ความคิดเห็นที่ 1 ๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒ โคเเก่สองตัว..หยุดชะงักเท้าเหยาะย่างด้วยผู้เป็นนายสารถีขยับกระตุกบังเหียน..ณ สุดสายมรรคาใหญ่ที่ทอดยาวไปสู่ราชคฤห์นาคร.. ซากประตูเมืองที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเคยยิ่งใหญ่สง่างามสมศักดิ์ศรีองค์มคธราชผู้เปี่ยมอำนาจเหนือดินเเดนลุ่มคงคา..มาบัดนี้ เหลือเพียงเศษซากปูนปรักหักพัง..เเทบมิคงเค้าความองอาจดั่งราชสีห์ดังเเต่เดิม นายเกวียนผู้ชราทอดกวาดสายตาไปรอบกาย ..ริมถนนที่เคยคับคั่งไปด้วยผู้คน ทั้งพ่อค้า วานิชเเละนักบวชผู้จาริกเเสวงบุญ..กลับรกร้างไร้ชีวิตท่ามกลางกองถ่านเถ้าระคนปนก้อนอิฐหินที่เคยเป็นเรือนคฤหาสถ์อันโอ่โถงของหมู่คหบดีศรีเเห่งเเคว้นมคธ. ฤา มคธธานีจักถึงเเก่กาลอวสาน.. “ตื่นเถิดพราหมณ์ ถึงราชคฤห์เเล้วท่าน” เสียงนายสารถีเฒ่าเอ่ยค่อย..เพื่อปลุกสมณะในเกวียนน้อยให้ตื่นจากการหลับใหล..ครั้นร่างชรารู้สึกตนจึ่งรีบเดินลงมาจากพาหนะนั้น..โดยทันใด “โอ พระศิวนาถ..นี่หรือคือราชคฤห์ เอกนครเเห่งมคธ” พราหมณ์เอ่ยอุทานอย่างมิเชื่อในสายตาตน..เมื่อมองเห็นซึ่งความวินาศเเห่งนาคร “ยุทธนาการช่างโหดร้ายนัก ” ผู้เป็นสมณะย่างเท้าเปล่าเปลือยไปยังกองซากศพที่กองกลาดเกลื่อนอยู่ริมรายทาง เเต่ละร่างก่ายเกยกันอย่างน่าอนาถ..บ้างที่ยังพอมีลมหายใจรวยรินก็ร่ำร้องครวญครางด้วยความทุกข์ทรมานสาหัส..จึงพลันบังเกิดความรู้สึกสลดสังเวชในใจของนักบวชชรา.. “เมื่อเห็นดังนี้เเล้วท่านยังจักปราถนา จาริกเเสวงบุญสู่คงคาอีกหรือ..” นายวานิชผู้อยู่บนเกวียนเทียมโคเอ่ยถาม.. “เเม้ว่าราชคฤห์จักมอดไหม้ เสื่อมสลายไปด้วยเพลิงเเห่งยุทธนาการ ข้าก็จักต้องไปที่นั่นให้จงได้” พราหมณ์ชราเเย้มยิ้มเศร้า..พร้อมกับกระชับผ้าขาวหม่นมัวที่พาดอยู่บนบ่าผอมเเห้งให้เเน่นยิ่ขึ้นเพื่อเตรียมตัวออกจาริก อีกคราหนึ่ง “ขอบใจเจ้ามาก..วานิช ผู้อารี..” ชายชราค้อมคำนับน้อย..เพื่อรับคำขอบใจจากสมณะผู้จาริลงมาจากหิมาลัย ครั้นเมื่อตนเเหงนเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าร่างของพรหามณ์ชรา กำลังจักเดินทอดเท้าเข้าสู่ประตูเมืองอย่างเนิบช้า “ช้าก่อนท่าน สมณะ ข้าขอทราบนามของท่านได้หรือไม่” นักบวชในอาภรณ์ขาวหม่นชะงักเท้า หากมิได้เหลียวหลังกลับมา..ก่อนที่จักเอ่ยตอบ ช้าชัด.. “นามของข้า คือ อัคนี วยาสะ” เเล้วร่างสมณะชราผอมบางผู้นั้น จึงค่อยๆหายลับเข้าไปในกลุ่มควันซึ่งคลุ้งตลบอบอวล..ณ ปากประตูนาครราชคฤห์ ***  ตามมรรคาที่ปูลาดด้วยศิลาหยาบกระด้างด้าน ซึ่งครั้งหนึ่งในเทศกาลเเห่งพระคงคาเคยถูกโปรยปรายด้วยกลีบมาลาหลาสีสัน..เเละคลาคล่ำไปด้วยผู้คนซึ่งมากมายจนเเทบจะล้นทั้งสองฝั่งของถนน.. มาบัดเดี๋ยวนี้ อัคนี วยาสะพราหมณ์ เเห่งหิมาลัย ถึงกับถ่ายถอนลมหายใจด้วยความเวทนา  ยามที่ทอดตาเเลดูหมู่อาคารซึ่งเหลือเพียงเเต่ซากเถ้าธุลี..ซึ่งถูกทำลายด้วยเพลิงสงคราม..ริมรายทางมีทั้งกองร่างที่ไร้วิญญาณปะปนระคนไปกับผู้ที่ยังเหลือลมหายใจรวยริน..ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด. ซึ่งคลอกับเสียงร่ำไห้อาดูรอย่างทุกข์เทวษของเหล่าหญิงม่าย ราวกับว่า เหนือทางเท้าที่สมณะชราเหยียบย่าง.. ชุมโชกไปด้วยคราบคาวโลหิตเเละรอยหยาดน้ำตา พราหมณ์ผู้จาริกมาจากเเดนไกล ทอดตาเเหงนเงยขึ้นสู่เบื้องบน.. กลุ่มควันคลุ้งจากพระมหามณเฑียรซึ่งเสียดยอดทองสูงเทียมฟ้า ฉาบฉายบนก้อนเมฆจนเป็นสีเเดงฉาน..ดวงสุริยาราวกับว่าจะเร้นหลบอยู่หลังม่านเมฆาครึ้ม ..องค์ปราสาทน้อยใหญ่ ซึ่งเปรียบดั่งมงกุฎเหนือเกล้าองค์มคธราช....ล้วนพังพินาศเกลื่อนกลาด จนกลายเป็นเพียงซากอาคารอันไร้ค่ามิเหลือเเม้เเต่เค้าความสง่างาม.. ย่อมเเสดงถึงความวินาศเเห่งวงศ์มคธด้วยเฉกกัน.. ครั้นเมื่อ.. สมณะพราหมณ์ย่างเท้าผ่านพระราชวัง.. ซึ่งราวกับถูกเผาผลาญด้วยเพลิงกัลป์..ในซากปราสาทราชวังมืดทึบ ยังคงมีผู้คนเร้นซ่อนอยู่ในซอบหลืบอย่างหวาดเกรง.. บ้างก็เป็นหมู่นางสนมกำนัลน้อยผู้กายสั่นเทาเเละบางนางก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้นด้วยความตระหนกหวาดกลัว..โดยมีทหารราชองครักษ์คอยเฝ้าดูเเลอยู่มิให้ห่างตา.. ยามนี้..เหล่านารีผู้เคยเสมือนหนึ่งสมบัติเเห่งเเผ่นดิน กลับต้องสิ้นศักดิ์อับจน..เร้นกายอยู่ท่ามกลางกองอิฐปูนอันไร้ค่า ทว่า..กลับมีสตรีนางหนึ่งถลันออกมาจากกองอิฐ ร่างระหงในอาภรณ์ไหมสีขาวนวล ถลาออกมาจากที่นั้นด้วยความปรีติยิ่ง..ก่อนที่จักทิ้งกายเกลือกกลิ้งลงบนถนนเเละเปล่งเสียงหัวเราะราวกับผู้เสียจริต..ณ เบื้องหน้าของพราหมณ์ชรา “ดูเถิด..ข้าได้เป็นอิสระจากการจองจำอันยาวนาน..ความทรมานของข้าได้สิ้นสุดเเล้ว..พร้อมกับชิวิตเเห่งสุริยราเชนทร์ทรราชย์ผู้ชั่วช้า.... ช่างน่ายินดียิ่งนัก” หากมิทันไร..กิริยาของสตรีนางนั้นก็พลันเปลี่ยนไป..เสียงหัวเราะที่ถูกเปล่งออกมาเมื่อครู่ ก็กลับกลายเป็นเสียงร้องคร่ำครวญโหยไห้..ประหนึ่งหัวใจของนางเจียนจักขาดไปด้วยความอาลัย.. “โอ..สุริยราเชนทร์..พระองค์ชิงสิ้นพระชนม์ไปเช่นนี้..จักให้ข้า.. ต้องจำทนอยู่เพื่อสิ่งใด..ใย สวรรค์จึ่งมิให้ข้าสิ้นใจพร้อมกับพระองค์.. สวามีผู้เป็นที่รัก..” เเม้ใบหน้า ที่เเนบอยู่บนมรรคานั้น จักนองไปด้วยน้ำตาเเละเถ้าถ่าน..กระนั้นก็ยังคงเค้าความงามพิลาศลักษณ์ หากเเต่ดวงตาคู่เรียวรีนั้น เหม่อลอย เคว้งคว้าง เฉกเดียวกับเรือนกายระหงในอาภรณ์ไหมขาวนวลถูกทิ้งทอดร่างกลางกองธุลี ราวกับว่าลมหายใจของนางนั้นกำลังเจียนจักดับลงพร้อมกับเสียงรำพันคร่ำครวญ.. ครั้นสมณะผู้จาริก สาวเท้าเข้าไปใกล้..ร่างที่นอนทอดกายคล้ายกับสิ้นใจไปเสียเเล้วนั้น..ก็พลันผุดลุกขึ้น รีบฉวยคว้าชายผ้าของพราหมณ์ชราไว้ในทันที.. “ท่านพราหมณ์ ผู้ประหนึ่งโอษฐ์เเห่งมหาเทวะ..โปรดช่วยให้ข้าพ้นจากทัณฑ์ทรมานนี้ด้วยเถิด” เสียงเเหบพร่าของสตรีอาภรณ์ขาว..เอ่ยขอร้องอย่างน่าเวทนา..ฝ่ามือเรียวยังคงเกาะกุมกระชับชายผ้าไว้มั่น..ทั้งที่เรือนกายนั้นไร้เรี่ยวเเรง เเม้เต่จักลุกขึ้นหยัดยืน..เพื่อน้อมเกศคราวะบูชา “ข้าจักช่วยเจ้า” อัคนี วยาสะพราหมณ์ ก้มหน้าลงต่ำพลางเอ่ยเบาปานกระซิบ..กับร่างที่ทรุดอยู่เเทบเท้า..ทำให้ปรากฏรอยยิ้มบางคลี่เเย้มออกมาจากใบหน้าอันอ่อนระโหย.. ก่อนที่จักสิ้นสติลงเเนบหน้าบนฝ่าเท้าเปล่าเปลือย..ดั่งก้านบุปผาที่หักลงยามต้องลมกรรโชก..เเล้วฉะนั้น ๓๓๓๓ (มีต่อ) จากคุณ : อชันฏา - [ 30 มิ.ย. 47 15:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๓๓๓๓ ไฟในกอง กุณฑ์กลางท่าน้ำน้อยเริ่มโชนเเสง เปล่งเปลวระริกไหวเมื่อ พราหมณ์ผู้สาธยายมนตรา..บรรจงเทน้ำมันเนยเเละเครื่องหอมลงเป็นพลีถวายเเด่พระอัคนิเทพ.. “โอม..มหาศิวา..คงคา” เสียงสวดมนต์..เยือกเย็นดุจเดียวกับกระเเสวารีระเรื่อยรี่..เเม้รวีวารเริ่มลาลับ เลยล่วงสู่สายัณห์ยาม ..เหนือ ท่าน้ำมณิกรรณิการ์ ริมฝั่งมหาคงคายังคงเต็มไปด้วยกลุ่มควันคละคลุ้ง. .พร้อมกับกลิ่นสาบสางจากซากศพที่ถูกเผาล่องลอยผ่านมาตามลม..ดาลดลให้ใจของพราหมณ์เฒ่าพลันหดหู่..สังเวช ต่อหลายชีวิตที่ถูกสังเวยในกองเพลิงเเห่งสงคราม เกลียวคลื่นคงคา กระทบเนินตลิ่งฝั่ง..ดั่ง กระซิบซาบ กำสรวลครวญไห้.. “ ฤา..พระคงคาจักทรงรำพันพิลาป เเด่มหามคธธานี”  เปลือกตาของพราหมณ์ชราค่อยๆเผยอเปิดขึ้น..เมื่อมนตราบทสุดท้ายถูกร่ายจบลง..หลังกอง กุณฑ์บูชา ..ร่างระหงของสตรีในอาภรณ์นวล..ยังคงทอดนิ่งดั่งหลับใหลในห้วงนิทรารมย์..สมณะชราจึงทอดกวาดสายตาไปทั่วทั้งร่างนั้น..ด้วยสายตาที่เพ่งพินิจ..สงสัย ดวงหน้าคมเค้างาม..สมกันเรือนร่างบางระหงเเละอาภรณ์ไหมขาวนวล ซึ่งเเม้จักเแปดเปื้อนไปด้วยเถ้าธุลีดำด่าง..เเต่ก็ยังบ่งถึงความวิจิตรในเนื้อมันยะยับ.. ย่อมเเสดงถึงศักดิ์เเห่งนารีผู้สวมพัสตราภรณ์ ว่านางนั้นย่อมกำเนิดในขัตติยวงศ์.. หากไยไร้ซึ่งมุกมณี ประดับเรือนกายให้สมฐานันดร...ดั่งเช่นศูทรชาติอันต่ำต้อย.. เเต่นางก็หาใช่ชนต่ำช้าเยี่ยงนั้น.. ครั้นสมณะผู้ชราเพ่งพิศร่างนั้นไปจนถึงปลายเท้า..ก็พลันต้องตระหนกใจ ..เมื่อทอดสายตาไปปะกับกำไลวงหนาที่คล้องข้อเท้าเรียว..บนเศษสายตรวนโลหะมีร่องรอยการถูกดึงกระชากอย่างรุนเเรงจนกระทั่งขาดออกจากกัน.. เเล้วนางเป็นผู้ใด ไฉนจึ่งต้องทัณฑ์ทรมานจนสติวิปลาสไปเยี่ยงนี้.. ข้อนั้นใจของพราหมณ์ชราก็มิอาจเอ่ยตอบได้.. กระทั่งสตรีนางนั้นลืมตา พร้อมกับขยับกายขึ้นเอนหลังพิงอิงกับเสาไม้กลมกลึง .. เมื่อเเสงจันทร์นวลสลัวหลังเมฆาขาว..ต้องใบหน้าเผือดซีดที่เเย้มเหยียดยิ้มอยู่หลังเปลวไฟระริก..ริมฝีปากบางได้รูป จึ่งค่อยเอ่ยความด้วยเสียงเบา ปานกระเเสสายลมหวิวไหว..เยียบเย็น “นมัสการ ท่านพราหมณ์ เมื่อครู่ท่านรับปากเเล้วใช่หรือไม่ ว่าจักช่วยข้า” ดวงตาของนางนั้น..ทอดมายังใบหน้าอันสงบนิ่งของพราหมณ์ชรา ราวกับจักทวนความให้กระจ่างชัด “คำเเห่งสมณะย่อมเป็นสัจ..” เมื่อเสียงอันเปี่ยมไปด้วยความอารีเอ่ยตอบกลับมาอย่างช้าชัด..สตรีอาภรณ์ขาวนวลจึ่งทอดตาเเลลงสู่ผืนคงคา..ราวกับว่านางกำลังเรียงร้อยถ้อยความที่คั่งค้าง สุมอยู่ในหทัย.. ประกายดาวสะท้อนระยับเหนือเเผ่นผิวคงคา..เมื่อยามละลอกคลื่นต้องพระพายรำเพยพริ้ว..เสี้ยวโสมาคล้อยเคลื่อนกลางเมฆา พรายรัศมีสีเงินยวงฉายฉาบทั่วทั้งมหานที.. กาลเวลา..ดั่งกระเเสวารี ฤา อาจหวนคืน.. “ข้า..ผู้ครั้งหนึ่ง เคยเป็นนารีผู้ทนงในขัตติยะศักดิ์ เเละความพิลาสลักษณาอันเหนือนางใดในเเคว้นมคธ สตรีผู้เป็นชนวนเเห่งยุทธนาการ..เพียงเพราะมั่นหมาย ใคร่จักครอบครอง หทัยบุรุษหนึ่งผู้ที่นางจงรักเเละภักดี” “จักให้ข้าช่วยเจ้าได้อย่างไร..” ดวงหน้าที่ปรกด้วยเส้นผมดำสลวยสยาย หลังเปลวไฟสลัวราง..คลี่ยิ้มเยาะหยันในชะตากรรมของตน..พลางเเค่นหัวเราะเสียงพร่าก่อนที่จักเล่าความใดต่อไป.. “นาม ของข้าคือ ชาลินี บุตรีของ สุเมธะ บิดาซึ่งเป็นทั้งอุปราชเเละองค์อนุชาเเห่งกษัตริย์มคธ ท่านสมณะผู้เจริญ โปรดสดับเถิด..ข้าจักเล่าถึงเหตุของโทษทัณฑ์อันเเสนทรมาน..ณ บัดเดี๋ยวนี้” ****** สวัสดีค่ะ.. หลังจากดองเรื่องนี้มานานก็ได้ฤกษ์นำมาปัดฝุ่นเขียนใหม่อีกที.. ด้วยเหตุที่ว่าเวอร์ชั่นเก่ามันยาวเกินไปเเล้วก็ทำให้ไม่มีเวลาเเต่งต่อจึงต้องเอามาทุบๆเหลือ10ตอนจบ(ถ้าเป็นไปได้)..ให้ขมวดสั้นยิ่งขึ้น เเต่เนื้อเรื่องที่วางไว้ทั้งหมเดตั้งเเต่เเรกยังคงเป็นเนื้อเรื่องเดิม..อาจมีการเปลี่ยนเเปลงบางจุดซึ่งก็เป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ขอบคุณทุกคำเเนะนำติชมค่ะ^^ จากคุณ : อชันฏา - [ 30 มิ.ย. 47 15:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ของเดิมยังมะได้อ่านเลยอ่ะ อ่านของใหม่ก็ได้คับ หนุกดี ภาษษเป็นแบบเก่า อ่านยาก แต่ก็แต่งยากเหมือนกันใช่ป่ะคับ รออ่านต่อนะคับ จากคุณ : กริช - [ 30 มิ.ย. 47 17:08:17 A:10.11.13.115 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปัดฝุ่นใหม่เยี่ยงนี้ จักหายไปราวชั่วกัลป์อีกฤาไม่? เพิ่งเห็นว่าวานิชใช้ น สะกดก็ได้ จากคุณ : scottie - [ 30 มิ.ย. 47 19:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ของเดิมอ่านแล้วครับ กำลังดูว่าจะมีอะไรแปลกใหม่ไปบ้าง ^__^............ จากคุณ : GTW - [ 30 มิ.ย. 47 21:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตายแน่ ไอ้เจ้า แพร ของเก่าเซฟไว้ มันจะตีกับของใหม่ไหมเนี่ยะ เด้วเก็บไว้คนละ ไฟล์ ดีกว่า ไว้เทียบกัน เอิ๊กๆๆ คิดถึงจ้า จากคุณ : เปียร์รุส - [ 30 มิ.ย. 47 22:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะ น้องแพร มีเรื่องประวัติศาสตร์อยากคุยกับน้องแพรน่ะคะ ^^   1. พระเจ้าอโศกมหาราชทรงปกครองแว่นแคว้นอะไรหรือค่ะ ใช่แคว้นมคธ หรือเปล่าค่ะ 2. ราชโอรสจันทรคุปต์กุมาร ทรงมีตัวตนในประวัติศาสตร์จริงๆ ใช่ไหมค่ะ (มาจากราชวงศ์คุปตะ ซึ่งภายหลังหันมานับถือศาสนาอิสลามใช่หรือไม่ค่ะ) อ่านแล้วยังมีคำพิมพ์ตกบ้างน่ะคะ 1. พราหมณ์ชราเเย้มยิ้มเศร้า..พร้อมกับกระชับผ้าขาวหม่นมัวที่พาดอยู่บน บ่าผอมเเห้งให้เเน่นยิ่(ยิ่ง)ขึ้นเพื่อเตรียมตัวออกจาริก อีกคราหนึ่ง 2. เพื่อรับคำขอบใจจากสมณะผู้จาริ(ก)ลงมาจากหิมาลัย 3. ซึ่งครั้งหนึ่งในเทศกาลเเห่งพระคงคาเคยถูกโปรยปรายด้วยกลีบมาลา หลา(ก)สีสัน.. 4. ซึ่งราวกับถูกเผาผลาญด้วยเพลิงกัลป์..ในซากปราสาทราชวังมืดทึบ ยังคงมีผู้คนเร้นซ่อนอยู่ในซอบ(ซอก)หลืบอย่างหวาดเกรง.. 5. อันนี้เป็นชื่อที่อ่านอย่างนี้เลยหรือเปล่าค่ะ "ท่าน้ำมณิกรรณิการ์" หรือ "ท่าน้ำมณีกรรณิการ์" นอกจากนี้ก็อย่างที่พี่ scottie เขียนมาน่ะจ้ะ "ขอบใจเจ้ามาก..วานิ(ณิ)ช ผู้อารี..” กับสุดท้ายข้อที่ 6 อันนี้พี่อ่านแล้ว คิดว่า ผู้เป็นสมณะย่างเท้าเปล่าเปลือย ไปยังกองซากศพที่กองกลาดเกลื่อนอยู่ริมรายทาง --> จากประโยคนี้มี "กอง" อยู่ด้วยกันสองกอง น่าจะตัดกอง "กองกลาดเกลื่อน" ออก (นอก จากต้องการย้ำอีกครั้งน่ะคะ) เป็น "ผู้เป็นสมณะย่างเท้าเปล่าเปลือยไปยัง กองซากศพที่กลาดเกลื่อนอยู่ริมรายทาง" แล้วจะติดตามอ่านอีกนะคะ ภาษาที่น้องแพรใช้สละสลวยเพราะพริ้งน่ะคะ อ้อ เกือบลืมไปคะ พี่อยากถามอีกข้อหนึ่ง จากประโยคนี้ ประโยคนี้ "เสี้ยวโสมาคล้อยเคลื่อนกลางเมฆา"  คำว่า "โสมา" แปลว่า อะไรหรือค่ะ น้องแพร ใช่เสี้ยวจันทราหรือไม่ค่ะ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 1 ก.ค. 47 00:14:52 A:169.210.27.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกคำชี้เเนะค่ะ.. บางครั้งอาจมีบางคำที่สะกดผิดไปบ้างต้องขอโทษด้วยเพราะพิมพ์กลางคืนบางทีตามันก็เบลอๆไปหน่อยน่ะค่ะ(สง สัยจะไม่หน่อยเเล้วมั้ง) ตอบคำถามพี่คนชื่นชอบนิยายค่ะ . พระเจ้าอโศกมหาราชทรงปกครองแว่นแคว้นอะไรหรือค่ะ ใช่แคว้นมคธ หรือเปล่าค่ะ 2. ราชโอรสจันทรคุปต์กุมาร ทรงมีตัวตนในประวัติศาสตร์จริงๆ ใช่ไหมค่ะ (มาจากราชวงศ์คุปตะ ซึ่งภายหลังหันมานับถือศาสนาอิสลามใช่หรือไม่ค่ะ) ข้อ1..พระเจ้าอโศกมหาราช (กษัตริย์องค์ที่3ในราชวงศ์โมริยะ) รัชสมัยของพระองค์อยู่หลังจากเหตุการณ์นี้ร่วมร้อยกว่าปี..ตามท้องเรื่องเรื่องนี้อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของยุคประวัติศาสตร์ในประเทศอินเดียสมัยก่อนราชวงศ์โมริยะ(ก่อน 325 AD) ซึ่งยังคงแบ่งแยกออกไปเป็นรัฐเล็กรัฐน้อยในช่วงหลังพุทธกาล ซึ่งมีเเคว้นใหญ่น้อยกระจายกันไปตามเเต่ละภูมิภาคเช่น ราชคฤห์ วิสาลี คันธาระ โกสัมพี.. ถ้าว่ากันไปตามประวัติศาสตร์เเล้ว อโศกมหาราชทรงเป็นหลานของพระเจ้าจันทรคุปต์ (ที่อยู่ในเรื่อง) ซึ่งเป็นผู้ก้อตั้งราชวงศ์โมริยะ.. 2.จันทรคุปต์ในเรื่อง..ไม่ใช่พระเจ้าจันทรคุปต์(พระเจ้าวิกรมาทิตย์)ในสมัยคุปตะ ซึ่งคุปตะอยู่หลังจากเหตุการณ์ในท้องเรื่องนี้หลายร้อยปี..ด้วยเหตุนี้..จันทรคุปต์ที่อยู่ในเรื่องคือจันทรคุปต์ผู้ที่ยังคงเป็นพระราชกุมารของกษัตริย์มคธซึ่งถูกเนรเทศออกไปเเละกลับมาอีกครั้งหนึ่งเพื่อก่อตั้งราชวงศ์โมริยะ ย้ายเมืองหลวงจากราชคฤห์ไปอยู่ที่เมืองปัตนะ(ปาฏลีบุตร) ในปัจจุบัน เเละทรงเป็นปู่ของพระเจ้าอโศกมหาราชด้วย เเละพระเจ้าอโศก เพราะเหตุนี้ เรื่องนี้จึงไม่มีบทของพระเจ้าอโศกเลย..เพราะเกิดก่อนพระองค์ประสูติมาร่วมร้อยปี..จากที่พี่ถามมา พระเจ้าอโศกทรงเป็นกษัตริย์ที่ปกครองอินเดียในราชวงศ์ โมริยะ ซึ่งอินเดียได้เข้สู่ยุคประวัติศาสตร์เเละเริ่มกลายเป็นจักรวรรดิ์เเล้ว เเละมีศูนย์กลางอยู่ที่เมืองปัตนะ(เมืองหลวงใหม่ของเเคว้นมคธ) ซึ่งหลังจากที่พระเจ้าจันทรคุปต์สถาปนาราชวงศ์โมริยะขึ้นเเล้ว -เรื่องท่าน้ำ มณิกรรณิการ์ ค่ะ..คือท่าน้ำที่อยู่ริมฝั่งคงคาที่ใช้ในพิธีสตี (ที่หญิงม่ายกระโดดกองไฟฆ่าตัวตาย) -เสี้ยวโสมา หมายถึงเสี้ยวพระจันทร์ โสมา=โสม ขอบคุณสำหรับคำเเนะนำค่ะ จากคุณ : อชันฏา - [ 1 ก.ค. 47 14:51:16 A:unknown X:202.44.136.50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พิมพ์ผิดค่ะ 325 B.C (ราชวงศ์โมริยะ) จากคุณ : อชันฏา - [ 1 ก.ค. 47 14:56:31 A:unknown X:202.44.136.50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณน้องแพรมากค่ะ ^O^ ที่กรุณาไขข้องกระจ่างให้พี่ ^^ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 1 ก.ค. 47 16:51:40 A:203.113.33.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 หุหุ เอามาแก้ไขเหรอจ๊ะน้องแพร อ่านอีกทีก็ยังปวดหัวเหมือนเดิม ปล. ขอlink เรื่องสุรางค์หน่อยดิ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 47 02:02:55 จากคุณ : ณัฐกร - [ 3 ก.ค. 47 01:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอ่อ  น้องแพร เอาตามตรงคราวนี้เป็นครั้งแรกที่พี่อ่านของหนูจนจบได้เลยนะเนี่ย  หลังจากสลัดความท้อในภาษาออกไปได้ เริ่มติดใจ และสนใจแล้วดิ  ยังไงเอามาลงต่อนะจ๊ะ   เรื่องของเด็กโบราณคดีนี่ ข้อมูลแน่นดีแท้ๆ  ท่าทางหนูแพรคงจะคว้าเกียรตินิยมแหงๆ เลย   จากคุณ : *แชมพู* - [ 3 ก.ค. 47 02:03:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พี่เอง......เพิ่งอ่านกองทัพธรรมจบ.... ลองไปหาอ่านดูนะน้อง ของสุชีพ  ปุญญานพ.......สักอย่าง พี่อยากให้ดูสำนวนเค้า......ดีเหมือนกันนะ ส่วนเรื่องนี้  พี่ว่างๆ แล้วหละ...ไว้จะตามอ่านนะครับ..... จากคุณ : SONG982 - [ 3 ก.ค. 47 02:34:50 ]