ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านเลยนะค่ะที่แวะเวียนเข้ามาอ่านกัน ถ้าตอนนี้ไม่สนุกยังไงก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ยังไงจะพยายามเขียนต่อไปนะค่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่4  ความทรงจำสีชา

ผมเอารถไปเก็บ แล้วก็เดินมานั่งที่หน้าบ้าน ผมนึกถึงนิ นิเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมรัก ผมรู้จักกับนิ เพราะเราเรียนคณะเดียวกัน ปีที่ผมเอ็นท์ติดผมไม่ค่อยจะดีใจเท่าไหร่เลย  ผมอยากเป็นนักบิน แต่พ่อ อยากให้ผมเป็นผู้สืบทอดกิจการต่อ ผมเลยทำตามความต้องการของพ่อ ผมไม่อยากให้พ่อผิดหวัง เหมือนกับที่พี่ภาค พี่ชายผมทำ พี่ภาคเป็นพี่ชายคนโตที่พ่อหัวงไว้ว่าอยากให้เป็นคนรับช่วงต่อจากพ่อ แต่พี่ภาคก็ไม่ทำ พี่ภาคเลือกที่จะทำตามความฝันของตัวเอง พี่ภาคเลือกที่จะเป็นหมอ แต่การเป็นหมอมันก็ไม่ได้ทำให้พ่อผิดหวังมากนัก ยังไงพ่อก็ยังภูมิใจ  

ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ต้องเข้ามาเรียนให้กรุงเทพฯ ผมเลยต้องหาเพื่อนใหม่ทั้งหมด  วันแรกที่รู้จักนิ นิเป็นผู้หญิงที่ไม่ถึงกับสวย แต่ก็เป็นคนที่มองแล้วไม่น่าเบื่อ นิใจดี น่ารัก แล้วนิก็เป็นเพื่อนคนแรกของผมในมหาลัย ผมนั่งเรียนติดกับนิเสมอ ไปไหนก็ไปด้วยกันบ่อยๆจนเพื่อนๆที่คณะเอามาแซวกัน จากการที่เรียนด้วยกันความรู้สึกจากเพื่อนก็เริ่มเปลี่ยนไปจนกลายเป็นความรัก หลังจากรับปริญญา พ่อได้ส่งผมไปเรียนต่อต่างประเทศ แรกๆเราก็โทรคุยกันเกือบทุกวัน แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปตามเวลาและระยะทางของมัน  ผมไม่โทษหรอกว่าเธอเป็นคนโลเล เธออาจจะต้องการใครสักคนที่อยู่ด้วยเวลาที่เธอทุกข์ สุข ดีใจ หรือผิดหวัง ซึ่งผมก็คงอยู่ไกลจากเธอเกินไป ไม่สามารถที่จะอยู่กับเธอได้ตลอดเวลา แล้วความทุกข์ก็มักจะมาพร้อมกันเสมอ 2วันหลังจากที่นิ โทรมาบอกว่าเธอพบคนใหม่และพร้อมที่จะให้ผมเปิดโอกาสได้ลองมองใครที่ดีกว่าเธอ ผมก็ได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากป้ามาลัย

“คุณภู”

“ครับ ป้ามาลัยใช่ไหม มีอะไรหรือเปล่า เสียงป้าไม่ค่อยดีเลย”

“คุณท่าน คุณหมอ แล้วก็คุณจันทร์ค่ะ ประสบอุบัติเหตุ” แล้วเสียงป้ามาลัยก็หายไป กลายเป็นเสียงร้องไห้แทน ผมรู้สึกเหมือนโดนก้อนหินหนักๆทับใส่ ความรู้สึกนี้มันเคยเกิดขึ้นกับผมมาแล้วเมื่อตอนผมขึ้นม.4 ตอนที่แม่ผมเสีย ผมจำได้ดีว่า ผมนั่งเศร้าอยู่เป็นเดือน เรื่องแม่คงเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้พี่ภาค ตั้งใจเรียนเป็นหมอ หลังจากนั้นผมก็เลยต้องบินด่วนกลับมา พอผมถึงบ้าน ป้ามาลัยเห็นหน้าผม ก็ได้แต่ร้องไห้ ยิ่งกว่านั้นผมรู้สึกสงสารหลาน 2 คนที่ต้องมากำพร้าตั้งแต่ยังเด็ก ผมตั้งใจว่าจะดูแลหลานๆของผมให้ดีที่สุด

หลังจากที่ผมเริ่มทำใจได้บ้างแล้วป้ามาลัยเล่าถึงวันที่เกิดเหตุให้ฟังว่า พ่อ พี่ภาค และพี่จันทร์ จะไปธุระ วันนั้นพี่ภาคเป็นคนขับรถไป ไม่ได้เอาเด็กๆไปด้วย แล้วเย็นนั้นฝนตกถนนคงลื่น รถเสียหลักแหกโค้ง กว่าคนที่ไร่จะรู้ คนเจ็บก็ถูกส่งเข้าห้อง  I.C.U ไปแล้ว และก็เสียชีวิตในเวลาต่อมา

ผมก็ได้เข้ามาทำงานที่ไร่เป็นจริงเป็นจัง หลังงานศพเสร็จลง แล้วผมก็กลายมาเป็นพ่อทูนหัวของเด็กๆไป เพื่อชดเชยความรู้สึกขาดพ่อและแม่ของเด็กๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังแทนกันไม่ได้อยู่ดี เพราะผมรู้สึกว่า น้องกันย์กลายเป็นเด็กที่เงียบไป อาจเป็นเพราะว่าน้องกันย์ยังไม่สนิทกับผม หรือไม่ก็ยังเสียใจอยู่ แล้วก็ไม่คิดจะให้ใครมาแทนที่พ่อกับแม่ แต่ผมเอง ผมก็ไม่เคยคิดจะเอาตัวเองไปแทนที่พี่ภาคอยู่แล้ว ผมขอแค่ให้เด็กๆมีความสุขกับชีวิตในปัจจุบันก็พอ ........ ส่วนงานที่ไร่ ผมก็มีคุณสกาวใจ ผู้ช่วยคนเดิมของพ่อ สานต่องานให้ผม แต่หลังจากที่ผมทำงานได้ไม่นาน คุณสกาวใจก็ขอลาออกเพื่อจะเตรียมตัวไปแต่งงาน ผมก็เลยขอให้เธอช่วยดูงานจนกว่าผมจะหาคนมาแทนเธอได้ แต่กว่าผมจะหาผู้ช่วยคนใหม่ได้ คุณสกาวใจก็แต่งงานแล้วย้ายไปอยู่กับสามีที่อื่นเรียบร้อยแล้ว แล้วนี่เองก็เป็นสาเหตุให้ผมเลือกคุณเดียร์มาทำงาน เพราะคุณเดียร์ยังโสดอยู่นั่นเอง แล้วก็คงจะทำงานให้กับไร่ได้อีกนาน...ผมก็ตื่นจากภวังค์ตอนที่มีเสียงโทรศัพท์ดัง ใครกันนะโทรมาตอนนี้ แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์ คุณดาเหรอ โทรมาทำไมกันนะ

“ภูผาพูดครับ”

“แหมคุณภู หายออกไปจากงานเมื่อไหร่ค่ะ ดากลับมาอีกทีก็ไม่เห็นแล้ว ดากะจะชวนคุณไปดื่มกันต่อ นี่คุณภูจะนอนยังค่ะ ถ้ายังก็ออกมาสนุกด้วยกันนะค่ะ”

“ไม่ดีกว่าครับดึกแล้ว พรุ่งนี้ผมมีงานแต่เช้า ยังไงคืนนี้เที่ยวให้สนุกนะครับ ฝันดีครับ” แล้วผมก็รีบตัดสายทิ้งโดยไม่ฟังเสียงเรียกของคุณดา

“คุณภู คุณภู.......บ้าจัง ไร้มารยาทที่สุด อยู่ดีๆตัดสายทิ้งอย่างนี้ได้ยังไงนะ”

หลังจากที่วางสายจากคุณดาผมก็ไปอาบน้ำแล้วเข้านอน กว่าคืนนั้นผมจะข่มตาหลับได้ก็เกือบเช้า....

ติ๊ดๆๆๆๆ ๆๆๆ มือป้อมๆควานไปกดเจ้าเสียงน่ารำคาญที่มาช่วยปลุกในตอนเช้า เช้าอีกแล้วเหรอ ไม่อยากให้เช้าเลย อากาศกำลังดี อยากนอนต่ออีกสักชั่วโมงจังเลย กว่าเมื่อคืนจะได้นอนกี่โมงกันนะ รู้แต่ว่าตอนนี้อากาศดีน่านอน ยังก็ช่างเหอะ รีบลุกไปอาบน้ำดีกว่า จะได้ไม่โดนว่าเรื่องตื่นสายอีก ว่าแล้วฉันก็เดินไปเปิดตู้หาเสื้อที่จะใส่วันนี้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเพิ่ง 7.00 เอง วันนี้ตื่นนอนเร็วกว่าเมื่อวาน ลงไปช่วยป้ามาลัยจัดโต๊ะดีกว่า ไหนๆก็ยังเช้าอยู่ ว่าแล้วฉันก็ลงไปชั้นล่าง

“ป้าค่ะ มีอะไรให้เดียร์ช่วยไหม”

“ไม่มีหรอกค่ะ ป้าเตรียมเสร็จแล้ว วันนี้ตื่นเช้าจังนะค่ะ”

“ก็เมื่อวานนี้สายจนคุณภูต้องไปปลุก วันนี้ก็เลยตื่นให้เช้าดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลารบกวนให้ใครไปปลุกค่ะ แล้วยังไม่มีใครลงมาอีกเหรอค่ะ”

“เดียวก็คงลงมาแล้วหละค่ะ ใกล้เวลาอาหารแล้ว คุณเดียร์ รอที่โต๊ะก่อนก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เสียเวลามาก”

อีกพักใหญ่ที่เด็กก็ลงมาพร้อมกันที่โต๊ะ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เดียร์ วันนี้ตื่นเช้ากว่าพ่อภูอีกนะค่ะ”

“นั่นสิ ทำไมวันนี้พี่เดียร์ตื่นเช้าจังครับ”

“แหมถ้าพี่ตื่นสายทุกวันพ่อภูก็หักเงินเดือนพี่หมดสิค่ะ” แล้ววงสนทนายามเช้าก็เริ่มขึ้น จนผ่านไป 15นาที

“เอ แปลกจัง ทำไมวันนี้คุณภูลงมาช้าจังเลย ป้าขึ้นไปตามดีกว่าค่ะ”ก่อนที่ป้ามาลัยจะเดินไปตามคุณภูก็เดินมาพอดี

“ขอโทษที วันนี้ตื่นสายไปหน่อย เลิกคุยได้แล้ว มากินข้าวกันเลยแล้วกันจะได้ไม่สายมากไปกว่านี้”

หลังพูดจบบนโต๊ะก็มีแต่เสียงช้อนกระทบกับจาน

“เออ คุณเดียร์ เมื่อวานนี้ยังตรวจแปลงแรกไม่เสร็จเลย ผมว่าเราคงต้องกลับไปตรวจซ้ำอีกทีแล้วหละ ถ้าเสร็จแล้วไปรอผมที่หน้าบ้านได้เลยนะ”

“ได้ค่ะ” หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร

ที่แปลงดอกไม้

“กุหลาบที่นี่สีสวยดีนะค่ะ สีแดงสดดีจัง”

“สงสัย อีฟ แอบมาจุมพิตกุหลาบที่แปลงละมั้ง เลยเป็นสีแดงสด อ้าวคุณ อย่าทำหน้างงสิ ไม่เคยได้ยินตำนานที่เล่าว่า กุหลาบแดงเกิดจากการที่อีฟก้มลงจูบกุหลาบขาวที่แล้วกุหลาบขาวอายจนเปลี่ยนเป็นสีแดง”

ผมเห็นเดียร์ทำหน้าเอ๋อๆก่อนจะพูดต่อไปว่า“เพิ่งเคยได้ยินนะค่ะ นอกจากกุหลาบแล้วที่นี่ปลูกอะไรอีกเหรอค่ะ”

“ก็มีลิ้นจี่นะ  ไว้จะพาไปดูแล้วกันนะถ้ามีเวลา”

ลิ้นจี่ นึกแล้วน้ำลายไหล ลิ้นจี่อ้วนๆลูกโตๆเนื้อเยอะๆ โอ!!สวรรค์ชัดๆเลย นึกแล้วน้ำลายแทบไหล

“คุณ คุณ ฝันค้างอีกแล้ว เดียวน้ำลายก็ไหลออกมาหรอก เฮ้ยผมคิดผิดหรือเปล่านะที่เลือกคุณมาทำงาน ดูสิเพิ่งเริ่มงานไม่กี่วันก็ชอบมาฝันค้างที่ไร่เรื่อยเลย” แล้วผมก็เห็นค้อนหลายวงส่งมาให้ผม ดูๆไปแล้วเธอคนนี้ก็น่ารัก น่าแกล้งดีนะ

......เวลาก็ผ่านไปเร็วจัง นี่เที่ยงแล้วเหรอ หิวชะมัดเลยเมื่อไหร่คุณภูจะออกจากไร่สะทีนะจะได้ไปกินข้าวเที่ยงนะ หิวนะ ถ้ายังไม่พักนะจะกินกุหลาบให้หมดแปลงเลย แง๊มๆๆๆ

“คุณ คิดไรอยู่ หิวแล้วหละสิ เดียวตรวจตรงนี้อีกนิดนะ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกินกัน อย่าเพิ่งแอบกินดอกไม้ของผมหละ”

เกลียดคนรู้ทันจังเลย คิดอะไรเป็นได้รู้หมดทุกเรื่องเลย แต่ตอนนี้มันก็หิวจริงๆหนิหน่า แต่อดทนอีกนิดก็ได้ สัญญาว่าฉันจะไม่กินกุหลาบของคุณภู แต่ถ้าฉันทนไม่ไหวจริงๆมันอาจจะเข้าไปอยู่ในท้องฉันก็ได้นะ กลิ่นก็หอม ท่าทางน่าจะหวาน คิดแล้วก็อยากลองชิมดูจัง
เวลาผ่านไป 10 นาที มันช่างทรมานคนหิวอย่างฉันเหลือเกิน คุณภูไม่คิดจะหิวข้าวบ้างเหรอ

“ไปคุณ เสร็จแล้วไปหาอะไรกินกันดีกว่า อย่ามองผมอย่างนั้นสิ ผมไม่อร่อยนะ เดียวผมพาไปกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย”

“ไปสิ กินอะไรก็ได้ตอนนี้หิวแล้ว”

“คุณเนี่ยช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่เก็บอารมณ์เลยนะ”

“ก็คนมันหิวหนิหน่า”

ดูท่าทางตอนนี้แล้วผมคิดว่าเธอก็คงไม่ต่างจากเด็ก 5 ขวบ เลยแปลกดีนะ ผมไม่เคยเจอผู้หญิงที่คิดอะไรก็พูดออกมาเลย  มีแต่วางตัว วางท่าให้ดูดีที่สุด

“คุณภู คิดไรอยู่ไปเร็วๆสิ หิวจนตาลายแล้วนะ”

แล้วผมก็ขับรถออกไปกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย ผมไม่รู้ว่าเพราะว่ามันอร่อยหรือเพราะคุณผู้ช่วยผมหิวกันแน่ เลยทำให้เธอกินไปได้ตั้ง 2 ชาม

“ยิ้มอะไรคุณภู มองเดียร์กินอยู่ได้”

“แปลกใจหนะ ไม่ค่อยเห็นผู้หญิงกินเยอะขนาดนี้”

“ไม่ต้องแปลกใจหรอกค่ะ ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจคนพามาเลี้ยงนะ จะสั่งอีก”

“จริงดิ อย่างนี้คงเลี้ยงไม่ไหวแล้วมั้ง อยู่ที่บ้านก็เห็นกินน้อย หรือว่าป้ามาลัยทำอาหารไม่อร่อย”

“ป้ามาลัยก็ทำกับข้าวอร่อยนะค่ะ เพียงแต่วันนี้ใช้พลังงานไปเยอะ เลยต้องชดเชย”

แล้วอาหารมื้อนั่นก็จบลงด้วยการที่เดียร์กินขนมหวานตบท้ายอีก 2 ถ้วย ผมเลยนึกถึงเวลาออกไปทานข้าวกับคุณดา ถ้าเป็นคุณดานะเหรอ อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ดี กินแล้วเดียวอ้วน ดูไม่เป็นธรรมชาติเลย .....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2854959/W2854959.html
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2848427/W2848427.html
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2866094/W2866094.html

แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 47 00:06:26

แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 47 00:04:32