ช่วงนี้เครียดมาก เอานิยายสนุกๆ มาให้อ่านบ้าง
ตอน 2
หลังจากที่กวินันท์ลากหนุ่มเกมส์มาที่ห้องคอมพิวเตอร์อีกห้องหนึ่ง จัดการลากเก้าอี้อีกหนึ่งตัวมาให้เขานั่งข้างๆ เพื่อดูโน๊ตเสียงดนตรีที่เธอแต่งขึ้น

"นั่งตรงนี้เลยคุณน่ะ"หญิงสาวสั่งเขาเหมือนว่าชายหนุ่มเป็นลูกศิษย์ที่เธอสอนในบริษัท หนุ่มเกมส์มองไปที่แขนของตนซึ่งถูกมือนุ่มของหญิงสาวจับไว้อยู่ กวินันท์มองตามสายตาของชายหนุ่มก็ให้นึกออกว่าตนเองเสียมารยาทกับเขาไปหน่อย เธอรีบปล่อยแขนขาวๆของหนุ่มเกมส์ทันที (แม้จะเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้จับผิวคนหล่อ)

ที่ด้านนอกห้อง
ข้างฝ่ายอีเจ๊ใหญ่ของเราก็เดินตามมาดูลูกน้องสาวที่ฉุดชายหนุ่มออกมาจากห้องบันทึกเสียง พร้อมกับยัยชมพู่โครโปรดิวเซอร์หน้าหวาน หญิงสาวรีบสะกิดเตือนเจ๊วราตรีไว้ก่อน
"เจ๊ ๆ ไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอที่แอบดูเขาน่ะ"เจ๊ใหญ่แห่งบริษัทให้ขัดใจนักหนาที่มีคานมาห้าม
"ยัยชมพู่  ถ้าเธอกลัวเสียมารยาทก็ไม่ต้องไป เดี๋ยวชั้นไปเองได้"

"เรื่องอะไรล่ะเจ๊ หนูก็อยากรู้เหมือนกันนี่"
"ถ้างั้นก็เงียบๆอย่าทำลายสมาธิ" แต่ยังไม่ทันเดินไปถึงห้องคอมเลย แม่แมวมองร่างอวบก็ดั้นโผล่มาพอดี ไม่ต้องบอกเลยว่าอะไรเข้ามาก่อนตัวเพราะทุกคนในบริษัทนี้รู้ดีว่าเธอนั้นมีสิ่งนี้เป็นอาวุธ

"เจ๊!!!!! จะไปไหนกันอ่ะ ออกมาพร้อมกันกับชมพู่เลย"ลืมบอกไปอีกอย่างว่าอาวุธที่ร้ายกาจของหญิงสาวอีกอย่างก็คือตา ไม่ว่าใครทำอะไรที่ไหน ยัยนี่เป็นรู้ไปซะทุกเรื่อง

"ใครจุดธุปเชิญมาฟะ"เจ๊ใหญ่หันไปถามชมพู่
"ไม่รู้ดิ เจ๊" ส่วนยัยนี่ก็ตอบเป็นอย่างเดียวว่าไม่รู้ มันจะรู้อะไรบ้างมั้ยเนี่ยนอกจากพูดคำว่าไม่รู้คำเดียวน่ะ

"อะไรเจ๊ได้ยินว่าจุดธูป ๆ ใครจุดเหรอเจ๊"นั่นหูดีอีกต่างหากนะยะหล่อน
"เปล่านี่ อ้าว แล้วไมกลับมาเร็วรึเกิน วันนี้ไม่มีเหยื่อใหม่ติดปากกลับมาบ้างเหรอ"เจ๊ใหญ่ถามแมวมองสาวคิราลักษณ์

"เจ๊ หนูไปหาคนมาเป็นดาวนะ ไม่ใช่ปลาเค็ม จะได้เรียกว่าเหยื่อน่ะ"
"มันก็คล้ายกันนั่นแหละ"บอกแล้วทั้งสองคนก็ค่อยๆย่องไปที่ห้องคอมต่อ

"จะไปไหนกันน่ะชมพู่"
"เจ๊เขาจะไปแอบดูกีวี่น่ะ พอดีฉุดหนุ่มของเจ๊ออกมา"แหมทีนี้พูดเป็นต่อยหอยเชียวนะยัยชมพู่ทีเมื่อกี้ถามอะไรก็บอกไม่รู้

"อ้าว ทำไมทีนี้รู้ล่ะแม่โค นึกว่าจะตอบว่าไม่รู้อีก
"อ้าวก็เจ๊บอกเองว่าจะไปแอบดูกีวี่ แล้วอีกอย่างเจ๊ตำแหน่งอ่ะพูดให้เต็มด้วยเดี๋ยวคนเข้าใจผิดนึกว่าหนูมีหน้าที่ให้นมแทนทำงานห้องอัดเสียง เพียงสาวคิราลักษณ์รู้ว่าเจ้าของบริษัทกับเพื่อนสาวจะไปแอบดูหนุ่มหล่อก็รีบตามไปด้วยทันที

"หนูไปด้วยเจ๊ อยากรู้ว่าหนุ่มที่ไหนที่ถูกยัยกีวี่ฉุดไป"หญิงสาวทำท่าทางตามอาการที่พูดทันที
"รีบเชียวนะแม่พร้าว"
"มะพร้าวเจ๊ เดี๋ยวหนูก็เรียกชื่อเจ๊เพี้ยนบ้างหรอก เจ๊เล็บคุด"เธอแย้งชื่อที่เจ๊ใหญ่ชอบเรียกผิดเป็นประจำ

"มัดคุดย่ะ ไม่ใช่เล็บคุด ใครจะไปใช้ชื่อนี้ฟะ อุบาทว์มาก เอ้าจะไปแอบดูก็ตามมา แล้วอย่าเสียงดังไปล่ะเสียภาพพจน์เจ้าของบริษัทที่เรียบร้อยที่สุดไปล่ะแย่
"ทุกวันนี้ยังไม่เสียภาพพจน์อีกเหรอเจ๊"สาวมะพร้าวเถียงกลับมา
"ยัง ในบริษัทน่ะรู้ แต่หนุ่มนอกบริษัทไม่รู้ย่ะ"

"เดี๋ยวหนูจะไปบอกเองว่าจริงๆอ่ะเจ๊นิสัยไม่ได้เป็นอย่างภาพที่เห็น"
"ก็ลองดิแม่โค ถ้าเหยื่อชิ้นใหม่ชั้นหลุดไปล่ะก็ เตรียมตัวถูกตัดเงินเดือนแน่"เจ๊วราตรีอาฆาตยัยชมพู่

"เจ๊อ่ะโหด"
"เดี๊ยะ จุ๊ๆ ชิ้ว เงียบๆเลย"
"ทำยังกับชมพู่เป็นเจ้าปุยที่บ้านเลยนะเจ๊ มีชิ้วด้วย"ยัยมะพร้าวแอบกัดลับหลัง ในขณะที่ทั้งสามกำลังจะเดินไปใกล้ๆห้องคอมแล้วทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของใครอีกคนวิ่งตรงมาทางนี้

"เจ๊!!!!! หนูไม่ทนแล้วนะ เบื่อๆๆๆ คนอะไรไม่มีเหตุผลเลย"ทั้งสามงงอะไรฟะอยู่ๆก็มาพูดไม่ทนๆ ไม่มีเหตุผล เบื่อๆ โดยเฉพาะเจ๊ใหญ่นี่งงเป็นไก่แตก ตกลงตูจะได้ไปแอบดูเขามั้ยฟะเนี่ย พอจะไปยัยนั่นมา จะไปอีกก็ยัยนี่มา

"เป็นอะไรไปยัยมะละกอ หรือริลลินีสไตลิสต์สาวผู้ซึ่งอกหักกับนายแบบเป็นประจำ(นี่ตกลงบริษัทชั้นเป็นบริษัทขายผลไม้รวมมิตรรึไงนะ พนักงานในนี้มันถึงชื่อเป็นผลไม้หมดน่ะ) มาถึงก็บอกเบื่อๆ แฟนคนไหนอีกล่ะที่ทำให้เป็นอย่างนี้น่ะ"

เป็นเรื่องปกติของสาวๆในบริษัทนี้ที่มักมีเรื่องเวียนเฮดมาให้ป่วนขมองเจ๊ใหญ่อยู่เรื่อย ไม่แฟนทิ้ง ก็ทิ้งแฟน เงินหมด ทะเลาะกับดารา พรีเซ็นเตอร์  หรือเรื่องจิปาถะไร้สาระทุกเรื่อง แม่พวกนี้ก็มาระบายให้ฟังหมด (นี่เห็นชั้นเป็นกระถางดอกไม้เหรอ มีอะไรมันก็มาระเบิดที่นี่น่ะ)

"เอ้า มีอะไรไปคุยหลังบริษัทโน่น อายเขามาเดินร้องไห้ให้คนอื่นเห็นน่ะ เดี๋ยวเขานึกว่าบริษัทนี้ซ้อมละครนอกบทกัน
"เจ๊ ไม่ไปแอบดูกีวี่แล้วเหรอ งั้นหนูไปเอง"รีบเชียวยัยแมว เรื่องสอดรู้สอดเห็นเขาเนี่ย"เจ๊ใหญ่รีบดึงร่างอันเนื้อแน่นของเธอไว้ก่อน
"มานี่เลยยัยแมว ไม่ไปแล้ว หมดอารมณ์ ไปด้านหลังเลยไปนั่งปลอบยัยมะละกอ เกิดคิดสั้นขึ้นมาผูกคอใต้ต้นมะม่วงหลังบริษัทชั้นทำไงล่ะ

"เจ๊ก็เวอร์ อย่างยัยมะละกอเนี่ยนะจะผูกคอตาย แค่มีดบาดยังแหกปากตะโกนยังกับถูกเชือด หน้าเยินหน่อยก็ร้องโวยวายแล้ว  ใจเสาะอย่างนี้ไม่มีทางกล้าฆ่าตัวตายหรอก"ยัยแมวปากมอมยืนนินทาเพื่อนลับหลังชมพู่กับยัยมะละกอเดินไปแล้ว ตามด้วยยัยคิราลักษณ์กับเจ๊วราตรีที่เดินตามไปทีหลัง

++++++

ที่ห้องคอมพิวเตอร์ภาพของสาวนักแต่งเพลงที่กำลังชี้แนะตัวโน๊ตแต่ละตัวให้ชายหนุ่มดู ทำยังกับอีตาเต้าหู้หน้าจืดนี่รู้เรื่องตัวโน๊ตอย่างนั้นแหละ เป็นแค่นักร้องเสียงหล่อ เคยศึกษาที่ไหนล่ะเรื่องพวกนี้น่ะถ้าเป็นนักร้องอย่างโน๊ตตูนก็ว่าไปอย่างนายนี่ค่อยรู้เรื่องกับเขาหน่อย

กีวี่นึกว่าตนเองนั่งอยู่กับนักแต่งเพลงระดับโลกมั้ง คิดว่าหัวสมองนายนี่ไบร์ทมาก ก็เลยไม่ได้สนใจหรือรับรู้ว่าตอนนี้นายเกมส์ได้แต่กลิ้งตาไปมาเพราะไม่เข้าใจตัวโน๊ตที่เธออธิบายให้ฟัง จนเธอบอกทุกอย่างจบก็หันมาถามเขาต่อ

"เป็นไงคุณ ทีนี้บอกได้รึยังว่าตรงไหนของชั้นที่มันไม่เพราะน่ะ ทุกตัวโน๊ตของชั้นในเพลงเนี่ย มันกลั่นออกมาใจและสมองส่วนกลางของชั้นเลยนะ(นั่นเวอร์ซะไม่มียัยกีวี่)

เธอไม่ได้คำตอบจากชายหนุ่มก็หันกลับไปมองหน้าเขาอาการหน้ามุ่ยเหมือนตูดแมวกลับมาอีกครั้ง
"อ้าว ไมไม่ตอบล่ะคุณ เงียบทำไม ไหนว่าเก่งนักเก่งหนา"
"ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าเก่งเรื่องแต่งเพลง"หนุ่มเกมส์แย้งกลับมา

"อ้าว นี่คุณไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยเหรอ แล้วที่ชั้นนั่งอธิบายเป็นสเตปๆ เป็นชั่วโมงน่ะ จะบอกว่าเสียเวลาเปล่าอย่างนั้นสินะ โอ๊ย ทำไมคุณไม่บอกชั้นว่าไม่มีความรู้ด้านนี้น่ะ ให้อธิบายอยู่ได้ตั้งนาน"เธอเริ่มโวยเสียงดังใส่เขา แต่แทนที่คำตอบของชายหนุ่มจะทำให้เธอใจเย็นลงกลับยิ่งทำให้อารมณ์เธอร้อนมากกว่าเดิมอีก

"ก็คุณไม่ถามผมเองนี่ มาถึงก็ชี้ๆ อธิบายตัวโน๊ตให้ฟัง พอผมจะบอกคุณก็ไม่สนใจกลัวไม่ได้โชว์ความรู้ที่เรียนมาว่าชั้นนี่เก่งขนาดไหน"

สาวกีวี่ได้แต่อ้าปากค้างพูดไม่ออกขยับปากบางได้รูปไปมา มองหน้าพระเอกแทบจะฉีกเนื้อขาวๆจิ้มน้ำพริกกินให้ได้ ยัง แต่อย่าคิดว่าเธอจะจนมุมนะ ไม่มีทางที่สาวปากไวอย่างกีวี่จะเป็นหลุมส้วมตัน เธอเริ่มคิดแผนแก้แค้นพระเอกของเราออกในบัดดล แววตาเจ้าเล่ห์ยิ้มหวานผุดขึ้นทันที (ตายแน่พระเอกชั้น)

"ถ้าอย่างนั้นเรามาแข่งกันแต่งเพลงมั้ยล่ะ ว่าเพลงของใครจะเพราะกว่ากัน"
"หา ให้ผมแต่งเพลงเนี่ยนะ บ้ารึเปล่าคุณ ผมไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย"หนุ่มเกมส์ตะโกนเสียงดังประท้วงหญิงสาวทันที เธอทำท่าทางเหมือนไม่สนใจกับคำโอดของเขา

"ก็ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้มาวิจารณ์เพลงของชั้น ในขณะที่ไม่มีความรุ้ล่ะ"
"ไม่แต่ง ทำไมผมต้องแต่งด้วย"

"นี่ชั้นไม่ได้ขอคุณแต่งงานนะ ปฏิเสธซะเสียงแข็งเชียว"กีวี่ยังมีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงกับชายหนุ่มเพราะถือว่าตนเองเหนือกว่า
"บ้า ผมไม่มีทางทำตามที่คุณบอกหรอก ไม่แต่งก็ไม่เป็นไร ให้บริษัทอื่นแต่งให้ก็ได้"พูดจบหนุ่มเกมส์ก็เตรียมเดินออกไปจากห้องคอมพิวเตอร์

"กลัวแพ้ชั้นล่ะสิ ไม่มีความรู้แต่แค่นมาวิจารณ์เพลงของคนอื่นน่ะ"กีวี่ดุถูกเขา คนอย่างหนุ่มเกมส์จะพูดอะไรก็ได้แต่อย่าท้าเพราะคนอย่างเขาไม่มีวันยอมให้คนอื่นมาปรามาสตนเองเป็นอันขาด ชายหนุ่มหันกลับมาทางหญิงสาวอีกครั้งด้วยแววตามุ่งมั่น  มีลมพัดมาปะทะหน้าหล่อเส้นผมปลิวกระดกขึ้นเพียงเล็กน้อย

"คนอย่างผมทำอะไรก็ได้ แต่อย่าท้า ก็ได้ แล้วเรามาคอยดูกันว่าใครจะแต่งเพลงได้ดีกว่ากัน"เอ่ยเสร็จหนุ่มเกมส์ก็ก้าวเท้าออกไปจากห้องนั้นทันทีด้วยท่าทางของพระเอกมาดเท่ห์ ทิ้งไว้แต่หญิงสาวที่ได้แต่ยืนมองเขาเดินไปจนลับตา

ประจวบกับที่พวกชมพู่ เจ๊ใหญ่ของเรา ยัยมะละกอ รวมถึงยัยมะพร้าวแมวมองปากมอมเดินออกมาจากหลังบริษัท ทุกคนเห็นนายเกมส์เดินออกมาจากห้องคอมพิวเตอร์เมื่อครู่ท่าทางเหมือนโกรธใครมาสักสิบชาติ

ไม่รอช้าทุกคนรีบเดินเข้าไปหาสาวกีวี่ทันที
"กีวี่เมื่อกี้เจ๊เห็น หนุ่มหล่อที่เธอฉุดมา ทำไมหน้าตาเขาไม่บอกบุญกับใครเลย เธอทำอะไรหนุ่มของชั้นบอกมานะยัยกีวี่ขัดรองเท้า"เจ๊ใหญ่ไม่พูดเปล่าเขย่าตัวหญิงสาวไปมา เธอนั่งหัวเราะแบบไม่มีเหตุผลต่อหน้าทุกคน

"ว่าไง กีวี่ ตกลงนายเกมส์เป็นอะไร อย่าบอกนะว่าเธอไปทำร้ายเขาน่ะ"ยัยชมพู่แม่โคของเราคิดไปไกลโน้น อย่างนายนั่นน่ะเหรอ ขืนใครไปทำอะไรมีหวังถูกบีบคอตายแน่

"บ้า อย่างชั้นเนี่ยนะ จะไปทำอะไรเขาได้ อย่างกับนายนั่นตัวเล็กเป็นหนูหริ่งอย่างนั้นแหละ ตัวโตอย่างกับตึกใครจะกล้าทำล่ะ ถ้าเป็นเขาทำชั้นน่ะยังน่าเชื่อกว่า"กีวี่แก้ตัวออกมา

"อ้าว แล้วไมหน้าตาเขาเป็นอย่างนั้นล่ะ เดินออกมาไม่พูดไม่จากับใครเลย"ยัยมะพร้าวทำหน้าสงสัย
"ก็แค่ชั้นท้าเขาให้แต่งเพลงแข่งกันแค่นั้นเอง"สาวนักแต่งเพลงบอกถึงสาเหตุที่หน้าพระเอกของเรางอเป็นม้าหมากรุก

"กีวี่ ทำอะไรน่ะ ที่ชั้นรู้มานะ นายเกมส์อะไรเนี่ย ต้องเล่นคอนเสริตอาทิตย์หน้าแล้วนี่ จะมีเวลาแต่งเพลงแข่งกับเธอเหรอ"คิราลักษณ์บอกถึงงานคอนเสริตที่ชายหนุ่มต้องขึ้นร้องที่เอ็มบีเจแอล

"อย่างนั้นก็ดีน่ะสิ ชั้นจะได้รู้ว่านายนี่แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มแข่งเลย ดี อยากมาวิจารณ์เพลงของชั้นดีนัก"หญิงสาวเอ่ยและทำหน้าสมหวังที่รุ้ว่าชายหนุ่มไม่มีทางทำได้อย่างที่ปากพูดแน่
+++++++
หลังจากกลับมาถึงบริษัทค่ายเทป ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพักผ่อนของนักร้อง ผู้จัดการส่วนตัวของเขาเดินตามมาถาม
"เกมส์ เป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเงียบไปล่ะ แล้วหายเข้าไปทำอะไรในห้องนั้นเป็นนานน่ะ"
"พี่ทอยอย่าเพิ่งถามอะไรผมเลย ตอนนี้กำลังเครียดอยู่ เฮ้อ"หนุ่มเกมส์นอนพิงหลังไปบนโซฟาสีน้ำเงินในห้องมือจับไปที่ศีรษะของตนเองเฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องท้าพนันแต่งเพลงกับเธอ

"พี่เข้าใจนะว่านี่เป็นการขึ้นคอนเสริตครั้งแรก ก็ต้องเครียดเป็นธรรมดาอยู่แล้ว" ใครบอกกันล่ะ ว่าที่หนุ่มเกมส์กำลังเครียดน่ะเป็นเพราะการขึ้นคอนเสริต ไม่ใช่สักหน่อย เขากำลังเครียดเรื่องเอาชนะผู้หญิงอีกคนหนึ่งต่างหากไม่รู้เรื่องเลยคุณทอย

"พี่ผมขอตัวแป๊บนะ"พูดจบชายหนุ่มก็ก้าวไปที่ห้องบันทึกเสียงที่บริษัทของตน
"พี่ดอสมีโปรแกรมแต่งเพลงรึเปล่า ผมขอยืมไปลงเครื่องที่บ้านหน่อยสิ" ชายหนุ่มรุ่นพี่ในบริษัทหันมาทำหน้างงสงสัยว่านายเกมส์มีหน้าที่ร้องเพลงแล้วมาสนใจวิธีแต่งเพลงทำไม และอีกอย่างเขาควรเอาเวลามาซ้อมเพลงมากกว่ามานั่งแต่งเพลง

"เอาไปทำอะไรเกมส์ มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรานี่"
"พี่มีรึเปล่าล่ะครับ ขอยืมไปลงแป๊บเดียว แล้วจะนำมาคืนให้นะครับ"เกมส์ไม่กล้าบอกว่าจะเอาไปทำอะไร

"มีน่ะมี แต่พี่ว่า เราน่าจะซ้อมเพลงมากกว่านะ อาทิตย์หน้าก็จะขึ้นเล่นแล้วนี่"
"แหมพี่ผมก็อยากลองแต่งเพลงดูบ้างน่ะ เผื่อบางทีจะได้ช่วยพี่ได้ไง ไม่ต้องสงสัยหรอกพี่ดอส หยิบมาให้ผมเร็วเถอะ ตอนนี้ต้องการมาก"

รุ่นพี่เห็นท่าทางกระตือรือร้นของนักร้องในค่ายก็งงๆแต่ก็เดินไปหยิบสิ่งที่ต้องการมาให้เขา

"เอ้า  แล้วอย่ามัวแต่แต่งเพลงเพลินล่ะ เดี๋ยวจะมีเวลาซ้อมเพลงไม่พอ"
"ขอบคุณครับพี่"ชายหนุ่มรู้สึกดีใจ คราวนี้จะได้กลับไปแต่งเพลงแข่งกับยัยปากไวได้แล้ว