ความคิดเห็นที่ 1 จบแบบที่2 -----------------------------------------------------------  ลาล่าเข้านอนทั้งๆที่หน้าตายังคงบูดเบี้ยว แม่กระรอกมองด้วยความเป็นห่วง ---------------------------------------------------------- เช้าที่สดใส พระอาทิตย์ส่องแสง ให้ความอบอุ่นกับทุกชีวิตบนโลก แม่กระรอกรอลูกน้อยออกมาหวังจะเห็นหน้าตาที่ยิ้มแย้ม ลาล่าเดินออกมาหาแม่ หน้าตากระรอกน้อย ไม่มีแม้รอยยิ้ม แต่ความบูดเบี้ยวบนใบหน้านั้นหายไปแล้ว ตอนนี้ลาล่าเป็นเพียงกระรอกธรรมดา ไม่มีชีวิตชีวาหรือร่าเริงเหมือนอย่างเดิม  " ลาล่าเป็นอะไรหรือลูก ทำไมลูกไม่ยิ้ม"  " หนู้ยิ้มไม่ได้จ๊ะแม่" ลาล่าตอบด้วยใบหน้าที่เฉยชา   แม่กระรอกตกใจกับคำตอบของลูกยกมือขึ้นทาบอก และวิ่งไปตามคุณลุงลาสีเทา ป้ากวาง ลุงเต่าและคุณตานกฮูก มาคุยกับลาล่า   " โธ่ ! หลานรักของป้า นี่หนูไม่ยิ้มเลย รอยยิ้มของหนูหายไปไหน" ป้ากวางพูดขึ้น   " เล่าให้ตาฟังซิ ว่าเิกิดอะไรขึ้น ลาล่า" ลาล่าพยักหน้าและเล่าเรื่องราวด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอาการใดๆ     " หนูออกไปหาเมล็ดพืชกับเพื่อนๆ ที่ป่าเขียว  หนูเจอกระต่ายหน้าบึ้งนั่งอยู่ตัวเดียว เราคุยกันจึงรู้ว่าไม่มีใครคบคุณกระต่าย ทำให้คุณกระต่ายไม่มีเพื่อนและเหงา หนูสงสารเขา และคิดว่าที่ไม่มีใครคบเขาเพราะเขามักจะทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา หนูจึงตัดสินใจยกรอยยิ้มของหนูให้เขาไป"   " โอ้! แม่ลาล่าตัวน้อยของตา ช่างมีจิตใจที่ดีนัก แต่หนูรู้ไหมว่ามันจะทำให้หนูไม่มีรอยยิ้มและหนูจะไม่มีความสุข" คุณตานกฮูกถาม  " หนูรู้ค่ะ  แต่คุณกระต่ายเขาน่าสงสาร เขาไม่มีใครนี่คะ หนูยังมีคุณแม่กระรอก คุณป้ากวาง คณลุงลาสีเทา คุณลุงเต่า คุณตาฮูก และเพื่อนๆ อีกหลายคน ที่จะช่วยสร้างรอยยิ้มอันใหม่ให้หนูได้" "หนูเลยให้รอยยิ้มเขาไป" แม่กระรอกถาม "ค่ะ" ลาล่าพยักหน้า " หนูเป็นเด็กดีมากลาล่า แม่ภูมิใจในตัวลูก ถึงลูกจะไม่มีรอยยิ้มที่สวยงามดังก่อน แต่ลูกก็เป็นลูกแม่ แม่ก็จะยังรักลูกและจะทำให้ลูกมีรอยยิ้มขึ้นมาใหม่"  แม่กระรอกสวมกอดลาล่า  " พวกป้าก้เช่นกัน หนูทำให้พวกป้ามีความสุขและสบายใจที่ได้เห็นรอยยิ้มหนู พวกป้าจะทำให้หนูมีความสุขและกลับมายิ้มอีกครั้ง " " ค่ะ" ลาล่าตอบ เธอรู้สึกว่าที่มุมปากเธอเกิดอาการกระตุก " ลาล่ายิ้มนิดนึงแล้ว" ลุงเต่าเอ่ยอย่างดีใจ   "งั้นพวกเรามาร้องเพลงกันเถอะ ลาล่าจะได้สนุกและมีความสุขและจะได้ยิ้มสวยให้พวกเราเห็นอีกครั้งหนึ่ง"  แล้วทั่วทั้งป่ากว้างก็ดังไปด้วยเสียงเพลงจากเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าของทุกตัว แม่แต่ใบหน้าของลาล่า " อืม! เรากำลังจะยิ้ม"  ว่าแล้วก็ยิ้มกว้างออกมาทีหนึ่ง -----------------------------------------------------------        The End นิทานเรื่องนี้ ( จบแบบนี้) สอนให้รู้ว่า ครอบครัวและคนรอบข้างเป็นกำลังใจที่ดีในการที่ีเราจะเริ่มต้นทำอะไรใหม่อีกครั้ง   เด็กดีควรจะมีนำ้ใจด้วยนะจ๊ะ จากคุณ : มะลิป่า - [ 25 มิ.ย. 47 17:50:14 A:192.168.90.4 X:192.168.93.253, 202.129.48.162 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าจะให้เลือกจริงๆ คิดว่าชอบแบบ 2 เพราะแบบที่สอง รอยยิ้มของลาล่ามีลักษณะปลายเปิด ที่สามารถเพิ่มจำนวนให้คนอื่นได้เรื่อยๆในอนาคตครับ ในขณะที่แบบ 1 เป้นแบบปลายปิด คือได้กลับคืนมาแต่ไม่สามารถขยายผลเพาะพันธุ์แห่งรอยยิ้มไปได้อีก แต่ก็น่ารักทั้งสองแบบนะ จากคุณ : GTW - [ 25 มิ.ย. 47 18:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบแบบสองมากกว่าค่ะ แถมลาล่ายังเป็นคนเสียสละรอยยิ้มเพื่อคนอื่นเองด้วย จากคุณ : scottie - [ 25 มิ.ย. 47 18:22:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าให้เลือกระหว่างสองแบบ ชอบแบบที่สองมากกว่า เพราะรู้สึกว่าลาล่ามีน้ำใจต่อผู้อื่น ละก็เห็นด้วยกับคุณ GTW ค่ะ จากคุณ : กลอนกานต์ - [ 25 มิ.ย. 47 19:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบแบบที่สองเหมือนกันครับ แต่งได้ดีกว่า มีเนื้อเรื่องมีความสัมพันธ์ของตัวละคร ดูอบอุ่นและได้คติกว่า จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 มิ.ย. 47 00:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบแบบที่ 2 เหตุผลนั้น ขออนุญาตลอกความคิดเห็นของอาจารย์ GTW มาใช้นะคะ เวอร์ชั่นทั้งสองเรื่อง สอนให้เรารู้ว่า 1. ควรรู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ซึ่งกันและกัน 2. มิตรภาพสามารถเกิดขึ้นได้เพราะรอยยิ้ม :D 3. สามัคคีคือพลังแห่งความสำเร็จ เห็นได้จากตอนจบแบบที่ 1 น่ะคะ ^^ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 28 มิ.ย. 47 05:42:11 A:203.113.32.9 X: ]