ความคิดเห็นที่ 1 วันจันทร์เย็น – ศานิต          “พี่นี้ด...  พี่นี้ดคร้าบ...”  เสียงใสๆ แหวกอากาศมาปะทะโสตประสาท ก่อนเจ้าของเสียงจะถลาผ่านประตูห้องเข้ามา          “น้องโณ้ต...”  ศานิตวางมือจากกล่องไม้สีต่างๆ บนโต๊ะข้างผนังห้อง  หันมาร้องเสียงหลง ทำตาโตหน้าตาตกใจจนตลก  “วิ่งมาเร็วจี๋หยั่งเงี้ย  เดี๋ยวเบรกไม่อยู่พี่นิดก็เจ็บตัวอีกแล้วดิคร้าบ...”          ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่  ศานิตยอบตัวลงนั่งกลางห้อง ห่างไกลจากโต๊ะทุกตัวและอุปกรณ์ทุกกล่อง  ...จริงดังคาด (น่าจะไปเป็นหมอดูได้) เด็กชายตัวไม่เล็กนักพุ่งเข้าปะทะกลางตัวหนุ่มทอมบอย ซึ่งนั่งตั้งท่าเตรียมพร้อมอยู่แล้ว  อึดใจเดียว ทั้งหนุ่มน้อยและหนุ่มน้อยกว่าก็ลงไปกลิ้งโคล่อยู่บนเสื่อหนานุ่มที่ปูเต็มกลางห้องเรียบร้อย  กระดาษวาดเขียนแผ่นโตที่หนุ่มน้อยกว่าคีบติดมือมาด้วยก็ปลิวว่อนตีลังกาในอากาศประมาณสองรอบครึ่ง ก่อนที่จะลงจอดใกล้มุมห้อง          “น้องณตอ้ะ...  อย่าวิ่งบนตึกดิคร้าบ เดี๋ยวหกล้มหัวแตกปากแตกนะ  พี่นิดกลัว”  ศานิตยันตัวขึ้นนั่งแล้วจับตัวเด็กชายที่หัวเราะจนเหงือกกระจายขึ้นตั้งตรงๆ          “พี่นิดกลัวทำไมล่ะครับ  น้องณตยังไม่เห็นกลัวเลย”          “ก็พี่นิดกลัวน้องณตจะเจ็บไงครับ  เดี๋ยวเป็นแผลเลือดออกแล้วเจ็บแย่เลยนะ  พี่นิดไม่อยากให้น้องณตเจ็บไง  ถ้าน้องณตเจ็บพี่นิดก็เสียใจไงครับ  เชื่อพี่นิดนะครับ  อย่าวิ่งบนตึกอีกนะ”          เด็กชายแยกเขี้ยวพยักหน้าหงึกๆ  “ไม่วิ่งก็ได้คร้าบ ถ้าน้องณตไม่ลืมนะ  น้องณตไม่อยากให้พี่นิดเสียใจคร้าบ”          “น่าน...”  ศานิตหยิกแก้มเต่งของเด็กชายด้วยความเอ็นดูแกมมันเขี้ยว  “ก็อย่าลืมสิครับ  ถ้าลืมเมื่อไหร่นะ... ฮึ่ม...”          “โอ๊ย... กลัวแล้ว... กลัวแล้วคร้าบ...”  เด็กชายกำมือสองข้างชูไว้ข้างหู เบิ่งตาโตแล้วโยกตัวซ้ายทีขวาที ทำท่าเหมือนกลัวจนเสียสติไปแล้ว          “อ้ะ... ล้อพี่นิดอีกแล้ว  ไม่พูดด้วยดีกว่า...”  ศานิตทำท่าจะลุกขึ้น          “โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ย...  เดี๋ยวๆ คร้าบ...  อย่าเพิ่งใจน้อยดิคร้าบ  น้องณตยังไม่ได้อวดรูปให้พี่นิดดูเล้ย...  เดี๋ยวดูเสร็จแล้ว ชมน้องณตแล้ว ค่อยไม่พูดด้วยก็ยังทัน”          ชายหนุ่มทอมบอยมองมือป้อมๆ ที่คว้าแขนเสื้อตัวเองขำๆ  ...น้องณตนี่ช่างมีอะไรมาแกล้งได้ทุกวี่ทุกวัน...  จะว่าซนก็ซน แต่ก็ไม่เกเร ไม่เหลวไหล  ทั้งฉลาดทั้งซ่าจนน่าจับมาหยิก หยิก หยิก... หยิกแก้มซะให้เข็ด...          “นี่ไงครับ พี่นิด”  เด็กชายเปลี่ยนมาทำเสียงผู้ใหญ่เป็นงานเป็นการ ลุกขึ้นไปหยิบกระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่ที่เอาติดตัวมาด้วย  ...เด็กอะไร แก่แดดชะมัด... ศานิตนึกค่อนในใจขำๆ          ในกระดาษเป็นภาพวาดด้วยดินสอสี แต่ระบายเติมด้วยสีน้ำ  เป็นภาพของชายหนุ่มกับหญิงสาวจูงมือกันบนทางเดินอิฐสีชมพู  ดูจากเสื้อผ้าและมงกุฎของทั้งสอง คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าชายกับเจ้าหญิง  ข้างหลังคู่หนุ่มสาวมีผู้คน (ซึ่งไม่มีหน้า) เยอะแยะสองข้างทางเดิน  หลายคนทำท่าตบมือเหนือหัว  บนอากาศมีดอกไม้ลอยอยู่ทั่วไป          ศานิตทำหน้าเคร่งเครียด เพ่งแล้วเพ่งอีก ในขณะที่ศิลปินเจ้าของผลงานพยักหน้าหงึกหงัก เหมือนให้กำลังใจเต็มที่ (ให้กำลังใจผู้ชมหรือตัวเองกันแน่)          “อ๋อ...”  หนุ่มน้อยลากเสียงยาว ยิ้มออกมา  “พี่นิดรู้แล้วครับ  สองคนนี้คงเป็น...  คุณครูพละใช่มั้ยครับ  นี่ไง... ข้างหลังมีคนกระโดดตบด้วย”          “พี่นิดอ้ะ...”  หนุ่มน้อยกว่าโวย กลับมาใช้เสียงเด็กตามเดิม  “ไม่ใช่ครับ  ดูให้ดีสิครับ  นี่... มีดอกไม้ด้วย”          “ทำไมดอกไม้บินได้ล่ะครับ  ดอกไม้บ้านพี่นิดไม่เห็นบินได้อย่างนี้เลย”  ...ทำหน้าตาย... แกล้งเด็ก...          “ไม่ได้บินครับ  นี่... นี่ นี่ นี่...  มีแหวน”  มือป้อมยกกระดาษวาดเขียนให้ดูใกล้ๆ กลัวไม่เห็น          “อ๋อ...  แหวนแต่งงาน...  อุ๊บ...”  ...แย่แล้ว... หลุดปาก  ว่าจะแกล้งต่ออีกซักหน่อย... ว้า...          ศิลปินเจ้าของผลงานยิ้มจนถ้าแก้มปริได้ ก็คงจะปริกระจายไปทั่วห้องแล้ว  ทำท่ามองซ้ายมองขวาเหมือนมีลับลมคมใน แล้วชะโงกหน้าเข้ามากระซิบ          “เจ้าสาวของน้องณตเองครับ”          “อืม... สวยมากเลยครับ”  ศานิตทำเสียงชื่นชม แล้วก้มหน้าลงกระซิบบ้าง  “ว่าแต่เป็นคนดีด้วยรึเปล่าครับ  สวยแล้วต้องเป็นคนดีด้วยนะ ถ้าสวยแล้วเป็นคนไม่ดีพี่นิดไม่ยอมหรอก”          คราวนี้เด็กชายยืดอกภูมิใจ  “เป็นคนดีที่สุดเลยครับ  ทั้งสวยทั้งใจดี  นอกจากคุณแม่กับคุณป๋าแล้ว น้องณตรักเค้าที่สุดเล้ย...”          ศานิตยิ้ม ...อดไม่ได้ ขอหยิกแก้มอีกที...  เด็กสมัยนี้เนี่ยน้า...  ตัวแค่นี้ รู้จักมีความรักซะด้วย...          เสียงร้องเรียกดังมาจากด้านหน้าตึก  “น้องณตค้า...  คุณพ่อมารับแล้วค่า...”          เด็กชายขมวดคิ้ว แล้วหันมาทำสุ้มทำเสียงกับศานิต  “คุณป๋าครับ ไม่ใช่คุณพ่อ”          หนุ่มน้อยหัวเราะขำ  “อะจ้า... คุณป๋า ไม่ใช่คุณพ่อ  แล้ววันนี้คุณแม่ไม่มารับเหรอครับ”          “คุณแม่ไม่อยู่ครับ  ไป...”  สะดุดไปชั่วครู่  “...ไปห้องตรง  กลับพรุ่งนี้ครับ”  ...ออกเสียงควบกล้ำชัดเจนอีกต่างหาก  จะแก้ให้ก็เสียเวลา เอาไว้ก่อนละกัน...          “ไปครับ เดี๋ยวคุณป๋ารอ  ...อ้ะ... ลุก...”          ศานิตลุกออกไปส่งเด็กชายแสนซ่าที่หน้าห้อง มองเลยออกไปด้านหน้าอาคาร สายตาเจ้ากรรมก็ทำให้ต้องตกตะลึงตัวแข็ง          ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่หล่อจัดอย่างพีรายุ  แต่รูปร่างสูงใหญ่ บึกบึนล่ำสัน ท่วงท่าองอาจผึ่งผาย ดูราวกับหลุดมาจากหนังฝรั่งสมัยก่อน  สวมเสื้อเชิ้ตสีเรียบแขนสั้น สอดชายในกางเกงเรียบร้อย  รองเท้าหนังมันวาว  ตัดผมสั้น สวมแว่นกันแดดสีดำสนิท          ...ดูเหมือนกับว่า  ถ้าไม่ใช่คนในเครื่องแบบ ก็มาเฟียแหงๆ...          คิดเองแล้วก็สะดุ้งเอง  ...เออหนอ... คนเราก็ช่างคิดไปได้...  มาเฟียจะมาเดินอยู่แถวนี้ได้ไงกัน...          ...แล้วนั่นเค้าย่อตัวทำไม...  อ๊ะ นั่นน้องณต...  วิ่งร้อยเมตรอีกแล้ว...          ...อ๊ะ... (อีกที)...          ...อย่าบอกนะว่า...  ผู้ชายน่ากลัวคนนี้คือ...          ...อ๊าก...          ...เป็นลมดีกว่า... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2          “ยัยนิด  เธอโทรมากะเรื่องแค่เนี้ยนะ”  เสียงวิวิธโวยวายดังลั่น จนหนุ่มหน้าใสต้องเอียงคอออกห่างโทรศัพท์          “เบาๆ ก็ได้ฮะ พี่วิบ  เดี๋ยวโทรศัพท์นิดพังฮะ”          “พังก็ดี  พี่จะได้ไม่ต้องคุย...  งั้นเท่านี้นะ”          “แว้ก  เดี๋ยวก่อนดิฮะ  นิดยังเล่าไม่จบเลย พี่วิบอย่าเพิ่งวางสายนะฮะ”          เสียงถอนหายใจยาวดังออกมาจากหูโทรศัพท์  วิวิธอดนึกไม่ได้ว่า ถ้ามีโทรศัพท์แบบเห็นหน้าก็คงดี จะได้แสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายแถมให้ด้วย          “เล่ามาเร็วๆ เลยคุณน้อง  เดี๋ยวคุณพี่ต้องกลับเข้าไปในห้องประชุมอีก”          “โห...”  ศานิตทำตาโตเพื่อให้ได้อารมณ์ยิ่งขึ้น (แม้วิวิธจะไม่อาจเห็นได้ก็ตาม)  “นี่มันจะค่ำแล้วนะฮะ  ขนาดยังไม่เริ่มงานจริงยังโหดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย  ออกเหอะพี่วิบ... น่ากลัวฮะ”          “เฮ้ย... บ้า  ออกได้ไง  ไม่มีตังค์ใช้แล้วโว้ย...  อย่านอกเรื่อง... เล่ามา... ด่วน... ไม่งั้นวาง”          “เล่าฮะเล่า... อย่าเพิ่งวางฮะ  ฟังน้องนิดก่อนฮะ”  หนุ่มหน้าใสรีบรับคำ  เสร็จแล้วก็เงียบไปพัก ไม่รู้จะเล่าต่อยังไงดี          “คือว่า... พี่วิบฮะ... นิดไม่เคยเจอใครเหมือนอย่างเค้าเลยอะฮะ  ...มัน... เหมือนหลุดออกมาจากในฝัน...”          ศานิตไม่เคยมีแฟน ...และยังไม่เคยคิดจะมีแฟน...  แม้ว่าจะมีคนมาจีบอยู่บ้าง ทั้งที่จีบเล่นๆ สนุกๆ เพราะเห็นหนุ่มน้อยเป็นกะเทย และที่จีบจริงๆ (แต่ก็ไม่รู้ว่าจริงใจแค่ไหนอีกแหละ)  แต่ศานิตก็ไม่เคยสนใจใคร          “ถ้านิดจะมีแฟน นิดก็อยากมีแฟนแบบนี้แหละฮะ”  พูดมาถึงตรงนี้ ก็ไม่รู้ว่าตั้งใจจะพูดอะไรต่อ          “ทำใจเหอะ นิดเอ๊ย”  เสียงวิวิธดังมาเบาๆ          “ฮะ  เพียงแต่ว่า...”  ศานิตระบายลมหายใจยาว  “ถ้าไปเจอบนถนนก็ว่าไปอย่าง...  เห็นแล้วก็ต่างคนต่างไป ไม่ต้องคิดมากอีก  แต่นี่... เค้าเป็นคุณป๋าของน้องณต...  นิดรู้สึกแย่ฮะ  ไม่รู้จะมองหน้าน้องณตยังไงพรุ่งนี้”          “รู้สึกแย่ทำไมล่ะนิด  พี่ยังไม่เห็นนิดทำอะไรไม่ดีเลย”          “ก็นิดไปมองคุณป๋าแกด้วยสายตาแบบนั้นน่ะฮะ  ...มัน... ละอายใจบอกไม่ถูกฮะ”  หนุ่มน้อยระบายลมหายใจยาว  “อธิบายไม่ถูกจริงๆ ฮะพี่วิบ  แต่นิดรู้สึกเหมือนว่านิดทำผิด  นิดไม่ควรคิดไม่ดีกับคนที่แกรัก  ...นิดรู้สึกเหมือนทรยศหักหลังแกน่ะฮะ”          “น่า... อย่าคิดมากสิ นิด...  ความชื่นชมมันห้ามกันไม่ได้นี่นา  นิดจะชื่นชมใครซักคนก็ไม่เห็นแปลก  แล้วนิดก็ไม่ได้คิดร้ายต่อใคร ไม่ได้พูดจาให้ร้ายใคร แล้วก็ไม่ได้ทำร้ายใคร  จะมามัวหมกมุ่นกังวลไปทำไม จะกลายเป็นทำร้ายตัวเองไปเปล่าๆ นะ...  ...พี่ว่า... ถ้าน้องณตแกรู้ว่านิดชื่นชมคุณป๋าแก แกคงภูมิใจอีกต่างหาก”          ศานิตรู้ว่าพี่ชายพยายามปลอบใจ  แม้เหตุผลที่ให้มาฟังไม่ค่อยขึ้นเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรให้พี่ชายเสียน้ำใจ  ได้แต่รับคำไปตามเรื่อง          พูดว่า ‘ชื่นชม’ มันฟังดูเรียบง่ายและบริสุทธิ์ใจ  แต่หัวใจที่เต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึง ฟ้องอยู่เห็นๆ ว่าความรู้สึกข้างในมันไม่ได้ขาวสะอาดอย่างนั้น          ศานิตรู้สึกตกใจในตัวเอง...          ไม่เคยรู้สึกถึงความเย้ายวน ท้าทาย และล่อหลอกให้ลุ่มหลงอย่างนี้มาก่อน          ทั้งที่รู้ว่าอันตราย          แต่จะห้ามใจอย่างไร...          ...จะห้ามใจได้อย่างไรหนอ... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันจันทร์ค่ำ – ธารณ          ธารณวางช้อนไอติมของตัวเองลง มองถ้วยตรงหน้าเพื่อนหนุ่มซึ่งกลายเป็นถ้วยใส่น้ำไอติมไปแล้ว          บรรยากาศมื้อค่ำก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา...  ...คล้าย...  ...กริชอบอุ่นเหมือนที่เคย  แม้วันนี้จะไม่ค่อยพูดค่อยจา  ...คงจะยังเพลียจากการเดินทาง...  ธารณจึงเป็นฝ่ายพูดเสียเป็นส่วนใหญ่  ...สายตาที่มองทอดมา ยังคงเป็นสายตาอาทรที่ธารณรักสุดใจ  ...แม้วันนี้จะดูราวกับมีเมฆฝนปกคลุม  แต่ธารณก็ไม่ได้เอ่ยปากถาม  รู้ดีว่าเมื่อถึงเวลา กริชก็จะบอกเล่าสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเอง          ชายหนุ่มเชื่อมั่นในความรู้สึกที่เพื่อนมีต่อตัวเอง และความเข้าใจที่ทั้งสองมีต่อกันและกันเสมอ          ...ดูเหมือนเวลาที่ว่า จะมาถึงแล้ว...          ธารณมองคิ้วเข้มคมของเพื่อน  เห็นเปลือกตาที่หลุบต่ำกะพริบถี่ๆ ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะเงยขึ้นมาสบตา          ตาสวยคู่นั้นฉ่ำรื้น... สะท้อนแสงเทียนบนโต๊ะราวกับเพชรน้ำงาม  ธารณรู้สึกหัวใจกระตุกวูบ  ...นับตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเกือบสิบปี  นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่เคยเห็นน้ำตาของเพื่อนหนุ่ม...          “กริช...”  ธารณได้แต่พึมพำเบาๆ  ...นึกตำหนิตัวเอง...  ในเวลาแบบนี้ ทำไมไม่เคยทำได้ดีกว่านี้ซักทีนะ...          ชายหนุ่มตรงหน้าทำท่าเหมือนพยายามจะยิ้ม ...ถ้านั่นจะเรียกได้ว่ายิ้ม เพราะทำให้คนเห็นรู้สึกเจ็บปวดแทนเหลือเกิน...          ความรู้สึกถัดมาคือความกลัว...  ธารณพยายามข่มความกลัวลง  พร่ำบอกกับตัวเอง  ...ปัญหาทุกอย่างแก้ไขได้  ขอเพียงเรายังมีกันและกัน ไม่ว่าอะไรก็ต้องรับมือไหวทั้งนั้น...          ...กริชไม่เคยอ่อนแอ...  ที่ผ่านมา มีแต่เป็นฝ่ายให้กำลังใจและปกป้องธารณมาตลอด  ...กริชเป็นคนเยือกเย็น...  ทุกครั้งที่โกรธ ก็ไม่เคยเป็นเรื่องของตัวเอง  มีแต่เรื่องของธารณเท่านั้น ที่ทำให้กริชพลุ่งพล่านได้          ...มีแต่เรื่องของธารณเท่านั้น...          ...รู้สึกเหมือนโดนน้ำแข็งนาบต้นคอ เมื่อความตระหนักรู้เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ...          มองหน้าเพื่อนชาย ...คนที่รักสุดหัวใจ... ที่คบหากันมาเกือบสิบปี ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก... รู้อยู่ในทุกๆ นาทีว่า วันนี้ต้องมาถึง...          ธารณบอกตัวเองว่า เวลาที่ผ่านมามันช่างคุ้มแสนคุ้ม  ...เพราะเป็นกริช... เพราะเป็นผู้ชายคนนี้...  ธารณมีความสุขมากมาย ก็ด้วยมือและหัวใจของผู้ชายคนนี้  หากวันนี้ ถึงเวลาที่ผู้ชายคนนี้จะมีความสุข ...จะพบกับความสมบูรณ์ในชีวิต...  ธารณก็ไม่อาจจะรู้สึกอะไรได้มากไปกว่ายินดี... จากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ...          ฝืนยิ้ม  แม้สายตาวาววับคู่นั้นจะทำให้ใจเจ็บปวดเสียเหลือเกิน          “กริชมีอะไรจะบอกลม...”  เสียงแหบพร่าเหมือนกับไม่ใช่เสียงตัวเอง  ธารณกลืนน้ำลาย กะพริบตาเรียกความเข้มแข็งกลับคืนมาในน้ำเสียง  “เล่ามาเถอะกริช  ลม... พร้อมจะฟังเสมอ...”          คำสุดท้ายเกือบจะแผ่วหายไปในลำคอ  ...ใครที่คิดว่าการเอ่ยคำพิพากษาลงทัณฑ์ตัวเองง่าย ควรจะลองทำดูสักครั้ง...          “ลม...  กริชขอโทษ...”  สายตาที่ส่งมาเต็มไปด้วยความสับสน รู้สึกผิด และในส่วนลึกที่สุด เหมือนจะซุกซ่อนไว้ด้วยความเดียวดาย          ธารณสูดลมหายใจยาว ยิ้มให้เพื่อนหนุ่ม  ยกถ้วยไอติมทั้งสองถ้วยออกไปให้พ้นทาง แล้วดึงสองมือของเพื่อนที่วางเกร็งอยู่บนโต๊ะนานแล้วมาเกาะกุมไว้          “ไม่เป็นไรกริช  กริชรู้จักลมดี... ดีที่สุด... ดีกว่าใครทุกคน...  ลมไม่เป็นไรนะ กริชพูดมาเถอะ ไม่เป็นไร”          พอลองได้ทำดูสักครั้ง  ครั้งต่อไปก็ง่ายขึ้น...  ธารณหายใจลึกยาว เตรียมพร้อมสำหรับคมมีดที่จะทิ้งลงมาด้วยมือของคนที่รัก  ...รู้ดีกว่าใคร ว่าเพื่อนหนุ่มจะต้องโกรธและเกลียดตัวเองที่สุด ที่กลายเป็นคนลงมีดเล่มนั้นเสียเอง...          “กริช...  ลม...  กริช...”  ชายหนุ่มหลุบหน้าลงมองมือที่เกาะกุมกัน ราวกับไม่อาจสู้สายตาเพื่อนหนุ่มได้  ...อีกอึดใจ กว่าคำสุดท้ายจะลอดพ้นริมฝีปากสวยคู่นั้นออกมา  “ปราง...”          ธารณาสูดลมหายใจเข้าลึกยาว  ภาวนาในใจ  ...ขอให้ผู้หญิงโชคดีคนนั้นเป็นคนดี... ให้สมกับความดีของกริช... ให้สมกับความรักที่กริชจะทุ่มเทให้... ...ให้สมกับการที่เราสูญเสียคนที่รักที่สุดไปในวันนี้...          พยายามบังคับมือไม่ให้กระตุกเกร็ง  ค่อยๆ บีบมือเพื่อนชาย ...ที่บัดนี้เปลี่ยนสถานภาพมาเป็นเพียงเพื่อนผู้ชาย... หวังว่าจะยังคงถ่ายทอดความเข้าใจถึงกันและกันได้ ...เหมือนเคย... แม้ความสัมพันธ์จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป          “เฮ้...”  ฝืนทำเสียงกลั้วหัวเราะ  “ทำหน้ายังกับไม่ได้กินข้าวมาเจ็ดวันอย่างนั้นแหละ  น้องปรางเค้าออกจะน่ารัก  เวลาพูดถึงเค้าก็ยิ้มๆ หน่อยดิกริช  ทำหน้าอย่างนี้ น้องเค้ารู้เข้า มีหวังโกรธตายเลย”          ชายหนุ่มตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาตัดพ้อ          “โอเค โอเค กริช”  ธารณถอนหายใจยาว  ...พูดเข้าไว้ แล้วจะได้ไม่มีเวลาร้องไห้  นั่นเป็นสิ่งที่กริชไม่ควรจะเห็นอย่างที่สุดในเวลานี้...  “ไม่พูดเล่นแล้ว  เล่ามาเถอะกริช  เล่าเท่าที่กริชอยากให้ลมรู้  ลมเพียงแต่อยากจะบอกกริชว่า ลมไม่เป็นไร  ลมพร้อมจะฟังกริช... เท่านั้นเอง”          ...อยากบอกด้วยว่า ‘เสมอ’  แต่ไม่แน่ใจว่าจะยังเหมาะสมอยู่หรือเปล่า...          “กริชขอโทษ  กริชรู้ว่าทำให้ลมเสียใจ”          ธารณบีบมือเพื่อนหนุ่ม          “ลมก็เสียใจจริงๆ แหละกริช  แต่ลมก็ยินดีกับกริชด้วยนะ  กริชรู้ใช่มั้ยว่าถ้ากริชมีความสุข ลมก็มีความสุขด้วย  ว่าแต่... กริชตั้งใจจะมีความสุขหรือเปล่าล่ะ”          ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มบางๆ          “ก็อยากจะมีความสุขนะ...  ยังไม่รู้หรอก ว่าจะมีโอกาสนั้นรึเปล่า”  รอยยิ้มค่อยๆ คลาย  สายตาไหลเลื่อนไปที่แสงเทียน  “ลม...  กริชอยากแต่งงาน...  กริชอยากมีครอบครัว มีลูก...  กริชไม่เคยคิดว่ากริชจะเจอผู้หญิงคนไหนที่กริชจะรักได้...  แต่...  แต่กริชเจอปราง...”          “ดีแล้วกริช...  ดีแล้ว...”          ...น่าแปลก...  ทั้งๆ ที่รู้ดีอยู่แล้ว และคิดว่าทำใจรับความจริงได้แล้ว  แต่การได้ยินเสียงคนอื่นพูด ...โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนนั้นคือกริช... มันก็ยังยากที่จะบังคับใจไม่ให้แกว่งอยู่ดี...          “น้องปรางเค้าดูน่ารักดีนะ...”  ธารณจำได้ว่าเคยเจอกันหลายครั้ง เวลาไปเจอกับเพื่อนๆ ที่ทำงานของกริช  สาวน้อยตัวเล็กๆ หน้าตาสดใส  เหมือนโลกจะเต็มไปด้วยความสุขสำหรับเธอ  แต่ก็ได้ยินกริชเล่าแสดงความชื่นชมอยู่บ่อยครั้ง ว่าเห็นอย่างนี้ก็เถอะ  ทำงานเก่งจนผู้ชายหลายคนต้องอาย          “ยังไม่ได้คบกันหรอกลม...  กริชเพียงแต่คิดว่า อยากจะลองเริ่มต้น... ลองให้โอกาสตัวเองดู...  แต่เค้าจะให้โอกาสกริชหรือเปล่าก็ยังไม่รู้หรอกนะ”          ธารณยิ้ม  ...เป็นยิ้มที่ออกมาจากความรื่นรมย์ครั้งแรก นับตั้งแต่กินไอติมหมดถ้วยเป็นต้นมา...  นี่สิกริชตัวจริง ขนานแท้และดั้งเดิม  ...กริชที่เป็นสุภาพบุรุษ...  กริชที่จะไม่ยอมจับปลาสองมือ  กริชที่จะไม่เคยตั้งใจทำให้ใครต้องเสียใจ  ...กริชที่ลมรักและภูมิใจที่สุด...          “ลม...  คืนนี้ลมอยู่เป็นเพื่อนกริชได้มั้ย”  สายตาที่มองมาวิงวอนเปิดเผย          หัวใจธารณกระตุก  ทำนบที่คิดว่าสร้างไว้มั่นคงแข็งแรงดีแล้วกลับถล่มทลายอย่างง่ายดาย  ใบหน้าของเพื่อนชายซึ่งกำลังกลับกลายเป็นอดีตพร่าเลือนไปในเงาวูบไหวของแสงเทียน          ...ไม่ได้หรอกกริช... ไม่ได้...  ชายหนุ่มร่ำร้องอยู่ในใจ  ...ถ้าลมอยู่กับกริชคืนนี้แล้ว ลมกลัวว่าลมจะไม่ยอมปล่อยให้กริชจากลมไป...          “กริชขอโทษ”  เสียงแผ่วเบาข้ามโต๊ะมาราวกับข้ามทะเลทรายแสนไกล  “กริชขอโทษ ลม  ...กริชรู้ว่ากริชไม่ควรขอ  กริชเห็นแก่ตัว...  แต่...  กริชกลัว... ลม...  พรุ่งนี้ โลกของกริชคงเปลี่ยนไป... เปลี่ยนไปมาก...  กริชเหงา...  ตั้งแต่พรุ่งนี้ กริชต้องเดินคนเดียว...”          เสียงพูดขาดหายไป มีแต่เสียงผู้ชายสองคนพยายามที่จะหายใจ และต่อสู้กับความอ่อนแอในหัวใจของตัวเอง... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4          สายน้ำไหลเอื่อยช้า          แสงจันทร์ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ          มองจากศาลาท่าน้ำนี้ไม่เห็นพระจันทร์  ...ไม่ว่าจะบนฟ้าหรือในน้ำ...          เงาบ้านเรือนและหมู่ไม้ริมน้ำตะคุ่มดำตัดกับขอบฟ้า          ลมดึกพัดมาเอื่อยๆ พอที่จะไล่ยุงไม่ให้มารบกวน  แต่ก็ไม่แรงจนรู้สึกหนาว          ท่าน้ำนี้ ที่สองหนุ่มเคยดั้นด้นมาค้นพบ ตั้งแต่สมัยยังเป็นแค่เพื่อนกัน          นั่นมันก็นานมาแล้ว          และเหมือนจะยิ่งแสนนานในความรู้สึก  เมื่อนึกว่าความสุขที่มีด้วยกันมามันมากมายเหลือเกิน          ท้องฟ้านอกเมืองไม่มีแสงไฟรบกวน          แต่เพราะคืนนี้มีแสงจันทร์ จึงไม่ได้เห็นแสงดาวระยับอย่างที่เคยเห็น          คืนนี้มีแสงจันทร์...          แต่กลับไม่เห็นพระจันทร์...          สงสัยนัก          ที่แท้แล้วมีพระจันทร์หรือไม่มี จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 + + + เฮียจ๋า  แปะไว้ก่อนนะเฮีย  อ่านได้หน้าเดียวเอง   แต่ต้องตัดใจเก็บเอาไว้ก่อนเพราะหนูโอกำลังปั่นงานส่ง จารย์เสาร์และอาทิตย์นี้นะคะ  กลับมาวันอาทิตย์  หนูโอ แวะมาอ่านใหม่นะเฮีย + + + อ่านไม่จบ  แต่..เกาะเอาไว้ก่อนนะคะเฮีย..เอ่อ..เรื่องเรียน กับเหล่....หนุ่มๆ  สำคัญมากค่ะเฮีย ปล.  ไปเชียร์อีตาลีดีกว่า..เอิ๊ก..กกก แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 47 00:02:03 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 18 มิ.ย. 47 21:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6          “พักหลังนี่ เราไม่ค่อยได้ออกมานั่งริมน้ำนอกเมืองเลยนะกริช”          “อื้อ...  ก็ลมแหละ กริชชวนก็ไม่ยอมมา  กลัวกลับดึกแล้วนอนน้อย ตื่นขึ้นมาแล้วไม่หล่อใช่ม้า...”          “กลัวทำงานไม่ไหวตะหากเล้า...  แก่แล้ว...  แล้วถึงนอนมาก ตื่นขึ้นมาก็ไม่หล่ออยู่ดี  ใครจะหล่อยี่สิบสี่ชั่วโมงอย่างกริชล่ะ”          “หล่อจริงก็ดีดิ  จะมีแฟนซักสามร้อยหกสิบห้าคน...”          “โลภมาก”          “...”          “จำได้มั้ย  ตอนแรกๆ ที่ลมชวนกริชเปิดแผนที่หาที่นั่งเล่นตอนค่ำๆ ริมน้ำนอกเมืองน่ะ  กริชทำหน้าแปลกใจใหญ่เลย ว่าลมคิดได้ไงเนี่ย”          “แหงสิ  แต่กริชไม่ได้พูดซักคำนะ ว่าลมน่ะเพี้ยน”          “อือ ไม่ได้พูดหรอก  แต่มันฟ้องเต็มหน้าเลย...”          “ก็มันประหลาดนี่นา  ไปนั่งกินเหล้าฟังเพลงกันดีๆ ก็ดีอยู่แล้ว  นึกพิเรนอะไรขึ้นมา อยากมานั่งรับลมริมน้ำ”          “มันเป็นความใฝ่ฝันยามเด็กอะนะ”          “ฝันอะไร  อ๋อ... ฝันอยากจะปล้ำกริชใช่มะ  ว้า... น่าจะกล้าๆ หน่อยนะวันนั้นน่ะ  เสียดายที่กริชไม่รู้ ไม่งั้นจะได้ช่วยสมยอม”          “...”  (ปึ้ก)          “...”  (จับมือไว้)          “...”  (พระจันทร์อยู่ไหน อยากเห็นพระจันทร์)          “...”          “...”          “ลม...”          “หืม...”  (อะไรเหรอ กริช)          “ขอบคุณนะ”          “อืม”  (ไม่เป็นไรหรอก)          “พรุ่งนี้ เราจะยังเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย ลม”          “อื้อ”  (ชั่วชีวิตเลยกริช  ชั่วชีวิต)          “ลมไม่เกลียดกริชใช่มั้ย”          “หึ”  (ไม่มีวันนั้นหรอก กริช)          “ขอบคุณนะลม”          “...”  (แอบยกนิ้วขึ้นมากรีดน้ำออกจากปลายตา) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:40:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันอังคารเย็น          “วิบเหรอ  มีอะไรเปล่า”          “เปล่าหรอก  ออกมาเข้าห้องน้ำ  ยังไม่อยากกลับเข้าห้องประชุมน่ะ”          “วันนี้ก็เลิกค่ำอีกเหรอ  สัมมนายาวจังนะ”          “อื้อ... สงสัยอย่างนี้ทั้งอาทิตย์แหละมั้ง  ...นี่อยู่ไหนเนี่ย เหมือนมีเสียงเรือ”          “อยู่ริมน้ำ  ท่าพระอาทิตย์น่ะ”          “ทำไมวันนี้เลิกงานเร็วล่ะ”          (เงียบไปครู่หนึ่ง)  “วันนี้ไม่ได้ไปทำงานหรอก  เพิ่งตื่นเมื่อบ่ายนี่เอง”          “อ้าว... ทำไมล่ะ  ไม่สบายรึเปล่า  แล้วยังออกมาข้างนอกอีก”          “เปล่าๆ สบายดี  ไม่ได้เป็นอะไร  เมื่อคืนไม่ได้นอนน่ะ  วันนี้เลยโดดซะ”          “อ๋อ... ใช่...  เมื่อวานนัดกินข้าวกับกริชนี่นา  เป็นไงมั่งล่ะ ไม่ได้เจอซะนาน”          (เงียบไปอีกครู่หนึ่ง)  “ฉันเลิกกับกริชแล้วนะ วิบ”          วิวิธแทบทำโทรศัพท์ตกจากมือ          “หา...”  อยากจะถามว่าอะไรนะ  แกพูดใหม่ซิ  แต่ก็ยั้งตัวเองไว้ทัน  ของแบบนี้ได้ยินครั้งเดียวก็เกินพอ  ยิ่งถ้าเป็นคนพูดเอง ไม่ต้องพูดเลยสักครั้งจะยิ่งดีที่สุด          “อื้อ”  คำตอบสั้นๆ ดูเหมือนจะแทนคำอธิบายทุกอย่าง          “แกนั่งอยู่ตรงไหนเนี่ย ลม  อยู่ร้านไหน”          “เปล่าอยู่ร้าน  อยู่สวนสันติ ตรงหัวโค้งถนนน่ะ”          “เออ แกนั่งรอฉันอยู่นั่นเลยนะ  ไม่ต้องขยับไปไหนทั้งสิ้น  เดี๋ยวฉันไปหา”          “อื้อ... ได้ จะรอ”          วางสายโทรศัพท์ด้วยความกังวล  อย่างน้อยวิวิธก็วางใจได้อยู่อย่าง  ถ้าธารณบอกว่ารอก็แปลว่ารอ  รับรองไม่มีหนีหายไปให้ใจหายใจคว่ำแน่นอน  ...ว่าแต่... ตายละวา  แฟ้มเอกสารยังอยู่ในห้องประชุม  ถ้าเข้าไปเอาคนก็ต้องเห็นว่าเราหนีกลับก่อน  ถ้าทิ้งเอาไว้ พอเค้าเลิกกันเค้าก็ต้องเห็นอยู่ดี  ทำไงดีฟะเนี่ย...          หมุนตัวกลับมาจะแอบแง้มประตูห้องประชุมดูลาดเลา  ก็เจอใบหน้าเคร่งขรึมกับแว่นตากรอบดำเข้าพอดี  ...ไม่ได้รู้ตัวสักนิด ว่าตัวเองยืนขวางทางไปห้องน้ำอยู่...          ...แล้วก็ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว...          ...นี่คงได้ยินหมดแล้ว...  แว้ก... เมื่อกี๊พูดอะไรล่อแหลมไปบ้างรึเปล่าเนี่ย...          พยายามทบทวนบทสนทนาเมื่อครู่  แต่ด้วยความตกใจ เลยนึกอะไรไม่ออกสักอย่าง          “คุณวิวิธมีธุระก็ไปก่อนเถอะครับ  เดี๋ยวเลิกแล้วผมเก็บของไว้ให้”          ชายหนุ่มเลิกคิ้ว  ...รู้ได้ไงว่าเราห่วงของ...          “เอ่อ...”          “ไม่เป็นไรหรอกครับ  ยังไงพรุ่งนี้ก็เจอกันอยู่แล้ว”  ใบหน้าเคร่งขรึมยืนยัน แต่ไม่ยิ้ม          “อ้ะครับ  ขอบคุณ... คุณนภัช... มากครับ”  สัมมนากันมาสองวัน ...ไม่เคยเล้ย... ที่จะต้องพูดกันตัวต่อตัวแบบนี้          ผงกหัวให้หนึ่งที (ลืมยิ้ม)  เสร็จแล้วก็เผ่นแน่บออกมา จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:45:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8          ศานิตกำลังเดินอยู่บนระเบียงอาคารพอดี เมื่อสายตาปะทะกับร่างสูงใหญ่ที่เดินทิ้งระยะตามหลังคุณแม่ของน้องณตเข้ามาที่ด้านหน้าอาคาร          เท้าชะงักกึกอยู่กับที่          ไม่ได้ตั้งใจจะแอบมอง แต่ก็เหมือนแอบมอง  เมื่อกิ่งราชพฤกษ์ด้านนอกอาคารพรางมุมนี้ของระเบียงไว้จากสายตาของคนข้างล่าง          ร่างสูงใหญ่แต่งตัวเหมือนเมื่อวาน สวมแว่นกันแดดดำสนิทเหมือนเมื่อวาน          ศานิตใจเต้นเหมือนเมื่อวาน          รู้สึกละอายจนอยากจะละลายไปเสียตรงนั้น          วันนี้น้องณตไม่ได้วิ่งร้อยเมตรเข้าไปกระแทกคุณป๋าอย่างเมื่อวาน หากแต่กึ่งวิ่งกึ่งกระโดดดึ๋งๆ ไปยกมือไหว้สวัสดีทั้งคุณแม่และคุณป๋าอย่างน่าหยิกเหมือนอย่างทุกวัน (ยกเว้นแค่เมื่อวานวันเดียว)          น้องณตทำท่าหันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาใคร  ศานิตถอยเท้าเข้ามาชิดกำแพงห้องโดยไม่รู้ตัว  ...วันนี้หนุ่มน้อยหลบหน้าเด็กชายมาทั้งวัน  ยังนึกไม่ออกว่าจะทำหน้ายังไง เมื่อเด็กชายเข้ามาแกล้ง เข้ามาคุย เข้ามาเล่นด้วย ...ด้วยความไว้วางใจ...          ศานิตรอจนคุณแม่และคุณป๋าจูงมือน้องณตคนละข้าง เดินกลับไปทางลานจอดรถ แล้วจึงเบี่ยงตัวกลับเข้าไปในห้อง          หยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ขึ้นมามอง  ...ชั่งใจ... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:51:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9          ฟ้ามืดแล้ว  ผู้คนยังคงสัญจรไปมา          ฟ้ามืดแล้ว  ผู้คนที่แวะมาพักผ่อนริมน้ำเริ่มหนาตา          ฟ้ามืดแล้ว  วิวิธเหลือบมองหน้าของเพื่อนหนุ่มที่นั่งพิงกำแพงเตี้ยอยู่ข้างๆ          ตั้งแต่มาถึง ยังไม่เห็นน้ำตาสักหยด          ตั้งแต่มาถึง ได้ฟังคำบอกเล่าสั้นๆ ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น          ตั้งแต่มาถึง วิวิธยังไม่มีปัญญานึกคำพูดปลอบโยนออกซักคำ          ธารณได้แต่นั่งมองน้ำ  วิวิธไม่รู้ว่าเพื่อนคิดอะไรอยู่  ใบหน้าเรียบเฉยนั้น ดูราวกับชินชาไร้ความรู้สึก  มีเพียงสายตาที่วิวิธแอบเห็นเงาจางๆ สะท้อนออกมาเป็นครั้งคราว          ไม่ใช่เงาของความเจ็บปวด          แต่เป็นเงาของความสุข ...หรือความทรงจำของความสุข...          สงสารเพื่อนจนจับใจ  แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรได้  ถึงที่สุดแล้ว ทุกคนต่างก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง          เสียงโทรศัพท์  ชื่อพีรายุปรากฏอยู่บนหน้าจอ          “วิบ  ไปลานหญ้ากัน  ข้าอยากเมา”          “อืม...  อยู่กับลมที่ท่าพระอาทิตย์”          “เอามันมาด้วย  ข้ากำลังไปรับยัยนิด  มันก็อยากเมาเหมือนกัน”          วิวิธวางสาย หันไปบอกเพื่อน          “ไอ้แมนกับยัยนิดอยากเมา  ชวนไปลานหญ้า”          “กินเหล้ามากๆ ไม่ดีหรอก”  ธารณเงยหน้าขึ้นมาว่า  “ไปลานหญ้ากัน” จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:54:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 วันอังคารค่ำ – ร้านลานหญ้า          ปกติร้านลานหญ้าไม่มีบริการรับฝากรถ  แต่สำหรับสี่หนุ่มซึ่งเป็นเหมือนคนในครอบครัวแล้ว หากต้องการจะเมาจนลืมโลก ก็มีช่องจอดรถของเจ้าของร้านซึ่งมักจะว่างอยู่เสมอให้พีรายุอาศัยฝากรถข้ามคืนได้          สี่หนุ่มไม่ได้ใช้บริการนี้บ่อยนัก  แต่ดูเหมือนคืนนี้จะถึงเวลาใช้สิทธิพิเศษของสมาชิกกิตติมศักดิ์เสียที          อาหารสองสามจานถูกสั่งมาพอให้เขี่ยเล่น          วิวิธพยายามหว่านล้อมให้เพื่อนกินอะไรรองท้องเสียบ้าง          ธารณนั่งเงียบๆ จิบเหล้าแก้วแรกมาเกือบชั่วโมงแล้วยังไม่หมดแก้ว          พีรายุนั่งตั้งหน้าตั้งตาดื่มราวกับว่าหิวกระหายมาหลายวัน          ศานิตนั่งเขี่ยอาหารในจาน สลับกับชงเหล้าให้พีรายุ          วิวิธถอนหายใจยาว เอนหลังพิงพนักเก้าอี้          ทอดสายตามองไปยังสระน้ำ          เงาพระจันทร์ยังสุกสว่าง          เย้ายวน...  ท้าทาย...  ล่อหลอกให้ลุ่มหลง...          เผลอเพียงนิดเดียว สายลมยามดึกก็พัดให้ผิวน้ำไหวระริก          พระจันทร์ในน้ำก็พลอยวูบวับดับหายไปด้วย          เหลือเพียงเกล็ดประกายระยิบระยับ          เหมือนจะหัวเราะเยาะคนโง่ ที่หลงคิดว่าในน้ำมีพระจันทร์          แล้วปล่อยให้ตัวเองเปียกปอน... /---- จบแล้วครับ ----/ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 18 มิ.ย. 47 21:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สำนวนยังละเมียดละไมดีเหมือนเดิมค่ะ เมื่อไหร่จะกลับมาเขียนกุญแจข้ามภพต่อคะ จากคุณ : คนรออ่าน - [ 19 มิ.ย. 47 03:39:35 A:82.5.66.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ต่างคนต่างหดหู่ ศานิตนี่จะสงสารดีมั้ยเนี่ย ชอบคนมีลูกมีเมีย หุหุ เงาจันทร์ในน้ำหายไป แต่งได้ดีเชียวครับ ปล. เรื่องที่ผมพึ่งลงเฮียไม่แวะไปเลยอ่ะ ชักน้อยใจแล้ว นี่แน่ะๆ จากคุณ : ณัฐกร - [ 19 มิ.ย. 47 04:01:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านจบแล้วค่ะ สงสารศานิตเหมือนกันนะเนี่ย แต่สงสารสุดๆเลย คือ ลม อ่ะ  ทำไมเป็นคนดีแบบนี้หนอ เห็นเขามีควาสุข ก็มีความสุขแล้วเน๊อะ ตอนจบ  จบได้ดีมากๆเลยค่ะ   ปล. ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  ว่าต้นอ้อเป็นยังไง รู้แต่ว่า  ต้นอ้อเป็นหญ้าชนิดนึงคะ  แต่มันอาจจะถูกมองว่าไม่สวย เห็นเขาเรียกหญ้าที่ไปทำไม้กวาดว่าต้นอ้อเหมือนกัน คุณพีท  อาจจะเคยเป็นนะคะ จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 19 มิ.ย. 47 08:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เค้าอ่านมาตั้งนาน.. เพิ่งมาเก็ทอ้ะ... ง่ะ... เชื่องช้าจริงๆเลยนะคะ ^^' จากคุณ : p_jung - [ 19 มิ.ย. 47 08:46:25 A:203.149.40.207 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 อะนะ เฮียขา อย่าดองนานนะคะ นู๋จะรอ ร้อ รอ ป.ล. คิดฮอดหลายเด้อ อิจฉาคนได้ไปฮันนีมูน รอบที่เท่า ไหร่ไม่รู้ เอิ้กก อิจฉาเฟ้ยยยยยยยย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 19 มิ.ย. 47 11:21:12 A:202.44.32.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 แว้บมาหวัดดีค่ะ...ไม่เจ๊อะ กันนาน คิดถึงจังเล้ยยยย.. จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 19 มิ.ย. 47 13:07:10 A:203.113.51.103 X:203.113.86.116 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อย่างศานิตนี่ เป็นแค่หลงรูปละมัง เป็นห่วงกริชกับปรางมากกว่า ชอบชื่อเรื่อง เรื่องก็เข้ากับชื่อเรื่องด้วย จากคุณ : scottie - [ 19 มิ.ย. 47 13:11:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พระจันทร์อยู่ข้างๆเราเวลาที่ใจสับสนเสมอ ไม่รู้ทำไม เวลาเศร้าหรือผิดหวัง ต้องไปยืนข้างหน้าต่างเวลาค่ำๆ มองหาพระจันทร์ เห็นเสี้ยวนึงก็ยังดี คราวนี้ น้องพีท กลับมาพร้อมเรื่องประทับใจ อ่านเพลินดีค่ะ น่ารักมาก จากคุณ : ป้าเอม - [ 19 มิ.ย. 47 16:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สงสารศานิตกะลมจังเลย เศร้าๆ  T_T ปล. อย่าลืมเที่ยวเผื่อด้วยนะคะ จากคุณ : immuno - [ 20 มิ.ย. 47 15:00:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นใจ ลม นะคะ ศานิตด้วย ชอบมิตรภาพในหมู่เพื่อนของคน เหล่านี้ค่ะ ชอบความเปรียบของเรื่องด้วยค่ะ รออ่านเรื่อง(ที่ดอง)ของคุณพีทอยู่นะคะ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ 20 มิ.ย. 47 19:41:45 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ย่อง ๆ มาเซฟไปก่อนฮับ จากคุณ : รสา รสา - [ 20 มิ.ย. 47 21:12:20 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผู้กำกับอยู่ไหนเนี้ยะ มัยบทผมเป็นงี้อ่ะ ผมเป็นคนรักเดียวใจเดียวนา อย่างงี้ผมเสียหมด จากคุณ : กริช - [ 21 มิ.ย. 47 09:55:35 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แต่เรื่องนี้ดีจัง เค้าเรียกว่างดงามทางภาษาน่ะคับ เรื่องที่ค้างก็รอนะเฮีย เมื่อไหร่ลงอ่ะ นายณัฐกรยังไม่เรียกไปกินไอติมเลยอ่ะ จากคุณ : กริช - [ 21 มิ.ย. 47 09:57:08 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คนชื่นชอบฯ อ่านจบแล้วค่ะ ^-^ อยากถามคุณ คุณพีท (PeterPuck) หน่อยน่ะคะ ในบรรดาสี่หนุ่ม(ทั้งหนุ่มสาว และหนุ่มชาย) วิวิธเป็นเหมือนหัวหน้ากลุ่ม แต่เขามีเรื่องราวค่อนข้างเรียบมากที่สุดในบรรดาเพื่อนทั้งหมด พระจันทร์ในน้ำจึงเปรียบเสมือนชีวิตของพีรายุ ศานิต และธารณ ใช่ไหมค่ะ...(บางทีคนชื่นชอบฯ อาจจะทายผิดน่ะคะ ^^) คนชื่นชอบฯ มองว่าพระจันทร์ในน้ำเป็นภาพที่สวยสดงดงามนะคะ แต่คนที่คิดว่าพระจันทร์ในน้ำมีอยู่จริงคงมีไม่กี่คนหรอกค่ะ พีรายุ ศานิต และธารณ เอง น่าเป็นคนที่ชื่นชอบความสวยงามของธรรมชาติ (คนชื่นชอบฯ คิดอย่างนั้นนะคะ) แต่เขารู้ดีว่าพระจันทร์ในน้ำไม่มีอยู่จริง เพราะพวกเขาต่างเป็นคนที่มีเหตุผล มีสติ รู้ในสิ่งที่ควรทำและไม่ควรทำ(ไม่ได้กระโจมลงน้ำเพื่อไปคว้าพระจันทร์) แม้ว่าผลนั้นจะทำให้เขาไม่มีความสุขมากนัก ดังนั้นคนชื่นชอบฯ จึงมองว่า "พระจันทร์ในน้ำ" ของเรื่องนี้ คือ ความสวยงามที่ปรากฏให้เห็นในผิวน้ำมากกว่าคนโง่ที่หลงคิดว่าพระจันทร์มีอยู่ในน้ำจริงน่ะคะ ป.ล 1 อยากเชียร์ให้คุณพีทเขียนเพิ่มในส่วนของวิวิธกับด๊อกเตอร์นภัชอีกน่ะคะ... ป.ล 2 เด็กชายกำมือสองข้างชูไว้ข้างหู (ไม่สนเอากำมือแนบติดหู แบบทำนองรับไม่ได้ ไม่อยากฟังบ้างหรือค่ะ) ป.ล 3 น้องณต อ่านว่า โน้ต หรือเปล่าค่ะ   ป.ล 4 นั่งอ่านอยู่นานว่า "ห้องตรง" คืออะไร จึงต้องร้อง อ๋อ ฮ่องกงนี่เอง... อิอิ ชอบเรื่องที่คุณพีทแต่งนะคะ แล้วจะรออ่านอีกค่ะ...^^ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 21 มิ.ย. 47 18:37:43 A:203.113.32.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 มีหนุ่มหล่อหลายคนจัง คนไม่หล่อหมดสิทธิ์ - -" อ่านสนุกและเพลินดีครับ จากคุณ : ศล - [ 22 มิ.ย. 47 15:22:03 A:203.185.132.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 กลับมาแล้วคร้าบ... กลับมาแล้วก็ต้องรีบมาคุยซะหน่อย เดี๋ยวลงแดงอะนะ หุๆๆ ---- คุณพยาบาลจอมขมังเวทย์ ---- งานส่งอาจารย์ไปถึงไหนแล้วตัวเอง นี่วันอังคารแล้วนะ (แปลว่ามาอ่านซะดีๆ ฮ่าๆๆ) เห็นด้วยว่าเรื่องเรียนสำคัญมาก และเรื่องเหล่หนุ่มๆ ก็สำคัญมากเช่นกัน (ไปเหล่มาหลายวัน   เหอๆๆๆ) ป.ล. อิตาล่งอิตาลีไม่สน แต่หนุ่มอิตาลี... ไม่ปฏิเสธฮับ ---- คุณคนรออ่าน ---- คนรออ่านคนไหนน้อ... แต่รู้ว่ามีคนรออ่านก็ดีใจหลายแล้วครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ และกุญแจข้ามภพก็... กำลังบ่มอยู่คับ แหะๆๆ สงสัยอีกหลายเดือนกว่าจะได้ที่อะนะ เอิ๊ก ---- นายณัฐกร ---- หดหู่ไปรึเปล่าเนี่ย สถานการณ์พาไปนะ  จริงๆ แล้วตั้งใจให้ฮาตะหาก (งือ... เหงื่อตก  เค้าเขียนยังไงให้ฮากันล่ะนี่ หือ) ขอบคุณสำหรับคำชมนะเพื่อนเก่า ส่วนศานิต จะสงสารมั้ย ก็สุดแต่ความเมตตาของท่านก็แล้วกันนะ (ว่าแต่อย่าลืมไอติม  คุณกริชทวงแล้วเห็นมะ) ป.ล. เรื่องนั้นน่ะ เดี๋ยวเซ่ ยังไม่อยู่เฟ้ย เพิ่งกลับม้า... (ถ้าจำโค้ดได้จะทุบหัวกลับ) ---- คุณต้นอ้อสีม่วง ---- เนอะครับ ศานิตน่าสงสารเนอะครับ นายณัฐกร (คนข้างบน) น่ะใจร้าย  เหอๆๆๆ ส่วนนายลมน่ะ คงไม่ได้ดีอะไรเป็นพิเศษมั้งครับ แต่เค้าคงรักของเค้าจริงๆ อะนะ เวลาเราเห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็มีความสุขด้วยนะครับ (ชาบชึ้งฉุดๆ) ดีใจที่ชอบตอนจบนะครับ ขอบคุณครับ ป.ล. ต้นที่ทำไม้กวาดไม่เคยเห็นหรอกครับ เห็นแต่ตอนเป็นไม้กวาดแล้ว หุๆๆ ต้นอ้อนี่... ผมนึกถึงเพลง "ทุ่งอ้อ" ของสาว สาว สาวครับ นึกถึงทีไรก็เห็นภาพทุ่งเขียวระบัด มีสาวๆ สามคนวิ่งไปวิ่งมาทุกที อิๆๆ ---- คุณหมูพีหน้าละอ่อน ---- เงอ... อ่านมาตั้งนานเพิ่งมาเก็ทเหรอครับ เก็ทอะไรเหรอครับ มะเข้าจายอะ... งือ...  แหะๆๆ ว่างๆ มาอธิบายด้วยเด้อ ---- คุณโอเลี้ยงผู้น่ากลัว ---- อีกไม่กี่เดือนละมังครับคุณน้อง รอไปก่อนนะตัวเอง ป.ล. อย่ามาอิจฉาเราเลย เพราะว่า... เดี๋ยวมัวแต่อิจฉาจนไม่เป็นอันทำทีสิสนะคับ (คือเรื่องให้อิจฉามันเยอะนะคับ) ป.ล. สอง เอาอีกแล้วนะ นัดกันแล้วให้นายบอนโทรมาเยาะเย้ยเราอีกแล้ว ใจร้ายที่สุด เชอะ ---- คุณซอมพอแดง ---- หวัดดีด้วยคร้าบ ไม่เจอกันนานจริงๆ คิดถึงเหมือนกัน ฝนตกทางโน้นหรือเปล่าครับ ทางนี้ไม่หนาวเลย ออกจะร้อนแบบอบๆ อีกต่างหากนะ ป.ล. ไว้จะตามไปถล่มในกระทู้ (ช่วงนี้อารมณ์ร้อยกรองยังไม่ขึ้นเลยอะ เหอะๆๆ) ---- คุณก๊อตตี้ ---- แว้ก ช่วยด้วย วันนี้สามบรรทัดแน่ะ แว้ก (อีกที --> หลบถังที่คุณก๊อตตี้ขว้างมาเป็นของขวัญ) ล้อเล่นนะตัวเอง อิๆๆ ของศานิตสงสัยจะเป็นอย่างที่ว่ากระมังครับ แหม คุณป๋าแกออกจะบะละฮึ่มซะขนาดน้าน (แถมยัยหนูนิดก็ออกจะไร้เดียงสาบวกอ่อนหัดอีกต่างหาก ย่อมเกิดอาการหวามไหวได้ง่ายเป็นธรรมดา) แต่ไปห่วงกริชกะปรางทำไมล่ะหนอ เค้ายังไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย ป.ล. ดีใจที่ชอบชื่อเรื่องคร้าบ แต่งือ ทำให้เขียนเรื่องต่อไปลำบากเลยนะนี่ เดี๋ยวไม่ถูกใจแควนๆ เหมือนเรื่องนี้ ---- ป้าเอมแสนงาม ---- เมื่อคืนป้าเอมได้มองหาพระจันทร์หรือเปล่าครับ เป็นเสี้ยวนี้ดเดียว  ตอนหัวค่ำอยู่ทางทิศตะวันตก ไม่รู้ว่าแรมกี่ค่ำ แต่เสี้ยวบางกำลังดี สวยเหลือเกิน ถ้าไม่ได้มองหาพระจันทร์ก็ดีแล้วครับ เพราะแสดงว่ากำลังอารมณ์ดี ฮี่ๆๆ (สงสัยกำลังออนเอ็มอยู่กะเด็กๆ แน่เล้ย..) ขอบคุณสำหรับคำชมและกำลังใจครับ อยากเขียนให้อ่านได้เพลินๆ ดีใจครับผม ---- คุณ immuno ผู้คลั่งไคล้ฤดูฝน ---- อย่าเศร้ามากเลยครับ โอ๋ๆๆ ชีวิตมันก็อย่างงี้แหละนะ มีผิดหวังบ้าง สมหวังบ้างไปตามเรื่อง ว่าแต่ใครๆ ก็สงสารศานิตกับธารณกันทั้งนั้น นี่ผมเขียนใจร้ายไปรึเปล่าเนี่ย เหอๆๆ ป.ล. เที่ยวเผื่อไปเรียบร้อยแล้ว ได้รับประสบการณ์ร่วมปะครับ ---- คุณบุ๊คมาร์ค ---- แล้วอีกสองหนุ่มที่เหลือไม่เห็นใจบ้างเหรอครับ หุๆๆ มิตรภาพในหมู่เพื่อนของคนเหล่านี้ ก็คงคล้ายๆ คนทั่วไปแหละครับ แบบที่ซี้กันมาก ร้องห่มร้องไห้ด้วยกันก็พอมี แบบที่เผลอเป็นไม่ได้ แอบจิกตีกันข้างหลังก็ไม่น้อย เพียงแต่ "คนเหล่านี้" เวลาจิกตีกันน่ะ มักจะมีสีสันสะท้านโลกันต์กว่าคนเหล่าอื่น เลยมักจะเตะตากว่านะครับ ว่ามะ ขอบคุณที่คอยให้กำลังใจนะครับ ส่วนอีกเรื่อง (บ่มครับ ไม่ใช่ดอง) ก็รอก่อนนะตัวเองนะ แหะๆๆ ---- คุณรสา รสา ---- เซฟๆๆ ครับ อย่าลืมใส่รหัสลับนะครับ เดี๋ยวคนอื่นแอบย่องมาเปิดตู้เซฟครับ คร่อก... ---- คุณกริช (ทั้งสองหน นี่ยังไม่มีอมยิ้มอีกเหรอครับตัวเอง ) ---- ผู้กำกับไม่อยู่ครับ อยู่แต่คนเขียนบท แทนได้มะ ฮ่าๆๆ กริชในเรื่องก็รักเดียวใจเดียวเหมือนกันครับ รักทีละคนไง  ถ้าจะรักคนใหม่ก็ต้องเลิกรักคนเก่าก่อนนะ (คุณกริชคนนี้ไม่เสียหรอกครับ ผมว่าเพื่อนๆ บนถนนรู้จักคุณดีอยู่แล้ว หุๆๆ) ขอบคุณครับ คุณกริชชมซะเลิศลอยเลยนะ ดีใจที่สอบผ่านครับ  ไม่รู้คราวหน้าจะรอดตัวอีกหรือเปล่า ส่วนเรื่องที่ค้าง ยังบ่มอยู่ครับ ยังบ่มอยู่ ลงแน่ แต่ขอบ่มให้ได้ที่ก่อนนะ เหอะๆๆ ป.ล. แจ้งนายณัฐกรไปข้างบนแล้วครับ ว่าโปรดเรียกพวกเราไปกินติมด่วน ---- คุณคนชื่นชอบนิยาย ตายิ้มหยี ---- แหะๆๆ  นายวิวิธเรียบไปเหรอครับ สงสัยเป็นประเภทแหยน่ะสิครับ ไม่ค่อยกล้าอะนะ เลยไม่ค่อยโลดโผน ที่จริงอาการ "ไม่กล้า" ของวิวิธ ก็อาจเหมือนกับคนที่เห็นพระจันทร์ในน้ำ แล้วไม่กล้าแม้แต่จะคิดก็เป็นได้ครับ รู้สึกปลาบปลื้มอย่างมหาศาล ที่คุณคนชื่นชอบฯ อุตส่าห์สละเวลาคุยแลกเปลี่ยนกัน ต้องคุยตอบซะหน่อยแล้วครับ จริงอย่างที่คุณคนชื่นชอบฯ ว่านะครับ คนที่เห็นพระจันทร์ในน้ำ แล้วคิดว่ามีอยู่จริงคงมีน้อย เพราะเราเติบโตขึ้นมา เรียนรู้มาว่าพระจันทร์อยู่บนฟ้า และน้ำเพียงแต่สะท้อนภาพของสิ่งต่างๆ ไม่ได้มีสิ่งเหล่านั้นอยู่จริงครับ มองอีกมุมหนึ่ง หลายๆ เรื่องในชีวิต (รวมถึงเรื่องความรัก อันเป็นอภิมหาอมตะนิรันดร์ theme ของวรรณกรรม) บางทียากที่คนเราจะแยกแยะ ว่าสิ่งนั้นจริง หรือไม่จริง ตัวอย่างเช่น อาจจะมีซักครั้ง ที่ใครซักคนผ่านเข้ามาในชีวิต บางทีเราอาจจะต้องหยุด แล้วตั้งคำถามกับตัวเองว่า เอ๊ะ...นี่มันของจริง  หรือว่า ยังไม่ใช่ ...แค่คล้ายของจริง... รู้สึกปลื้มมากจริงๆ นะ (เชื่อแล้ว ว่าคุณคนชื่นชอบฯ นี่ ชื่นชอบนิยายจริงๆ อ่านได้ลึกล้ำเฉียบขาด) อย่างในกรณีของเรื่องนี้ - พีรายุไม่ใช่คนที่เห็นพระจันทร์ในน้ำ น้องเอ๊ดเป็นคนที่ตัดสินใจกระโจน ทั้งๆ ที่รู้ว่าในน้ำไม่มีพระจันทร์ พีรายุเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ ที่พลอยร่วมรู้สึกไปด้วย - ธารณเป็นคนที่ได้เลือกพระจันทร์ในน้ำมาแต่ต้น (ทั้งที่รู้อีกเหมือนกัน) แล้ววันที่ความจริงปรากฏว่าในน้ำไม่มีพระจันทร์ ก็มาถึงในที่สุด (แล้วเจ้าตัวก็เปียกปอนในที่สุด) - ศานิตเห็นพระจันทร์ในน้ำอยู่ตรงหน้า ใกล้จนใจเผลอกระโจนลงไปแล้วครึ่งดวง ตอนนี้ก็เลยต้องเหยียบเบรคแบบสุดตัว - วิวิธ (ผู้ไม่ค่อยโลดโผนเอาซะเลย) เห็นพระจันทร์ไหวๆ อยู่เหมือนกัน แต่คงจะเป็นคนที่ปลอดภัยที่สุดในเวลานี้ ที่รักษาระยะห่าง ไม่ยอมเผลอเฉียดไปใกล้บ่อน้ำเอาเสียเลย อืม... พอเขียนแจกแจงออกมาแล้ว ก็จริงอย่างที่คุณคนชื่นชอบฯ สรุปไว้จริงๆ แหละ ว่าทั้งสี่คนก็รู้อยู่แก่ใจว่าในน้ำไม่มีพระจันทร์ แม้กระนั้น ก็ยังตัดสินใจเลือกต่างๆ กัน และก็จริงอย่างที่คุณคนชื่นชอบฯ ว่าอีกเหมือนกัน แม้การตัดสินใจนั้น อาจจะทำให้เค้าไม่มีความสุขมากนัก แต่เค้าก็มีภาพที่งดงามของพระจันทร์ในน้ำอยู่กับตัวเอง ไม่ว่าหลังจากนั้นจะเป็นยังไงต่อไปก็ตามครับ แว้ก... นี่เราเม้าท์มากไปรึเปล่าเนี่ย แหะๆๆ ขอโทษด้วยครับง เอาใหม่ โทษคุณคนชื่นชอบฯ ดีกว่า มาชวนเม้าท์ ฮ่าๆๆ เอิ๊ก ป.ล. หนึ่ง ได้เลยครับ  แต่ก็คงเรียบๆ อย่างนี้แหละนะครับ ตาวิวิธนี่... ไม่ค่อยได้เรื่องหรอกครับ เหอะๆๆ ป.ล. สอง  อ๋อ น้องณตแกไม่ได้ไม่อยากฟังหรอกครับ ผมเดาๆ ว่าแกคงทำท่าแบบเทเลทับบี้หรืออะไรซักอย่างในการ์ตูนมั้งครับ แหะๆ ป.ล. สาม อ่านว่า "นด" ครับ  แต่ที่ตอนแรกศานิตเรียกน้อง "โณ้ต..." น่ะ ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจน่ะครับ อิๆๆ ป.ล. สี่  ถูกต้องแล้วคร้าบ.... ---- คุณศล ---- อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ  คุณศล โผล่มาได้ไง เห็นข้อความที่คุณศลฝากไว้ในครึ่งแรกแล้วนะครับ แต่มาตอบตรงนี้ทีเดียวเลยนะ ไม่ได้เห็นกันนาน  เดินถนนบ่อยมะครับหมู่นี้ หวังว่าจะได้เห็นเรื่องสั้นของคุณศลเรื่อยๆ นะครับ (ผมออกจะเป็นแฟนคนนึงนะเนี่ย) ดีใจที่อ่านแล้วเพลิน ขอบคุณครับ ว่าแต่ หนุ่มหล่อจริงๆ มีไม่เยอะหรอกนะ คนอ่านแหละ มักจะจินตนาการเอาเอง ว่าตัวเอกในเรื่องที่ตัวเองอ่านจะต้องหล่อต้องสวย ที่ผมเขียนว่า "หล่อ" จริงๆ ในเรื่องนี้น่ะ มีไม่กี่คนหรอกคร้าบ (สรุปว่าไม่หล่อก็มีสิทธิ์--แห้ว--เหมือนกันนะคร้าบ) เอิ๊ก แว้ก... นี่เราตอบกระทู้ยาวปานนี้เชียวเหรอเนี่ย (น่ากลัวจริงๆ) จริงๆ แล้วตั้งใจจะเม้าท์ต่ออีกหน่อย พอดี๊ เพื่อนโทรมาตามไปติวซะแล้วครับ (เสาร์นี้สอบคอมพรีฯ งือ...) ขอตัววิ่งไปก่อนนะครับ แล้วจะหาจังหวะกลับมาถนนใหม่ เพื่อนๆ ที่ผมยังไปอ่านไม่ทันก็อย่าเพิ่งน้อยอกน้อยใจ (แบบนายณัฐกร) ไปเลยนะ ต้องหาเวลาไปอ่านได้แน่ๆ ครับ ขอให้ทุกคนที่กำลังจะสอบ (เหมือนข้าพเจ้า) โชคดีหลายๆ ครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 22 มิ.ย. 47 17:13:53 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อืมมมมมม อืมมมมมม เคยอยากกระโดดลงไปจับพระจันทร์ในน้ำเหมือนกันเวลาอยู่ที่ต่างจังหวัดแล้วออกไปนั่งตกปลา แต่แค่เห็นน้ำนิ่งๆมืดๆในคลองก็กลัวจนพำลคิดไปว่าในน้ำมืดๆนั่นมันจะมีตัวประหลาดอะไรอยู่ข้างล่างอ๊ะป่าวหว่า ตัวเปียกน่ะไม่เท่าไหร่ จับพระจันทร์ไม่ได้ก็ไม่เห็นจะเป็นไร แต่ถ้าโดดลงไปแล้วมีตัวไรไม่รู้มาจับขาไว้ล่ะก็.... บรื๊อออออว์ว์ว์........  ไม่เอาไม่นึก ปล. ไม่ใช่ว่าไม่ชินอะไรหลอกครับ เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าตอนจบมันเป็นไงเลยพูดอะไรไม่ได้ ก็มาอืมมมๆ เอาไว้ก่อน จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 22 มิ.ย. 47 18:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตามมารายงานตัวค่ะ ตอนนี้อยู่ กทม แล้วค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 23 มิ.ย. 47 07:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แปะ ไว้ก่อนนะเฮีย เฮียหายไปไหนมาอ่ะ ไม่ส่งข่าวส่งคราวกันบ้างเลย หรือหายไปกับหนุ่มที่ไหนอีกอ่ะ แง๊งงงงงๆๆๆๆ นู๋ไม่ยอมนะเฮีย คิดถึงหลายเน้อออออๆๆๆๆ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 23 มิ.ย. 47 18:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ว้า... ดึกอีกแล้ว (กว่าจะเขียนโปรแกรมเสร็จไปหน่อยนึง) แวะมาตอบกระทู้แป๊บนึงครับ แล้วจะแอบไปอ่านเรื่องด้วย ไม่ได้อ่านมานาน กระทู้ขึ้นเพียบอีกแล้ว ---- คุณคนเดินดินกินข้าวแกง ---- อ้า... อืม... อืม... ตกลงชินก็ชินครับ อิๆๆ คราวนี้รู้ตอนจบแล้ว เลยได้พูดยาวเลยนะ (แต่ก็ยังขึ้นต้นด้วย โอม... เอ๊ย อืม... อยู่ดี) น่าน... คิดอะไรไปถึงไหน ถ้ามีตัวอะไรจับขาจริงๆ ล่ะก็ ตัวใครตัวท่านคร้าบ... บรื๊อส์... ---- คุณรวยระรินกลิ่นชา ---- มารายงานตัวหรือมาเยาะเย้ยนะตัวเอง ได้ยินว่านัดกันอีกแล้วนะ น่าหมั่นไส้มากครับ ว่างๆ โทรมาแจ้งความคืบหน้าบ้างนะ ---- คุณเปียร์รุส ---- อย่าแปะนานนะเฟ้ย อ่านมั่ง ไม่งั้นเดี๋ยวมีแก้แค้น เหอๆๆ หายไปกะหนุ่มที่ไหนล่ะ มีหนุ่มเดียวเท่านั้นแหละจ้า รู้ๆ กันอยู่ เหอๆๆ อย่าเลย อย่าเลย... รู้หรอกนะ ว่าไปเที่ยวไหนกันมา เชอะ... อิจฉาครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 23 มิ.ย. 47 23:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 31 จำโค๊ดไม่ได้อ่ะดีแล้ว ไม่งั้นผมโดนทุบหัวแหงๆ อิอิ จากคุณ : ณัฐกร - [ 24 มิ.ย. 47 01:03:08 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เอ่อ ดันลืมรหัสลับ ทำไงดีคะ ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 24 มิ.ย. 47 15:18:08 ]

ความคิดเห็นที่ 33 Code ไรอ่ะคับ Da Vinci Code ป่าว จากคุณ : กริช - [ 24 มิ.ย. 47 22:29:35 A:10.11.20.73 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เฮียอ่านจบแล้ว อึ้ง ๆ ไปพักใหญ่ ๆ เฮ้ยนี่มันแนวเดียวกันกับของตานั่นอีกแล้วเหรอ แต่ทว่า เฮียขา คุณวิวิธ เนี่ยะ นู๋ขอได้มะเฮีย เอิ๊กๆๆ เอาจริงๆ นะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 25 มิ.ย. 47 00:40:00 ]

ความคิดเห็นที่ 35 "กริชเป็นคนเยือกเย็น" น่าชมคนเขียนบทนะเนี้ยะ เหมือนตัวผมเปี๊ยบ เก่งจัง เค้ารู้ได้ไงอ่ะ สงสัยต้องมีรางวัล จากคุณ : กริช - [ 25 มิ.ย. 47 10:29:11 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาอ่านล่ะ เดี๋ยวหาว่าเราชอบกินยาดอง เอ๊ย... ชอบดองนิยาย เหมือนใครบางคนที่หายไป *** ครึ่งแรก(เข้ากับกระแสชะมัด) ..แต่ในเมื่อพี่รู้ว่าน้องจะจากไปเพื่อไปเจ็บ  แล้วจะไม่ให้พี่ห่วงยังไงไหว... (ชอบชื่อพีรายุจัง ฟังเพราะดี หึๆ) *** ครึ่งหลัง เศร้า... สงสารลมอ้ะ แต่สงสัยว่าปรางจะรู้ไหมว่ากริชเป็นยังไง *** จากคุณ : อุณากรรณ - [ 25 มิ.ย. 47 11:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อุอุ ตามมาอ่านด้วยคนค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้ซักเท่าไร แต่อ่านแล้วชอบนะคะ...         เฮียตั้งชื่อได้ดีจัง อ่านแล้วเห็นภาพพจน์.... ประมาณมองได้อย่างเดียว... จับต้องไม่ได้ ... ถ้าอยากไขว่คว้า... อาจทำให้ตัวเองเจ็บ(เปียก)ไปด้วย... จากคุณ : อรพิม - [ 25 มิ.ย. 47 22:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เพิ่งออกมาจากป่า  ขอนิดเถอะเฮีย...หนุ่มๆ น่ะ...เอ๊ะ..ยังไง ก็ไอ้จ๊ะกะน้องระรวยอะดิ  เห็นแล้วอดมะได้  แทกทีมกันทวงจังนิยายน่ะ  ถามจริงเหอะนะมันอ่านมั่งเปล่า ที่ถามนี่เป็นห่วงหรอกนะ เพราะคนหนึ่งก็เข้าโครงการขยายเวลาการศึกษาไปซะงั้น ส่วนอีกหนึ่งก็เข้ามาตลุยฝุ่นที่กรุงเทพซะอีก เอาเวลาที่ไหนมาอ่านฟระ  หรือว่ามาทวงเพื่อความสะใจ อ้อ..สำหรับเฮีย.....จบเมื่อไหร่บอกนะคะ หนูจะตามไปอ่านค่ะ....อ้อ...เอาหยั่งหนูมั่งก็ได้นะคะเฮีย.....เขียนมันซะแต่เรื่องสั้นดิ....รับรองไม่โดนทวง....เหอๆๆๆๆ จากคุณ : SONG982 - [ 26 มิ.ย. 47 05:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เฮ้อ ไม่ได้เข้าเน็ตมาอีกหลายวัน ต้องขออภัยๆ เพื่อนๆ พี่น้องด้วยที่มิได้มาตอบเป็นนาน เนื่องด้วยบิดาคุณพีทเข้า ร.พ. ไปตั้งกะสัปดาห์ที่แล้ว ทำให้ไม่มีเน็ตใช้น่ะจิ ช่วงนี้อย่าว่าแต่เน็ตเลย ไฟฟ้าจะเสียบปลั๊กคอมก็ไม่มี เลยเขียนอะไรก็ไม่ได้ (แม้แต่ข้อเสนอวิจัยที่จะต้องส่งพรุ่งนี้...แว้ก จะจบมั้ยเนี่ย) ขออภัยที่ตอบรายบุคคลไม่ได้นะครับ เพราะกำลังจะวิ่งไป ร.พ. อีกแย้ว แวะมาขอโทษขอโพย (แจ๊กพ็อตสิบล้าน?) ก่อน เดี๋ยวจะหายไปนานอีก ขอบคุณหลายๆ คร้าบ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 4 ก.ค. 47 08:39:21 ]

ความคิดเห็นที่ 40 แวะมาบอกว่า  อ่านแล้วนะคะ.. แต่ว่า...เออ...เอ.อ.... เออ...ออ.... คือ...  ไม่มีความคิดเห็นแระกัน จากคุณ : หนูยี - [ 5 ก.ค. 47 18:42:26 ]

ความคิดเห็นที่ 41 หายเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 6 ก.ค. 47 18:48:39 ]