ดึกแล้วฝนไม่มีทีท่าจะหยุดตก บนถนนสายยาวเขตนอกเมืองนั้นถูกสายฝนยึดครอง นานๆครั้งรถจะวิ่งผ่านมาสักคัน เธอเบียดกายกับเก้าอี้ แต่ละอองฝนยังคงแทรกผ่านเข้ามาชุดนักศึกษาของเธอจึงเปียกชุ่มไปบ้างแล้ว เป็นเพราะความรีบร้อนของเธอเองต้องให้มาตกระกำลำบากอย่างนี้ แสงไฟสลัวของป้ายรถเมล์ไม่ได้ทำให้เธออบอุ่นขึ้นแม้แต่น้อย เธอเหลือบดูนาฬิกา 23.00 น.ถนนยังตกอยู่ในความว่างจากยวดยาน เสียงเม็ดฝนกระทบป่ารกทางด้านหลังป้ายรถก่อเกิดเสียงซู่ซ่า
..ทำให้หัวใจเธอประหวั่นกลัวอยู่บ้าง ได้แต่เฝ้าภาวนาขอให้มีใครสักคนเถอะผ่านเข้ามา ความหวาดกลัวและความเงียบเหงาจะได้เดินออกไปจากหัวใจ
เวลาผ่านไปช้าๆแต่ม่านฝนยังหนาตาและกระทบหนักยิ่งขึ้น ถนนที่เคยมีรถสักคันกลายเป็นเงียบสนิทราวการหลับไหลของงูยักษ์ คงมีแต่ยุงเท่านั้นบินวนอยู่รอบกายให้เธอได้ปัดแข้งปัดขาอยู่บ้าง ดวงตาของเธอยังคงทอดมองที่ถนน หวังว่ามีใครสักคนจะแวะผ่านเข้ามา อย่างน้อยเธอคงอุ่นใจกว่านี้
คำภาวนาของเธอดูเหมือนเป็นจริงรถกระบะคันสีดำแหวกผ่านสายฝนเข้ามา วิ่งชะลอเปิดไฟเลี้ยว ไม่นานมันก็หยุดลงห่างจากเธอไม่กี่เมตร ชายหนุ่มแต่งตัวภูมิฐานวิ่งผ่านสายฝนเข้ามา และนั่งลงไม่ห่างจากเธอนัก กลิ่นน้ำหอมจางๆของเขาวูบผ่านมาโดยไม่เจตนาเธอสัมผัสได้ ความกลัวที่มีอยู่ดูเหมือนผ่อนป่นไปบ้าง เวลาผ่านไปหลายนาทีต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งการรอ
ไม่นานเขาก็เผยปากพูด
ไม่ทราบว่าคุณจะไปไหนครับ น้ำเสียงและท่าทางของเขาเหมือนผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว รอรถกลับบ้านค่ะ เธอตอบแผ่วเบา
ดึกๆอย่างนี้คงไม่มีรถผ่านมาแถวนี้หรอกครับแถมฝนตกหนักด้วยผมว่าคุณต้องรอถึงสว่างแน่
ค่ะแล้วคุณมารอใคร
ผมมารอเพื่อนนะครับ แต่ดูท่าเขาคงไม่มา เจอกันเมื่อไหร่ต้องอัดเสียให้น่วมเขายิ้มบางๆ
เพื่อนคุณโชคดีนะค่ะอย่างน้อยก็มีใครสักคนมารอรับ เธอตอบเขาและนิ่งเงียบไป
ขยับมานั่งตรงนี้ก็ได้นะค่ะจะได้ไม่ถูกละอองฝน
ขอบคุณครับ
เขาขยับมานั่งใกล้เธอ ต่างคนต่างนั่งเงียบและเฝ้ามองถนนสายว่าง
.
เที่ยงคืนแล้ว
เธอเริ่มง่วงแล้วสิ ปรกติในห้วงยามนี้คงหลับฝันดีบนเตียงนุ่มใต้ผ้าห่มผืนหนาอ่อนอุ่นและเสียงเพลงเบาคลอคืนค่ำย่อมอิ่มใจ ตอนนี้เธอเพียงอยู่ร่วมกับชายแปลกหน้าแวดล้อมด้วยบรรยากาศที่หนาวเหน็บกับยุงชุม
คุณจะไปที่ไหนนะครับ เธอบอกปลายทางกับเขาไป
ให้ผมไปส่งดีกว่า ผมก็จะผ่านทางนั้นเหมือนกัน
ค่ะขอบคุณค่ะแต่ดิฉันนั่งรออย่างนี้ดีกว่า
ดึกแล้วไม่มีรถผ่านหรอกครับและที่สำคัญแถบนี้ไม่ปลอดภัยสำหรับหญิงสาวอย่างคุณ
เธอนิ่งนึกอยู่ในความคิดจริงอย่างเขาว่ามันอันตรายเกินไปในที่เปลี่ยวๆอย่างนี้ ไม่เฉพาะยุงแต่มันยังมีแมลงกามอีก อันหลังนี่สิน่ากลัว
ไปหรือเปล่าครับถ้างั้นผมคงต้องกลับก่อน เขามองดูเธอด้วยแววตาที่ครุความเห็นใจ
งั้นรบกวนติดรถคุณไปด้วยค่ะ
เราไปกันเถอะครับเชิญ..
เขาเปิดประตูให้เธอ สตาร์ทรถสองสามที เครื่องยนต์ก็ทำงาน
ดึกๆรถมันยังยากนอนเลยครับกว่าจะติดแทบแย่
เธอยิ้มให้กับเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในรถ แสงไฟสาดผ่านไปข้างหน้าพร้อมเคลื่อนตัวออกช้าๆเมื่อได้ที่ความเร็วพลันสูงขึ้นตามระยะทาง มือของเธอประสานเข้าหากันผนึกเข้ากับอกเพื่อไล่หนาว อีกไม่นานคงถึงปากทางเข้าบ้านเธอแล้ว นึกขอบคุณเขาอยู่ในใจ ถ้าไม่ได้เขาป่านนี้เธอคงนั่งสั่นประหงกอยู่ริมทางเพียงลำพัง ดวงตาของเธอเป็นประกายในที่สุดเธอก็มาถึงและเรื่องราวต่างๆในค่ำคืนนี้จะได้ยุติเสียที
ถึงแล้วค่ะ จอดตรงปากซอยข้างหน้านี้ก็ได้
เธอมองเขาแววตาตื้นตัน ทว่าเขายังนิ่งเงียบคล้ายไม่ได้ยินถ้อยคำที่เธอเอื้อนเอ่ย หัวใจของเธอตื่นตระหนกมันไม่ชอบมาพากลเสียแล้วใบหน้าที่ซีดเซียวกับซีดเซียวยิ่งขึ้น รถยังวิ่งรักษาระดับความเร็ว หากเธอกระโดดออกไปมีหวังตายแน่นอน
ไปค้างบ้านผมดีกว่า เขาหัวเราะหึๆในลำคอเทพบุตรกลายเป็นซาตานแล้ว สายตาของเขาจับจ้องที่ขาอ่อนของเธอแทะเล็มขึ้นมาอย่างน่าเกลียด เธอขยับขาชิดและเขยิบถอย
รถยังพุ่งไปข้างหน้า ยิ่งนานก็ยิ่งห่างตัวเมืองไม่นานก็เลี้ยวเข้าถนนเล็กๆโรยลูกรัง หัวใจแห่งเธอสั่นผวาเธอรู้แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นนอกเสียจาก
..ไม่
มันเป็นเพียงตึกร้างหลังเก่าที่ถูกทิ้งไว้นานปี
ไอ้นี่ไม่เคยพลาดเลยโว้ยรายไหนรายนั้นเป็นติดมัน ลงมาเถอะน้องสาว
เธอเพียงเห็นแววตาปีศาจคู่นั้นเพ่งมองเข้ามาและเสียงของปีศาจตนอื่นๆกล่าวถ้อยคำหยาบโลน มันเป็นภาษาของอมนุษย์มากกว่า ชะตากรรมของเธอกำลังเริ่มแล้ว ร่างของเธอถูกฉุดลากเข้าไปในห้องว่างที่บรรจุซาตานเอาไว้ด้วยกัน เธอไม่มีทางขัดขืนหรือวอนขอความเมตตาจากปีศาจกักขฬะนี้ได้ เสื้อของเธอถูกฉุดกระชาก ชิ้นส่วนอื่นๆก็ถูกดึงทึ้งด้วยมืออันหยาบกร้านนั้นทว่าหัวใจมันหยาบกร้านมากกว่า
เธอหวีดร้องผสมฟ้าคำราม,ลมคลั่ง ร่างของเธอร้อนผ่าวเป็นระลอกคลื่นแห่งความใคร่จนหัวใจเธอด้านชา
น้ำตาของเธอหลั่งรินมนุษย์หื่นตระเบ็งร่างชั่วขณะฟ้าแล็บเธอมองเห็นหน้าพวกมันชัดเจนนั่นไม่ใช่มนุษย์
.
ถ้อยคำของเดนมนุษย์ย่อมไร้ซึ่งวัฒนธรรมเวลาแห่งความโชคร้ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า เมื่อมันเสร็จกามกิจต่างล่าถอยออกไปจากห้องว่าง เสียงรถกระหึ่มขึ้นอีกคราพร้อมเสียงหัวเราะสรวลเสเฮฮาตัดกับเสียงฝนหยาดอันพิสุทธิ์ พวกมันค่อยๆเงียบหายออกไป
ทิ้งเพียงร่างเป็นแต่หัวใจได้ตายแล้วเอาไว้
ร่างของเธอระบมช้ำปวดปร่าไปทุกอณูเนื้อมือที่อ่อนล้ายันร่างพิงผนังกำแพงฝุ่น ลมหายใจเธอหอบกระเส่าสั้น พยุงร่างเหยียดยืนพาร่างเปื้อนนั้นมุ่งตรงสู่สายฝนเบื้องนอก ผิวของเธอสัมผัสความมีชีวิตของสายฝนความเย็นเยียบตัดกับความร้อนผ่าวในหัวจิต ความรู้สึกทั้งสองตัดกันอย่างรุนแรง ร่างของเธอห่อหุ้มอาภรณ์แห่งสายฝนเป็นแพรพันผืนบาง
เธอเชิดหน้าสูงเพื่อรับหยดฝนที่ผจงหยาดราวไข่มุกจากสรวงสวรรค์นั้นด้วยหัวใจอันอิ่มเอิบ แปลกที่ใบหน้าของเธอไม่มีหยาดน้ำตา หากทว่าปรากฏรอยยิ้มอันลึกลับกับดวงตาที่ฉายฉานความสะใจอยู่ลึกๆ ใช่ล่ะเธอเป็นเอดส์
..
และเธอกำลังคิดว่า
.ป้ายรถเมล์หน้าจะหาทำเลตรงไหนดีเพื่อล่าเหยื่อสังคมเหล่านี้
จากคุณ :
เดอะแหลม
- [
4 ก.ค. 47 22:38:36
A:192.168.68.106 X:203.113.41.71
]
คืนฝนตก
