ต้นหูกวางยืนเด่นอยู่ข้างถนนใหญ่ ปากทางเข้าหมู่บ้าน

ต้นหูกวางในขณะนี้ ใบเขียวขจี ลูกหูกวางเขียวสดติดกับกิ่งก้านและใบ ข้างล่างใกล้กับลำต้นสีน้ำตาล มีแคร่ที่ตั้งไว้ให้ผู้ที่ผ่านไปมา หรือกำลังรอรถได้นั่งพักผ่อน

นิดา เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบ วัยที่กำลังซน เธอกำลังนั่งอยู่บนแคร่ใต้ต้นหูกวาง คนเดียวในยามเย็น

"นิดา ยังไม่กลับบ้านอีกหรือลูก" ลุงมี เดินผ่านมาเห็นจึงทักตามประสาที่เป็นผู้ใหญ่ห่วงใยเด็ก
" อีกสักพักจ๊ะลุง" เธอหันมายิ้มให้ และทอดสายตาไปยังถนน

เหมือนเธอกำลังรออะไร เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบ กำลังรออะไร

' ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่นิดามานั่งอยู่อย่างนี้ได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว' เสียงจากต้นหูกวางนั่นเอง
' ดวงตาของเธอเศร้า มักจะมองไปยังถนน ดวงตาและสีหน้าจะมีความหวังทุกครั้งที่มีรถมาจอด แต่เมื่อรถจากไป ดูเหมือนเธอจะไม่พบสิ่งที่เธอกำลังรอ หน้าตาเธอเลยเศร้ากว่าเก่า ฉันสงสารเธอ และเฝ้ามองเธออยู่เสมอ จนกลายเป็นว่าฉันรอคอยไปพร้อมๆ กับเธอเสียแล้ว'

' ฉันรู้จ๊ะ พ่อหูกวาง ว่าเด็กน้อยนิดารอสิ่งใดอยู่' นกเอี้ยงตัวโตที่ผ่านมาและแวะพักบนกิ่งหูกวางได้ยินเสียง จึงร้องบอก

' เธอรอสิ่งใดเล่า เจ้าเอี้ยง'
' ได้ข่าวมาว่า แม่ของนิดาไปทำงานที่ในเมือง มีจดหมายมาบอกว่าจะกลับมาเร็วๆ นี้ หนูน้อยมารอแม่ของเธอนั่นเอง' นกเอี้ยงกล่าว

' อย่างนั้น ฉันก็จะรอเป็นเพื่อน' หูกวางตั้งใจไว้

แต่ทว่า เวลาก็ผ่านไป จนใบของหูกวางเป็นสีแดง ลูกหูกวางเริ่มแห้งเป็นสีนำตาล นับวัน ใบและลูกหูกวางไม่อาจต้านทานแรงลมได้ ปลิดปลิวไปตามกาลเวลา

ต้นหูกวางต้นใหญ่ ที่มีใบเหลืออยู่ไม่มากเท่าไหร่ ก็ยังคงยืนตระหง่านอยู่ข้างถนน ที่ปากทางเข้าหมู่บ้านเช่นเดิม
ข้างล่าง มีเพียงแคร่ และเศษใบไม้ ลูกหูกวางแห้ง ที่ร่วงหล่นจากต้น ทับทบถมกัน

ไม่มีเงาของหนูน้อยนิดา เธอพบกับแม่แล้วอย่างนั้นหรือ

' ไม่เลย' ต้นหูกวางกล่าวด้วยความเศร้าสร้อย
' หลังจากนั้นเพียงไม่นาน มีตำรวจมาหาเธอ มาบอกเด็กน้อย วัย 7 ขวบ วัยกำลังซน กำลังสดใสว่า
"แม่ของเธอเสียชีวิตแล้ว" ฉันยังจำได้ว่าวันนั้นนิดาถามออกไปว่า "เสียชีวิต คืออะไร หรือแม่จะยังไม่กลับมาตอนนี้" ยายของเธอต้องมาบอกว่า
"แม่ของเจ้าจะไม่กลับมาอีก เขาไปแล้ว ไปดีแล้ว" น้ำตาของยายแก่วันนั้นจับใจฉันอย่างมาก " แม่เจ้าตายแล้ว"
"แม่ตายแล้วแม่ไปสวรรค์หรือจ๊ะ แม่ไปหาพ่อใช่ไหม" เด็กน้อยเริ่มจะเข้าใจ เสียงนิดาสั่นเครือ ไม่มีแม้นำตาที่ไหลออกมา มีเพียงรอยแห่งความหวัง" เมื่อไหร่แม่จะมารับหนูไปด้วย จะได้ไปอยู่กับพ่อด้วยไงจ๊ะ หนูจะพายายไปด้วยนะ" ไม่มีเสียงอะไร นอกจากเสียงลม และเสียงสะอื้นของยายแก่ที่กำลังกอดหลานแน่น แล้วสักพัก ทั้งหมดก็เดินจากฉันไป '

รู้ ฉันก็รู้แล้วล่ะหูกวาง สงสารนิดานัก แม่ของเธอที่เธอเฝ้ารอ ถูกคนในสังคมทำร้าย

วันที่เธอจะกลับมาหาแม่และลูกที่รักของเธอ ระหว่างที่กำลังข้ามไปซื้อขนมฝากลุกสาว รถบรรทุกขับฝ่าไฟแดง
มันเมายาบ้า แม่ของนิดาตกเป็นเหยื่อของมือที่มองไม่เห็นอย่างยาบ้า

นิดาเอ๋ย หนูไม่ผิด แม่ของหนูก็ไม่ผิด แต่ปีศาจร้ายต่างหากเล่า ปีศาจที่มีชื่อว่า ยาเสพติด ที่ปลิดเอาชีวิตใครหลายคนไปสังเวยมัน อย่างใบไม้ที่ร่วง ทุกวัน
จบแล้วค่ะ

" ยาเสพติดเป็นสิ่งไม่ดี อย่าเข้าไปข้องเกี่ยวเลยนะคะ"

เป็นเรื่องที่ออกจะเศร้าสักนิด แต่อยากให้รู้ไว้ ว่าอาจจะมีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นจริง ช่วยกันภาวนาเถอะค่ะ อย่าให้มีเด็กที่โชคร้ายอย่างนิดาอีกเลย