ความคิดเห็นที่ 1 เคทขยับไปด้านหน้า “จิโอวานนี่ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องโทรศัพท์น่ะค่ะ ทุกคนคิดว่าเราจะกลับพิตซ์เบิร์กวันนี้” แล้วตบหัวเคทเบาๆ “ใช่มั้ยเคท” เคทมองเพื่อนแบบไม่รับรู้ด้วย “ไม่มีใครคิดว่า ฉัน จะกลับหรอก ฉันไม่เคยโทร.กลับไป” “เธอก็น่าจะโทร.หน่อยนะ” เคททำเป็นยิ้มหวานประชดประชัน “ไม่โทรจะดีกว่ามั้ง” พอขับไปได้อีกหน่อย จิโอวานนี่ก็จอดรถข้างทางแล้วชี้ “ตรงนั้นมีคาเฟ่นะเฟธ คุณไปโทรศัพท์ที่นั่นแล้วกัน เราจะดูวิวรอตรงนี้” “ได้” ถึงตอนนี้เริ่มเสียดาย ไม่น่าพูดเรื่องโทรศัพท์ขึ้นมาเลย แต่เธอดันบอกเที่ยวบินให้เดวย์นรู้ไปแล้ว มันจะน่าเกลียดมากถ้าไม่บอกเขาว่าเธอจะไม่กลับ อย่างน้อยก็ยังไม่กลับตอนนี้ เคทลงจากรถพร้อมปีเตอร์และจิโอวานนี่แล้วเดินไปริมหน้าผา เบื้องล่างเป็นคลื่นทะเลเมดิเตอร์เรเนียนพัดกระทบโขดหิน ฟองคลื่นแตกกระเซ็น ลมตีจนกระโปรงและผมเคทปลิวไสว “วิเศษจริงๆ เลย” เคทพูด มีความสุขสุดๆ จิโอวานนี่มองเคท แววตาแพรวพราว “นี่เป็นลมจากอัฟริกา บางครั้งก็หอบเอาทราบจากทะเลทรายซาฮาร่ามายังยุโรป บางทีพัดไปถึงยอดเขาน้ำแข็งในสวิสเลยทีเดียว” “แล้วคิดดูสิ ฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีที่แบบนี้อยู่จนกระทั่งวันนี้ ฉันจะไม่มีวันลืมมันเลย” “อา รอให้เราไปถึงโพสิตาโน่ก่อนเถอะ มันคือฝันที่กวักมือเรียกเราให้เข้าไปหา และกลับไปหามันซ้ำแล้วซ้ำอีก” เคทตบมือด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็กเล็กๆ “อยากไปเดี๋ยวนี้เลย!” ปีเตอร์มองน้ำข้างล่าง หน้าตาหม่นหมอง แต่พอได้ยินเสียงเฟธ ก็หันมา “โทร.ได้รึเปล่า” เคทถาม “ฉันฝากข้อความไว้ที่ออฟฟิศเขาว่าเราจะกลับช้า” “ช้าเหรอ” เคทยิ้มกว้าง “กำกวมดีจังนะ” ปีเตอร์เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง “แล้วคุณบอกรึเปล่าว่าจะถึงกี่โมง” “เปล่า” ไม่รู้เขาคิดอะไร สีหน้าหรือน้ำเสียงไม่บ่งบอกอะไรเลย แต่ ทำไมเธอต้องสนใจด้วยว่าเขาจะคิดอะไรอยู่ แล้วทำไมต้องกังวลเรื่องที่ไม่ได้บอกเดวย์นว่าจะกลับกันเมื่อไหร่ เฟธหันหนี “พระเจ้า ดูรูปทรงหินพวกนั้นสิ มัน—“ “สวยนะ” เคทต่อให้ “คุณเคยได้ยินเรื่องซิเรนส์รึเปล่า” จิโอวานนี่ถาม เคทส่ายหน้า “ไม่เคยค่ะ” “โฮเมอร์เอ่ยถึงไว้ใน โอดิสซี” เฟธพูด “เหล่าหญิงงามที่ใช้เสียงร้องเพลงล่อลวงนักแล่นเรือไปฆ่าทิ้ง” “ถูกต้อง” ปีเตอร์พูดพลางมองเฟธ “ถูกบทเพลงแห่งความรักชักจูงไป” จิโอวานนี่ชี้ให้ดูหินเบื้องล่าง “เขาบอกว่านักแล่นเรือจะมัดตัวเองไว้กับเสาเรือ เอาขี้ผึ้งอุดหู ทำทุกอย่างเพื่อหนีให้พ้นจากพวกเธอ แต่ปีแล้วปีเล่าผ่านไป เรือก็ยังแตก ผู้คนยังคงสูญหาย ทั้งอ่าวมีแต่กระดูกของมนุษย์ผู้ชาย” เคทมองลงไปยังหินพวกนั้น ทึ่งที่เห็นเวิ้งหาดสวยงามทว่าอันตราย “แต่มันแค่เรื่องเล่านี่” จิโอวานนี่ยักไหล่” ผมก็ว่างั้น” เขาหยุด “ทำสารพัดเพื่อสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง เป็นสิ่งที่เราทำเพื่อความรัก ใช่มั้ย” เป็นสิ่งที่เราทำเพื่อความรัก ถูกต้อง เฟธคิดเศร้าๆ “ฉันว่าเราไปกันดีกว่า” แล้วก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 12:48:01 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปีเตอร์เด็ดดอกเดซี่ป่าแล้วตามเฟธไป “คุณชอบเรื่องเมื่อกี้รึเปล่า” เขายื่นดอกเดซี่ให้เธอแล้วโอบเธอไว้หลวมๆ เฟธมองแขนแต่ไม่ได้พูดอะไร “ผมรู้คุณชอบฟัง เพราะคุณเป็นคนโรแมนติก” เฟธปาดอกเดซี่ทิ้ง “ฉัน เคย เป็นคนโรแมนติก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว” “ถ้างั้นคุณยอมมาที่โพสิตาโน่ทำไม” เป็นคำถามที่ดีจริงๆ เฟธคิดตอนเดินไปถึงรถ และรู้สึกละอายมากที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ โพสิตาโนเป็นหมู่บ้านสวยงามเก่าแก่สีพาสเทล ตั้งเรียงรายเป็นชั้นๆ ซ้อนกันอยู่บนเชิงเขา สีเหลืองอ่อน ส้มอ่อนและสีชมพูเริ่มซีดไปตามเวลา มีต้นส้ม มะนาว เฟื่องฟ้า ยี่โถ ขึ้นเต็ม ได้กลิ่นอากาศสดชื่น ท้องทะเลกับท้องฟ้าแข่งขันกันอวดสีฟ้าของตน จิโอวานนีชะลอรถเฟอรารี่จอดหน้าโรงแรมเลอซิเรนูเซ ซึ่งเป็นโรงแรมหรูตั้งแต่ศตวรรษที่สิบแปดที่ยื่นอยู่เหนือหมู่บ้านและน้ำทะเลสวยงาม “โอ้พระเจ้า” เคทร้องแล้วแหงนคอมองหน้าจั่วของตัวอาคาร “โจแอน คอลลินเคยพักที่นี่” จิโอวานนี่หัวเราะ น้ำเสียงชื่นชม “มาเถอะ คุณต้องรักที่นี่แน่” ทุกคนลงจากรถ จิโอวานนี่สั่งเด็กยกกระเป๋าเป็นภาษาอิตาเลียนให้มาขนกระเป๋าและชุดแต่งงาน เฟธเดินเข้าไปในล็อบบี้อันโอ่โถงที่ประดับด้วยของเก่าสวยงาม เหมือนกับโรงแรมเดนิลี่ที่เธอพักในเวนิซ เฟธมองรอบห้อง ค่อยๆหมุนจนครบสามร้อยหกสิบองศา แต่ความตื่นเต้นและความหมายมาดเหมือนที่รู้สึกตอนอยู่เดนิลี่นั้นหายไป ความคาดเดาว่าทุกอย่างมีสิทธิ์เกิดขึ้นไปไม่เหลือแล้ว ตอนนี้ เธอแค่รู้สึกสนใจชายรูปงามที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ต่างประเทศหรือรายงานทางธุรกิจหรือพูดคุยกันเอง ซึ่งก็สนแต่เพียงเล็กน้อย และแล้วตาก็หยุดอยู่ที่ปีเตอร์ซึ่งกำลังเดินเข้ามา “จิโอวานนี่กำลังไปเช็กเรื่องจองห้องพักกับแผนกต้อนรับ” เฟธพยักหน้า “แล้วก็จะถามเรื่องเดมอน แบรดลี่ย์ด้วย” เขาหยุด “โชคดีนะเฟธ” “ขอบคุณ” ก็จะพูดอะไรได้อีกเล่า ในเมื่อเธอเป็นยอมมาที่โพสิตาโน่เอง ยอมเอาตัวเองมาพัวพันกับเรื่องนี้เอง ถอยหลังคงไม่ได้แล้ว อีกอย่าง มันก็เป็นสิ่งที่ควรทำด้วย เฟธหันหนีปีเตอร์ อยู่ๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมาซะอย่างนั้น บางอย่างผิดปกติ ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยร้องไห้มากเท่ากับตอนที่เจอกับปีเตอร์เลย พอไปถึงด้านหน้า จิโอวานนี่ก็พูดกับเสมียน “ผมชื่อจิโอวานนี่ มาร์ตินี่ ผมจองห้องไว้สองห้อง ห้องหนึ่งสำหรับผมแล้วก็คุณไรท์ อีกห้องสำหรับคุณคอร์เบ็ตต์และพี่สะใภ้เธอ ไม่ทราบคุณพอจะบอกผมได้มั้ยว่าคุณเดมอน แบรดลี่ย์อยู่ในห้องรึเปล่า” จิโอวานนี่ฟังข้อมูลที่เสมียนบอก เคทเดินไปหาเฟธที่ทำหน้าไม่ค่อยสบายใจ “เธอไม่เป็นไรนะที่รัก” แต่เพราะรู้ว่าปีเตอร์จ้องมองอยู่ เฟธเลยฝืนยิ้ม “ไม่เลย สบายอย่างที่สุด” พอมองเลยไหล่เคทไป เห็นจิโอวานนี่เดินเข้ามา ท้องก็ปั่นป่วนด้วยความรู้หวั่นใจแปลกๆ “เขาไม่อยู่ที่นี่ใช่มั้ย” เฟธถาม ประหลาดใจตัวเองที่น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความหวัง จิโอวานนี่ยิ้มตามประสาชายที่นำข่าวดีมาบอก “ตอนนี้เขาอยู่ข้างสระ เป็นคนที่สวมเหรียญทอง” จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 13:16:38 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 แย่แน่ๆ เฟธคิด นี่เธอมาทำอะไรที่นี่นะ ทำไมเธอกับเคทไม่อยู่โรมต่ออีกสักหน่อย ไปเที่ยวอะไรก็ได้ อาจจะกับจิโอวานนี่ และปีเตอร์ ไม่ ไม่เอาปีเตอร์ “เธอพูดถูกนะเคทเรื่องพรหมลิขิต” เฟธพูดเบาๆ “ถ้าเรื่องของฉันกับชายคนนี้เป็นเรื่องจริง ก็น่าจะช่วยกันมากกว่านี้” เคทเหลือบมองปีเตอร์แล้วพูดกับเพื่อน “เธอไม่ต้องออกไปเจอเขาหรอก เรากลับเลยก็ได้” ปีเตอร์ยังจ้องเธอตาไม่กะพริบ ทั้งจ้องทั้งมอง เฟธเชื่อว่าเขาต้องรู้แน่นอนว่าเธอคิดอะไร แต่แล้วเฟธกลับฮึด “ถ้า เขาอยู่ข้างนอก ฉันก็อยากจะไปเซย์ฮัลโหลหน่อย อีกอย่างเราก็อุตส่าห์มาแล้วด้วย” “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้” ปีเตอร์ทำเป็นพูดเหมือนเฉยๆ แต่จริงๆอดน้อยใจไม่ได้ “ฉันละเกลียดผู้ชายใส่เครื่องประดับจริงๆ” เคทพูดลอยๆ ขณะที่ทุกคนเดินออกไปยังสระซึ่งสามารถเห็นวิวเมืองและหาดได้ จิโอวานนี่ก็แอบเอาสร้อยทองเส้นเล็กซ่อนไว้ในตัวเสื้อ แสงแดดสาดส่องทั่วบริเวณสระ รวมถึงหญิงชายที่กำลังนอนพักผ่อนอาแดดหรือจิบค็อกเทลอยู่ด้านข้าง เพราะรู้ตัวว่าถูกทั้งปีเตอร์ เคท และจิโอวานนี่มองอยู่ เฟธจึงจำใจต้องมองฝ่าฝูงชนจนกระทั่งเจอชายอยู่คน กำลังเอนหลังอยู่บนเก้าอี้อาบแดด ทองตรงคอส่องแสงวูบวาบ เฟธเริ่มมองสำรวจจากเท้าก่อน เท้าที่ไม่สังเกตก็เห็นว่ายาวไม่ถึงปลายเก้าอี้ ขาเขาก็ขนดก ดก มากๆ พุงป่อง และแน่นอน สวมสร้อยที่มีเหรียญทองห้อยอยู่บนอกที่มีขนดกยิ่งขึ้นไปอีก แต่บนหัวกลับไม่ค่อยมีผม เฟธหน้าเจื่อน “คุณจะไม่เข้าไปแนะนำตัวหน่อยเหรอ” ปีเตอร์ถามยิ้มๆ “ก็ต้องไปอยู่แล้ว” เฟธก้าวขาแบบรีๆรอๆ “เดี๋ยว” เขาเอื้อมมือมาปัดบางอย่างที่ติดชุดเธอ “เศษสำลีน่ะ” เขาพูดเสียงนุ่ม เฟธมองปีเตอร์ นิ่งงันไปเพราะสัมผัสที่อ่อนโยนและเคยคุ้น “คุณอยากให้ผมไปคุยให้รึเปล่า” กระทั่งเสียงก็ยังอ่อนโยนและคุ้นเคยไม่ต่างจากสัมผัส “ไม่ ฉันมาไกลขนาดนี้เพื่อเจอเขา ฉันจะเข้าไปคุยเอง” เฟธหันไปมองชายบนเก้าอี้ยาวอีกครั้ง ยี้ เขายังอยู่ทีเดิม เฟธกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แล้วค่อยๆ เดินไป “ไฮ ” แต่เขาหลับตาอยู่ เฟธหันไปหาเคทเพื่อขอกำลังใจ แต่เคทกลับทำหน้าหงิก “เอ่อ โทษนะคะ ฮัลโหล ” เขาลืมตา หยีตาใส่เธอ “คุณบังแดดผมนะ” “โอ๊ะ ขอโทษค่ะ!” เฟธโดดหลบแบบงงๆ เขาหลับตาต่อ การพบกันครั้งนี้น่าจะเป็นเหตุการณ์แห่งความทรงจำในชีวิตเธอ แต่มันกลับไม่เป็นเหมือนที่เธอคิด แต่ก็นั่นละ อย่างอื่นก็ใช่จะเป็นแบบที่คิดนี่ “โทษนะคะ แต่ ” เขาหรี่ตามองเธออีก “อะไร” เฟธจำได้ว่าเธอไม่เคยรู้สึกเหมือนตัวเองงี่เง่าเท่านี้มาก่อน “เอ่อ คุณพอจะมีเวลามั้ยคะ” เขามองเธอหัวจดเท้า ดูจากหน้าตา เขาคงคิดในใจว่าเธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยากรู้อยากเห็น “ผมดูเหมือนคนใส่นาฬิการึไง” ชุดว่ายน้ำที่สวมก็เหมือนไม่สวม แต่เหมือนใช้แผ่นผ้ายืดเล็กจิ๋วคาดไว้มากกว่า “เปล่าค่ะ คงจะไม่ ฉันแค่คิดว่า ” “เดมอน!” จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 13:17:43 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงเด็กผู้หญิงเล็กๆ เรียกชื่อนั้น เฟธหันไปทันเห็นแสงทองพุ่งขึ้นมาจากน้ำพอดี หยดน้ำใสแจ๋วกระเซ็นรอบเจ้าตัว เฟธอ้าปากค้าง ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย เหมือนเป็นอนุสาวรีย์ที่ยังมีชีวิต ความจริง เขานี้แหละที่อาจเป็นต้นแบบของไมเคิล แอนเจโล เขาคลานขึ้นสระ เอาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบกาย เฟธมองไม่วางตา ผมสีดำเป็นคลื่นที่ปรกรอบใบหน้าอันหล่อเหลายาวประบ่า แสงแดดส่งให้ร่างกำยำผิวแทนนั้นเป็นประกาย ดวงตาสีน้ำตาลดูอบอุ่นและชวนฝัน และเหรียญทองอันเล็กอันนั้น เป็นงานทองที่แกะขึ้นอย่างประณีต อยู่กลางทรวงอกสามศอกของเขาพอดิบพอดี ห่างไปไม่กี่เมตร เคทเหลือบดูปีเตอร์ มองใบหน้าจ๋อยๆของเขาอย่างรู้สึกเห็นใจ “ว้าว” จิโอวานนี่ที่ยืนข้างๆ ร้องเบาๆ “บาย เดมอน!” สาวน้อยโบกมือ “เจอกันนะ โดมานี่!” พ่อเธอต้องเอาผ้าเช็ดตัวมาห่มลูกสาวแล้วพาไปทางลิฟต์ ข้างสระว่ายน้ำ เฟธจับเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆไว้แล้วเอาเข่าอัน “เดมอน” พูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน พอรู้สึกตัวก็พูดใหม่ “เดมอน แบรดลี่ย์ใช่มั้ยคะ” เทพบุตรร่างทองตอบ “อือฮึ” “โทษนะคะ” เดมอนคล้องผ้าขนหนูรอบคอแล้วมองเธอ “ไฮ ” “ฮัลโหล” ท่าทางเป็นมิตรสุดๆ เฟธลูบสร้อยคอแก้เก้อ “ที่นี่สวยนะคะ ” “ใช่ครับ” ที่บาร์ด้านนอก นักเล่นแมนโดลินเริ่มบรรเลงเพลงอิตาเลียนเป็นท่วงทำนองอ่อนหวาน เฟธตะลึงงัน ทำไมบรรยากาศของช่วงเวลาที่เธอฝันมานานช่างเป็นใจแบบนี้ เทพบุตรผิวทองคนนี้ยิ่งกว่าใช่เสียอีก แต่ทำไมทุกอย่างมันยังดูขัดๆ นะ เฟธไม่ยอมแพ้ “อยู่ที่นี่นานแล้วเหรอคะ” “เพิ่งมาเมื่อวานครับ” “ฉันก็เพิ่งมาเหมือนกัน แต่ไม่ใช่เมื่อวาน เพิ่งมาเลย วันนี้เองค่ะ เพิ่งถึงเมื่อไม่กี่นาทีนี่เอง” เฟธมองไปรอบๆ อยากหาอะไรฉลาดๆมาพูด แต่สมองกลับว่างเปล่า ไม่มีคำพูดฉลาดๆ ให้เห็น “ใช่ เราเพิ่งมา เราคือฉัน พี่สะใภ้ แฟนพี่ชายฉันน่ะค่ะ” เขามองเธอ “อือ-ฮึ” ฉันทำไม่ได้ เฟธคิด เริ่มเสียจริต จะทำไปเพื่ออะไร “คืออย่างนี้ค่ะ ฉันอาจจะได้เจอคุณอีกนะคะ” แล้วทำท่าจะชิ่ง “ผมก็หวังอย่างนั้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ เฟธหยุด นี่เธอทำอะไร เดินหนีชายรูปงามคนนี้เหรอ ถ้อยคำสุภาพที่เขาตอบมานั้นเป็นโอกาสดีแท้ๆ แล้วปีเตอร์ เคท กับจิโอวานนี่ก็คงมองว่าเธอบ้ามากที่ไม่คิดจะเจอเขาอีก เฟธจึงหันกลับ จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 13:18:40 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ฉันอยากรู้ว่า—“ ชายหนุ่มกำลังนวดน้ำมันกับทรวงอกสุดเพอร์เฟ็กต์ ภาพที่เห็นทำให้เฟธเสียสมาธิอย่างแรงจนต้องมองไปทางอื่น “เอ่อ คุณมีแผนดินเนอร์รึยังคะ” เขาหยิบแว่นกันแดดมาสวม “คืนนี้เหรอครับ” “เอ่อ คือ คืนไหนก็ได้คะ” “ก็ ไม่มีหรอก ” พระเจ้า ขายหน้าอะไรอย่างนี้ อยากแวบหนีไปใจจะขาดแต่ต้องสะกดอาการไว้ “คุณอยากดินเนอร์กับฉันมั้ยคะ” เขาค่อยๆ เผยรอยยิ้มจากริมฝีปากเย้ายวนได้รูป “เอาสิครับ” “อยากเหรอคะ” เฟธถาม การวางมาดทำไมถึงได้ลำบากนักนะ “จริงเหรอ” เขาพยักหน้า เฟธเห็นผู้หญิงสวมชุดบิกินีสองคนข้างหลังเขาแอบมองมาตอนเดินผ่าน แต่เธอไม่ว่าพวกหล่อนหรอก เพราะเทพบุตรสวมแว่นกันแดดแบบนี้ใช่จะได้เห็นทุกวันเมื่อไหร่ “ โอเค ดีค่ะ โอเค เอ่อ ที่ไหนดีคะ” “ผมไปพบคุณที่อิล โคโว เดล ซาราเซนีดีมั้ย เป็นร้านอาหารอยู่ตรงชั้นล่างสุด ประมาณสองทุ่มครึ่งเป็นไง” “อิล โคโว เดล ซาราเซนี สองทุ่มครึ่ง” โอเค เรียบร้อย พูดแล้วก็รู้สึกโล่งอก เฟธยิ้มหวานให้เขา เขามองรอยยิ้มเฟธอย่างสนอกสนใจ “ผมจะคอยครับ” เฟธถอยหลังออกมา “โอเค ดีค่ะ ถ้างั้นไว้เจอกัน” เขายื่นมือมาเตือน “ระวังครับ เดี๋ยวจะสะดุดเก้าอี้” เฟธหยุดทันตอนข้อพับเข่าแตะขาเก้าอี้พอดี “อ้อ ขอบคุณค่ะ” “คุณจะไม่บอกผมหน่อยเหรอว่าคุณเป็นใคร” “อ้อ เฟธค่ะ” เธอก้าวมาข้างหน้าแล้วยื่นมือ “ฉันชื่อเฟธ” “ดีใจที่ได้รู้จักคุณนะครับเฟธ เจอกันคืนนี้” เขาเช็กแฮนด์กับเธอแล้วเดินไป “คืนนี้” เฟธพูดแล้วรีบกลับไปหาเพื่อน จิโอวานนี่กับเคทยิ้มกว้าง แต่ปีเตอร์ท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเฟธเองกลับไม่กล้าสู้หน้าใคร ทุกคนเข้าใจว่าเธอรู้ดีว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ทั้งสามคนเสียสละตัวเองเพื่อช่วยเธอ เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอลังเลแค่ไหน โดยเฉพาะปีเตอร์ ก็เลยเดินผ่านทุกคนไปขึ้นลิฟต์ เสียงค้อนตอกดังไปถึงทั่วทุกหลังคาแอสฟัลต์ในพิตซ์เบิร์ก แลรี่ถือค้อน คาบตะปูไว้ กำลังมุงหลังคา ก็พอดีโทรศัพท์มือถือดัง เขาลุกยืน ถ่มตะปูทิ้ง แล้วดึงมือถือออกมาจากเข็มขัดยับย่น “ฮัลโหล อะไรนะ เดี๋ยวนะ” พอไม่ได้ยิน เขาก็เดินไปหยุดตรงชายคา เพื่อให้ห่างจากคนงานอื่นที่ยังคงตอกตะปูกันอยู่ “โอเค ใช่ ภรรยาผมใช้บัตรเครดิตเมื่อวานนี้ ผมจำราคาที่เธอบอกไม่ได้ ไม่ ผมรอสเตทเม้นท์ไม่ไหวหรอก” เขาหยุดฟัง “อือฮึ อือฮึ มีการรูดบัตรเป็นเงินสี่ร้อยเหรียญที่โรงแรมเลอซีเรนุสในโพสิตาโน่เหรอ อิตาลีเหรอ เมียผมอยู่ อิตาลี เหรอ ไปทำอะไรที่ อิตาลี” พูดจบก็รู้สึกได้ว่าเสียงรอบตัวเงียบลง พอมองไปรอบๆ ก็เห็นคนงานอื่นกำลังมองมาแบบสนใจใคร่รู้ “กลับไปทำงานสิ” พูดยัวะๆ แล้ววางสาย บ้าเอ๊ย รู้ตัวเลยว่าไม่เคยเศร้าขนาดนี้มาก่อน เคทไปทำบ้าอะไรที่อิตาลีนะ เคทจ้องจิโอวานนี่ที่กำลังแปลข้อความในแผ่นหินบนผนังวิลล่าซิมโบรนตาไม่กะพริบ “ตอนฤดูใบไม้ผลิปี 1938 ราชินีความงามเกรต้า การ์โบได้หลบลี้หนีความวุ่นวายของฮอลลีวู้ดมามีความสุขแบบลับๆ ด้วยกันกับลีโอโพลด์ สโตโกสกี้ที่นี่” “มีความสุขแบบลับๆ ด้วยกันเหรอ” เคทพูดเบาๆ “คิดไม่ถึงเลยว่าฉันกับเกรต้า การ์โบจะเหมือนกันขนาดนี้” จากคุณ : Vit - [ 16 มิ.ย. 47 13:20:06 A:203.145.14.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังตามอ่านอยู่ครับ จากคุณ : Psycho man - [ 16 มิ.ย. 47 18:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เพื่อความสะดวก ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2735092/W2735092.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2740364/W2740364.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2741293/W2741293.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2743042/W2743042.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2745618/W2745618.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2753171/W2753171.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2870218/W2870218.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2870774/W2870774.html จากคุณ : Psycho man - [ 16 มิ.ย. 47 18:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว้าว ราวกับเทพบุตรด้วย จากคุณ : scottie - [ 16 มิ.ย. 47 22:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เย้ มีคนช่วยนินามทำลิงก์ให้คุณ Vit แล้วววว จากคุณ : ninaM - [ 17 มิ.ย. 47 09:48:02 ]