"ถ้าวันหนึ่งคุณหยิบปากกาขึ้นมาเขียนคุณจะเขียนเรื่องอะไร"
เคยมีคนถามฉันเหมือนกันว่าจะเขียนเรื่องอะไรดี ฉันตอบไปว่า
"คงเขียนเรื่องที่ออกมาจากจินตนาการมั้ง หรือไม่ก็เขียนอะไรเกี่ยวกับชีวิตคงจะสนุกดี แต่ชีวิตฉันก็ไม่ได้น่าสนใจสักเท่าไหร่"
ฉันเคยได้ยินบางคนบอกว่า "เรื่องงานเขียนเนี่ยไม่ไหวหรอก ให้อ่านพอได้ แต่ให้ไปเขียนเนี่ยไม่ไหวมันตื้อไปหมด"
บางอย่างก็ขึ้นกับพรสวรรค์บางอย่างขึ้นกับความถนัดหรือ การฝึกฝน แต่ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เกิดจากจินตนาการส่งที่อยู่ในสมองและจิตใจ จนกระทั่งวินาทีที่จรดปลายปากกาแล้วเริ่มเขียนลงไปบนกระดาษนั่นแหละเรื่องของคุณถึงได้เริ่มขึ้น
วันหนึ่งฉันนั่งรถไปเรื่อย ๆ เกิดความคิดเรื่องราวหลายอย่างขึ้นมาในสมอง คงจะสนุกน่าดูนะถ้าเราสามารถเล่าให้คนหลาย ๆ คนฟังได้ผ่านตัวหนังสือ ฉันคิดว่านักเขียนหลาย ๆ คนก็คงเริ่มจากตรงจุดนี้เหมือนกัน
เวลาที่นักเขียนหลาย ๆ คน เขียนนิยายหรือเรื่องราวของตัวเองเขาต้องสร้างตัวละคร อารมณ์ความรู้สึก สถานที่เรื่องราว ต่าง ๆ ลงไป ทำให้มันมีชิวิตโลดแล่นบนตัวอักษรและหน้ากระดาษ แม้แต่ผู้เขียนเอง ยังรู้สึกหลงรักหรือชอบตัวละครบางตัวที่ตนเองเขียนขึ้นมา ในทางกลับกันนักเขียนเองก็ยังไม่ชอบตัวละครบางตัวที่ตนเองสร้างขึ้นมา
แล้วถ้าคุณเป็นผู้อ่านล่ะ หลายครั้งที่หัวเราะ ร้องไห้ ไปกับเรื่องราว หรือข้อความที่ผู้เขียนถ่ายทอดมาให้ ผู้อ่านบางคนเข้าถึงอารมณ์จนนึกว่าตัวเองเป็นนางเอก หรือ ตัวละครไปเลยก็มี จะเรียกว่าเป็นผู้อ่านที่ดีก็ไม่เชิงเพราะว่าเข้าถึงอารมณ์ซะเหลือเกิน
"แล้วเธอจะเขียนเรื่องอะไรล่ะ" ฉันถามตัวเอง
"อืม ไว้ขอคิดดูก่อนนะ แล้วค่อยเขียน แต่ฉันชอบอ่านเหมือนกัน นิยาย เรื่องสั้น มีดี ๆ หลายเรื่องเลยให้พวกเราได้อ่าน"
"แล้วเธอได้อะไรจากการอ่านล่ะ" เสียงถามก้องในหัว
"อย่างน้อยฉันก็ได้อ่านเรื่องสนุก ขีวิตต่าง ๆ ของผู้คน จิตนาการล้ำลึกของผู้เขียน สนุกดีออก อ้อ อีกอย่างทำให้การอ่านฉันดีขึ้น รู้คำศัพท์ใหม่ ๆ ด้วย"
"แต่รู้ไหมฉันได้อะไรอย่างหนึ่งระหว่างการเป็นผู้อ่านและผู้เขียน" ฉันบอกตัวเองกลับคืน
ฉันนั่งหลับตาพักหนึ่งแล้วบอกกับตัวเองว่า
"ทุกครั้งที่ฉันอ่านเรื่องสั้น นิยาย หรือเมื่อใดก็ตามที่ฉันเขียนเรื่องราวอะไรก็ตาม เวลาที่ฉันวางปากกาที่เขียน ฉันวางหนังสือที่อ่าน ฉันหันกลับมามองชีวิตจริงของฉัน หรือมองทุก ๆ ชีวิตรอบข้าง ทุกสิ่งทุกอย่าง สิ่งที่ฉันค้นพบก็คือแท้ที่จริงพวกเราทุกคนนี่แหละเป็นทั้งผู้อ่านผู้เขียน ทุกชีวิต ทุกคน ต่างก็ใช้ตัวเองนี่แหละเป็นปากกาเขียนเรื่องราวของตนเองให้เดินไปข้างหน้า โลกเรานี้เหมือนกับเป็นสมุดเล่มหนาหน้ากระดาษว่างเปล่า มีผู้คนเปรียเหมือนปากกานับล้าน ๆ ด้ามที่เขียนลงไป บางคนก็เขียนเรื่องดี เรื่องชั่ว บางคนมักง่ายทำหน้ากระดาษสกปรกเลอะเทอะ ขาดวิ่น บางคนเขียนมากมายจนบดบังเรื่องราวของคนอื่น บางคนก็ดีเหลือเกิน ช่วยลบคำผิดแก้ไขเรื่องราวของคนอื่นที่เขียนผิดพลาด แท้ที่จริงพวกเราทุกคนนี่แหละคือตัวละคร คือผู้เขียนที่แท้จริง ที่โลดแล่นอยู่บนนิยายไม่รู้จบที่เรียกว่า โลก พวกเราคงเขียนมันไปเรื่อย ๆ จนกว่าปากกาจะหมดหมึก แต่สิ่งสำคัญที่พวกเราควรจะจำไว้ในใจก็คือ หมึกทุกหยดที่เราเขียนจงเขียนเพื่อสร้างความสุข เพื่อความดี และช่วยเหลือผู้อื่น อย่างน้อยเวลาที่ปากกาเราหมดหมึก ผู้เขียนหรือผู้อ่านคนอื่นก็จะจดจำเรื่องที่เราเขียนไว้ไปอีกนาน"
ฉันลืมตาขึ้น พลางคิดว่าชีวิตคนเราก็คือผู้เขียนที่แท้จริงในขณะเดียวกันเราก็เป็นผู้อ่านที่ได้อ่านเรื่องของคนอื่นด้วย ฉันคิดได้ดังนั้นก็เริ่มหยิบปากกาขึ้นมา ว่าแต่ว่าจะเริ่มเขียนเรื่องอะไรดีล่ะเนี่ย
แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 47 12:49:07
จากคุณ :
Joecan
- [
19 มิ.ย. 47 10:15:13
]