ความคิดเห็นที่ 1 2) ผมมารู้สึกตัวอีกครั้ง จากการรู้สึกเจ็บที่ก้นเหมือนมีใครใช้มือตีเต็มแรง เจ็บมากจนต้องแหกปากร้องออกไป แต่เสียงที่ผมได้ยินกลับเป็นเสียงเด็กร้อง “อุแว้..” และตามด้วยเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง “ดีใจกับคุณแม่ด้วยค่ะ คุณได้ลูกชาย ” ผมงงเต้ก พยายามลืมตา แต่ก็ลืมไม่ขึ้น เพียงรู้สึกว่ามีใครบางคนยกทั้งตัวของผมขึ้นไปในอากาศ แล้วนำไปที่อ่างน้ำ เขากำลังล้างตัวผม!! ผมพยายามดิ้นสุดแรง แต่ขาและมือของผมก็แค่ตะกุยไปในอากาศเท่านั้น เขาวางผมลงในที่นิ่ม ๆ ความมืดและเงียบทำให้ผมแหกปากร้องสุดเสียง แต่แล้วก็มีอะไรอย่างหนึ่งใส่เข้ามาในปาก ผมงับเต็มแรงด้วยความตกใจ น้ำหวาน ๆ และมัน ๆ ทะลักเข้าปากผมอย่างรวดเร็ว ผมรีบกลืนมันลงคอทันที ความรู้สึกแรกที่ได้ลิ้มรส.. มันมาพร้อมกับความอบอุ่นที่แผ่ซ่านขึ้นมาจากความนุ่มนิ่มที่ผมสัมผัสอยู่นั้น รวมทั้งความอบอุ่นที่ไหลเป็นสายไปสู่กระเพาะของผม ทำให้ผมดูดเจ้าเม็ดกลม ๆ ในปากนั้นอย่างลืมตัว กำลังสงสัยอยู่ว่ามันเป็นอะไร แต่ก็ยังไม่ทันจะนึกคำตอบได้ทัน ผมก็หลับไปเสียก่อน.. ***** จากการหลับ ๆ ตื่น ๆ นั้น ทำให้ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานสักเท่าใด แต่วันนี้พอผมรู้สึกตัวตื่นขึ้น ผมก็แทบจะแหกปากร้องด้วยความยินดี ผมเริ่มมองเห็นโลกได้ชัดเจนขึ้นแล้ว อาการผิดปกติของสมองคงหายไป หลังกระทบกระเทือนอย่างแรงบนรถไฟนั่น จนทำให้ผมมองไม่เห็นไปชั่วขณะ ร่างกายขยับเขยื้อนตามใจสั่งไม่ได้ อารามดีใจผมจึงร้องไชโยออกมาเต็มเสียง “แอะ..” เอ๊ะ ทำไมเสียงจึงออกมาแค่นี้ หรือกล่องเสียงของผมก็รวนไปกะอย่างอื่นด้วย เอาใหม่อีกที “แอ้..” จ๊าก..ทำไมผมถึงร้องเสียงเหมือนเด็กอย่างงี้??? เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่?? ผมรีบมองรอบตัว สิ่งที่เห็นมีเพียงตัวอะไรไม่รู้ใหญ่มากลอยอยู่ตรงหน้า มองแว่บแรกเหมือนตัวประหลาดในหนังที่ผมเคยดู แต่พอเพ่งมาก ๆ อีกทีจึงได้รู้ว่าเป็นปลาตะเพียน ที่ใช้ตอกสานแล้วแขวนไว้บนปลายไม้ สำหรับให้เด็กได้ฝึกสายตา แต่ให้ตายเหอะครับ ปลาตะเพียนบ้าอะไรถึงได้ใหญ่ขนาดนี้ มีใครมาเล่นตลกกับผมแน่ ๆ สงสัยจะเป็นเพื่อนตัวแสบของผมคนใดคนหนึ่ง คงอยากให้ผมตกใจเล่นในทันทีที่ฟื้นตื่นจากการบาดเจ็บ ผมรีบมองหาพวกเขา แต่ผมไม่เห็นใครเลย เตียงที่ผมนอนอยู่ เป็นเตียงที่มีไม้ระแนงกลม ๆ ตีกรอบล้อมรอบไว้เหมือนเตียงเด็กที่ถูกขยายใหญ่ขึ้น จนผู้ชายตัวใหญ่ ๆ อย่างผมนอนได้ ห้องที่ผมนอนอยู่ผมก็ดูไม่ออกว่ามันจะเหมือนห้องพักในโรงพยาบาลที่ตรงไหน มันเป็นเหมือนห้องนอนใหญ่ ๆ ห้องหนึ่ง มีหน้าต่างสาดแสงอยู่ตรงโน้น มีประตูซึ่งเปิดอยู่อยู่ทางนี้ และก็มีของเล่นเด็กเล็กวางอยู่ทั่วไป ที่สำคัญ... ทุกอย่างดูผิดสัดส่วนใหญ่โตไปซะหมด เหมือนผมหลงไปอยู่ในเมืองยักษ์ ไม่ผมก็ตัวหดเล็กลงเป็นคนแคระ ทุกอย่างถึงได้ผิดขนาดไปอย่างงั้น!! ผมลองขยับมือทั้งสองข้าง เพื่อเรียกพละกำลังกลับมา แรก ๆ มันไม่ยอมทำตามคำสั่ง ขยิกนิ้วได้เพียงนิดเดียว แต่พอออกแรงเต็มที่มันก็กระตุกวูบจนฟาดเข้าให้ที่โหนกแก้มตัวเอง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่า มือของผมที่เห็นนั้น มันไม่ใช่เป็นมือของผมซะแล้ว!!! มันมีลักษณะอ้วนป้อม ควั่นเป็นข้อ ๆ คล้ายข้าวต้มมัด ขาวจั๊วะใสแจ๋วไร้ขนรกรุงรัง นิ้วแต่ละนิ้วก็ไม่ผิดกับนิ้วเด็ก และที่สำคัญ ผมไม่สามารถจะแบบมือออกไปได้ เฮ้ย..เกิดอะไรขึ้นนี่..!!!!???? ผมพยายามผงกหัวขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ คอของผมเหมือนกระดูกจะกลายสภาพเป็นหนังสติ๊ก คือมีแต่เอ็นที่เอาไว้สำหรับให้เอี้ยวหัวไปมา ไม่สามารถจะชันคอได้เหมือนคนปกติทั่วไป ผมรีบหลับตา หวังว่าเมื่อลืมตาอีกครั้งฝันร้ายครั้งนี้จะหายไป เริ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจ แต่พอนับถึงห้าผมก็ลืมตาขึ้นทันที ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มือของผมก็ยังเหมือนเดิม แต่เพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้ฝันไปจริง ๆ ผมจึงลองกัดริมฝีปากเต็มที่ แย๊ก..ผมไม่มีฟัน ผมกลายเป็นเด็กแรกเกิดไปแล้วจริง ๆ หรือนี่??? ผมไม่เชื่ออออออออออออ ***** ด้วยเสียงตะโกนของผม ทำให้ชายคนหนึ่งเดินเข้าห้องมา ผมรีบหลับตาลงทันที เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าผมตื่น “เอ๊ะ..เสียงร้องเมื่อกี้เหมือนลูกตื่นแล้วนี่นา ฮะฮะ สงสัยลูกสิงห์ของเราละเมอ ดูสิ นอนหลับอุตุเชียว น่ารักน่าชังจริงจริง ” ผมพยายามไม่ขยุกขยิก รู้สึกว่าเขาจะเอามือมาลูบหัวผมเล่นทีหนึ่ง แต่แล้ว..ในขณะนั้นเอง ผมก็รู้สึกปวดอึขึ้นมาทันที ผมรีบลืมตา ให้ตายไปอีกครั้งแล้วเกิดใหม่อีกทีเหอะ ชายผู้นั้นเดินออกจากห้องไปซะแล้ว ผมซึ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยจึงจำเป็นต้องตะโกนเรียกเขา “แอะ..” “อือ..” “อา..” แย่แล้ว ผมส่งเสียงได้แค่นี้เอง ทำไงดี ต้องราดแน่เลย..ผมทนไม่ไหวแล้วด้วย ผมกลั้นใจ ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เพื่อพยายามจะลุกขึ้นให้ได้ “พรืด..” เสร็จกัน..ของเหลวไหลเปรอะเต็มร่องก้น ส่งกลิ่นเหม็นโฉ่ขึ้นมาจนแทบอ้วก เป็นไงเป็นกัน ผมตะโกนร้องสุดเสียง “อุแว้ ” ****** จากคุณ : ปะตอนเก่าแล้วเขียนตอนใหม่เพิ่ม - [ 18 มิ.ย. 47 18:19:27 A:202.5.87.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 3) แว่บแรกที่ผมได้เห็นหน้าคนที่คงจะเป็นพ่อใหม่ ผมแปลกใจเป็นยิ่งนัก เป็นเจ้าหมอคนที่แย่งเบียร์ผมดื่มได้อย่างไร?? หรือจะหมายความว่า ในจังหวะที่ผมล้มลงหัวน๊อกพื้น ก็คงเป็นเวลาเดียวกับลูกของเขาคลอดออกมาพอดี ด้วยความผิดพลาดทางเทคกะนิคอะไรสักอย่าง ทำให้ผมไปเกิดใหม่ในร่างของเด็กคนนั้นในทันที โดยที่สวรรค์และนรกยังไม่ทันรับรู้ว่าผมตาย และเด็กคนนั้นได้เกิดใหม่ ตัวเลขทางบัญชีของการเกิดและการตาย จึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยมทูตจึงไม่รู้ ยมบาลจึงไม่ทราบ ไม่ก็คอมพ์ฯ ของท่านยมบาลเสียแน่ ๆ เลย จะว่าผมโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่เนี่ย???? แง๊... ........ ในสภาพที่เป็นทารก แต่ความรู้สึกนึกคิดยังเป็นของผมอย่างบริบูรณ์ ใครไม่เคยตกอยู่ในสภาพนี้คงไม่รู้ว่ามันน่าอึดอัดสักแค่ไหน? และเป็นเรื่องน่าละอายเพียงใด? นี่จึงเป็นสาเหตุที่ผมบอกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมไม่อยากจะเล่าเอาเสียเลย ลองคิดดูสิครับ ทุกวันจะถูกแก้ผ้า พลิกคว่ำคะมำหงายโดยใครก็ไม่รู้ บางวันก็ถูกหอมที่ตรงนั้นจนเจ็บไปหมด (ก็อีตาคนที่เป็นพ่อผมน่ะแหละ ชอบทำนัก) บ้างก็ถูกเอามือเขี่ยไปเขี่ยมาจนผมหน้าแดง ยังดีที่ยังมีที่ดี ๆ อยู่บ้าง ก็ที่ได้กินนมเนี่ยแหละ อิอิ... แต่ใช่ว่าผมจะม้ามกนะครับ ผมเป็นคนดีนะครับจะบอกให้ วันแรกที่ผมต้องกินนมจากเต้า(นับจากวันที่รู้สึกตัวเต็มที่) เชื่อไหมล่ะว่าผมไม่กล้า เหม่..แม้ผมจะเป็นคนเสน่ห์แรงซักแค่ไหน แต่เมียของคนอื่นนี่ผมถือนะครับ ผมไม่ยุ่งเด็ดขาด ขนาดทนหิวจนตาลายก็ยังยอมเล้ย แต่ที่ทำให้ผมต้องกินนม ก็เพราะว่าการไม่กินนมของผม ได้สร้างความเป็นห่วงให้เกิดขึ้นแก่ผู้ที่เป็นแม่คนใหม่ของผมมาก ใบหน้าที่สวยซึ้งนั้น ในดวงตามีน้ำตาปริ่มจนผมสงสาร หัวอกแม่ที่ลูกไม่ยอมกินนมคงเหมือนใจใกล้แตกสลาย สิ่งที่ผมทำได้ ก็คือหลับหูหลับตางับแล้วดูด ๆ ให้อิ่ม ๆ ไปเสีย พอลืมตาขึ้นอีกที เห็นใบหน้าเธอยิ้มแย้มสดชื่น ผมเองก็อดน้ำตารื้นไม่ได้. แล้วก็รีบรีบงับนมอีกครั้ง.. อิอิ ความอบอุ่นของแม่กับลูกอย่างนี้ ผมไม่เคยได้รับมานานแล้ว ผมโชคดีเหลือเกินที่ได้มันกลับมาอีกครั้งโดยไม่คาดหมาย แต่ด้วยการเป็นทารก การทำเป็นน้ำตาซึมกลับทำไม่ได้ ทำได้อย่างเดียวคือร้องไห้ ผมก็เลยร้องซะเลย แต่เมื่อร้องหลังดื่มนมคราวใด แม่คนใหม่ของผมมักจะหน้าซีด พะวักพะวงจนทำอะไรไม่ถูก แล้วคิดว่าผมรีบดูดนมเกินไปเลยทำให้ปวดท้อง เธอก็เลยหามหาหิงค์มาทาท้องให้ผม ผมต้องรีบเงียบ เพราะกลิ่นอันเหลือร้ายนั้น มิน่า..เด็กทุกคนเจอกลิ่นมหาหิงค์เข้าไปจึงต้องรีบเงียบ เพราะยิ่งร้องก็จะยิ่งสูดกลิ่นพิลึกนั้นเข้าไปมากขึ้น มิน่า...อย่างนี้นี่เอง ......... วันหนึ่ง แม่คนใหม่ของผมต้องพาผมไปหาหมอ คงจะต้องฉีดวัคซีนตามกำหนดระยะเวลาตามประสาทารกทั่วไป ผมดีใจมากเพราะจะได้ออกสู่โลกภายนอกซะที หลังจากที่ทนอดอู้มาไม่น้อยกว่าสามเดือน พอเธออุ้มออกมา ผมก็ต้องแปลกใจ เพราะสภาพภายนอกนั้นเป็นที่ที่ผมคาดไม่ถึง แทนที่จะมีรถราขวักไขว่ บ้านช่องใหญ่โตเต็มไปด้วยตึกรามคอนโดฯ ที่ไหนได้ กลายเป็นเรือกสวนไร่นาสุดลูกหูลูกตา บ้านที่ผมมาเกิดใหม่นี้ เป็นบ้านที่ดูจะดีกว่าบ้านของคนอื่น ๆที่ปลูกอยู่ห่าง ๆ นั้น แต่ละหลัง เป็นเรือนสูงโย้ไปมาบ้าง เป็นกระต๊อบบ้าง บ้างก็มีหน้าตาคล้ายยุ้งฉางเก็บข้าวเปลือก โถ่เอ๊ย..จะเกิดทั้งที่จะไปเกิดใหม่ในตระกูล"ชินเหวย" หน่อยก็ไม่ได้ มาเกิดเป็นลูกชาวนาชาวสวนซะแล้ว กร่อยเลยเรา... ......... ยายคนหนึ่งพอเห็นผมถูกอุ้มออกมา ก็รี่เข้ามาอย่างดีอกดีใจ "โอย..น่ารักจังเลย..จะพากันไปไหนกันจ๊ะแม่ลูก.. ไหน ๆ ขอยายอุ้มหน่อยซิ.." ใบหน้าที่ยับย่นนั้นมาลอยอยู่ตรงหน้า ปากแดงด้วยหมากซึมออกมาจับตามรอยยับของมุมปาก ซึ่งลอยอยู่เต็มโฟกัสของลูกตาของผม เล่นเอาผมตกใจ กลิ่นหมากจากลมหายใจทำให้ผมกลั้นใจและหลับตาปี๋ แกอุ้มผมไปฟัดซะจนผมร้องจ๊าก ด้วยความจั๊กกะจี้ แล้วผมก็ถูกเปลี่ยนมือไปหาอีกคนหนึ่ง คนนี้ดีหน่อย เป็นสาว ๆ ซึ่งก็คงจะเป็นเพื่อนบ้านแถวนั้น เธอใส่เสื้อคอกระเช้า ใส่ผ้าถุงตามปกติของคนในชนบท แต่มองแล้วเซ็กซี่ชะมัด อุอุ ผมชอบให้คนนี้หอมจังเลย..กลิ่นตัวเธอฮ้อมหอม อ้อมกอดของเธอก็นุ้มนุ่ม ตอนจากกันผมยังโบกมือหยอย ๆ ให้เธอ เธอหัวเราะกิ๊กชอบอกชอบใจ อุทานว่าไม่น่าเชื่อว่าอายุได้แค่สามเดือนเอง ผมหัวเราะเอิ๊กส์ แล้วฉี่ก็พุ่งออกมา จนแม่คนใหม่ของผมต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อีกครั้ง "ฉี่บ่อยจังเลยนะลูก.." อิอิ.... เป็นเด็กมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง... .... ในโรงพยาบาลมีคนเยอะแยะ เป็นโรงพยาบาลในตัวอำเภอ..ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าอำเภออะไร อำเภอนี้ผู้คนสามัคคีกันดีมาก ป่วยพร้อมกันนับร้อยเลย ทั้งผู้ใหญ่ผู้เด็กเต็มไปหมด แม่คนใหม่ของผมพาผมไปหาแผนกเด็ก ซึ่งก็ติดกับแผนกผู้ใหญ่นั่นแหละ เธออุ้มผมไว้แนบอก พาไปยื่นบัตรแล้วพาไปนั่งรอ โต๊ะข้าง ๆ บังเอิญเป็นผู้หญิงคนหนึ่งพาลูกมาหาหมอเหมือนกัน เธอกับหญิงคนนั้นก็เลยคุยกันเอิ๊กอ๊ากถูกคอ ส่วนผมก็หลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่อยากหลับ แต่ร่างกายทารกนั้นบังคับให้ต้องหลับบ่อย ๆ ตอนนั้นผมก็หลับอยู่ มาสะดุ้งตกใจตื่นก็เพราะมีอะไรอย่างหนึ่งคล้ายน้ำลาย หยดแหมะมาถูกที่ริมฝีปาก รีบลืมตาขึ้นดูก็เห็นใบหน้าหนึ่งลอยสลอนรออยู่แล้ว น้ำลายหยดที่สองกำลังตามมา ผมตกใจแหกปากร้องลั่น แหมะ.. เอิ๊ก..อ๊อก..แง๊........ แม่ใหม่ผมหัวเราะลั่น แล้วโอ๋ผมไปมา บอกว่า "ตกใจเหรอลูก พี่เขาแค่อยากดูหน้าหนูใกล้ๆ เงียบซ้า ๆ คนดี.." ผมเงียบกริบ พยายามจะถุยสิ่งที่เข้าปากนั้นออกมาให้ได้ แต่ผมบังคับปากบังคับลิ้นไม่ได้ ทำได้ก็แต่เพียงปล่อยน้ำลายของผมเองให้ยืดไหลออกมาเอง.. และก็คงจะทำท่าผะอืดผะอมออกไปสักอย่าง ก็เลยได้ยินหัวเราะจากผู้หญิงคนที่เป็นแม่เด็กคนนั้น ผมสังเกตเด็กคนนั้นเต็มตา เธอไว้ผมม้า อายุคงจะแก่กว่าผมสักเดือนหรือสองเดือน ตาหวานกลมแป๋ว ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนปากแฉะ จมูกนิดนึง อ้วนจนเห็นเนื้อเป็นปล้องเหมือนอย่างผม กำลังน่ารักเชียว "เอ้า..จ้องใหญ่เลย พี่เขาสวยใช้ม้า..ชื่ออะไรนะค้า.." แม่ผมถาม "ชะอ้อนจ้ะ..เด็กหญิงชะอ้อน..อายุเพิ่งจะห้าเดือนเมื่อวานนี้เอง.." "หวัดดีฮะ.." ผมทักทายเธอ ด้วยเสียง อือ.. "อออา.." เธอทักทายผมตอบ มอง ๆ ไปเธอก็สวยดีเหมือนกันนะ.. "คนสวยทานข้าวยัง?" "ออออ.." "อื้อ..สบายดีล่ะสิ ยิ้มแก้มย้วยเชียว..โตขึ้นจะสวยแบบนี้หรือเปล่าล่ะ.." เธอไม่ตอบ กลับเบะปาก แล้วก็ร้องแง๊ออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมก็ต๊กกะใจ..ก็ผมไม่ได้ทำอะไรเธอนี่นา  แค่ชวนคุยเฉย ๆ เอง "เปียกหรือลูก..มา แม่เปลี่ยนผ้าอ้อมให้..เงียบลูก ๆ " แม่ของเธอปลอบเธอไปมา แล้วสิ่งที่ทำให้ผมหน้าแดงก็เกิดขึ้นหลังจากนั้น แม่ของเธอแก้กางเกงเธอออก แล้วก็เปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอ ผมหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นปิดตาด้วยนะ แต่มือมันเล็กไป ปิดไม่มิดซักเท่าไหร่.. หวา.. **** ผมนำดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นติดเข้าไปด้วยขณะแม่ใหม่พาเข้าไปหาหมอ หมอเป็นผู้ชาย จับผมอ้าปากดูลิ้นดูคอ แหกหูแหกตาดูแป๊บ ๆ แล้วก็เขียนอะไรยุกยิกลงในกระดาษบนโต๊ะ จากนั้นก็บอกให้แม่พาผมไปวางไว้บนเตียง กลิ่นแอกอฮอล์ลอยฟุ้งไปทั่ว ผมใจเต้นตึก ๆ เพราะกลัวเข็ม สักพักหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา วาว..เป็นนางพยาบาลสาวสวย ใส่กระโปรงสั้นจุ๊ด เสื้อก็คับติ่วจนน่าอึดอัดแทน ที่สำคัญ ปากสีแดงสดนั้นกำลังยิ้มระรื่นราวจะเชิญชวนผู้ชายทั้งโลกมาคุยกับเธอ ดวงตาใสแจ๋วของเด็กหญิงชะอ้อน มลายหายวับไปทันที กึ๊ยส์..ตอนผมเป็นหนุ่มเวลาไปหาหมอ ทำไมไม่เจอพยาบาลสาวพราวเสน่ห์อย่างนี้บ้างน้อ..?? เธอก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงหน้า ปากก็คุยเจื้อยแจ้วไปเรื่อยแต่ผมไม่สนใจว่าเธอพูดอะไร จากนั้นก็หันไปดูดยาจากขวดเข้าเข็มแหลมเปี๊ยบ ผมจ้องมองไม่วางตา แล้วเธอก็ก้มลงหยิบสำลี แต่พอเธอหันมา แทนที่จะยิ้มเหมือนเดิม เธอกับทำตาโตด้วยความตกใจ "คุณหมอคะ..เด็กเลือดกำเดาไหลค่ะ.." ............ ขากลับออกมาผมก็เจอพี่ชะอ้อนเข้าอีกจนได้ เธอร้องไห้ขี้มูกโป่ง คงจะโดนเหมือนผมเข้าสิท่า นางพยาบาลคนนี้สวยซะเปล่าแต่มือหนักชะมัด ผมโบกมือลาเด็กน้อยคนนั้น แม่ใหม่ของผมไม่เห็นหรอก เพราะเธออุ้มผมคว่ำหน้ากับบ่า ผมโบกมือหยอย ๆ อยู่ข้างหลังเธอ ถ้าให้เธอเห็นเข้า..เธอคงตกอกตกใจในพฤติกรรมผิดเด็กของผมแน่ ๆ ผมหันไปมองโรงพยาบาลอีกครั้ง ในใจก็คิดว่าเดือนหน้าค่อยเจอกันใหม่นะจ๊ะ พยาบาลคนสวยจ๋า.. แต่แล้วก็ใจหายวาบ ไม่เอาดีกว่า ร่างกายที่เป็นเด็กกับเข็มฉีดยานี่ เจ็บจนรับไม่ไหวจริง ๆ ตอนเป็นผู้ใหญ่นั้นไม่ค่อยเจ็บ จะเจ็บก็แค่เหมือนมดกัด แต่ตอนเป็นเด็กนี่โค-ตรเจ็บเลย.. ผมเลยร้องซะลั่นห้อง ไม่อาวดีกว่า..นาน ๆ เจอกันก็แล้วกันนะจ๊ะ อิอิ.. "หัวเราะอะไรลูก? เมื่อกี้เห็นร้องไห้อยู่แหมบ ๆ รมณ์ดีจังนะเรา.." ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก..ใจยังคิดถึงภาพหยิบสำลีของนางพยาบาลไม่หาย... แล้วรถสองแถวประจำหมู่บ้านก็มาถึง.. ........... จากคุณ : เผื่อคุณๆจะตามอ่านกันต่อ - [ 18 มิ.ย. 47 18:21:55 A:202.5.87.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 4) รถสองแถวประจำหมู่บ้านคันนั้น จอดเอี๊ยดลงตรงหน้า แม่คนใหม่ของผมพาผมขึ้นรถ คนแถวนั้น(ป่านนี้ยังไม่รู้ว่าแถวไหนเลยครับ)เขามีน้ำใจครับ เห็นแม่ลูกอ่อนหอบลูกขึ้นรถเขาก็ลุกให้นั่ง ไม่เห็นมีใครแกล้งหลับ หรือแกล้งมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมทำตาแป๋วน้ำลายเยิ้มมองคนโน้นทีคนนั้นที แต่ละคนเป็นชาวบ้านชาวนาชาวสวนทั้งนั้น หลายคนเมื่อเห็นผมมอง ก็ยิ้มให้ บ้างก็ชี้ชวนกันให้หันมามองผม เสียดายที่คิ้วของผมผมยังหาเส้นเอ็นที่จะบังคับมันไม่เจอ (แค่บังคับมือไม้ยังทำไม่ค่อยได้เลยครับ) ไม่งั้นผมจะยักคิ้วให้พวกเขาแล้ว บางคนที่ทำหน้าตาหยอกเย้า ผมกลัวเขาจะเสียน้ำใจ ก็ทำเป็นหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไปยังงั้นเอง ยิ่งผมหัวเราะ ผมยิ่งเป็นจุดสนใจของคนบนรถสองแถวนั้น ทุกคนคงเห็นผมอ้วนจ้ำม่ำ (ก็ดูดนมทุกวันนี่นา) ผิวขาวจั๊ว และหัวร่อร่าแม้กับคนแปลกหน้า บางคนถึงกับเอื้อมมือมาจับแก้ม บางคนก็ขออุ้ม แม่ใหม่ผมงี้ยิ้มหน้าบานเชียว "กี่เดือนแล้วล่ะนี่.." "จะสามเดือนแล้วค่ะ.." "ผู้หญิงรึผู้ชายจ๊ะ" "ผู้ชายค่ะ.." "รูปหล่อด้วยล่ะ.." อันนี้ผมพูดเอง แต่เสียงออกมาเป็น "แอ๊ะ อือ" "พามาหาหมอล่ะสิท่า.." "มาดูหนังม้างงงงงง..." แล้วหล่อนก็หันมาทางผม..ทำท่าพยักพะเยิด "จ๋า..ว่าไงจ๊ะ..จ๊ะ จ๊ะ..อ๊ะ..หัวเราะใหญ่เลย.." "ไม่ว่าหรอกจ้ะ..น้ามีแฟนอ๊ะยัง.." ผมหัวเราะไปด้วยพูดไปด้วย "แหม..อยากจะมีอย่างงี้ซักคน.." "จะมีได้ไง้..ยิ้มทีเห็นฟันขาวแหงอย่างเดียว..อย่างอื่นดำหมดยังงี้.." "ไอ้ผัวฉันที่บ้าน..มันไม่ได้ฟาม..แต่งงานมาตั้งห้าหกปี ยังไม่มีลูกซักคน" แล้วน้าคนนั้นก็คุยเรื่องนั้นไปอีกยืดยาว จนผมขี้เกียจฟัง ผมหันไปมองใครคนหนึ่ง เขาเป็นคน ๆ เดียวที่นั่งเงียบไม่สนใจผม ดวงตาที่ซ่อนอยู่ในแว่นตาสีดำนั้น ทำให้ผมไม่รู้ว่าเขามองอะไร บนตักของเขามีเป้ทหารใส่ของจนโป่งวางอยู่ เขาใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงสีทึบ ๆ หน้าตาหมอนี่เหมือนโจรมาก.. ในขณะที่รถวิ่งจากตัวอำเภอเพื่อจะเข้าหมู่บ้าน บนระยะทางเป็นสิบ ๆ กิโลนั้น ผมสังเกตได้ว่าจะมีการจอดส่งหรือจอดรับผู้โดยสารระหว่างทางน้อยมาก ป้ายรถเขาคงไม่เยอะเหมือนในกรุงเทพฯ ขณะที่ผมกำลังคิดถึงบ้านที่กรุงเทพฯ ผมก็หลับ อาการหลับของเด็กทารกนี่..เป็นอะไรที่เอ๊าท์ ออฟ คอนโทรล จริง ๆ ครับ นึกจะง่วงก็หลับผลอยไปซะแล้ว.. เรื่องหิวก็อีกอย่าง หิวบ่อยมาก อ้าว..หิวจริง ๆ นะครับ ไม่ใช่ว่าผมจะอยากดูดนมบ่อย ๆ ซะที่ไหน โธ่..เชื่อหน่อยน่า...ผมหิวบ่อยจริงจิ๊งงงง แผล๊บ.. ..... มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนได้ยินเสียงตวาดดังลั่น "หยุด..นี่คือการปล้น" แล้วตามด้วยเสียงหวีดร้อง และเสียงตะโกนขู่กำชับจากชายคนนั้น ชายคนที่ผมเห็นว่าเหมือนโจรนั่นแหละ เขาตวาดให้ทุกคนเงียบ อยู่เฉย ๆ ในมือเขามีปืน อีกมือหนึ่งเขาถือระเบิดน้อยหน่า เมื่อไม่มีใครเชื่อเขา เขาก็เหนี่ยวไกเปรี้ยง กระสุนวิ่งทะลุหลังคาเป็นรู เสียงหวีดร้องขวัญผวาดังขึ้นจากเหล่าผู้หญิง แล้วเงียบกริบ ผมนั่งจ้องตาแป๋ว อะฮ้า..สนุกจังเลย **** รถจอดทันทีที่ได้ยินเสียงปืน คนขับรถโก่ยแน่บไปทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในรถสองแถวประจำหมู่บ้านคันนั้นมีผู้โดยสารอยู่ประมาณ 17-18 คน แบ่งเป็นหญิงประมาณสิบกว่าคน นอกนั้นเป็นชาย และก็เป็นเด็ก ส่วนผมเป็นทารก ไม่นับ ทุกคนล้วงเอาเงินที่มี สร้อยแหวนที่มี ของมีค่าที่มียื่นให้เจ้าหมอนั่น แม่ของผมต้องปลดสร้อยคอ กำไลทอง และเงินในกระเป๋าให้กับมัน ผมตีราคาแล้วก็หลายพันอยู่ เสียดายชะมัด..น่าเอาไว้ซื้อเบียร์.. พูดถึงเบียร์แล้วผมน้ำลายไหลยืดหนักขึ้น หลายคนที่เห็นคงแปลกใจที่ผมเป็นเด็กเล็ก ๆ แท้ ๆ ทำไมไม่ตกใจเสียงปืน กลับนั่งน้ำลายหกอยู่บนตักแม่ แล้วทำตาแป๋วไปมา ผมมองไปที่เป้ทหารของเจ้าหมอนั่น ซึ่งบัดนี้มันถูกวางกองอยู่กับพื้นรถ ในนั้นผมเห็นระเบิดอีกลูกหนึ่ง โผล่เฉพาะส่วนก้นออกมา แสดงว่าที่ผมเห็นตุง ๆ ในตอนแรก ก็เพราะเขาใส่อาวุธมาจนเต็มเป้นั่นเอง มาปล้นคนแค่ไม่กี่คน ทำไมต้องพกระเบิดราวกับจะมาทำสงคราม นี่ไม่ใช่การปล้นธรรมดาซะแล้ว คิดได้แค่นั้น..ผมก็หลับ คร่อก.. .... ในความงวงเงียเพราะความง่วงนั้น น้ำลายของผมยังไหลไม่หยุด ได้ยินเจ้าโจรไล่ทุกคนลงจากรถ แล้วเขาก็ลงด้วย จากนั้นเขาก็ขึ้นไปที่รถอีกครั้ง เพราะเขาลืมเป้ แล้วก็ลงมาอีกครั้ง มีผู้โดยสารหลายคน วิ่งหนีเข้าป่าข้างทางไป มีอีกไม่กี่คนที่ยังไม่หนี เพราะวิ่งไม่ไหว มีแต่คนแก่ ๆ แล้วก็แม่ลูกอ่อน อย่างแม่ใหม่ของผม เขาเดินมาที่หน้ารถ ชะโงกดูกุญแจรถ แล้วก็ยิ้มออกมา คนขับกลัวจนวิ่งหนีป่าราบ โดยทิ้งกุญแจรถเอาไว้ เขาเปิดประตู ขึ้นนั่งประจำที่ มองมายังพวกผม แล้วบอกด้วยเสียงเบา ๆ ลั่นทุ่งว่า "จำไว้นะโว้ย ใครแจ้งตำรวจ รับรองว่าตายยกครัว!" แต่ก่อนจะออกรถ เขาก็เปลี่ยนใจ เปิดประตูรถออกมา เดินตรงมาที่ผมกับแม่ แล้วเขาก็กระชากผมออกจากอ้อมกอดของแม่ "ขอยืมเด็กคนนี้หน่อย..ถ้าฉันปลอดภัยดี เขาก็จะปลอดภัย.." แม่ผมร้องไห้โฮ..วิ่งไล่ตามขอร้องสุดชีวิต "อย่าเอาลูกฉันไป.." เขาไม่สนใจ สะบัดแม่ของผมจนล้มลงไปกลางถนน เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ผมโบกมือหยอย ๆ บอกแม่ว่าไม่ต้องห่วง แล้วผมจะรีบกลับมา... ในใจก็คิดว่า.. "เสร็จฉันแน่ ไอ้โจรเอ๊ย..รู้หรือเปล่าว่าฉัน เป็นนายร้อยตำรวจปลอมตัวมา..อะฮ้า.." เสียงหัวเราะของผมคงดังไป เจ้าหมอนั่นหันมามองหน้าผมที่วางอยู่บนเบาะข้างตัวเขา "หน้าเป็นจริงเด็กคนนี้..ไม่ร้องสักแอะ แถมยังหัวเราะเอิ๊กอ๊าก.. ไม่ต้องกลัวนะไอ้หนู..ฉันคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว.." ผมหยุดหัวเราะ มองหน้าเขา.. แล้วร้อง "อือ..." พร้อมกันปล่อยฉี่อุ่น ๆ ออกมา ........... ฉี่ของผมที่ว่าอุ่น ๆ นั้น พุ่งปริ๊ดเข้าสู่ใบหน้าด้านข้างของเขาพอดี เรื่องนี้ผมชำนาญมาก่อนที่จะเกิดเป็นเด็กซะอีก จริง ๆ แล้วผมเล็งที่รูหู แต่แรงส่งของ..เอ่อ..ของ..ผมจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ? แต่แรงส่งของ..จิ๊บจี๋..เอ๊ะ..ไม่ได้ อันนี้เขาไว้เรียกของเด็กผู้หญิง แล้วผมจะเรียกว่าอะไรดีหว่า??? เรียกว่า..หูด้งก็แล้วกัน แต่แรงส่งของเจ้าหูด้งของผมมันได้แค่แก้มของเขาเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นเขาก็ร้องเจี๊ยก เบรคจนรถแทบปัด หันมามองผมตาขวาง ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก..เขาใช้แขนเสื้อเช็ดหน้า เลียปากแผล็บ "ดีไม่เข้าปาก..เจ้าเด็กบ้านี่" เขาพารถกระโจนออกไป เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาไปตามทาง ทางที่ไปไหนไม่รู้ ถนนเริ่มขรุขระขึ้นเรื่อย ๆ ผมนอนตัวสั่นโยนไปโยนมา บางครั้งกระเด้งขึ้นทั้งตัวแทบหล่นจากที่นั่ง "เฮ้ย..เบาหน่อยว้อย.." ผมพยายามบอกเขา แล้วเขาก็เบรครถ อุ้มผมขึ้นใส่บ่า คว้าสิ่งของของเขาวิ่งเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนั้นอยู่ในป่า!! เป็นบ้านที่เหมือนกระต๊อบ เป็นกระต๊อบที่โย้เย้เจียนจะพังแหล่อยู่แล้ว ในบ้านมีหญิงสาวคนหนึ่ง เธออยู่ในชุดชาวบ้านธรรมดา ใส่เสื้อคอกระเช้า ใส่ผ้าถุงสีตุ่น ๆ เสื้อคอกระเช้าที่คอของเสื้อคล้ายกระเช้าจริง ๆ คือย้วยลงมาจนผมต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก แล้วผมก็ร้องโฮ.. ผมหิวนมมมมมมมมม ......... เจ้าโจรร้ายรีบส่งผมให้กับสาวน้อยคนนั้น เธอคงมีอายุไม่มาก อย่างน้อยก็น่าจะน้อยกว่าผม(ก่อนจะเป็นเด็กเนี่ย)ไม่ต่ำกว่าสิบปี คือเธอน่าจะมีอายุสิบแปดสิบเก้าปีเท่านั้น เธอรับผมเข้าไปในอ้อมกอด ดวงตาแสดงความยินดีอย่างล้นเหลือ "ลูกแม่..ลูกแม่กลับมาแล้ว.." เจ้าโจรคนนั้น บัดนี้แปรสภาพจากโจรโฉดมาเป็นพ่อบ้านชาวป่าไปในทันที "ลูกของเราไม่ได้ตายหรอก..โรงพยาบาลเขาเข้าใจผิดน่ะ พอข้าไปถึงเขาก็อุ้มลูกมาให้.." "เหรอ..โอ..ลูกแม่.." เธอร่ำร้องเวียนจูบเวียนหอมผมอยู่นั่นแล้ว แม้ผมจะร้องว่าหิวนม ๆ ๆ อยู่ตลอดเวลา "ข้าไปก่อนล่ะ ข้ายืมรถเขามา จะรีบเอาไปคืนเขา เอ็งอยู่ดี ๆ ล่ะ.. อยู่แต่ในบ้านนะ ไม่งั้นเขาจะมาเอาลูกของเรากลับไป.." สิ้นเสียงของเขา เธอคนนั้นรีบพาผมวิ่งเข้าบ้านในทันที ปากก็พร่ำร้องด้วยถ้อยคำที่แปลก ๆ "ไม่ ไม่ ลูกของข้านะ อย่ามาเอาไปนะ ลูกของข้า..ฯลฯ" เมื่อหลุดเข้ามาในบ้าน..กลิ่นเหม็นบางอย่างก็โชยเข้าจมูกผมจนแทบสำลัก มันเป็นกลิ่นเหม็นเน่า..เน่าจนกลายเป็นกลิ่นสาบสาง อบอวลไปทั่ว แสงแดดรอดมาทางรูของใบฝาก ที่ถักหยาบ ๆ กั้นเป็นฝาและเป็นหลังคา เข้ามาพอให้เห็นว่าในบ้านเป็นอย่างไร ผมเงียบกริบ..นี่ไม่ควรจะเป็นบ้านที่มีคนอยู่ ควรจะเป็นบ้านร้างเสียมากกว่า ร่องรอยที่มีอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเสื่อที่ปูอยู่บนแคร่ เป็นคราบสกปรกกระดำกระด่าง มุ้งที่หูหลุดลงมากองอยู่กับพื้น หมอนสีดำใบเดียวนั้นไม่น่าจะเป็นหมอนต่อไปอีกแล้ว มันควรจะถูกเรียกว่าก้อนขยะ ทั้งปวงนั้นไม่น่าจะถูกเรียกว่าเป็นที่นอน มองไปที่สุดฝาของบ้าน เตาไฟที่ถูกผ่านการใช้มานักต่อนัก จนไม่อยู่ในสภาพเดิมของมัน จานชามเต็มไปด้วยเศษอาหาร บ้างก็ส่งกลิ่นเหม็นบ้างก็แห้งเกรอะกรัง ผมไม่กล้ามองไปที่ส่วนที่เป็นห้องน้ำ ผมกลัวอ้วก ้อ้อ.เด็กทารกเขาต้องเรียกว่าอ๊อกซินะ.. ผมกลัวอ๊อก แล้วผมก็สรุปได้ว่า บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคนบ้า หรือไม่ก็มีสติไม่สมประกอบมากกว่าเป็นบ้านของคนปกติ ไอ้เจ้าโจรร้ายมันมาปล่อยผมไว้กับหญิงบ้านี่เอง.. มิน่า..ไอ้ผมก็มัวแต่สนใจแต่นมเท่านั้น ไม่สนใจกลิ่นตัวของเจ้าหล่อน หญิงคนที่กอดผม มีกลิ่นตัวที่เหม็นเหลือร้าย เหมือนไม่ได้อาบน้ำมานานนับเดือน ตายแหล่ว..ผมจะทำอย่างไรดี??? ผมไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เจ้าโจรร้ายคนนั้น พาผมมาให้สาวน้อยจิตผิดปกติคนนี้ เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่??? ก่อนที่จะคิดอย่างไรได้ออก ปากของผมก็ถูกนมอัดเข้ามาเสียแล้ว น้ำนมไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เหมือนถูกกักเก็บคั่งค้างอยู่นาน จนผมแทบสำลัก ตะแรกผมไม่กล้ากลืน ด้วยรู้สึกผะอืดผะอม แต่รสชาติของน้ำนมนั้นไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากน้ำนมจากแม่ใหม่ของผมเลย ยิ่งเห็นสายตาเอื้ออาทรของผู้เป็นแม่ซึ่งกำลังมองผมเหมือนลูกของเธอคนนั้นด้วยแล้ว ทำให้ผมตัดสินใจกลืนน้ำนมนั้น และเมื่อกลืนไปแล้ว สัจธรรมอย่างหนึ่งก็เกิดขึ้นในใจของผมทันที ขึ้นชื่อว่าน้ำนมจากผู้เป็นแม่แล้ว..จะอย่างไรก็กลั่นออกมาจากความรัก ความรักที่ยิ่งใหญ่กว่าความรักใดในโลก ผมจึงทั้งดูดทั้งกลืนอย่างเต็มคำ ***** จากคุณ : ตอนนี้ยาวแฮะ - [ 18 มิ.ย. 47 18:23:22 A:202.5.87.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ด้วยความซาบซึ้งในน้ำนมของผู้ที่เป็นแม่(ที่เข้าใจว่าผมเป็นลูก) ทำให้ผมดูดดื่มกับรสน้ำนมนั้นอย่างหนำใจ ในขณะที่ผมดูดอยู่นั้น ผมก็ใช้สายตาเพ่งมองเธอคนนั้นอีกครั้ง ใบหน้าที่มอมแมม มีแววของความสวยอยู่จนผมสัมผัสได้ ดวงตาในกรอบคิ้วนั้นดูอ่อนหวานนัก แม้ผมจะยาวเป็นกระเซิง คงไม่ได้ผ่านการอาบน้ำมานานอยู่ แต่กระนั้นก็ยังคงดำสนิท เธอมองมาที่ผม ปากพร่ำจำนรรจ์ไปเรื่อย บางคราวผมก็เห็นน้ำใส ๆ เอ่อขึ้นในดวงตาคู่นั้น บางคราผมก็เห็นเธอหัวเราะ แสดงความดีอกดีใจสลับไปมาอยู่อย่างนั้น แล้วอยู่ดี ๆ เธอก็วางผมโครมลงบนพื้น จนผมตกใจ อ้าปากค้าง “นี่ไม่ใช่ลูกของฉัน ลูกของฉันตายแล้ว..โฮ ลูกแม่ ลูกแม่ตายแล้ว..แม่มันไม่ดีเอง..แม่ไม่มีเงินพาลูกไปหาหมอ พ่อของเจ้าก็ต้องไปเป็นทหาร..ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวพ่อเจ้ากลับมา แม่จะพาเจ้าไปหาหมอ..หา..อะไรนะ..อ้าว.. ทำไมเจ้าไปนอนอยู่บนพื้นอย่างงั้นล่ะลูก มันสกปรกรู้ไหม.. ซนจริง ๆ เชียว ตัวแค่นี้..อิ่มแล้วหรือลูก นี่ไง นม กินซะนะลูก กินซะ แม่มีอย่างเดียวที่จะให้ได้เท่านั้น ก็คือน้ำนมนี่แหละ ฯลฯ” ผมถูกอุ้มขึ้นไปนอนบนตักอีกครั้ง ปทุมถันนั้นก็กดทับเข้ามาที่ปากของผมอีกที สลับเปลี่ยนหมุนเวียนอยู่อย่างนี้จนผมอิ่ม เมื่ออิ่มแล้วผมก็เลยมีสมองตรองเหตุการณ์ ว่าเรื่องนี้มันเป็นไปมาอย่างไร อะไรทำให้ผมต้องมานอนอยู่ที่นี่ นึก ๆ แล้วก็คิดถึงแม่ใหม่..เวลาเย็นย่ำอย่างนี้ผมคงจะต้องถูกจับอาบน้ำ บางทีแม่ใหม่ก็อาบกับผมด้วย..โหย..สนุกมาก ผมเป็นเด็กที่แม่ใหม่ชมว่าชอบอาบน้ำที่สุด ไม่ร้องเหมือนเด็กคนอื่น แม้จะสระผมจนยาสระผมเข้าตา..ผมก็ยังลืมตาแป๋ว แม่ใหม่ชมผมอีกว่า เวลาอาบน้ำผมชอบทำหน้าแดง โดยเฉพาะตอนที่แม่ใหม่อาบด้วย แม่ใหม่หุ่นดี เอ้ย..คนดีที่สุดเล้ย . . เท่าที่ผมจับใจความได้จากคนที่กำลังคิดว่าผมเป็นลูกอยู่นั้น ซึ่งเดี๋ยวก็บ้าเดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็พูดเป็นเรื่องเป็นราวเดี๋ยวก็พูดไม่เป็นเรื่องไม่เป็นราว ผมพอจะสรุปได้ว่า ผมไม่รู้อะไรเลย งือ . พระอาทิตย์ตกนานแล้ว เธอคนนั้นกำลังก่อไฟเพื่อหุงหาอาหาร กลิ่นควันไฟลอยอบอวลไปทั่ว เธอวางผมไว้บนแคร่ที่เหม็นอับนั้น ผมดิ้นกระแด่ว ๆ ส่งเสียงอือ ๆ ตลอดเวลา ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะยุงมันกัดอะครับ เด็กทารกอายุประมาณสามเดือนอย่างผม แม้จะรู้วิธีที่จะฆ่ายุงได้ แต่ผมก็ฆ่าไม่ได้ นอกจากจะดิ้น ๆ ไม่ให้ยุงมันกัดได้ แต่ยุงในป่าแห่งนั้น ดื้อมาก หน้าด้านมาก หรือไม่ก็คงรู้ว่าผมไม่มีฤทธิ์เดชอะไรนอกเสียจากดิ้นกระแด่ว ๆ อย่างนั้น มันก็พากันดับเครื่องชนเหมือนเครื่องบินกามิกกาเซ่(เขียนถูกเป่า?)ของญี่ปุ่นสมัยสงครามโลก แต่ละลำที่วิ่งเข้ามาจึ๊ก ๆ ตามตัวผมนั้น ทั้งเจ็บทั้งคันจนบอกไม่ถูก ไอ้ผมจะส่งเสียงร้อง ผมก็สงสารเธอคนนั้น ไม่รู้ว่าที่ก่อไฟหุงข้าวนั้นจะมีข้าวให้หุง จะมีอาหารให้ทำหรือไม่.. ผมจึงได้แต่กัดฟันที่มีแต่เหงือก อดทนอาการคันที่เกิดขึ้นนั้นจนน้ำตาไหลพราก ดีที่มือไม้สะเปะสะปะไปเจอผ้าผืนเล็ก ๆ ผืนหนึ่ง ผมค่อย ๆ บรรจงลากมันมาห่มให้กับตัวเอง ด้วยมือที่ประสาทการทำงานยังทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าอาการกระแด่ก ๆ นั้น ผมคิดว่าคงใช้เวลาประมาณชั่วโมงหนึ่งเห็นจะได้ กว่าผ้าผืนนั้นจะมาห่มลำตัวผมได้มิด โผล่แต่ตาแป๋วออกมา มองฝ่าความมืดไปที่เธอคนนั้น ที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ข้างเตาไฟ แล้วใครคนหนึ่งก็พรวดเข้ามาจนผมตกใจ ไม่ใช่ใครอื่น โจรใจฉกาจคนนั้นนั่นเอง เขามีท่าทางรีบร้อนลุกลนตอนเข้ามา แต่เมื่อเข้ามาได้แล้ว เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “หุงข้าวทำไมล่ะ..นี่ ข้าซื้อข้าวเตี๋ยวมาฝาก มากินด้วยกันดีกว่า ไง เจ้าเขียว(ทำไมไม่เรียกเจ้าแดงเหมือนนิยายเรื่องอื่นน้า??) ร้องกวนแม่เจ้าหรือเปล่า?..” เขาหันมาทางผม เด็กสาวแม่ลูกอ่อนคนนั้นเดินมารับห่อก๋วยเตี๋ยวที่มือของหนุ่มคนนั้น เธอมีท่าทางหิวโซ  รีบวิ่งเข้าไปในส่วนลึกของบ้านเพื่อไปจัดการใส่เข้าท้อง ส่วนชายคนนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งลงข้าง ๆ ผม ควักอะไรอย่างหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ผมมองตาม พอเห็นเจ้าสิ่งนั้น ผมก็ใจหายวาบ มันเป็นกระป๋องเบียร์!! เบียร์ที่เย็นฉ่ำจนมีน้ำเกราะพราว!! เขาเปิดมันดังเป๊าะ..ฟี๊..แล้วก็ดื่มอั้ก ๆ ๆ ผ่านลำคอลงไป จากนั้นก็ร้อง “ฮ่าซ์ .” ต่อมน้ำลายของผมทำงานอย่างฉับพลันทันที มันหดตัวบีบน้ำลายให้พุ่งจี๊ดออกมาเป็นน้ำพุ ผมดิ้นกระแด่ว ๆ จนผ้าที่อุตส่าห์ลากมาคลุมตัวได้นั้นหลุดรุ่ยออกไป ไม่สนใจมันแล้วยุงเยิง เวลากว่าสามเดือนที่ผ่านมา ที่เบียร์มันไม่เคยผ่านลิ้นของผม ผ่านลำคออันแห้งผากของผม ผ่านกระเพาะลำไส้ของผมเลย ท้องของผมร้อนวาบ ปากของผมจึงเปรี้ยวจี๊ดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมส่งเสียงร้องอือ ๆ ดังลั่น “คุยอะไร? ไอ้หนู..” หลังจากที่เขากระดกกระป๋องนั้นไปได้อีกสองสามที เขาก็หันมาคุยกับผม “ข้าขอโทษเอ็งว่ะ ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ถ้าเอ็งฟังข้ารู้เรื่องเอ็งจะต้องยกโทษให้ข้าแน่ ๆ..” “อือ..” ผมขอเบียร์เขาดื่ม “ข้าจำเป็นจริง ๆ ที่ต้องทำอย่างนี้..ข้าสงสารเมียข้า มันเป็นบ้าไปเลยเมื่อลูกของเราตาย.. ข้าผิดเอง ข้าถูกเกณฑ์ทหาร ข้าไม่ยอมให้มันพาลูกกลับไปหาญาติพี่น้อง ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างงี้..” แล้วเขาก็ยกกระป๋องขึ้นกระดกอีกครั้ง “เอื๊อก..” ผมกลืนน้ำลาย พยายามยกมือยกไม้ขอกินเบียร์มั่ง แต่เขาก็พูดต่อไป..ไม่สนใจผมเลย.. ฮือ .. .. เขากระดกเบียร์อีกครั้ง..ทุก ๆ ครั้งผมก็จะส่งเสียงร้องว่า อื้อ.. คุณผู้อ่านคงเคยเห็นเด็กทารกที่กำลังส่งเสียงนะครับ คือพุงเขาจะพองไปตามจังหวะการส่งเสียง สำหรับผมนอกจากจะเป็นอย่างนั้นแล้วปากยังตายังลุกไปตามจังหวะด้วย "ลูกของข้าไม่สบายมาก เมียข้าพยายามพาไปหาหมอ แต่ไอ้คนในโรงพยาบาลนั้นมันชั่ว มันเห็นว่าไม่มีเงินจะจ่ายมัน มันก็เลยให้ยาอะไรไม่รู้มาให้..กลับมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงสามวัน ลูกข้าก็ตาย.." "อื้อ.." ผมทำพุงยื่นตาลุกอีกครั้ง "พอลูกข้าตาย เมียข้าเสียใจมากจนเป็นบ้า ข้าพอรู้ข่าวก็หนีทหารออกมา ขโมยระเบิดกับปืนมาด้วย กะจะมาถล่มโรงพยาบาลซะให้สาสม..." "อื้อ.." ผมมองตามกระป๋องในมือของเขาที่เดี๋ยวก็ยกขึ้น ๆ จนในที่สุดคงจะเป็นอึกสุดท้าย เขาวางมันลงข้าง ๆ ขาของเขา ซึ่งอยู่ข้าง ๆ มือของผม เสร็จผมล่ะ!! "แต่พอข้าขึ้นรถสองแถวคันนั้น ข้าก็คิดว่าข้าควรจะหาเงินมารักษาเมียของข้าด้วย ข้าก็เลยปล้นซะเลย เอ็งรู้ไหม ข้าได้เงินมาแยะเชียว.. พรุ่งนี้ข้าจะพาเมียของข้าไปหาหมอที่กรุงเทพฯ.." "อื้อ.." ผมพยายามกระดกมือเพื่อจะคว้ากระป๋องเบียร์ใบนั้นให้ได้ "พอข้าปล้นเสร็จแล้ว ข้าก็เห็นเอ็ง..ลูกของข้าก็คงอายุราวเดียวกับเอ็ง.. ตอนแรกข้าจะเอาเอ็งไปเป็นตัวประกัน แต่ข้าก็เปลี่ยนใจ ข้าจะเอาเอ็งมาเป็นลูกของข้ากะเมียข้าเลยดีกว่า..เอ็งเห็นไหม เมียข้าดีใจมากที่ได้เอ็งมา ดูสิ มันกินข้าวได้เยอะเชียว.." "เอิ๊กส์.." เป็นเสียงของผมที่พยายามซดเบียร์ที่เหลือติดก้นกระป๋องนั้นจนได้ (ความสามารถพิเศษครับจึงทำได้ ผมไม่บรรยายดีกว่าครับว่าทำได้อย่างไร แค่นี้ก็โกหกพออยู่แร้วววว) รสชาติที่คุ้นเคย ค่อย ๆ ผ่านลิ้นไปสู่ลำคอ ผ่านลูกกระเดือกไปสู่ลำไส้ ลงไปกองอุ่นอยู่ที่กระเพาะ "ฮ่าซ์..." ฤทธิ์ของมันเริ่มแผ่ซ่านย้อนขึ้นมา ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า ไม่น่าเชื่อว่าเบียร์ไม่ถึงอึกนั้นจะทำให้ผมเมาได้ขนาดนี้ โลกเริ่มหมุนคว้าง อารมณ์กรึ่มเต็มที่จนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา เขาคงได้ยินเสียงหัวเราะของผมเข้า..จึงหันมามองอย่างแปลกใจ "เฮ่ย..ไม่สบายรึ หน้าแดงเชียว.." เขาใช้มือลูบคลำผม "อือม์ ตัวก็ร้อน ตายล่ะวา..เอ็งจะตายเหมือนไอ้เขียวลูกข้าไหมวะเนี่ย.." "เอิ๊กส์.." ผมเรอแล้วหัวเราะ ............... โลกที่หมุนคว้างอยู่นั้นทำให้ผมบรรยายอะไรออกมาไม่ถูกเท่าไหร่ ผมมารู้ตัวว่าผมเป็นเด็กทารกเอาก็ตอนที่กำลังเมานี่เอง โหย..ผมถึงกับนึกภาพตอนที่ผมทานเบียร์เป็นใหม่ ๆ ว่ามันเลวร้ายขนาดไหน ขึ้นมาได้ ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมเพิ่งเข้าสู่วัยรุ่น ผมไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ที่เกาะเสม็ด ซัดไปซะหลายขวด อาเจียนจนเต็มหาดไปหมด เท่านั้นยังไม่พอ ยังเดินลงไปเล่นน้ำทะเลตอนกลางคืน เพื่อน ๆ ต้องวิ่งไปลากขึ้นมานับให้นอนตากน้ำค้างตรงชายหาดอยู่ทั้งคืน เช้าน่ะแหละถึงได้รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง เฝ้างอนง้อแฟนผมแทบแย่ ก็เล่นไปวิ่งไล่ปล้ำเขานี่ครับ จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร จากนั้นเป็นต้นมาแม้ผมจะดื่มเบียร์อีกนับไม่ถ้วน แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเมาขนาดนั้น มาครั้งนี้นี่แหละที่เมามากอีกครั้ง ก็ใครจะไปรู้ว่าเบียร์แค่หยดสองหยด จะทำให้เด็กอายุสามเดือนเมาได้ขนาดนี้ ผมเห็นเมียของเจ้าหมอคนที่เป็นโจรคนนั้นวิ่งเข้ามาอุ้มผม ผมก็กอดหมับเข้าให้ พอเห็นผู้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้ ผมก็ใช้เท้ายัน ๆ เอาไว้ด้วยความหวง บังเอิญเท้าของผมไปยันอะไรเข้าอย่างหนึ่ง ซึ่งคงเหน็บอยู่ที่พุง ทำให้มันตกออกมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว เขาลุกขึ้นไปหาผ้าเพื่อชุบน้ำแล้วน้ำมาเช็ดตัวผม ผมก็เลยมีโอกาสเอาเท้าเขี่ยผ้าห่มผืนที่อยู่ใกล้ ๆ คลุมทับเจ้าสิ่งที่ตกลงมานั้น มันเป็นปืนนี่นา.. ในฉับพลันทันใดนั้น โลกในกระต๊อบหลังนั้นก็ถูกป่วนขึ้นทันที จากคนนับสิบคนที่พร้อมใจกันกรูเข้ามา ผมเห็นเจ้าโจรพยายามหาปืนจากเอว โดยไม่สนใจเสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ที่ตะโกนบอกว่าให้ยกมือขึ้น เขาทำหน้าถอดสีเมื่อไม่พบปืน ผมส่งเสียงอื้อออกไปว่าไอ้โจรหน้าโง่เอ๊ย.. ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันช่วยแกเอาไว้..ถ้าตำรวจเห็นปืนเข้าล่ะก็ แกพรุนเป็นแมงกระพรุนแน่(แมงกระพรุนมันตัวพรุนไหมนี่??) เพราะตำรวจเขาต้องคิดว่าแกกำลังจะต่อสู้กับเขา ตำรวจเข้ารวบตัวเขาโดยละม่อม.. ผมพยายามส่งเสียงถามว่าใครคือจ่าละม่อมหรือพลฯละม่อม แต่ไม่เห็นมีใครตอบสักคน แม่ใหม่ของผมไม่รู้โผล่มาจากไหน..ร้องไห้โฮโผเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว ดึงผมจากอ้อมกอดของเด็กสาวสติไม่เต็มคนนั้น การยื้อแย่งเกิดขึ้นในทันที "อย่า..อย่าเอาลูกฉันไป..อย่าเอาลูกฉันไป..สงสารฉันเถิดนะ.. ฉันขาดลูกไม่ได้..อย่าเอาลูกฉันไปอีกเลย..ไม่..ไม่..ฉันไม่ยอม.. ใครบอกว่าลูกฉันตาย..ลูกฉันยังไม่ตาย..ลูกฉันอยู่นี่ไง..เอามานะ..ฮึ่ม.. ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่...ฮือ..ลูกแม่..เขาจะมาพรากลูกไปอีกแล้ว.. มามะ มาหาแม่เถิดลูก..มากินนมแม่ มาสิ..นมแม่อร่อยนะ..ฯลฯ" "เอิ๊กส์.." ผมเรออีกครั้ง แล้วหลับไปในวินาทีนั้น **** จากคุณ : จบตอน 4 - [ 18 มิ.ย. 47 18:28:32 A:202.5.87.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 (5) จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้พ่อใหม่และแม่ใหม่ของผม พาผมกลับกรุงเทพฯ กรุงเทพฯ ที่เป็นเสมือนบ้านของผม ผมดีใจมาก ดีใจจนร้องไห้ตลอดเวลา “คุณคะ..สงสัยลูกจะไม่สบาย..ร้องงอแงตลอดเวลาเลย..” แม่ใหม่แสนสวยของผมบอกพ่อใหม่ของผม ทั้งสองมีสีหน้ากังวล ผมได้ยินดังนั้นก็เงียบ..แล้วก็ร้องใหม่ ไม่รู้เป็นไร ตอนเป็นเด็กทารกนี่ถ้าได้ร้องไห้แล้วมันรู้สึกโล่งหัวโล่งตัวอย่างไรบอกไม่ถูก มิน่า..เด็กทารกถึงชอบร้องกันนัก “สงสัยตรากตรำมากไปหน่อย ตัวรุม ๆ ทั้งวัน ต้องพาไปหาหมอซะแล้ว..” บ้านในกรุงเทพฯ ที่แม่กะพ่อใหม่อาศัยอยู่ เป็นอพาร์ตเม้นท์อยู่แถวดินแดง ชื่อ “หยาดฟ้า” ผมเข้าใจว่าเมื่อคลอดผมแล้ว พ่อกับแม่ตั้งใจจะให้ผมไปโตที่บ้านต่างจังหวัด เพราะอากาศดีและไม่วุ่นวายเหมือนที่นี่ อีกทั้งยังมีญาติพี่น้องช่วยดูแลมากมาย แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ลักพาตัว ทำให้ทั้งสองไม่ไว้ใจที่นั่นอีกต่อไปแล้ว ผมเลยต้องเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงในอาคารสำเร็จรูป กับชีวิตสำเร็จรูป ซึ่งจะว่าไปก็ดีเหมือนกัน เพราะจริง ๆ แล้วผมก็โตมา(ในชาติที่แล้ว)ในลักษณะนี้เหมือนกัน คือตื่นเช้าก็กินนม นอนเล่นอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า หากโตขึ้นมาหน่อยก็ลงไปวิ่งเล่นบริเวณที่จอดรถใต้อาคาร ชีวิตพ่อแม่ลูกขลุกกันอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั้นทุกวันทุกคืน ถ้าคุณผู้อ่านเห็นผมแล้วรู้สึกว่า หน้าตาของผมเป็นเหลี่ยม ๆ ล่ะก็ ก็อย่าแปลกใจ .. พ่อใหม่ของผมที่ชอบกินเบียร์แข่งกับผมนั้น คุณผู้อ่านรู้แล้วใช่ไหมครับว่าชื่อนิเวศน์ เขามีอายุไม่ถึงสามสิบปี ทำงานอยู่ที่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าเกี่ยวกับการขับรถขนเงินอะไรนี่แหละ เมื่อผมสังเกตเขาเต็มตา ผมก็ยอมรับว่าเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ที่รักลูกมาก เช้าก่อนไปทำงาน เขาพยายามช่วยภรรยาของเขาเลี้ยงผม ทั้งเปลี่ยนผ้าอ้อม ทั้งอุ้มขึ้นบ่า เพื่อให้ผมเรอเอาอากาศที่เข้าไปพร้อมนมออกมาจากกระเพาะ “เอิ๊กส์..” “เอ..ลูกเรานี่เรอเสียงแปลก ๆ นะ..” “ทำไมคะ?” “เรอเหมือนคนกินเบียร์ ผมไม่เคยได้ยินเด็กคนไหนเรอเสียงเปรี้ยวปากขนาดนี้..” “จริงเหรอ..สงสัยจะเป็นตั้งแต่ตอนที่ไอ้โจรคนนั้นแกล้งเอาเบียร์กรอกปากลูกของเราละมัง.. จำได้ว่าแกเหม็นเบียร์ไปทั้งตัว..” “สงสัยจะใช่..ตอนที่ผมกินเบียร์ เห็นเขาทำท่าทำทางอย่างกะจะให้ผมแบ่งให้เขากินมั่ง..” แม่ใหม่ของผมหัวเราะ “ยังไม่ได้สี่เดือนดีเลยนี่นะ พี่ก็คิดมากไปแล้ว..” “เอิ๊กส์..” ผมเรอด้วยความเปรี้ยวปากอีกครั้ง และแม่ใหม่ก็พาผมไปโรงพยาบาล อะไรไม่รู้ทำให้ผมคิดถึงสาวน้อยคนนั้นขึ้นมาได้ เด็กหญิงชะอ้อนไงครับ ผมยังจำตาใสแป๋วแหวของเธอได้ จำผมม้าของเธอได้ และยังจำน้ำลายที่หยดจากปากเธอมาเข้าปากผมได้ แหวะ.. ในโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ นี้ ใช่ว่าจะมีคนน้อยหรือคนพลุกพล่านน้อยกว่าแต่อย่างใด มีมากพอ ๆ กัน แต่ดูเป็นสัดส่วนกว่า เขตรักษาพันธ์เด็ก เอ้ย ส่วนที่รักษาเฉพาะเด็กเล็ก ถูกแบ่งไว้อย่างชัดเจน มีห้องเด็กเล่นให้ซะด้วย แต่ผมคงจะเด็กเกินไปแม่ใหม่คนสวยของผมจึงกอดผมไว้อยู่บนตัก นั่งรอการเรียกชื่อจากพยาบาลหน้าอูมเป็นลูกยอ สายตาของผมมองกวาดไปเรื่อย..ยอมรับว่ารู้สึกตาร้อนผ่าว ๆ อยู่เหมือนกัน ลำตัวก็รู้สึกอ่อนล้า ปวดเมื่อย สงสัยผมจะเป็นไข้จริง ๆ แฮะ “เด็กชายสิงห์ วัดไข้และชั่งน้ำหนักหน่อยค่ะ..” พยาบาลนางหนึ่งเรียกชื่อผม แม่ใหม่อุ้มผมวางไว้บนเครื่องชั่งน้ำหนัก เห็นพยาบาลจดยิก ๆ ลงไปบนกระดาษแผ่นหนึ่ง จากนั้นก็หยิบปรอทวัดไข้ขึ้นมา สะบัด ๆ ให้ปรอทลดระดับลงไปต่ำสุด แล้วก็ปลดผ้าอ้อมของผมออก ผมร้องอื้อให้เธอรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรกับผม แต่เธอไม่สนใจ ยังทำหน้าอูมเป็นลูกยออยู่อย่างนั้น ผมพยายามใช้มือปิดของสงวน แต่เนื่องจากมันบังคับไม่ค่อยได้ เลยกลายเป็นว่ากำลังทำเป็นเล่นกับเธอ เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งจับตรงนั้นแล้วขยี้เบา ๆ “หมันเขี้ยวจริงเด็กคนนี้..” จากนั้นเธอก็เอาปรอทอันเบ้อเริ่มในสายตาของเด็กทารกอย่างผมนั้น จิ้มพรวดเข้าในรูก้นของผม “จ๊ากกกก” “โอ๋..อย่าร้องนะคะ..ไม่เจ็บซะหน่อย แป๊บเดียวเองนะคะ..” “จ๊าก .ก” “เอ๊ะ..เป็นไรไปคะ..โอ๊ะโอ๋..แทงผิด ขอโทษนะคะ ว้า..ก็หนูก้นใหญ่นี่คะ..เอาใหม่นะคะ..” กว่าเธอจะทำให้ผมเงียบได้ ก็ใช้เวลาอยู่นาน ปรากฏว่าอุณหภูมิของผมเกือบสามสิบแปดองศา พยาบาลหน้าลูกยอคนนั้นถึงกับอุทานออกมา “ไข้สูงอย่างงี้ ต้องรีบเช็ดตัวแล้วล่ะค่ะ.. เด็กอ่อนขนาดนี้จะปล่อยให้ไข้สูงไม่ได้ เดี๋ยวชักขึ้นมาจะเรื่องใหญ่ค่ะ..” เธอบอกกับแม่ใหม่ของผม แล้วเธอก็พาผมเข้าไปในห้องหนึ่ง กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งไปหมด วางผมลงบนเตียง คู่กับเด็กคนหนึ่งที่กำลังนอนโป๊อยู่ เป็นเด็กผู้หญิงซะด้วย ในทันทีที่ผมเห็นหน้าตาของเธอ ผมรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนในบัดดล ผมไม่เคยเห็นเด็กคนไหน สวยขนาดนี้มาก่อนเลย เด็กหญิงชะอ้อนนั้นว่าน่ารักแล้ว ยังเทียบได้ไม่ถึงครึ่งกับสาวน้อยคนนี้ เธอสวยมาก สวยจนบรรยายไม่ถูก ตาเธอกลมโต รับกับคิ้วที่เรียวสวย ปากนิดจมูกหน่อยสวยเหมาะเจาะไปซะหมด ที่สำคัญ เธอเป็นคนผิวขาว ขาวอย่างที่ผมชอบพอดี ผมบอกตัวเองในทันทีนั้นว่า ผมรักเธอเข้าให้แล้ว เป็นความรักแบบไหนผมไม่รู้ ผมตอบไม่ได้เหมือนกันครับ รู้แต่ว่าเมื่อผมเห็นเธอมองผม ผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ยิ่งตอนที่ถูกนางพยาบาลหน้าลูกยอพลิกคว่ำพลิกหงาย เพื่อเช็ดตัวด้วยน้ำอุ่น(ที่มาโดนตัวผมแล้วเย็นจับหัวใจ) ด้วยแล้ว ผมงี้อายแทบแทรกแผ่นดินหนี ผมค่อยโล่งใจ เมื่อเห็นเธอหันไปยิ้มแต้กับนางพยาบาลคนหนึ่ง ที่หน้าไม่อูมเหมือนลูกยอ แต่หน้ายาวเหมือนมะม่วง หล่อนกำลังหยอกล้อเพื่อล่อให้เธอหันมาสนใจ แล้วทิ่มเข็มจึ๊กลงไปที่สะโพกของเธอขณะที่เธอนอนตะแคง ผมได้ยินเสียงเธอร้อง “แง๊” เป็นเสียงร้องที่ทิ่มแทงใจผมเหลือเกิน หากผมทำได้ ผมคงเข้าไปปลอบเธอแล้ว เนื้อตัวของเธอคงนุ่มนิ่มน่าสัมผัส หน้าผากของเธอกลมกลึงหน้าจูบเพื่อให้เธอคลายเจ็บ จึ๊ย “อ้าว..ฉี่ออกมาซะแล้ว ” เสียงพยาบาลหน้าลูกยอร้องขึ้นจนผมต๊กใจ แหงะ.. .. ผมกลับมาบ้านด้วยอาการระบบที่ก้น พยาบาลหน้าอูมมือหนักมั่กมากกกกก ผมร้องไห้จนแสบคอ หลังจากนั้นผมก็หลับคาอกแม่ใหม่ เมื่อมาถึงบ้าน ก็ใกล้เย็นแล้ว.. อาการไข้ยังทำให้ผมหนังตาหนัก ตัวยังคงร้อน และหิวน้ำบ่อย ๆ ผมร้องแทบจะตลอดเวลา ก็มันไม่สบายตัวนี่นา แม่ใหม่ของผมเมื่อได้ยินเสียงผมร้อง หล่อนก็อุ้มขึ้นป้อนนม นมให้อร่อยอย่างไร ผมก็ทานไม่ลง เพราะผมหิวน้ำ แต่แม่ใหม่ไม่เข้าใจ คิดว่าผมเป็นอะไรมากกว่านั้น ความกังวลใจของคนที่เป็นแม่ ผมเพิ่งได้รับรู้ก็ตอนนี้เอง หล่อนทำอะไรไม่ถูก เฝ้าโอ๋เฝ้าปลอบผมด้วยใบหน้าที่ดูแกกว่าวัยไปหลายปี ดึกดื่นอย่างไรแค่ผมส่งเสียงออกมาแอะเดียว หล่อนก็วิ่งเข้ามาอุ้มผมแนบอก ยาน้ำหวาน ๆ ไหลลงคอ ตามด้วยน้ำนมหวาน ๆ และก็หยาดน้ำตาของหล่อนที่หยาดรดออกมาหล่นโดนแก้มของผมจนผมสัมผัสได้ถึงความอาทรนั้น ผมดูดนมไปด้วย มองหน้าหล่อนไปด้วย ผู้หญิงคนนี้เป็นใครก็ตาม แต่หล่อนรักผมเหลือเกิน ผมยอมรับว่าหล่อนเป็นแม่ของผม ในวินาทีนั้นนั่นเอง แล้วน้ำตาของผมก็ไหลออกมาอีกครั้งด้วยความซาบซึ้งใจ “แง๊ .” **** จากคุณ : และก็จบตอน 5 - [ 18 มิ.ย. 47 18:29:38 A:202.5.87.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 อันนี้เป็นตอนใหม่ครับ เพิ่งเขียนเมื่อตะกี้นี้เอง (6) หลังอาการป่วยคราวนั้น.. ผมรู้สึกตัวว่าผมโตขึ้น โตขึ้นขนาดที่ว่า..พลิกคว่ำเองได้แล้ว หลังจากพยายามมาหลายวัน.. เหตุที่พลิกคว่ำได้นั้นไม่มีอะไรมาก.. แค่อยากกินเบียร์ เบียร์ที่พ่อผมวางเอาไว้ข้างตู้เย็น ในคืนหนึ่งที่เขาถือมันกลับมาด้วย เขาวางเอาไว้..แล้วก็ไปทำท่าทำทางสำนึกผิดกับแม่ของผม ซึ่งเธอกำลังหน้างอ "กลิ่นเบียร์หึ่งเชียว..เดี๋ยวนี้ดื่มบ่อยจังนะคะ?" "ก็วันนี้เป็นวันพิเศษนี่นาที่รัก..คุณรู้ไหมผมได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว" ผมเห็นแม่สีหน้าดีขึ้นมาได้..แต่ก็ยังข่มเอาไว้ด้วยความไม่พอใจ มีการตัดท้อต่อว่างอนง้อกันอยู่พักใหญ่ ผมไม่สนใจเสียแล้ว.. นั่น..มันวางอยู่นั่น.. เบียร์อีกตั้งครึ่งขวด ความเย็นฉ่ำยังปรากฏให้เห็น ขณะนั้นผมนอนหันข้างให้กับมัน อยู่บนเบาะซึ่งวางอยู่บนพื้น ระยะห่างระหว่างผมกับมันไม่น่าจะเกินสี่เมตร มีประตูที่เปิดโล่งคั่นอยู่ พ่อกับแม่คุยกันอยู่อีกห้องหนึ่ง "ไป ๆ ไปอาบน้ำเสียก่อน.." เสียแม่ไล่พ่อ..เธอคงคิดว่าผมกำลังหลับ แหะแหะ..ก็ผมเพิ่งจะตื่นเมื่อตะกี้นี่เอง.. เสียงเงียบไปพักใหญ่ แล้วก็ตามด้วยเสียงร้องเพลงของพ่อจากห้องน้ำ จากนั้นก็เงียบกริบ มีเสียงคุยกันเบา ๆ ดังขึ้นมา แล้วทุกอย่างก็เข้าสู่ความสงบ ผมยังลืมตาแป๋ว.. อดกลั้นอย่างถึงที่สุดจนกระทั่งได้เวลา เวลาล่าเหยื่อ... เอิ๊กซ์.. **** อย่างแรกที่ทำได้ก็คือต้องพยายามพลิกตัวเองจากอาการนอนหงายนั้น เพื่อจะได้คลานไปยังที่หมาย แต่ด้วยความยังเป็นเด็กทารก ผมไม่สามารถจะทำอย่างนั้นได้ง่าย ๆ ดิ้นกระแด่วอยู่พักหนึ่ง...จนน้ำลายเหนียวหนืด ไม่ได้การ..ดิ้นอย่างงี้ไปทั้งคืน..ก็ไม่มีทางได้กินเบียร์สมใจ ผมจึงใช้มือขวาจับต้นแขนซ้าย.. พยายามคืบนิ้วขวาของตัวเองให้ไล่ไปที่ปลายของแขนซ้ายที่เกร็งถ่วงน้ำหนักเอาไว้ให้ได้ ได้ผล..ร่างของผมเริ่มจะพลิกตะแคงขึ้นมาทีละน้อย แต่ให้ตาย เรี่ยวแรงของเด็กนี่..แทบจะไม่มีให้พอใช้เลยจริง ๆ ลมหายใจของผมเริ่มแรงขึ้น แต่ด้วยวิริยะอุตสาหะที่ติดมาแต่กำเนิดหลายชาติมาแล้ว ทำให้ผมไม่ยอมแพ้ คืบนิ้วอันสั่นระริกด้วยความอ่อนล้านั้น ไปข้างหน้าทีละน้อย ๆ จนในที่สุดมือขวาก็จับมือซ้ายไว้ได้ ร่างกายของผมนอนตะแคงได้แล้ว!! แต่..ขาขวาของผมยังไม่ยกจากพื้น ก้นอันหนักแสนหนัก ทำให้มันไม่สามารถจะตามส่วนลำตัวมาได้ ผมจึงต้องใช้วิธีการเหวี่ยงขา..ใช้หลักการเคลื่อนย้ายโมเมนตั้มให้เป็นประโยชน์ ครั้งที่หนึ่ง..ยังไม่สำเร็จ ผมเตะขาอีกที..คราวนี้ตั้งใจเต็มที่ มันเหวี่ยงหวือแล้วตกพั่บลงอีกฝั่งหนึ่ง ยี้ฮิ้ว..ผมทำได้แล้ว ด้วยแรงเหวี่ยงนั้น ร่างกายของผมก็แทบจะคว่ำลง ติดอยู่ที่หัวไหล่ซ้าย มันยังไม่ได้ถูกยกให้ขึ้นมาขนานกับพื้น ส่วนศีรษะเล่า..ผมทำได้แค่เพียงผงก ๆ เท่านั้น คอของผมยังไม่แข็งดีสักเท่าไร ไม่เป็นไร..ไหน ๆ ก็พยายามมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ผมพยายามใช้มือขวายันลำตัวขึ้น เพื่อผ่อนน้ำหนักของลำตัวที่กดทับไหล่ซ้ายไว้ เอ้า..:-)..ได้ผลมานิดหนึ่ง :-)..อีกที..โหย..ทำไมมันหนักอย่างงี้.. อีกสักครั้ง คราวนี้ออกแรงเต็มที่ ผั่บ..เป็นเสียงจากการที่ทั้งหน้าและลำตัวของผมตกแปะลงบนที่นอนพร้อม ๆ กัน ผมนอนคว่าสนิทอยู่อย่างนั้น..ด้วยเรี่ยงแรงจะกระดิกกระเดี้ยนั้นแทบไม่เหลือแล้ว หน้าที่คว่ำอยู่ ทับจมูกจนหายใจไม่ออก เหนื่อยแสนเหนื่อย..เรี่ยวแรงก็หมด..ผมยกศีรษะขึ้นไม่ได้ ลมหายใจไม่มีหมุนเวียน..ในสมองเริ่มหวิว ๆ ผมคงจะตายเสียคราวนี้ล่ะกระมัง เฮือกสุดท้าย..ของชีวิต ผมกระดกศีรษะขึ้นเต็มแรง :-)...!!! **** คุณผู้อ่านเคยเห็นเขียดถูกรถทับไหมครับ? มือกางตีนกาง เงยหน้าหลับตาปี๋ ลิ้นแดงแลบออกมาจากปาก ผมหลับอยู่ในอาการอย่างนั้นจนกระทั่งแม่ของผมมาเห็นเข้า "ตายแล้วลูกแม่!!.." ผมถูกอุ้มขึ้นจากพื้น.. ร้องไห้จ้าขึ้นมาเพราะขัดใจ ใช้สายตามองที่ขวดเบียร์ขวดนั้นอย่างอาฆาตแค้น จำไว้เลย..สักวันหนึ่งข้าจะกินเองให้ได้ สักวัน.. ฮึ่ม.. ***** จากคุณ : ปิ๊วปิ้วจะเขียนต่อทุกวันเร้ย - [ 18 มิ.ย. 47 18:31:07 A:202.5.87.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหะ..คำว่า อึ..ไม้ตรี..บ..ไม่ผ่านกรองคำแฮะ -_-" จากคุณ : *_* - [ 18 มิ.ย. 47 18:32:40 A:202.5.87.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วถ้าเกิดมีคนอยากว่า จะทำไงล่ะคะ ไปนินทาเราไว้หลังไมค์ว่าร้ายหรือคะป้า จากคุณ : รสา รสา - [ 18 มิ.ย. 47 22:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องน่ารักน่าอ่านดีครับ นึกถึงการ์ตูนปังปอนด์ขายหัวเราะที่ผม เคยอ่านตอนเป็นเด็ก อ๊ะ.. ไม่เด็กแล้วสินะ  ประมาณว่า สิบกว่าขวบ  ..คุณปิ๊วเขียนบรรยายได้เห็นภาพพจน์เหลือเกิน จนอยากจะเชื่อว่าที่หายหน้าหายตาไปพักใหญ่คงจะแอบไป เล่นบนซามูไรพ่อลูกอ่อนแน่ๆ  (ก็เล่นไปไล่ปล้ำเขาตอนเมา ยังงั้น เหอๆๆๆ) ว่าแล้วก็รออ่านตอนต่อไป อึ้บ โหยย อ.อ่าง สระ อึ ไม้ตรี บ. ใบไม้ ไม่ผ่านกรองคำจริงๆซะด้วย จากคุณ : wok - [ 19 มิ.ย. 47 04:44:40 A:138.217.82.137 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านไปด้วยความมันส์ เขียนบรรยายได้สนุกและดีมากเลยค่ะ ชอบ ชอบ ชอบค่ะ จากคุณ : นัทตี้ - [ 19 มิ.ย. 47 08:23:50 A:62.167.60.197 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขำขาดใจอ่ะค่ะ.. ถ้าเด็กคิดได้แบบนี้จริงๆคงฮาดีนะคะ @^________^@ จากคุณ : p_jung - [ 19 มิ.ย. 47 09:06:26 A:203.149.40.207 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอิ๊กๆ.. หนูยีอ่านมา 2-3 รอบแล้วมั้งเรื่องนี้ รอว่า..เมื่อไหร่จะจบสักกะที.. อิ๊.. จากคุณ : หนูยี - [ 19 มิ.ย. 47 09:54:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ติดเบียร์แต่เด็กเลย .. จากคุณ : scottie - [ 19 มิ.ย. 47 12:33:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านอีกก็ยังสนุกอีก แหม....เขียนเป็นจริงเป็นจังเหลือเกิน ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องจริง ผมพร้อมที่จะเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยเลย เอิ๊อกซ์..(ยังมึนๆอยู่เลย เมื่อคืนแวะไปหาน้องอิ้วสโมสรหมดเบียร์ไปแค่ 8 ขวดเท่านั้น เอิ้อกซซซซ) แต่ต้องเลี้ยงเบียร์สิบกระป๋องก่อนนะจึงจะเชื่อ ก๊ากซซซ...... จากคุณ : GTW - [ 19 มิ.ย. 47 13:48:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ที่สัญญาว่าจะเขียนต่อทุกวัน ป้าจะรอนะคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 19 มิ.ย. 47 20:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหมือนหนูยีเลยครับ คุณปิ๊ว เหอๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 23 มิ.ย. 47 23:33:27 ]