ความคิดเห็นที่ 1 เขาเคลื่อนตัวออกไปตามทางเดินอีกครั้งกลุ่มคณะเดินทางตามมาข้างหลัง           ตรงจุดนี้ผืนป่าเข้ามาอยู่ในหุบเขา          และทางเดินลัดเลาะไปตามผนังของหุบเขาเหมือนกับรอยแผลเป็นเก่าแก่ ตอนนี้มีหมอกบาง ๆ ลอยฟุ้งขึ้นมาจากพื้น       หมอกที่เขารู้ว่าจะหนาทึบขึ้นทวีเพิ่มมากยิ่งขึ้นเมื่อเวลายิ่งผ่านไป          หมอกที่จะเป็นเสมือนกับดักในหุบเขาแห่งนี้ราวกับว่าพวกมันเกือบจะเป็นเสมือนเส้นใยที่ถักทอดักอยู่ตามต้นไม้ นกมาคอร์ตัวใหญ่สีฉูดฉาดเหมือนกับสีรุ้งสดใส       แผดเสียงร้องกึกก้องจากใต้พุ่มไม้แล้วโผบินสู่ยอดไม้ทำให้เขาตกใจไปชั่วครู่            ขณะเดียวกันพวกอินเดียนส่งเสียงเจี้ยวจ้าวขึ้นมาอีกครั้งโบกไม้โบกมือไปมาอย่างบ้าคลั่งกระทุ้งดันตัวกันไปมา           บาร์รังก้าหันกลับสั่งให้พวกอินเดียนเงียบเสียงด้วยคำสั่งอย่างดุดัน            แต่อินดี้ย์รู้ดีว่ามันยากเกินไปเสียแล้วที่จะให้พวกอินเดียนอยู่ภายใต้การควบคุม          อินดี้ย์รู้สึกได้ถึงความตื่นตระหนกของพวกนั้นเช่นเดียวกับที่เขาสัมผัสได้กับความกดดันอันเย็นเฉียบที่ผิวกาย นอกจากนั้นพวกอินเดียนยังรบกวนใจเขาน้อยไปกว่าความไม่ไว้วางใจที่ยิ่งเพิ่มทวีขึ้นจากชาวเปรูทั้งสองคน          โดยเฉพาะบาร์รังก้า         มันเป็นสัญชาติญาณพิเศษที่เขาเชื่อถือได้ทุกครั้ง       เป็นความรู้สึกที่บังเกิดขึ้นเองที่เขาได้สัมผัสเกือบตลอดการเดินทาง         แต่ว่าตอนนี้มันรุนแรงเพิ่มมากยิ่งขึ้น          พวกมันเชือดคอหอยเขาได้เพียงแค่ถั่วคลุกเกลือไม่กี่เม็ด    อินคี้ย์รู้ดี อีกไม่นานแล้ว      อินดี้ย์บอกกับตัวเอง   และเมื่อเขารู้สึกว่าใกล้แค่ไหนแล้วจะถึงวิหาร            เมื่อเขาเข้าใจว่าใกล้จะถึงเทวรูปแห่งชาชาโปยันแล้วกระแสอดรีนารีนฉีดพล่านไปทั่วกาย        ความฝันใกล้จะเป็นจริง        คำสาบานเก่าแก่ที่ให้ไว้กับตัวเอง          คำปฏิญาณที่ให้ไว้เมื่อเริ่มเป็นนักโบราณคดีฝึกหัด        มันเหมือนกับว่าเขาย้อนกลับไปสู่อดีตเมื่อสิบห้าปีที่ผ่านมา          ย้อนกลับไปสู่ความพิศวงอันคุ้นเคย         ความหลงไหลที่กระตุ้นให้เขาเข้าใจถึงสถานที่ลี้ลับแห่งประวัติศาสตร์        ซึ่งเป็นความตื่นเต้นครั้งแรกของเขาเกี่ยวกับวิชาโบราณคดี            ความฝันอินดี้ย์คิดคำนึง          ความฝันเริ่มเป็นรูปร่างเปลี่ยนจากบางอย่างที่เป็นหมอกควันเหมือนกลุ่มก๊าซให้เป็นบางสิ่งที่จับต้องได้         และตอนนี้เขารู้สึกว่าใกล้มากแล้วที่จะถึงวิหาร        รู้สึกสัมผัสได้จนถึงโพรงกระดูกของเขาเอง     อินดี้ย์หยุดและเงี่ยหูฟังเสียงจ็อกแจ้กของพวกอินเดียนที่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง         พวกเขาก็รู้ด้วยเหมือนกัน           พวกเขารู้ว่าตอนนี้พวกเราอยู่ใกล้แค่ไหนแล้ว           มันทำให้พวกเขาหวาดกลัว          อินดี้ย์เคลื่อนไปข้างหน้า      หมู่ไม้ไปสิ้นสุดลงที่ผนังของหุบเขา          เส้นทางเดินแทบจะมองไม่เห็นมันถูกปกปิดไว้ด้วยพวกไม้เลื้อยสุมทับไปด้วยพวกวัชพืชมีหัวซึ่งทอดตัวไปตามราก----รากที่มีบางส่วนเติบโตขึ้นมาเป็นสปอร์ล่องลอยไปอย่างสะเปะสะปะขยายพันธ์ของตัวเองออกไปอย่างเสรี          อินดี้ย์ฟันบุกเข้าไป       เหวี่ยงแขนฟันจนมีดใบกว้างตัดผ่านสิ่งกีดขวางไปราวกับว่าพวกมันเป็นเพียงแค่แผ่นกระดาษ          ป่านรก      เจ้าจงอย่ายอมให้ธรรมชาติไม่ว่ามันจะวิปริตอย่างที่สุดหรือดื้อด้านอย่างที่สุดเอาชนะเจ้าได้          เมื่อเขาหยุดพักตัวก็ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อและกล้ามเนื้อปวดร้าวไปหมด            แต่เขาก็รู้สึกดีขึ้นเมื่อมองไปที่พวกไม้เลื้อยและพวกพืชงอกตามรากถูกฟันจนกระจัดกระจาย           และในทันใดเขารู้สึกถึงกลุ่มหมอกที่หนาทึบขึ้น       ไม่ใช่หมอกหนาว       ไม่ใช่ไอจากความเย็น         แต่เป็นบางอย่างที่กลั่นตัวออกมาจากผืนป่าเอง         เขาพักหายใจแล้วเคลื่อนที่ต่อผ่านไปตามช่องทาง   เขาสัมผัสถึงมันได้อีกครั้งเมื่อไปจนถึงสุดทางเดิน มันอยู่ตรงนั้น ที่นั่นตรงนั้นโอบล้อมไว้ด้วยหมู่ไม้หนาทึบ   ตัววิหาร เป็นเวลาชั่วเสี้ยววินาทีที่เขาถูกตรึงไว้ด้วยการเชื่อมโยงอย่างแปลกประหลาดของประวัติศาสตร์        สำนึกถึงความยืนยงมั่นคงการสืบทอดอันยาวนานที่ทำให้คนที่มีชื่อว่าอินเดียน่า โจนส์ ซึ่งมีชีวิตอยู่ในปี ค.ศ. 1936  ได้เห็นสิ่งก่อสร้างเมื่อสองพันปีล่วงมาแล้ว        สิ่งที่น่าเกรงขาม       สิ่งที่ทำให้หัวใจเต็มตื้นล้นเหลือ         สิ่งที่ทำให้เกิดความรู้สึกต่ำต้อยอย่างหมอบราบคาบแก้ว         แต่ว่าไม่มีสักอย่างที่ได้พรรณนาออกมาแล้วจะถูกต้องอย่างแท้จริง        ไม่มีถ้อยอื่นใดสำหรับความตื่นเต้นครั้งนี้ เป็นเวลาชั่วขณะที่เขาพูดอะไรไม่ออก เขาทำได้เพียงแค่จ้องมองไปที่สิ่งก่อสร้างอันใหญ่โตแล้วสงสัยว่าต้องใช้แรงงานสักเท่าใดที่จะสร้างสิ่งเช่นนี้ขึ้นมาในใจกลางป่าอันหฤโหดไร้ความปรานีเช่นนี้          และในทันใดเขาถูกกระชากกลับมาสู่ปัจจุบันโดยเสียงร้องตะโกนของพวกอินเดียน             และเขาหมุนตัวกลับมาทันได้เห็นพวกอินเดียนสามคนวิ่งหนีกลับไปตามทางเดินทิ้งพวกลาเอาไว้           บาร์รังก้ากระชากปืนออกมาแล้วเล็งไปที่พวกอินเดียนที่กำลังวิ่งหนี           แต่ว่าอินดี้ย์คว้าข้อมือเขาเอาไว้แล้วบิดเบา ๆ ดึงตัวชาวเปรูให้หันกลับมาเผชิญหน้า “ไม่นะ”   อินดี้ย์พูด บาร์รังก้ามองจ้องอินดี้ย์อย่างกล่าวโทษ      “พวกมันขี้ขลาด    ซินยอร์โจนส์” “เราไม่ต้องการพวกมันอีกแล้ว”     อินดี้ย์พูด     “และเราไม่จำเป็นต้องฆ่าพวกมันด้วย” ชาวเปรูลดปืนลงมาที่ข้างกายชำเลืองมองไปที่ซาติโปเพื่อนของเขาแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับอินดี้ย์อีกครั้ง       “ไม่มีพวกอินเดียนแล้ว       ใครจะเป็นคนแบกพวกสัมภาระไป ซินยอร์ ?      ข้อตกลงเขาเราไม่ได้บอกว่าซาติโปและตัวฉันต้องทำงานแบกหาม       เราไม่ยอมทำอย่างนั้น ?” อินดี้ย์มองจ้องไปที่ชาวเปรู        จิตใจเยือกเย็นอำมหิตฉายออกมาที่ดวงตาของชายผู้นั้น         เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าชายคนนี้เคยยิ้มบ้างไหม          เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าแสงสว่างแห่งคุณธรรมเคยสัมผัสกับดวงวิญญาณของบาร์รังก้า            อินดี้ย์จำได้ว่าเคยเห็นดวงตาแห่งความตายเช่นนี้มาก่อนแล้วจากฉลามร้าย        “เราจะทิ้งพวกสัมภาระไป       เมื่อเราได้สิ่งที่ต้องการแล้วเราจะกลับไปสู่ที่ราบในตอนค่ำ         ตอนนี้เราไม่ต้องการพวกสัมภาระอีกแล้ว”   บาร์รังก้ายังขยับปืนของเขาอยู่ไปมา พวกที่มีความสุขกับการเหนี่ยวไกปืน       อินดี้ย์คิด      พวกอินเดียนตายไปสามคนจะไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรเลย “หันปืนไปทางอื่น”      อินดี้ย์บอกเขา       “ปืนไม่ถูกกับฉัน   บาร์รังก้า นอกจากว่านิ้วของฉันจะอยู่ที่ไกปืน” บาร์รังก้า ยักไหล่แล้วชำเลืองมองไปที่ซาติโป        มีการสื่อสารลับ ๆ บางอย่างระหว่างพวกเขา        พวกเขารอโอกาสอยู่   อินดี้ย์ รู้ดี   พวกเขาจะลงมือเมื่อถึงเวลา “แค่เอาปืนเก็บไว้ที่เข็มขัดตกลงไหม ?      อินดี้ย์ถาม       เขามองกลับไปอย่างรวดเร็วยังชาวอินเดียนที่ยังเหลืออยู่อีกสองคนถูกต้อนให้กลับเข้าที่โดยซาติโป        ใบหน้าของพวกเขานิ่งเฉยไม่มีร่องรอยของความหวาดกลัว       พวกเขาคงกลายเป็นผีดิบซอมบี้ไปแล้ว อินดี้ย์หันกลับไปที่วิหารจ้องมองไปยังสถานที่แห่งนั้นสัมผัสกับบรรยากาศรอบตัว          หมอกเริ่มปกคลุมอย่างหนาทึบไปทั่วบริเวณนั้น       มันเป็นเล่ห์กลของธรรมชาติ        ราวกับว่าผืนป่าตั้งใจที่เก็บความลับของมันไว้ตลอดกาล ซาติโปก้มตัวลงดึงอะไรบางอย่างออกมาจากเปลือกของต้นไม้        เขายื่นมือมาที่อินดี้ย์        กลางฝ่ามือของเขามีลูกดอกเล็ก ๆ วางอยู่ “พวกฮัววิโต้”     ซาติโป พูด    “ยาพิษยังสดอยู่สักสามวันได้  ซินยอร์โจนส์        พวกมันต้องตามพวกเรามา” “ถ้าพวกมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่      พวกมันฆ่าเราไปแล้ว”      อินดี้ย์พูดอย่างเยือกเย็น อินดี้ย์หยิบลูกดอกไปดู     ทำหยาบ ๆ แต่มีประสิทธิ์ภาพ         เขาคิดถึงพวกฮัววิโต้        คิดถึงตำนานความดุร้ายของพวกมัน       ประวัติความเกี่ยวพันของพวกมันกับวิหาร          พวกมันเชื่อถือผีสางพอที่จะไม่เกี่ยวข้องกับวิหาร         แต่ก็มีความหวงแหนอย่างลึกซึ้งพอที่จะฆ่าทุกคนที่เข้าไปในวิหาร “เดินทางต่อกันเถอะ”    อินดี้ย์พูด     “ไปจัดการกันเสียให้เสร็จเรื่อง” จากคุณ : Sv - [ 16 มิ.ย. 47 21:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พวกเขาฟันป่ารกบุกกันต่อไปอีกครั้ง        ตัดและเฉือนพวกเถาวัลย์ที่ห้อยมาขวางทางอย่างจงใจ      เลาะพวกเถาไม้เลื้อยใต้ฝ่าเท้าที่เหมือนกับว่าพวกมันรอที่จะมัดพวกเขาเอาไว้         เหงื่อท่วมตัวอินดี้ย์หยุดพัก       เขาปล่อยให้มีดของเขาห้อยอยู่ข้างกาย        จากปลายหางตาเขารู้สึกว่าชาวอินเดียนคนหนึ่งกำลังดึงกิ่งไม้หนาทึบออกมา จากเสียงกรีดร้องทำให้เขาหมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็วมีดของเขาตอนนี้เงื้ออยู่ในอากาศ         ด้วยเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของชาวอินเดียนทำให้เขารีบตะลุยเข้าไปที่กิ่งไม้            ขณะที่ชาวเคชชัว ยังคงแหกปากร้องอยู่วิ่งเตลิดเข้าไปในป่า          ชาวอินเดียนอีกคนที่เหลือวิ่งตะลุยตามไปอย่างขาดสติด้วยความตื่นตระหนกฝ่าผงหนามของพุ่มไม้และใบแหลมคมของพวกไม้เลื้อย          จากนั้นทั้งคู่ก็หายตัวไป          อินดี้ย์ มีดของเขายังเงื้อค้างอยู่ฉุดกิ่งไม้ที่ทำให้ชาวอินเดียนหวาดกลัวออกไป         เขาพร้อมที่จะฟันสิ่งที่ทำให้พวกเขาหวาดกลัวพร้อมที่จะตวัดใบมีดลงไป         เขาดึงกิ่งไม้ไปข้าง ๆ มันตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหลังกลุ่มหมอกที่ลอยห้อมล้อมอยู่ สลักออกมาจากหินไม่รู้ว่ายุคสมัยใด       ใบหน้าของมันสลักออกมาจากฝันร้ายอันเยือกเย็น         มันเป็นรูปสลักปีศาจของชาว ชาชาโปยัน        เขามองมันอยู่ชั่วครู่รับรู้ถึงความประสงค์ร้ายบนใบหน้าอันไม่มีวันเปลี่ยนแปลงของมัน         และรับรู้ว่ามันถูกนำมาวางไว้ตรงนี้เพื่อพิทักษ์วิหาร        เพื่อข่มขวัญทุกคนที่ผ่านมาทางนี้         เป็นผลงานระดับศิลป อินดี้ย์คิด         และเขาสงสัยเล็กน้อยถึงผู้ที่สร้างมันขึ้นมา         ความเชื่อถือของพวกเขาเกี่ยวกับลัทธิศาสนาอันน่ากลัวอันเป็นแรงบันดาลใจให้สร้างรูปสลักอันน่ากลัวอย่างนี้         เขาบังคับตัวเองให้ยื่นมืออกไปสัมผัสรูปสลักปีศาจอย่างเบา ๆ ที่หัวไหล่ ในทันใดเขารู้สักสัมผัสของบางอย่าง           บางอย่างที่น่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าใบหน้าของรูปสลักหิน        น่าขนลุกขนพองเสียยิ่งกว่า ความเงียบ ความเงียบที่ชวนให้ขนลุก ไม่มีเสียงอะไรเลย         ไม่มีเสียงนกร้อง        ไม่มีเสียงแมลง          ไม่มีสายลมเขย่าต้นไม้ให้เกิดเสียง           เงียบสนิทราวกับว่าทุกชีวิตในสถานที่แห่งนี้ตายไปหมดแล้ว          ราวกับว่าทุกสิ่งกลายเป็นภาพนิ่ง       เงียบสนิทอยู่ภายใต้เงื้อมหัตถ์ของการทำลายล้างอันร้ายกาจ           อินดี้ย์สัมผัสหน้าผากของตัวเอง           มันเย็นเฉียบ       แม้แต่เหงื่อยังเย็นเฉียบ            ต้องเป็นผีแน่ ๆ เขาคิด          สถานที่แห่งนี้มีแต่ภูตผี          นี่เป็นความเงียบสงัดที่คุณจะนึกถึงมันก่อนที่เรื่องร้ายจะก่อตัวขึ้น อินดี้ย์เคลื่อนตัวออกมาจากรูปสลักหิน        ตามมาด้วยชาวเปรูทั้งสองคนซึ่งดูเหมือนจะสงบเสงี่ยมไปอย่างน่าประหลาด “มันคืออะไรกันน่ะ     ในพระนามของพระเจ้า ?      บาร์รังก้าถาม อินดี้ย์ ยักไหล่    “ของประดับบ้านเก่าแก่     จะมีอะไรเสียอีกล่ะ ?     พวกชาชาโปยันมีไว้ประดับกันทุกบ้าน      แกไม่รู้หรอกหรือ ? บาร์รังก้า มองกลับมาอย่างไม่ลดละ        “บางครั้งคุณก็ดูเหมือนว่าจะประมาณสถานการณ์ไว้ต่ำจนเกินไป       ซินยอร์ โจนส์” “แล้วมันมีทางเลือกอื่นอีกไหมล่ะ ?” หมอกคืบคลานเข้ามา   ม้วนตัวตลบ    ตะปบเข้าใส่ดูราวกับว่าจะผลักใสชายทั้งสามให้ถอยกลับไป          อินดี้ย์เพ่งมองผ่านละอองน้ำจ้องไปยังทางเข้าตัววิหาร       ทางเข้าเก่าแก่ที่สร้างไว้อย่างปราณีตบรรจงถูกยึดไปด้วยพืชพรรณไม้ตามกาลเวลาที่ผ่านมา        พุ่มไม้เตี้ยขึ้นอยู่กระจัดกระจาย       ใบไม้กองสุมอยู่     เถาวัลย์คดเคี้ยวไปมา         แต่สิ่งที่ตรึงสายตาของอินดี้ย์เอาไว้คือทางเข้าอันมืดครึ้มนั่นเอง         มันกลมและเปิดกว้างเหมือนกับปากของซากศพ          เขาคิดคำนึงไปถึงฟอร์เรสตอลที่เดินผ่านปากอันมืดครึ้มไปตามทางเดินสู่ความตาย         คนที่น่าสงสาร บาร์รังก้าจ้องไปที่ทางเข้า     “เราจะเชื่อคุณได้อย่างไร  ซินยอร์ โจนส์ ?     ไม่เคยมีใครรอดชีวิตออกมา        ทำไมเราถึงควรจะมอบชะตาชีวิตของเราไว้ในเงื้อมมือของคุณ ?” อินดี้ย์ ส่งยิ้มไปยังชาวเปรู   “ บาร์รังก้า....บาร์รังก้า       นายน่าจะรู้ว่าแม้แต่พวกกริงโก้ ที่น่าสังเวชบางครั้งก็พูดความจริง  ใช่ไหม ?     แล้วเขาก็ดึงเอาม้วนแผ่นหนังออกมาจากกระเป๋าเสื้อ      อินดี้ย์มองจ้องไปที่ใบหน้าของชาวเปรู         สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความละโมบ          อินดี้ย์สงสัยว่าคอหอยของใครถูกเชือดไปบ้างก่อนที่คนชั่วร้ายทั้งสองคนจะได้ครอบครองแผ่นหนังอีกครึ่งหนึ่ง      “นี่ยังไงล่ะบาร์รังก้า ที่จะดูแลโชคชะตาของพวกนาย”      แล้วอินดี้ย์ก็คลื่ผืนหนังลงบนพื้น ซาติโปหยิบแผ่นหนังที่คล้ายกันออกมาจากกระเป๋าวางลงเคียงข้างกับชิ้นที่อินดี้ย์วางเอาไว้      ทั้งสองชิ้นต่อประสานกันได้อย่างสนิท       ชั่วขณะที่ไม่มีใครพูดสิ่งใด      เวลาแห่งการระมัดระวังใกล้จะถึงอยู่แล้ว       อินด็ย์รู้ดี---และเขารออยู่อย่างตึงเครียด       รอบางอย่างที่จะบังเกิดขึ้น “ว่าไง  เพื่อน”    อินดี้ย์พูด     “เราเป็นหุ้นส่วนกัน      เรามีสิ่งที่นายอาจจะเรียกว่าชิ้นส่วนสำคัญ       ระหว่างพวกเรา      เรามีแผนผังอย่างสมบูรณ์ของพื้นที่ในวิหาร        เรามีในสิ่งที่ไม่เคยมีใครครอบครองมาก่อน        ตอนนี้สมมุติว่าเสาต้นนั้นเป็นเครื่องหมายตรงมุม-----“ ก่อนที่เขาจะพูดจนจบประโยคอินดี้ย์มองเห็น         ราวกับว่าเป็นหนังที่ฉายไปอย่างช้า ๆ      บาร์รังก้าเอื้อมมือไปที่ปืน      เขามองเห็นมือสีน้ำตาลอ่อนโค้งตัวลงไปที่ด้ามของปืนสีเงิน----ในทันใดเขาเคลื่อนไหว        อินเดียน่า โจนส์ เคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่าที่ชาวเปรูจะตามเขาทัน       การเคลื่อนไหวของเขาพร่ามัวเหมือนกับภาพฝันที่ไม่เป็นจริง          เขาเคลื่อนตัวถอยห่างออกมาจากบาร์รังก้า         แล้วเอื้อมมือเข้าไปภายใต้เสื้อหนังที่ด้านหลังของเขากระชากแส้หนังที่ขดเป็นวงอยู่ออกมา         มือของเขาจับแน่นอยู่ที่ด้ามแส้        การเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างลื่นไหล        นุ่มนวลและสง่างามแสดงถึงกล้ามเนื้อและการทรงตัวที่สมดุลย์         มือและแส้หนังดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งเดียวกันต่อเชื่อมยืดยาวออกไป        เขาตวัดแส้เสียงหวีดหวิวแหวกไปในอากาศ        มองดูมันม้วนตัวเองพันไปที่ข้อมือของบาร์รังก้า        จากนั้นเขากระตุกลงให้ปลายแส้พันแน่นขื้นจนปืนหลุดจากมือล่วงลงสู่พื้น         เป็นเวลาชั่วขณะที่ชาวเปรูไม่เคลื่อนไหว        เขาจ้องมองไปยังอินดี้ย์อย่างพิศวง        ผสมปนเปกันไประหว่างความงุนงงความเจ็บปวดและความรังเกียจ          ความเกลียดชังที่เขาเสียเหลี่ยมถูกลูบคม           และเมื่อปลายแส้ที่พันตัวอยู่รอบข้อมือของเขาคลายตัวลง         บาร์รังก้าหันหลังออกวิ่งเตลิดตามหลังพวกอินเดียนเข้าไปในป่า อินดี้ย์หันไปทางซาติโป      ชาวเปรูยกมือของเขาขึ้นไปบนอากาศ “ซินยอร์   ได้โปรด”     เขาพูด     “ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย       ไม่รู้แผนของเขาเลย      เขาเป็นบ้าเป็นคนบ้า      ได้โปรดเถอะ ซินยอร์    โปรดเชื่อผม” อินดี้ย์มองเขาอยู่ชั่วครู่        จากนั้นพยักหน้าแล้วหยิบชิ้นส่วนของแผนที่ขึ้นมา “แกเอาแขนลงได้แล้ว  ซาติโป” ชาวเปรูแสดงท่าโล่งใจแล้วลดแขนลงอย่างกระดาก “เรามีแผนผังแล้ว”   อินดี้ย์พูด    “จะมามัวรออะไรอยู่ ?” แล้วเขาหันตัวเดินไปยังทางเข้าวิหาร to be continued จากคุณ : Sv - [ 16 มิ.ย. 47 21:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เหมือนจะเคยดูหนัง หรือเปล่านะ จากคุณ : scottie - [ 17 มิ.ย. 47 00:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกครับ ตรงอิมเมจ ชอบๆ อินเดียน่า  โจนส์          เป็นฮีโร่อีกแนวที่ชื่นชอบครับ ดูหนังหลายรอบหลายภาคแล้วก็ยังไม่เบื่อ จากคุณ : Psycho man - [ 17 มิ.ย. 47 14:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กลิ่นที่สัมผัสเป็นกลิ่นที่สะสมมานานนับศตวรรษ          กลิ่นที่ถูกกักขังมานานนับปีในความเงียบและความมืดมิดจากความชื้นที่โชยมาจากป่าจากการทับถมหมักหมมของต้นไม้          น้ำหยดลงมาจากเพดานเลื่อนไหลไปในหมู่ต้นมอสที่ขึ้นอยู่แถวนั้น          ตามทางเดินมีเสียงเบา ๆ จากกรงเล็บหนูที่วิ่งเพ่นพ่านไปมา         และอากาศ         อากาศที่หนาวเย็นอย่างคาดไม่ถึงไม่เคยได้สัมผัสกับแสงอาทิคย์อยู่แต่ในร่มเงามาตลอดกาล           อินดี้ย์ซึ่งเดินนำหน้าซาติโปกำลังฟังเสียงสะท้อนจากฝีเท้าของพวกเขา          เสียงฟังแปลก ๆ เขาคิด         เสียงรบกวนจากความตาย-----และในชั่วขณะนั้นเขาได้รับสัมผัสจากความรู้สึกว่ามาอยู่ผิดสถานที่ผิดเวลา        เหมือนกับว่าเขาเป็นขโมยเป็นโจรที่มาช่วงชิงทรัพย์ที่ถูกทิ้งไว้อย่างสงบมาแสนนาน เขารู้จักกับความรู้สึกเช่นนี้ดี        สำนึกของผู้กำลังทำความผิด         มันไม่ใช่ความรู้สึกอย่างที่เขากำลังได้รับจากสิ่งบันเทิงใจ          เพราะมันเหมือนกับว่ามีแขกที่น่าเบื่อในงานเลี้ยงมื้อค่ำอันทรงเกียรติ์        เขาจ้องมองเงาของเขาเองเคลื่อนไหวไปใต้แสงคบที่ซาติโปถืออยู่ ทางเดินเลี้ยวโค้งเมื่อเดินลึกเข้าไปในตัววิหาร          บ่อย ๆ ครั้งที่อินดี้ย์หยุดเพื่อดูแผนที่ภายใต้แสงคบพยายามที่จะจดจำรายละเอียดพื้นที่ทั้งหมด           เขาต้องการดื่มน้ำคอและลิ้นของเขาแห้งผาก        แต่เขาไม่ต้องการหยุดพัก          เขาได้ยินเสียงนาฬิกาเคาะเตือนอยู่ในหัว          ทุกเสียงเคาะเตือนมันบอกกับเขาว่า       เจ้าไม่มีเวลาอีกแล้ว       เจ้าไม่มีเวลาอีกแล้ว สองชายเดินผ่านไปตามแนวหิ้งที่เซาะออกมาจากผนัง          ตรงนี้บ้างตรงโน้นบ้างที่อินดี้ย์หยุดพิจารณาสิ่งประดิษฐ์ที่วางอยู่บนหิ้ง          เขาเลือกเฟ้นพวกมันทิ้งบางชิ้นไปอย่างผู้เชี่ยวชาญ      เก็บบางชิ้นไว้ในกระเป๋าของเขา        เหรียญอันเล็ก ๆ แผ่นกลมอันบาง ๆ เศษเครื่องปั้นดินเผาที่เล็กพอที่เขาจะเอาติดตัวไปได้            เขารู้ว่าชิ้นไหนมีค่าและชิ้นไหนไม่มี            แต่ว่าไม่มีสิ่งใดมีค่าเทียบเท่ากับสิ่งที่เขาตั้งใจมาหาอย่างแท้จริง    เทวรูป ตอนนี้เขาเคลื่อนที่ไปเร็วขึ้น        ชาวเปรูตามประชิดอยู่ข้างหลังหอบหายใจอย่างแรงเพื่อเร่งตามให้ทัน         และในทันใดอินดี้ย์ก็หยุดโดยทันทีอย่างกระทันหัน “เราหยุดทำไมกัน ?”     ซาติโปถาม      เสียงของเขาเหมือนกับมีไฟไหม้อยู่ในปอด อินดี้ย์ไม่พูดอะไรเลยยืนนิ่งแข็งอยู่อย่างนั้นเกือบจะไม่หายใจ       ซาติโปด้วยความงงงันก้าวเข้าไปใกล้อินดี้ย์อีกหนึ่งก้าวเพื่อที่จะจับแขนของเขา         แต่เขาก็ต้องหยุดนิ่งตัวแข็งไปด้วยปล่อยให้มือค้างอยู่กลางอากาศ แมงมุมยักษ์ทาลันทูล่าสีดำไต่ขึ้นมาตามหลังของอินดี้ย์อย่างช้า ๆ เสียจนน่าคลั่ง        อินดี้ย์รู้สึกได้ถึงสัมผัสของขามันเมื่อมันไต่ไปบนผิวหนังเปล่าเปลือยที่คอของเขา         เขารอโอกาส     เป็นการรอคอยที่เหมือนกับว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด        จนกระทั่งเขารู้สึกว่าเจ้าสัตว์ที่น่าขยะแขยงไต่ไปที่หัวไหล่         เขารู้สึกถึงความตื่นตระหนกของซาติโป        รู้สึกถึงความปรารถนาที่จะแหกปากร้องและกระโดดหนี        เขาเราว่าจะต้องเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว     เร็วพอที่จะไม่ให้ซาติโปวิ่งหนี        อินดี้ย์เคลื่อนไหวอย่างนิ่มนวลสะบัดมือของเขาไปที่หัวไหล่ปัดเจ้าสัตว์ร้ายกระเด็นหายเข้าไปในเงามืด           โล่งใจแล้วเขาเริ่มจะออกเดินต่อไปแต่ในทันใดเขาได้ยินเสียงสำลักลมหายใจจากซาติโปจึงหันไปเห็นแมงมุมอีกสองตัวห้อยตัวลงมาที่แขนชาวเปรู          เป็นไปโดยสัญชาตญาณแส้ของอินดี้ย์สะบัดออกมาจากเงามืดฟาดเจ้าสัตว์ร้ายร่วงลงกับพื้น          อย่างรวดเร็วอินดี้ย์เหยียบไปบนร่างของแมงมุมที่กำลังจะวิ่งหนีกระทืบพวกมันแบนอยู่ใต้รองเท้า ซาติโปตัวซีดเผือดทำท่าเหมือนจะเป็นลม        อินดี้ย์คว้าตัวเขาเอาไว้ประคองไว้ในวงแขนจนเขารู้สึกตัว           จากนั้นนักโบราณคดีมุ่งหน้าไปตามทางเดินมุ่งหน้าไปยังห้องโถงเล็ก ๆ ข้างหน้า       ห้องนั้นมีแสงสว่างจากแสงอาทิตย์หนึ่งลำที่ทะลุผ่านรูบนเพดานลงมา          แมงมุมยักษ์ทาลันทูล่าถูกลืมไปจนหมดสิ้น        อินดี้ย์รู้ว่ามีอันตรายอย่างใหม่รออยู่เบื้องหน้า “พอเถอะ ซินยอร์”   ซาติโปหอบหายใจ      “พวกเรากลับกันเถอะ” แต่อินดี้ย์ไม่พูดอะไร        เขายังคงมองจ้องเข้าไปในห้อง         จิตใจของเขากำลังใช้ความคิดอย่างไตร่ตรอง              จินตนาการกำลังช่วยเขาให้คิดเข้าไปถึงจิตใจของผู้ที่สร้างสถานที่แห่งนี้ขึ้นมาเมื่อนานมาแล้ว          พวกเขาต้องการจะปกป้องทรัพย์สมบัติของวิหารอินดี้ย์คิด           พวกเขาต้องสร้างเครื่องกีดขวาง     กับดัก    เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีผู้บุกรุกคนใดสามารถผ่านเข้าไปถึงใจกลางของวิหารได้ ตอนนี้เขาเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ทางเข้า         เคลื่อนไหวด้วยสัญชาติญาณระแวดระวังภัยของนายพรานที่กระสากลิ่นของอันตรายในสายลม         ผู้ที่สามารถสัมผัสได้ถึงอันตรายก่อนที่มันจะปรากฏให้เห็น           เขาก้มตัวลงคลำไปตามพื้นพบกับพวกวัชพืชที่ขึ้นอยู่หนาแน่น         เขาดึงพวกมันขึ้นมา          จากนั้นเคลื่อนตัวไปข้างหน้าโยนพวกมันเข้าไปในห้อง จากคุณ : Sv - [ 18 มิ.ย. 47 21:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นเวลาชั่วเสี้ยววินาทีไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น         และในทันใดบังเกิดเสียงครางหึ่งเบา ๆ       เสียงลั่นเอี๊ยดและผนังห้องดูเหมือนจะแยกออกขณะที่หนามโลหะแหลมคมขนาดใหญ่เหมือนกับฟันของปลาฉลามที่มองไม่เห็นตัวพุ่งเข้ากระทบกันตรงกึ่งกลางห้อง         อินเดียน่า โจนส์ยิ้มอย่างพอใจนึกชมเชยผู้ที่ออกแบบวิหารนี้ในความฉลาดเฉลียวที่สร้างกับดักมหาภัยน่าหวาดเสียวอย่างนี้ขึ้นมา          ชาวเปรูกล่าวคำสบถภายใต้ลมหายใจที่ขาดห้วงทำเครื่องหมายกางเขนให้กับตัวเอง          อินดี้ย์กำลังที่จะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเขาสังเกตเห็นวัตถุแขวนติดอยู่บนคมหนามยักษ์        เขาใช้เวลาเพียงแค่ขณะจิตเดียวก็รับรู้ว่าสิ่งที่ถูกหนามโลหะแหลมคมเสียบผ่านไปนั้นคืออะไร “ฟอร์เรสตอล” ครึ่งเนื้อครึ่งกระดูก       ใบหน้าที่บิดเบี้ยวถูกปกปักรักษาไว้ด้วยอุณหภูมิของห้อง         ความประหลาดใจและความเจ็บปวดยังปรากฏให้เห็น           ราวกับว่ามันถูกทิ้งเอาไว้อย่างนั้นโดยไม่เปลี่ยนแปลงเพื่อเป็นการเตือนใครก็ตามที่ต้องการเข้าไปในห้อง          ร่างของฟอร์เรสตอลถูกเสียบตรงทรวงอกและต้นขา      คราบเลือดสีดำมองเห็นได้บนเสื้อเดินป่าสีกากีของเขา         คราบแห่งความตาย  คุณพระช่วย         อินดี้ย์คิดคำนึงไม่ควรมีใครจะต้องมารับการตายเช่นนี้         ไม่ควรมีใครเลย        เขารับรู้ถึงความเศร้าเสียใจอยู่ชั่วครู่ แกซุ่มซ่ามเข้ามายังที่แห่งนี้         แกหนีพรรคพวกมา      แกน่าจะประจำอยู่ที่ห้องเรียน        อินดี้ย์ปิดเปลือกตาเขาอย่างรวดเร็ว              จากนั้นก้าวเข้าไปในห้องลากร่างที่ยังเหลือของฟอร์เรสตอลออกจากคมหนาม          วางซากศพลงบนพื้น “คุณรู้จักชายคนนี้หรือ ?”    ซาติโปถาม “ใช่  ฉันรู้จักเขา” ชาวเปรูทำเครื่องหมายกางเขนอีกครั้ง      “ฉันคิดนะ  ซินยอร์ว่าเราไม่ควรไปไกลกว่านี้” “แกจะยอมให้เรื่องเล็กน้อยแค่นี้      ทำให้แกขี้ขลาดเชียวหรือ ?”        จากนั้นอินดี้ย์ไม่พูดอะไรอีกไปชั่วครู่          เขาจ้องมองหนามโลหะถอนตัวกลับไปช้า ๆ    เลื่อนกลับเข้าไปในผนังตรงที่มันโผล่ออกมา         เขาพิศวงกับการสร้างกลไกอย่างง่าย ๆ ของมัน ----เรียบง่ายแต่ร้ายกาจ อินดี้ย์ยิ้มกับชาวเปรูจับไหล่ของเขาไว้ชั่วครู่        เหงื่อของเขาออกไปท่วมตัว     สั่นสะท้านไปทั้งร่าง           อินดี้ย์ก้าวเข้าไปในห้องระมัดระวังคมหนาม        มองดูปลายอันน่าเกลียดของมันฝังตัวอยู่ในผนัง          หลังจากนั้นอีกสักครู่ชาวเปรูส่งเสียงคำรามเบา ๆ ให้กับตัวเองตามเขามา          พวกเขาเดินผ่านห้องโผล่ออกมาตรงโถงทางเดินเป็นเส้นตรงยาวสักห้าสิบฟุต         ตรงสุดทางเดินมีประคูสว่างไสวด้วยแสงอาทิตย์ที่สาดส่องมาจากเบื้องบน “เราเข้ามาใกล้แล้ว”    อินดี้ย์พูด    “ใกล้มากแล้ว” เขาศึกษาแผนที่อีกครั้งก่อนที่จะม้วนมันเก็บเอาไว้        รายละเอียดทั้งหมดถูกจดจำเอาไว้แล้ว         แต่เขายังไม่เคลื่อนไหวในทันที         สายตาของเขาสำรวจหากับดักหรือหลุมพรางที่อาจจะมีอีก “มันดูปลอดภัยดี”    ซาติโป พูด “นั่นล่ะที่ทำให้ฉันกลัว  เพื่อน” “มันปลอดภัยแล้ว”   ชาวเปรูพูดอีกครั้ง    “ไปกันเถอะ” ซาติโป เกิดอาการกระตือรือร้นขึ้นมาโดยทันที      ก้าวเท้าออกไปข้างหน้า และในทันทีเขาต้องหยุดชะงักเมื่อเท้าข้างขวาก้าวพลาดไปบนพื้น        เขาถลำตัวไปข้างหน้าแหกปากร้องลั่น          อินดี้ย์เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วคว้าเข็มขัดของชาวเปรูเอาไว้ฉุดเขากลับขึ้นมาอย่างปลอดภัย         ซาติโปร่วงลงไปกองกับพื้นหมดสิ้นเรี่ยวแรง อินดี้ย์มองลงไปที่พื้นตรงที่ชาวเปรูก้าวลงไป        ใยแมงมุมเก่าแก่โบราณสานทอกันอย่างประณีตแผ่ขยายไปทั่วข้างบนมีผงฝุ่นทับถมอยู่ทำให้ลวงตาว่าเป็นพื้น           เขาก้มตัวลงหยิบก้อนหินปล่อยลงไปบนพื้นผิวของใยแมงมุม         ไม่มีเสียงอะไรเลย        ไม่มีแม้แต่เสียงสะท้อนก้องกลับมา “ลึกไม่รู้เรื่องเลย”     อินดี้ย์พึมพัม ซาติโป แทบจะไม่หายใจ    พูดอะไรไม่ออก อินดี้ย์เพ่งมองข้ามผิวหน้าของใยแมงมุมไปยังประตูที่สว่างอยู่ใต้แสงอาทิตย์         จะข้ามปากหลุมที่ดักอยู่ไปได้อย่างไร     เมื่อไม่มีพื้นให้เดิน ? ซาติโปพูดขึ้น     “ฉันคิดว่าตอนนี้เรากลับกันได้แล้ว      ไม่ใช่หรือ ซินยอร์ ?” “ไม่”   อินดี้ย์ตอบ   “ฉันคิดว่าเราต้องไปต่อไป” “ไปยังไง ?    ใช้ปีกบินไปหรือ ?    คุณคิดจะทำอย่างนั้นหรือ ?” “นายไม่ต้องใช้ปีกเพื่อที่จะบินหรอก เพื่อน” อินดี้ย์หยิบเอาแส้ขึ้นมาแล้วแหงนหน้ามองขึ้นไปที่เพดาน           มีคานไม้จำนวนมากประกอบกันเป็นหลังคา          พวกมันอาจจะผุแล้วเขาคิด        หรือมันอาจจะไม่แข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักตัวของเขาได้          แต่อย่างไรมันก็คุ้มค่าที่จะลอง        ถ้ามันไม่สำเร็จเขาก็จูบลาเทวรูปไปได้เลย          เขาตวัดแส้ขึ้นไปมองดูมันม้วนตัวพันไปรอบคานไม้        จากนั้นเขาลองดึงแส้เพื่อตรวจสอบความแข็งแรง ซาติโปส่ายหัว   “ ไม่นะ  คุณถ้าจะเป็นบ้าไปแล้ว” “นายคิดหาทางอื่นที่ดีกว่านี้ได้หรือ  เพื่อน ?” “แส้รับน้ำหนักตัวเราไม่ได้       ท่อนไม้อาจจะหัก” “อย่าคิดในทางร้าย”   อินดี้ย์พูด  “อย่าขาดความเชื่อมั่น      แค่เชื่อใจฉัน    ทำตามอย่างที่ฉันทำ ตกลงไหม ?” อินดี้ย์พันสองมือเข้ากับแส้       ดึงมันอีกครั้งเพื่อทดสอบ        จากนั้นเหวี่ยงตัวช้า ๆ ไปในอากาศ        ตั้งสติไว้ตลอดเวลาถึงพื้นลวงตาเบื้องล่างเขา      ถึงความมืดมิดก้นหลุมเบื้องใต้ผืนใยแมงมุมและผงฝุ่น       รับรู้ว่าเป็นไปได้ที่คานไม้จะหักลงมา      แส้คลายตัวออกและหลังจากนั้น......แต่เขาไม่มีเวลามาพิจารณาเรื่องเหลวไหลพวกนี้       เขาเหวี่ยงตัวไปยึดแส้เอาไว้        สัมผัสกับอากาศที่ปะทะตัวเขา          เขาเหวี่ยงตัวไปจนแน่ใจว่าอยู่เหนือขอบปากหลุมแล้วจึงหย่อนตัวลงมาบนพื้นที่มั่นคง          เขาเหวี่ยงแส้ข้ามกลับไปให้ชาวเปรูซึ่งพึมพัมอะไรบางอย่างเป็นภาษาเสปน      บางอย่างที่อินดี้ย์แน่ใจว่าเป็นข้อความสำคัญทางศาสนา          เขาสงสัยอย่างเหลวไหลว่าจะมีบ้างไหมในห้องสิงสถิตย์ของนักบุญในสำนักวาติกันจะมีนักบุญผู้พิทักษ์ผู้ที่บางครั้งต้องเดินทางด้วยแส้ เขามองดูจนชาวเปรูหย่อนตัวลงพื้นข้างตัวเขา “”ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่หรือ ?    เดินทางอย่างนี้ปลอดภัยกว่านั่งรถเมล์” ซาติโป ไม่โต้ตอบ       แม้ในแสงสลัวอินดี้ย์ก็เห็นว่าใบหน้าของเขาซีดเผือด        ตอนนี้อินดี้ย์เหน็บด้ามจับของแส้หนังไว้กับผนัง    “สำหรับขากลับ”    อินดี้ย์พูด    “ฉันไม่เคยเดินทางไปไหนเที่ยวเดียว  ซาติโป” ชาวเปรูยักไหล่เมื่อพวกเขาเดินผ่านช่องประตูที่อาบแสงอาทิคย์เข้ามาสู่ห้องรูปโดมขนาดใหญ่        หลังคามีช่องแสงให้แสงอาทิตย์ส่องเป็นลำลงมาบนพื้นปูกระเบื้องสีดำสลับกับสีขาว        และในทันใดอินดี้ย์สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่อีกด้านของห้อง        บางอย่างที่เอาลมหายใจของเขาไปและทดแทนด้วยความรู้สึกขนพองสยองเกล้า            ด้วยความปลื้มปิติเขาเกือบจะสังเกตมันไม่ออก เทวรูป to be continued จากคุณ : Sv - [ 18 มิ.ย. 47 21:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านต่อครับ สนุก จากคุณ : Psycho man - [ 21 มิ.ย. 47 18:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตั้งอยู่บนแท่นบูชาชนิดหนึ่ง         มองดูทั้งน่ากลัวและน่ารักร่างทองคำของมันเป็นประกายอยู่ภายใต้เปลวไฟจากคบเพลิง         ส่องแสงอร่ามอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านช่องเพดานลงมา-----เทวรูป เทวรูปของนักรบชาชาโปยัน ความรู้สึกของอินดี้ย์ในขณะนั้นเป็นความตื่นเต้นของแรงปรารถนาที่ไม่อาจควบคุมได้          แรงปรารถนาที่จะวิ่งข้ามห้องไปสัมผัสกับความงามของมัน           ความงามที่ถูกห้อมล้อมไว้ด้วยสิ่งกีดขวางและกับดัก           และมันเป็นกับดักประเภทไหนกันที่จะปกป้องเทวรูปเอาไว้จนถึงวาระสุดท้าย ?             เป็นกับดักแบบไหนกันที่ห้อมล้อมเทวรูปอยู่ ? ฉันจะเข้าไปในห้อง        อินดี้ย์พูด ตอนนี้ชาวเปรูที่เห็นเทวรูปเช่นเดียวกันไม่พูดอะไร         เขามองจ้องรูปปั้นด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความละโมบซึ่งถูกครอบงำขึ้นมาโดยทันทีและไม่สนใจสิ่งใดอีกนอกจากขอให้มือของเขาได้สัมผัสกับมัน          อินดี้ย์มองเขาอยู่ชั่วครู่แล้วคิดว่า        เขาเห็นมันแล้ว        เขาเห็นความงดงามของมัน         เขาไว้ใจไม่ได้แล้ว         ซาติโปเกือบจะก้าวข้ามธรณีประตูออกไปอยู่แล้วเมื่ออินดี้ย์หยุดเขาเอาไว้ “จำฟอร์เรสตอล ไม่ได้หรือ ?”    อินดี้ย์ถาม “ฉันจำได้” อินดี้ย์มองจ้องไปทั่วแผ่นปูพื้นสีขาวดำเรียงตัวสลับกันอย่างปราณีต         สงสัยการที่พวกมันถูกจัดเรียงเอาไว้อย่างบรรจง           ที่ข้างประตูมีคบไฟเก่าแก่อยู่สองอันเสียบอยู่ในที่รับทำด้วยโลหะขึ้นสนิม         เขาก้าวเข้าไปหยิบมาหนึ่งอัน        พยามยามนึกไปถึงใบหน้าของคนสุดท้ายที่เคยถือคบเพลิงอันนี้         ช่วงเวลาอันยาวนาน----มันไม่เคยทำให้เขาสิ้นสงสัยว่าอย่างน้อยมันต้องมีความสำคัญอยู่บ้างที่ของสิ่งนี้อยู่ยืนยาวมาหลายศตวรรษ      เขาจุดคบไฟชำเลืองมองไปที่ซาติโป          จากนั้นก้มตัวลงกดด้านที่ไม่ได้จุดไฟลงบนพื้นสีขาวแผ่นหนึ่ง         เขาเคาะมัน       พื้นตันทึบไม่มีเสียงสะท้อนหรือการสั่นสะเทือน       แข็งแน่นไปทั้งแผ่น       เขาเคาะต่อไปยังพื้นสีดำอีกแผ่น มันเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะทันยกมือออกมา          เสียงอะไรอย่างหนึ่ง        เสียงอะไรบางอย่างวิ่งแหวกอากาศ         บางอย่างที่ส่งเสียงหวีดหวิวพร้อมกับการพุ่งตัวมาอย่างรวดเร็วของมัน         แล้วลูกดอกขนาดเล็กปักฉึกเข้าที่ด้ามคบไฟของเขา        เขาดึงมือออกมา       ซาติโปสำลักลมหายใจจากนั้นชี้มือเข้าไปในห้อง “มันวิ่งมาจากตรงนั้น”     เขาพูด     “คุณเห็นรูพวกนั้นไหม ?     ลูกดอกพุ่งออกมาจากที่นั่น” “ฉันยังเห็นพวกมันอีกหลายร้อยรู”     อินดี้ย์ตอบ    สถานที่แห่งนี้ทั้งหมดเป็นเสมือนรวงผึ้งที่มีรูพรุนซ่อนตัวอยู่ทุกซอกทุกมุม         แต่ละรูบรรจุลูกดอกเอาไว้       แต่ละรูจะปล่อยลูกดอกออกมาเมื่อมีแรงกดลงบนพื้นสีดำแต่ละแผ่น “อยู่ตรงนี้นะ ซาติโป” ชาวเปรูหันหน้ามาช้า ๆ  “ถ้าคุณยืนกราน” อินดี้ย์  ถือคบไฟเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังเข้าไปในห้อง        หลีกเลี่ยงพื้นสีดำก้าวเท้าข้ามพวกมันไปยังพื้นสีขาวที่ปลอดภัย         เขารับรู้ถึงเงาของเขาที่ทอดไปยังผนังห้องจากแสงของคบเพลิง          รับรู้ถึงรูอันร้ายกาจที่บรรจุลูกดอกเอาไว้ตอนนี้มองเห็นได้ในแสงสลัว           สิ่งสำคัญกว่าก็คือตัวเทวรูปที่เรียกร้องความสนใจของเขา         ความงามอันบรรเจิดของมันยิ่งปรากฏให้เห็นมากขึ้นเมื่อเขาใกล้มันเข้าไป       ประกายแวววาวที่มีมนต์สะกด       ปริศนาลึกลับที่ฉาบฉายอยู่บนใบหน้า          ประหลาดเหลือเกินเขาคิด       ด้วยความสูงเพียงหกนิ้ว       มีอายุเก่าแก่สองพันปี          ก้อนทองคำที่มีใบหน้าที่แทบจะเรียกไม่ได้ว่าน่าดู          เป็นเรื่องประหลาดที่ผู้คนจะขาดสติเพราะสิ่งนี้ฆ่ากันเพื่อสิ่งนี้          และมันก็สะกดจิตเขาในทันใดจนกระทั่งเขาต้องเบือนหน้าหนี          สนใจพื้นเอาไว้เขาบอกกับตัวเอง         พื้นเท่านั้นอย่าไปสนใจอย่างอื่น       อย่าสูญเสียสัญชาติญาณอันเฉียบคมของเจ้าไปเสียที่นี่ ใต้ฝ่าเท้านอนเหยียดอยู่บนพื้นสีขาวพร้อมกับลูกดอกปริศนา       นกตัวเล็กนอนตายอยู่          เขาจ้องไปที่มันจับไข้ไปชั่วขณะ        ไข้ขึ้นจากการที่สำนึกได้ว่าผู้ใดกันเป็นผู้สร้างวิหารแห่งนี้         ผู้ใดกันที่เป็นผู้ออกแบบกับดักมรณะ         ผู้ที่ฉลาดเฉลียวเยี่ยงนี้หรือจะวางกับดักไว้บนพื้นสีดำเพียงอย่างเดียว          เหมือนกับไพ่ตัวโจ๊กบนโต๊ะ        อย่างน้อยพื้นสีขาวสักแผ่นต้องเป็นกับดัก มีเพียงแผ่นเดียวเท่านั้นหรือ ถ้าหากว่ามันยังมีอีกหลายแผ่น ? อินดี้ย์ยืนลังเลเหงื่อออกท่วมตัว         รู้สึกถึงแสงอาทิตย์จากเบื้องบน         รู้สึกถึงความร้อนจากเปลวไฟของคบเพลิงบนใบหน้า            อย่างระมัดระวังเขาก้าวเท้าอ้อมนกตายมองไปที่พื้นสีขาวที่ปูอยู่ระหว่างตัวเขากับเทวรูปราวกับว่าแต่ละแผ่นอาจเป็นศัตรู          เขาคิดว่าบางครั้งความระมัดระวังเพียงอย่างเดียวก็ไม่ใช่จะเป็นฝ่ายชนะ         บางครั้งนายก็ไม่ได้รางวัลถ้ามัวแต่ลังเลไม่ยอมเสี่ยงครั้งสุดท้าย               ความระมัดระวังเป็นเนื้อคู่กับโอกาส----แต่ว่านายต้องรู้ด้วยวิถีญาณอะไรสักอย่างว่าชัยชนะอยู่ข้างนาย         ภาพของเทวรูปเรียกความสนใจของเขาอีกครั้ง         มันส่งแรงดึงดูดมายังตัวเขา            และอินดี้ย์รู้สึกถึงซาติโปที่อยู่ข้างหลังของเขาจ้องมองมาจากช่องประตู         ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากำลังวางแผนทรยศของมันอยู่ ลงมือเลย    อินดี้ย์พูดกับตัวเอง       ลงมือเลยปล่อยให้ความระมัดระวังลงนรกไปเสีย เขาเคลื่อนไหวด้วยท่าทางงดงามของนักเต้นรำ          เขาเคลื่อนที่อย่างสละสลยวด้วยท่าทางประหลาดของคนที่กำลังชักใยอยู่ระหว่างคมของใบมีดโกน        ตอนนี้พื้นทุกแผ่นเปรียบเสมือนกับระเบิดเป็นระเบิดน้ำลึกเลยทีเดียว เขาดันตัวไปข้างหน้าแล้วยกเท้าข้ามพื้นสี่เหลี่ยมสีดำ        รอให้น้ำหนักตัวของเขาลั่นกลไกเพื่อที่อากาศรอบตัวจะส่งเสียงคำรามหวีดหวิวของลูกดอก          และแล้วเขาก็เข้าไปใกล้แท่นบูชา      เข้าไปใกล้เทวรูป    รางวัล      ชัยชนะและกับดักสุดท้าย จากคุณ : Sv - [ 22 มิ.ย. 47 22:30:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขาหยุดอีกครั้ง       หัวใจเต้นระรัว       ชีพจรเต้นตุ๊บ ๆ       เลือดเดือดพล่านอยู่ในเส้นเลือด        เหงื่อไหลจากหน้าผากผ่านหนังตาลงมาทำให้ตาของเขาพร่ามัว         เขาเช็ดมันออกด้วยหลังมือ         อีกไม่กี่ก้าวแล้วเขาคิด        อีกไม่กี่ก้าวแล้ว และพื้นอีกไม่กี่แผ่น เขาเคลื่อนที่อีกครั้งยกขาขึ้นแล้วปล่อยลงอย่างนิ่มนวล        ถ้าเขาเคยต้องการความสมดุลย์มันก็เป็นตอนแหละ          เทวรูปดูเหมือนว่าจะขยิบตาให้เขาเพื่อที่จะล่อลวงให้เขว ทีละก้าว ทีละก้าว เขาวางเท้าขวาไปข้างหน้าสัมผัสกับพื้นสีขาวแผ่นสุดท้ายเบื้องหน้าเทวรูป เขาทำได้แล้ว      เขาทำสำเร็จแล้ว       เขาดึงกระติกน้ำออกมาจากกระเป๋าเปิดฝาแล้วดื่มอย่างกระหาย          นี่คือสิ่งที่นายสมควรจะได้รับเขาคิด         จากนั้นเขาเก็บกระติกน้ำมองจ้องไปที่เทวรูป         กับดักสุดท้ายเขายังสงสัย         กับดักสุดท้ายมันจะเป็นแบบไหนกัน ?       กับดักที่อันตรายร้ายกาจที่สุด เขาครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน         พยายามจินตนาการเข้าไปในจิตใจของคนผู้สร้างสถานที่แห่งนี้         ผู้ที่สร้างเครื่องกีดขวางพวกนี้    เอาละถ้ามีใครสักคนมาคว้าเทวรูปออกไป         หมายความว่ามันต้องถูกยกขึ้นมา       มันต้องถูกนำออกไปจากแผ่นหิน      ตัวของเทวรูปถูกนำออกไป จากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ? กลไกบางอย่างภายใต้เทวรูปที่ตรวจพบการหายไปจากน้ำหนักของมัน       จากนั้นกลไกทำงาน        แล้วอะไรต่อไป ?      มีลูกดอกเพิ่มมากขึ้นอีกหรือ ?      ไม่ใช่แน่มันต้องเป็นอะไรที่รุนแรงร้ายกาจมากกว่านั้น         บางอย่างที่อันตรายกว่า         เขาคิดอีกครั้ง         สมองใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว       เส้นประสาทของเขาเต้นเป็นจังหวะ          เขาก้มตัวลงมองสำรวจไปทั่วฐานของแท่นบูชา        มีเศษหิน     ฝุ่นผง   กรวดทรายที่สะสมกันมานานหลายศตวรรษ         บางทีเขาคิด     เพียงแค่บางที         เขาดึงถุงเล็ก ๆ มีเชือกรูดที่ปากออกมาจากกระเป๋า      เปิดมันออกเทเหรียญที่ใส่อยู่ออกจนหมด            จากนั้นใส่ฝุ่นผงและเศษหินเข้าไปในถุง           เขาลองชั่งน้ำหนักของมันในฝ่ามืออยู่ชั่วครู่         บางทีเขาคิดอีกครั้ง        ถ้านายทำให้เร็วพอ      นายทำให้เร็วจนกลไกตรวจจับไม่รู้สึก         ถ้าหากว่ามันมีกับดักอยู่ตรงนั้นจริง ถ้า..ถ้า..ถ้า   มันช่างมีเรื่องน่าสงสัยมากมายเสียเหลือเกิน ถ้าเป็นในสถานการณ์อื่นเขารู้ดีว่าเขาจะเดินหนีไปเพื่อหลีกเลี่ยงผลที่จะตามมาจากสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้อย่างมากมายนี้         แต่ไม่ใช่ตอนนี้      ไม่ใช่ที่นี่       เขาลุกขึ้นยืนทดสอบน้ำหนักถุงอีกครั้ง       สงสัยว่าน้ำหนักของมันจะเท่ากับเทวรูปหรือไม่        หวังว่ามันจะเท่ากัน        จากนั้นเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว         หยิบเทวรูปขึ้นมาวางถุงลงไปแทนที่      วางลงไปบนแท่นหินขัด ไม่มีอะไรเกิดขึ้น      เป็นเวลานานชั่วครู่     ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาจ้องมองไปที่ถุง       จากนั้นมองที่เทวรูปในมือ        และในทันใดเขารู้สึกถึงความผิดแปลก        เสียงดังจากที่ไกล ๆ เสียงครวญครางเหมือนกับเครื่องจักร์ขนาดใหญ่เตรียมตัวจะเคลื่อนที่         เสียงของสิ่งที่ถูกปลุกให้ตื่นจากการหลับใหลอันยาวนาน       เสียงคำรามกึกก้องเสียงบดขยี้เสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังก้องไปทั่ววิหาร         ในทันใดแท่นบูชายุบตัวลง---ห้านิ้ว     หกนิ้ว     จากนั้นเสียงเริ่มดังขึ้นจนหูอื้ออึงไปหมดทุกสิ่งสั่นไหวราวกับว่าฐานรากของสถานที่แห่งนี้จะฉีกแยกออกไป        ก้อนหินและท่อนไม้แตกแยกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาหันหลังวิ่งอย่างรวดเร็วตัดข้ามพื้นห้องไปเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเท่าที่จะทำได้มุ่งหน้าสู่ช่องประตู        เสียงกึกก้องเหมือนฟ้าร้องอย่างรุนแรงดังยิ่งขึ้นส่งเสียงสะท้อนไปทั่วทางเดินเก่าแก่และห้องโถง          เขาวิ่งตรงไปหาซาติโปซึ่งยืนอยู่ที่ช่องประตู        ใบหน้าของซาติโปแสดงถึงความหวาดกลัวอย่างที่สุด ตอนนี้ทุกสิ่งสั่นไปหมด        ทุก ๆ อย่างเคลื่อนไหว      ก้อนหินถล่มลงมา       กำแพงทลายลงมา         เมื่อเขาไปถึงช่องประตูหันกลับมาเห็นก้อนหินที่ร่วงลงมาบนพื้นปล่อยลูกดอกนับพันวิ่งว่อนอย่างไร้ทิศทางไปทั่วห้องที่กำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ซาติโปหอบหายใจแรงเดินตรงไปที่แส้แล้วเหวี่ยงตัวเขาข้ามหลุมไป        เมื่อเขาไปถึงอีกฝั่งหนึ่งเขาเพ่งมองอินดี้ย์อยู่ชั่วครู่ ฉันรู้ว่าเวลานั้นมาถึงแล้ว     อินดี้ย์คิด ฉันสัมผัสมันได้       ฉันรับรู้ถึงมัน       และตอนนี้มันถึงเวลาแล้ว       ฉันจะทำอย่างไร ?         เขามองซาติโปดึงแส้อออกมาจากท่อนไม้รวบเอาไว้ในมือ “แลกเปลี่ยนกัน  ซินยอร์        เทวรูปแลกกับแส้      คุณโยนเทวรูปมาให้ฉัน        ฉันโยนแส้กลับไปให้คุณ” อินดี้ย์ฟังเสียงถล่มทะลายข้างหลังเขาแล้วมองไปที่ซาติโป “คุณมีทางเลือกอะไรอีกหรือ   ซินยอร์โจนส์ ?”      ซาติโปถาม “ถ้าฉันทิ้งเทวรูปลงไปในหลุมล่ะ    เพื่อน ?    สิ่งที่แกได้หลังจากลำบากมาแทบตายก็คือแส้ใช่ไหม ?” “และสิ่งที่คุณได้รับจริง ๆ สำหรับความลำบากของคุณล่ะ ?” อินดี้ย์ยักไหล่       เสียงข้างหลังของเขาดังยิ่งขึ้น     เขารู้สึกว่าตัววิหารสั่นไหว        พื้นเริ่มโยกเยกไปมา       เทวรูปเขาคิด----เขาจะยอมให้สิ่งนั้นร่วงลงไปในเหวอย่างนี้ได้หรือ “ตกลง  ซาติโป    เทวรูปแลกกับแส้”        แล้วเขาโยนเทวรูปไปที่ชาวเปรู       เขามองเห็นซาติโปคว้าเทวรูปเอาไว้ยัดเข้าไปในกระเป๋าจากนั้นทิ้งแส้ลงบนพื้น ซาติโปยิ้ม   “ผมเสียใจจริง ๆ  ซินยอร์ โจนส์   ลาก่อน     และขอให้โชคดี” “แกจะต้องเสียใจไม่น้อยไปกว่าฉัน”     อินดี้ย์ ตะโกนขณะที่มองดูชาวเปรูลับตัวไปตามทางเดิน       วิหารทั้งหลังเหมือนกับเป็นแรงพยาบาทของเจ้าป่าสั่นแรงยิ่งขึ้น to be continued จากคุณ : Sv - [ 22 มิ.ย. 47 22:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เขาได้ยินเสียงก้อนหินถล่มลงมาดังยิ่งขึ้น      เสียงเสาเพดานโค่นลงมา        คำสาปของเทวรูปอินดี้ย์คิด           มันเหมือนกับหนังที่ฉายตอนกลางวัน       ประเภทที่เด็กนั่งดูจนตาค้างในโรงหนังตอนบ่ายของวันเสาร์        มีทางเลือกเพียงทางเดียวเท่านั้น         ทางเดียวจริง ๆ ไม่มีทางเลือกอื่นอีก         นายต้องกระโดดข้ามไปเขารู้ดี        นายต้องเสี่ยงกระโดดข้ามหลุมไปและหวังว่าแรงโน้มถ่วงจะเข้าข้าง          นรกกำลังถล่มอยู่ข้างหลังและมีเหวมรณะขวางหน้าอยู่        ดังนั้นนายต้องกระโดดข้ามไป        นายต้องโผบินข้ามไปในความมืดและไขว้นิ้วเอาไว้ กระโดด ! เขาสูดลมหายเข้าไปอย่างเต็มที่       กระโดดข้ามไปในอากาศเหนือปากหลุม       กระโจนออกไปอย่างสุดกำลัง         ได้ยินเสียงอากาศแหวกไปรอบตัวเขาเมื่อร่างของเขาเคลื่อนที่ไป          เขาควรจะสวดอ้อนวอนถ้าเขาเป็นพวกที่ชอบสวดขอพร      ขออย่าให้ร่างของเขาถูกกลืนกินไปในความมืดมิดอันไม่มีที่สิ้นสุดเบื้องล่าง ตอนนี้ร่างของเขากำลังร่วงลงมา          แรงที่เขากระโจนออกมาหมดไปแล้ว         เขากำลังตกลงมา        เขาหวังว่าคงจะตกลงบนปากหลุมอีกด้านหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ตกลงตรงปากหลุม เขารู้สึกถึงความมืดมิดกลิ่นของความอับชื้นพุ่งปะทะขึ้นมาจากเบื้องล่าง       เขาเหวี่ยงมือไปข้างหน้าหาอะไรสักอย่างที่จะคว้าเอาไว้          ปากหลุมหรืออะไรก็ตามที่จะยึดเอาไว้ได้        เขารู้สึกถึงนิ้วที่จิกเข้าไปในปากหลุมตรงส่วนที่ร่วนซุย และพยายามจะตะกายร่างของเขาขึ้นไปขณะที่ขอบหลุมยุบตัวลงมาเศษหินหลุดร่วงลงไปสู่ก้นเหว         เขาเหวี่ยงขาไปมาใช้มือไต่ขึ้นไป        ตะเกียกตะกายเหมือนกับปลาติดหาดดิ้นรนไปสู่ที่ปลอดภัย         ออกกำลังดึงตัวส่งเสียงครางใช้ขาฟาดกับผนังของหลุมเขาพยายามลากตัวของเขาขึ้นมา          เขาจะยอมให้คนทรยศชาวเปรูหนีไปพร้อมกับเทวรูปไม่ได้          เขาเหวี่ยงขาอีกครั้งพยายามหาที่รองรับเพื่อที่เขาจะใช้มันไต่ขึ้นสู่ปากหลุม         อะไรสักอย่าง      อะไรก็ได้มันไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นสิ่งใด          และตัววิหารยังคงถล่มลงมาเหมือนกับกระท่อมฝางที่น่าสงสารท่ามกลางพายุเฮอร์ริเคน           เขาส่งเสียงคำรามใช้นิ้วจิกลงไปในขอบเหวเบื้องบน        ออกแรงดิ้นรนเต็มที่จนเขาคิดว่ากล้ามเนื้อของเขาจะระเบิดออกไป      เส้นเลือดแตกกระจุย       เขาลากตัวขึ้นไปแม้ว่าจะได้ยินเสียงเล็บนิ้วหักเนื่องจากน้ำหนักตัวของเขา พยายามอีก   เขาคิด พยายามให้หนักขึ้น เขาเสือกตัวขึ้นไป     เหงื่อท่วมตาทำให้มองไม่เห็น      เส้นประสาทของเขาสั่นระริก       เขาคิดว่าบางอย่างกำลังจะขาดสะบั้นลง           บางอย่างที่กำลังจะพ่ายแพ้และหลังจากนั้นเขาก็จะพบว่ามีอะไรนอนรออยู่ที่ก้นเหว          เขาหยุดพักพยายามรวบรวมกำลัง      รวมพละกำลังที่เหือดหายไปแล้วกลับขึ้นมาใหม่           จากนั้นเขาฉุดตัวขึ้นไปอีกครั้งอย่างยากลำบากและเหนื่อยล้าทีละคืบ จากคุณ : Sv - [ 24 มิ.ย. 47 22:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ในที่สุดเขาก็สามารถเหวี่ยงขาขึ้นไปที่ปากเหวไถลตัวผ่านขอบไปสู่พื้นที่ปลอดภัย----พื้นที่กำลังสั่นระรัวคุกคามว่าจะถล่มทะลายได้ทุกเวลา อินดี้ย์ยกร่างอันสั่นสะท้านของเขาลุกขึ้นยืน         และมองไปตามทางเดินตามทิศทางที่ซาติโปจากไป          ซาติโปกำลังตรงไปยังห้องที่พบซากร่างที่เหลืออยู่ของฟอร์เรสตอล         ห้องกับดักหนาม         ห้องแห่งความทรมาน          และในทันใดอินดี้ย์รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชาวเปรู           ในทันทีอินดี้ย์รู้ถึงชะตากรรมของซาติโปแม้ว่าก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงอันน่าหวาดเสียวของหนามโลหะพุ่งเข้ากระแทกกัน         แม้ว่าก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวลของชาวเปรูสะท้อนก้องมาตามทางเดิน         เขาฟังเสียงแล้วก้มลงหยิบแส้ขึ้นมาจากนั้นวิ่งตรงไปยังห้องแห่งความตาย         ซาติโปห้อยแขวนอยู่ด้านหนึ่ง       แขวนอยู่เหมือนกับผีเสื้อน่าเกลียดขนาดใหญ่ของนักสะสมวิปลาสบางคน “ลาก่อน ซาติโป”    อินดี้ย์พูด      จากนั้นปลดเอาเทวรูปออกมาจากกระเป๋าของคนตาย        เบี่ยงตัวหลบคมหนามวิ่งตะบึงไปตามทางออกข้างหน้า เบื้องหน้าเขาเห็นช่องทางออก        แสงสว่างจ้าหมู่ไม้ยืนต้นอยู่หนาแน่นเบื้องหน้า        และในทันทีมีเสียงกลิ้งบดมาดังกึกก้อง      เสียงดังสนั่นจนหูอื้อทำให้ร่างของเขาสั่นสะท้าน           เขาหันกลับไปมองแล้วขนลุกเมื่อเห็นหินกลมก้อนมหึมากลิ้งลงมาตามทางมุ่งหน้ามาหาเขา        ความเร็วของมันเพิ่มขึ้นขณะที่มันกลิ้งมา        กับดักสุดท้ายอินดี้ย์คิด         พวกเขาต้องการให้แน่ใจว่าแม้ว่านายจะผ่านเข้ามาภายในวิหารได้         แม้ว่านายจะหลีกเลี่ยงกับดักทุกอย่างที่สร้างเอาไว้         แต่ว่านายก็ไม่สามารถเอาชีวิตรอดออกไปได้         อินดี้ย์ออกวิ่ง       เขาวิ่งตะลุยไปยังทางออกขณะที่หินมหึมาบดขยี้มาตามทางข้างหลังเขา         เขาพุ่งตัวออกไปยังแสงสว่างที่มองเห็นและร่างของเขากระทบกับพื้นหญ้าหนาแน่นเบื้องนอกก่อนที่ก้อนหินมหึมาจะกระแทกกับช่องทางออกปิดผนึกวิหารไว้ตลอดกาล         จบการผจญภัยของ อินเดียน่า โจนส์ ตอนคำสาปเทวรูป จากคุณ : Sv - [ 24 มิ.ย. 47 22:10:49 ]