ความคิดเห็นที่ 1               “เฮ้ย!  อะไรวะ  อีกนิดเดียวเอง”  สุ่ย  เกาะตู้คีบพวงกุญแจตุ๊กตา ครั้งละ 200 เยน   สาวในชุด “ยูกะตะ (ชุดลำลองพื้นบ้านของญี่ปุ่น เป็นเสื้อคลุมคาดด้วยผ้าคาดเอว  ลักษณะเดียวกับชุดคลุมอาบน้ำ  มักมีอยู่ประจำทุกห้องในโรงแรมญี่ปุ่น)”  ที่จับจองหยอดเหรียญตู้ของเล่น พลางตีอกชกหัวทึ้งผมตัวเองด้วยความเจ็บใจในห้องตู้เกมของโรงแรมเมืองน้ำแร่  “คินุกาว่า”  ดูช่างน่าขัน               สุ่ย  ตัดสินใจไม่คืนของขวัญตามคำแนะนำของ จิก ที่กำลัง In Love อย่างแรงและยังคงหายหัวไปจากเพื่อนๆ  ชนิดที่ว่าถ้าไม่ใช่รหัสแดงล่ะก็อย่าคิดจะติดต่อไปจะดีกว่า (เพราะมันจะไม่สนใจหรอก)   เธอเก็บกระเป๋าออกบินไป นาริตะ  ทันทีในวันถัดมา ตามกำหนดการ ภารกิจ  E Modern Design  ของเธอ  แต่ก่อนที่จะ เหินฟ้าหาซูชิ เธอกดส่งข้อความถึงชายใจป้ำเจ้าของสร้อยคอทองคำขาว                 “ขอบคุณสำหรับสร้อย  ชอบมากๆ  พี่เป็นพี่ชายที่น่ารักมาก  หนูจะพยายามเป็นน้องสาวที่ดีของพี่นะ”  ฟังดู  อ่อนโยนเกินกว่าที่ตัวเธอจะเป็นไปสักหน่อย  แต่นั่นก็เป็นอะไรที่ดีที่สุดเท่าที่เธอจะคิดได้ (แม้จะใช้เวลาทั้งคืนเพื่อจะคิดแล้วก็ตาม)               “ไม่ได้เรื่องเลยเรา”                 สุ่ย หยุดตีอกชกหัวตัวเอง  หลังจากที่เสียเหรียญร้อยเยนไปเป็นสิบเหรียญ แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมา แม้แต่น้อย  เธอเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องเกมตัดลอบบี้อันเงียบสงบยามค่อนดึกเพื่อกดลิฟต์ขึ้นห้อง  เธอก้าวข้ามสะพานไม้เล็กๆ คร่อมบ่อปลาคร๊าฟย่อมๆ ดูเก๋ไก๋ของโรงแรมชนบทของญี่ปุ่น               “ปั่ก!”  เสียงอวัยวะท้ายของใครบางคน ไถลลงกระแทกสะพานไม้ดังก้อง  ตามด้วยเสียงหัวเราะแบบหลุดกลั้นของใครอีกคนตามมาข้างหลัง  สุ่ย สะบัดหน้าด้วยความงุนงงรู้สึกถึงกระดูกก้นกบที่เจ็บร้าวระบม  เธอสำรวจตัวเองพบว่าเธอเองกำลังกองอยู่บนสะพานไม้ที่มีไอชื้นจับน้อยๆ พอให้สาวกระโดกกระเดกที่สวมรองเท้าแตะและเดินไม่ระวังได้ลื่นล้มก้นจ้ำเบ้าได้  ชุดยูกะตะของเธอที่แต่งได้ไม่เรียบนร้อยอยู่แล้วยิ่งดูหลุดลุ่ยรุ่งริ่งเสียน่าหวาดเสียว               “คิก ๆ ๆ  อุ๊บ!”   เสียงหัวเราะที่ดูเหมือนจะหลุดกลั้นไปแล้ว  ได้สติหยุดไว้ได้ทัน  ชายหนุ่มสูงหน้าขาวตี๋ ดูดีมีตระกูล  เพื่อนร่วมทัวร์เดียวกัน ที่ไม่รู้มาอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่  ทำท่าจะยื่นมือช่วยสาวห้าว แต่ก็ต้องหยุดชะเสียด้วยคำโพล่งของสาวคนนั้นเอง               “นี่คุณ!  มีมารยาทบ้างสิ  มันน่าขำนักหรือไง  มาหัวเราะชาวบ้านแบบนี้....”  ว่าแล้วเธอก็พยุงตัวเองลุกพรวด  หันขวับเดินอาดๆ ขึ้นบันไดข้างลิฟท์อย่างสง่าผ่าเผยและรวดเร็ว  ทั้งที่ความร้าวระบมยังซ่อนอยู่ข้างในแบบไม่ลึกเลยแม้แต่น้อย....               สาวฟอร์มดีใช่ว่าจะเสียฟอร์มไม่เป็น ความจริงแล้ว คนฟอร์มดีต่างหากเล่าที่เสียฟอร์มบ่อยที่สุด  แต่ใครว่า...เสียฟอร์มแล้วจะฟอร์มเสีย  ความจริง...คนเราควรจะเสียฟอร์มซะบ้างสักอาทิตย์ละครั้งสองครั้งเพื่อสิ่งไม่คาดหมายในชิวิต               “ขอโทษนะ!”  สุ่ย ตักอาหารเช้าพร้อมชาเขียวตำหรับแท้ที่ไม่ได้ดีแต่โฆษณา ใส่ถาดเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามชายตี๋หน้าขาว “เรื่องเมื่อคืนนี้”               “อืม...เมื่อคืนยังด่าผมอยู่ฉอดๆ  ไหงวันนี้มาขอโทษผมได้”  เขาตอบตาวาววาบ  ตักไข่ตุ๋นแบบญี่ปุ่นกินไปพลาง                 “ก็คงจะเสียมารยาทไปสักหน่อย  ถ้าไม่ขอบคุณสักคำ”  เธอจัดระเบียบจานอาหารบุฟเฟต์ที่ดูเหมือนว่าจะหยิบตักมามากเกินปกติสำหรับคนทั่วไป                 “ขอบคุณผมทำไม ผมยังไม่ได้ทำอะไร....”  เขาว่า  “นอกจากหัวเราะอย่างไร้มารยาท”  ถึงตรงนี้เขาแสร้งคีบโน่นนี่กินอย่างหน้าตาเฉย               “ชั้นเองคงเป็นคนที่เสียมารยาท  เพราะคุณกำลังจะช่วยฉุดชั้นแล้ว...แต่ชั้นเองที่”    สุ่ยพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย ดูความมั่นใจลดลงพองาม เธอพยายามรักษาสีหน้าให้คงที่  แต่รอยแดงระเรื่อเรืองรองออกมาทางผิวแก้ม  เหมือนจะพยายามบอกว่า เพราะความอายในอาการเสียฟอร์มของเธอเป็นแรงผลักดันให้ทำอะไรงี่เง่าๆ ออกไปเพื่อให้ออกจากที่เกิดเหตุไปให้เร็วที่สุด ในเมื่อคืนวาน   (ทั้งการรีบด่าตัดบท และการเดินขึ้นบันไดแทนการกดรอลิฟท์ ทั้งๆ ที่ห้องพักของตัวเองอยู่ถึงชั้น 5)                 “ตกลงผมรับคำขอบคุณ คุณสุ่ย”  เขาซดชาเขียวสบายใจเฉิบ               “ค่ะ....เฮ้ย!  คุณรู้ชื่อชั้นได้ยังไงน่ะ”  สุ่ยคีบแฮมค้างคาไม่ทันเข้าปาก               “แล้วทำไมถึงจะไม่รู้ล่ะ คุณช่างภาพ”  เขาเอาศอกเท้าโต๊ะมือประสานอยู่ใต้คาง  มองหน้าสาวมั่นอย่างเต็มตา  “จากไหนน้า.....”  เขาแกล้งทำหน้าคิด    “อ้อ  จาก Traveling Art สินะ”               “เฮ้ยเดี๋ยว!  ไม่แฟร์เลย  คุณเป็นใครน่ะ  ชั้นไม่เห็นรู้สักนิด”  เธอกำตะเกียบเคาะปลายลงกับโต๊ะ               “ผม  ป๊อก.....ป๊อก-อิศรา” หนุ่มตี๋รักษาท่าที               “คุณป๊อก...  หา!  ป๊อก-อิศรา    จาก Trendy D น่ะนะ ให้ตายเถอะ!  ชั้นชอบงานคุณมากๆ ! ” เธอร้องเสียดังลั่นห้องอาหาร เสียฟอร์ม อีกที  แต่เหมือนความสนใจคนรอบข้างของเธอถูกรวบรวมมาอยู่ที่ชายหนุ่มตี๋ที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอหมดแล้ว                   “อิมไปกับกิ๊กนะ”               “อื้อ”  เขาตอบรับไปง่ายๆ อย่างงั้น  เมื่อ กิ๊ก เอ่ยปากชวนไปร่วมรับประทานอาหารเย็น  แต่เขาก็แอบประหลาดใจเล็กๆ  ความจริง กิ๊ก ก็มักจะชวนเขาให้ไปไหนมาไหนเป็นเพื่อนอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว   มันแค่แตกต่างกันที่ว่า ทุกครั้งที่เขาไปไหนมาไหนกับ กิ๊ก ก็มักจะเป็นการไปไหนมาไหนเป็นการส่วนตัว สองต่อสอง  ไม่เคยไปเจอเพื่อนๆ ของเธอเลยสักครั้ง   ซึ่งก็น่าจะเป็นเรื่องปกติ ของสาวเชี่ยว (หรือหนุ่มเชี่ยว) ที่ว่า ยิ่งตีกรอบหรือวางพื้นที่ ของ หนุ่มๆ แต่ละคนให้แยกออกจากกันได้ชัดเจนเท่าไหร่ยิ่งปลอดภัยเท่านั้น  วิธีง่ายที่สุดคือการสร้างโลกหนึ่งโลกให้คนหนึ่งคนเสียเลย                 แม้ว่าอิมจะรู้ดี  แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากนักหรอก  “อิม เป็นเพื่อนผู้ชายที่ กิ๊ก สนิทที่สุดเลยนะ”  สาวเจ้าว่าอย่างนั้นก็ดูเหมือนจะเพียงพอ เพราะ กิ๊ก เมื่อถือว่า อิม เป็นเพื่อนสนิทแล้ว แม้ว่าทางปฎิบัติ เธอยังสร้างโลกหนึ่งโลกให้เขาด้วยความเคยชิน  แต่เธอก็ยังเล่าเรื่องราวของโลกอื่นๆ ให้ อิม ได้ฟังอย่างจริงใจ หรืออย่างน้อย อิม ก็คิดเช่นนั้น               คราวนี้  กิ๊ก ชวนเขาออกไปอีกคืน  แต่ว่าไม่ได้ไปด้วยกันสองต่อสองเหมือนเคย               “เพื่อนสมัยเรียนน่ะ  ชื่อพัท พัทเพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่  ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว  ไปกัน ๆ ๆ”  เธอออกจะกระดี๊กระด๊าออดอ้อน  ซึ่งเป็นสิ่งที่ อิมจะต้องแพ้ทุกทีไป               ที่โต๊ะอาหารร้านดังย่านถนนธุรกิจ  สาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเป็นสาวหมวย  ผมสั้นหน้าม้า  ใส่เสื้อฟิตเปรี๊ยะ กับกางเกงเข้ารูปลายดอกพร้อย  พร้อยมากพอๆ กับความมั่นใจของเธอที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด  สองสาวโผกอดกันอย่างไม่แคร์สายตาโต๊ะข้างๆ  กระโดดกระดี๊กระด๊าได้ที่  ก่อนที่ กิ๊ก จะหันมาแนะนำให้ทั้งสองได้รู้จักกัน                 “สวัสดี  แหมดูแต่งตัวเข้า มั่นใจเหลือเกินนะคะ”  การสร้างความประทับใจแรกพบของ อิม มักจะออกมาในรูปของความปากดีเสมอ  นั่นถือเป็นกลยุทธที่เสี่ยงเอาการ               “นั่นถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะ  แบ่งไปสักดอกมั้ยล่ะคะ”  แต่การสร้างความประทับใจของ พัท กลับออกมาในลักษณะของการทำตัวสดใส ไร้สาระไปวันๆ  แม้จะไม่ได้สร้างบทสนทนาโต้ตอบที่เข้มข้น แต่กลับได้บรรยากาศสบายๆ ไปอีกแบบ               หลังจากที่สอบถามทุกข์สุขกันตามแบบแผน  เบ็ดเสร็จ  กิ๊ก ก็หันมาร่ายยาวเรื่องโน้นเรื่องนี้ของ อิม  โดยเฉพาะเรื่องความสามารถรอบด้าน ที่เขาสาระแน ทำเป็นไปหมดเสียทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น ด้าน Creative , Design และความเก่งกาจด้านความถนัดทางคอมพิวเตอร์   เสียอย่างกับโฆษณาชวนเชื่อ  อย่างกับเด็กสาวที่กำลังเห่อ เครื่องออกกำลังกาย เครื่องใหม่ก็ไม่ปาน                 “เกินไปมั้ง”   อิม เบรคเรื่องคุยโวแบบจริง ๆ ของตัวเอง               “โห  พี่ Superman ”   พัท ทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียน อย่างชวนหัว               “แต่ กิ๊ก พูดจริงๆนะ ไม่ได้โม้สักอย่าง   ยอมรับจริงๆ ล่ะ ว่า อิม เป็นคนเก่ง  เก่งหลายอย่างด้วย   แกดูไม่ออกหรือไง”  เธอหันหน้าถามเพื่อน               “ดูออกไม่ออกไม่รู้  แต่รู้ว่า  คุยกับพี่แล้ว”   แม้ว่า พัท จะเป็นเพื่อนกับกิ๊ก  แต่เนื่องจากเธอเรียนจบช้ากว่า อิม ปีนึง เธอจึงเลือกที่จะนับญาติกันตามลำดับขั้นคุณวุฒิ มากกว่า...    “คุยกับพี่แล้ว...ได้ Inspiration หลายอย่างทีเดียว”                 เธอหยิบแก้วดูดน้ำปั่น  มองหน้า อิม ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยตาโตเป็นประกาย จน อิม รู้สึกได้ว่า...  คำที่เธอพูดออกมา  มันมีความหมายอย่างนั้นจริง ๆ จากคุณ : zylo@hotmail.com - [ 25 มิ.ย. 47 16:13:30 A:203.144.247.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2               กลับไปที่เรื่องมะม่วง   ถ้าจะตีค่ากันว่าคนที่บังเอิญอยู่ดีๆ ก็มีมะม่วงหล่นมาให้ชิม  เป็นเรื่องโชคดีล่ะก็  คงต้องตีค่าคำว่าโชคดีไว้ด้วยว่า  เรื่องโชคดีบางเรื่อง ก็นำพาเรื่องวุ่นๆ มาให้ ในหน้าถัดไปได้เหมือนกัน               “แกเล่าใหม่ซิ”   อิมถามย้ำขณะที่ขับรถไปรับ หนิง จากออฟฟิศเพื่อไปส่งที่ งานฉลองครบรอบปี บริษัทสินค้าเลื่องชื่อแห่งหนึ่ง               “อ้อ   มันก็เริ่มจาก เอาเมล็ดธัญพืชปั่นกับ...ของเหลวขาวๆ”                 “ไม่ใช่เรื่องนั้น หมายถึง สุ่ย น่ะ”                 “อ๋อ... มัน E mail มาบอกว่า... มันเจอชายในฝันเข้าให้ ที่ญี่ปุ่น”  น้ำเสียงเชิงเมาท์ 30 เปอร์เซ็นต์               “ว่าแล้ว...เห็นปกติ ก็เหล่กันแต่พวกตี๋ๆ  พอไปเจอหนุ่มญี่ปุ่นเข้า  ก็เข้าล๊อกล่ะสิ”  อิมดีดนิ้วเปาะ               “ใครว่าหนุ่มญี่ปุ่นล่ะจ๊ะ ที่รัก  ก็ไอ้หนุ่มไทยที่ไปด้วยกันนี่แหละ   อะโห  10  วันแห่งความฝันในญี่ปุ่น...”  หนิงทำตาลอยประกายวาววับ                 “กับอีกหลายร้อยวันนรกเมื่อมันกลับมาน่ะสิ  หึ หึ”  เขา หัวเราะด้วยรังสีอำมหิตเป็นเรื่องปกติ                 “หนอยแก...ไม่โรแมนติกเอาซะเลย   มันออกไปเจอคนที่มันปลื้มขนาดนั้น”                 “ก็ถ้าพี่เอกรู้เข้านะแก๊.....”  เขาลากเสียงสูงไปถึงสะพานข้ามแยก  “หึ ๆ ๆ”               “นั่นน่ะสิ   ”  หนิงเปลี่ยนเสียงมาเป็นแบบครุ่นคิดบ้าง....  “หึ...แต่จะรู้ได้ยังไง เขาคงไม่ได้มีพรายกระซิบหรอกนะ”  เธอเปลี่ยนกลับเป็นเสียงเดิม               “เฮ้อ....แต่ว่า สุ่ยมันก็คงไม่ได้อะไรมากมายหรอกมั้ง....ก็คงเหมือนเด็กที่ เวลาที่เราไปค่าย หรือไปทำกิจกรรมอะไรกันอ่ะนะ  เราก็มักจะมี โปรกันไว้สักคน จะได้มีกำลังใจในการทำงานไง  ....  ก็เป็นกันทั้งนั้นใช่มั้ยล่ะ....แกน่ะ ตัวดีซะด้วย”  เขาชกต้นแขนเพื่อนสวยเบาๆ จนกระเด็นไป               “หนอย  มาว่าชั้น อันนั้นมันก็ถูกล่ะ  ไอ้เรื่อง โปร สมัยเด็กๆ วัยรุ่นๆ น่ะ   แต่ว่า...“  เธอทำปากเบี้ยว  คิดอะไรอยู่ในใจ   ก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา  “สุ่ย มันไม่ใช่เด็กๆ แล้วล่ะสิ”               “อย่าบอกนะว่า มันคิดจะเลี้ยงไว้  แล้วมันบอกเค้ารึเปล่าว่ามันน่ะ ไม่ได้โสดนะ”               “แกคิดว่ามันจะไม่บอกหรือไง...!”               “บอกแล้ว! ... แต่ก็ยังไปไหนมาไหนกับไอ้หนุ่มนั่นน่ะเหรอ อืม”               “ก็....10 วันแห่งความฝันไง” หนิงยังคงวนเวียนอยู่กับไอ้ความฝันอะไรของเธอ               “แกกำลังจะบอกว่า ถ้าแบ่งโลกแห่งความฝันได้จริง  เราก็จะตามใจตัวเองให้สุดเหวี่ยงน่ะเหรอ”               “อ้าวหรือไม่ใช่ล่ะคะ เหมือน ซินเดอเรล่า  เจ้าหญิงนิทรา  แก้วหน้าม้า และอื่นๆ”  หนิงเพ้อเจ้อ               “แต่วันหนึ่งมันก็ต้องกลับมา   แล้วทีนี้จะทำยังไงกับ คนในโลกแห่งความฝันที่ดันทะลึ่งมีตัวตนและชีวิตอยู่จริง”                 ก่อนที่บทสนทนาจะเข้มข้นและเจาะลึกมากไปกว่านั้น  เสียงโทรศัพท์ของอิมก็ดังเตือนขึ้นเสียก่อนว่ามีข้อความเข้ามา เขาควานหาโทรศัพท์ยื่นให้ หนิง อ่านให้แทน เพราะว่าเขามักจะไม่รับโทรศัพท์หรืออ่านข้อความเองขณะขับรถ...               “What are you doing back home?  Your  today show is great .miss you!”  เธออ่านตามข้อความ ด้วยน้ำเสียงกระแดะเกินงาม  “แพท?....แพทนี่ใครยะ”  เธอสวมบทแฟนสาวหวงแฟนหนุ่ม ซ้ำยัง แอ็คเซนต์เสียงคำว่า “แพท” ซะน่าหมั่นไส้               “นี่ อย่าก๊ะ...ให้มากนัก  ไม่ใช้ แพท..ท่ะ  แต่เป็นพัทต่างหาก”               “ใครอ่ะ”               “เพื่อน กิ๊ก”               “เอ๋ ?”               ถ้าคนมันจะถูกชะตากันแล้วล่ะก็ บางทีมันก็ไม่มีเหตุผล   เช่นเดียวกับคนจะเกลียดขี้หน้ากันจนบางครั้งเราก็ตำหนิตัวเอง    หลังจากวันแรกที่ทานข้าวด้วยกัน 3 คน อิม กิ๊ก และ พัท คืนนั้น  ก็ดูเหมือนว่า ทั้งสามคน จะเข้ากันได้ด้วยดี  ด้วยความที่ว่า ทั้งกิ๊กและพัท ต่างก็ชื่นชมในความสามารถในตัวของอิมมากเป็นเอาการ  จนไม่ว่าอิมจะขยับตัวทำอะไรสาว 2 คนก็จะเอาไปเมาท์แบบชื่นชมทั้งลับหลังและต่อหน้าไปอย่างเป็นฉากเป็นช่อง จนตอนนี้  พัท กลายเป็น แฟนคลับตัวยงของรายการไปโดยปริยาย  เรื่องที่กิ๊กจะคุยกับพัท ซะกว่าครึ่งก็จะเป็นเรื่องของอิม เช่นเดียวกับที่อิมก็ถามถึงสาวน้อยน่ารักสดใสอยู่บ่อยๆ  เรียกได้ว้าถ้ามี อิม กิ๊กล่ะก็ ต้องมีพัทด้วยเสมอ ไม่ว่าจะมาด้วยตัวเป็นๆ หรือเป็นเพียงการพูดถึงก็ตาม  ล่วงเลยมากว่าเดือนที่ ทั้ง 3 คนผูกเกี่ยวเกาะพัน กันอยู่อย่างแน่นแฟ้น  มันช่างดูเป็นมิตรภาพ 3 คนที่ดีเสียเหลือเกิน  แต่มันก็ดีเสียเหลือ...เกินไปจริงๆ               ปลายอาทิตย์  อิมพารถคู่ใจเข้าอู่ซ่อมระบบไฟภายในและเบรกเล็กๆ น้อยๆ  แต่นั่น...ก็กินเวลาเป็นวัน  เมื่อชายหนุ่มขาดรถ  จึงติดรถเพื่อนสาว กิ๊ก มาที่คอนโดกลางกรุงของเธอและ ก็ถือโอกาสแวะขึ้นไปหมายนั่งเล่นกัน 2 ต่อ 2 สักอึดใจ...  ค่อยต่อรถไฟฟ้ากลับบ้าน  แต่ไม่นานนักระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันออกรส  โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น  พัท นั่นเองคือหมายเลขที่เรียกเข้า เขากดรับสายทันที               “ฮัลโหล ว่าไงคะ”  อิม พูดด้วยน้ำเสียงยิ้มสบาย               “อยู่ไหนคะ”   พัทถามด้วยความสดใสเช่นกัน               “อยู่ ที่คอนโด กิ๊ก  พัทอยู่ไหนคะ”  เขาพูด คะ-ขา กับผู้หญิงเป็นเรื่องปกติ               “อ้อเหรอ...ทำไมอยู่นั่นล่ะคะ”  เธอถามอย่างปกติวิสัย               “ก็เพราะวันนี้ไม่มีรถขับน่ะสิ...เศร้า   เลยต้องติดรถมานี่ก่อนไง” เขาหันมองหน้ากิ๊กยิ้มๆ  กิ๊ก ก็ยังคงฟังเขาพูดคุยหน้าตาระรื่น               “จริงสิ  ไม่ได้เอารถมาเหรอ  .....”  พัท หยุดคิด  “....เดี๋ยวพัทไปรับนะคะ  กำลังกลับบ้านพอดี  ต้องผ่านบ้านพี่อยู่แล้ว”  เธอเสนอ               “ก็ดีสิคะ จะได้แวะขึ้นมาคุยกันก่อน  ดีมะ”  เขาหันหน้าเลิกคิ้วไปทาง กิ๊ก               “ไม่ล่ะ  ถ้าไปคือไปรับพี่ คงไม่แวะขึ้นไป”  พัทว่า  อิมรู้สึกว่าน้ำเสียงแช่มชื่นอันเป็นปกติเของเธอมันเริ่มประหลาดๆ  เสียแล้ว               “ทำไมล่ะ ไหนๆ ก็มาแล้วก็มานั่งคุยกัน”  เขายังคงย้ำถามก่อนที่จะคิดอะไร               “ไม่ล่ะค่ะ  ถ้าพี่จะกลับตอนนี้ พัทจะไปรับค่ะ  จะกลับเลยมั๊ยคะ  แต่ไม่แวะขึ้นไป  พัทอยู่ใกล้ๆ นี่เอง..."   ถึงตรงนี้ อิมมั่นใจแล้วว่า น้ำเสียงของเธอแม้ว่าจะยังคงแสดงออกมาอย่างร่าเริง  แต่เขากลับขนลุกซู่ด้วยบรรยายอึมครึมในที   เขาหันมองหน้ากิ๊กที่ตอนนี้ตีหน้าตายมองหน้าเขาอย่างเรียบเฉยไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ                 “เอ่อ...ถ้าอย่างงั้น”  เขาหยุดอึ้ง  เขาไม่แน่ใจว่า ตาของกิ๊กเป็นสีเขียวจริงๆ หรือเขาคิดมากไปเอง...  เรื่องตัดสินใจง่ายๆ ว่าจะกลับบ้านสบายๆ ดี หรือว่า จะนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน มันกลายเป็นเรื่องยาก แบบที่เขาเองก็ประหลาดใจ  ประหลาดใจว่า...จริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นแน่   เขารู้สึกเหมือนจู่ๆ ก็โผล่เข้ามาในหนังกลางเรื่อง  โดยที่เขาไม่ได้ดูตอนต้นมาก่อน   “ ให้ตายสิ!”  เขาอุทานในใจพองาม                 “พี่จะกลับกับพัท รึเปล่าคะ  พัทจะไปส่งที่บ้าน”  พัทยังคงถามซ้ำ                 “นี่มันอะไรกันนี้...”  อิมพึมพำในใจ   “จะมารับผู้ชายคนหนึ่งที่บ้านเพื่อน แต่จะไม่แวะทักทายเพื่อนสักคำ”   หญิงสาวที่อยู่ในสายโทรศัพท์ สายที่เขาไม่เคยได้คิดอะไรมากมายมาก่อนนอกจากเพื่อน – น้องผู้หญิงน่ารักคนหนึ่ง  หรืออย่างน้อยเขาก็ดีเกินกว่าจะคิดว่ามันจะมีอะไรให้คิด  ก่อนหน้านี้ก็คิดแค่ว่า พัท เป็นเพียงแค่คนที่ชื่นชอบความสามารถของเขา  และสนิทชิดเชื้อกันในฐานะ เพื่อนสนิทของเพื่อนอีกทีหนึ่ง   แต่แล้วเธอจู่ๆ เขาก็รู้ว่าการชื่นชอบความสามารถในตัวคน คนหนึ่งมันอาจรุนแรงจนกลายเป็นอย่างอื่นไปได้จนเจ้าตัวอาจไม่ทันได้สังเกต   และแล้วเขาก็ถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว   จู่โจมอย่างดุดันตรงไปตรงมาขณะที่ผู้หญิงอีกคนยังคงนั่งอยู่ตรงหน้า  และมองหน้าเขาอยู่....แม้ว่าเธอจะไม่รู้แน่ชัดว่าบทสนทนาของเขาและคนในสายในฉบับเต็มจะเป็นอย่างไร แต่นั่นก็คงคาดเดาได้ไม่ยาก  คำถามปรนัย ของสาวในสายช่างดูกดดันในความเรียบง่าย   ช่างเป็นสถานการณ์ที่แยบยล และฉับพลัน  หรือในทางกลับกัน มันก็เป็นสถานการณ์ที่สิ้นคิดสิ้นดี               แต่จะสิ้นคิดหรือไม่  คนที่จะต้องคิดประคับประคองสถานการณ์นี้ดูเหมือนว่าจะต้องเป็นเขาเสียแล้ว... footnote: “Bizarre Love Triangle ”  by New Order : Substance Album, 1987 จากคุณ : zylo@hotmail.com - [ 25 มิ.ย. 47 16:14:45 A:203.144.247.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่าน 4 ตอนแรกได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2772547/W2772547.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2782388/W2782388.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2791835/W2791835.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2866937/W2866937.html จากคุณ : zylo - [ 25 มิ.ย. 47 16:15:40 A:203.144.247.90 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2772547/W2772547.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2782388/W2782388.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2791835/W2791835.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2866937/W2866937.html จากคุณ : scottie - [ 25 มิ.ย. 47 18:21:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดีนะที่ยังคิดออกมามันแปลก อุตส่าห์มาถึงบ้านเพื่อนแต่จะไม่ยอมมาทักมาทาย เอาไงหละทีนี้ จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 25 มิ.ย. 47 22:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ scottie กับ คุณต้นอ้อ อ่านเรื่องทุกเรื่องเลยเหรอครับ...ขยันมาก แต่ก็ ขอบคุณนะครับที่อ่าน จากคุณ : zylo - [ 26 มิ.ย. 47 18:46:15 A:203.113.35.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เย้...ลงชื่อด้วยคน เอามาลงต่อเร็วๆ นะคะ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 47 15:57:25 จากคุณ : กลอนกานต์ - [ 27 มิ.ย. 47 15:56:36 ]