ความคิดเห็นที่ 1 “ท่านพูดอะไรน่ะ!?” หวังลี่กล่าวด้วยความตระหนก “ท่าน...ท่านกล่าววาจาผีสางอันใด ข้าหวังลี่ จะเป็นจูอู่เอี๋ยนได้อย่างไร!! ” ฮั่นตงยิ้มน้อยๆ แล้วจึงผงกศีรษะ ปรากฏว่ามีชายกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง “เสียงหรือสำเนียงใดที่ผ่านหูข้าไปแล้ว จะไม่มีวันถูกลืมเลือนเด็ดขาด” ชายกลางคนกล่าว เขาคือหวังหยันเอง!! “ทะ ท่านพ่อ!!?” หวังลี่ร้องตัวสั่น “จนบัดนี้ยังเสแสร้งอยู่อีกหรือ จูอู่เอี๋ยน?” ฮั่นตงกล่าวพลางใช้ออกด้วยเพลงฝ่ามืออันความรวดเร็วระดับเดียวกับยามที่เขาใช้ ‘เงาพรายไร้รูป’ ฝ่ามือของยอดมือปราบปาดเข้าใส่ใบหน้าของหวังลี่ พร้อมทั้งมีสิ่งหนึ่งหลุดติดมา มันถึงกับเป็นผิวหน้าของฝ่ายตรงข้าม!!! ไม่สิ เป็นแค่แผ่นหนังชิ้นหนึ่ง!!!! ร่างของหวังลี่ปลิวถอยไปเกาะกับเพดานด้วยท่าทางของยอดฝีมือชั้นสูง พอเขาเหลียวหน้ามาก็ปรากฏว่าเป็นจูอู่เอี๋ยนจริงๆ!!!! “ทำไมถึงรู้ว่าเป็นข้า!?” จูอู่เอี๋ยนจ้องฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาอาฆาต “นั่นเพราะเจ้ายังไม่ทราบว่านอกจากเป็นมือปราบแล้วข้ายังพอรู้วิชาปลอมแปลงรูปโฉมอยู่บ้าง” ฮั่นตงค่อยๆอธิบาย “ฝีมือการปลอมแปลงของเจ้านับว่าร้ายกาจมิใช่น้อย ทว่าไม่ชำนาญพอ ...ปราดแรกที่ข้าเห็นหน้าของจูอู่เอี๋ยนปัญญาอ่อนก็ทราบแล้วว่าเป็นตัวปลอม แต่เนื่องจากยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของคนร้ายจึงจำต้องแกล้งยอมตามแผนของเจ้าไปก่อน “ภายหลังข้าสอบถามคนรับใช้ในจวนจึงทราบว่าแม้ฉินอ๋องไม่รับศิษย์ หากยังถ่ายทอดวิชาให้เจ้าอยู่เนืองๆตั้งแต่เด็ก จึงเริ่มสงสัย “ข้าคาดว่าคนร้ายต้องกลับมาทีจวนอีกแน่ เลยแอบนัดแนะกับท่านหวังหยันให้มาแอบอยู่ที่นี่อย่างลับๆ เมื่อครู่ที่เจ้าบุกเข้ามากล่าวโทษเขาให้ฉินอ๋องฟัง หวังหยันก็ได้ยินทั้งหมด เขาจึงลอบส่งสัญญาณให้ข้าทราบว่าเจ้าคือจูอู่เอี๋ยนแน่แล้ว” “อ้อ” จูอู่เอี๋ยนขมวดคิ้ว “นับว่าเจ้าแน่มาก ” หวังหยันกล่าวเสียงสั่นเครือว่า “ยังมีอีก ก่อนหน้านี้ข้าและมือปราบฮั่นได้แอบไปพิสูจน์จูอู่เอี๋ยนตัวปลอมแล้ว พบว่าเขาคือหวังลี่ที่ถูกเจ้าจับไปผ่าตัดสมองแล้วใช้เป็นเครื่องมือ เจ้า! หวังลี่เป็นเพื่อนของเจ้า เหตุใดถึงโหดร้ายเช่นนี้ ” คำพูดของเขาทำให้จูอู่เอี๋ยนต้องเบือนหน้าหนีไปทางหนึ่ง ในที่สุดฮั่นตงก็กล่าวว่า “สิ่งที่ข้าสงสัยอยู่เพียงอย่างเดียวคือ เหตุใดเจ้าถึงทำเรื่องนี้ขึ้นมา หรือเจ้าต้องการให้ฉินอ๋องกับหวังหยันประหัตประหารกัน แต่เจ้าจะทำเพื่อประโยชน์อันใด?” “เฮอะๆ อย่างเจ้าจะเข้าใจอะไร” จูอู่เอี๋ยนแค่นหัวเราะ จึงกระโจนลงมาจากเพดานใช้ออกมาด้วยฝ่ามือแปดทิศอันเป็นสุดยอดวิชาหัวซาน “ตายเสียตรงนี้เถอะ!!!!!!!” ฟ่ามือของจูอู่เอี๋ยนนั้นมีความร้ายกาจแทบไม่ต่างจากจูคังเลย หากฮั่นตงระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว พอจูอู่เอี๋ยนเข้ามาอยู่ในระยะ มือขวาของเขาก็ปรากฏแสงสีเขียวพุ่งขึ้นมาเป็นท่าไม้ตายสูงสุด!!! เงาพรายไร้รูป ปะทะ ฝ่ามือแปดทิศ! สุดยอด ปะทะ สุดยอด! เสียงดังควับ! ร่างจูอู่เอี๋ยนเคลื่อนผ่านฮั่นตงไปคุกเข่าลงกับพื้นเบื้องหลังมือปราบหนุ่ม ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนหวังหยันได้เพียงจ้องมองเท่านั้น ผ่านไปเนิ่นนานจูอู่เอี๋ยนก็ค่อยๆหัวเราะ “อีกเพียงหุนเดียวฝ่ามือข้าก็จะเอาชีวิตของเจ้าได้แล้ว ” พริบตานั้นเสื้อบริเวณหน้าอกของฮั่นตงฉีกขาด หลุดร่วงลง เศษผ้าทั้งสองชิ้นที่หลุดร่วงกลับเป็นรูปฝ่ามือสองข้าง บนร่างของยอดมือปราบก็ปรากฏรอยบุ๋มจมลงในเนื้อถึงสิบรอย หากสีหน้าของมือปราบหนุ่มยังเป็นปรกติ เขากล่าวว่า “ถูก เจ้าเกือบเอาชีวิตข้าได้จริงๆ” จูอู่เอี๋ยนหัวเราะดังขึ้น พื้นตรงหน้าเขามีหยดเลือดตรงแหมะลงมาสองรอย จากนั้นก้อนเนื้อสองก้อนก็หล่นตามลงมา... มันคือมือทั้งสองข้างของอ๋องน้อยที่ถูกเงาพรายไร้รูป ‘เก็บ’ ไปก่อนที่มันจะทำอันตรายฮั่นตงได้นั่นเอง!!! “เยี่ยมมาก! สมเป็นยอดมือปราบ ข้าแพ้เจ้าโดยสิ้นเชิง” จูอู่เอี๋ยนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งหันมามองฮั่นตง “มันจบแล้ว ฆ่าข้าสิ” “ยังไม่จบหรอก” ฮั่นตงส่ายศีรษะ “อย่างที่ท่านพูดเอง ข้าเป็นมือปราบที่ชอบวิธีการทางกฎหมาย และท่านจะต้องถูกดำเนินคดีต่อไป” เขาหยิบผ้าพันแผลขึ้นจะเดินไปปฐมพยาบาลฝ่ายตรงข้าม แต่จูอู่เอี๋ยนกลับถอยหนี หวังหยันซึ่งอยู่ตรงนั้นเห็นจูอู่เอี๋ยนมือขาดทั้งสองข้างต่อไปเพียงสามารถใช้ชีวิตเยี่ยงคนพิการ ก็ค่อยคลายความแค้นเรื่องหวังลี่ลงกล่าวอย่างสมเพชว่า “ลูกเอี๋ยน สมัยเด็กข้าเคยรักใคร่เอ็นดูเจ้าเพียงใด ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น ที่ผ่านมาแม้ข้าจะผิดใจกับจูคังแต่ก็ยังดีกับเจ้ามาตลอด เหตุใดเจ้าต้องทำร้ายข้าและครอบครัวถึงปานนี้ด้วย ” “หึหึ ท่านไม่เข้าใจหรอก” จูอู่เอี๋ยนยิ้มแห้งๆ “ตั้งแต่เด็ก ใครๆ ก็ชมว่าข้าเป็นคนเก่งและฉลาด แต่คำชมเหล่านั้นมักจะพ่วงคำว่า ‘เหมือนพ่อ’ มาด้วยเสมอ ใช่ พ่อข้าคือยอดคน แม้เมื่อโตขึ้นข้าพยายามเพียงใดก็ยังคงไม่สามารถเก่งเท่าพ่อข้าอยู่ดี" “ตัวข้าเหมือนตกอยู่ใต้รัศมีของพ่อ แม้จะมีฝีมือเพียงใดแต่เมื่อมีพ่อข้าอยู่ข้าก็คือความเสื่อมถอยของตระกูล คนภายนอกมองมาก็จะเห็นข้าเป็นแค่ ‘อนุชาตบุตร’ เท่านั้น!" “ตลอดมาข้าต้องกล้ำกลืนความอัปยศนี้ นึกสาปแช่งฟ้าดิน ทำไมต้องจำเพาะให้ข้าเกิดมาเป็นบุตรของคนที่ข้าสู้ไม่ได้ตลอดกาล? ความคับแค้นสะสมจนถึงขีดหนึ่งข้าก็ผันตัวไปเอาดีในโลกมืดหรืออย่างที่พวกเจ้าเรียกว่าฆาตกรลึกลับอะไรนั่น และพอสบโอกาสข้าก็ตั้งใจสร้างเรื่องให้พ่อโกรธจนไปฆ่าหวังหยัน เขาจะได้มีความผิดติดตัวและถูกถอดออกออกจากตำแหน่งอ๋อง" อ๋องน้อยสรุปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ และเมื่อนั้นข้าในร่างของหวังลี่จะได้ขึ้นเป็นฉินอ๋องคนต่อไปอย่างสง่างามตามสัจจะวาจาของฮ่องเต้ที่เคยให้ไว้ ” “ทำไมเจ้าถึงคิดเช่นนั้น” หวังหยันร้องด้วยความเศร้า “เจ้าเป็นทายาทของจูคัง ใครๆ ก็รู้ว่าพอจูคังตายเจ้าจะสืบทอดมรดกทุกอย่างของเขา เหตุใดเจ้าต้องอาศัยชื่อหวังลี่เป็นใหญ่ด้วยเล่า?” จูอู่เอี๋ยนแค่นเสียงดังๆ ตอบว่า “นั่นเพราะหวังลี่ที่เป็นอ๋องมีคุณค่ามากกว่าจูอู่เอี๋ยนที่เป็นอ๋องมากน่ะซี!!! ข้าต้องการตำแหน่งที่ได้มาเพราะความสามารถของตนเอง มิใช่เพียงสืบทอดจากบิดา และท่านไม่ต้องเสียใจแทนข้าหรอก หลังจากได้ตำแหน่งแล้วแผนข้าคือกำจัดคนสกุลหวังทุกคนเพื่อไม่ให้มีใครจับผิดได้!!!” ฮั่นตงฟังเรื่องราวทั้งหมดก็ทอดถอนใจที่ฝ่ายตรงข้ามกลับคิดวิปริตถึงปานนี้จึงสืบเท้าเข้าไปจะจับกุม “จะอย่างไรท่านก็คือคนผิดอยู่ดี จงยอมรับเสียเถิดโทษหนักจะได้เป็นเบา” หากขณะที่จูอู่เอี๋ยนกำลังถอยหนีอย่างกล้าๆ กลัวๆ นั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในห้อง “อย่าจับเขาเลย ข้าเองคือฆาตกรผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด” ปรากฏว่าเจ้าของเสียงนั้นคือจูคัง! แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 47 12:46:51 จากคุณ : เชษฐา - [ 17 มิ.ย. 47 01:24:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คนทั้งหมดตกตะลึงกับการมาของจูคัง “ทะ ท่านไม่ได้ไปหาหวังหยันหรอกหรือ?” ฮั่นตงร้อง ฉินอ๋องไม่ตอบแต่เบี่ยงเบนไปพูดอีกเรื่องหนึ่ง “ข้าคือคนร้ายเอง” เขากล่าวด้วยอาการสงบ ค่อยๆ ก้าวออกมาจากผ้าม่านที่ซ่อนตัว “ข้าต้องการฆ่าหวังหยันจึงสร้างเรื่องทั้งหมดขึ้นมา” จูคังเดินไปหาฮั่นตง “จับข้าสิ ข้าคือคนร้าย ข้าคือคนที่ลักพาตัวหวังลี่เอง” เขามองฮั่นตงด้วยสายตาโศกเศร้าปนวิงวอน มือปราบหนุ่มค่อยๆ เข้าใจความหมายของฝ่ายตรงข้าม ฮั่นตงเบนหน้าไปทางหนึ่ง “ท่านอ๋อง เราต่างทราบดีว่าท่านไม่ใช่คนร้าย ท่านไม่จำเป็นต้อง ” “ข้าคือคนร้ายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!” จูคังร้องตะโกนพลางจับแขนของฮั่นตงแน่น “ข้าคือคนร้าย ขอร้องละ จับข้าเถอะ จูอู่เอี๋ยนไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้!!!!!!!!!” เขาทรุดกายลงคุกเข่าจ้องตาฮั่นตงเขม็ง น้ำตายังหลั่งออกมา “ข้าคือคนร้ายเอง ขอร้องละจับข้าเถอะ!!!” คำโบราณกล่าวว่า ใต้หัวเข่าลูกผู้ชายมีทองอยู่ มือปราบหนุ่มเห็นจูคังผู้เย่อหยิ่งกลับทำเช่นนี้ก็รู้สึกสะเทือนใจนัก เขาเองต้องกลั้นน้ำตาเช่นกัน “ฉินอ๋อง ท่านก็ทราบ ข้าทำไม่ได้” จูคังเห็นว่าขอร้องฮั่นตงไม่สำเร็จก็ฉากถอยไปข้างๆจูอู่เอี๋ยน หยิบเงินแท่งหนึ่งยัดลงไปในอกเสื้อของบุตรชาย “รีบหนีไปไกลที่สุด บิดาจะถ่วงเวลาให้เจ้าเอง” เขากระซิบ จูอู่เอี๋ยนฟังดังนั้นก็ขมวดคิ้วนิ่งอยู่ จูคังต้องกระตุ้นว่า “รออะไรเล่า หนีเร็ว เจ้าบาดเจ็บแล้ว ลำพังเราสองคนสู้พวกมันมิได้หรอก!” “จะหลอกตัวเองไปถึงไหน” จูอู่เอี๋ยนกล่าวในที่สุด “ตอนนี้ข้าพิการมือขาดทั้งสองข้าง ถึงหนีไปช้าเร็วก็ต้องถูกตามจับได้อยู่ดี แต่หากท่านมาช่วยข้าก็ต้องโดนโทษทั้งสองคน” จูคังมองหน้าบุตรอย่างไม่เชื่อ “ลูกพ่อ เจ้าพูดอย่างนั้นได้อย่างไร ” จูอู่เอี๋ยนเอ่ยอย่างเย็นชา “ตั้งแต่เด็ก ข้าอยู่ในอาณัติของท่าน ทั้งบุคลิกภาพ วิธีการพูดการคิดล้วนถูกท่านครอบงำให้เป็นตามใจชอบ ความดีทุกอย่างที่ข้าทำล้วนเป็นผลงานของท่าน หากข้าทำความผิด ท่านก็ไปช่วยแก้ไขให้ข้าตลอด ตัวข้าในสายตาของท่านมิใช่มนุษย์หากแต่เป็นตุ๊กตาที่ท่านปั้นขึ้นมาจำลองตนเอง และรักมันอย่างที่รักตนเอง ” เขานิ่งไปครู่หนึ่งคล้ายร่างสั่นระริก “แต่อย่างไรท่านก็เป็นผู้ให้กำเนิดข้า เป็นคนเลี้ยงดูข้า สอนให้อ่านเขียนหนังสือ สอนวรยุทธ จนข้ามีทุกวันนี้ แม้ข้าแค้นท่านอย่างไรก็ยังต้องขอบคุณท่าน” จูคังถอนหายใจเหมือนฟังเรื่องไร้สาระจึงเหลียวไปทางพวกฮั่นตงอย่างรีรอลังเลพลางพยายามเอากายบังลูกไว้ “ลูกเอี๋ยนเรื่องเหล่านั้นไว้พูดทีหลัง เจ้าหนีไปก่อน จากนั้นพ่อรับประกันจะใช้อิทธิพลทั้งหมดแก้ปัญหาให้เจ้า เจ้ายังสามารถกลับมาเป็นอ๋องน้อยอีกครั้ง พ่อรู้จักหมอเก่งๆที่สามารถรักษามือของเจ้าได้ ทุกอย่างจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม ” “ไม่!!!!” จูอู่เอี๋ยนตวาดเสียงดังจนฝ่ายตรงข้ามต้องเงียบ “อย่าจ้องมือปราบนั่น มองข้า!!!” เขาจ้องตาจูคังที่หันมา ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า และความคับแค้น แต่ลึกลงไปในดวงตายังถึงกับมีความนับถืออยู่บ้าง “เรื่องทั้งหมดข้าเป็นคนก่อขึ้น ถึงผิดข้าก็จะรับผิดชอบเอง มิจำเป็นต้องให้ใครเข้ามาเกี่ยว!!!” กล่าวขาดคำเขาพลิกกายพุ่งใส่หวังหยันซึ่งเป็นคนที่ด้อยวรยุทธที่สุดในห้องนั้น ใช้ออกมาด้วยท่าเท้าบู้ตึ้งอันร้ายกาจ พฤติการณ์ของเขาเห็นได้ว่าเป็นความคลุ้มคลั่งของคนอับจนแล้ว!!! ฮั่นตงตกใจจึงฟาดฝ่ามือใส่ขาจูอู่เอี๋ยนหวังให้เบนวิถีการโจมตี หาก ณ พริบตานั้นจูอู่เอี๋ยนกลับยิ้มออกมาแล้วยื่นหน้าอกไปต้านฝ่ามือนั้นตรงๆ!!!! เนื่องจากความเคลื่อนไหวนี้อยู่นอกเหนือความคาดหมายของมือปราบหนุ่ม เขาจึงรั้งฝ่ามือกลับไม่ทันและฟาดจูอู่เอี๋ยนไปเต็มแรง การกระแทกนี้ทำให้ของบางอย่างในอกเสื้ออ๋องน้อยหล่นลงพื้นโดย จากนั้นร่างทั้งร่างก็ปลิวกระเด็นไปชนกับเสาเรือนดังสนั่นและค่อยๆ ทรุดลงมากองยวบกับพื้น จูคังตกใจยิ่งนักวิ่งไปกอดร่างบุตรชายไว้ “เป็น เป็นอะไรไหม!!” เขาร้องละล่ำละลัก ...หากจูอู่เอี๋ยนกลับยิ้มให้เขา... เป็นยิ้มเยาะเย้ย ไม่ทราบว่าเยาะเย้ยบิดาหรือเยาะเย้ยตนเอง จากนั้นจูอู่เอี๋ยนก็หลับตาลง พร้อมๆกับเสียงโหยหวนของจูคังที่ดังขึ้นติดต่อกันยาวนานเป็นที่น่าสมเพชเวทนายิ่งนัก จากคุณ : เชษฐา - [ 17 มิ.ย. 47 01:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฮั่นตงเดินออกจากจวนของฉินอ๋องด้วยใจห่อเหี่ยว ร่างกายอ่อนล้า มีเพียงมือขวาที่กำแน่น ความจริงปรากฏออกมาจากปากคำของจูคังในภายหลังว่า จูคังระแวงพฤติกรรมของบุตรชายมานาน หากพอรู้ว่าจูอู่เอี๋ยนเป็นฆาตกรผู้ทำความผิดอันไม่สามารถอภัยได้ เขาเองกลับเลือกที่จะปกป้องลูกจากเงื้อมมือของกฎหมายโดยพยายามช่วยส่งเสริมแผนการของจูอู่เอี๋ยนให้สำเร็จ ‘จ้าวจื่อลู่’ เป็นเพียงบุคคลสมมุติที่จูคังสร้างขึ้นเพื่อลวงให้ผู้อื่นไขว้เขว ดังนั้นเมื่อจูอู่เอี๋ยนปลอมเป็นหวังลี่มาใส่ร้ายจ้าวจื่อลู่ เขาจึงทราบทันทีว่าเป็นบุตรชายของตน และยอมทำตามแผนของบุตรโดยการไปฆ่าหวังหยันที่จวน ใช่ ฆ่าเพื่อให้ตนเองมีความผิด ฮ่องเต้จะได้แต่งตั้งจูอู่เอี๋ยนในคราบหวังลี่เป็นอ๋องแทนสมใจนึก หากออกจากห้องไปได้ไม่เท่าใดเขาก็กลับสังเกตเห็นหวังหยันอยู่ที่นี่แล้ว จึงแอบซุ่มอยู่ด้วยและออกมารับผิดแทนเมื่อเห็นว่าบุตรชายไปไม่รอด แต่ในที่สุดเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี ...เรื่องนี้จบลงในลักษณะที่เหมือนปัญหาพ่อลูกธรรมดา... หากเรื่องนี้ยังมีเบื้องหลังอีก ช่องโหว่ที่เหลืออยู่เพียงประการเดียวของคดีคือเด็กอย่างจูอู๋เอี๋ยนจริงๆยังไม่ควรมีอิทธิพลขนาดเป็นฆาตกรลึกลับที่ใครๆจับไม่ได้ มือปราบหนุ่มค่อยๆ คลายมือขวาออก ของที่อยู่ภายในนี้คือสิ่งที่ตกจากอกเสื้อของจูอู่เอี๋ยนขณะต่อสู้ ซึ่งจะเป็นด้วยความตั้งใจของฝ่ายนั้นหรือไม่ก็ตามแต่มันคือกุญแจของปริศนาทั้งหมด! สิ่งที่อยู่ในมือฮั่นตงคือตราลัญจกรมังกรซ่อนแก้วของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เขามองมันด้วยความขยะแขยงปนสงสัยลังเล แต่หากคิดไปตามเหตุผลเรื่องทั้งหมดก็ลงตัวพอดี มันเริ่มจากฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเห็นหวังหยันมีความเก่งกล้าสามารถก็เกิดอิจฉา แต่เกรงว่าหากสั่งฆ่าเสียตรงๆหรือใช้วิธีลอบสังหารแล้วมีคนสืบมาถึงก็อาจเกิดคดีด่างพร้อยกับพระองค์ทำให้คนทั้งปวงจะติฉินนินทาได้ ดังนั้นในวันฉลองชัยชนะฮ่องเต้จึงแสร้งเป็นเมามาย พูดให้หวังหยันกับจูคังผิดใจกัน อีกทางหนึ่งก็ยุให้จูอู่เอี๋ยนหลานชายซึ่งมีปมด้อยอยู่แล้วก่อเรื่องยืมมือพ่อตนเองฆ่าหวังหยันโดยสัญญาจะให้ตำแหน่งอ๋องแลกเปลี่ยน จูอู่เอี๋ยนเก่งและฉลาด แต่ถึงที่สุดเขาก็ยังคงเป็นคนหนุ่มที่มิทันต่อเล่ห์เหลี่ยมทางการเมือง แต่ทั้งหมดก็เป็นเพียงสมมุติฐานที่ฮั่นตงตั้งขึ้นจากการปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน ไม่ใช่หลักฐานที่จะพิสูจน์อะไรได้ หน้าที่ของมือปราบเป็นเรื่องยากลำบาก บางทีกฎหมายกับความยุติธรรมก็เป็นคนละเรื่องกัน และอาจยังเป็นคนละเรื่องกับความถูกต้องอีกด้วย ฮั่นตงมีความลังเลที่จะดำเนินคดีนี้ต่อไป โดยเฉพาะเมื่อผู้ต้องสงสัยคือฮ่องเต้เอง เขาจะมีความสามารถพอหรือเปล่า แต่แล้วความลังเลของเขาก็มีอยู่เพียงไม่นาน เพราะหลังจากนั้นเพียงมิถึงครึ่งเดือนฮ่องเต้ก็เกิดป่วยเป็นโรคปัจจุบันและสิ้นพระชนม์เสียเฉยๆ ฮ่องเต้องค์ใหม่ที่ขึ้นมายังทรงพระเยาว์อำนาจปกครองแผ่นดินทั้งหมดจึงตกอยู่ในมือของฉินอ๋องจูคังผู้ซึ่งได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้สำเร็จราชการ ...นั่นคงเป็นการแก้แค้นของเขา ฟังว่าฉินอ๋องยังขอร้องให้หวังหยันกลับมาทำราชการหลายครั้ง หากหวังหยันกลับพาครอบครัวไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ทำไร่ไถนาอย่างมีความสุขตามประสาชาวบ้าน คงเพราะเหตุการณ์นี้คงทำให้ท่านนายพลเห็นอะไรมากขึ้นนั่นเอง ...ใช่... ฮั่นตงเองก็เห็นอะไรมากขึ้นด้วย มือปราบหนุ่มยังคงทำงานมือปราบต่อไป และยังคงยึดถือกฎหมายเป็นอุดมการณ์อยู่ หากตั้งแต่นั้นมาทุกครั้งที่ทำคดีเขาจะพยายามทำความเข้าใจกับผู้ต้องหาทั้งหลายให้ได้มากที่สุด และพยายามช่วยเหลือคนโทษเหล่านั้นให้ได้มากที่สุด ฮั่นตงเพียงคิด ต่อให้ไม่ได้สามารถรักษาความถูกต้องหรือคุณธรรมไว้ อย่างน้อยขอช่วยเหลือคนเหล่านั้นให้ได้มากที่สุดก็ยังดี... จากคุณ : เชษฐา - [ 17 มิ.ย. 47 01:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังออกจากจวนฉินอ๋อง ฮั่นตงก็รู้สึกว่ามีคนแอบลอบติดตามจึงร้องว่า “ออกจากที่ซ่อนได้แล้ว ข้าทราบถึงการมีอยู่ของเจ้า” ปรากฏเด็กหญิงตัวน้อยโผล่หัวออกมา “ท่าน ท่านจะไปจริงๆ หรือ?” ฮั่นตงเหลียวมองฝ่ายตรงข้ามกล่าวว่า “อืม ข้าต้องไปแล้ว” “ แล้วสัญญาที่เราจะแต่งงานกันล่ะ” เด็กหญิงกล่าวอย่างพลางก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย ฮั่นตงฟังดังนั้นก็ยิ้มน้อยๆ เดินไปลูบศีรษะเด็กหญิงและกล่าวว่า “เอาเถิด ข้าสัญญาแล้ว แต่ตัวเจ้ายังเป็นเพียงทารกผู้หนึ่ง ทารกย่อมมิสามารถตกแต่งออกเรือน อนาคตยังไกลนัก เจ้ามิกลัวว่าถ้าโตขึ้นพบบุรุษอื่นที่ประเสริฐกว่า เจ้าจะไม่ลืมเลือนข้าโดยเร็วหรอกหรือ?” เด็กหญิงทำท่าคิดหนักจึงกล่าวว่า “ข้า เอ่อ ข้าไม่ลืมท่านอยู่แล้ว แต่ท่านอย่างลืมข้านะ!” ฮั่นตงมองฝ่ายตรงข้ามอย่างเอ็นดู เห็นตราลัญจกรในมือตนทำด้วยทองบริสุทธิ์หากอยู่ในรูปลักษณ์ไม่น่าพิสมัยนัก จึงเอามือปาดตรานั้นทีหนึ่งปรากฏแท่งทองเล็กๆ แท่งหนึ่งติดมือเขามา “พี่ฮั่น! ท่านเล่นมายากลหรือ” เด็กหญิงกล่าวอย่างประหลาดใจ แต่ฮั่นตงเพียงยิ้มและใช้กำลังภายในเกลาทองแท่งนั้นจนมีลักษณะคล้ายปิ่นปักผมจึงยื่นให้เด็กหญิง “ปิ่นนี้ถือเป็นของที่ระลึกจากข้า วันหน้าเมื่อเราพบกันอีกทีให้เจ้าใส่ปิ่นนี้ไว้ ข้าก็จะจำได้” จากนั้นมือปราบหนุ่มก็บีบมือแน่นจนตราลัญจกรแตกหักลายเป็นเศษผงกองหนึ่ง เด็กหญิงพิจารณาปิ่นอันนั้นด้วยความพิศวง พอเงยหน้าขึ้นอีกทีก็พบว่าฮั่นตงได้จากไปแล้ว “พี่ฮั่น! ข้าจะรักษาปิ่นนี้ให้ดีจนกว่าจะถึงวันที่เราเจอกันอีกครั้ง” เด็กหญิงร้อง “เมื่อถึงตอนนั้นข้าจะเติบโตเป็นสาวงามที่สุดในยุทธภพ แต่ข้าจะไม่สนใจผู้ใดเลยเว้นแต่ท่านคนเดียว ท่านต้องไม่ลืมข้านะ!!!” ฮั่นตงฟังดังนั้นก็หัวเราะ เด็กหนอเด็กช่างคิดไปได้ เด็กหญิงเห็นฝ่ายตรงข้ามหัวเราะก็ไม่พอใจรีบร้องตะโกนอีก “พี่ฮั่นท่านไม่เชื่อข้าหรือ ท่านยังไม่รู้จักชื่อแซ่ข้าเลย ข้าแซ่เหวินตามแม่ มีชื่อว่า ” หากประโยคหลังนี้มือปราบหนุ่มได้จากไปไกลจนไม่ได้ยินเสียแล้ว การไม่สามารถแจ้งนามให้ฮั่นตงทราบชัดเจนในครั้งนั้นนับเป็นความผิดพลาดของเด็กหญิงเพราะ เมื่อเวลาผ่านไปมือปราบผู้พบผู้คนมากมายก็ลืมเลือนเรื่องของคนที่ตนไม่รู้จักแม้แต่ชื่อไปเสีย แต่ใครจะทราบนั่นอาจเป็นความผิดพลาดชั่วชีวิตของฮั่นตงด้วยก็ได้ เพราะถ้าเขาอยู่นานกว่านั้นอีกสักนิด เขาก็จะได้ยินชื่อของเด็กสาวและสามารถจดจำมัน เป็นชื่อที่เรียกว่า ‘เหวินเหม่ยชิง’ จากคุณ : เชษฐา - [ 17 มิ.ย. 47 01:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 49 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2861041/W2861041.html บทที่ 48 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2850149/W2850149.html บทที่ 47 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2838920/W2838920.html บทที่ 46 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2825864/W2825864.html บทที่45 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2810575/W2810575.html บทที่44 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2801941/W2801941.html ตอนพิเศษ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2872151/W2872151.html ตอนพิเศษ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2856300/W2856300.html ตอนพิเศษ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2801347/W2801347.html ตอนพิเศษ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2775447/W2775447.html บทที่ 43 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2789863/W2789863.html บทที่ 42 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2755204/W2755204.html บทที่ 41 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2744083/W2744083.html บทที่ 40 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2732838/W2732838.html บทที่ 39 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2721228/W2721228.html บทที่ 38 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2709341/W2709341.html บทที่37 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2698665/W2698665.html บทที่ 36 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2687991/W2687991.html บทที่ 35 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2678252/W2678252.html บทที่ 34 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2665660/W2665660.html บทที่ 33 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2656775/W2656775.html ลิงค์ตอนเก่า บทที่ 32 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2646786/W2646786.html บทที่ 31 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2636144/W2636144.html บทที่ 30 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2626616/W2626616.html บทที่ 29 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2616246/W2616246.html บทที่ 28 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2596421/W2596421.html บทที่ 27 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2593819/W2593819.html บทที่ 26 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2583683/W2583683.html บทที่25 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2569693/W2569693.html บทที่24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2550448/W2550448.html บทที่23 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2540510/W2540510.html 22/4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2530021/W2530021.html 22/3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2518879/W2518879.html 22/2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2508497/W2508497.html 22/1 (ตอนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2501430/W2501430.html บทที่ 22/1(ตอนต้น) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2499177/W2499177.html 21/3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2490292/W2490292.html 21/2: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2478753/W2478753.html บทที่21/1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2473806/W2473806.html บทที่20 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2461504/W2461504.html บทที่ 19 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2448228/W2448228.html บทที่ 18 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2438231/W2438231.html บทที่ 17 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2423002/W2423002.html บทที่ 16 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2416822/W2416822.html บทที่ 15 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2406350/W2406350.html บทที่ 14 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2394602/W2394602.html บทที่ 13: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2385217/W2385217.html บทที่ 12 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2380634/W2380634.html บทที่ 11 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2365373/W2365373.html บทที่ 10 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2355452/W2355452.html บทที่ 9: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2347342/W2347342.html บทที่ 8: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2336310/W2336310.html บทที่ 7: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2329311/W2329311.html บทที่ 6 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2323012/W2323012.html บทที่ 5 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2316144/W2316144.html บทที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2309810/W2309810.html บทที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2302015/W2302015.html บทที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2296001/W2296001.html บทที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2280892/W2280892.html แนะนำตัวละครและรายละเอียดโดยย่อ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2419342/W2419342.html จากคุณ : เชษฐา - [ 17 มิ.ย. 47 01:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทีมงานขออนุญาตเลื่อนตอนที่ 50 ไปลงในวันพรุ่งนี้ หรือไม่ก็วันเสาร์นะครับ เนื่องจากเกิดเหตุสุดวิสัยเรื่องที่แต่งขึ้นหายไปกระทันหัน เอาอย่างนี้ลงให้ครึ่งนึงก่อน แล้วที่เหลือจะมาลงเพิ่มให้ไม่เกินวันเสาร์ ขอบคุณครับ เย็นนี้จะพยายามโพสต์ให้ก่อนครึ่งนึงครับ จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 17 มิ.ย. 47 08:58:51 A:202.133.136.39 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกมาก อ๋องฉิน ในเรื่องหลักจะมีกล่าวถึงอยู่หน่อย ตอนที่38 ครับ จากคุณ : หลิวตังอ๋อ - [ 17 มิ.ย. 47 09:06:08 A:202.133.135.161 X:203.144.143.250 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแซงคุณบ่าง จากคุณ : ด็อก - [ 17 มิ.ย. 47 09:21:59 A:207.218.122.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ในที่สุดก็ไขปริศนาจริงๆ ด้วย แม่นางเหวินกลายเป็นสาวที่แอบปิ๊งฮั่นตง น้ำ้้เน่าดี :P จากคุณ : dogg - [ 17 มิ.ย. 47 09:32:30 A:207.218.122.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ๋าย ที่ แท้ แม่ นาง เหวิน เป็น หม่อมเจ้าหญิง....... จากคุณ : pax - [ 17 มิ.ย. 47 12:33:26 A:203.172.66.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 - -" ไงจะไม่แซงบ่าง บ่างตื่นก็เที่ยงแล้ว ตอนเช้าๆ แบบนี้แซงไปถึงไหนต่อไหน จากคุณ : jengly - [ 17 มิ.ย. 47 17:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พยายามโพสต์ตอนที่ 50 อยู่ครับ แต่มันไม่เข้าซะที โพสต์ไปสองหนแล้วก็ยังไม่เข้า เอาเป็นว่ากลับบ้านแล้วจะโพสต์ให้แล้วกัน จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 17 มิ.ย. 47 17:39:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2873253/W2873253.html#2 บทที่ 50 จ้า จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 17 มิ.ย. 47 18:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้ สามารถมาก ที่แท้ 2 คนรู้จักกันก่อนนี้ (ว่าแต่เหวินเหม่ยชิงจำฮั่นตงได้หรือเปล่า?) จากคุณ : scottie - [ 17 มิ.ย. 47 18:52:55 ]

ความคิดเห็นที่ 15 (6) ตามมาดูบ่างโดนแซง จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 17 มิ.ย. 47 18:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อืม แต่งให้เหตุการณ์มาเชื่อมโยงกันได้ นับถือ นับถือ จากคุณ : รสา รสา - [ 18 มิ.ย. 47 04:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สรุปว่า พระ-นางต่างกันประมาณ 2 รอบ.. หึหึ ทีแรก นึกว่าน้องซัง ซะอีก เพราะเห็นแม่นางเหวินอยู่สำนักแม่ชี.. ว่าแต่ว่า ภาคพิเศษนี่คุ้มเชียว.. ไม้ตายออกบ่อย.. จากคุณ : new - [ 18 มิ.ย. 47 08:20:02 A:169.252.4.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 จูอู่เอี๋ยน... ไม่ว่าจะเป็นคนเยี่ยงไร ไม่ว่าจะเคยกระทำเรื่องราวเยี่ยงไร จุดจบของเขานับว่าประทับใจอย่างปฏิเสธไม่ได้ จากคุณ : GTW - [ 19 มิ.ย. 47 14:45:59 ]