นสัญญาณ” “สัญญาณอะไร” “เขาเป็นหมอเท้า ความเจ็บปวดคือวิธีที่ร่างกายเตือนเรานะ นิ้วเท้าคุณกำลังพยายามบอกคุณว่า อย่าแต่งงานกับเดวย์นเลย” แต่เฟธเปราะบางและสับสนเกินไปสำหรับบทสนทนาแบบนี้ เธอคิดแล้วชักเท้าออกจากมือปีเตอร์ ลุกยืน แล้วกะเผลกไปต่อ “ไร้สาระ นิ้วฉันปกติดี แค่ซื้อรองเท้าคู่ใหม่ก็เรียบร้อย” ปีเตอร์จะก้าวตาม แต่เฟธหันขวับมา “ปีเตอร์ หยุดเถอะ สิ่งที่เรามีมันเป็นภาพลวง เป็นแค่ภาพลวงที่เราต่างก็อยากเชื่อว่าคือความจริง แต่มัน มาจากการโกหก” “แล้วไง” “มันไม่เป็นจริง คุณไม่ใช่คนที่คุณควรจะเป็น ฉันเองก็ไม่ใช่ตัวของตัว เอง ซึ่งนั่นก็เพราะคุณไม่ใช่ตัวคุณ” “คุณเป็นตัวของตัวเองจะตาย ผมก็เป็น ตอนนี้ก็ยังเป็น ชื่อไม่ได้เปลี่ยนสิ่งนี้นะ” “คุณคิดผิดแล้ว” “ไม่ผิด แล้วเรื่องโอเอซิสกลางทะเลทรายละ” จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 10:06:27 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 “มันเป็นภาพลวงตา” “ใช่ แต่ผมเป็นผู้ชายที่คุณเกิดมาเพื่อจะจูบไม่ใช่เหรอ จำได้มั้ย” แน่นอนเฟธจำได้ และไม่คิดว่าจะลืมลง “ฟังนะ ปีเตอร์ ฉันมาที่นี่เพื่อมาหา—“ ”ผมรู้ แล้วคุณก็หาเจอ” เฟธส่ายหัว สีหน้าเศร้าสุดๆ “ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ” “ทำความรู้จักผมสิ” “ไม่ คุณเป็นชายในฝันของคนอื่น” “ผมอยู่ในฝันคุณต่างหาก อย่าเอาชีวิตไปทิ้งกับคนที่คุณไม่ได้รักเลย” “ใครบอกคุณว่าฉันไม่รักเขา” ปีเตอร์ค่อยๆรวบมือสองข้างของเฟธ แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาเธอ ดวงตาที่ยังสว่างไสวกว่าใครที่เคยพบ แต่มันไม่เปิดรับเขา ปีเตอร์รู้สึกพ่ายแพ้ “ถ้าอย่างนั้นก็” เขาพูดเบาๆ “กลับบ้าน ไปแต่งงานกับหมอเท้าของคุณ” เขาจับมือเฟธมาจรดริมฝีปาก บรรจงจูบอุ้งมือนั้นอย่างแผ่วเบา “ผมขอให้คุณมีความสุข” จากนั้นก็ปล่อยมือแล้วเดินหายไป เฟธก้มมองมือ มันยังมีความอบอุ่นของริมฝีปากเขาแผ่ซ่านอยู่ “แต่ถ้าคุณอยากดื่มคาปูชิโนแบบด่วนแทนละก็” เขาเดินกลับมาพูด “ผมพร้อมเสมอ คืนนี้ไม่มีดาวแล้ว หวังว่าเราจะพบดวงที่เป็นของเราเอง” เฟธหันหลังให้ เพื่อที่เขาจะได้ไม่เห็นว่าเธอมีน้ำตา พร้อมกับส่ายหัว ปีเตอร์ได้แต่มองจากด้านหลัง พยายามคิดว่าจะพูดหรือทำอะไรดีถึงจะเปลี่ยนใจเธอได้ แต่เขาก็จนคำพูด สิ้นลายไม่เหลือ นาทีต่อมาเฟธก็หัน “ปีเตอร์ ” แต่สายเกินไป เขาไปแล้ว น้ำตาจึงร่วงหยดลง จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 10:07:16 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 บรรยากาศยามเช้ามืดนั้นชื้นและหมองหม่น เคทยืนอยู่ในสวนของเกสท์เฮ้าส์ รอคนขับรถยกสัมภาระใส่กระโปรงหลัง ไม่สนใจจะแต่งหน้า ไม่รู้สึกถึงความสุขเลยที่จะได้เดินทางกลับบ้าน ความจริงแล้ว เป็นเพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะกลับไปและเผชิญกับกับความจริง ของสามีผู้ไม่ซื่อสัตย์และชีวิตแต่งงานที่พังยับ เคทไม่รู้ตัวมาก่อนเลยจะกระทั่งได้มาอิตาลี แต่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างหวาดหวั่นมาเป็นเวลานาน และจิโอวานนี่ก็เป็นเหมือนยาดีสำหรับเธอ ปัญหาก็คือ เธอยังไม่รู้สึกว่าแผลตัวเองหายดี ขณะที่คนขับกำลังเอาชุดแต่งงานวางบนกระเป๋าเดินทาง เคทก็หันไปมองเฟธ “ไปกันได้แล้วล่ะ” “รอตรงนี้ก่อน” เฟธยื่นทิปให้กองเซียจ “ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่าง” แต่เขาส่ายหน้าไม่รับเงิน “แล้วมาใหม่นะครับ ซินยอริน่า” เฟธพยักหน้า แต่รู้ดีว่าคงไม่ได้กลับมาอีกแล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรให้เธอจำนอกจากเศษความฝันที่แตกสลาย เฟธรีบเดินไปที่รถแล้วขึ้นนั่งข้างเคท “ไปได้แล้วค่ะ” ขณะที่รถกำลังเคลื่อนออกจากหน้าเกสต์เฮ้าส์เข้าสู่เส้นทางจราจร น้ำตาของเฟธก็ไหลริน ตลกจัง เฟธคิด เพราะเธอสาบานได้ว่าเธอไม่มีน้ำตาเหลือแล้วจริงๆ ทันใดนั้นปีเตอร์ก็โผล่มาข้างหน้าต่าง วิ่ง ประกบรถไป “คุณไปไม่ได้นะ!” เฟธเช็ดน้ำตา “ทำไมจะไม่ได้” “เพราะผมรู้แล้วว่าเดมอน แบรดลี่ย์อยู่ที่ไหน” “หยุดรถเดี๋ยวนี้!” หลายนาทีต่อมา ทั้งหมดก็พากันเดินย้อนกลับไปยังเกสต์เฮ้าส์ เฟธกับเคทถือกระเป๋าของตัวเอง ปีเตอร์ช่วยถือชุดแต่งงาน “เมื่อคืนผมนอนไม่หลับ” พูดพลางหอบจากการวิ่งไล่ตามรถ “ผมทำผิด ไม่รู้จะชดเชยให้คุณยังไง นอนไม่หลับจนกลางดึก คุณรู้มั้ยผมทำไง ผมกลับไปที่ร้านซาบาทินี่ซื้อไอศกรีมช็อกโกแลตกิน แล้วเลยคุยกับบริกร เผื่อว่าบริกรคนนั้นจะรู้จักโรงแรมที่เขาพัก ซึ่งก็รู้จริงๆ” “ถามจริง!” เคทตะลึง “ใช่แล้ว ผมเลยโทร.ไปที่นั่น ทางโรงแรมบอกว่าเขาออกไปแล้วเมื่อวาน แต่รู้สึกเขาจะมาที่นี่ทุกปี และเดินทางเส้นเดียวกันตลอด เขาจะออกจากที่นี่ไปอ่าวเพื่อพักที่โรงแรมเลอซิเรนูเซในโพสิตาโน่” “โพสิตาโน่นี่ที่ไหน” เฟธถาม “ทางใต้น่ะ ห่างจากที่นี่แค่สามชั่วโมง ผมทำถูกรึยัง” เฟธรู้สึกสับสนมาก ถ้าเธอยอมไปโพสิตาโน ก็เท่ากับเธอต้องใช้เวลากับปีเตอร์มากขึ้น ซึ่งดูจะไม่ค่อยเข้าท่านัก เพราะรู้ตัวว่าดีใจมากตอนเห็นหน้าเขานอกหน้าต่าง และยินดีที่จะรับฟังข้อแก้ตัวใดก็ได้เพื่อใช้อ้างให้หยุดรถ ไม่ ไม่เข้าท่าเลย เพราะเขาได้ทำทุกทางแล้วเพื่อให้เธอยกโทษให้ แต่กลับเปลี่ยนใจยอมลำบากเพื่อ ตามหาเนื้อคู่ให้เธอ แน่ละ ก็เธอไม่ได้ให้โอกาสเขามากนักนี่ “จิโอวานนี่พาเราไปได้” เคทพูดอย่างตื่นเต้น “เพราะว่าเขามีรถ” จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 10:07:56 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เคยดูหนังเรื่องนี้หลายปีแล้ว แต่ก็ไม่สนุกเหมือนอ่านที่คุณแปล จากคุณ : อ้อ - [ 16 มิ.ย. 47 11:44:47 A:203.213.100.167 X:203.29.131.4 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลุ้นๆ เดมอนตัวจริงจะเป็นไงนะ จากคุณ : scottie - [ 16 มิ.ย. 47 22:37:39 ]