เขาขึ้นลูกธนูอีกดอก ปล่อยพุ่งตรงไปยังหน้าอก ค่อนไปทางขวาของตัววี เจ้าหมีตัวนั้นยืน
นิ่ง ตะลึงไปชั่ววินาที แขนหนากางอ้าออกราวกับจะอ้อนวอนขอความกรุณา ครั้นแล้วมัน
ก็ออกอาการบันดาลโทสะ อุ้งเท้ามโหฬารคว้าข้ามอกแล้วตะครุบลูกธนู มันคำรามเกรี้ยว
กราดดุดันใส่เด็กหนุ่ม

โซ่รั้งมันล้มลง แต่แทนที่จะตะเกียกตะกายลุขึ้นยืนมากเหมือนครั้งก่อนหน้านั้น    มันกลับ
นอนหงายผึ่งตรงที่ล้มลงลง อกอันมโหฬารกำลังหายใจอย่างหนัก

ลูกธนูเข้าไปถึงหัวใจ เขาคิดอย่างปลาบปลื้ม

เขาทิ้งธนู แล่นไปหาขวาน   หยิบขึ้นมา ถ่มน้ำลายใส่ฝ่ามือทั้งสองข้าง  แล้วกุมด้ามแน่น  
เขาปราดเข้าใส่เจ้าหมี หยุดอยู่ห่างจากมันสองหลา เขาพิจารณาดูมันอยู่ชั่วขณะ ไตร่ตรอง
ว่าจะใช้ขวานฟันตรงไหนดี

ตรงนั้นไง  เขาบอกตนเอง ตาเขาหมายตำแหน่งข้างหลังกะโหลกหัวสัตว์ตัวนั้น

เขาย่างเท้าอย่างว่องไว กวัดแกว่งขวานเหนือศีรษะ  กล้ามเนื้อทั่วสรรพางค์กายเกร็งเพื่อ
ให้สัมฤทธิ์ผล

อุ้งเท้าตะปปเขาเลยเหนือข้อเท้าไปแปดนิ้ว กล้ามเนื้อฉีก กระดูกร้าว แรงเหวี่ยงเขาออก
ข้างทางไปไกล ห่างจากเงื้อมมือเจ้าหมีคลุ้มคลั่งตัวนั้น

ขาเขาไม่รู้สึกปวดแต่ก็รู้ว่ามีสิ่งผิดปรกติ เขานอนซบหน้ากับพื้นเฉอะแฉะ รู้สึกถึงความอุ่น
ชื้นกำซาบสู่ผิวหนังที่ถลอก เขานอนอยู่ตรงนั้น จ้องมอง เจ้าหมีตะเกียกตะกาย และแข็งขืน
ขณะมันยืดกายและเกลือกกลิ้ง พยายามเอื้อมอุ้งเท้าให้ถึงเขา เขาไม่รู้สึกอันใดเมื่อรเล็บหนา
ตะปปตะกุยดินห่างสีข้างเขาหลายนิ้ว เขามัวแต่ตะลึงงันกับสิ่งเกิดขึ้นฉับพลันเกินกว่าจะคิด
สิ่งใด

เขาอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานานก่อนจะเคลื่อนกาย ความเจ็บปวดเริ่มมาสู่ขาทีละน้อย เขายอมรับ
มันโดยดุษฎีเพราะมันปลุกเขาตื่นจากภวังค์ เขาหาได้สู้รบกับมันในใจ  เขายอมแพ้ ปล่อยให้
มันทำร้ายเขา ตระหนักว่ามันจะทำให้เขาเคลื่อนไหวและทำการ

เขาพลิกตัวออกและลุกขึ้นนั่ง เขาเจ็บปวดจนต้องขบฟัน เขาชอบ เขารู้แน่ชัดในบัดนั้นว่า
กำลังจะฆ่าเจ้าหมีตัวนั้น เขายังไม่รู้ว่าจะจัดการมันอย่างไร แต่แน่ใจว่าเมื่อเขาจากไปมันคง
ตายไปแล้ว

เขาฉีกเศษผ้าจากชายเสื้อที่ขาดรุ่งริ่ง เขาบิดมันครั้งแล้วครั้งเล่าจนแข็งเหมือนเชือกเส้นยาว
เขาดึงกุกรี(=มีดเล่มน้อย?)มาตัดกิ่งไม้จากพุ่มใกล้ ๆ เขาขลิบจนสั้นเหลือสามนิ้วแล้ววางมีด
ลงบนพื้นดินเขาชักเท้าขวาขึ้นมาแล้วพันเชือกห้ามเลือดเหนือเข่าใช้กิ่งไม้ขันเชนาะให้แน่นเข้า

เมื่อเสร็จกิจเขาหันมาจ้องเจ้าหมี มันหมอบไปแล้ว จากระยะไกลมันดึงเท้าข้างที่ติดกับกึ่ง
ร้องกึ่งคำรามทุกครั้งที่ถูกโซ่จับดึงรั้งไว้

" บาลูเอ๋ย ตอนนี้เจ้ากำลังเสียเลือดอยู่ แต่ข้าจะเข้มแข็งอยู่" เขาร้องลั่น

เขาชายตาดูกุกรีที่หว่างขา ความคิดเกิดแก่เขาในทันที มันง่ายมาก ทำไมเขาไม่ฉุกคิดถึงมา
ก่อน

มีกอไผ่อยู่ไม่เกินสิบห้าหลาจากที่เขานั่ง  เขาจะตัดไผ่มาลำหนึ่งแล้วิดมีดที่ปลายข้างหนึ่ง
เขาหยิบมีดขี้นมาแล้วปักลงดิน  ใช้มันเป็นคายงัดดีดตัวเขาขึ้นมา เขายืนด้วยเท้าข้างซ้าย
ขาข้างขวางอช้า ๆ เพื่อถอนเท้าจากพื้นดิน เขาปลาอยเท้าลงอย่างระมัดระวังทดสอบความ
แข็งแรงกับน้ำหนักตัวอันน้อยนิดของเขา ถึงจะเจ็บแต่ขาก็ทานไหว เขาก้าวไปข้างหน้า
หนึ่งก้าวอย่างระแวงแล้วอีกก้าว ที่เจ็บปวดปะทุราวกับระเบิดลูกย่อม ๆ ทุกคราวที่เท้าขวา
สัมผัสพื้นดิน

เมื่อไปถึงกอไผ่ เจาตัดไผ่ยาวยี่สิบฟุตมาลำหนึ่ง เขาตัดปลายมันให้ยาวเหลือเจ็ดฟุต ตัดต่ำ
ลงไปจากข้อของปลายข้างหนาราวหกนิ้ว  เขาผ่าลำไม้ไผ่ไปจนถึงข้ออย่างระมัดระวัง และ
ติดด้ามมีดเข้าที่ปลายไม้ไผ่ลำนั้น

เขาดึงเชือกเส้นยาวออกจากกระเป๋าแล้วพันมันรอบไม้ไผ่ปิดรอยต่อจนเรียบร้อย มันเป็น
เชือกเส้นเก่า เหนียวและเหนอะเป็นคราบสีน้ำตาลเป็นหย่อม ๆจากคราบเลือดที่เปรอะ
เปื้อน  มันหาได้อยู่ในกระเป๋าของเขาโดยบังเอิญ ประโยชน์ใช้งานมันเป็นปาสีหรือ
บ่วง ซึ่งเขาแขวนจากต้นไม้เพื่อดักกระต่ายภูเขาตัวโตที่มาหาอาหารใกล้บ้านเขา เวลาเดียว
ที่มันมิได้อยู่กับเขาก็คือใช้มันอยู่

เขาทดสอบความแน่นของงานฝีมือเขาลงกดใบมีดมุมต่าง ๆ รู้ถึงความแข็งแรงของรอยต่อ
จากแรงกระทำอันน้อยนิด แต่ละจำนวน เขาพึงพอผลลัพธ์ เขารู้ว่าไม่มีทางใดที่จะทำงาน
ได้ดีไปกว่ามัน เขาหันกลับแล้วกระโดไปหาเจ้าหมีตัวนั้น  ตระหนักดีว่าต้องออมแรงขาไว้
ในยามจำเป็น

ปลายจมูกเขาหยุดนิ่งห่างอยู่สามหลาจากเบื้องหน้าของสัตว์ตัวนั้น หากเขาซัดมันด้วยหอก
เขารู้ว่าอาจจะเฉือนปลายจมูกเจ้าหมีแก่นั้นได้ ชั่วขณะหนึ่งเขาเกือบทนแรงเย้ายวนให้ทำมัน
มิได้   แต่แล้วเขาเปลี่ยนใจโดยเร็ว  หมีมีจมูกไว และเขาไม่แน่ใจว่าผละสะท้อนจากแรงอาฆาต
นั้นจะเป็นเช่นไร