"เฮ้กระโดดเลยสิ"
"นี้พวกนายไม่กล้าเลยเหรอ...ไม่ได้เรื่อง"
เด็กสาวคนหนึ่งพูดด้วยความรำคาญใจ กล่าวด่าเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ที่มาขอเล่นกระโดดยางด้วย
"นิ...แล้วเธอกล้ากระโดดไหมล้า"
"นายเป็นผู้ชายแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอ"
เด็กสาวคนนั้น พูดเพื่อที่จะเบนความสนใจไป
"เธอนะอ้วนก็อ้วน แล้วยังมาว่าคนอื่นอีก ไม่ดูตัวเองเลย"
"นิ พูดงี้หาเรื่องดิ....ไอ้พวกบ้า"
"เฮ้...พวกเรามาดูเร็ว ทุกทีเห็นแต่หมูบิน วันนี้พวกเราโชคดี จะได้เห็นหมูกระโดด โว้ย...ย "
ฉันเดินตรงไปชกหน้าอันกวนTeen ของไอ้คนพูดเข้า แล้วหลังจากนั้นฉันจะอยู่ให้มันตอบกลับเหรอคะ โกยสิคะ ฉันนะถึงตัวจะไม่เล็ก (ตัวโตสุดในห้อง) แต่การชกหน้าผู้ชายเนี้ยไม่เคยมาก่อนเลยสาบานได้ อิตาคนนี้โชค (โคตร)ดีเลย
" ด.ญ.กานต์ ออกมานี่"
"ค่ะ อาจารย์"
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเรื่องที่ครูจะ(ด่า)ตักเตือนนะเรื่องอะไร
"เธอไปชกหน้า เอกเค้าทำไม"
ถูกจริงๆฉันก็เดาเก่งเหมือนกันแฮะ
"นายเอกเค้าด่าหนูว่า ว่า ว่า "
"ว่าอะไร"
"ว่าหมูกระโดดค่ะ"
"อะไรนะ หมูกระโดด"
อาจารย์ที่ปรึกษาประจำห้องฉัน ถามด้วยความสงสัย ดูสิคะก็รู้อยู่ว่าคนเค้าอายก็ล้ออยู่ได้
"ค่ะ หนูไม่ชอบ"
"แต่ที่ครูฟังเรื่องราวมานี้เธอผิดนะ ไปขอโทษเอกซะ"
"ค่ะ"
เชอะจ้างให้ก็ไม่ขอโทษหรอกเรื่องอะไร ฉันตอบอย่างงั้นไปเพื่อให้เรื่องจบๆ ยังไงครูก็ไม่รู้หรอก
แต่เหมือนโชคชะตา แกล้งฉัน โน่น แม่พิมพ์ของชาติคนที่กำลังทำหน้าที่ตัดสินคดีความเดินมาโน่นแล้ว งั้นฉันก็ต้องขอโทษอีตาเอกจริงๆนะสิ โอ้ มาย กรอด
"ครูจะไปด้วยเหรอคะ"
"ใช่จะ"
"ไม่ต้องก็ได้ค่ะ"
" อะ นั่น เอกหนิ เอกจ้ะมาหาครูหน่อย"
"ครับครู มีอะไรเหรอครับครู"
"มีคนเค้าจะมาขอโทษเธอจะ"
ฉันกับอีตาเอกสบตากันอย่างกินเลือดกินเนื้อ แต่แม่พิมพ์ขอชาติรู้สึกว่าจะไม่เห็น
"กานต์ พูดสิจ้ะ"
"คะ เอกเราขอโทษ"
แต่ในใจฉัน ' ได้โอกาสเมื่อไหร่จะคิดคืนทั้งต้นทั้งดอกเลย คอยดูนะ'
"แต่ผมว่าเอกก็ผิดนะครับ"
โอ้ ใครหนะ ช่างมีความยุติธรรมจริงๆ
"ผมว่าเอกก็ไปด่ากานต์เค้าเหมือนกัน"
นายนี้ช่างดีจริงๆนะ
"ใช่เอกครูว่าเอกก็ผิดนะ "
"ครับ กานต์เราขอโทษนะ"
อุแวะซึ้งตายเลย

ทั้งหมดนี้มั้นเป็นตอนที่ ฉันเรียนอยู่ ประถม6 แต่เรื่องที่จะเล่าไม่ได้เกี่ยวกับนายเอกเลยนะคะ เเต่มันเกี่ยวกับความดีของเทพบุตรแห่งความยุติธรรมคนนั้นตะหาก
เค้าชื่อชาย เรียนห้องเดียวกันกับฉัน เลขที่เราห่างกันสัก10คนได้ เค้าเป็นเทพบุตรของฉัน
อย่าหาว่าฉันแก่แดดเลยฉันแค่ชอบที่เค้าอยู่ฝ่ายฉันตะหาก

พอจบป.6 ทางโรงเรียนก็ทำหนังสืออนุสรณ์แจกฉันจึงมีข้อมูลของชายอยู่บ้างแต่เค้าเราก็ต้องเเยกย้ายกันไปเพื่อเข้าเรียนระดับมัธยมต้น

ฉันเข้าเรียนโรงเรียนสตรีประจำจังหวัด ก็เลยหมดสิทธิที่จะเจอเค้า

ผ่านไป 3 ปี

ฉันก็เข้าเรียนต่อม4โรงเรียนเดิมแต่ที่น่าภูมิใจฉันได้เรียนแผนวิทย์-คณิต ทั้งที่ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยเอาถ่าน (แม่บอกว่างั้นนะ)แต่ครูแนะแนวแนะนำให้ฉันเรียนเพราะเกรดเฉลี่ยฉันถึงเกณฑ์

วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ฉันต้องหาเพื่อใหม่เพราะเพื่อเก่าต่างก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตัวเอง
"เฮ้อ น่าเบื่อชิป"
หิวจังเลย เพื่อแต่ละคนงี้เก่งๆทั้งนั้นฉันจะสู้เค้าไหวเหรอนี่สงสารตัวเองจังเล้ย
"หวัดดีจะ เธอชื่ออะไรเหรอ"
เอ้ แม่นี่น่าตาคบได้ เอาคนนี้ก็แล้วกัน
"หวัดดีเราชื่อ กานต์ เธอล่ะ"
"เราชื่อผึ้ง เราเป็นเพื่อนกันนะ"
การเป็นเพื่อกันนี้มนง่ายอย่างนี้เองเหรอ

แล้ววันนี้ฉันก็ได้รู้จักนิสัยยัยผึ้ง เฮ้อแต่เธอเป็นคนดีนะ จริงๆไม่ไดแกล้งพูด แล้วเย็นวันนั้นฉันกับผึ้งก็ไปสมัครเรียนพิเศษกัน แหมเรียนแผนนี้มันก็ต้องมีการแข่งขันกันบ้าง

โอ้ มาย กรอด หนุ่มๆทั้งนั้นนี้ โอ้ นี้มันหนุ่มๆโรงเรียนชายล้วนหนินา โอ้ยเลือกไม่ถูก ฉันมองจนเวียนหัวเลยเซไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า โอ้ มาย กรอด ทำไมหล่อได้ขนาดนี้อิตานี้กินอะไรเนี้ย แต่เอ! น่าแบบนี้เคยเห็นที่ไหนน้า ดูภายนอกหน้าคล้าย ทักกี้เลย แต่เอ้ มันชักคุ้นเรื่อยๆน้า
"เฮ้ ชายลงชื่อยังวะ"
โอ้ มาย กรอด นี่มัน เทพบุตรของฉันนี่นา มาเจอกันในที่แบบนี่อะนะ

อ้อฉันลืมไป อิตานี่ มันเก่งระดับ3 ของชั้นป6เลย มันก็ไม่แปลกที่เค้าจะเรียนแผนวิทย์

แต่ที่สำคัญอะไรไปกว่านั้น เทพบุตรของฉันหล่อสู้ทักกี้ได้เลย



เรื่องราวยังมีอีกมากมายนี่แค่ต้นเรื่องแล้วคุณจะได้รู้ว่าอย่ามองคนแต่ภายนอก ฉันเข้าใจในคำนี้ก็เพราอิตาเทพบุตรคนนี้เลย