"อรุณสวัสดิ์น้ำตาล" เสียงของนายไม้ทักขึ้นเมื่อฉันมาเจอเขาในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น
"หวัดดีจ้า" ฉันตอบด้วยเสียงเนือยๆ
"น้ำตาลเป้นไรรึเปล่า ทำไมดูเนือยๆ" เสียงของไม้ถามฉัน
"เปล่าจ้ะไม่ได้เป็นไร เมื่อคืนแค่นอนไม่หลับนิดหน่อย" ฉันตอบเขาไป แต่ฉันบอกเขาไม่หมดว่าทำไมฉันถึงนอนไม่หลับ เหตุผลที่ฉันนอนไม่หลับก็เพราะฉันคิดเรื่องของเขากับน้องส้มอยู่
"แล้วไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ" เสียงเขาถามฉันอีก
"ไหวจ้าไหว ไปกันเถอะ เดี๋ยวรถจะติด" ฉันพูดพร้อมกับออกเดินนำเขาไป
วันนี้บนรถเมล์คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ทำให้ฉันกับนายไม้ได้นั่ง ทั้งที่ตามปกติแล้วตอนเช้าๆอย่างนี้คนจะแน่นมากเลย วันนี้ทำไมคนไม่เยอะก็ไม่รู้
"ไม่รู้ว่าเมื่อวานก้องกับแพรจะเป็นไงมั่งเนอะ" ฉันถามเขาหลังจากที่เราสองคนนั่งกันมาได้สักพัก
"อืมใช่ แต่เราว่าเขาคงตกลงกันได้แล้วล่ะ ไม่เชื่อคอยดูวันนี้สิ" ไม้ตอบกลับมา
"เราว่ามันก็คงเป็นอย่างนั้น เพราะดูๆแล้วแพรก็มีท่าทางจะชอบนายก้องเหมือนกัน แต่เมื่อวานนี้นะนายก้องสุดยอดมากๆเลย ไม่รู้กล้าทำเข้าไปได้ยังไงคนตั้งแยะแยะ" ฉันบอกเขา
"อืมใช่ เราว่าที่ก้องทำได้ก็เพราะมันรักแพรจริงๆมั้ง แล้วอีกอย่างคงจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าแพรมีคนจองแล้ว เพราะแพรก็เนื้อหอมพอควรเหมือนกันนี่ เห็นมีคนมาจีบเยอะเหมือนกัน" เขาบอก
"อืมใช่ อยากเจอแพรเร็วๆจังเลย จะซักให้ละเอียดเลยว่าไปคุยอะไรกันต่อ อยากรู้จริงๆเลย"
"แล้วถ้ามีคนมาบอกรักน้ำตาลแบบนายก้องบ้างล่ะ น้ำตาลจะทำยังไง" ไม้ถามฉัน
"ทำไงเหรอ...ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าคงอายน่าดูอ่ะ" ฉันหยุดคิดก่อนที่จะตอบเขา
"อายนะมันคงอายอยู่แล้วล่ะ แล้วความรู้สึกอื่นล่ะ" ไม้ถามอีก
"ก็คงรู้สึกดีมั้ง เพราะเขากล้าที่จะบอกต่อหน้าทุกคนว่าเขารู้สึกยังไงกับเรา แต่อย่าให้เกิดกับเราดีกว่า ถ้าเราจะมีคนมาบอกรักนะ เราอยากจะให้เขาบอกแบบโรแมนติกมากกว่านะ แบบว่าอยู่กันสองคนน่ะ แล้วก็ค่อยๆบอกค่อยๆคุยกัน มันดูเป็นส่วนตัวแล้วก็คงเป็นความรู้สึกและความทรงจำที่ดีนะเราว่า" ฉันบอกความคิดที่ฉันมีให้เขารับรู้ และถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะให้เป้นนายไม้คนนี้แหละที่จะมารักกับฉัน ถ้าเป็นเขาจะบอกยังไงก็ได้ฉันรับได้เสมอ ขอแค่เขาบอกก็พอ
"น้ำตาลนี่เป็นคนโรแมนติกน่าดูเลยนะเนี่ย" ไม้บอกกับฉันหลังจากที่เขาฟังฉันบรรยายความคิดของฉัน
"แล้วไม้ล่ะ ถ้าไม้รักผู้หญิงคนหนึ่ง ไม้จะบอกเขายังไงเหรอ" ฉันถามเขาขึ้นมาหลังจากที่ฉันเป็นฝ่ายโดนถามมาแล้ว ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างไม้จะบอกรักสาวยังไง
"เราเหรอ ถ้าเรารักใครสักคนเราก็คงต้องบอกให้เขารู้แหละ เราคงไม่ทำเหมือนนายก้องหรอก เราอยากให้มันเป็นเรื่องของคนสองคนมากกว่ารับรู้กันสองคนพอ แต่ก้ไม่ได้หมายความว่าจะปิดบังคนอื่นว่าเรารักกันชอบกันนะ แต่คำบางคำก็อยากจะบอกให้คนๆนั้นฟังคนเดียว น้ำตาลว่าจริงมั้ย" เขาพูดจบก็หันมาถามฉันต่อ
"ก็จริงนะ ไม้มาว่าเราโรแมนติก ไม้ก็โรแมนติกเหมือนกันแหละ ใครน้า...จะมาเป็นสาวผู้โชคดีคนนั้น" ฉันแซวเขา
"ก็..." ไม้อ้ำๆอึ้งๆ
"เอ๊ะๆ ไม้อ้ำๆอึ้งๆแบบนี้ต้องมีแล้วแน่เลย ใครเหรอบอกหน่อยสิ" ฉันแซวเขาทั้งๆที่ใจนึงฉันไม่อยากรู้ แต่อีกใจนึงก็อยากรู้ว่าใครนะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น
"เรายังไม่แน่ใจน่ะ ให้แน่ใจก่อนนะแล้วเราจะบอกน้ำตาลเป็นคนแรกเลย" เขาตอบฉัน
"อืม อย่าลืมบอกเรานะ" ฉันตอบเขาแค่นั้น หลังจากนั้นเราสองคนต่างก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งลงรถเมื่อถึงมหาวิทยาลัย
"ไม่มีอะไรหรอกน่า" เสียงของแพรดังมาจากโต๊ะประจำของพวกเราก่อนที่ฉันจะเห็นตัวซะอีก
"แน่ใจนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมนายก้องต้องมองเธอตาเยิ้มขนาดนั้นล่ะ แบบนนี้มันไม่ปกติแล้วนะ" เสียงของฝนแซวแพรอีก
"แล้ววันนี้ไอ้ก้องก็สงบเสงี่ยมผิดปกติด้วย ปกติปากมันแบบ..." เอกพูดต่อ
"อ้าวน้ำตาล มาตั้งแต่เมื่อไหร่" แพรทักฉันเมื่อฉันเดินมาถึงโต๊ะ สงสัยต้องการเบนความสนใจของเพื่อนๆแต่มันก้ไม่สำเร็จ เพราะเสียงของฝนดังขึ้น
"นี่ยัยแพรไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ ตอบมาเร็วๆ"
"แล้วทำไมไม่ถามนายก้องเองล่ะ เขาก็นั่งอยู่ตรงนี้น่ะ" แพรตอบพลางเหลือบตาไปมองนายก้องที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆด้วยสายตาหมั่นไส้
"ก็เราถามแล้วเขาไม่เห็นตอบเลยอ่ะ" เตยบอก
"นี่เตยเอากับเขาด้วยเหรอ น้ำตาลจ๋าช่วยเราด้วย" แพรหันไปแหวกับเตยก่อน แล้วค่อยมาส่งเสียงอ้อนฉัน
"เราไม่รู้อะไรด้วยนะ ว่าแต่นายก้องเป็นไรเหรอท่าทางจะไม่ค่อยปกติ" ฉันถามแพรกลับ
"ไม่รู้เหมือนกัน" แพรตอบก่อนที่จะหันไปมองนายก้อง
"เราว่าเรารู้นะ เราว่านายก้องต้องเป็นโรคอินเลิฟแน่เลย" เสียงของแบงค์บอกมา
"อืมใช่ ตอนนี้ข้าเป็นโรคอินเลิฟขั้นโคม่าด้วย" ก้องยอมรับกับเพื่อนๆอย่างหน้าชื่นตาบาน
"แล้วแกรู้ได้ไงอ่ะแบงค์ อ๋อๆข้าลืมไปว่าเอ็งก็เป้นโรคนี้เหมือนกันแต่เก็บอาการอยู่ ใช่มั้ยเตย" นายไม้แซวแบงค์ก่อนที่จะหันไปถามเตย
"ไม่รู้สิ" เตยอุบอิบตอบ
"ไปเรียนกันได้แล้ว ไปไป๊เดี๋ยวก็สายหรอก" แพรได้ทีรีบไล่พวกผู้ชายไปเรียนก่อนที่เพื่อนๆจะวกเขามาหาเรื่องของแพรอีก
"คร้าบผม งั้นเราไปก่อนนะแพรจ๋า" นายก้องบอกพร้อมกับเดินเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของแพร แพรก็พยักหน้ารับ
"งั้นเราไปก่อนนะเตย แล้วเดี๋ยวตอนเที่ยงเจอกันนะคร้าบ ไปเรียนดีๆล่ะ" แบงค์พูดพร้อมกับลูบหัวเตย ดูแล้วน่าอบอุ่นจังเลย
"อ่ะแฮ้ม ผู้ป่วยโรคอินเลิฟทั้งหลายครับ กรุณาระงับอาการของพวกคุณด้วยนะครับ พวกผมเห็นเกิดอีกโรคนึงขึ้นมาครับ โรคนั้นก็คือโรคหมั่นไส้ครับ" เอกแซวทำเอาทั้งแพรและเตยหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกทั้งคู่เลย
"ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะสายเอาจริงๆ" ฝนไล่สี่หนุ่ม ส่วนพวกเราสี่คนก็ไปเรียนเหมือนกัน
...มีต่อนะค่ะ...
จากคุณ :
@หนูเอ๋อ@
- [
3 ก.ค. 47 23:59:51
A:168.120.26.57 X:
]
สาวน้ำตาลกับนายไม้ (ตอนที่ 7)
