ความคิดเห็นที่ 1 สายลมพัดใบไม้แห้งจากต้นไม้ริมสองข้างทางปลิวกระจายไปทั่วบริเวณ  ถนนสองเลนที่อยู่ด้านหน้าอาคารสีขาวที่ไร้ผู้คน  จนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของความเงียบเหงาและเศร้าสร้อย  เศษใบไม้ เศษชยะปลิวเกลื่อน  รวมทั้งหน้าแรกของหนังสือพิมพ์แผ่นยักษ์ที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศก่อนตกลงมานอนแผ่อยู่กับพื้น  ตัวหนังสือตัวใหญ่สีขาวที่มีพื้นหลังสีดำมีใจความว่า "สาวน.ศ.มหาลัยเอกชนชื่อดังหักหลบสิบล้อชนเสาไฟ  พับยับ ตาย 1 สาหัส 3" ท่ามกลางผู้คนที่มางานศพกันหนาแน่น ก็มีสาวๆ 4 คน ในชุดนักศึกษากำลังคุยกันอยู่ใกล้ๆศาลา สาว 2 คนนั่งอยู่บนม้าหิน  อีก 2 คนยืนอยู่ใกล้ๆ และดูเหมือนว่า...คนในงานจะไม่สนใจเธอเลย สาวผมสั้นผู้มีกิ๊บสีฟ้าติดอยู่ที่ผม  เธอสวมกระโปรงสีดำยาวถึงหัวเข่าก็พูดขึนมา "มางานศพตัวเองยั่งงี้แล้วรู้สึกแปลกๆแฮะ" "ก็จะให้ทำไงได้ล่ะ" สาวคนที่ยืนอยู่ข้างๆเท้าเอวมองหน้าเพื่อน  เธอมีสีน้ำตาลแก่ผมยาวประบาและสวมกระโปรงสั่นยาวเหนือเข่าและผ่าทั้ง 2 ข้าง  "ก็แกตายไปแล้วนี่หว่า" "ดีนะพวกที่ยังมีชีวิตอยู่เนี่ย  ถึงวิญญาณจะออกมาเที่ยวแต่ก็ยังมีกายเนื้ออยู่" "ดีบ้าบออะไรล่ะ" สาวคนเดิมยังเถียง "พวกเราจะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้เลย" "พอเถอะน่า เอื้อย  แอน  จนปานนี้แล้วยังมาทพเลาะกันอีก เอื้อยก็อย่าเพิ่งใจร้อยซิ" สาวที่มีผมยาวถึงกลางหลังที่นั่งอยู่พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างใจเย็น "ยัยแอมแปม   เรื่องมันร้ายแรวขนาดนี้เธอยังยิ้มได้อีกเหรอยะ  ดูยัยเอ๋ซิยังหงอยขนาดนั้น" เอื้อยคนขี้ใจร้อนหมายถึงสาวคนที่นั่งข้างแอมแปม "เออๆ ยั่งไงชั้นก็ตายไปแล้ว  จะให้อยู่เป็นวิญญาณเร่ร่อนยั่งงี้ไปก็ไม่ไหวหรอกนะ  ชั้นว่าชั้นไปดีกว่า" "แล้วเธอจะไปไหน" ทุกคนหันไปมองหน้าแอนกันหมด "ก็ไม่รู้เหมือนกัน  จะนรก สวรรค์ก็ช่างเถอะ ดีหว่ามาย่ำอยู่กับที่ยั่งงั้"  แอนเจ้าไปกอดเพื่อนๆทุกคน แล้วก็ถอยห่างออกมา "ลาก่อน" แอนย้มเศร้าๆ เอ๋ที่เงียบอยู่นานตัดสินใจพูดออกไป "แล้วเจอกันะ" "แล้วเจอกันจ๊ะ" แอนยิ้มให้ แล้วร่างโปร่งๆของเธอก็ค่อยๆเลือนหายไป "แล้วเราจะไปไหนดีล่ะ" แอมแปมถามเหมือนชวนไปเที่ยว "ชักเข้าใจความรู้สึกของแอนแล้วซิ" เอ๋พูดขึ้น  ซึ่งเพื่อนๆก็ทองหน้ากันด้วยความสงสาย "ก็ที่ต้องมามองร่างของตัวเองอย่างนี้น่ะซิ" เอ๊ก้มลงมองร่างของตัวเองที่อยู่บนเตยงคนไข้  โดยที่มีสายอ๊อกซิเจน  สายน้ำเกลือ  สายเลือดระโยงระยางเต็มไปหมด  และแพทย์กับพยาบาลก็เดินวุ่นไปวุ่นมาอยู่รอบเตียง "เอ้า  กลับเข้าร่างไปได้แล้ว  เดี๊ยวก็ไม่ทันเวลาหรอก" เอื้อยผลักเอ๋ไปข้างหน้า ขณะที่เอ๋ก้าวไปข้างๆเตียง  เธอก็รู้สึกเหมือนเธอเป็นอิสระขึ้นมาทันทีทันใด  เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกาะเกี่ยวเธอไว้อีกแล้ว เธอนั่งลงกับเตียงแล้วล้มตัวลงนอนทับร่าง  แต่ทั้งร่างและวิญญาณก็ซ้อนทับกันไม่สนิท  เธอจึงลุกขึ้นนั่งและเมื่อกำลังจะพยายามใหม่  เธอก็เหลือบไปเห็นเพื่อนๆกำลังมองบางสิ่งอยู่และมีสีหน้าตกใจ  เธอจึงมองตามสายตาของเพื่อนไป...เส้นในมอร์นิเตอร์บอกการเต้นของชีพจรได้กลายเป็นเส้นสีเขียวเรียบๆเส้นเดียว เธอตกใจมาก  เธอพยายามล้มตัวลงนอนทับร่างครั้งแล้วครั้งเล่า  แต่ก็ไม่ทำให้เกิดอะไรขึ้นมา  เวลาล่วงเลยไป 10 นาที  ทั้งหมอและพยาบาลก็รามือจากการทำงาน  พยาบาลช่วยกันถอดเครื่องชาวยชีวิตออก หมอเดินออกไปจากห้องผ่าตัดตรงไปยังพ่อและแม่ของเอ๋เพื่อแจ้งข่าวร้ายให้ทราบ  เพราะเหตุนั้นจึงทำให้แม่ของของเธอร้องไห้โหยหวนออกมาอย่างโศกเศร้า  ส่วนพ่อของเธอก็ได้แต่ยืนช็อคอยู่ตรงนั้น เอ๋ที่เพิ่งออกมาถึงตะโกนก้อง "พ่อจา  แม่จ๋า  หนูอยู่ตรงนั้ไง  หันมามองหนูหน่อย" แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ   เพื่อนๆที่เพิ่งตามออกมาทีหลังจึงได้เห็นแต่ที่เธอวิ่งเข้าไปหาพ่อและแม่  พยายามที่จพกอด  แต่ก็คว้าไว้ได้แต่อากาศ  เธอพยายามจะเรียก  แตะต้องร่างของพ่อแม่  แต่...ไม่มีใครรับรู้ถึงตัวของเธอ พ่อพยุงแม่เดินไปตามทางเดินโดยมีเอ๋วิ่งตามดักหน้าดักหลังอย่างไม่ลดละ  แเพื่อนๆทั้งสองเดินตามไปอย่างเงียบๆ  เหมือนกับว่า  ค่างคนต่างก็คิดถึงเรื่องของตัว ในที่สุดเอ๋ก็หยุดความพยายามที่หน้าโรงพยาบาล  เมื่อพ่อแม่ของเธอนั่งแท็กซี่จากไป "ยัยหนูเอ๊ย  เลิกพยายามซะเถอะ  พ่อแม่เจ้าเค้าไม่รับรู้ถึงตัวตนของเจ้าอีกแล้ว" ร่างของชายแก่ปรากฏขึ้นที่หน้าศาลข้างๆที่เธอยืนอยู่  และพูดกับเอ๋ "รอไปเกิดชาติหน้าเถอะ  เจ้าจะได้เจอกับพ่อแม่ของเต้าอีก  คนที่ทำบุญทำกรรมร่วมกันมาหนีกันไปไม่พ้นหรอก" "จริงหรือคะ"  อ๋หันมามองหน้าอย่างมีความหวังซึ่งชายแก่ก็พยักหน้า ร่างของเอ๋จึงค่อยๆ จางลง...จางลง...ขางลง  แล้วหายไปในที่สุด "ไปไม่ลามาไม่หวัดดีเลย" เอื้อยบ่น ชายแก่หันมาถามเอื้อยและแอมแปม  "แล้วพวกเข้าล่ะจะเอายังไง" จากคุณ : มูลา - [ 30 มิ.ย. 47 08:59:11 A:203.144.181.252 X:203.144.181.245 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สั้นไหมคะ แค่ตั้ง 2 หน้าแนะ ปลิตออกมาได้หน้าละวันก้อบุญแล้ว ต่อไปจาเป็นของอีก 2 คนที่เหลือนะคะ จากคุณ : มูลา - [ 30 มิ.ย. 47 09:00:49 A:203.144.181.252 X:203.144.181.245 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สั้นคับ อยากอ่านยาวๆ อ่ะ จากคุณ : กริช - [ 30 มิ.ย. 47 10:35:06 A:10.11.20.73 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นับว่าเข้าข่ายสั้นค่ะ แล้วก็สะกดผิดอยู่บ้าง ชื่อยังมีทั้งเอ๋ เอ๊เลย จะทำให้ขึ้นเป็นลิงก์ ต้องเป็นสมาชิกก่อนค่ะ จากคุณ : scottie - [ 30 มิ.ย. 47 11:43:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเป็นสมาชิก ก็จะขึ้นลิ้งค์ให้เลยคับ โพสต์รูปได้ด้วย จากคุณ : กริช - [ 30 มิ.ย. 47 16:19:32 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เออ ไม่ชอบเรื่องอย่างงี้เท่าไหร่เลยแต่ก็อ่านได้คะ จากคุณ : oreocream - [ 30 มิ.ย. 47 20:49:43 A:210.86.188.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านยากไปนิด(ติดกันเป็นพรืดบางช่วง) แต่ก็อ่านจบนะครับ เพราะส่วนตัวชอบเรื่องแนวนี้เป็นพิเศษอยู่แล้วเด้อ ^__^.................. จากคุณ : GTW - [ 30 มิ.ย. 47 21:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รู้สึกเรื่องสั้นไปนิดน่ะคะ การดำเนินเรื่องค่อนข้างเรียบ น่าจะมีจุดหักเหของเรื่องบ้างก็ดีน่ะคะ (เขียนไปตามฐานะคนอ่านที่ผ่านมา ทั้งนี้หากคุณมูลามิชอบใจ ก็ต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยน่ะคะ) จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 1 ก.ค. 47 00:26:49 A:169.210.27.79 X: ]