สัปดาห์ที่ 3
วันนี้เป็นอีกวันที่นายแบบหนุ่มสุดฮอทแห่งปีได้มีเวลาพักผ่อนอยู่กับบ้าน จริงๆ แล้ววันนี้ทอมมีคิวถ่ายแบบ แต่เป็นการถ่ายนอก Studio ฝกตกหนักติดต่อกัน 2 วันทำให้คิวถ่ายชุดนี้ต้องเลื่อนไปจนกว่าท้องฟ้าจะโปร่ง
ทอมยืนกอดอกมองดูสายฝน เสียงฟ้าคะนองและแสงจากฟ้าแลบทำให้ภาพในอดีตฉายซ้อนขึ้นมาในความนึกคิด
....."ฝนตกแล้ว กลับบ้านเถอะค่ะ คุณทอม.. "
สาวน้อยวัย 16 ปี พยายามประคองเจ้านายหนุ่มน้อยวัย 14 ด้วยความทุลักทุเล แม้เธอจะอายุมากกว่าแต่รูปร่างกลับเล็กและบอบบางกว่ามาก จะไม่ให้คุณหนูของเธอสูงใหญ่กว่าได้ยังไง ในเมื่อคุณพ่อเป็นฝรั่ง คุณแม่เป็นลูกครึ่ง หนำซ้ำคุณหนูยังเป็นนักกีฬาของโรงเรียนด้วย
ท่ามกลางสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก สาวน้อยประคองกอดคุณหนูของเธอเอาไว้แน่น แต่กำลังของเธอสู้หนุ่มน้อยที่กำลังเมาไม่มีสติไม่ได้
"ไม่.. ฉันไม่กลับ เธอนั่นแหล่ะ กลับไป.. อย่ามายุ่ง" หนุ่มน้อยผลักพี่เลี้ยงสาวล้มลง
"อย่าไปนะคะคุณทอม กลับบ้านเถอะค่ะ คุณพ่อเป็นห่วงนะคะ"
หนุ่มน้อยไม่ฟังเสียงวิ่งหนีฝ่าสายฝนไป แต่ไปได้เพียง 3 ก้าวก็สะดุ้งสุดตัวเพราะปรากฎแสงจากฟ้าแลบผ่าเป็นสายลงมา สองมือกุมศีรษะและหมอบลงกับพื้นด้วยความตกใจกลัว พี่เลี้ยงสาวรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปสวมกอดคุณหนูของเธอพร้อมๆ กับที่เสียงฟ้าคะนองดังขึ้น
"ไม่ต้องกลัวนะคะคุณทอม.. แค่ฟ้าร้องเท่านั้น กลับบ้านกับแอนเถอะนะคะคนดี
"
หนุ่มน้อยยังเกเรไม่เลิก สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดพี่เลี้ยงสาวและกลับเป็นฝ่ายสวมกอดเธอแทน
"ฉันไม่กลับ ฉันจะไม่กลับบ้าน นอกจากเธอจะยอมเป็นของฉันก่อน"
สาวน้อยนิ่งตะลึงอยู่ในอ้อมกอดคุณหนูของเธอท่ามกลางสายฝนและฟ้าคะนองในซอยเปลี่ยวกลางดึก เธอไม่รู้ว่าคุณหนูพูดด้วยความเมาไม่มีสติหรือเพราะโกรธเกลียดเธอกันแน่
"ล้อเล่นใช่มั้ยคะ คุณทอม.."
พี่เลี้ยงสาวถูกคุณหนูของเธอผลักล้มลง และร่างสูงใหญ่ของหนุ่มน้อยที่อ่อนวัยกว่าก็โถมทับลงมาแทนคำตอบ....
+ + + ส า ย ใย รั ก + + +
ทอมบันดาลโทสะขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต รู้สึกเกลียดชังหญิงสาวและลูกชายขึ้นมาจับใจที่จู่ๆ ก็มาอ้างว่าเขาเป็นพ่อ ทั้งๆ ที่เขามีอะไรกับเธอแค่คืนนั้นเพียงครั้งเดียวและด้วยวัยเพียงแค่ 14 ปี หนำซ้ำยังเป็นครั้งแรกของเขาที่มีอะไรกับหญิงสาว ท่ามกลางสายฝนและฟ้าคะนองอย่างนั้นทุกอย่างดำเนินไปด้วยความทุกลักทุเล ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเป็นเรื่องที่ผิด แต่นาทีนั้นเขาหยุดความต้องการของตัวเองไม่ได้
เพราะเธอคนเดียว ทำไมถึงไม่หนี ทำไมถึงยอม เรื่องบ้าๆ ในคืนนั้นไม่มีวันเกิดขึ้นถ้าเธอไม่ตามฉันไป ฉันเกลียดเธอแอนนา.. เธอทำให้ฉันมีความหลังที่น่าละอาย กว่าฉันจะลืมวันนั้นได้ต้องใช้เวลากว่า 10 ปี จู่ๆ ไอ้หนูบ้านี่ก็โผล่มา เธอโกหกใช่มั้ย แอนนา.. เธอมีผู้ชายคนอื่น.. เธอโกหกลูกของเธอเพื่อให้เขากลับมาแก้แค้นฉันใช่มั้ย
ทอมสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกจิมจับไหล่เบาๆ ทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งตาม
"โธ่เว้ย! จิม.. ตกใจหมดเลย เข้ามาเงียบๆ"
จิมยืนตาปริบๆ เขาเรียกทอมตั้งหลายครั้งก่อนจะเดินเข้ามาเอามือแตะไหล่
"ขอโทษที่ทำให้ตกใจทอม.. คิดอะไรอยู่"
"เปล่า.. ไม่ได้คิด แค่ยืนดูสายฝนเฉยๆ ตอนเด็กๆ นายกลัวฟ้าร้องมั้ยจิม.."
จิมเลิกคิ้วนึกแปลกใจกับคำถาม
"ฟ้าร้องไม่กลัวหรอกกลัวฟ้าผ่ามากกว่า แล้วนายล่ะ.. กลัวหรือเปล่า"
"ฉัน.. เอ่อ.. ฉันก็ไม่กลัว.." ทอมหลบสายตาจิมขณะตอบเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะจับโกหกได้
"แต่เฉพาะเด็กบางคนหรอกที่ไม่กลัว" ทอมรำพึงอย่างครุ่นคิดก่อนจะหันมายิ้มกับจิมอย่างมีแผน
"มาทดสอบกันดีกว่าจิม.. ว่าเด็กผู้ชายอายุ 12 ปี กลัวฟ้าร้องหรือเปล่า.."
ทอมฉุดแขนจิมเดินออกไปที่เทอเรซหน้าบ้าน จิมอ้าปากหวอเมื่อทอมเขวี้ยงกุญแจรถออกไปกลางสนาม สีหน้าและแววตาส่อความโกรธแค้นและชิงชัง ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่าใครที่ทอมกำลังรู้สึกเกลียดชังอยู่ในขณะนี้ เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าจู่ๆ ทำไมอารมณ์ถึงพลุ่งขึ้นมา
"ทำอะไรน่ะ ทอม.. อย่าบอกนะว่าจะให้
."
"ใช่" ทอมสวนขึ้นทันควันก่อนจะตะโกนเรียกหาสาวใช้
"ตอนนี้เลยเหรอ.."
จิมถามย้ำและนิ่งอึ้งเมื่อทอมพยักหน้ารับ ทอมออกปากยกหน้าที่จัดการเด็กให้เขา ไม่ใช่เพราะเกลียดเด็กจนไม่อยากพูดจาด้วยเพียงอย่างเดียว แต่เพราะโดยนิสัยแล้วทอมเป็นคนอ่อนโยน ใจไม่แข็งพอที่จะกระทำทารุณกับเด็กได้ ยกเว้นเวลาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเหมือนที่เกิดขึ้นในคืนนั้น
วิธีที่ทอมกำลังจะทดสอบเจ้าหนูแม็กในขณะนี้ เป็นเรื่องที่เขานึกไม่ถึงและถึงนึกได้ก็ไม่กล้าทดสอบด้วยเพราะอันตรายและเสี่ยงเกินไป ไม่อยากเชื่อเลยว่าทอมกล้าที่จะทดสอบเจ้าหนูด้วยวีธีที่เสี่ยงอันตรายแบบนี้
"ไปเรียกเจ้าหนูแม็กมาหาฉันเดี๋ยวนี้"
"ค่ะ คุณทอม.." สาวใช้รับคำสั่งและรีบเดินกลับเข้าไปตามเด็กชาย
"จะดีหรือ ทอม.. ฟ้าลงขนาดนี้ มันอันตรายนะ"
"ไม่มีอันตรายหรอกน่า จิม.. อย่างมากก็แค่ตกใจกลัว ร้องไห้เท่านั้นเอง" ทอมหัวเราะชอบใจและกล่าวแดกดันจิม "ฉันไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์หรอก นี่มันสัปดาห์ที่ 3 เข้าไปแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะครบเดือน เรามีเวลาแค่ 2 เดือนนะ จะให้ฉันนั่งใจเย็นอย่างนายได้ยังไง ไม่ใช่นายนี่หว่าที่เด็กนั่นอยากจะพิสูจน์ด้วย"
จิมเหนื่อยใจ พูดถึงเรื่องนี้ทีไรเทพบุตรของเขาจะอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นทันที เขาเตรียมแผนสุดท้ายที่จะจัดการกับเด็กชายเอาไว้แล้ว ซึ่งแผนนี้เขาไม่สามารถบอกให้ทอมรู้ได้ รู้แต่ว่าจัดการเรียบร้อยเมื่อไรเจ้าหนูแม็กจะต้องเก็บเสื้อผ้าหนีกลับบ้านทันที
+ + + ส า ย ใย รั ก + + +
จากคุณ :
WoRa_SiRi
- [
7 ก.ค. 47 14:09:29
A:203.150.202.226 X:
]
สายใยรัก บทที่ 3 << กุญแจกลางสายฝน >>
