ความคิดเห็นที่ 1 ปีเตอร์คุ้นเคยกับสนามบินเป็นอย่างดี เป็นที่ซึ่งจัดแสงได้แย่แถมคนเยอะตลอด ไม่เว้นกระทั่งสนามบินลีโอนาโดดาวินชีในโรม แต่เขาซึ่งกำลังยืนเข้าแถวรอเช็กอินตรงอะลิตาเลียเกต 40 ก็เหนื่อยเกินกว่าจะสังเกตเหตุการณ์รอบตัว รู้สึกเหมือนหมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง ทั้งสติปัญญาและเรี่ยวแรงไม่มีอะไรเหลือ เขามองรองเท้าบู๊ทของหญิงวัยกลางคน แล้วถามตามความเคยชินมากกว่าสนใจจริงจัง “รองเท้าคุณของสเปนรึเปล่า” เขาถามหล่อน “คุณรู้ได้ยังไง” “สวยมากนะครับ หนังดีจริงๆ ซื้อมาเท่าไหร่เหรอ” หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาโลมเลีย แต่ปีเตอร์หันไปเสียก่อน เหนื่อยจนไม่แคร์แล้วว่าหล่อนจะตอบอะไรหรือทำหน้ายังไง ด้านนอกสนามบินลีโอนาโดดาวินชี เฟธซึ่งเต็มไปด้วยความหดหู่ค่อยๆ ลงจากแท็กซี่ แล้วลากทั้งตัวเองและกระเป๋าขึ้นไปบนฟุตบาท ต้องพยายามอย่างมากที่จะเคลื่อนไหว รู้สึกขนาดว่าอากาศก็ยังหนัก โดนอากาศทับจนเดินแทบไม่ได้ “Signorina scuzi, mai ” เฟธหันไป เห็นคนขับถือถุงชุดเจ้าสาวเดินมา ไม่รู้ยังไง ซิปกระเป๋าถึงเปิดอยู่หน่อย ทำให้เห็นลูกไม้กับผ้าตาข่ายแลบออกมา เฟธมองเฉย พระเจ้า ชุดนี้นี่อย่างกับนกยักษ์มาเกาะคอ “Buona fortuna” คนขับยิ้มแล้วส่งชุดให้เธอ เฟธพยักหน้าแกนๆ “ได้เลย” สักพักเธอก็มายืนเข้าแถวร่วมกับฝูงชนตรงเกต 10 แถวค่อยๆ เคลื่อนช้าๆ พอแถวเคลื่อนทีเฟธก็เอาเท้าดันกระเป๋าไปที แบกชุดเจ้าสาวพาดบ่า ชุดนั้นหนักอย่างกับแบกหิน แล้วก็มีเสียงผู้หญิงดังออกมาจากลำโพง “คุณเดมอน แบรดลี่ย์ กรุณาติดต่อที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ค่ะ คุณเดมอน แบรดลี่ย์” คอเฟธตั้งตรงทันที ขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งของสนามบิน คอของปีเตอร์ก็ตั้งตรง “ซินญอร์เดมอน แบรดลี่ย์ กรุณาติดต่อที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวคนเดิมประกาศเป็นภาษาอิตาเลียน “ซินญอร์เดมอน แบรดลี่ย์” เฟธเริ่มคิด ปีเตอร์ ตอนนี้คิดจะทำอะไรอีกละ คนบ้า แค่นี้ยังไม่พออีกหรือไง เลิกยุ่งกับฉันเสียทีได้มั้ย บ้าเอ๊ย แต่เฟธก็อดไม่ได้ ต้องออกจากแถว เดินไปทางเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แต่กระเป๋าและข้าวของทำให้ไปได้ช้า ทว่าพอเดินไปก็เริ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ปีเตอร์ก็เดินมาจากทิศทางตรงข้าม ฝ่าฝูงชนที่เป็นผู้โดยสารขาออก เฟธมาถึงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์พร้อมปีเตอร์ เกือบจะชนกันด้วย จากคุณ : Vit - [ 17 มิ.ย. 47 11:52:47 A:203.145.23.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณจะเล่นอะไรอีก” เฟธถาม ปีเตอร์ยกมือ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “เฮ้ ผมไม่เกี่ยวนะ” แล้วทั้งคู่ก็ได้ยินพนักงานที่โต๊ะพูดกับชายที่ยืนหันหลังอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ “มิสเรเซอร์จะไปพบคุณที่โรงแรมในเจนีวาค่ะ” “ขอบคุณครับ” เดมอน แบรดลี่ย์พูด ปีเตอร์เอื้อมไปแตะไหล่ชายคนนั้น “คุณคือเดมอนเหรอ” “คุณคือเดมอนเหรอ” เฟธก็ถามและทำแบบเดียวกัน เขาหันมา มาดเหมือนพรีเซนเตอร์โฆษณาเสื้อยี่ห้อจีคิว มองทั้งสองคนสลับกัน “ครับ” เฟธนึกคำพูดไม่ออก แต่ปีเตอร์กลับยื่นมือออกไป “เดมอน ไฮ ผมปีเตอร์ แล้วนี่เฟธ เธอตามหาคุณมาตลอดชีวิต ที่จริง ผมว่าเธออยากแต่งงานกับคุณด้วยซ้ำ คุณแต่งงานรึยัง” “ยังครับ” เดมอนพูด “ดี มีงานทำรึเปล่า” เดมอนยิ้มขำ “มีสิ คุณเป็นใครกัน” “เขาโสดนะ” ปีเตอร์มองเฟธ “เห็นมั้ยเดมอน เธอคิดว่าคุณกับเธอเป็นคู่กัน” เดมอนยิ้มกว้างๆ ตลกไปด้วย “อ๋อ งั้นเหรอ” “แต่ปัญหาคือ ผมรักเธอ ผมรักเธอมากกว่าที่เธอคิด แต่คุณโชคดีนะ เพราะคุณมีชื่อที่ถูกต้อง หวังว่าคุณคงมีความสุขนะ” เขามองเฟธเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินจากไป เสียงผู้หญิงประกาศดังมาจากลำโพง “เรียกครั้งสุดท้าย สายการบินอะลิตาเลีย เที่ยวบิน 409 บินตรงไปบอสตัน” เฟธเขย่ง พยายามมองหาปีเตอร์กลางฝูงชนอย่างวุ่นวายใจ แต่เขาหายไปแล้ว “เกิดอะไรขึ้น” เดมอนถาม “เอ่อ เขา เขา รักฉัน” เฟธหยุด คำพูดเธอโดนใจตัวเองอย่างแรง “พระเจ้า เขารักฉันมากจริงๆ” “ผมเห็นแล้ว คงต้องถามคุณแล้วละว่า คุณรักเขามั้ย” “เรียกครั้งสุดท้าย สายการบินอะลิตาเลีย เที่ยวบิน 409 บินตรงไปบอสตัน” “อะไรนะ” เฟธแทบไม่ได้ยินที่เขาพูด จะตั้งใจฟังก็ยิ่งทำไม่ได้ใหญ่ “ผมถามว่า คุณรักเขามั้ย” ประกาศเรียกดังอีกครั้ง คราวนี้เป็นภาษาอิตาเลียน “เรียกครั้งสุดท้าย สายการบินอะลิตาเลีย เที่ยวบิน 409 บินตรงไปบอสตัน” “ฉันทำไมนะ” “คุณรักเขามั้ย” เดมอนถาม ตะโกนแข่งกับเสียงประกาศ เฟธมองเดมอน แล้วมองหาปีเตอร์ที่หายไป ก่อนจะหันมายิ้มแบบยอมรับ “ฉันว่าใช่นะ ใช่ เดมอน ฉันรักเขา” เดมอนมองนาฬิกา ยิ้มแล้วยื่นนามบัตรให้เธอ “ผมต้องขึ้นเครื่องไปเจนีวา ถ้าคุณอยากคุยเรื่องนี้ต่อ นี่นามบัตรผม ผมทำงานที่ชิคาโก” เขาหยิบกระเป๋าแล้วโบกมือจากไป แต่เฟธกลับทิ้งนามบัตรลงที่เขี่ยบุหรี่ “พระเจ้า” เธอพูดเบาๆ “ฉันรักเขาเหลือเกิน” จากคุณ : Vit - [ 17 มิ.ย. 47 11:54:31 A:203.145.23.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฟธเริ่มเดิน เร็วขึ้นและเร็วขึ้น ไม่ช้าก็เปลี่ยนเป็นวิ่ง วิ่งไปตามทางเดิน ผ่านผู้คนมากมาย กระเป๋าที่ถ่วงอยู่ทำให้เธอไปได้ช้าและไม่คล่องตัว หลายครั้งก็ใช้กระเป๋าเป็นเครื่องเบิกทางแบบไม่ตั้งใจ ขณะที่ชุดเจ้าสาวก็คอยจะแลบออกจากกระเป๋า เธอไปถึงเกตตอนที่เจ้าหน้าที่สาวกระโปรงสั้นปิดประตูเครื่องบินพอดี พระเจ้า นี่ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้วเหรอ เพียงแต่ตอนนี้เธอไม่ต้องพะวงเรื่องกระดุมแล้ว และเธอรู้ดีว่าเธอกำลังตามใคร ปีเตอร์ เธอรักปีเตอร์ “เที่ยวบินตรงไปบอสตันใช่มั้ยคะ” ถามแบบไม่หายใจ “มันไปรึยัง ไปรึยัง ฉันต้องขึ้นเครื่องนั้น” “ฉันหยุดเครื่องบินไม่ได้ค่ะ” เจ้าหน้าที่ตอบ มองชุดเจ้าสาวแล้วเหลือบมองเจ้าหน้าที่ชายใกล้ๆ “ได้โปรด” เฟธขอร้อง กึ่งหัวเราะกึ่งร้องไห้ “คุณไม่เข้าใจ ผู้ชายที่ฉันรักอยู่บนเครื่องนั้น” พนักงานทำความสะอาดที่กำลังคุยกันอยู่แถวนั้นชะงักมองเธอเป็นแถว คนที่เป็นผู้ชายไว้หนวดและสวมหมวกเริ่มแปลคำพูดเฟธให้คนอื่นฟัง เจ้าหน้าชายเดินมาหาเธอ “แน่ใจเหรอครับ” “แน่สิ!” เฟธเช็ดน้ำตา “เขาจะไปบอสตัน เครื่องบินลำนั้นไปบอสตันรึเปล่า” เจ้าหน้าที่สาวกระโปรงสั้นขอหูฟังจากพนักงานทำความสะอาด แล้วพูดเป็นภาษาอิตาเลียนใส่หูฟัง บนเครื่องบิน นักบินผู้ช่วยฟังข้อความที่เข้ามาทางหูฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะแตะไหล่นักบินที่หนึ่ง “Aspetta un momento” เจ้าหน้าที่เอาตั๋วเฟธมาเปลี่ยนใบใหม่ให้ ด้านนอก เจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินคุยกับเจ้าหน้าที่สาวกระโปรงสั้นผ่านหูฟังแล้วยิ้ม “Per l’amore” เขาโบกมือให้เจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินด้วยกัน เจ้าหน้าที่จับแขนเฟธ พาเดินไปตามทางแคบๆ ปลายทางมีชายคนหนึ่งยืนเฝ้าประตูอยู่ พอเจ้าหน้าที่ตะโกนบอกเป็นภาษาอิตาเลียน ชายคนนั้นก็เปิดประตู เฟธวิ่งไปตามแสง พออกมาได้ เธอก็เดินไปยังเครื่องบิน เจ้าหน้าที่ชายถือชุดเจ้าสาววิ่งตามมา ลมโบกจนชุดสะบัด บันไดยื่นออกมา เฟธหันมารับชุดแล้ววิ่งขึ้นบันได เจ้าหน้าที่สาวกระโปรงสั้นโบกมือ “Buona fortuna!” “Viva l’amore” ชายแก่ร้องบอก ผู้โดยสารต่างมองเธอผ่านหน้าต่าง ประตูเครื่องเปิดออก ลูกเรือบนเครื่องยิ้มให้เธอ “ยินดีด้วย ขอตั๋วด้วยครับ” เสียงงุนงงของผู้คนดังทั่วลำ หลายคนลุกยืนเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กเดินกันทั่วเครื่อง โดยมีเจ้าหน้าที่อีกคนพยายามห้าม ปีเตอร์ขยี้ตาแล้วมองไปรอบๆ พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ย ไอ้เครื่องบินลำนี้ ออกให้ตรงเวลาหน่อยไม่ได้หรือไง เขาแค่อยากจะ— “เฟธ” พูดเสียงเบาแบบไม่อยากเชื่อ เฟธมองมาเห็นเขา “ปีเตอร์!” เขาลุกยืน ทั้งคู่มาเจอกันกลางตัวเครื่อง “คุณแน่ใจเหรอ” เขาถาม “แล้ว—“ “คุณ คุณเท่านั้น” ตาเป็นประกายเปี่ยมสุข “ผู้หญิงชื่อมาดามดิวิน่าเคยบอกฉันว่า เราคือคนที่กำหนดพรหมลิขิตของเราเอง ฉันก็เลยเชื่อเธอ ฉันวิ่งตามหารักแท้และเจอแล้ว คุณ ปีเตอร์ คุณคือพรหมลิขิตของฉัน ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันรู้ตัว—“ “ทันเวลาพอดี” เขาต่อให้เธอ หัวเราะอย่างมีความสุขแล้วดึงเฟธมากอด จูบเธอด้วยรักและเสน่หาทั้งหมดที่มี “ได้โปรดประจำที่ เตรียมตัวร่อนขึ้นด้วยค่ะ” เจ้าหน้าที่บนเครื่องกล่าว ปีเตอร์ดึงเฟธให้นั่งลงด้วยกันตรงที่นั่งว่างที่ใกล้ที่สุด และยังคงจูบเธออยู่แบบไม่ยอมหยุด กระทั่งตอนผู้โดยสารอื่นจะเริ่มส่งเสียงเชียร์ ตอนเครื่องแล่นถึงรันเวย์ เร่งความเร็ว แล้วทะยานขึ้นสู่น่านฟ้าพร้อมเสียงดังกระหึ่มของเครื่องยนต์ (จบบริบูรณ์) จากคุณ : Vit - [ 17 มิ.ย. 47 11:56:30 A:203.145.23.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 จบแล้วค่ะ พอดีมีภารกิจอื่นเลยห่างหายไป ขอบคุณทุก ท่านที่ติดตามอ่านและกรุณาทำลิงค์ให้ด้วย   หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ Only You ที่อ่านกันอยู่นี้ เป็นนิยายที่เราแปลไว้นานแล้ว แปลด้วยความเร่งรีบพอสมควร ฉะนั้น ถ้ามีข้อผิดพลาด ประการใด เช่นแปลผิดหรือสะกดตกหล่น ก็ต้องขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ และก่อนไป ขอฝากคำถามนี้ไว้ให้ ทุกท่านถามตัวเองกันดูนะคะ วันนี้ คุณเชื่อในพรหมลิขิตหรือยัง ? แล้วพบกันใหม่ค่ะ ^__^ จากคุณ : Vit - [ 17 มิ.ย. 47 12:04:23 A:203.145.23.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 จำฉากจบที่สนามบินได้ :) ตกลงตาเดมอนนี่ มีตัวจริงหรือเปล่าน้า .. อยากอ่านเรื่องอื่นๆ อีกค่ะ นะๆ จากคุณ : scottie - [ 17 มิ.ย. 47 19:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันนี้ คุณเชื่อในพรหมลิขิตหรือยัง ? อืมม์...น่าคิด เชื่อไม่เชื่อดีนะ เอาเป้นว่ารอเรื่องต่อไปดีกว่า อิอิ จากคุณ : Psycho man - [ 17 มิ.ย. 47 21:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันนี้ไม่แน่ใจ แต่ถ้าถามถึงเมื่อวานและวันก่อนนู้นละก็ อิอิ... คุณ Vit ... ได้อ่านนิยายแปลเรื่องนี้แล้ว บอกได้เลยว่าได้อรรถรสที่แตกต่างจากหนังไปหลายอย่าง อยากบอกว่าชอบการแปลของคุณ ... และชอบเรื่องนี้มากๆ จากคุณ : ninaM - [ 18 มิ.ย. 47 10:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกคนมากเลยค่ะ  ดีใจจังที่ชอบกัน เราก็ชอบมากเหมือนกัน เรื่องต่อไปนี่ไม่แน่จะแปลอีกหรือเปล่า ปกติเราไม่เคยแปลหรือเขียนเรื่องลงเน็ต นี่เป็นครั้งแรก คือจริงๆ เราแปลเรื่องนี้ให้กับคนๆนึงที่เชื่อว่าเราสองคนมีพรหมลิขิตร่วมกัน และเขาก็ชอบหนังเรื่องโอนลี่ยูมาก ตั้งใจแปลเป็นเซอร์ไพรส์ให้เขา แต่เขาก็จากเราไปก่อนที่เราจะแปลเสร็จ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะไม่อยู่กับเราแล้ว เราก็ยังเชื่อในพรหมลิขิตอยู่เสมอ เพียงแต่ว่าระหว่างเรากับเขา พรหมลิขิตอาจทำได้แค่พาเรามาพบกัน แต่ไม่ได้กำหนดมาให้เราได้อยู่ร่วมกันตลอดไป ทว่าอย่างน้อยเขาก็จะอยู่ในใจเราตลอดไป เราเลยตัดสินใจเอาเรื่องมาลงไว้เพื่อเป็นการระลึกถึงสิ่งที่เขาได้ทำให้เรามาตลอดในช่วงที่ยังมีกันและกัน เพื่อให้คนอื่นๆช่วยเป็นพยานว่าเขาสำคัญกับเรามากกว่าที่เขาคิด อยากให้เขารู้ว่าเรายังจำได้ว่าเขาดีกับเราแค่ไหน และจะไม่มีวันลืมเลย ขอบคุณทุกคนอีกครั้ง ทั้งคนที่ลงชื่อและไม่ลงชื่อ และขอโทษที่มันอาจจะน้ำเน่าไปหน่อย :P ขอบคุณมากค่ะ ^__^ จากคุณ : Vit - [ 18 มิ.ย. 47 14:39:57 A:203.145.21.176 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทำ link ให้นะคะ prologue http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2735092/W2735092.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2737770/W2737770.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2740364/W2740364.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2741293/W2741293.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2743042/W2743042.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2745618/W2745618.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2753171/W2753171.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2870218/W2870218.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2870774/W2870774.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2871067/W2871067.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2872531/W2872531.html จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 20 มิ.ย. 47 11:32:52 ]