ความคิดเห็นที่ 1 ในบรรดาสมาชิกคนไทยรักคนไทย ไอ้หอยจะเป็นคนที่ทำอาหารเก่งมาก มันมักจะทดลอง ทำอะไรของมันไปเรื่อยเปื่อย ไม่ว่าจะเป็น ซูชิไส้แกงเขียวหวาน หรือพาสต้าน้ำยาป่า ถ้าใครได้ คบกับไอ้สี่สหายนี้ มักจะเป็นหนูทดลองอาหารแปลกๆของไอ้หอยตลอด ขนาดสาวญี่ปุ่นที่ไอ้ ขวัญมันหลอกมาบ้าน ไอ้หอยยังทำซูชิไส้ปลาร้าให้กิน จนติดอกติดใจมาแล้ว ไอ้เอ้มันยังขำอยู่ จนถึงทุกวันนี้ เมื่อนึกถึงพฤติกรรม และวีรกรรมของไอ้หอย ที่ชอบหลอกให้พื่อนกินโน่นกินนี้ เพราะไอ้หอยเคยทำงาน อยู่ร้านอาหารญี่ปุ่นมาก่อน จึงมีฝีมือในการห่อข้าวห่อสาหร่ายได้อย่าง มืออาชีพ ถึงแม้ว่ามันจะเรียนการทำอาหารฝรั่งเสียส่วนใหญ่ วันนั้นสาวญี่ปุ่นตายใจ เมื่อไอ้หอย โชว์ฝีมือ ด้วยการเอาข้าวผสมกับน้ำส้ม มาแผ่บนสาหร่าย ต่อจากนั้นมันก็เอาน้ำปลาร้า ซึ่งเป็น สินค้ามีชาติตระกูลและเป็นหน้าเป็นตาของไทย ทาจนทั่ว จากนั้นมันก็ใช้อะโวคาโด หั่นเป็นเสี้ยว พร้อมกับแตงกวาอีกหนึ่งแท่ง วางลงบนข้าวพร้อมกับวาซาบิ แล้วบรรจงห่ออย่างดี ออกมาสวย งามมากไม่แพ้ญี่ปุ่นห่อ ทั้งๆที่ไอ้หอยมันเป็นคนอีสานโดยแท้  รสชาติเหมือนกินแตงกวาจิ้มกับ ปลาร้า มีวันหนึ่งจิตกร ไอ้เอ้ ไอ้ขวัญ กลับมาบ้านตอนเย็น กำลังหิวโซ แต่หอยก็ไม่ทำให้ทุกคน ผิดหวังเช่นเคย เพราะบนโต๊ะอาหาร มีผัดกระเพราอย่างดี กลิ่นหอมเหมือนที่ ไอ้เอ้เคยกินที่ร้าน อาหารในมหาลัยเกษตรเลย ไอ้เอ้มันนึกถึงความหลัง (มันจบจากเกษตรศาสตร์) ที่มันมักจะสั่ง อาหารสิ้นคิดมากิน คือมันคิดอะไรไม่ออกมันก็จะสั่งผัดกระเพรากับ ไข่ดาวมากิน แต่ทั้งสามคน ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ไอ้หอยเอาเนื้ออะไรมาผัดให้กิน ไก่ก็ไม่ใช่ เนื้อวัวก็ไม่ใช่ เพราะสีมันไม่ใช่ มองดูก็รู้แล้ว แต่ทุกคนตั้งหน้าตั้งตากินเพราะรสชาติมัน ใช่เลยผัดกระเพรา เมื่อไอ้ขวัญถามว่า “ไอ้หอยนี่มันเนื้ออะไรวะ” (ไอ้ขวัญมันจบนิติศาสตร์จากธรรมศาสตร์ มันจึงชอบซักถาม) “มีให้แดกก็แดกไปเหอะน่าไม่ต้องมาถาม” เสียงไอ้หอยมันไม่ค่อยพอใจที่จะตอบ   ทุกคนจึงเห็นด้วยกับคำพูดของมันว่า ในเมื่อหิวมีอะไรแดกก็แดกๆไปเหอะ จะไปถามให้ มันรำคาญหัวใจทำไมวะ แต่ไอ้จิต (ชื่อเล่นของจิตกร) เสือกพูดต่ออีกว่า “ทำไม:-)ไม่ทอดไข่ดาวให้ด้วยวะ”   ไอ้หอยมองหน้าแบบยิ้มๆ พร้อมกับพูดว่า “:-)อยากแดกก็ทอดเองสิ” ดังนั้นทุกคนจึงตั้งหน้าตั้งตากินจนหมดเกลี้ยงภายในพริบตา จากคุณ : พินิจนันท์ - [ 30 มิ.ย. 47 22:32:38 A:220.240.123.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อทุกคนกินอิ่มแล้ว ดูไอ้หอยมันมีความสุขมาก ในการนั่งมองเพื่อนมันกินอาหาร มันจึง ถามขึ้นว่า “อร่อยไหมวะ” ทุกคนเริ่มสงสัยว่าไอ้หอยมันจะพูดอะไรต่อ แล้วมันก็พูดต่อจริงๆว่า “พวก:-)อยากรู้ไหมว่าเนื้ออะไร” ทุกคนมองหน้ากันเพราะไอ้หอยมีพฤติกรรม ไม่น่าไว้ใจ  แต่ไอ้หอยมันไม่ต้องการคำตอบ ว่า ทุกคนอยากรู้หรือไม่ เพราะตอนนี้ถึงทุกคนไม่อยากรู้ ไอ้หอยมันก็ต้องบอกอยู่ดี ทุกคนจึงรอ ว่ามันจะพูดว่าอะไร ไอ้หอยมันพูดว่า “เนื้อตัวพอสซั่มไง มันถูกรถชนตาย กรูเห็นมันยังสดอยู่ กรูเลยหิ้วมา ทำผัดกระเพราให้พวก :-)กิน กรูเห็นมันกับตาเลยนะโว๊ย ทีแรกกรูตั้งใจจะเอามาให้ไอ้จิตมันดู เพราะไอ้จิตมันจบ สัตวบาลจากแม่โจ้ (มหาวิทยาลัยแม่โจ้ เชียงใหม่) ตอนกรูหิ้วมันมา ฝรั่งแม่งมองกรูทุกคน ก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะกรูตั้งใจจะช่วยมันจริงๆ แต่มันเสือกมาสิ้นใจกลางทางก่อนถึงบ้าน ตอนมันตายกรูสงสารมันน้ำตาแทบตก กรูเลยคิดว่า ถ้ามันตายโดยเปล่าประโยชน์ วิญญาณ ของมันคงไปเกิดในที่ไม่ดี กรูเลยต้องนำร่างที่ไร้วิญญาณของมัน มาทำให้เกิดประโยชน์ โดยที่ให้พวก:-)เป็นผู้ส่งวิญญาณมัน”  ทุกคนฟังไอ้หอยพูดอย่าง สำนึกในบุญคุณของมัน และรู้สึกได้บุญในการกินผัดกระเพรา พอสซั่ม ของไอ้หอยในครั้งนี้ แต่ทุกคนก็ไม่ได้ว่าอะไรมัน ทั้งที่รู้ว่าจริงๆแล้วมันตั้งใจจะแกล้งให้ เพื่อนกิน สัตว์ผู้น่าสงสารตัวนี้มากกว่า แต่ด้วยรสชาติและฝีมือการทำอาหารของมัน ทุกคนเลย ไม่ว่าอะไรเพราะมันอร่อยดี ทำให้ไอ้หอยมันผิดหวังนิดหน่อย แต่มันก็ยังไม่ละความพยายาม เพราะมันบอกว่ามันใฝ่ฝันที่จะเป็นเชฟ (chef) ที่มีชื่อเสียงและมีรายการโทรทัศน์เหมือน คุณ หมึกแดง ฉะนั้นจึงไม่แปลกเลยที่ ไอ้หอยของเพื่อนๆ จะสรรหาทำโน่นทำนี่ ให้เพื่อนๆกินตลอด ถึงว่าบางครั้งหน้าตาอาหาร จะไม่เคยมีปรากฏ ในที่แห่งใดในโลกก็ตาม แต่ทุกคนก็เต็มใจกิน ไม่ใช่เพราะอยากเอาใจเพื่อนหรอก แต่เป็นเพราะว่ามันหิว และไม่มีอะไรกิน วันนี้ก็อีกเช่นเคย เป็นวันที่ศุกร์ ที่ 8 พฤษภาคม 2546 ไอ้จิตมันจำได้ดี วันนี้ไอ้หอยรับหน้าที่ เป็นพ่อครัวอีกเช่นเคย ไอ้หอยมันทำอาหารสารพัด เพราะมีเพื่อนนักเรียนมาที่บ้านหลายคน มัน ทำปูดองไวน์ขาว เป็นเมนูจานเด็ด พร้อมเครื่องเคียงกันคาวคือกิมจิ (  เป็นผักดองกับพริกของคน เกาหลี ) เพราะมันตั้งใจจะเอาใจเพื่อนเกาหลีผู้หญิง ที่มันหลงรัก แต่ขอโทษสาวเกาหลีไม่แตะปู ของไอ้หอยเลย สาวเกาหลีตั้งหน้า ตั้งตากินส้มตำไก่ย่าง แต่คนที่กินปูซะเต็มคราบ เลยคือไอ้จิต เพราะมันชอบกินปูมาก ยิ่งตอนที่มันมาเรียนที่นี่ใหม่ๆด้วยแล้ว มันแทบจะคลั่ง เพราะมันอยาก กินปูมาก เพราะตอนอยู่กรุงเทพฯ มันไปนั่งกินที่ร้านปูทอง ของคุณมานพ อัศวเทพ เป็นประจำ มาตอนนี้ไอ้หอยทำปูดองของโปรดมัน “ไม่ต้องต้องเสียใจหอยเพื่อนรัก โซเฮียน แฟน:-)ไม่แดก กรูแดกเอง” ไอ้จิตปลอบไอ้หอย จากคุณ : พินิจนันท์ - [ 30 มิ.ย. 47 22:47:10 A:220.240.123.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 คืนนี้ไอ้จิตมีความสุขมากที่ได้กินปูดอง ที่อร่อยมากที่สุดเท่าที่มันกินมา พร้อมกับน้ำจิ้ม รสแซ่บๆ มันบอกว่าชาตินี้มันนอนตายตาหลับแล้ว   ุ   เช้าวันนี้ อากาศแจ่มใสเป็นพิเศษ ถึงแม้ทุกคนจะไม่แจ่มใสเลย เพราะสารตกค้างในสุราเมื่อ คืนนี้ ไหนจะนอนไม่หลับเพราะเสียงของสาวเกาหลี ที่ร้องครวญคราง อย่างมีความสุขทั้งคืนกับไอ้หอย ตอนเช้าเธอรีบตื่นกลับบ้านแต่เช้ามืด ปล่อยให้ไอ้หอยนอนอ่อนเพลีย เมื่อทุกคนตื่นนอน ขึ้นมา แต่ละคนหน้าตาเหมือนผีดิบที่ไม่ได้ดื่มเลือดมาพันปี ทั้งซีดทั้งโซ แต่ในเมื่ออากาศดี ทุก คนก็พยายามตื่นขึ้นมารับอากาศยามเช้า และอาบแสงแดด เพราะในเมลเบิร์นนั้น วันที่มีแดดไม่ ได้เจอง่ายๆ   คนเมลเบิร์นต้องติดตามรายงานอากาศอย่างใกล้ชิด ไม่อย่างนั้นอาจจะเจ็บไข้ได้ ป่วย เพราะไม่ได้เตรียมตัวเรื่องเสื้อผ้า ในเมื่อวันนี้อากาศดี ทุกคนเลยตัดสินใจว่า จะขับรถไป เที่ยวที่ตลาดสปริงเวล เพราะของถูกและมีของขายมากมาย อาหารเอเชียก็มีขาย ไอ้สี่สหายพรรค มารจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว คนที่ช้าที่สุดเห็นจะเป็นไอ้จิต เพราะมันต้องบรรจงพับผ้าเช็ดหน้าที่แฟน ซื้อให้ และก็ต้องใส่ถุงเท้าที่แม่มันซื้อให้ เพื่อแสดงความกตัญญูกับมารดาของมัน (จริงๆ มันไม่อยากไป) ระหว่างที่รถแล่นอยู่นั้น ไอ้จิตมันนั่งหน้าซีดเหงื่อแตกมาตลอดทาง มันภาวนามาตลอดทาง เมื่อไหร่จะถึงซะทีวะ ที่จริงระยะทางมันไม่ไกลเลย แต่ทำไมรถมันวิ่งช้าเหลือเกินวะ “ไอ้ขวัญ :-)ขับเร็วๆหน่อยสิวะ ประตูเมืองกรูจะพังอยู่แล้วเนี่ย” “ขับเร็วกว่านี้ ตำรวจจับถูกปรับ โดนตัดคะแนนใบขับขี่”   ไอ้ขวัญตอบอย่างใจเย็น และไม่ สนใจในความทุกข์ทรมานของเพื่อนมัน พอรถจอดสนิทที่ตลาดสปริงเวล ไอ้จิตรีบโกยแน่บอย่างรวดเร็ว เพื่อหาห้องน้ำ มันเป็นห้องน้ำสาธารณะ ที่อยู่ไม่ไกลจากลานจอดรถ เป็นห้องน้ำที่ดูไม่มีชาติตระกูลเท่าไหร่ ออกจะจัณฑาล ซะมากกว่า เป็นห้องน้ำพื้นซีเมนต์ธรรมดา มีห้องสำหรับปลดทุกข์หนึ่งห้อง และก็มีรางสำหรับ ยืนฉี่ เมื่อไอ้จิตวิ่งไปถึง มันต้องเสียเวลายืนเอาขาไขว้กัน อยู่ประมาณสามนาที เพราะห้องน้ำมี คนใช้ “รีบๆออกมาสิวะ  :-)จะรอให้กรูเชิญ:-)ออกมารึไงเนี่ย”  ไอ้จิตก่นด่าอยู่ในใจ ไอ้จิตจวนจะกลั้นไม่ไหว แต่ก็รอดพ้นมาได้ เสียงกดน้ำที่ดังออกมาเตือนให้มันรู้ว่า คนที่อยู่ ด้านใน เสร็จสิ้นภาระกิจอันใหญ่หลวงแล้ว เมื่อชายผู้นั้นก้าวพ้นประตูออกมา ไอ้จิตรีบแทรกอากาศเข้าห้องปิดประตูใส่กลอน ทันที วันนี้ไอ้จิตยังดีใจ ที่วันนี้มันใส่ลีวายส์ห้าศูนย์หนึ่งกระดุมเงินมา มันแค่ปลดกระดุมเม็ดแรกออก ที่เหลือไม่ต้องปลดใช้ดึงเอา เสียงกระดุมหลุดเป็นจังหวะ แต่ไอ้จิตมันไม่กล้านั่งในทันที เพราะมันรู้ว่าข้าศึกมาทั้งกองพันขนาดนั้น มันจะต้องทะลุทะลวง ออกมาอย่างแรง อาจจะทำให้ข้าศึกพลาดเป้าหมายได้ มันจึงยืนขาไขว้กัน และเอียงหน้าเล็กน้อย เพื่อหันไปมองเป้าหมายให้แน่ใจว่า หัวหมู่ทะลวงฟันชุดแรกต้องพุ่งตรงเป้าแน่ เมื่อมันแน่ใจแล้ว มันจึงดึงกางเกงยีนส์ พร้อมกางเกงในลงอย่างรวดเร็ว และนั่งลงตรงที่หมายทันที ไอ้จิตถอนหายใจอย่างโล่งอก และหายใจทั่วท้องอย่างสบาย เหมือนไปเกณฑ์ทหารแล้วจับได้ใบดำ อย่างไงอย่างงั้นเลย ชุดแรกไอ้จิตมันยิงติดกันตลอด เว้นระยะอีกไม่ถึงสองวินาที ชุดสอง และชุดสามก็ตามมาติดๆเป็นระยะ ๆ เมื่อคลื่นลมเบาลง ไอ้จิตมันมีเวลานึกถึงอะไร บางอย่าง คือ การทำ  (DETOX ) ดีทอกซ์ มันคิดว่าปล่อยออกมาหมดไส้เหมือนกันไม่ผิด แต่มันต่างกันตรงที่ ดีทอกซ์ใช้น้ำเกลืออุ่นๆ ผ่านเข้าภายในร่างกายเราจนทนไม่ไหว ต้องปล่อยมันพรวดออกมาจน หมดไส้ แต่เมื่อคืนมันผ่านปูดองไอ้หอยเข้าไป ก็ทำให้ปล่อยออกมาหมดพุงเหมือนกัน แต่สิ่งที่ ต่างกันคือ การทำดีทอกซ์เหมือนเสียความบริสุทธิ์อย่างไร บอกไม่ถูก เพราะต้องสอดสายยางเข้า ทางประตูหลัง (ทวาร) แต่การกินปูดองของ ไอ้หอยอร่อยดี เมื่อไอ้จิตมันแน่ใจแล้วว่า ข้าศึกตายหมดทั้งกองทัพแล้ว มันจึงมองหากระดาษที่จะเอามาทำความสะอาด แต่วันนี้เป็นวันเสาร์ ผู้คนมาใช้ห้องน้ำมากเป็นพิเศษ ทำให้มันเกือบเป็นลมหน้าซีด เผือด พระเจ้าช่วยกระดาษชำระหมดไ ปก่อนหน้าที่มันเข้ามา สมองไอ้จิตมันเริ่มหลั่งสารที่เป็นสาเหตุของโรคมะเร็ง คือตอนนี้มันเริ่มเครียด (เมื่อคนเราเครียด ร่างกายจะหลั่งสารก่อมะเร็งออก มา) เพราะไม่มีกระดาษ “ทำไงดีวะ จะเรียกให้คนข้างนอกไปหาให้ ก็คงไม่มีใครไปแน่ จะเรียกเพื่อนก็ไม่พวกแม่ง หายหัว ไปไหน จะเดินออกไปเลยก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นน้ำซะส่วนใหญ่ มันต้องมีการไหล นองไปสู่ง่ามก้นของกรูเป็นแน่”   ไอ้จิตรำพึงในใจ ทันใดนั้นสมองมันก็เริ่มสั่งงาน มันก็คิดได้ว่า ในตัวมันนั้นมีสองสิ่ง ที่จะช่วยแก้ปํญหา เฉพาะหน้าได้คือ ถุงเท้ากับผ้าเช็ดหน้า แต่ของสองสิ่งนี้ คนที่มันรักดังดวงใจซื้อให้ มันตัดสิน ใจไม่ถูก มันนั่งคิดหาเหตุผลให้กับถุงเท้าก่อน ถ้ามันใช้ถุงเท้า มันก็เหมือนคนอกตัญญู เพราะ แม่มันซื้อให้ แต่ถ้ามันใช้ผ้าเช็ดหน้า มันก็เหมือนคนไม่รักษาสัญญา ผิดคำพูดที่ ให้ไว้กับแฟน สภาพของไอ้จิตมันตอนนี้ เหมือนนายกรัฐมนตรีถูกบีบให้ยุบสภา ในขณะที่เพลี่ยงพล้ำทางการเมือง ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครทุกพรรคร่วม ต่างถอนตัวในการร่วมรัฐบาล ไอ้จิตมันเลยยอม เป็นลูกอกตัญญู เพราะมันคิดว่าถุงเท้ามันหนา ใช้แค่ข้างเดียวและด้านเดียว มันยังม้วนแล้วเอาไป ซักตากได้ แต่ไอ้จิตมันต้องน้ำตาคลอเบ้า เพราะในเมื่อมันท้องเสียขนาดนั้น ย่อมต้องมีแต่น้ำที่ เลอะไปทั่วแก้มก้นของมัน ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะ มันต้องใช้ถุงเท้า ถึงสองข้างด้วยกัน ก้นมันจึงสะอาด พอที่จะเดินออกไปได้ ครั้นจะห่อกลับ ไปซักก็คงไม่ไหว ไหนจะกลิ่น ไหนจะถือออกไปอย่างไร มันเลยตัดใจเดิน ไปด้วยน้ำตานองหน้า ปริ่มว่าจะขาดใจ เหมือนเทพ  โพธิ์งาม คือใส่รองเท้าหุ้มส้น แต่ไม่ใส่ถุงเท้า และเดินขาถ่างนิดๆ เพราะตูดมันหุบไม่ลงด้วยความแสบ จากน้ำจิ้มปูดองรส แซ่บของไอ้หอย วันนี้ไอ้จิตนั่งซึมเหมือนถ่ายมิวสิควีดีโอ ไปตลอดทาง มันหน้าเศร้าไม่ยอมพูดจากับใคร มันทำหน้าเหมือนหมาป่วย ได้แต่เหม่อลอยออกนอกหน้าต่างรถ มันนั่งนึกถึงตอนที่มันบรรจง ถอดถุงเท้าที่แม่มันซื้อให้มาพับ และเช็ดไปในช่องว่างระหว่างแก้มก้น เสร็จแล้วเอาออกมาพับปิด รอยเปรอะ แล้วเช็ดอีก แล้วเอามาดู ยังมีอีกเยอะต้องเช็ดอีกจนหมด แต่มันยังรู้สึกเหนียวอยู่ มันต้องถอดอีกข้างออกมาเช็ดจนหมด ยิ่งคิดถึงตอนนี้ มันยิ่งทำหน้าเหมือน ใครสักคนที่มันรักได้ ตายจากมันไป โดยที่มันไม่มีโอกาสดูใจ มันน้ำตาเริ่มคลอเบ้าอีกครั้ง เพราะมันสงสารถุงเท้าที่ แม่มันซื้อให้อย่างจับใจ ถุงเท้าของมันต้องมาเสียสละเพื่อปกป้องนายมัน วีรกรรมของถุงเท้าครั้งนี้ยิ่งใหญ่กว่าการ เสียสัตย์เพื่อชาติ อย่างที่พลเอกสุจินดาเคยพูด ตอนรับตำแหน่งนายกรัฐมนตรี เสียอีก แต่นี้ไอ้จิตมันเสียสละถุงเท้า เพื่อความสะอาดของก้น ถ้าไม่มีถุงเท้าในวันนั้น ไอ้จิตคงนึกไม่ออกว่า มันจะทำอย่างไรกับก้นมัน อย่างน้อยวันนั้นมันก็ยังมีสิ่งที่ให้เลือกได้ ถึงสองอย่าง นี่ถ้า ถุงเท้ามีวิญญาณมันคงจะรับรู้ ว่าไอ้จิตมันไม่เคยลืมบุญคุณเลยตลอดชั่วนิจนิรันดร์... “บุญคุณต้องทดแทน อึต้องชำระ” สิ่งที่เรียกว่าความรักนั้นควรจะตั้งต้น จากจุดที่สละให้     ไม่ใช่จุดที่เรียกร้องเอา...              จาก จนกว่าเราจะพบกันอีก ของศรีบูรพา จากคุณ : พินิจนันท์ - [ 30 มิ.ย. 47 23:05:30 A:220.240.123.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม .. จากคุณ : scottie - [ 1 ก.ค. 47 18:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ก๊ากกกกกก หนุกจังคับ จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 3 ก.ค. 47 02:19:46 ]