ความคิดเห็นที่ 1 2) เด็กต่างจังหวัดอย่างผม..วัน ๆ ไม่ได้ทำอะไร นอกจากจะขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยว มอเตอร์ไซค์ถือเป็นยานพาหนะยอดฮิตของทุกหมู่บ้านในตัวจังหวัด บ้านไหนไม่มีถือว่าเชยระเบิดเถิดเทิง.. ของผมเพิ่งซื้อมาแหม่บ ๆ แม่ละม่อมทำปากหมุบหมิบ ๆ ตอนที่ซื้อ ยี่ห้อยอดฮิต..ยามาห้อย.. เครื่องยนต์สี่จังหวะ..มีหม้อน้ำระบายความร้อน บิดได้สูงสุดร้อยแปดสิบองศา..เอ้ย..ร้อยแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง นั่นเป็นข้อมูลทางหน้าปัด เอาเข้าจริงผมบิดไม่เคยเกินแปดสิบซะที ก็เพราะแม่ห้าม และเป็นข้อตกลงระหว่างแม่กับผม "แม่ซื้อรถให้ลูกใช้..ไม่ใช่ซื้อรถให้ลูกขับไปตาย" "ถ้าลูกตายเพราะรถที่แม่ซื้อให้..แม่จะตายตามไปเห็น ๆ" ผมไม่อยากให้แม่ตายตามไปเห็น ๆ ผมเลยไม่ขับรถเร็ว และขับรถถูกกฎจราจรตลอดมา ...... แต่ให้ตาย..พรรคพวกของผมไม่มีใครเหมือนอย่างผมซักคน พวกมันขับรถเร็วมาก..ผมตามไม่เคยทันซะที รถของผมคันนี้ เลยถูกเรียกชื่อว่า "คุณนายนุ่มนวล" ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ..... วันนี้ นายละมุน พาคุณนายนุ่มนวล เฉียดผ่านไปบ้านหลังหนึ่งอย่างไม่ค่อยเจตนาเท่าไร ที่ไม่ค่อยเจตนาเท่าไรนั้น ก็เพราะแม่ใช้ แม่ใช้ให้ไปหาป้าลำดวน ป้าลำดวนมีลูกสาวชื่อสุรัตน์ สุรัตน์ที่ไม่สวยเยย แม่ให้เอาเงินไปให้ป้าลำดวน ป้าลำดวนโทร.มาขอกู้แม่ แม่ปล่อยกู้ร้อยละห้า.. ไม่เกินตามกำหนดหมายกำหนดแต่อย่างใด ...... สุรัตน์นอกจากไม่สวยแล้ว..ยังชอบมาทำโน่นทำนี่กับผม ชอบห่อปากทำตาโต..ราวเก็บเห็นศรรามมาเหยียบหัวกะไดบ้าน หรือชอบทำหน้าแดงหน้าดำเวลาคุยกับผม เหมือนกับผมกำลังจีบเธอยังไงยังงั้น เปล่าเลย..ผมไม่เคยจีบเธอ จริงนะครับ..ผมไม่เคยจีบเธอเลย.. "ป้าลำดวนอยู่ไหม?" "อยู่ข้างบน.." "วันนี้แต่งตัวสวยจัง.." "เนี่ยนะสวย.." "ใช่..จะออกไปไหนละครับ..มุนไปส่งมะ?" "ไม่เป็นไร..ฉันมีรถเหมือนกัน" "แต่รถมุนมันนุ่มนิ่ม..น่านั่งน่านอนหนุนเป็นยิ่งนัก..กว่าเป็นกอง.." "แหวะ..เชิญเหอะย่ะ..." ว่าแล้วเธอก็ควบรถของเธอออกไป เห็นไหมครับ..ผมไม่เคยจีบเธอเลย กึกึ.. ....... นั่นคือไปโดยไม่ได้เจตนา เสียเวลาไปประเดี๋ยวเดียวผมก็หมดธุระของแม่ คราวนี้ถึงเจตนาที่ผมจะไป เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ซอมซ่อหลังวัด ในบ้านมียายแก่ ๆ อยู่คนหนึ่ง หูตาไม่ค่อยเห็นแล้ว.. แกอยู่คนเดียว..ผัว..เอ้ย..สามีของแกตายไปหลายปีแล้ว ลูกหลานไม่มี อาศัยข้าวก้นบาตรพระกินประทังกันตายไปวัน ๆ ผมจะมาที่นี่อาทิตย์ละหน ขยักเงินที่เป็นดอกเบี้ยของแม่ แบ่งมาให้แกทีละร้อยสองร้อย ตามสภาพจิตใจของผม ที่เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงตามอุณหภูมิ ของหัวใจ.. ..... หัวใจของผมจะมีอุณหภูมิสูงขึ้นเล็กน้อย.. ถ้าคราวใดมีเธอคนนั้น..ยืนให้เห็นอยู่ในบริเวณบ้านของมัคทายกวัด ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับบ้านยายคนนั้น เธอเป็นลูกสาวของมัคทายกแหวง.. เป็นเจ้าของดวงตาแสนสวย เป็นเจ้าของน้ำใจเอื้ออารี เธอนี่แหละ..เอาข้าวปลาอาหารมาให้ยายคนนี้ สลับการน้องชายของเธอ ทุก ๆ วัน ..... แต่วันนี้ผมไม่เห็นเธอ อุณหภูมิหัวใจเลยไม่ขึ้น ยายเลยได้ไปแค่ร้อยเดียว นอกจากอุนหภูมิจะไม่ขึ้นแล้ว ดูเหมือนจะลดลงเสียด้วยซ้ำ เมื่อผมเห็นน้องชายของเธอ กำลังวิ่งรี่เข้ามาหาผม อย่างรวดเร็วจนหลบไม่ทัน ....... น้องชายของเธออายุกี่ขวบไม่รู้ แต่ซนมหาวินาศสันตะโร ชนิดลิงเรียกพี่..ชนีเรียกพ่อ หน้าตาของเขามีเค้าพี่สาวอยู่บ้าง..บางครั้งที่ผมเหลืออดจึงทำได้แค่เพียงซัดป้าบเข้าสองสามที ไม่อยากเอาให้ถึงตาย..ถึงอย่างไรผมก็ยังเกรงใจพี่สาวของเขาคนนั้น.. คนที่ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ผมคิดถึง ..... มัคทายกแหวงเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่คนทั้งหมู่บ้านเคารพนับถือ แกธรรมะธรรมโม..มักจะใส่ชุดขาวสะพายผ้าขาวม้าอยู่เนืองนิจ เป็นคนหน้าตาใจดี..ผมขาวโพลนทั้งศีรษะ ใคร ๆ ก็รักใคร่ให้เกียรติ..เสียแต่หวงลูกสาวชะมัด หากรู้ว่าใครไปก่อกแก่กกะลูกสาวของแก...ซึ่งกำลังเริ่มสาวล่ะก้อ..แกจะเรียกไปคุย เวลาเรียกไปคุย..แกจะนั่งเช็ดมีดดาบ มีดดาบยาวแหลม..และคมกริบ ผมก็ได้น้องชายของเธอคนนี้..ที่ช่วยไม่ให้ต้องไปนั่งดูแกเช็ดมีดดาบ แล้วกลืนน้ำลายเอื๊อกไปเอื๊อกมา โดยเขาจะส่งสัญญานให้ผมรู้ว่า..ตอนผมก่อกแก่กกับพี่สาวของเขา..เวลานั้นพ่ออยู่หรือเปล่า ผมเป็นคนโชคดีเสมอ..สำหรับเรื่องนี้ อย่าสงสัยว่าทำไมน้องชายคนนี้..ถึงเป็นใจให้กับผม ผมเปลืองขนมไปเยอะมาก..ไม่รวมทั้งเศษตังค์อีกครั้งละหลายบาท แม่บอกผมเสมอ..ทุกอย่างในโลกไม่มีอะไรฟรี อะไรที่ได้ฟรี..ย่อมมีค่ากว่าเงินตราเสมอ ผมเชื่อแม่.. ....... "พี่มุนมาหาพี่หวานเหรอฮะ.." แสดงว่าพ่อแหวงไม่อยู่ น้องเวร..เอ้ย..เขาเชื่อเวก..จึงกล้าส่งเสียงดังอย่างนี้ "พ่อพาพี่หวานไปสมัครม.4 โรงเรียนใหม่..เดี๋ยวบ่าย ๆ ก็กลับ.." "พี่มุนช่วยซ่อมรถให้ผมหน่อยสิฮะ.." เขาหมายถึงรถแข่งที่วิ่งด้วยมอเตอร์..ล้อของมันหลุดออกมาสองข้าง "ผมแค่ให้มันวิ่งลงบันได..แค่เนี้ยล้อกระเด็นเลย.." ..... ผมกล่าวลายายคนนั้น..ที่ขอบคุณผมมากมายจนผมรับไม่หวาดไหว เดินไปกับน้องเวก..ชื่อจริงของเขาชื่อการะเวก..การะเวกแสนซน เขาพาผมไปหลังบ้านของเขา..เป็นลานเรียบใต้ต้นสัก..มีแคร่ไม้ไผ่วางอยู่ "นึกอย่างไงเอามันไปวิ่งลงบันได?.."ผมถาม "เวกอยากรู้ว่าโช๊กมันดีหรือเปล่า?" "ต่อให้โช๊กดีแค่ไหนก็พัง.." "แล้วเวกเอาไปวิ่งตามคันนาได้ไหมฮะ.." "ไม่ได้..มันต้องวิ่งทางเรียบ ๆ เนี่ยดีนะที่แกนล้อมันไม่หัก..ไม่งั้นก็ซ่อมไม่ได้.." "พี่มุนเก่ง พี่มุนเรียนช่าง พี่มุนซ่อมได้อยู่แล้ว..ไม่เหมือนพี่ศักดิ์.." แกหมายถึงชายหนุ่มต่างหมู่บ้านอีกคนหนึ่ง..ที่มาชอบพี่สาวของแกเหมือนกับผม ถือเป็นคู่แข่งตัวฉกาจของผมทีเดียว "ไม่เหมือนตรงไหน?" "พี่ศักดิ์ทำอะไรก็ไม่เป็น..ขับรถเก๋งไปมา..เมื่อวานนี้ก็เอาเครื่องไมโครเวฟมาให้พ่อ.." "เหรอ..พ่อคงชอบ?" "ไม่เห็นจะชอบ..พ่อบอกเปลืองไฟ.." "งั้นพี่หวานก็คงชอบ.." "ไม่รู้พี่หวาน..แต่เวกว่าคงไม่ชอบ..เห็นพี่เขาลองต้มไข่ดู..ฮะฮะ..แตกปุ้งปั้งกินไม่ได้ซักใบ.." ผมหัวเราะ.. ใช้กาวตราช้างทางตรงรอยเชื่อมของล้อกับแกนล้อ น้องเวกมองผมทำตาแป๋ว ดวงตาเขาเหมือนตาของหวานมาก สวยซึ้ง..กินใจ "พี่มุน..พี่ชอบพี่หวานตรงไหน?" ผมหยุดมือ..มองหน้าเขา..มาไม้ไหนล่ะนี่ "ชอบตรงนี้.." ผมชี้ไปที่หน้าอกของผม "หวา..พี่มุนลามุก..ชอบนมพี่หวานนี่เอง.." ผมเขกกระโหลกเขาดังโป๊ก "แกสิลามก..พี่หมายถึงหัวใจโว้ย.." เขาคลำหัวป้อย..ทำปากหมุบหมิบ "เจ็บนะ.." ผมดึงหัวเขามาเป่า "เพี้ยง..หาย" เขานิ่งไปครู่หนึ่ง..ระหว่างรอกาวแห้ง "พี่มุน..ผมก็มีแฟนแล้วนะ.." "จริงอ้ะ?" "จริงดิ..สวยกว่าพี่หวานเป็นกอง" "เหรอ..อยากเห็น ๆ " "แต่.." "แต่ไร?" "เราทะเลาะกันซะแระ" "อ้าว.." "ผมแค่แกล้งดึงผมเปียเขาเล่น..แค่เนี้ยทำโกรธ" "แล้วไปดึงทำไม?" "ก็เปียเขาน่ารักดี.." "เป็นผู้ชายอย่ารังแกผู้หญิง เสียศักดิ์ศรีรู้มะ.." "ทีเขายังแกล้งเวกเลย.." "แกล้งยังไง?" "เขากับเพื่อน ๆ ชอบดึงกางเกงเวก.." ผมหัวเราะ "เขาคงอยากเห็นก้นเวกล่ะมั้ง.." "เวกก็เลยเปิดกระโปรงพวกนั้นมั่ง.." "แล้วไง?" "โดนฟ้องครู.." ผมหัวเราะดังขึ้น "เวกเลยสงสัยว่า..ทำไมผู้ชายถึงต้องชอบผู้หญิง..แล้วชอบตรงไหน?" "แล้วเวกชอบแฟนตรงไหน?" เขาส่ายหน้า "ไม่รู้ครับ..สงสัยตรงผมเปียมั้ง.." "เวกฟังพี่นะ.." "คับ" "ผู้ชายกับผู้หญิงเป็นของคู่กัน.." "คับ.." "แต่จะคู่กันเฉพาะตอนโตเท่านั้น..ถ้ายังเด็ก ๆ อย่างเวกล่ะก้อ..เขาเรียกเป็นเพื่อนกัน.." "คับ.." "เพื่อนย่อมไม่แกล้งเพื่อน.." "ยิ่งเราเป็นลูกผู้ชาย..เรายิ่งแกล้งไม่ได้.." "ก็เขาแกล้งผมก่อน.." "จะก่อนจะหลังก็ไม่ได้..เข้าใจไหม?" "เข้าใจฮะ.." "ดี..งั้นพี่กลับแล้ว.." "พี่จะไปไหน..เดี๋ยวพี่หวานก็กลับ.." "พี่ไปหาเพื่อนดีกว่า..วันหลังค่อยมาใหม่.." "ว้า..แล้วใครจะเล่นรถกับผมล่ะ.." ...... ระหว่างทางขากลับ ผมครุ่นคิดอะไรบางอย่าง "ทำไมผู้หญิงและผู้ชายถึงต้องคู่กัน..?" "คู่กันตอนเด็ก ๆ เขาเรียกว่าเพื่อนกัน.." "คู่กันตอนโต..เขาเรียกเป็นแฟนกัน.." "แต่ตอนแก่..ทำไมเขาต้องเลิกกัน?" "พ่อผมทำไมต้องเลิกกับแม่..แม่ของเวก..ทำไมต้องเลิกกับลุงแหวง.." "ทำไม??" ....... เพื่อน..ที่ผมจะไปหานั้น.. เอาไว้ไปหาทีหลัง.. แต่ที่ผมอยากจะไปตอนนี้..ก็คือที่นั่น โรงเรียนแห่งนั้น.. โรงเรียนสตรีแห่งนั้น.. หวังว่าจะเจอใครบางคน ที่ผมคิดถึง ....... โรงเรียนมัธยมสตรีของจังหวัด..เต็มไปด้วยสตรี เสื้อขาวกระโปรงน้ำเงิน..ลายตาไปหมดเรย ทุกคนหน้าตาเหมือนกันหมด..สวยเหมือนกันหมด ผมมองเพลิน..จนแทบลืมว่ามาที่นี่เพื่อจะมาหาใคร หลังจอดรถ..ผมเดินตรงขึ้นไปบนตึก เจออาจารย์หลายคน..ผมยกมือไหว้.. จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ตรงห้องหนึ่ง ที่หน้าประตูเขียนไว้ว่า “ผู้อำนวยการ” ผมเคาะประตูทีเดียว แล้วเปิดเข้าไป .. พ่อผมนั่งอยู่หลังโต๊ะ มองลอดแว่นมายังผม “มุน..มาได้ไงนี่?” ผมยกมือไหว้..ยังไม่ตอบ “มาหาพ่อใกล้ ๆ ซิ..” ทุกทีผมจะยืนนิ่ง แต่วันนี้ผมเดินเข้าหาท่าน ท่านลุกขึ้นกอด..ผมยืนตัวแข็งทื่อ “พ่อคิดถึงรู้ไหม?..แม่เป็นไงบ้าง..แล้วไมล่ะลูก..” “ผมมีธุระฮะพ่อ..” ผมยิงตรงเข้าวัตถุประสงค์ของผม “งั้นนั่งก่อน..มีอะไรว่ามา..ไม่มีเงินใช้หรือเปล่า?” “เปล่าครับ..ผมแค่อยากจะช่วยเพื่อนของผมหน่อย..” “ใคร?” ผมบอกเรื่องหวานจะมาเข้าโรงเรียนแห่งนี้ ผมไม่อยากให้เธอผิดหวัง สมัยนี้เส้นสายเป็นเรื่องสำคัญ โดยเฉพาะโรงเรียนของพ่อผม..ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนที่มีค่าแป๊ะเจี๊ยะแพงที่สุดในจังหวัด ผมรู้..หวานเรียนเก่ง..แต่อย่างไงก็สู้เงินไม่ได้ “เพื่อนผมฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี..ผมอยากให้พ่อช่วยเขา..” “ได้สิลูก..มีอะไรอีกไหม?” “ไม่มีครับ..ผมลาล่ะครับ” พ่อพยายามเอาอะไรบางอย่างให้แก่ผม ผมไม่ปฏิเสธ..แม้มันจะเป็นเศษเงินของพ่อ มันก็มีค่าพอสำหรับใครบางคน อย่างยายที่น่าสงสารคนนั้น.. ผมเดินออกมาจากห้องของพ่อ..ห้องของผู้อำนวยการเจ้าของโรงเรียน ยกมือไหว้ทุกคนที่รู้จัก.. สายตามองหาใครคนหนึ่ง เผื่อจะได้เจอ..สายตาหวาน ๆ คู่นั้น แล้วผมก็เจอจนได้.. .. เธอออกจากห้องงานทะเบียนมาพอดี พ่อของเธอยืนรออยู่แล้ว พูดอะไรกันสองสามคำ..แล้วพากันเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ผมย่อง..เอ้ย..เดินตาม ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างงั้นไปทำไม เธอและพ่อของเธอตรงไปนอกโรงเรียน คงเสร็จธุระแล้ว..และจะกลับบ้าน รถสองแถวมา..จอด..พ่อของเธอเดินขึ้นรถ รถออก..เธอยังยืนอยู่ที่เดิม วู้ เสร็จผม.. คุณนายนุ่มนวลของผม พาผมโฉบผ่านเข้าไป “หวาน..สมัครเสร็จแล้วหรือ?” เธอพยักหน้า “กลับด้วยกันไหม?..อ้าว..แล้วลุงแหวงไปไหนแล้วล่ะ?” “แกไปธุระต่อ..” “มา..งั้นขึ้นรถ” เธอส่ายหน้า “ไมล่ะ?” “หวานนัดเพื่อนไว้แล้ว..” “ใคร?” เธอยังไม่ทันพูด บีเอ็มดับบลิวก็เข้ามาจอด เฉียดรถผมไปนิดเดียว มีเสียงวี้ดว้ายออกมาจากในรถ คงเป็นเพื่อนหญิงของเธอ รถที่มีหนุ่มคนหนึ่งนั่งประจำที่คนขับ สวมแว่นดำ หน้าตี๋ ผมเห็นแม้กระทั่งคิ้วข้างหนึ่งของ(มัน) กระดิกให้ผม “เพื่อนหวานมาแล้ว..ไปนะ” แล้วเธอก็เปิดประตูขึ้นรถ ข้างคนขับ อือม์.. เยี่ยมจริง ๆ . พี่ ๆ หลายคนที่อ่านมาถึงตรงนี้..คงสงสัยว่าเป็นไปได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ผมไม่รู้ว่าสมัยก่อนเขาเป็นกันอย่างไร แต่สมัยผม..สมัยนี้ เด็กม.สามม.สี่..เขามีแฟนกันให้เกรียวแล้วครับ อย่าแปลกใจไปเลย.. งือ . จากคุณ : LaMoon - [ 26 มิ.ย. 47 05:09:22 A:202.5.87.54 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 3) ตั้งแต่ผมเกิดมาอายุได้สิบเจ็ดปีกับอีกสี่เดือนบวกกะอีกสองสามอาทิตย์ ผมยังไม่เคยได้พบกับคำว่า “อกหัก” คนอย่างผมอกหักไม่เป็น.. ผู้หญิงที่รายล้อมรอบตัวผม..ล้วนแต่สวย ๆ ทั้งนั้น อย่าง”หวาน” นี่..ถือว่าเป็นหนึ่งในสิบ เพราะฉะนั้น การที่เธอโดดขึ้นรถคนอื่นไปต่อหน้าต่อตา หาได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรไม่ แค่เจ็บฟันหน่อย ๆ เพราะขบมันแรงไป หัวใจรู้สึกแปล๊บ ๆ อาจเป็นเพราะหายใจผิดจังหวะ ดวงตารู้สึกแห้ง ๆ ก็เพราะลมมันเย็น ผมเป็นอะไรซะทีไหน.. ฮะฮะ.. ขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกหน่วง ๆ หัวใจพิกล เป็นอาการแปลก ๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อนเลย พอดีขากลับบ้าน..ต้องผ่านริมฝั่งแม่น้ำที่ร่มรื่น เกลียวน้ำสีน้ำตาลเข้ม..ไหลริกไปสู่ทิศใต้ ดวงตะวันยามบ่ายคล้อย..เปล่งแสงสีส้มฉาบไปทั่วท้องน้ำและฝั่งแมกไม้ตรงข้าม ทิวเขาทมึนสู้ฟ้าท้าแดด..ลมพัดโชยแผ่วเย็น ก็เลยจอดรถ..เดินไปนั่งบนบันไดขั้นหนึ่ง ที่ทอดไปสู่ตลิ่งปริ่มน้ำ ซึมซับบรรยากาศรอบข้าง..ด้วยความรู้สึกอ้างว้าง.. อย่างไรพิกล ความรักเป็นอย่างไรหนอ?? ตั้งแต่เล็กมาแล้ว..เมื่อคราวเรียนอยู่ชั้นป.4 ผมบอกกับตัวเองว่าผมกำลังรักเพื่อนของผมคนหนึ่ง เธอชื่อวัลย์..เธอสวยมากในสายตาของผม เธอเป็นเด็กอ่อนแอ..ขี้โรค..จึงมักจะถูกเพื่อนผู้ชายที่เกเรกลั่นแกล้ง ผมก็ใช้ว่าจะเป็นเด็กแข็งแรง..แต่ผมมักจะเข้าช่วยเธอเสมอ บางทีถึงกับวางมวยกับใครก็ได้ที่รังแกผู้หญิงให้เห็น ผมสงสารผู้หญิง ผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอ..เป็นฝ่ายที่ถูกกระทำอยู่ตลอดเวลา ผู้หญิงจะมีความสุขก็ต่อเมื่อผู้ชายทำให้เธอสุข ผู้หญิงจะตรอมตรมเจ็บช้ำ ก็เมื่อผู้ชายทำให้เธอเป็นอย่างนั้น ภาพของแม่ที่ร้องไห้กอดลูก..ขณะที่พ่อทิ้งพวกเราไป..ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ผมจะยอมให้ผู้หญิงใกล้ตัวผม..ถูกทำร้ายอีกต่อไปไม่ได้ ผมไม่ยอม!! .. วัลย์กับผมมีความสุขกันตามประสาเด็ก แลกเปลี่ยนขนมกันกิน ช่วยกันทำการบ้าน..แล้วชวนกันเล่นเกมต่าง ๆ ซึ่งแม้จะเป็นเกมของผู้หญิง ผมก็เล่นได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ หากคุณผู้อ่านนึกภาพไม่ออก ให้นึกถึงหนังเรื่องแฟนฉันเข้าไว้ ราวกับถอดออกมาจากภาพชีวิตบางภาพของผมกับวัลย์ ผมเคยโดดหนังยางกับเธอ เคยเล่นขายของกับเธอ หมากเก็บผมก็เคยเล่น..เล่นเป็นพ่อเป็นแม่ก็เคยเล่น เคยแม้แต่จะแคะขนมครก..ที่ทำจากกรวดทรายขาย ชีวิตช่วงนั้นมีความสุขเหลือเกิน . แต่แล้ว..วันหนึ่งวัลย์ก็หายไป ผู้ปกครองมาแจ้งว่าเธอป่วยหนัก พวกเรา..เพื่อน ๆ และผม..พากันไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล ร่างที่นอนอยู่บนเตียง..ผอมซูบ..ร่างกายผิวหนังมีรอยเขียวเป็นจ้ำ ๆ มีสายระโยงระยางเต็มตัว..ทั้งให้เลือด ให้ยา และให้น้ำเกลือ ผมไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้เธอ.. หัวใจของผมรู้สึกหน่วงหนัก..เหมือนกับที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เสียงของวัลย์ยังดังแจ่มชัดในความทรงจำ .. “โตขึ้นเราจะเป็นพยาบาล..เราชอบพยาบาล” “แต่เราไม่ชอบ..เราเหม็นยา..เรากลัวเข็ม” วัลย์หัวเราะ “ตัวเป็นผู้ชายยังกลัวเข็มอีกเหรอ..เราไม่กลัว..เราอยากรักษาคนไข้” “แต่เราอยากเป็นตำรวจ..ตำรวจจับผู้ร้าย..” “ตัวเป็นตำรวจได้..ตัวแข็งแรง..ตัวสู้กับคนเกเรได้สบาย..แต่เราอ่อนแอ..เราเป็นตำรวจไม่ได้..” “ตัวเป็นไร?” “หมอบอกเป็นโรคเลือด” “โรคเลือดเป็นยังไง?” “โรคเลือดทำให้ร่างกายอ่อนแอ..ต้องไปเอาเลือดเสียออก ใส่เลือดดีเข้าไปทุก ๆ เดือน” “แล้วจะหายไหม?” “หายสิ..หมอบอกเดี๋ยวก็หาย..” “ดีจัง..เราอยากให้ตัวหาย..จะได้ไม่หยุดเรียนบ่อย ๆ มีเวลาเล่นกับเราเยอะ ๆ” “ใช่..เราก็อยากหาย..เราจะได้เล่นกับตัวทุกวันเลย..” . ดวงตาคู่นั้นยังแจ่มชัดอยู่ในห้วงความรู้สึก บัดนี้เห็นเพียงการหรี่ซึม ไร้วี่แววแจ่มใสใด ๆ ครูประจำชั้นของผม..เรียกให้ผมเข้าไปเยี่ยมเธอ “ละมุน..มาคุยกับวัลย์ลีหน่อยสิคะ..เห็นสนิทกันมากไม่ใช่เหรอ..” ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอ เธอหันมายิ้มให้ผม.. จมูกของผมเริ่มรู้สึกคัด ตาเริ่มแสบ มองใบหน้าของวัลย์ด้วยความพร่าเลือน เราสองไม่มีคำพูดใดจะกล่าวต่อกัน ผมเห็นน้ำตาเธอไหลเป็นทาง.. ผมปาดน้ำตาให้เธอ.. ฝืนยิ้มอย่างยากเย็น ในที่สุดก็กล่าวเบา ๆ “เธอกำลังจะหายดีแล้วใช่ไหม?” วัลย์พยักหน้า “เดี๋ยวเราเป็นเล่นกันอีกนะ..” “ได้เลย..” . ผมเห็นพวกผู้ใหญ่ร้องไห้ แต่ผมไม่ร้อง.. ผมเดินออกมาด้วยความหวัง หวังว่าเธอจะหายดี . ผมหารู้ไม่ว่า..ผมได้แต่หวัง นั่นเป็นการได้เห็นหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นไม่นาน..คุณครูก็พาพวกเราไปงานศพของเธอ ร่างที่ผมคุ้นเคย..นอนนิ่งหลับตาพริ้ม..อยู่บนเตียง..คลุมด้วยผ้าดิ้นทอง ผมดำขลับปรกหน้าผาก..แก้มซีดขาว..ริมฝีปากก็ซีดขาว มือซีดขาวยื่นออกมารอรับน้ำจากเพื่อน ๆ บรรยากาศแสนเศร้า..ทุกคนเงียบกริบ..รับรู้ต่อการสูญเสีย.. ผมรับน้ำจากแม่ของเธอ..แม่ของเธอที่ตาบวม..หลั่งน้ำตาตลอดเวลา.. น้ำจากมือของผม..ค่อย ๆ รดลงมือของเธอ มือที่เคยเล่นมาด้วยกัน..บางครั้งก็จูงกันวิ่งเล่น.. บัดนี้นิ่งสนิท..ไม่รับรู้ใด ๆ ผมร้องไห้.. เรียกเธอด้วยเสียงสะอื้น.. วัลย์..แล้วเรามาเล่นกันใหม่นะ ..... ผมไม่รู้ว่านั่นเป็นความรักหรือเปล่า? ทุกวันนี้ผมยังนึกถึงวัลย์ในกริยาบทต่าง ๆ ที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำ มันอาจจะเป็นความรู้สึกใส ๆ ที่ต่างมอบให้แก่กัน..โดยไม่มีกิเลสอารมณ์ใดมาประสม หากเป็นความรัก..ก็เป็นความรักที่บริสุทธิ์.. บริสุทธิ์เกินกว่าจะอธิบายได้.. ..... ตั้งแต่นั้นมา..ผมไม่ยอมให้ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นมาอีก จะตั้งใจหรือไม่ผมก็บอกตัวเองไม่ได้.. ผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามา..จึงแค่เป็นเพื่อนเล่นสนุก..พูดคุยและไปเที่ยวด้วยกันเท่านั้น ผมยังไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษกับใคร..และอีกอย่าง..ผมคิดว่ามันยังคงไม่ถึงเวลา แม้แต่"หวาน"เอง..ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนี้..ผมก็ยังบอกตัวเองไม่ได้ว่ามันเป็นความรักหรือไม่ อาจจะชอบที่เธอตาสวย..พูดจาดี..และเป็นคนดีมีน้ำใจเท่านั้น เมื่อวันเวลาผ่านไป..ผมอาจจะเจอคนที่ดีกว่านี้ก็ได้..ใครจะรู้?? ..... แสงแดดยามเย็นเริ่มหรี่ลง..สายลมแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่ผมคิดอะไรเพลิดเพลิน..ผมก็ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง "พี่มุน..มานั่งทำไมที่นี่ฮะ?" น้องการะเวกนั่นเอง..เขาขับจักรยานมาวิ่งเล่นสวนสาธารณะริมน้ำนี่บ่อย ๆ "แล้วจะให้พี่ไปนั่งที่ไหน?" "ไมพี่ไม่ไปหาพี่หวาน..?" "พี่หวานกลับมาแล้วรึ?" "กลับมาตั้งนานแล้ว.." "คงมีความสุขมากสิท่า.." "ม่ายรู้..เห็นทำหน้ามุ่ย ๆ ตลอด" "อ้าว..เป็นไรไปล่ะ?" "เวกจะไปรู้เรอะ..ไม่ได้ถามนี่นะ" "แล้วทำไมไม่ถาม?" "อ๋าว..จะถามทำไม..ไม่ใช่เรื่องของเวก" "แล้วอะไรที่เป็นเรื่องของเวก?" เขาเกาหัว..เด็กอย่างเขาความคิดยังคงไม่สลับซับซ้อนเท่าใดนัก "เรื่องเล่นรถไงพี่..ล้อมันหักอีกแหล่ว.." "เล่นไม่ระวังนี่น๊า.." "พี่มุนซ่อมไม่ดีต่างหาก..ไม่เป็นไรฮะ..เดี๋ยวให้พ่อซื้อให้ใหม่.." "ดีจริง..เล่นแป๊บ ๆ พัง พังแล้วก็ซื้อใหม่..ร่ำรวยเสียจริงนะเรา.." "พี่นี่ขี้บนชะมัด..บ่นเหมือนพี่หวานเลย" "พี่หวานของแกเขาบ่นอะไร?" "บ่นว่าเบื่อหน้าคน.." "หน้าใคร.." "คนที่ชอบไปเจ้ากี้เจ้าการกับเขา.." "เจ้ากี้เจ้าการอย่างไง?" "ชอบทำโน่นทำนี่..พาไปโน่นไปนี่..ซื้อโน่นซื้อนี่..บอกพ่อให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้..ไรเงี้ย.." "พี่หวานเขาหมายถึงใคร?.." "ม่ายรู้..ถามจริงแฮะ.." "อ้าว..ไม่ถามจะรู้เรอะ..เขาอาจจะหมายถึงพี่ก็ได้" "พี่ชอบทำโน่นทำนี่ให้เขาเหรอ?" "เปล่า" "พี่ชอบพาเขาไปโน่นไปนี่เหรอ?" "เปล่า" "แล้วพี่จะเดือดร้อนทำไม?" ผมอึ้ง "พี่หวานเขาชอบพี่.." "อะไรนะ?" "พี่หวานเขาชอบพี่จะตาย..วันนี้เขายังพูดถึงพี่เลย.." "ว่า?" "นี่นายเวก..วันนี้พี่เจอพี่มุนของนายด้วยล่ะ..ไม่รู้ไปจีบสาวคนไหนที่โรงเรียนใหม่ของพี่.." "เขาพูดงั้นจริงเหรอ?" "จริงสิ..เวกจะโกหกทำไมเนี่ย" "ไม่เห็นเขาพูดว่าชอบพี่สักคำ" "เด่อเอ๊ย..ไม่ต้องพูดเวกก็รู้.." "รู้ได้ไง?" "ถ้าไม่ชอบเขาคงไม่เขียนชื่อพี่ไว้ในสมุดเขาเต็มไปหมดอย่างงั้นหรอก.." ..... น่าแปลก..ที่ความแจ่มใสกลับเข้ามาสู่หัวใจผมอีกครั้ง.. นี่เป็นผลจากความรักหรือเปล่า? ผมยังตอบไม่ได้.. และยังไม่คิดจะหาคำตอบในตอนนี้ เพราะผมไม่ว่างซะแล้ว.. "ไปเวก..กลับไปซ่อมรถกันดีกว่า.." เขาทำตาโต "จริงอ้ะ.." "จริงดิ" "งั้นพี่ขี่คุณนายนุ่มนวลช้า ๆ นะฮะ..ผมขี่จักรยานตามไม่ทัน.." "ได้เล้ย.." ....... จากคุณ : ละมุนจะเขียนต่อจากตอนนี้ล่ะคับ - [ 26 มิ.ย. 47 05:10:51 A:202.5.87.54 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่..เช้าซะแล้ว ขอผมนอนก่อนนะคับ จากคุณ : ^_^ - [ 26 มิ.ย. 47 05:11:56 A:202.5.87.54 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุ้นมาก! สำนวน ลีลา บรรยากาศ รูปแบบ และการนำเสนอแบบนี้!!!!! สงสัยจบจากสำนักเดียวกัน กับใครบางคนในถนน แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 47 06:00:24 จากคุณ : GTW - [ 26 มิ.ย. 47 05:59:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาคุ้นด้วยคนครับ จากคุณ : wok - [ 26 มิ.ย. 47 07:32:02 A:138.217.83.170 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 นี่นั่งจนเช้าเลยเหรอคะน้องละมุน  โถ ๆ สงสัยจะนั่งรอสิ่งสุดท้าย...คือเธอ อยู่ละสิ ฮี่ ๆ ไปนอนซะนะ  พักผ่อนเยอะ พวกน้ำกระป๋องน่ะ ลด ๆ ซะบ้าง หรือเป็นขวด ๆ ก็ไม่ต่างกันหรอก เป็นห่วงจ้ะ จากคุณ : พี่ศาลพระภูมิ (salathai) - [ 26 มิ.ย. 47 08:52:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านซ้ำอีกรอบ ยังทำให้มีอมยิ้มงามๆอยู่ คิดถึงน้องมุน แต่ถ้าไม่มาเขียนต่ออีกเยอะๆ จะรักน้องเวกแทนแล้วนะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 26 มิ.ย. 47 13:21:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนต้นเรื่องเราเคยอ่านแล้วนี่ แต่ว่าคคห.ที่ 2-3 ยังไม่เคยแฮะ สนุกดีค่ะ จากคุณ : นัทตี้ - [ 26 มิ.ย. 47 15:09:54 A:62.167.109.239 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 นั่นสิ คุ้นมาก ฝรั่งเศสตกรอบไปแล้ว โธ่ ลิซ่าของเรา ฮือๆ จากคุณ : scottie - [ 26 มิ.ย. 47 16:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น้อง Lamoon เป็นญาติกับน้องดอกเข็มหรือเปล่าคะ? :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 26 มิ.ย. 47 17:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกดีครับ รออ่านตอนต่อไปครับ ปล. อังกฤษของผมก็...กระซิกๆ จากคุณ : มานีมีตา - [ 26 มิ.ย. 47 18:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แวะมาบอกว่าคิดถึงเหมือนกัน จากคุณ : นกซิลล่า - [ 26 มิ.ย. 47 19:22:58 A:203.118.84.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฮูเร่.... เย้   "กรีซ"  เข้ารอบ  เยสๆๆๆ   v(- -) อย่างจารย์จีว่า  สำนวนคุ้นมาก  คุ้นเหมือนใครบางคน.........  อือม์.... จากคุณ : (S)wing - [ 26 มิ.ย. 47 22:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักค่ะ จากคุณ : ephi - [ 27 มิ.ย. 47 06:12:38 ]