ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) ห้องรับแขกในบ้านของรชตะและรัชดาแคบลงถนัดใจ เมื่อทั้งสมาชิกในบ้าน ทนายความและตำรวจต่างมานั่งอยู่ด้วยกันเพื่อฟังสิ่งที่นายตำรวจหนุ่มสวมแว่นสายตาเรียกว่า’นิทาน’ ซึ่งเขาเป็นคำที่มักใช้เรียกข้อสันนิษฐานที่ยังไม่อยาก’ฟันธง’ลงไปด้วยเหตุผลหลาย ๆ ประการ และประการหนึ่งก็คือ ยังไม่มีรายละเอียดมากเพียงพอ เนื่องจากเป็นคดีที่อยู่นอกเหนือจากความรับผิดชอบโดยตรง ซึ่งโอกาสที่คดีจะพลิกผันไปจากข้อสันนิษฐานนั้นยังมีโอกาสเป็นไปได้ “คดีนี้เป็นคดีอะไรกันแน่ครับ ผู้หมวด” ร.ต.ต. พิมลถามอีกครั้ง “บอกยากครับ” ร.ต.ต. ประณตสารภาพตรง ๆ พลางถอนใจ เหลือบมองรชตะและรัชดา “ผมว่าเราค่อยๆ ดูกันไปแล้ว คุณสรุปเองจะดีกว่า ผลการชันสูตรเบื้องต้นหมอว่าไงบ้างครับ” “เสียชีวิตเพราะสารพิษครับ แต่สารอะไรต้องรอผลแล็บอีกที แต่ดูจากอาการเบื้องต้นแล้วน่าจะเป็นสารพิษพวกสตริกนิน” “เอาละครับ สมมติว่าถ้าคุณรู้ตัวว่าคุณถูกวางยาคุณจะทำอย่างไรครับ คุณทนาย” ทนายความนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ผมคงเรียกให้คนช่วย ถ้าร้องไม่ออกก็คงจะทำยังไงก็ได้ให้มีคนมาช่วย” ประณตกล่าวขอบคุณแล้วหันไปถามพิมลแบบไม่ให้ทันตั้งตัว “ทำยังไงก็ได้ให้มีคนมาช่วย ถ้าเป็นคุณคุณจะทำยังไง” “เขียน Dying Message ไว้สิครับ “ ชายหนุ่มร่างสูงพยักหน้าช้า ๆ กับคำตอบ “ถ้าคุณตั้งใจจะฆ่าตัวตาย คุณจะเตรียมการยังไงบ้าง” ตำรวจหนุ่มในเครื่องแบบเงียบไปครู่หนึ่ง “ผมคงจะเขียนจดหมายลาตายสั่งเสียเรื่องต่าง ๆ ไว้ให้เรียบร้อยก่อน ผมอาจจะใช้โอกาสที่ไหน ๆ ก็จะตายอยู่แล้วป้ายความผิดให้คนที่ผมต้องการกำจัดก็ได้ คุณเองก็ทราบดีนี่ครับว่าคำให้การของคนที่เชื่อว่าตนเองจะตายและตายลงในเวลาต่อมาเป็นคำให้การที่นับว่าเชื่อถือได้” “ผมเกรงว่าคนทั่วไปจะไม่ทราบเรื่องนี้หรอกนะครับ ผู้หมวด” ประณตแย้ง ใช่ว่าสิ่งที่พิมลพูดจะเป็นไปไม่ได้ แต่เหมือนกับว่าเขาอ่านนิยายมากไปสักหน่อย “อีกอย่างหนึ่ง ถ้าผมอยากโยนความผิดให้ใครผมคงจะระบุชื่อเขาให้ชัดไปเลยมากกว่า การเขียนแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ อย่างนี้ออกจะเสี่ยงกับการทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปหน่อยมั้งครับ เพราะถ้านั่นเป็นหัวของอักษรไทยซึ่งบ่งชี้ถึงฆาตกรที่อยู่ในบริเวณนั้นวันนี้จริง นอกจากคุณทรายขวัญก็ยังมีคุณเทิด คุณชำนาญ เผลอ ๆ ยังอาจจะหมายถึงชื่อผมได้อีกด้วยซ้ำไป” “ผมจะบอกให้นะครับ คุณตำรวจ” ทนายความเสริม “ถึงคุณเงินยวงเธอจะเรียกผมมาคุยเรื่องการจัดการทรัพย์สินของเธอหลังวางมือพร้อมกับเรื่องพินัยกรรมซึ่งอาจจะเหมือนเป็นการเตรียมเพื่อฆ่าตัวตายก็จริง แต่ผมรู้จักเธอมานานมากพอที่จะรู้ว่าเธอเป็นนักวางแผนที่รอบคอบมากขนาดไหน สมมติว่าถ้าเธอเกิดนึกจะโยนความผิดให้ศัตรูขึ้นมาสักคน ผมพนันได้เลยว่าเธอจะทำอย่างแนบเนียนจนไม่มีข้อสงสัยให้สาวถึงเธอแน่นอน” “ในห้องที่เกิดเหตุมีเอกสารอะไรที่ดูแล้วเป็นจดหมายลาตายหรือสั่งเสียบ้างหรือเปล่าครับ” ทั้งนายร้อยตำรวจและจ่าสิบตำรวจมองตากันแล้วส่ายหน้า “คุณประณตกำลังจะบอกว่าคุณท่านไม่ได้ฆ่าตัวตายใช่มั้ยคะ” ทรายขวัญถามขึ้นมาอย่างร้อนใจ ชายหนุ่มมองเธออย่างเห็นใจ อาการกระสับกระส่ายของเธอไม่ได้มาจากความกลัวที่จะตกเป็นผู้ต้องสงสัย แต่เป็นเพราะอยากรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดกับบุคคลซึ่งเธอกับพี่ชายทั้งรักทั้งเกรงมากกว่า เขาส่ายหน้า รู้สึกอึดอัดกับสายตาหลายคู่ที่มองเขาอย่างคาดหวัง “ผมคิดว่ามีคนวางยาพิษคุณเงินยวง และเธอเองก็ทราบเรื่องนี้ แต่เธอเลือกที่จะทานอาหารนั้นต่อไป ทั้งที่รู้ว่าอาหารนั้นมีพิษ แต่ถ้าจะพูดให้ใกล้เคียงกับสิ่งที่ผมคิดอยู่ก็คือ มีคนเตรียมการให้คุณเงินยวงวางยาพิษตัวเอง” ห้องทั้งห้องเงียบกริบกับสิ่งที่หลายคนไม่คาดคิด “เป็นไปได้มั้ยครับว่าเธอจะทานเข้าไปโดยไม่รู้ตัว “ พิมลเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น เขาชะงักเมื่อเห็นแววตาหลังเลนส์กระจกของนายตำรวจผู้ที่กำลังคลี่คลายปมคดี เขาเพิ่งเคยเห็นตำรวจที่รู้สึกเศร้าใจกับคดีที่ไม่มีคนของตนเข้ามาเกี่ยวข้องเป็นครั้งแรกขนาดนี้ “ถ้าสารพิษนั้นเป็นสตริกนินจริงก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่ทราบ”ประโยคของ ร.ต.ต. ประณตช้า ชัด ทุกคำ “สตริกนินอาจทำเป็นสารละลายได้ แต่สมบัติของสตริกนินอย่างหนึ่งคือ ละลายน้ำได้น้อยและมีรสขม ถ้าคุณเป็นคนติดรสหวานอย่างคุณเงินยวง มีหรือที่จะไม่หยุดตั้งแต่คำแรกที่ทานเข้าไปเมื่อเจอกับรสขม แต่นี่เธอกลับทานอาหารและดื่มนมเข้าไปจนหมด” “ถ้าคุณเงินยวงเธอถูกวางยาจริง โดยไม่มีความคิดที่จะตาย ทำไมเธอไม่กดสัญญาณขอความช่วยเหลือซึ่งอยู่ติดตัวเธอตลอดเวลาแทนที่จะมาเขียน Dying Message หรืออะไรก็ตามแต่ละครับ ผู้หมวดพิมล” ประณตลุกจากเก้าอี้ขึ้นยืนมองทุกคนภายในห้อง “สิ่งที่เธอเขียนเอาไว้ คือสิ่งที่เธอเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคนที่ฆ่าตัวตายควรจะมี แต่เธอไม่สามารถเขียนได้ ” “ณตหมายความว่าลายเส้นบนกระดาษนั่นคือจดหมายลาตายที่คุณเงินยวงพยายามเขียนอย่างนั้นใช่มั้ย” กานตาภาถาม “ครับ ผมเข้าใจอย่างนั้น” จ่าสิบตำรวจซึ่งทำหน้าที่จดสิ่งต่าง ๆ ยกมือขึ้นเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง “สรุปแล้ว ผู้หมวดคิดว่าอาหารที่คุณเงินยวงรับประทานเข้าไปไม่มีสารพิษมาตั้งแต่ต้น แต่มีคนเตรียมมาเพื่อให้เธอใส่ลงในอาหารด้วยตัวเอง ซึ่งสารพิษที่ว่าน่าจะมีรสขมทำให้คุณเงินยวงเธอทราบว่ามีความผิดปกติกับอาหาร แต่เธอก็ยังฝืนรับประทานเข้าไป และพยายามเขียนบอกว่าเธอเป็นคนฆ่าตัวตายเอง ใช่หรือเปล่าครับ” นายตำรวจหนุ่มพยักหน้ารับ พยายามยิ้มให้กับความรอบคอบของนายตำรวจชั้นประทวนนายนั้นแต่ก็ฝืดเต็มทีด้วยความรู้สึกไม่สบายใจกับความคิดและข้อสันนิษฐานของตนเอง --------------------------------- (มีต่อนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 มิ.ย. 47 22:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่ออีกหน่อยค่ะ....โฮ่ย...จบซะที) “ถ้าเป็นอย่างที่คุณประณตว่าขวัญก็ไม่อยู่ในข่ายที่ต้องสงสัยว่าเป็นคนวางยาแล้วใช่มั้ยครับ” เทิดจับมือน้องสาวของตนแน่น และดึงตัวเธอเข้ามากอดด้วยความดีใจเมื่อได้รับคำตอบ ทรายขวัญเองก็รู้สึกไม่ต่างจากพี่ชายของเธอ แต่เธอก็เป็นห่วงความรู้สึกของรัชดามากเช่นกัน ลูกสาวของนายจ้างยิ้มให้เธอแต่ยังมีรอยกังวลฉายชัดในดวงตาแม้กานตาภาจะคอยให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ ก็ตาม “แล้วใครเป็นคนทำกับคุณท่านอย่างนั้นกันคะ คุณประณต” พยาบาลสาวเอ่ยถามหลังจากรวบรวมสติให้สงบลงได้บ้าง “แล้วเขาทำยังไงให้คุณเงินยวงใส่ยาพิษลงไปในอาหารได้คะ ตั้งแต่จัดการเรื่องมดที่โต๊ะคุณท่านเมื่อวาน คุณทนายเข้ามาพบคุณท่านและหลังจากการประชุมภายในหลังจากคุณทนายกลับไปแล้วก็ไม่มีใครเข้ามาในออฟฟิศอีกเลยนะคะ คนรอบคอบอย่างคุณท่านไม่ใช่คนที่ไม่ระมัดระวังหรือไว้วางใจใครง่าย ๆ จนต้องเป็นแบบนี้เลย” ประณตยัดมือสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง ก้มลงมองพื้นนิ่งอยู่ครู่หนึ่งและเม้มปากคล้ายกับกำลังหนักใจที่จะกล่าวต่อไป แต่แล้วก็ระบายลมหายใจยาว “ความรักทำให้คนทำอะไรที่เราคิดไม่ถึงได้นะครับ” “คุณกำลังสงสัยว่าคุณรชตะหรือคุณรัชดาเป็นคนฆ่าแม่ของตัวเองอย่างงั้นเหรอครับ ผู้หมวด” ร.ต.ต.พิมลโพล่งขึ้นมา กานตาภา ทรายขวัญและเทิดมองชายหนุ่มร่างสูงซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อว่าพี่น้องที่ตนรู้จักมานานจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้ “ผมคิดว่าสารพิษน่าจะปนอยู่กับน้ำตาลในซองที่พบในที่เกิดเหตุ” ประณตกล่าว มีนัยบางอย่างในคำพูดของเขา รัชดาขยับออกห่างจากพี่ชายของเธอโดยไม่รู้ตัว “ใคร ๆ ก็เอาซองน้ำตาลมาให้ท่านได้นะ คุณประณต” รชตะแย้ง “ถ้าเป็นซองอย่างที่จัดเป็นสวัสดิการก็เป็นไปได้ครับ แต่ซองที่พบในที่เกิดเหตุเป็นซองใสแบบซิปล็อกลักษณะเดียวกับซองที่ใช้ใส่ยาของคุณเงินยวง ผมไม่คิดว่าคนรอบคอบอย่างคุณเงินยวงจะรับมาใช้อย่างปราศจากข้อสงสัย ถึงคนคนนั้นจะอ้างชื่อคุณท่านก็คงต้องมาถามคุณก่อนแน่ ๆ “ในความคิดของผม คุณรัชดาซึ่งคอยควบคุมอาหารคุณเงินยวงมาตลอดคงไม่เอาน้ำตาลมาให้ท่านแน่ ส่วนคนอื่น ๆ คงไม่กล้าขัดคำสั่งคุณรัชดา ถึงกล้าคุณเงินยวงคงไม่ไว้ใจ ดังนั้นจึงมีคนคนเดียวเท่านั้นที่ทำเป็นประจำโดยที่รู้กันเพียงสองคนจนไม่ต้องตั้งข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับของที่นำมาให้อีก คือ คุณรชตะไงครับ” ร.ต.ต. ประณตมองบุคคลที่ถูกเขาสันนิษฐานว่าเป็นผู้ลงมือด้วยใบหน้านิ่งเฉยและสายตาที่ทุกคนในห้องยากจะเดาความรู้สึกออก รชตะมองตอบแต่แล้วก็ต้องหลบตา ไม่มีคำพูดหรือการกระทำใดๆที่เป็นการปฏิเสธข้อสันนิษฐานนั้น หยาดน้ำอุ่น ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตา “ผมเอาน้ำตาลซองนั้นให้คุณแม่เมื่อเช้านี้เอง ถ้าท่านรู้ว่ามียาพิษทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วย” “เหตุผลเพียงข้อเดียวของท่านคงไม่ต่างจากเหตุผลของแม่ทุกคนที่พร้อมจะทำเพื่อลูกกระมังครับ คุณรชตะ” เสียงของนายตำรวจหนุ่มแห้งหาย “ไม่ว่าผลตอบแทนที่ได้รับจะเป็นอย่างไรก็ตาม” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - -     ในที่สุด รชตะก็ยอมสารภาพว่าเขาเป็นคนผสมยาพิษ ยาเบื่อที่ชำนาญซื้อมาใช้สำหรับเบื่อสุนัข ในน้ำตาลซึ่งเขาแบ่งใส่ซองมาให้คุณเงินยวง แม่ของเขาเอง เขาจงใจพูดเรื่องสุนัขจรจัดทำเสียงดังก่อความรำคาญให้ชำนาญได้ยินด้วยรู้ว่าวัวสันหลังหวะที่เขาจัดการเย็บแผลให้รอดตัวจากโรงฆ่ามานั้นย่อมเข้าใจความหมายของเขาดีและพร้อมจะสนองความประสงค์ของเขาด้วยความกลัวว่าเรื่องของตนจะถูกเปิดเผย การเข้านอกออกในที่พักชำนาญของเขากับคนในครอบครัวถือเป็นเรื่องปกติย่อมไม่มีใครสงสัย การเข้าไปหยิบเอายาพิษที่ชำนาญเอามาอวดให้ดูและคุยว่าใช้จัดการกับสุนัขจรจัดเหล่านั้นเป็นเรื่องไม่ยากเลย และผลพลอยได้อีกประการหนึ่งหากตำรวจสืบทราบได้ถึงสารพิษที่ใช้ก็จะสาวไปถึงชำนาญซึ่งเป็นคนซื้อเป็นคนแรก ถ้าหากสาวลึกเข้าไปมากพอก็จะพบความขัดแย้งระหว่างคุณเงินยวงและผู้จัดการโรงงานคนนี้ ซึ่งมากเพียงพอที่จะตั้งข้อสันนิษฐานว่าชำนาญต้องการฆ่าเจ้านายของตนเพื่อปิดปาก เขาเลือกที่จะไม่ใช้สารพิษชนิดอื่น ๆ เช่น โซเดียมไซยาไนด์ สารที่เป็นส่วนประกอบในน้ำยาที่ใช้ในการทำความสะอาดเครื่องเงินซึ่งสามารถหาได้จากโรงงาน เนื่องจากกลัวว่าตำรวจจะสงสัยว่าเป็นฝีมือของ’คนใน’ ส่วนเหตุผลที่เขาใช้ซองใสสำหรับใส่น้ำตาลไม่มีอะไรมากไปกว่าความสะดวกในการผสมสารพิษลงไปกับน้ำตาล โดยเขาสามารถอ้างกับคุณเงินยวงด้วยว่าจะได้ใช้ให้หมดเป็นคราว ๆ ไปโดยรัชดาไม่สงสัย รชตะเอาซองน้ำตาลเจือสารพิษนั้นให้คุณเงินยวงในขณะที่เขาเข้าไปกอดเธอต่อหน้าประณตและกานตาภานั่นเอง แผนการทุกอย่างนั้นไม่ได้ใช้เวลาเตรียมการนานเลย แผนสังหารนี้เกิดขึ้นหลังจากคุณเงินยวงทำน้ำตาลหกจนเกิดเรื่องและเขาเห็นทนายความเข้าไปสนทนากับเธอ ซึ่งเขารู้ระแคะระคายว่าทนายความมาด้วยเรื่องเกี่ยวกับทรัพย์สินและพินัยกรรมประกอบกับรื่องแกลเลอรี่สาขาใหม่ที่เธอมักจะเรียกจะรัชดามาคุยเกี่ยวกับการดูแลอยู่บ่อยครั้ง สิ่งที่เขาหวาดระแวงตลอดมาว่าแม่รักน้องมากกว่าและพร้อมจะยกทุกสิ่งทุกอย่างให้น้องสาวที่เก่งและฉลาดกว่าเขาหลายเท่าอย่างที่เขาฝังใจจากการที่แม่ไม่เคยให้ความสำคัญกับพ่อในฐานะกรรมการคนหนึ่งของบริษัทเข้าครอบงำและตอกย้ำ พร้อมทั้งสั่งสมองและจับมือให้เขาคิดและทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเขาด้วยโทสะชั่ววูบนั้นเอง เขาได้อาศัยความหวาดกลัวของคนคนหนึ่งและความไว้วางใจของใครอีกคนหนึ่งเป็นเครื่องมือของตนเองอย่างไม่น่าให้อภัย เมื่อมีเวลาได้คิดและกำลังจะแก้ไขในสิ่งที่ตนได้ทำลงไป ก็สายเกินไปเสียแล้ว ความหวาดกลัวกับการสูญเสียในสิ่งที่ตนปรารถนา ทั้งงาน ความใฝ่ฝัน และความรักจากผู้หญิงที่ควรจะรักเขามากกว่าใครผลักดันให้เรื่องเศร้าเกิดขึ้นจากการที่รชตะคิดและเข้าใจผิดไปเองคนเดียวมาตลอด คุณเงินยวง เป็นผู้นำของทั้งครอบครัวและบริษัท การเอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปะปนกันไม่ใช่วิธีการทำงานที่ดีในความคิดของเธอ แม้รับรู้ว่าลูกชายของเธอชอบงานเกี่ยวกับแกลเลอรี่แต่เธอก็รู้ดีว่าเขาไม่อาจดำเนินการในระยะเริ่มต้นด้วยตนเองได้ เธอจึงให้รัชดาเป็นคนดูแลก่อนที่เธอจะโอนทุกสิ่งที่อย่างที่เขาต้องการให้เมื่องานนั้นพร้อมมากพอที่เขาจะประคองเองได้ตลอดรอดฝั่ง เธอรักลูกทั้งสองคนเท่ากันแต่แสดงออกแตกต่างกัน และความผิดเดียวที่เธอมีเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมดนี้ก็คือ การที่เธอนิ่งเงียบเกินไปโดยไม่แสดงออกถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อรชตะและรัชดาให้ชัดเจน น่าเสียดาย ที่รชตะไม่ได้รับรู้ความจริงก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยความสูญเสีย น่าเสียดายสำหรับรัชดา ที่เธอได้รับรู้ว่าแม่เข้าใจถึงความเป็นห่วงของเธอเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย น้ำตาลที่เหลืออยู่ครึ่งซอง เป็นจำนวนน้ำตาลเพียงครึ่งเดียวของจำนวนที่เธอใช้เป็นประจำ คือความพยายามของคุณเงินยวงสำหรับการทำตามคำแนะนำของคนที่เธอรักและรักเธอมากกว่าใคร ทว่าไม่ว่าน้ำตาของใครก็ไม่อาจหมุนเข็มนาฬิกาให้ย้อนทวนกลับมาได้อีกแล้ว ****************************************************** (จบแล้วค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 มิ.ย. 47 22:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบเศร้าแฮะ แต่เอ๊ะ....ซี่รี่ย์แบบนี้มันก็ต้องจบเศร้าอยู่แล้วนี่หว่า? สรุปแล้วเราเดาผิดคนแฮะส้ม เหอๆๆ หนุกดีจ้า จะรออ่านเรื่องของ การะเกด อยู่นะจ๊ะ ปล่อยระเบิดเสร็จก็เผ่นดีกว่าเรา อิๆๆ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 19 มิ.ย. 47 22:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อันนี้เป็นของตอนที่ 1 กับ 2 ค่ะ ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2858480/W2858480.html ตอนที่2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2866085/W2866085.html ไม่รู้ว่าคำตอบจะตรงกับที่คิดไว้กันบ้างไหมคะ ^ ^ *ขอคุยนอกเรื่องนิดนึงนะคะ... เนื่องมาจากข่าวดีของว่าที่บัณฑิต ม. ราชภํฏ ตัว(Z)และฝีมือการจุดชนวนของstyx ก็เลยเกิดอาการ nostalgia ขึ้นมาตอนเลิกเรียนช่วงค่ำแล้วเห็นน้อง ๆ นิติ มช. ปี1 หัดร้องเพลงเชียร์กัน... มานึกดูก็เป็นโชคดีของเราที่เลือกเรียนที่นี่ (เพราะใช้ชีวิตแบบหัวหกก้นขวิดใช้ได้เลยค่ะ...แล้วข้อมูลที่ได้ก็มาจากกิจกรรมพวกนี้ด้วย อันนี้ styx ยืนยันได้) แต่คงเป็นคราวเคราะห์ของมหาวิทยาลัยและอาจารย์ที่มีลูกศิษย์แบบนี้ ^ ^' ....คิดแบบนี้ได้ หรือว่าเราเริ่มแก่แล้วสิเนี่ย...ไม่รู้ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างหรือเปล่าคะ ไม่รู้จะคุยให้ใครฟังจริง ๆ ก็เลยขอรบกวนท่านผู้อ่านช่วยฟังหน่อย...ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ(แล้วก็ขอโทษด้วยที่บ่นมาซะยาวเลย) *มาเข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ... เรื่องของประณตคงไม่หมดแค่ตอนนี้ตอนเดียว อย่างที่มีคนวางระเบิดไว้แถวนี้นั่นแหละค่ะ  ตอนต่อไปกำลังเริ่มเขียนได้ส่วนหนึ่ง แต่ยังคิดชื่อเป็นภาษาไทยอย่างเป็นทางการไม่ออก - -' คงต้องใช้เวลาหน่อย เพราะต้องเริ่มทำ research proposal แล้ว Y_Y แล้วก็ขอแถมท้ายด้วยรูปหนุ่ม(หล่อหรือเปล่าไม่รู้ ) เขาคนนี้เป็นนักไวโอลินชาวเกาหลีชื่อ Kim Soovin ได้รางวัลชนะเลิศมาหลายเวทีแล้วค่ะ (ชนะเลิศรางวัล paganini ตอนอายุแค่ 20 เท่านั้นเอง...เมื่อ8ปีที่แล้ว) เหตุผลเพียงข้อเดียวที่เอารูปมาแปะไว้ คือ เห็นรูปแล้วถูกชะตาแฮะ... เค่นั้นเองแหละค่ะ ^ ^' * สำหรับ...styx  มีคนตายไม่เศร้าได้ไงเนาะ ...เอ๊ะ...หรือไม่เศร้า ? จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 มิ.ย. 47 23:42:37 A:203.172.51.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหะ ๆ ตะกี้ลืม log in (อีกแล้ว) เลยแปะรูปไม่ได้...ขอโทษอีกทีค่ะ คราวนี้รูปคุณ Kim จริง ๆ ละ คิดว่าน่าจะเข้าเค้าผู้หมวดประณตบ้างไหมคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 มิ.ย. 47 23:50:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2858480/W2858480.html ตอนที่2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2866085/W2866085.html เสียดายที่ตอนจบเร็วไปนิดค่ะ เลยยังไม่เป็นนิยายสืบสวน สอบสวนเต็มขั้น เพราะคนอ่านยังไม่มีส่วนร่วมมากเท่าไหร่ แต่ตั้งปมไว้ดีเชียวค่ะ เอาเรื่องใหม่มาลงอีกนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 20 มิ.ย. 47 13:21:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบเศร้าจัง T T จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ ปล. เราก็กำลังเตรียม research proposal เหมียนกัลล์ จะส่งศุกร์หน้าแร้ว ยังไม่ถึงไหนเล้ย ^_^" จากคุณ : ทินา - [ 21 มิ.ย. 47 18:51:58 A:161.200.41.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านครับ จากคุณ : Psycho man - [ 21 มิ.ย. 47 19:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนดีจังค่ะ ถ้าเป็นตอนยาว ได้ลุ้น ได้ช่วยสืบกันสนุกแน่ ตอนท้ายเรื่อง น่าสงสารแม่ลูกครอบครัวนี้ นะคะ ถ้าเพียงแต่จะมีการพูดกันสักนิด เรื่องเศร้าคงไม่เกิด T T จากคุณ : bookmark - [ 21 มิ.ย. 47 20:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รูปคุณ kim นี่ให้ความรู้สึกแบบ ประณ้ต... ประณต ดีนะ (เก่งนะแก ไปหารูปมาจากไหนฟะ? คราวหลังหารูปอีตาบอสไมค์ให้ฉันบ้างสิ!!) ในที่สุดโศกนาฏกรรมเรื่องนี้ก็จบลงนะคะ ความจริงที่เป็นอมตะในเรื่องนี้ก็คือ แม่รักลูกได้เสมอโดยไม่ต้องหาเหตุผลมาประกอบ เพียงแต่ว่าเราไม่รู้ว่าท่านจะแสดงออกอย่างไรเท่านั้นเอง เรื่องนี้มันคงจะไม่เป็นย่างนี้ถ้าหากคนในครอบครัวหันหน้ามาหากัน(ไม่ใช่เบียร์ช้าง) คุยกัน เข้าใจกันให้มากขึ้น... (ชักเหมือนโฆษณาเครือข่ายโทรศัพท์มือถือแฮะ) ว่าแต่ตอนสอบห้องเชียร์เสาร์นี้เราคงกลับไปเชียงใหม่ไม่ได้แล้วอ่ะ ฝากดูน้องๆให้ด้วยเน้อ... แง...อยากกลับเชียงใหม่อ่ะ Y__Y จากคุณ : styx (waidhaya) - [ 22 มิ.ย. 47 17:19:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะเข้ามาคุยหน่อยค่า... ต้องขอขอบคุณจากใจจริงที่อุตส่าห์ช่วยติดตามอ่านจนจบนะคะ ทั้งหมดทั้งมวลของเรื่องที่เกิดขึ้นก็มาจากตอนอ่าน ช่วงสุดท้ายของกลอนไม่ทราบผู้แต่ง(ถ้าใครทราบช่วยบอกหน่อยนะคะ)ที่ว่า So, then, if you love me any, if it's but a little bit, Let me know it while living; I can own and treasure it.   แล้วมันก็เป็นเรื่องเป็นราวแล้วคงจะเป็นบทสรุปเช่นเดียวกับที่เพื่อน ๆ พี่ ๆ แสดงความคิดเห็นกันมาค่ะ ู * ขอบคุณคุณ scottie สำหรับคำแนะนำและ link ค่ะ * จริง ๆ แล้วส่ง proposal วันศุกร์เหมือนกันค่ะ...ส่งแล้วก็เถลไถลไปมา แก้ตัวเองเศร้าค่ะ คุณทินา * ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ คุณ psycho man * แหะ ๆ มีคนบอกว่าเขียนใช้ได้ก็โล่งใจแล้วค่ะ คุณ bookmark * Styx ถ้าแวะเข้ามาดูก็ขอรายงานว่าได้แอบไปดูน้อง ๆ ปิดห้องเชียร์แล้วแว้บนึง แต่มีสายข่าวบอกเล่ามาอีกทอดว่าปีนี้น้องปี 2 เอาจริงแฮะ และ น้องรุ่น 13 สปิริตแรงมากเลยจ้า (สงสัยเลขรุ่นเป็นเหตุ) แต่เพลงดาวมอชอที่เราฟังมา...มันบอกไม่ถูกจริง ๆ เลยอ่ะ - -' * แล้วก็ขอโทษตัว (Z) ด้วยอย่างยิ่งที่คราวที่แล้วเราหาว่าเป็น Styx ไม่มีข้อแก้ตัวใดทั้งทั้งสิ้นจ้ะ * แล้วก็ต้องขอบคุณ ตุณ Janer ที่ช่วยทำ link ไว้ให้ในตอน 1 และ ตอน 2 ด้วยค่ะ ---- ส่วนเรื่องหน้าก็ขอความกรุณาช่วยอ่านด้วยนะคะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 47 22:07:15 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 26 มิ.ย. 47 21:54:28 ]