เรื่อง: โปรแกรมสื่อรัก On Line (ตะบันโพสต์ กี่ 1000 ครั้งก็ยังรักเธอ)
ประเภท: เรื่องสั้น

เขียนโดย: Princess


--------------------------------------------------------------------------------

       
แปลกไหม หากฉันเป็นคนที่ชอบดูหนัง
แปลกไหม หากฉันชอบที่จะเอาคำพูดบางประโยคจากในหนังมาใช้ในชีวิตจริง
และแปลกไหม หากฉันจะเปรียบเธอและเรื่องราวต่างๆ ของเราให้เหมือนกับหนังรักโรแมนติกเรื่องหนึ่ง
เรื่องที่ทำให้ ความรักของเราเริ่มต้นขึ้น อืม...ซึ่งมันก็คงคล้ายๆ กับหนังเรื่องนี้แหละ
เรื่องที่ใช้ชื่อว่า “You Got mail”

               วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าตรู่ เพื่อฟังเสียงขับขานของนกยามเช้าที่ร้องแข่งกันระงม แต่เสียงนั้นก็คงยังไม่ดังเท่ากับเสียงหัวใจเต้นของฉันในตอนนี้เท่าใดนัก เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วล่ะสิ หากฉันจะไล่นับตามเข็มนาฬิกา ฉันก็ได้มีโอกาสพาร่างกายอันบอบบางของฉัน ไปนั่งพิจารณาถึงโปรแกรม Chat แสนวิเศษโปรแกรมหนึ่ง ที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอและฉัน ได้พูดคุย ทักทายกันผ่านทางตัวอักษร
     จาก    วัน    ต่อ    วัน
     ก็กลายเป็น  นาที     ต่อ  นาที
     ต่อมาเราก็นับ แค่    วินาที    ต่อ    วินาที    
     และจากนาทีก็ลดเวลาที่เป็นช่องว่างในหัวใจของเราให้เหลือแค่    ใจ    ต่อ    ใจ

จนในที่สุด เราก็รู้จัก และสนิทกัน ... จนถึงขั้นที่ทำให้เราทั้งคู่ตกลงปลงใจ ถึงขั้นเลยเถิดที่จะ    “รักกัน”

     ใครบางคนอาจจะทำหน้างุนงงสงสัย ว่าเราทั้งคู่ “เลยเถิด” ที่จะ “รักกัน” ได้อย่างไร  และทำไมเราถึงมารักกันได้ ซึ่งนั่นก็คงเหมือนกับคำพูดที่เคยมีคนกล่าวไว้ในหนังเรื่อง Love Actually กับประโยคที่ว่า “ความรักอยู่รอบๆ ตัวเรา” และฉันก็เชื่อตามประโยคนี้เสียด้วยสิ ว่าความรักของเขาและฉัน ต่างก็อยู่รอบๆ ตัวของกันและกันนี่แหละ ซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับว่า เวลาที่เรา ยืน นอน หรือแม้แต่เดินอยู่ เราจะใช้จมูกที่มีสูดเอาความรักนี้ใส่เข้าไปในหัวใจกันหรือเปล่า?
     ดังนั้นเลยไม่น่าแปลกหากคุณหลายๆ คนอาจจะไม่เชื่อในความรู้สึกของผู้ชายคนหนึ่งที่ส่งข้อความโปรแกรม Chat ให้กับฉัน ว่ามันเป็น “รักแท้” หรือเปล่า...
     และบางทีคุณก็อาจจะไม่เชื่อในความรู้สึกที่ฉันได้รับ ว่าสิ่งนั้น เขาเรียกว่า “รักแท้” หรือเปล่า...
   ซึ่งตอนนี้ฉันคงไม่มีอะไรที่จะยืนยันให้คุณเชื่อ ได้ดีไปกว่าการหาหลักฐานที่เป็นพยานทางวัตถุ เพียงชิ้นเดียวที่ฉันมีอยู่ ที่นอกเหนือไปจากหลักฐานทางหัวใจของฉันเองแล้ว ซึ่งนั่นก็คือ E-Mail ที่เขาคนนั้นส่งมาให้ฉันเอง โดยที่ข้อความใน E-mail นั้น เป็นหัวข้อของกระทู้ที่ถูกตั้งขึ้นในคลับของ WWW. ที่ไหนสักแห่งบน Internet สักที่ โดยที่ E-mail ฉบับนั้น ลงเวลาของกระแสแห่งหัวใจไว้ เมื่อวันที่ 17 ก.พ. 47 เวลา 12:08:15
     เอาล่ะ...ฉันจะเริ่มพาคุณไปพิสูจน์หลักฐาน “รัก” ที่ฉันมี ซึ่งเขาเริ่มต้นเล่าเรื่องราวหัวใจของเค้าที่เกี่ยวกับฉันมาให้ฟังว่าอย่างนี้ล่ะ...

“วันนี้เมื่อปีที่แล้ว ผมเกือบหลงรักคนในนี้ สุดท้ายก็ไม่รอดอยู่ดี”
วันที่ 17 ก.พ. 2546 ผมเข้าไปทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งเป็นวันแรก จึงได้พบกับน้อง ๆ ในทีมที่น่ารัก ๆ เต็มไปหมด  และก็บังเอิญว่าในออฟฟิศนั้น น้อง ๆ เค้านิยมเล่น msn กัน ผมซึ่งมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าก็เลยเอาอย่างน้องๆ บ้าง เพราะกลัวจะเชยจนตกเทรนใหม่ๆ พอมีโอกาสผมก็เลยหา add ชื่อคนโน้นคนนี้เข้าไปซะยาวเหยียด ว่าง ๆ ก็แอบขโมยเวลาในออฟฟิศ คลิกเข้ามาในคลับ แอบ add คนไว้เพียบ ต่อมาผมก็มาเจออยู่ชื่อนึง ตอบกระทู้สนุกดี ท่าทางน่าจะเป็นสุภาพสตรีแสนสวย ก็เลย search หาชื่อเธอซะ เห็นอีเมล์ดูคุ้น ๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน และแล้วหัวสมองของผมก็พาลนึกออกขึ้นมาเอาดื้อๆ เลยสิครับ                                            

     ก็โธ่เอ๋ย! ที่แท้เธอก็คือ น้องในออฟฟิศผมนั่นเอง ผมเกือบไปแล้วล่ะสิ คือเกือบกลายเป็นสมภารโดยประมาท ที่รับประทานไก่ในทีมตัวเอง โดนไวรัสหวัดนก อนาคตป่นปี้แน่นอน ต่อจากนั้นผมก็เลยปล่อยให้หัวใจของผมลอยนวลไร้รักต่อไป
             
     จนเวลาไม่นานผมก็ได้ย้ายแผนกไปทำงานตรงแผนกอื่น  แต่ก็ยังอยู่ในบริษัทนั้นนั่นแหละ และก็ไม่ช้าไม่นานครับ ก็มีสาวมาคุยด้วยอีก คราวนี้มาทาง msn หยอดกันไปก็หยอดกันมา (ตรงนี้ล่ะที่เขาเอ่ยถึงฉันแล้ว ^_^) ถึงได้รู้ว่า อ้าวเธอเป็นน้องทีมเก่าของผมเองนี่นา แต่คนละคนกับสาวคนที่แล้วนะครับ และคราวนี้ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนครับ เพราะผมได้ย้ายแผนกแล้ว ผมก็เลยสามารถที่จะเปิดประตูหัวใจรักกันได้เต็มประตู ไม่นานครับผมก็เลยตกหลุมรักเธอไปซะเลย (ตรงนี้เขาเอ่ยถึงฉันอีกแล้วล่ะ^_^)

       ว่ากันว่า เมฆฝนกับเมฆขาว เมฆต่างระดับจะไม่อยู่ปนกัน คนคล้าย ๆ กันมักมีวิถีชีวิตที่ใกล้เคียง ดังนั้นแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง ก็นำพาน้องคนนั้นเข้ามาอยู่ในคลับนี้ พร้อม ๆ กับที่ผมต้องย้ายไปทำงานที่บริษัทอื่น        
   
   ซึ่งที่ทำงานใหม่ของผม Computer ก็ช้า แถมยังถูก Block อะไรต่อมิอะไรต่าง ๆ อีกมากมาย ผมก็เลยไม่ค่อยได้เข้ามาในคลับ (แต่สุดท้ายถึงจะเปลี่ยนงานไปก็ไม่เปลี่ยนหัวใจไปจากเธอนะ )                        
   
   วันนี้นึกไปนึกมามันก็ครบปีแล้วที่เจอพวกน้อง ๆ ในแผนกที่น่ารัก ที่ต่อมาทำให้เป็นเหตุให้เจอสุดที่รักตัวจริงของผมในวันนี้ (^_^) ผมก็เลยแอบเข้ามาเล่าให้ฟังซะอย่างนั้นแหละ คล้าย ๆ กับที่เค้าพูดในโหมโรงมั้ง          
 
   “เมื่อเจ้าได้เข้าคลับนี้ เจ้าจะเจอคนที่เจ้าไม่คิดว่าจะได้เจอ ได้พบคนที่เจ้าไม่คิดว่าจะได้พบ ได้เจอน้องในทีมตัวเอง ที่น่าทะเล้น  และสุดท้ายที่ได้เจอ คนที่กลายมาเป็น “ที่รัก” ในที่สุด…”

จากคุณ : mancity  - [ 17 ก.พ. 47 12:08:15 ]  

       ตอนนี้คุณก็ได้ดูหลักฐาน “รัก” ที่ฉันมีจากเขาไปแล้ว แต่หากคุณสังเกตดีๆ คุณก็จะเห็นว่า ฉันกับเขาเหมือนกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ คือนอกจากใจเราจะตรงกันแล้ว เรายังพูดถึงประโยคในหนังเหมือนๆ กันด้วย ตรงนี้เองที่ชะรอยเราจะได้เป็นเนื้อคู่กันมั้ง    
       และตอนนี้เท่าที่ฉันทำได้ คือนอกจากคิดถึงเขาแล้ว ฉันก็ต้องมานั่งหน้า Computer เพื่อ โพสต์ E-mail ฉบับนี้ ส่งต่อไป ให้กับคนที่ยังสงสัยในเรื่องของความรักทุกคน เพื่อที่ว่าคนเหล่านั้นจะได้รู้ว่า “ความรักนั้นอยู่รอบตัวเราจริงๆ” และที่สำคัญหากคุณๆ ว่าฉันไร้สาระแถมยังเห็นสมควรให้ฉันไปทำอย่างอื่นกันแล้วล่ะก็ ฉันก็คงจะต้องทำมันเละแล้วก็ล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่าแน่ๆ ซึ่งนั่นก็คงเป็นเพราะว่า “นอกจากรักเขาแล้ว ฉันก็ไม่เก่งอะไรเลย” ประโยคนี้มีความหมายคลาสสิคเหมือนชื่อหนังเรื่อง The classic เลยเนอะ                  
       แล้วก็ได้เวลาที่ฉันต้องรีบไปโพสต์ E-mail ฉบับนี้ ส่งไปให้คนอื่นต่อแล้วสิคะ เอ..ว่าแต่ว่า ตอนนี้คนที่คุณรักได้รับ E-Mail ที่ฉันตะบันโพสต์นี้ ไว้แล้วเหรอยังคะ?

                                            ************************