ความคิดเห็นที่ 1 ทันทีที่เข้าห้องเรียนได้ อันเปิดเวปบอร์ดมองหา กระทู้ที่ตัวเองตั้งไว้โดยทันที มีคนตอบกระทู้ ถึง 127 คน แล้วก็กลายเป็นกระทู้ HOT โดยปริยาย ซึ่งก็เดาได้เลยว่า 127คนนั้น เป็นบรรดาแฟนคลับ นายหนึ่งหาญชนะ ห้องตรงข้ามเธอนี่เอง หญิงสาวไล่นิ้วตาม ข้อคิดเห็นลงมาเรื่อย ๆ มาสะดุดที่กระทู้ที่ 23 เพราะคนตอบไม่ใช่หญิงสาวตามที่เธอคาด .เออ ขอโทษครับ รักผมมากถึงขนาดต้องตั้ง แฟนคลับให้เลยเหรอครับ แต่ถึงไม่ตั้งให้ผมก็ มีแฟนคลับเยอะพอสมควรอยู่แล้ว เพราะผมหล่อ  / หนึ่งห้องสิบห้า แหวะ แหวะ แหวะ .เธอแทบจะอ้วกลงไปในทันทีถ้าไม่เสียดายเป๊ปซี่ที่เพิ่งกินก่อนเข้าห้อง เธอจะอ้วกลงไปกองให้ดู และด้วยความหมั่นไส้เป็นกำลังเธอเลยจิ้มข้อความลงไปใหม่ว่า .ถึงคุณหนึ่งห้องสิบห้า ขอโทษเถอะ ดูท่าจะเป็นการเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เพราะ สมาคมคนรักหนึ่งที่ เราตั้งไม่ใช่เพื่อคุณ แต่เป็นหนึ่งห้องสามต่างหาก โปรดอย่าหลงตัวเองจนเกินไป ./ 111 และแน่นอนว่า พอวันรุ่งขึ้นเธอก็ไปเช็ค เวปบอร์ดที่กระทู้เดิม นายหนึ่งห้องสิบห้าตอบมาว่า .ถึงคุณตองหนึ่ง ผมไม่ได้หลงตัวเอง แต่ผมหล่อจริง ๆ อีกอย่างใครจะไปรู้ว่าคุณตั้งกระทู้ขึ้นเพราะหนึ่งห้องสาม ไม่ใช่ผม ก็คุณไม่ได้เขียนไว้นี่ แต่ว่า ผมชักอย่าจะรู้จักตัวคุณแล้วสิ แปลกใจว่าทำไมคุณไม่ยักกะปลื้มผมเหมือนสาวคนอื่นแต่ดันไปปลื้ม คุณหนึ่งห้องสาม .คอยดูผมจะหาตัวคุณให้เจอจนได้แล้วคุณจะรู้ว่าผมน่าปลื้มแค่ไหน /หนึ่งห้องสิบห้า คำท้าทายที่เธอได้รับทำให้ อุสิชาหัวเสียกับคนหลงตัวเองอย่างมาก ไปใหญ่ ๆ ถึงกับรำพึงกับเครื่องคอมพิวเตอร์ว่า “คนบ้าอะไรวะ หลงตัวเองเป็นที่สุด” จนเพื่อนสาวที่นั่งข้าง ๆ หันมาถามแต่เธอก็ยิ้มตอบกลับไป พร้อมกับลงมือตอบนายหนึ่งห้องสิบห้าไปว่า ถึงคุณหนึ่งห้องสิบห้า ก็เราไม่ทราบว่าคุณหนึ่งห้องสิบห้า จะชื่อหนึ่งกับเค้าด้วยนี่หน่า เรารู้แค่ว่า คนที่ป๊อบที่สุด น่ะ ชื่อ นายหาญชนะ ห้องสิบห้า ถ้าเรารู้ก่อนว่านายจะชื่อหนึ่ง เราคงระบุลงไปแล้วล่ะ อีกอย่างคุณไม่มีทางรู้หรอกว่าเราเป็นใคร เราว่าคุณจะหลงตัวเองจนเกินไปแล้วมั้ง อย่างน้องก็มีเราคนหนึ่งล่ะที่ไม่ได้ปลื้มคุณเพราะคุณไม่เห็นจะน่าปลื้มตรงไหน /111 แต่อุสิชาลืมไปอย่างหนึ่งว่า เวปบอร์ดที่เธอเล่นนั้นระบุเวลาโพสข้อความไว้ด้วย ทันทีที่เธอตอบข้อความนั้นไป หาญชนะ หรือนายหนึ่งห้องสิบห้าก็กำลังเปิดกระทู้นั้นด้วยพอดิบพอดี และเป็นความบังเอิญ หรือเป็นเพราะเป็นคนละเอียดเลยดูเวลาที่ข้อคิดเห็นล่าสุดของเธอ “แม่ตองหนึ่ง เวลา 11.10” เขายกเหลือมองนาฬิกาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งตอนนี้บอกว่าเป็นเวลา 11.12 นาที ห่างกันแค่สองนาทีเท่านั้น อย่างน้อยผมก็รู้ว่าคุณเรียนอยู่ในกลุ่มเดียวกับผม ระวังตัวนะผมจะไปนั่งอยู่ข้างหลังคุณ เพราะผมชักจะปลื้มคุณเสียแล้วแม้ว่าคุณจะไม่ปลื้มผมก็เถอะ /หนึ่งห้องสิบห้า อุสิชาแทบจะกรี๊ดกับจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าทันทีที่อ่านข้อความจบ เธอหันซ้ายหันขวามองหน้ามองหลัง แล้วก็บังเอิญอีกเหลือเกินที่ นายหาญชนะที่อยู่ห้องตรงข้ามก็หันมามองที่ห้องเธอเช่นกัน แล้วสายตาสองคู่ก็มาพบกันพอดิบพอดี หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะค่อย ๆ หดหัวกลับลงไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ตัวเองแล้วก็พบว่า หัวใจเธอเต้นแรงผิดจังหวะ แต่ไม่ใช่เพราะตะลึงในความหล่อของตานั่นหรอกนะ ตะลึงเพราะไม่นึกว่าเขาจะหันมา และก็พะวงว่า เขาจะรู้ไหมเนี่ยะว่าเป็นเธอ และอีกอย่างสีหน้าที่เขาเห็นเธอนั้น เธอว่ามันมีรอยยิ้มเยาะ ๆ  อยู่ด้วยซ้ำ ทันทีที่ อุสิชา ย่างเท้าเข้าห้องสิบห้า เพราะความจำเป็นบังคับ สายตาคู่สวยก็ตวัดมองคนที่กำลังตกอยู่ในวงล้อมของสาว ๆ อย่างหวาดระแวง โดยพยายามจะทำตัวให้ลีบที่สุด เดินให้ห่างรัศมีการมองเห็นของโต๊ะนั้นมาที่สุด และพยายามไม่ให้เขาผิดสังเกตว่ามีเพื่อนต่างห้องเข้ามาในห้องนี้ หากแต่ความพยายามไร้ผลโดยสิ้นเชิงกับเสียงตะโกนดังลั่นมาจากโต๊ะข้างหน้าคนหล่อ เก็ก กรี๊ดที่เธอไม่ชอบ .ทำไมมันต้องมานั่งตรงนี้ด้วยฟ่ะ.. ..อุสิชารำพึงในใจ “ยัยอันซีน มาทำไม” คนที่ตะโกนก็คือความจำเป็นบังคับที่เธอว่า ชายหนุ่มผมตั้ง หน้าตาเหมือนกุ้งสำลักน้ำ หยักคิ้วถามเธอ อุสิชาถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ ท่องไว้ในใจว่า . เขายังไม่รู้หรอก ทำเฉย ๆ ไว้ ยัยอัน .แล้วเธอก็เดินหน้าเชิดเข้าไปตบพระเศียรเพื่อนเสียหนึ่งที “เอามา” เธอแบมือตรงหน้าเพื่อนหนุ่ม “อะไร” มันย้อนถาม สีหน้ากวนไม่เลิก “Report SQL ของชั้นที่นายเอาไปลอก พี่โล่บอกชั้นแล้ว เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลยไอ้ตัวแสบ” เธอแทบจะฆ่าไอ้เพื่อนตัวแสบที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เสียด้วยซ้ำหากแต่ไม่ติดว่ามันคนละห้องกับเธอ และReport นั้นเธอต้องใช้ส่งพรุ่งนี้และมันก็ยังไม่เสร็จดี และดันอยู่กับมัน เลยยังจัดการมันไม่ได้ ได้แต่หมายมาดไว้ในใจว่าได้มาเมื่อไรได้รู้กัน “อยู่ที่หอ เดี๋ยวเย็นเอาไปให้” “ไม่ต้องเลย เดี๋ยวเย็นนี้ ห้าโมงจะไปยืนรอหน้าหอเดี๋ยวนายเบี้ยว แต่ถ้าห้าโมงไปยืนรอแล้วไม่ลงมา จะบุกขึ้นไปนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ” เธอขู่ แต่คนตรงหน้าดูจะไม่กลัวเอาเสียเลย “หอชายนะโว้ย” “เออ ดิ หอชายก็หอชาย แต่ถ้าชายไม่ลงมาก็อาจจะเจ็บตัวได้ อยากเรียนให้จบโครงการเปล่าล่ะ ถ้าไม่อยากก็ลองดู” เธอขู่ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาแต่สายตาก็ดันไปสบเข้ากับคนที่เธอหมั่นไส้จนได้ ดวงตาคู่นั้นพอเห็นใกล้ ๆ เธอจึงรู้ว่ามันเป็นสีน้ำตาลอ่อนสวย และก็มีแววเยาะ ๆ อยู่ในดวงตาคู่นั้น อุสิชาสะบัดหน้าหนีทันที เธอว่าเธอได้ยินเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง “ใครวะ ไอ้ปู่” “ยัยอันซีน เพื่อนสมัยเรียนประถม มัธยม ปริญญา” ไอ้ตัวแสบหัวตั้งตอบ “เมื่อกี้แกเรียกว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มหน้าเข้มถาม “อันซีน สะกดว่า UNSEEN” คนตอบสะกดให้เสร็จสรรพ ทำให้อีกคนหัวเราะลั่นเต็มเสียง “แปลว่า ไร้ตัวตนว่างั้นเถอะ ใครคิดวะ” คนหัวเราะกลิ้งถาม “ก็ไม่รู้เหมือนกัน เรียก ๆ มันไปยังงั้นแหละ” “ไว้แนะนำบ้างดิ” หาญชนะพอพูดออกไปแล้วก็งงกับตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเขาถึงอยากทำความรู้จักแม่สาวไร้ตัวตนคนเมื่อกี้ เพื่อนตรงหน้ามองสำรวจเขาแปลก ๆ ก่อนจะตอบว่า “แนะอ่ะได้ แต่นำได้หรือเปล่าไม่รู้นะเว้ย เพราะเอ็งดูเหมือนว่าจะตกอยู่ในข่ายสามประเภทที่ยัยอันซีนไม่นิยมคบค้า” คนที่หน้าเหมือนกุ้งสำลักน้ำเกาหัวยิกๆ “ทำไมฟ่ะ” “สามประการของยัยอันซีน หล่อ เก็ก กรี๊ด มันไม่คบ แล้วเอ็งก็อยู่ในสามประเภทที่มันไม่นิยมจะคบด้วย” คนเป็นเพื่อนสมัยประถม มัธยม และปริญญา บอก “มัน กรรม ของ ตรู หรือไงวะที่เกิดมาหน้าตาดี” “ไม่รู้เว้ย .” แล้วคนที่หน้าเหมือนกุ้งสำลักน้ำหันกลับไปจดงานยิก ๆ ต่อไปปล่อยให้อีกคนที่บอกว่าหน้าตาดี นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว โดยรอบ ๆ ตัวนั้นมีสาว ๆ นั่งส่งเสียงจอแจแต่เจ้าตัวก็หาสนใจไม่ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 3 ก.ค. 47 21:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ) _________ _ _ _ _ _ __ _ _ ______________________ ( ^ มายิ้มค่ะ ไม่อ่าน เรารักเดียวใจเดียว เรื่องนี้เราไม่อ่าน (เพราะอาจเผลอไปชอบพระเอกนิยายพี่อีกเรื่องก็เป็นได้ ฮ่าๆๆๆๆ ) นี่หนูหวังดีนะคะ 555555555 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 3 ก.ค. 47 21:06:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “วันนี้ไม่ไปเล่นบาสเหรอพี่อัน” เสียงคุ้น ๆ ที่ตอนนี้จะเป็นคุ้นชินเพราะความสนิทสนมดังขึ้นข้างหลัง แล้วจักรยานเสือหมอบของเจ้าของเสียงก็พุ่งตัวมาขนาบข้างกับจักรยานเธอ อันหันไปยิ้มตอบรับ “แล้วหนึ่งล่ะ” เธอย้อนถาม “ไอ้นัฐมันเอาเสื้อผ้ากลับไปซัก ไอ้น้องมันอยู่ที่ห้องคอมฯ เลยไม่ครบทีม” เจ้าตัวบอก “พี่กำลังจะไปสนามบาส นัดพี่ขวัญ กับพี่ฟางไว้ ได้ด้วยกันไหม” คนโดนชวนพยักหน้าทันทีไม่ต้องรอให้ชวนซ้ำ คนสองคนขี่จักรยานไปพร้อม ๆ กันโดยมีเพียงแค่สายลมเย็น ๆ พัดพาไปเท่านั้น น่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกตื่นเต้น หรือ ประหม่าอีกแล้วเมื่อได้พูดคุยกับ คุณน้องหนึ่ง วุฒิกร เธอมารู้ทีหลังว่าเขาอายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี แม้ว่าเธอจะยืนยันให้เขาเรียกชื่อเธอเฉย ๆ เขาก็ไม่ยอมเรียก เธอเลยจำเป็นต้องเรียกเขาว่าน้องหนึ่งแทน คุณหนึ่งที่เธอแอบเรียกอยู่เป็นประจำ สิ่งที่น่าแปลกอีกอย่างในความรู้สึกของเธอก็คือ น้องหนึ่งเป็นผู้ชายในแบบฉบับที่เธอชอบ เธอใฝ่ฝัน เขาไม่หล่อจนเกินไป แล้วก็เป็นคนติดดินที่เธอจะสัมผัสหรือพูดคุยได้ตลอดเวลาโดยไม่ต้องคอยมองว่าจะมีสาว ๆ คนไหนคอยมามองด้วยความรู้สึกอิจฉา หรือนินทาเวลาเดินหรือขี่จักรยานไปด้วยกัน และก็ไม่ต้องปวดแก้วหูเพราะคงไม่มีใครมาสนใจหนุ่ม หน้าตาธรรมดา จนต้องตบกันวันละสามสี่คนเพื่อแย่งผู้ชายคนเดียว แต่ถ้าเป็นนายหนึ่ง อีกคนล่ะก็ไม่แน่ . แล้วความคิดสะดุดลงทันทีที่ชื่อนายหนึ่งอีกคนโผล่เข้ามา ทำไมเธอต้องไปคิดถึงพ่อหนุ่มสุดหล่อขี้เก๊ก คนนั้นด้วยก็ไม่รู้ ผู้ชายประเภทนั้นไม่เหมาะกับเธอด้วยประการละทั้งปวง ไม่ว่าจะด้านไหนก็ตาม เธอไม่เคยนึกอยากจะเกี่ยวข้องกับ เขาเลยสักกะนิดเดียว แต่ทว่า .ทำไม เธอตอบคำถามตัวเองไม่ได้เหมือนกัน สนามบาสวันนี้คนน้อย แล้วก็คนเล่นก็ดูจะน้อยตามไปด้วย เธอเห็นพี่ขวัญกับพี่ฟาง กำลังเล่นบาสอยู่โดยมี ชายหนุ่ม รูปร่างสูงยาว  กำลังเล่นอยู่ด้วยกัน อุสิชาทิ้งเป้พร้อม ๆ กับวิ่งเข้าไปในสนามทันทีปากก็เอ่ยว่า “ขอโทษที่ อันมาสายพี่ขวัญ พี่ฟาง” ทันทีที่เสียงใส ๆ จบลง ชายหนุ่มคนนั้นก็หันหน้ามาทันที แล้วสิ่งแรกที่ในมโนสำนึกของอุสิชาตะโกนก้องอยู่ในสมองก็คือ นายหนึ่ง หาญชนะ . เธออ้าปากเหวอ อยู่อย่างนั้นจนคนโดนมองหัวเราะลั่น “เป็นอะไรไปยัยอัน” นั้นแหละสติเธอจึงกลับคืนมา “เปล่าพี่ฟาง” เธอพยายามหุบปากที่อ้าค้างไว้แล้วลดสายตาลงไปจ้องอยู่ที่ปลายเท้าตัวเอง จนนายหนึ่งวุฒิกรสะกิด โดยไม่ทันได้ฟังว่าพี่ฟางแนะนำเพื่อนคนใหม่ว่าอย่างไร “อะไร น้องหนึ่ง” เธอสะดุ้งทันทีที่หลุดปากเรียกชื่อน้องออกไป ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองมาคล้ายรู้ทัน “โทรศัพท์มือถือพี่ดัง” โอ้ พระเจ้าช่วย เพราะเจ้าโทรศัพท์ของเธอแท้ ๆ ช่วยชีวิตไว้ได้ทันก่อนจะกระอักกระอ่วนไปมากกว่านี้ “หวัดดีครับ ผมชื่อหนึ่ง คุณก็ชื่อหนึ่งเหมือนกันเหรอครับ” คนตัวสูงดวงตาสีอ่อนสวยทักทาย ชายอีกคนหนึ่ง “ครับ หวัดดีครับ ผมชื่อวุฒิกร ชื่อหนึ่งเหมือนกันครับ” คนตัวเล็กกว่าตอบ “เออ ท่าทางจะอายุน้อยกว่าผมนะ ผม หาญชนะ อยู่ ห้องสิบห้า” “อ๋อรู้แล้วครับ ใครไม่รู้จักพี่ก็แย่แล้ว ออกจะดัง ผมอยู่ห้องสามครับ” เจ๋งเป้ง เจอตัวแล้ว หาญชนะคิดในใจพร้อมกับอมยิ้มอยู่คนเดียว เวปบอร์ดที่เธอขยาดมาหลายวัน ค่อย ๆ ถูกเลื่อนลงเพื่อหากระทู้อันเดิม มีคนตอบเพิ่มขึ้นอีก และวันที่ก็วันนี้ อุสิชาค่อย ๆ เปิดกระทู้นั้น ถึงคุณตองหนึ่ง ผมเจอคุณแล้ว /หนึ่งห้องสิบห้า เธอมองเวลา 13.03 ก่อนจะมองที่หน้าจอคอมด้านล่างข้างขวา 13.08 น “ผมหาคุณเจอจนได้คุณตองหนึ่ง” เสียงนุ่ม ๆ นั้นดังอยู่ข้างหลังเธอนั่นเอง อุสิชาตัวเย็นวาบตั้งแต่หัวยันเท้าเลยก็ว่าได้ เธอค่อย ๆ หันไปแล้วก็พบว่าคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเธอไม่ใช่เพื่อนคนเดิมที่เคยนั่งเรียนด้วยกันอีกต่อไป แต่กลายเป็นผู้ชายที่เธอจัดไว้ว่าต้องหลีกลี้ให้ไกลที่สุดนั่งยิ้มแผ่อยู่แทน อุสิชาไม่รู้หรอกว่าตอนนั้น อุณหภูมิในร่างกายเธอขึ้นสูงที่กี่องศาจากอุณหภูมิปกติ  รู้เพียงแต่ว่า หน้าร้อนผ่าว ๆ ลมหายใจสะดุด ๆ แล้วหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เรียกว่าหาจังหวะไม่เจอเลยก็ว่าได้  แต่หน้าหล่อ ๆ ดวงตาสีอ่อนคู่นั้นยิ้มอย่างเก๋ให้เธอ ไอ้ยิ้มเรียกคะแนนที่เธอเกลียด และแววตารู้ทันก็เหมือนจะยิ้มเยาะอยู่ในที หญิงสาวสะกดตัวเองก็ยกมือบอกอาจารย์หนุ่มว่า “อาจารย์คะ ขออนุญาตไปห้องน้ำค่ะ” แต่เธอก็ไม่รอฟังว่า อาจารย์หนุ่มอนุญาตหรือไม่เพราะเธอเผ่นแน่บออกจากห้องในทันที โดยมีชายหนุ่มรูปร่างสูง หน้าตาหล่อเข้ม เดินตามออกไปอย่างช้า ๆ อาจารย์มองตามพร้อมเกาหัวยิก “อะไรขอมันวะ ไอ้อัน ไหนว่าหนึ่งห้องสาม ไอ้นี่มันห้องสิบห้านี่หว่า” อาจารย์หนุ่มบ่นกับตัวเองก่อนลงมือเขียนกระดานต่อไป อุสิชามายืนหลบมุม รวบรวมสติอยู่ที่ในห้องน้ำหญิง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเรียนของทั้งวิชา เลคเช่อร์ และ แล็ป จึงไม่ค่อยจะมีใครมาใช้ห้องน้ำสักเท่าไร หน้าเธอในกระจกนั้นสะท้อนว่ามันแดงจนเหมือน ชมพู่แก้มแหม่มเลยทีเดียว เมื่อเอามือจับก็พบว่ามันร้อนจนผิดปกติ หญิงสาวเปิดก๊อกน้ำ พยายามใช้น้ำนั้นบรรเทาความร้อนบนใบหน้า “เฮ้ออออออ ..” เธอถอนหายใจยาวพร้อมกับพิงตัวเองเข้าหาพนังห้องน้ำ “มันเป็นงี้ไปได้ไงฟ่ะ .ตานั่นรู้ได้ไง แล้วงี้เอาไงดีอ่ะ ยัยอันเอ๋ย จะเอาหน้าไปไว้ตรงไหนล่ะคราวนี้” ทันทีที่เสียงบ่นจบลง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นแทน และเธอก็สะดุ้งกับเสียงมันด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่ปกติไม่ใช่คนขวัญอ่อนขนาดนี้ พี่ขวัญนั่นเองเป็นคนโทรมาพร้อมกับบอกว่า วันนี้งดเล่นบาสเพราะ พี่ฟาง น้อง และนัฐ กลับบ้าน ไม่ได้นอนหอกันคืนนี้ อุสิชา ยืนพิงผนังก่อนถอนหายใจยายเฮือกใหญ่ เป็นไงเป็นกัน เธอคิดในใจพร้อม ๆ กับเปิดประตูห้องน้ำเดินออกไป แต่ขายังไม่ทันจะก้าวพ้นออกจากห้องน้ำหญิง สายตาเธอก็เจอเข้ากับ คนที่เธอเพิ่งหนีมาตะกี้ยืนพิงผนังกอดอกยิ้มอยู่อย่างใจเย็น ไอ้คำว่าเป็นไงเป็นกันเมื่อกี้หลุดหายกระเด็นกระดอนไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แต่ทว่าเธอก็ยังต้องพยายามสั่งตัวเองให้ก้าวพ้นห้องน้ำออกมายืนประจันหน้าที่หน้าห้องน้ำอยู่ดี เพราะไอ้ครั้งจะถอยกลับเข้าไปก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะหาว่ากลัวเสียเต็มประดา “ว่าไงครับคุณตองหนึ่ง” เสียงเยาะ ๆ กับตายิ้ม ๆ ของเขาทำให้เธอพูดอะไรไม่ออกไปสักพักใหญ่ “ไง ใบ้รับประทานไปเลยเหรอ พอผมจับได้” ทันที่ที่จบประโยคกวนโทสะนั้น อุสิชา ก็สบตาสีอ่อนสวยอย่างท้าทายแล้วถามว่า “รู้ได้ไงว่าเป็นชั้น” เขาหัวเราะหึๆ ในลำคอก่อนจะตอบว่า “จริง ๆ ก็ไม่รู้หรอกแค่สงสัย มารู้ชัดก็ตอนเล่นบาสด้วยกันคราวก่อน แล้วมาแน่ใจก็ตอนเรียกคุณตะกี้นี้แหละ” ภาพในวันนั้นที่สนามบาสวิ่งเข้าหาสมองเธอเร็วจี๋เหมือนเครื่องกรอเทป ใช่ .เขากับ หนึ่งวุฒิกรเจอกัน แล้วก็คงรู้แล้วว่า น้องหนึ่งอยู่ห้องสาม แต่มันก็ไม่น่าจะเป็นเหตุที่เขาแน่ใจได้นี่หน่า “คุณก็ไม่น่าจะรู้นี่หน่า” “ผมลืมบอกคุณไปอย่างว่า ผมเป็นนิสิตเอกวิศวะคอมพิวเตอร์นะครับ เพราะฉะนั้น ถ้าผมจะเช็คว่าไอ้กระทู้นี้มันส่งมาจากเครื่องคอมตัวไหนมันก็ไม่ยากไม่ใช่เหรอ  ซึ่งไอ้วิธีนี้ผมก็เพิ่งคิดออกเมื่อวานนี้เอง” เจ้าตัวยืนยันความคิดด้วยความภูมิใจมาก ๆ ซึ่งจริง ๆ มันน่าจะคิดออกก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ อุสิชาหน้าชาวาบ ๆ ก่อนจะก้มหน้างุด ๆ เดินไปเสียดื้อ ๆ โดยมีคนตัวสูงหน้าหล่อเดิมตามไม่ห่าง จนเธอหงุดหงิดหันมาตวาดว่า “แล้วจะตามมาทำไม” “ก็ถนนไม่ใช่ของคุณคนเดียวนี่ ผมอยากจะไปไหนมันก็สิทธิของผม” น่านคนตัวสูงหน้าหล่อ ตอบกวนเข้าให้ ตัวโทสะของหญิงสาวที่มีอยู่แล้วพุ่งจี๊ดขึ้นมาทันที “ก็ใช่ แต่ชั้นก็มีสิทธิของชั้นเหมือนกัน ถ้าคุณยังเดินตามชั้นอีกละก็ ชั้นก็มีสิทธิที่จะประทุษร้ายคุณได้เหมือนกัน” รอยน้ำเสียงส่อแววโมโหไม่หยอก แต่ตัวสูงหน้าหล่อก็ยิ้มเย็นไม่สะเทือนสักนิด อุสิชาหันหน้าเดินต่อ หากแต่ก็ต้องโทโสหนักกว่าเดิมเพราะคน ๆ นั้นยังคงเดินตามเธอมาอย่างใจเย็น จนเธอต้องหันกลับมาเป็นครั้งที่สองพยายามจะนับหนึ่งให้ถึงร้อย เพราะกลัวว่าจะโดนข้อหาฆาตกรมด้วยความโทโสเข้าให้ “จะเอาไงว่ามา” “ก็ไม่เอาไง เป็นเพื่อนกันมะ” เขาชวนง่าย ๆ เหมือนชวนเพื่อนสนิทสักคนไปกินไอติมอย่างนั้น อุสิชาหน้าเหรอ .มาแปลก “อะไรนะ” “ก็บอกว่าเป็นเพื่อนกันไหม ผมอยากเป็นเพื่อนกันคุณน่ะ” เขายืนยิ้มย้ำประโยคที่พูดด้วยสายตาเป็นมิตร “กะนายเนี่ยะนะ โอ้ .ม่ายละ” อุสิชาถอยกรูด ทำให้คนที่เพิ่งจะขอผูกมิตรดี ๆ ทำหน้างง ๆ “ทำไม” “อย่างนายเป็นประเภทที่ต้องลี้ให้ไกลที่สุด ชั้นขี้เกียจไปเป็นตัวช่วยของนาย สาว ๆ นายเยอะจะตาย” เธอบอก “ไม่เห็นเกี่ยวกัน” คนตอบตอบง่าย ๆ แถมรอยยิ้มเรียกคะแนนเสียอีก นายนี่น่าไปเป็น สส. นะ อยู่พรรคไหนท่าทางจะกินเรียบ เธอคิดในใจ “เกี่ยวสิ ขืนชั้นไปไปพัวพันกับนาย พวกสาว ๆ ของนายเกิดเข้าใจผิด ชั้นมิตายหรือไง” คิ้วเล็ก ๆ ขมวดมุ่น ชายหนุ่มยิ้มกับภาพที่เห็น “ตายเรื่องอะไร ถ้าไม่เป็นเพื่อนเป็นแฟนเลยไหม ผมจะได้ประกาศไปเลยว่าผมเป็นแฟนคุณแล้วห้ามมายุ่งกับผมอีก” คนพูดทำท่าจะตะโกนเสียด้วยซ้ำถ้าไม่เห็นประกายเขียว ๆ ในดวงตาคู่สวยนั้นก่อน “จะบ้าเหรอ” “อ้าว งั้นก็มีทางเลือกแค่สองทาง เป็นเพื่อน กับเป็นแฟน แต่ถ้าไม่เลือกเลย ผมก็จะรังควาญคุณไปเรื่อย ๆ อย่างนี้แหละดูสิว่าอันไหนจะแย่กว่ากัน” ข้อเสนอแปลกประหลาดที่ตัดทางทำมาหากินของเธอ ทำให้อุสิชาคิดหนัก นายนี่มาแปลก และก็แปลกแบบที่เธอรับมือไม่ได้เสียด้วย เธอแน่ใจเลยว่าถ้าเธอปฏิเสธ เธอต้องกลายเป็นเหยื่อของบรรดาแฟนคลับทั้งหลายของเขา และถ้าเธอตอบรับการเป็นเพื่อน เธอก็หนีไม่พ้นอยู่ดี และยิ่งถ้าตอบรับเป็นแฟน ปิดประตูเตรียมตัวตายได้เลยอุสิชา หาญชนะมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยอารมณ์ขำ ๆ เธอกำลังทำท่าเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะการยื่นข้อเสนอของเขาปิดทางเธอไว้จนหมด เขาเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมรู้สึกสนุกที่ได้แย่แม่สาวตัวจ้อยต้องหน้านี้นัก และที่สำคัญเขาอยากจะรู้จักผูกมิตรกับเธอ แม้ว่าจะรู้ว่า เขาเป็นผู้ชายประเภทที่เธอประกาศไว้ว่าจะต้องลี้ให้ไกลที่สุด แต่ผิดกับเขาๆ รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทที่เขาไม่เคยเจอและต้องการอยู่ใกล้ให้มากที่สุด “อ้าวตกลงว่าไงอย่าคิดนาน เพราะถ้าคิดนานผมจะตกลงให้เอง” เท่านั้นแหละคนตรงหน้าเลยรีบตอบทันทีว่า “เพื่อน” สั้น ๆ แค่นั้นแล้วก้มหน้าเดินงุด ๆ จากไป ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนเอามือปิดตาหัวเราะตัวงออยู่คนเดียว จากคุณ : เปียร์รุส - [ 3 ก.ค. 47 21:07:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาดูเหมือนว่า นายหาญชนะ หรือนายหนึ่ง จะตามติดเป็นเงาตามตัวในกลุ่มเธอตลอด และแม้ว่าแรก ๆ นั้นเธอแทบจะทนไม่ได้กับเสียงกรี๊ด เสียงนินทา หรือกระทั่งเสียงประชดประชันตรง ๆ ให้เธอได้ยิน  แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันจะจางลงไปและเธอเลือกที่จะไม่สนใจในที่สุด เพราะทำอย่างไรก็สะบัด นายหาญชนะที่ตีซี้เข้ามาในกลุ่มเธอและเพื่อน ๆ ไม่ออก และสุดท้ายก็เลยกลายเป็นซี้ของเธอไปโดยฉับพลัน และในความสัมพันธ์นั้น เป็นแค่เพื่อน  ไม่มีอะไรเคยถูกแสดงออกมาว่ามันจะเกินเลยไปกว่านั้น และเธอกับเขาก็พอใจที่ความสัมพันธ์จะอยู่ในเส้นที่ต่างคนต่างขีดกันไว้ในใจ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขาขีดไว้ด้วยหรือเปล่า แต่เธอในวันนั้น เธอขีดมันไว้แค่เพื่อน น้องหนึ่ง หรือ วุฒิกรทำเซอร์ไพร์สทั้งกลุ่มด้วยการเปิดตัวแฟนสาวคนแรก ด้วยการเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นทั้งกลุ่ม เพราะตั้งแต่จบมาจากโครงการนั้นแล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงาน แม้จะมีการนัดเจอกันในทุกเดือน  ๆ  ละครั้ง  แต่ก็ไม่ครบทีมเท่าวันนี้ อุสิชาแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมเธอไม่รู้สึกอะไรเลยกับการเปิดตัวแฟนสาวของน้องหนึ่ง คนที่เธอแอบปลื้มหนักปลื้มหนา ความรู้สึกนั้นมันหายไปหมดตั้งแต่เมื่อไร หรือว่ามันเป็นเพียงการหลงเพียงชั่วขณะหนึ่งเหมือนที่ผู้หญิงสักคนใฝ่ฝันอยากจะเจอผู้ชายในอุดมคติของตัวเอง แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเมื่อเจอแล้วจะต้องเป็นผู้ชายในความจริงด้วย เสมอไป น้องหนึ่งอาจจะอยู่ในประเภทนี้ “พี่หนึ่ง” เสียงนายนัฐตะโกนเรียกพร้อมกับโบกมือโหวกเหวกแถมยืนขึ้นจากที่นั่งอีกต่างหากด้วยกลัวว่าคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาจะมองไม่เห็นทำให้หญิงสาวขัดลูกนัยน์ตาเสียเหลือเกินเลยต้องหยิกหมับเข้าให้ “แหกปากเข้าไป คนมองกันทั้งร้านแล้ว” คนโดยหยิกลูบแขนป้อย ๆ ก่อนจะบอกว่า “เขาไม่ได้มองผมหรอก เขามองพี่หนึ่งต่างหาก ดูสิไม่เจอกันไม่เท่าไรผมยาวยังกะผู้หญิง นี่ไม่รู้เช็ดก้นได้ยัง” คนนินทาหยักคิ้ว “นี่ถ้าจับแต่งสาวหน่อยละใช่เลย” พี่ขวัญเพิ่มเติมทำให้ อุสิชาต้องหันกลับไปมองคนต้นเรื่อง ทันทีที่เขาเห็นเธอรอยยิ้มเก๋ ๆ ที่เธอเคยแอบเรียกว่า ยิ้มเรียกคะแนนก็ส่งมาให้เธอ โดยไม่สนใจว่า บรรดาสาว ๆ ที่มองมาต่างกำลังซุบซิบกันว่าอย่างไร “ฉันละเกลียดจริง ๆ ไอ้ยิ้มอย่างนี้ ไม่สาวแก่แม่ม่าย หรือไม่ก็พวกหนุ่ม ๆ สีม่วง ๆ มิเข่าอ่อนกันไปตาม ๆ กันเหรอ” พี่ฟางเป็นคนบอกพร้อมถอนหายใจหนัก ๆ แล้วเจ้าตัวเปิดประเด็นก็เดินมาถึงพร้อม ๆ กับทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ อุสิชาทันที “ไปนั่งฝั่งโน้นดิ ที่เหลือตั้งกว้างขี้เกียจเป็นข่าว”อุสิชาพยักหน้าให้เขา “ผิดกับผมนะ ผมอ่ะอยากเป็นข่าวกับอันจะตาย ไม่เอาอ่ะผมนั่งตรงนี้ดีแล้ว เด้วไปนั่งตรงโน้นเป็นข่าวกับไอ้นัฐ ไอ้น้องจะยุ่ง” เจ้าตัวยืนยันหน้ายิ้มระรื่น ถอดแว่นกันแดดที่ใช้อำพรางหน้าตาออก  “อีกอย่างเผื่อจะได้ดูดวิชาคนเป็นโปรแกมเมอร์ใหญ่ ออกมาเสียมั่ง เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยจะว่างเลยเนาะ” ประโยคสุดท้ายเหมือนรำพันกับตัวเองเสียมากกว่า ก็คงจะจริง เขาเคยโทรมาชวนเธอไปกินข้าวด้วยกันอยู่สามสี่ครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธด้วยประโยคที่ว่า “งานยุ่งน่ะหนึ่ง” แต่จริง ๆ แล้วอุสิชา ปฏิเสธเพราะว่า เธอขี้เกียจเป็นจุดสนใจ จากคนรอบข้างเขา เหตุผลทำไมนะเหรอ ก็พ่อหนึ่งรูปหล่อคนนี้กลายเป็นนายแบบนิตยสารดังไปเรียบร้อยแล้วนะสิ “ทำเป็นพูดดีไป ตัวเองก็เหมือนกัน”พี่ฟางว่าเข้าให้ คนที่เพิ่งมาเลยแจกยิ้มให้เสียอีกไม่ได้มีสลดกับใครเขาเลยจริง ๆ แล้วก็เป็นดังคาด กลุ่มเธอกลายเป็นจุดสนใจของบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ รวมถึงผู้ชายสีม่วง ๆ ที่มักส่งตาหวาน มาทักทายคนนั่งริมหัวโต๊ะอยู่เนือง ๆ เสียงพี่ขวัญดังมาแว่ว ๆ ว่า “มีเพื่อนเป็นนายแบบต้องทำใจ” แล้วที่ตามมาก็คือเสียงหัวเราะของบรรดาเพื่อน ๆ ทั้งหมด รวมถึงสมาชิกใหม่ที่มาพร้อมกับน้องหนึ่งด้วย “ดีเท่าไรแล้วที่ไม่ถลาเข้ามาขอลายเซ็น” เจ้าตัวบ่นงุบงิบไม่ตลกด้วย ทันทีที่การพบปะสังสรรค์จบลงในเวลาไม่ดึกนัก หาญชนะหรือนายหนึ่งก็เป็นคนอาสาจะส่งอุสิชากลับบ้าน เพราะทุกคนที่มาบ้านอยู่คนละทิศละทางกันหมด ยกเว้นนายหนึ่งที่แม้ว่าบ้านจะอยู่คนละทิศกับเธอแต่ก็มีข้ออ้างที่เธอปฏิเสธไม่ได้มาให้อีก “จะไปบ้านเพื่อนแถวบ้านอันนั่นแหละ” ระหว่างทางกลับบ้าน เธอก็เลยถือโอกาสสำรวจบรรดาสิ่งของต่าง ๆ ในรถนายหนึ่งตัวแสบเสียเลย ด้านหลังรกไปด้วยกองเสื้อผ้า ที่โยนสุม ๆ กันไว้ดูเหมือนว่าจะเป็นเสื้อผ้าใช้แล้วเตรียมเอาไปซัก ซีดีเกลื่อนรถ บุหรี่ที่ถูกวางไว้รวม ๆ กันกับพวกเครื่องสำอางประทินผิว ทำให้เธอหัวเราะกิ๊กออกมาทันที ทำให้ตาคู่สีอ่อนหันมามองแว่บเดียวพร้อมกับคำแก้ตัวว่า “มันต้องใช้เวลาทำงาน” “ก็ไม่ได้ว่าอะไร” “ไม่เสียใจเรื่องน้องหนึ่งเหรอ เห็นแอบปิ๊งมาตั้งนาน” อยู่ เขาก็ถามออกมาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว “ไม่รู้สึกอะไรนี่ ทำงานยุ่ง ๆ เลยลืม ๆมันไปแล้วมั๊ง” เธอบอกเสียงเรียบ ๆ ชายหนุ่มคนข้าง ๆ ค้นอะไรหยุกยิกก่อนจะหยิบยื่นส่งมาให้ “เรื่องอย่างนี้มีลืมได้ด้วยเหรอ” เขาถามแต่เธอไม่ตอบ “เอานี่ฟังนี่ เปิดทีสิ” เจ้าของตาสีอ่อนสวยยัดซีดีเข้ามือเธอก่อนสั่งสำทับอีกว่า “เพลงที่สามนะ” เธอพลิก ๆ ดูปรากฏว่าเป็นซีดีที่อัดมา “จิ๊กของเพื่อนมาเห็นมันเพราะดี” เจ้าตัวอธิบาย อุสิชา ยัดแผ่นเข้าไปในเครื่องเล่นของรถ พร้อม ๆ กับกดหาเพลงที่สาม แล้วไม่นานเสียงดนตรีเพราะ ๆ ก็ดังขึ้น ***ฉัน จะยังเหมือนเดิมรึเปล่า ถ้าหากว่าเราได้คบกันไปเนิ่นนาน แหละยังจะมีดอกไม้กับคำหวานๆ คือคำถามที่เธอยังค้างคาใจ รักที่รู้วันนี้คือรักเธอ จะมีเพียงเธอคนนี้คนเดียวในใจ นี่คือคำตอบของฉันที่เธอสงสัย จะอย่างไร ใจจะมีแต่เธอ                และจะรักให้มากกว่านี้  ทุกนาทีมีเธอเท่านั้น                ขอยืนยันจะอยู่แหละคอยดูแลตลอดไป                เหนื่อยเพียงไหนฉันท้อไม่ถอย                      ฉันจะทำเพื่อเธอเรื่อยไป                ให้เธอภูมิใจว่าจงมั่นใจฉันรักเธอ เธอ อาจจะได้เห็นใครๆ อาจจะเปลี่ยนใจ เมื่อรักยิ่งนานยิ่งเจือจาง และฉันอาจเปลี่ยนไปพร้อมกันวันเวลา แต่ว่าใจมันจะไม่เปลี่ยนแปลง (ให้เธอภูมิใจ ว่าจงมั่นใจฉันรักเธอ) อุสิชาไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึกแปลก ๆ กับเพลงนี้ แล้วผิวแก้มก็ร้อนผ่าว ๆ จนเธอรู้สึก ดีที่ว่าตอนนี้เป็นตอนกลางคืนไม่เช่นนั้นคนข้าง ๆ ก็คงสังเกตเห็นเป็นแน่ และเธอก็ได้ยินเสียงเขาร้องเพลงนี้คลอ ๆ กับเสียงเพลงที่ดังขึ้น และเพลงนั้นก็ถูกบรรเลงซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่รู้กี่รอบจนถึงบ้านเธอ แถมเจ้าของซีดีที่ไปจิ๊กเขามาอีกที ก็ยัดเหยียดแผ่น ๆ นี้ให้เธอเสียอีกด้วยเหตุผลที่ว่า “ผมรู้ว่า อันต้องชอบให้ยืมฟังก่อนแล้วจะมาเอาคืน” แต่ก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้านไปนั้น เจ้าของซีดีก็ตะโกนมาว่า “อัน นี่ผมให้อันนะ” พร้อมกับยื่นห่อกระดาษสีน้ำตาลอ่อน ให้เธอแต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรเขาก็ออกรถไปทันที ขอที่ฝากมาด้านในเป็นสร้อยทองคำขาวเส้นเล็ก ๆ พร้อมกับจี้น่ารัก ที่เป็นตัวภาษาอังกฤษว่า “UNSEEN” ขนาบข้างทั้งสองด้วยรูปหัวใจเล็กๆ อันยิ้มกับของตรงหน้าเธอเคยได้ยินเขาเรียกเธอตามนายปู่ ว่า อันซีน แถมแปลให้เสร็จสรรพว่า “ไร้ตัวตน” น่าแปลกที่นายคนนี้รู้อะไร ๆ เกี่ยวกับเธอไปเกือบจะทุกอย่างแม้กระทั่งแนวเพลง “คิดอะไรของเขานะร้อยวันพันปีไม่เคยให้วันนี้มันวันอะไรหว่า” แต่ก่อนจะได้คำตอบมือถือก็ดังขึ้นมาพร้อม ข้อความ ว่า “HBD ขอให้มีความสุขในวันเกิดครับ ให้ล่วงหน้า สองชั่วโมงคงไม่ถือ ผมอยากให้อันเป็นคนแรก / นายหนึ่งห้องสิบห้า” เธอยิ้มกับ ข้อความตรงหน้า ตาบ้า แล้วดูเหมือนว่าตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเส้นที่เคยขีดกันไว้ในใจของเธอ  เริ่มจะ       ถูกลบด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่เธอก็ไม่เคยคิดถึง ข้อความถูกส่งมาเป็นระยะ ๆ จนเธอเริ่มจะชินกับมัน โทรศัพท์ที่มักจะมีเสียงที่เธอก็เริ่มจะคุ้นชินแทนเสียงเจ้านัฐ เจ้าน้อง พี่ฟาง หรือพี่ขวัญ หรือแม้กระทั่ง เสียงรถยนต์ของเขาที่จอดลงที่หน้าบ้านเธอก็จำมันได้ แต่เธอก็ยังพยายามที่จะบอกตัวเองว่าเป็นแค่ “เพื่อน” เพราะเธอรู้ว่า เขาเป็นตัวอันตรายสำหรับเธอ ยิ่งตอนนี้เป็นคนของประชาชนด้วยแล้วยิ่งอันตรายหนักเข้าไปใหญ่ เธอไม่ต้องการที่จะอยู่ท่ามกลางฝูงชน แล้วคอยฟังเสียงกระซิบกระซาบหรือแววตาแปลก ๆ ที่เธอไม่คุ้นชินเอาเสียเลย แต่ดูเหมือนว่า อีกฝ่ายจะไม่คิดอย่างเธอ และเธอก็ไม่รู้ว่า คำว่าเพื่อนที่เขาให้เลือกเมื่อครั้งก่อนโน้น เขายังรักษามันไว้ที่ระดับเส้นนั้นหรือเปล่า ********* เพลง : จะรักให้มากกว่านี้ /แมน สุรางครัตน์ http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=3291 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 3 ก.ค. 47 21:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฮ่าๆๆๆ คั่นกลางอีกแล้ว อะจ๊าก จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 3 ก.ค. 47 21:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พักหลัง ๆ เธอมักสังเกตเห็นรอยตาแปลก ๆ ที่ฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่สวยสีอ่อนอยู่เสมอ แต่เธอก็พยายามที่จะทำเป็นมองไม่เห็น รวมถึงโทรศัพท์เมื่อคืนรอบที่ร้อยสิบ ที่เธอไม่ยอมรับสาย จนในที่สุดทนไม่ได้ก็เลยต้องรับ ๆ มันไปซะก่อนที่มันจะกลายเป็นรอบที่ร้อยสิบเอ็ด ตัวเลขแทนตัวในอดีตของเธอ “อัน เหนื่อยจัง” เสียงตามสายบ่นมา แต่ไม่ยักกะถามว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ทั้ง ๆ ที่ถ้าเป็นคนอื่นคงจะฉุนขาดแล้ว เพราะโทรมาร้อยกะสิบครั้งเข้าไปแล้ว ดีนะที่เธอเสียบแบตชาร์ตไฟอยู่พอดี “นี่ นายหนึ่ง นายไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ว่า อันไม่อยากจะรับโทรศัพท์น่ะ” “ก็ถึงพยายามโทรไง เพราะอยากคุย” เธออ่อนอกอ่อนใจกับเขาเสียจริง ๆ “พรุ่งนี้อันว่างไหม ผมได้หยุดวันหนึ่งไม่มีถ่ายแบบ ไปกินกาแฟกัน” เขาบอกเสียงดูจะเหนื่อย ๆ .มีอย่างที่ไหนวันนี้มาแปลกชวนไปกินกาแฟ เธอคิด “ไม่ว่าง” เธอปฏิเสธทันทีเพราะไม่อยากไปด้วยสองคน “น่าคราวนี้รับรองพาไปร้านคนน้อย ๆ ไม่เหมือนคราวก่อนหรอก อยากคุยกับอันจริง ๆ นะ ไม่ได้เจอตั้งสองเดือนแล้ว” คนปลายสายอ้อน อุสิชาถอนหายใจ “ที่ไหน” คราวนี้เธอได้ยินเสียงเขาถอนหายใจบ้าง “ร้านเพื่อนผมเองแหละ แถว ๆ สุขุมวิทเดี๋ยวผมไปรับนะ” “ไม่ต้องหรอก หนึ่งเหนื่อยแล้ว เดี๋ยวอันไปเอง บอกที่มาแล้วกัน” คนปลายสายเลยต้องบอกสถานที่ร้านให้ก่อนจะวางสายไปก็มีคำพูดที่ทำให้หัวใจเธอรู้สึกแปลก ๆ อีกตามเคย “คิดถึงอันนะ ฝันดีครับ” อุสิชามองโทรศัพท์ในมืออยู่นาน ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้รับคำพูดเหล่านี้  แต่มันเป็นเพียงข้อความที่เขาส่งมาทางโทรศัพท์ แต่นี่เธอได้ยินชัด ๆ จะๆ จะไม่ให้รู้สึกแปลก ในหัวใจได้อย่างไร แล้วคนที่นัดเธอก็มาสายจนได้ แต่อุสิชาอารมณ์ดีเกินกว่าจะหงุดหงิด เพราะร้านกาแฟเล็ก ๆ นี้ซ่อนตัวอยู่หลังตึกใหญ่  ด้านหน้าหันไปอีกฟากทำให้ตึกสูงไม่บดบังท้องฟ้าสีสวยที่ทางร้านตั้งใจตกแต่งผนังด้วยกระจกใสทั้งหมด และเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์แขกจึงไม่ค่อยมีเท่าไรนัก ภายในร้านมีลูกค้าอยู่เพียงสองโต๊ะรวมเธอ “สวัสดีครับ คุณคงเป็นคุณอันสินะครับ ผมเอกครับเพื่อนไอ้หนึ่งมัน มันโทรมาบอกให้ดูแลคุณให้ดี จะรับเครื่องดื่มอะไรดี” ชายหนุ่มผมสั้นเกรียนในแว่นตากรอบบางที่อ้างตัวเป็นเพื่อนคนที่นัดเธอยิ้ม “หวัดดีค่ะ อุสิชา เรียกอันก็ได้คะ อันขอ เอ็กเพรสโซ่ร้อนแก้วหนึ่งแล้วกัน” “ครับสักครู่ เดี๋ยวไอ้แสบมันคงมาถึง” แล้วเขาก็เดินจากไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับกาแฟร้อนหอมกรุ่นที่เธอสั่ง นั่นเป็นเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เธอจะนั่งเหวอ อยู่ขณะนี้ คนดื่มกาแฟแก้วเดียวกับเธอเอามือโบกไปมาอยู่หน้าเธอสองรอบก่อนจะเขย่ามือบาง ๆ เรียกสติ “อะไรตะลึงไปเลยเหรอ แค่ผมบอกว่ารักคุณเนี่ยะนะมันผิดตรงไหน” ทันทีที่สติหวนกลับคืนมา อุสิชาหน้าแดงสลับเหลืองก่อนจะตวาดแว้ดทันทีว่า “ตาบ้า เลือกซะบ้างสิว่ามันที่ไหน” “ก็ทำไมล่ะ ก็แค่ผมว่ารักคุณนะผิดตรงไหน ผมอยากจะบอกตรงไหนก็จะบอกใครจะทำไม” คนฟังเสียงดังไม่แพ้กัน ไม่สนใจอีกต่างหากว่าใครจะมอง “ผิดสิ จะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็เป็นข่าวหรอกมาบอกอย่างนี้ได้ไง” แล้วหญิงสาวก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทันทีที่หันกลับไป โต๊ะข้าง ๆ อีกสองโต๊ะก็กำลังมองมาอยู่เหมือนกัน เธอรู้จากสายตาว่าทุกคนที่นั่งอยู่ว่า ทุกคนคงจำได้ว่าคนที่นั่งบอกว่ารักเธอนั้นเป็นนายแบบชื่อดังของเมืองไทยในตอนนี้ สีหน้าของเธอเลยกลายเป็นแดงสลับเหลืองสลับเขียวโดยปริยาย “แล้วรับรักผมไหมเล่า” เสียเขาเริ่มเบาลงกลายเป็นออดอ้อนแทนดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เธอชอบหนักหนาส่อแววหวาน “นี่ คุณหาญชนะ คุณจะเอาชนะเป็นที่หนึ่งในทุกเรื่องเลยเหรอไง” เธอถามเสียงเรียบพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่หันไปมองโต๊ะข้าง ๆ ซึ่งป่านนี้เธอกับเขาคงกลายเป็นหัวข้อในการสนทนาไปเรียบร้อยแล้ว “ใช่ ยกเว้นเรื่องเดียว” “อะไร” “คุณ ” คำตอบหนักแน่นจากปากของเขาทำให้อุสิชาพูดอะไรไม่ออก แต่กลับฉวยกระเป๋าเดินออกจากร้านแทน คนตัวสูงตาสีอ่อนสวย ก็ยังทำเช่นวันวาน เขาเดินตามมาตามสบาย ไม่สนใจว่าใครจะมองจะจำได้ จนเธอนั่นแหละที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้ “ตามมาทำไม” “ก็ อันยังไม่ให้คำตอบ ก็ตามมาฟังคำตอบไง” คนตอบหน้ายิ้มระรื่น “รู้ไหมว่ามันไม่ดี เดี๋ยวนักข่าวมาเจอจะยุ่ง” เธอยังอุตส่าห์เป็นห่วงภาพพจน์เขา หากแต่คนโดนเป็นห่วงหัวเราะ “ช่างมัน” เขาตอบสั้นไม่แคร์ อุสิชาถอนหายใจยาวเหยียด “เลยเส้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ .” เธอรู้ว่าเขารู้ว่าเธอถามเขาเรื่องอะไร “ตั้งแต่วันที่ยื่นเงื่อนไขแล้ว แต่อันไม่รู้เอง หรือแกล้งไม่รู้ก็ไม่รู้” เจ้าตัวตอบจริงจัง ทั้งสีหน้าและแววตาเลยทีเดียว อุสิชารู้ เธอไม่สามารถหลอกตัวเองอีกต่อไปภายใต้ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนคู่นี้ ใช่ เธอเองก็ก้าวข้ามเส้นที่เรียกว่า”เพื่อน” มาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้ ตอนนี้ได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ก้มหน้าเดินต่อไป หากแต่คนตัวสูงหน้าหล่อตาสีอ่อนสวยหายอมเช่นครั้งก่อนไม่ เขาดักหน้าเธอเอาไว้ ก่อนจะจับมือเล็กบ้างทั้งสองข้างของเธอถามเสียงจริงจัง “อันก้าวข้ามมาด้วยกันหรือเปล่า” เธอฉีกยิ้ม ซึ่งเป็นยิ้มที่ทำให้ หาญชนะรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ “ว่าไง” “มียางลบไหม” เธอถามซึ่งเป็นเรื่องคนละทิศละทางที่คุยกันอยู่เลย “มีอยู่บ้าน” คนฟังตอบทั้ง ๆ รู้สึกแปลก ๆ กับคำถาม “พรุ่งนี้เอามาให้หน่อยนะ” เธอบอกยิ้ม ๆ แต่คนฟังรู้สึกว่าจะยังไม่เข้าใจ “เอามาทำไม บ้านอันไม่มีเหรอ” “ที่บ้านอันมันลบไม่ออก ต้องยางลบของหนึ่ง อย่าลืมเอามาล่ะ” แล้วเธอก็เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งที่คนขับก่อนจะตะโกนมาว่า “จะเอามาลบเส้นที่ขีดเอาไว้ไง เจอกันพรุ่งนี้นะ” แล้วเธอก็ออกรถไปปล่อยให้ชายหนุ่มยืนงง ๆ อยู่สักพักก่อนจะอมยิ้มจนหน้าบาน หาญชนะรู้แล้วว่าที่เธอขอยางลบแปลว่าอะไร แล้วก็รู้แล้วว่าอีกไม่นานเธอจะมีคำตอบที่เขารอคอยมาตลอดสามปี แม้ว่าจะเป็นสามปีที่ความสัมพันธ์ จะดำเนินมาแค่คำว่า “เพื่อน” ก็ตาม แต่หลังจากพรุ่งนี้ไป เขาจะเปลี่ยนมันใหม่ ไม่สิ .ทั้งเขาและเธอต้องเปลี่ยนมันใหม่ด้วยกันทั้งคู่ อาจจะมีปัญหานิดหน่อยกับ ผู้ชายทั้งสามประเภทที่เธอบอกว่าต้องลี้ให้ไกล  แต่เขาจะพยายามให้เธอคุ้นชินกับมันให้ได้ เหมือนที่เขาพยายามที่จะเข้าไปเป็นคนคุ้นชินภายในใจเธอ. The End 3/7/47 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 3 ก.ค. 47 21:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แปะ....เอาไว้อีกเรื่องนะจ๊ ไปล่ะ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 3 ก.ค. 47 21:45:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีจ้า.... วันนี้อากาศเป็นใจให้อู้ เลยอู้มาเขียนงานได้หนึ่งเรื่อง จริง ๆ ไม่ตั้งใจอู้หรอก เพียงแต่นั่งแต่งดอกอยู่ดันนึกเรื่องราวเก่า ๆ สมัยเรียนขึ้นมาได้ ก็เลยจับมาเป็นเรื่องราว ให้ได้อ่านกัน นายหนึ่ง หาญชนะนั่นมีตัวตนอยู่จริง ๆ แต่ไม่ได้ชื่อหาญชนะ หรอกนะ เด้วเอามันมาขายมันมาเจอโดยตืบเอา...เอิ๊กก วิธีเจอกันก็ประมาณนั้นแหละ แต่เป้นเพื่อนกันสะมากกว่า ใครจะอาจหาญไปคบกับ หนุ่มเลิศเลอเฟอเฟ็ก เล่า...(ความจริงกลัวโดยสาว ๆ มันวีนต่างหาก) ยืมมาแต่โครง นะ แต่ตอนจบเขียนเอาเอง ไม่รู้ตอนนี้มัน ไปเปิด club love อยู่ที่ไหน.... เชิญรับความสุขจากการอ่านได้เลยจ้า ปล.ขอบคุณที่ติดตามกันจ้า อุสิชา แปลว่า ผู้มีเสน่ห์ หาญชนะ แปลว่า กล้าหาญในการได้ชัยชนะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 3 ก.ค. 47 21:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดี หวานจัง... รออ่านต่อนะจ้า จากคุณ : SuMo - [ 3 ก.ค. 47 23:52:54 A:unknown X:202.28.181.7 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ช่วงนี้ขยันจังนะฮะพี่นัท เรื่องนี้สนุกดี มีชื่อณัฐซะด้วยนะ ว่าแต่เมื่อไหร่ผมจะได้เป็นพระเอกกับเค้าซักทีล่ะ จากคุณ : ณัฐกร - [ 4 ก.ค. 47 00:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ๋าย.. ขอกาแฟไม่ใส่น้ำตาลแก้วนึงคับ.. ^___________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 4 ก.ค. 47 00:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอ๊ยยยยยยยยย น่ารักสุด ๆ จากคุณ : ephi - [ 4 ก.ค. 47 02:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักจัง  อ่านไปอมยิ้มไป   จากคุณ : anna - [ 4 ก.ค. 47 05:04:51 A:24.72.20.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักดีจ้ง..... อ่านแล้วอยากได้ยางลบบ้างเหมือนกัน อุอุ... จากคุณ : อรพิม - [ 4 ก.ค. 47 09:16:16 A:202.57.170.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่ารักจังค่ะ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 4 ก.ค. 47 10:55:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น่ารักจริงๆเลย อมยิ้มแก้มตุ่ย จากคุณ : ก้อนหิน - [ 4 ก.ค. 47 11:08:12 A:69.34.208.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ...สนุกมากเลย... จากคุณ : กลอนกานต์ - [ 4 ก.ค. 47 14:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จบเรื่องในกระทู้เดียว ดีจัง :) จากคุณ : scottie - [ 4 ก.ค. 47 16:53:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อย่างงี้รึเปล่าคะ ที่เค้าว่าเกลียดยังไง ได้อย่างงั้น สงสัยต้องสร้างจิตสำนึกแบบยัยอันบ้างแล้ว ฮ่าๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 4 ก.ค. 47 18:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่ารักจังเลย  ขอเป็นนางเอกได้ไหมค่ะ จากคุณ : MiKi - [ 4 ก.ค. 47 23:30:08 A:unknown X:202.28.181.7 ]

ความคิดเห็นที่ 21 น่ารักค่ะ ^^ .. .. .. อิจฉาจังเลย แหะๆ จากคุณ : iNt_GaL - [ 5 ก.ค. 47 01:05:46 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เค้าจาเอาแบบนายหาญชนะบ้างอะ เกลียด เกลียด หล่อ ๆ เกลียดมาก เหอเหอเหอเหอ ว่าแต่ นายหนึ่งนี่ เค้าขายยางลบไหมอะ  อิอิอิ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 5 ก.ค. 47 02:20:24 A:202.133.169.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 หนุกๆ อะ ชอบมากๆเลย แต่อ่านแล้วนึกถึงเพลงเพื่อนสนิทแฮะ ชอบมากๆเลยอะ เพลงนี้ ( แล้วมันเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย) พระเอกหวานจัง จากคุณ : chocolate-gateau - [ 5 ก.ค. 47 10:58:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น่ารักดีค่ะ ใส ๆ ดี อ่านแล้วสบายใจดี แล้วพิมพ์มาให้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : JEEDY - [ 5 ก.ค. 47 16:21:26 A:172.16.103.16 X:210.1.6.101 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอแปะไว้ก่อนนะคะ.. @^_____^@ จากคุณ : p_jung (P_JUNG_PIGLET) - [ 5 ก.ค. 47 19:42:43 ]

ความคิดเห็นที่ 26 :D น่ารักทุกเรื่องเลยง่ะ ทำม๊ายทำมาย เราต้องคอยตามอ่านของคุณเปียร์รุส ทุกเรื่องเลยเนี่ย ฮ่าๆ จากคุณ : xyz - [ 5 ก.ค. 47 21:52:38 A:202.5.83.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 น่ารักมากๆๆๆ เลยค่ะ อ่านไปก็ยิ้มไป..สนุกมากค่ะ หวานอีกต่างหาก ชอบมากค่ะ จากคุณ : ralee - [ 5 ก.ค. 47 23:59:46 A:24.145.162.45 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^^ จากคุณ : NoK_Zilla - [ 6 ก.ค. 47 08:24:34 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แวะมาอ่าน แต่มีเวลาไม่มากนัก จะค่อยๆ มาอ่านจนจบนะคะ ตอนนี้เพิ่งอ่านไปได้แค่เพียงกระทู้ที่โพสต์...เดี๋ยวถ้ามีเวลาจะมาอ่านความคิดเห็นที่ 1 นะ... อันนี้เป็นสาวห้าวเชียว...แต่ un (seenlove) ...เป็นสาวอ่อนไหว อิอิ :) จากคุณ : อัน (ตัวจริงเสียงจริง) - [ 6 ก.ค. 47 10:30:13 A:203.154.73.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 ว้าว.....น่ารักมัก ๆ เลยค่ะ  รักใส ๆ   จากคุณ : Z@_leng - [ 6 ก.ค. 47 14:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบจังเลย ขอบคุณนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 6 ก.ค. 47 16:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เรื่องน่ารักดีค่ะ ชอบอ่านเรื่องสั้นอ่ะ จากคุณ : mint_candy - [ 6 ก.ค. 47 20:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 33 โอ๊ย ชอบๆ ติดใจสำนวนของเปียร์รุสเข้าเต็มเปา หวานจังเลยนายหนึ่งนี่ ช่างคิดจังขอยางลบมาลบเส้น จะตามเกาะเรื่องต่อๆไปนะ แต่ตอนนี้มาสมัครแก้คำผิดให้ รางๆ มิใช่ ลางๆ อาจารย์หนุ่มถ้าจะไม่ยอมจบเรื่องง่าย ๆ --- ท่าจะ สกมก ---- ซกมก หยักคิ้ว ---- ยักคิ้ว แล้วก็มีเก็กหลุดมาบ้าง ต้องไม้ตรีนะคะ จากคุณ : Blue dream - [ 7 ก.ค. 47 14:35:08 A:203.156.80.98 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 ว๊าเมื่อกี้โพสต์ไม่ติด เอาใหม่ๆ ชอบจังเลยค่ะพี่นัท น่าร๊าก....เชียว พระเอกของเรา....... เอาไว้ต้องไปตั้งเว็บบอร์ดบ้างซะล่ะ เผื่อจะได้มีคนหลงมาบ้าง อิอิ จากคุณ : เม-ดา - [ 7 ก.ค. 47 18:56:02 A:203.144.227.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 แวะมาอ่านค่ะ โอย...สงสัยต้องงดน้ำตาลไปอีกหลายวัน จากคุณ : อุณากรรณ - [ 9 ก.ค. 47 11:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 36 โห.... เรื่องแนว หวาน ๆ เนี่ยคนเพียบเลยอ่ะ จ้า ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะจ๊ะ... *** เจ้านู๋กานต์ มาป่วนกระทู้ชั้นอีกจนได้นะเรา ***เจ๊พยาบาลเกเร แปะอีกแระ แต่รู้น่าว่ายุ่งจนจะปลิวลมได้แร้วนะเจ๊ดูแลสุขภาพด้วยนะ ***คุณ SuMo หวัดดีจ้า ขอบคุณสำหรับการติดตามนะ ***เจ้าน้องบอล ณัฐกร ก็เมื่อเธอโอเคว่าจะเลี้ยง เค้กช็อกกาแลต ชิ้นโต ๆพี่ไง เอิ๊กๆๆ ***นายแวนน้ำลายบูด อ่ะนะปกติเธอก็หวานปนจะเป็นน้ำผึ้งเดือนห้าอยู่แล้วนี่ เจอเรื่องนี้หวานเพิ่มไปอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไรละม้างงงจ๊ะ ***คุณephi ^--------^ ขอบคุณค่ะ ***คุณ anna ^------^ ขอบคุณค่ะ ***คุณอรพิม ถ้าอยากได้อย่างลบบ้าง ก็ต้องหาหนุ่มแบบนายหนึ่งให้ได้เสียก่อนเอิ๊กๆๆ ***คุณกั๊ดจัง ^--------^ ขอบคุณค่ะ ***คุณกลอนกานต์ เพิ่งเคยเห็นชื่อของคุณใน นิยายของเปียร์รุส ขอบคุณที่แวะเวียนมาอ่านและทิ้งร่องรอยให้คนเขียนมีกำลังใจจะเขียนต่อค่ะ ***คุณscottie พี่รักษ์ชอบอ่ะจิ แนวอย่างนี้อ่ะ ***น้องแป๊บ อ่ะนะจะเรียนแบบยัยอันเหรอ อย่างนั้นต้องหาเป้าหมายให้ได้เสียก่อนนะจ๊ะนู๋ เค้าว่าหนุ่มยุ่นหน้าตาน่ารักไม่ใช่เหรอ เอออออ น้องแป๊บเจอยังน๊า ***คุณ miki เอาอย่างนั้นเลยเหรอจ๊ะ เอิ๊กๆๆ เอาอะไรมาติดสินบนคนเขียนดีหว่า ***คุณiNt_GaL ถ้าอิจฉาต้องรีบหานะจ๊ะ ***นู๋จ๊ะ โอเลี้ยงแก่มาก ๆ นายหนึ่งเค้าไม่ขายให้หล่อนหรอกย่ะ เค้าขายให้แม่อันคนเดียว แต่ว่าถ้า นู๋จ๊ะอยากได้ต้องลองไปขอนายโจ๊กดูอ่ะ เผื่อว่าขานั้นอยากจะขายบ้างเอิ๊กๆๆ ***คุณchocolate-gateau เพิ่งเคยเห็นคุณแวะเวียนเข้ามายินดีต้อนรับและก็ขอบคุณที่ทิ้งร่องรอยไว้ให้คนเขียนได้มีกำลังใจในการเขียนต่อไปจ้า ***คุณJEEDY คนนี้ก็เพิ่งเคยเห็น ยินดีต้อนรับและก็ขอบคุณสำหรับร่องรอยกำลังใจจ้า แล้วจะพิมพ์ให้อ่านอีกน๊า ***คุณP_Jung แปะไว้แล้วรีบ ๆ มาอ่านเด้ออออ อิอิ ***คุณ xyz น่านดิ ก็เพราะคุณเป็นแฟนพันธ์แท้อ่ะดิ อิอิ ***คุณralee ทำมายมีแต่คนชอบแนวหวานแหว๋นะ เนี่ย พอเขียนเศร้าเคล้าน้ำตาเสียหน่อยโดนสับเละเป็นโจ๊กเลยแฮะ สงสัยต้องเปลี่ยนแนวเสียแย้ว อิอิ คุณ NoK_Zilla ขอบคุณจ้าที่แวะมา ***คุณ UNSeen Love ตัวจริง นึกว่าจะไม่แวะมาเสียแล้ว ดีใจจังที่เห็นอันทิ้งร่องรอยไว้ สาวห้าวก็อ่อนไหวได้นะจ๊ะ (ปล..คิดถึงจ้า) ***คุณ Z@_leng หวัดดีจ้า ขอบคุณสำหรับร่องรอยกำลังใจนะ ***คุณอาราเร่  เราน่าจะเป็นคนขอบคุณนะเนี่ย ไหงกลายเป็นคนอ่านมาขอบคุณคนเขียนละเนี่ยจ๊ะ.. ^-^ ***คุณ mint_candy  จะพยายามเข็นเรื่องสั้นจ้า (เฮ้อออออ.) ***คุณ Blue Dream เห็นชื่อนี้แล้วนึกถึงเรื่องสั้น เรื่องหนึ่งอ่ะจ๊ะ..แต่ก็ขอบคุณนำสำหรับการตรวจคำผิด ไอ้เจ้าคนที่มาตรวจประจำของเราเค้าเวียนเฮดไปแร้น แล้วก็หายพระเฮดไปเลยอ่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยจ้าสำหรับการอาสาของ blueDream ***คุณเมดา  ลองดูนะเจ้าเมดา เผื่อจะได้ใจแบบนายหนึ่งบ้าง เอิ๊กๆๆ ***เจ้านกอุณากรรม จะงดทำมายย่ะ เรื่องจริงของเธออ่ะหวานกว่าเรื่องสั้นของพี่เสียอีก จากคุณ : เปียร์รุส - [ 11 ก.ค. 47 20:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 37 วันนี้งดน้ำตาล อ่านจบแล้วน้ำตาลในเส้นเลือดขึ้นสูงกว่าปกติ จากคุณ : littledevil - [ 20 ก.ค. 47 15:08:53 A:161.246.51.233 X:161.246.1.32 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เช้าวันอังคารกับการทำงานเดิมๆ แปลกที่วันนี้แอบมาอ่านนิยายแต่เช้า กลายเป็นเช้าที่สดใส นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว เหอๆๆๆ อ่านจนเพลิน ..หลงไปเป็นนางเองเรื่องนี้นานสองนาน อิอิ จากคุณ : ple.. - [ 7 ก.ย. 47 10:46:31 A:203.155.182.1 X: ]