ความคิดเห็นที่ 1 “หนูนา” ฉันลากขาตัวเองไปที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ในห้องเดียวกันนั้นอย่างเซ็ง ๆ ก็วันนี้เขาเรียกประมาณกว่า 50 ครั้งได้แล้วมั้ง รู้งี้ฉันจดไว้ก็ดีหรอก คนอะไรก็ไม่รู้เรื่องเล็กเรื่องน้อยก็หนูนาไปซะหมด “ค่ะ” ฉันกระแทกเสียงใส่เขานิด ๆ คนเป็นเจ้านายเลยเงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะขึ้นมามองหน้าฉัน แล้วก็ก้มกลับลงไปต่อ  สงสัยเจ้ากระดาษนั่นคงจะน่าดูกว่าฉันล่ะมั้ง “โทรไปconfirm Mr.Lee ที่เพิ่งมาจากไต้หวันด้วย” “ค่ะ” ฉันรับคำแล้วก็เดินกลับไปหาเบอร์โทรศัพท์ที่โต๊ะ นึกแค้น ๆ อยู่เหมือนกัน เรื่องแค่นี้พูดมาฉันก็ได้ยินแล้ว ไม่เห็นต้องให้เดินไปเดินมาเลยนี่นา นึกบ่นเขาไปในใจ มือก็หาตารางนัดของเขากับMr.Lee ไปด้วย  เฮ้อ! ถ้าฉันรู้ว่ามาเป็นเลขาฯแล้วต้องโดนเจ้านายเรียกทั้งวันแบบนี้ ฉันไปทำงานอย่างอื่นดีกว่า “เจอรึยัง” ฉันสะดุ้ง ก็อยู่ ๆ เขาก็มายืนพิงโต๊ะทำงานฉันได้ยังไงล่ะ แถมมาเงียบ ๆ ฉันเงยหน้าขึ้นมาเจอก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา “ค่ะ” วัน ๆ ฉันพูดแต่คำนี้ ซ้ำไปซ้ำมา ไม่รู้กี่รอบ “ดีโทรศัพท์เสร็จแล้ว คุณกลับบ้านไปแต่งตัวได้เลย เย็นนี้เราจะไปงานเปิดตัวบริษัทเขาด้วยกัน” ฉันมองหน้าเขางง ๆ โอ๊ย!นี่นอกจากจะถูกเรียกทั้งวัน วันนี้ฉันยังต้องไปออกงานกับผู้ชายหน้าตายนี่อีกเหรอ “เอ่อ ” ฉันพยายามหาทางปฏิเสธสุด ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ทัน “ผมให้นายเภาไปเลือกชุดไว้ให้คุณแล้ว  คืนนี้ทุ่มตรงเจอกันที่บ้านคุณ”  โห พี่ชายฉันให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี  ฉันพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก คนอะไร เอะอะก็บังคับกันตลอด  ไม่มีอีกแล้วพี่ต้นที่แสนดีของฉัน  มีแต่เจ้านายหน้าตายที่วัน ๆ ไม่พูดเรื่องอื่นนอกจากสั่งงานเท่านั้น  มันเป็นเรื่องที่แย่มาก ๆ สำหรับฉัน “พี่เภา นี่ชุดอะไรเนี่ยะ” ฉันมองเจ้าชุดราตรีสีแดงเกาะอก ที่พาดไว้บนเตียงอย่างอึ้ง ๆ ก็มันโป๊นี่นาใครจะกล้าไปใส่ล่ะ ถึงจะเป็นราตรียาว แต่รอยผ่าก็เลยเข่ามากกว่า 2 คืบ นอกจากข้างหน้าจะเป็นเกาะอกแล้ว เมื่อยกขึ้นดูข้างหลังยังเป็นสายไขว้เปิดหลังอีกตั้งหาก   “ก็ชุดไปงานไง นี่ฉันไปเลือกมาจากร้านคุณนิดเลยนะ” พี่ชายฉันอ้างถึงร้านตัดเสื้อที่ดังมาก ๆ อยู่ในตอนนี้ สำหรับเหล่าคนวัยทำงานที่ค่อนข้างมีเงินมากหน่อย  ไม่รู้จะขอบคุณดีรึเปล่า แต่สายตาบังคับที่มองมานั้นก็ทำให้ฉันต้องจำใจพยักหน้ารับ พอพี่ชายตัวดีเดินออกไปจากห้องแล้ว ฉันก็ต้องส่ายหน้ากับตัวเอง นี่ฉันหลงไปรับปากว่าจะใส่ชุดแบบนี้ได้ไงนะ  แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ใส่แบบนี้ก็ดีเผื่อเจ้านายพูดน้อยของฉันจะได้หันมามองบ้าง  เอ๊ะ นี่ฉันไปหวังได้ยังไงเนี่ยะ เห็นหน้ากันทุกวันเขายังไม่มีวี่แววจะใส่ใจซักนิด แต่เอาเถอะ วันนี้เด็กกะโปโลอย่างฉันก็แปลงร่างกับเขาบ้างแล้ว  หลังจากใส่ชุดเสร็จ พี่ชายฉันก็เหมือนรู้เดินเข้ามาในห้องได้จังหวะเป๊ะ “มานั่งนี่” ฉันมองพี่ชายที่ถือกล่องหนังใบย่อมอย่างสงสัย แต่ก็ไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแต่โดยดี พอเขาเปิดกล่องออก เป็นเครื่องสำอางค์ชุดใหญ่ฉันก็แทบจะอึ้งเป็นครั้งที่สอง  คนไม่มีแฟนอย่างนายคนนี้มีกระเป๋าเครื่องสำอางค์ได้ยังไง  แต่พอเห็นสภาพใหม่แกะกล่องฉันก็เริ่มเบาใจ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ของที่พี่ชายฉันแอบใช้ “ไม่ใช่สีวาดรูปแน่นะ” ฉันเปลี่ยนข้อสงสัยใหม่  เพราะนายคนนี้จะดีกับฉันขนาดซื้อเครื่องสำอางค์ที่ดูจากกระเป๋าแล้วก็เป็นยี่ห้อดีซะด้วย มาให้ฉันใช้เชียวเหรอ “ฉันเห็นแกออกงานครั้งแรก กลัวจะเสียชื่อมาถึงฉันกะป๋ากะแม่” คนว่าฉันเสียงไม่จริงจังนัก เริ่มหยิบรองพื้นมาลงบนหน้า  ฉันเริ่มไม่แน่ใจ ถึงนายคนนี้จะวาดรูปเก่ง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะแต่งหน้าเก่งไปด้วยนี่นา  แต่พอจะอ้าปากพูดก็โดนสะกัดซะก่อน “เม้มปาก” ฉันเลยต้องทำตาม ทั้งที่ในใจยังลังเล  แต่เอาเถอะ ยังไงก็คงไม่แย่ไปกว่าฉันแต่งเองหรอก ฉันเริ่มลังเลเป็นครั้งที่สอง ก็หลังจากพี่ชายฉันแต่งหน้า เกล้าผมสั้น ๆ ของฉันไปทำยุ่ง ๆ ข้างบนเสร็จแล้ว ฉันก็ต้องมองอย่างใจ ถึงจะดูเปรี้ยว ไปนิด แต่ฉันว่าดูดีกว่าทุกวันที่ส่องกระจกเห็นตัวเอง  ยิ่งเห็นท่าทางภูมิใจของคนแต่งหน้าทำผมที่แปลงฉันซะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนนั้น แล้ว  ก็เริ่มมั่นใจในตัวเองขึ้นมาบ้าง  แต่ตอนนี้สายตาเย็นชาที่มองฉันนั้น เล่นเอาฉันรู้สึกว่าตัวเองคงไม่ได้ดูดีซะเท่าไหร่  เพราะเขาทำท่าไม่พอใจผ่านทางสายตาชัดเจน “เจ้านายคิดว่าไม่ดีรึเปล่าค่ะ” ฉันถามเขาที่ขับรถมารับฉันเองถึงบ้าน “เรื่องอะไร” เขาถามกลับมาน้ำเสียงเหมือนหงุดหงิด “ก็ฉันแต่งตัวไม่ดีพอที่จะไปงานรึเปล่า” ในที่สุดฉันก็รวบรวมความกล้าถามออกไปจนได้ “เปล่า” เสียงเขาเข้มซะจนฉันไม่กล้าถามต่อ แถมที่ถามไปก็ไม่ได้ความกระจ่างอะไรขึ้นมาเลย สรุปแล้วฉันก็ไม่แน่ใจว่าท่าทางหงุดหงิดนั้นมาจากฉันรึเปล่า โอ๊ย ! นี่มันอะไรกันนักกันหนานะ  ขาไปที่ว่าแย่แล้ว ขากลับฉันยิ่งรู้สึกว่าบรรยากาศในรถแย่ลงกว่าเดิมอีก  เจ้านายพูดน้อยของฉันไม่ใช่แค่เงียบไปเลยเท่านั้น แต่อารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัดทีเดียว  ก็ตั้งแต่อาการออกรถจนเหมือนจะกระชาก แล้วก็ความเร็วกว่า 180 นั้นอีก “เจ้านายค่ะ” ฉันเรียกเสียงอ่อน ตอนนี้เริ่มกลัวขึ้นมาจริง ๆ เพราะบนหน้าปัดความเร็วจะถึง 200 อยู่แล้ว “ขับช้าลงนิดดีกว่ามั้ย”  ฉันเสียงสั่นนิด ๆ เพราะทั้งกลัวทั้งหนาวเล็ก ๆ ก็ดึก ๆ อย่างนี้ในรถยุโรปแอร์เย็นช่ำ มันไม่เหมาะกับเจ้าเกาะอกตัวนี้ซักนิด  แล้วฉันก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าท่าทางกลัว ๆ ของฉันจะได้ผลมากขนาดเขาเปลี่ยนมาขับรถเลนกลาง ลดความเร็วลงจนเหลือไม่ถึงร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง แถมยังใจดีหรี่แอร์ลง แล้วหันมาส่งสูทสีดำตัวใหญ่ให้ฉันอีกตั้งหาก “คราวหน้าอย่าใส่ชุดนี้อีกนะ” ฉันหันไปมองหน้าเขางง ๆ ก็ขามาฉันก็ถามแล้วนี่นา ว่ามันดูดีพอมั้ย เขาก็ไม่เห็นว่าอะไร  แสดงว่าที่อารมณ์เสียก็คงเพราะพาฉันไปออกงานด้วยในชุดแบบนี้แน่ ๆ เลย “ค่ะ” ฉันรับคำง่าย ๆ แต่ไม่วายแก้ตัว “แต่ชุดนี้คือชุดที่พี่เภาเลือกมาให้นะคะ” ฉันไม่รู้เลยซักนิด ว่าคำแก้ตัวของฉันเป็นสาเหตุให้พี่ชายตัวดีถูกเพื่อนรักบ่นจนหูชาในอีกชั่วโมงต่อมา “นายไม่ต้องมาหัวเราะ”  เจ้าเพื่อนรักผมมันว่าผมเสียงดุ ก็คุณจะไม่ให้ผมหัวเราะมันได้ไง ก็ชุดที่ยายหนูนาใส่ไปวันนี้น่ะมันเกิดจากความตั้งใจของผมล้วน ๆ เชียว หลังจากฟังสรรพคุณด้านลบของชุดวันนี้มาซะยาวเหยียด “นายหึงยายหนูนาจริง ๆ ใช่มั้ยล่ะ” ผมตอกย้ำเข้าไปอีก ถึงผมจะรู้เรื่องของคู่นี้แทบทุกเรื่อง แต่สาเหตุที่เลิกกันนั้นผมไม่มั่นใจ เพราะทั้งสองฝ่ายไม่ยอมพูดถึง  รู้แต่ว่าถูกหักอกทั้งคู่  นั่นซิมันน่าสงสัยใช่มั้ย  ผมก็เคยพยายามทุกวิถีทาง แต่ทั้งเพื่อนทั้งน้องก็ไม่มีใครเอ่ยปากเล่ารายละเอียด “เปล่า แต่ฉันแค่ไม่พอใจที่เขายิ้มแจกหนุ่ม ๆ ไปทั่ว” ผมฟังเหตุผลมันแล้วยิ่งอยากหัวเราะมากไปกว่าเดิมอีก อาการนี้เรียกว่าปากแข็งชัด ๆ “นั่นแหละ” ผมยังไม่ยอมแพ้ “ฉันแค่เห็นเขาเป็นน้องสาวนาย เลยเป็นห่วงเท่านั้นเอง” ผมฟังเหตุผลต่อมาที่ยังไงก็ยังฟังไม่ขึ้น และเหมือนนายต้นจะรู้ว่าพูดไปผมก็ไม่เชื่อ เลยเปลี่ยนมาหาเรื่องผมแทน “คราวหลังนายก็อย่าจัดชุดแบบนี้ให้หนูนาอีก” น้ำเสียงที่เรียกชื่อหนูนาฟังดูดีซะจนปิดผมไว้ไม่ได้ เพราะมันแสดงถึงความอ่อนโยนลึก ๆ ที่คนพูดมีให้เจ้าของชื่อชัดเจน “ทำไมไม่บอกมันล่ะว่าไม่ชอบให้คุยกับหนุ่ม ๆ “ ผมถามนายต้นตรง ๆ อาการอึ้งเล็กน้อยของคนตรงหน้าทำให้ผมเฝ้ารอคอยคำตอบ “มันจบไปแล้ว” น้ำเสียงเศร้า ๆ ที่ตอบกลับมา พร้อมกับอาการทำท่าห้ามผมที่จะอ้าปากค้างนั้น ทำให้ผมไม่กล้าพูดต่อ ก็ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนนี่นา ถึงคนที่สามจะมีสิทธิ์ยุ่งบ้าง แต่สุดท้ายก็จะกลายเป็นการตัดสินใจของคนแค่สองคนอยู่ดี ผมเลยเงียบ และเปลี่ยนเรื่องแทน “คืนนี้นายค้างนี่ดีกว่า พรุ่งนี้วันเสาร์นาเว้ย” ผมพยายามชักชวน ถึงความรักเป็นเรื่องของคนสองคน แต่มือที่สามอย่างผมก็มีสิทธิ์ช่วยหาโอกาสได้บ้าง และเมื่อนายต้นพยักหน้า ผมก็รีบลากแขนมันไปหาบาร์เหล้าทันที อย่างน้อยขอฉลองความสำเร็จให้กับการเป็นพ่อสื่อครั้งที่สองของผมหน่อยเถอะ “เอ่อ ” ผมมองหน้ายายหนูนาที่ทำเหมือนกับว่านายต้นเป็นตัวประหลาดอย่างขำ ๆ ยายน้องสาวผมนี่ก็แปลก  แต่ก่อนนายต้นก็มานอนบ้านผมออกบ่อย “มากินข้าวเร็ว” จนผมเรียกนั่นแหละ หนูนาถึงได้ก้าวขาที่ชะงักค้างที่บันได้เดินมาที่โต๊ะกินข้าวได้  และเมื่อคนสองคนที่ผมเคยจับคู่ให้สำเร็จมาหนึ่งครั้งมานั่งตรงข้ามกัน ผมก็รีบสร้างโอกาสแห่งการคืนดีขึ้นมาทันที “วันนี้พี่ว่าจะวาดรูปที่ค้างไว้ต่อ หนูนาพาต้นไปซื้อต้นไม้หน่อยนะ” ผมมองหน้าน้องสาวที่ทำหน้าสงสัยแล้วก็ต้องส่ายหัว “พอดีสัญญากะมันไว้เมื่อคืนว่าถ้ากินเหล้าเป็นเพื่อนวันนี้จะขับรถพาไปซื้อต้นไม้”  แม่น้องสาวตัวดีพยักหน้ารับเหมือนไม่เต็มใจ แต่ผมรู้ว่าจริง ๆ แล้วมันแอบดีใจที่ผมเปิดโอกาสให้ ส่วนนายต้นไม่ต้องพูดถึง เต็มใจไปแน่นอน ทั้งที่ความจริงแล้วคนบ่นอยากไปดูต้นไม้ก็คือผมเอง และมันก็คือคนที่อาสาจะขับรถพาไปให้ แต่เมื่อมันไม่ปฏิเสธย่อมแสดงว่าเต็มใจยิ่งกว่าเต็มใจ ผมตอนนี้กำลังสงสัยสุด ๆ ว่าทำไมสองคนที่ส่งออกไปเมื่อเช้าถึงได้กลับมาเร็วนัก แถมยังมีท่าทางแย่กว่าก่อนออกไปด้วยซ้ำ ยัยหนูนาพอกลับมาถึงก็ไม่พูดจาเดินขึ้นห้องไปหน้าตาเฉย และก่อนที่นายต้นจะเดินหนีผมไปอีกคน เลยต้องรีบคว้าแขนมันไว้ก่อน “จา.ปาย.หนาย” ผมลากเสียงยาวถาม นายต้นไม่ได้อารมณ์ดีไปกับผมด้วยหรอก แต่ก็ยินยอมกลับมานั่งบนโซฟาแทนที่จะหนีกลับบ้าน “ไม่ต้องถาม” มันดักคอก่อนที่ผมจะได้พูดออกไป ก็ถ้าไม่ให้ผมถามมันจะให้ผมรั้งตัวมันไว้ทำไมล่ะ สุดท้ายมันก็ทนลูกตื้อต่าง ๆ นา ๆ ของผมไม่ได้ต้องเล่าออกมา  เรื่องเล็กน้อยมาก แค่นายต้นไปเจอชายหนุ่มที่เคยแอบชอบยายหนูนาสมัยมหาลัย มันก็เลยแสดงอาการไม่พอใจใส่ยายหนูนา แรก ๆ ยายหนูนาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พอโดนว่าให้มาก ๆ เข้าก็อยากกลับบ้านขึ้นมา แล้วพอมาถึงบ้านก็วิ่งขึ้นห้องไปเลย  ถึงผมอยากจะหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออก ก็สองคนนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนละครหลังข่าว ประเภทพระเอกนางเอกเข้าใจผิดทั้งที่รักกัน ยังไงอย่างงั้นเลย “เฮ้อ” ผมถอนหายใจเสียงดังอย่างไม่เกรงใจทันทีที่นายต้นเล่าจบ “นายกลับบ้านไปเถอะ” อยู่ ๆ ผมก็เบื่อการเป็นพ่อสื่อให้มันขึ้นมาดื้อ ๆ และก็ไล่มันกลับหน้าตาย นายต้นทำหน้าสงสัย แต่ก็ยอมกลับไปแต่โดยดีเหมือนตอนโดนบังคับให้อยู่ก็ง่าย ๆ แบบนี้เหมือนกัน และแล้วผมก็ได้ความเหมือนของคู่นี้ขึ้นมาอีกอย่าง สองคนนี้ไม่ชอบต่อล้อต่อเถียง ถ้ายอมได้ก็จะยอมเสมอ  ทั้งที่ในใจยังสงสัยอยู่ว่าทำไมตัวเองต้องทำด้วยก็ตาม  ผมก็เลยคิดไปต่อถึงความรักของคู่นี้ คงเพราะความปากหนักกันทั้งคู่ พอมีอะไรก็ไม่พูด เลยไม่เข้าใจกันซักที จากคุณ : ต่อ - [ 8 ก.ค. 47 17:16:39 A:203.156.56.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ลาออก”  ผมทวนคำยายหนูนาอย่างแปลกใจ  ก็ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมามันไม่มีวี่แววมาก่อนเลยนี่นา “ใช่ ก็เจ้านายน่ะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว” ผมฟังหนูนาเรียกนายต้นแล้วรู้สึกขัด ๆ หูถึงจะฟังมาเดือนหนึ่งเต็ม ๆ แล้วก็ตาม “แล้วแกบอกมันรึเปล่าล่ะ” ผมถามกลับเสียงเรื่อย ๆ นึกเบื่อ ๆ ความรักยุ่ง ๆ ของสองคนนี้จัง “ใครจะไปกล้าล่ะ วัน ๆ ทำหน้าเคร่ง แล้วก็เรียกใช้หนูนา หนูนา ทั้งวัน จนหนูนากล้ามขาจะขึ้นแล้วเนี่ยะ” ผมฟังยายหนูนาที่บ่นยาวเป็นพิเศษ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันนะว่านายต้นขยันเรียกหนูนา บ่อยขนาดนี้ “กี่หน” ผมถาม และเมื่อเห็นหน้าไม่เข้าใจคำถามที่คงสั้นไปเลยต้องขยายความให้ “เรียกชื่อกี่ครั้ง”  คราวนี้ยัยหนูนาตัวดีของผมหยิบสมุดเล่มเล็กกะทัดรัดออกมาจากกระเป๋าถือข้างตัว แล้วส่งมาให้ผมดู  ผมไม่อยากจะเชื่อเลย หนูนาจดบันทึกการเรียกชื่อตลอดหนึ่งเดือนเต็มมานี้ของนายต้น และตั้งแต่วันแรกจนถึงเดี๋ยวนี้รวมได้แล้ว 1423 ครั้ง คราวนี้ผมเลยหลุดหัวเราะเสียงดังจนยายหนูนาที่นั่งตรงกันข้ามต้องลุกขึ้นมาตีแขนผมแรง ๆ ผมเลิกหัวเราะ แต่ไม่ได้ส่งเจ้าสมุดเล่มน้อยคืนหรอกนะ เอาใส่กระเป๋าเสื้อไปหน้าตาเฉย และยายหนูนาที่มัวแต่งอนก็ไม่ได้สนใจด้วย “หัวเราะอะไรเสียงดังนายเภา” ป๋าของผมที่เดินลงมาจากข้างบนพร้อมกับแม่ทักขึ้น แล้วมองเลยไปถึงน้องสาวที่นั่งแก้มป่องอยู่ข้าง ๆ ด้วย “พี่เขาแกล้งเอารึไง” ป๋ามานั่งบนที่เท้าแขนลูบหัวยายหนูนาที่ก็ได้โอกาสอ้อนทันที  ตั้งแต่เด็กถ้าหนูนาร้องไห้ ร้อยละ 90 ทุกคนจะคิดว่าเป็นฝีมือผม ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่ ต้องร้อยละ 97 ขึ้นไปตั้งหากที่ผมตั้งใจแกล้ง “โตแล้ว ยังแกล้งน้องอีก” แม่ของผม ที่ไม่เคยทำหน้าดุได้ซักครั้งตั้งแต่ผมเกิดทำท่า(เหมือนจะ)ดุผมบ้าง “แต่หนูนาก็โตแล้วนะลูก ต้องสู้พี่เขาบ้างซิ” ผมฟังป๋าเสี้ยมสอนหนูนาแล้วรู้สึกแปลก ๆ บ้านอื่นเขามีแต่สอนให้ยอมกัน แต่ของผมสอนให้หันมาสู้ แต่ผมคิดว่าสำหรับหนูนาป๋าน่าจะสอนมาตั้งแต่เมื่อ 22 ปีที่แล้ว ที่หนูนาเกิดมาเป็นน้องผม เพราะตอนนี้อาจจะสายไปแล้ว ที่ระดับอย่างหนูนาจะมาต่อกรกับผม “จะมาสู้อะไรได้ ทำงานได้แค่เดือนเดียวก็จะลาออกแล้ว” การใส่ไฟของผมได้ผลทันตาเห็น เพราะทั้งป๋าทั้งแม่ เริ่มสั่งสอนถึงความอดทน การปรับตัว การเข้าสังคม การโตเป็นผู้ใหญ่ และอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วนให้หนูนาฟัง ก็จนผมเดินเข้าไปต้มมาม่าในครัว ปิดฝารอจนครบ 3 นาที ใส่เครื่องปรุง ยกชามออกมา ป๋าก็ยังพูดเรื่องการลาออกของหนูนาอยู่ “หนูนาคงเข้าใจแล้วล่ะฮะ” ผมรีบช่วยน้องสาว เพราะป๋ากับแม่มีท่าทางจะพูดไม่หยุดขึ้นมา ให้สมกับที่นาน ๆ จะได้อยู่บ้านกับลูก ๆ  เพราะหลังจากหนูนาเรียนจบ ป๋ากับแม่ก็เริ่มใช้เงินเก็บเที่ยวรอบโลกกันอย่างเมามัน จนผมชักสงสัยว่าป๋ามีเงินเก็บมากจนไม่น่าเชื่อ เพราะกลับมายังไม่ถึงอาทิตย์ดี ก็มีโครงการไปเที่ยวที่แอฟริกาต่อซะแล้ว “ก็ดีแล้ว แม่กับป๋าไปคราวนี้จะได้ไม่ต้องห่วง” แม่ผมทำท่าโล่งใจ ที่หนูนายอมรับปากว่าจะทำงานต่อไป และจะไม่ลาออกถ้าไม่ได้ปรึกษาป๋ากับแม่ก่อน  ผมก็โล่งใจไปด้วย เพราะอีกสองวันทั้งคู่ก็จะเริ่มโปรแกรมทัวร์ครั้งต่อไปแล้ว แถมยังไปตั้งสองเดือน  อย่างน้อยหนูนากับนายต้นก็ต่อเวลาทำความเข้าใจไปอีกสองเดือนแน่นอน จากคุณ : จบแล้วค้าบ - [ 8 ก.ค. 47 17:18:28 A:203.156.56.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ฝากไว้หน่อย” ผมมองหนูนาที่ทำท่าเหมือนจะตายนั้นอย่างขำ ๆ ก็แค่ผมบังคับให้น้องสาวเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กับนายต้นเท่านั้นเอง  อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ถึงจะเชียร์แต่ผมก็ไม่ได้สนับสนุนให้สองคนนี้ทำอะไรผิด ๆ ก่อนแต่งงาน แต่ผมเปิดโอกาสให้แบบสุด ๆ ก่อนที่ป๋ากับแม่จะกลับมาอาทิตย์หน้า  เพราะว่าถ้าป๋ากลับมาคราวนี้ จะอยู่ยาวตั้งสองเดือน ผมกลัวว่าแผนการเปิดโอกาสของผมจะไม่สำเร็จซะก่อน “พี่เภา” ผมมองหนูนาที่เรียกผมซะหวานจนเกือบจะใจอ่อนนั้น แล้วส่ายหัว  ก่อนที่จะต้องเปลี่ยนใจ  ผมก็เลยรีบหนีออกมาก่อน  ผมรู้ว่าหนูนาไม่มีทางกลับไปบ้านได้แน่นอน ทำไมน่ะเหรอ..ก็ผมใส่แม่กุญแจที่ซื้อมาใหม่ทั้งประตูรั้วและประตูบ้าน ที่เด็ดกว่านั้นคือใส่ที่ประตูห้องนอนทุกห้องด้วยมือตัวเอง  ฉะนั้นคนขี้กลัวและเพื่อนน้อยอย่างยายหนูนาของผมไม่มีทางไปที่อื่นได้แน่ นอกจากจำยอม(รึเปล่าก็ไม่แน่ใจ) อยู่กับนายต้นบนคอนโดไปห้าวันเต็ม ๆ ตามเวลาที่ผมบอกว่าจะไปวาดรูปทางเหนือ แล้วก็เป็นห่วงหนูนาที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว  อันนี้เป็นเรื่องจริงนะครับ ผมจะไปSurway หาวิวเกี่ยวกับภูเขาสำหรับนิทรรศการครั้งหน้าจริง ๆ แล้วหนูนาก็ไม่เคยอยู่บ้านคนเดียวซะด้วย ครั้นจะให้นายต้นไปอยู่กับหนูนาที่บ้านก็กลัวว่าคนข้างบ้านจะเก็บไปเล่าลือจนถึงหูป๋ากับแม่ได้  และนอกจากนั้นหนูนาก็คงจะเก็บตัวอยู่แต่ในห้องหนีหน้าเพื่อนผม ก็เลยย้ายมาอยู่ที่คอนโดนายต้นดีกว่า เพราะตั้งแต่ครอบครัวนี้ย้ายไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศ นายต้นก็เลยมาซื้อคอนโดอยู่สำหรับการทำงานที่เมืองไทยครั้งนี้  ผมมั่นใจว่าอย่างนายต้นที่เรียก หนูนา เฉลี่ยแล้ววันละกว่า 50 ครั้ง (ตามบันทึกที่ผมได้มาจากหนูนา) ไม่มีทางเก็บตัวหนีอยู่ในห้องแน่นอน ผมนั่งมองหน้าใส ๆ ในเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ที่ทำท่าหวาด ๆ นั้นแล้วทั้งสงสารทั้งหงุดหงิด นายเภาไม่ได้แกล้งหนูนาเป็นครั้งแรก แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะแรงไปหน่อย หรือไม่มันก็จงใจเปิดโอกาสให้ผมมากเกินไป จนหนูนาต้องมานั่งหน้าเศร้า ๆ อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ “หนูนา” ผมเรียกเธอเสียงอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง และคิดว่าหนูนาก็คงสัมผัสได้ เพราะเธอสบตาผม ทำหน้าประมาณว่าไม่เชื่อว่าเสียงอ่อนโยนเมื่อกี้เป็นเสียงผม “เอาของเข้าไปเก็บในห้องไป” ผมมองตามสายตาหนูนาที่มองประตูห้องนอนผมราวกับว่าเป็นของแปลกนั้นอย่างเข้าใจ ก็ที่นี่มันมีห้องนอนเดียวนี่นา “เข้าไปเถอะ จะนอนข้างนอกให้” ผมละคำว่าพี่ไว้ทัน อย่างน้อยอาการเจ็บที่ถูกบอกเลิกในครั้งนั้น ก็ยังไม่หายสนิทนัก  ถ้าพูดให้ถูกคงต้องบอกว่าผมไม่เคยลืมเธอได้เลยมากกว่า  หนูนาเดินช้า ๆ เข้าไปที่ห้องนอนผม ห้องนอนที่ผมหวังมาตลอดว่าซักวันจะมีเธอมาอยู่ร่วมด้วย แต่สายตาของนายเภาที่มองมาเหมือนประมาณว่าเปิดโอกาสให้แล้วนะ แต่อย่าทำอะไรเกินเลยนะโว้ย ประมาณนี้ที่มองผมก่อนจะออกไปนั้น ทำให้ผมหยุดความคิดบ้างอย่างลงบ้าง  แต่ถึงเพื่อนไม่บอก ผมก็คงไม่หักหาญน้ำใจเธอแน่นอน เพราะท่าทางเธอก็ดูออกอยู่แล้วว่าไม่อยากเข้าใกล้ผมขนาดไหน “เจ้านาย” เสียงหวาน ๆ ที่ดังใกล้ ๆ หู ทำให้ผมลืมตาขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เมื่อเห็นหน้าเกรงใจของหนูนาที่คุกเข่าอยู่บนพื้นข้าง ๆ โซฟาที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปเมื่อไหร่นั้น พอเห็นแววตาหวาด ๆ ของเธอผมก็อดยิ้มให้กำลังใจไม่ได้ และเธอก็ทำสีหน้าประหลาดใจกับรอยยิ้มของผม จนผมรู้สึกว่ากลับมาครั้งนี้ผมคงยังไม่ได้ยิ้มให้เธอเลย “ทานข้าวค่ะ หนูนาเปิดตู้เย็นเอาของออกมาทำ หวังว่าเจ้านายคงไม่ว่า” ผมส่ายหัวเป็นคำตอบให้กับเธอ แล้วเดินนำไปที่โต๊ะกินข้าวขนาดพอดี 2 คน ที่ผมแทบจะไม่ได้ใช้ เพราะส่วนที่กั้นเป็นครัวไว้นั้นผมใช้แกะอาหารที่ซื้อมาจากข้างนอกใส่จานมากกว่าลงมือทำเอง  แล้วก็ไปนั่งกินที่โซฟาพร้อมกับดูข่าว มากกว่าจะใช้โต๊ะนี้ “อร่อย” หนูนาทำหน้าแปลกใจเป็นครั้งที่สองเมื่อผมชมข้าวผัดแฮมฝีมือเธอ  ก็จะให้ผมบอกว่าอะไรได้ ในเมื่อดวงตาใสแจ๋วที่มองอย่างรอคอยคำถามนั้น มันทำให้ผมไม่กล้าทำให้ผิดหวัง ที่สำคัญข้าวผัดนี้ก็อร่อยจริง ๆ แถมยังมีแกงจืดให้ซดน้ำอีกตั้งหาก “นึกว่าเจ้านายจะไม่กินซะแล้ว” ผมมองหน้าที่พูดไปยิ้มไป ขณะเก็บจานข้าวไปล้างนั้นแล้วรู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาเล็ก ๆ ว่าจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษไปแบบนี้ได้นานแค่ไหน “ทำให้เองดีกว่า” ผมเดินไปแย่งเธอล้างจานที่มีอยู่เพียงไม่กี่ใบนั้น  อย่างน้อยผมก็ไม่อยากเอาเปรียบเธอ  ทำให้แล้วยังต้องมาเก็บล้างให้อีก “ไปเป็นไรค่ะ” หนูนายิ้มหวานให้ผม  ผมไม่อยากให้เธอยิ้มแบบนี้เลย ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกนะ  แต่กลัวจะอดใจไม่ได้มากกว่า “หนูนา” พอเผลอตัวหลังจากมองเธอล้างจานจนเสร็จแล้ว ผมก็เรียกชื่อเธอออกไปโดยไม่รู้ตัว  หนูนาหันมาเอียงคอมองผมด้วยแววตาสงสัย  ผมเลยอึ้งไปเล็ก ๆ  ตอนอยู่ที่บริษัทผมแอบมองเธอนั่งทำงานเสมอ และก็เผลอเรียกชื่อเธอออกไปทุกครั้ง  และเมื่อหนูนาเดินมาหา ผมที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงก็เลยหาข้ออ้างเรื่องมาพูดแทนอยู่เสมอ ๆ แต่คราวนี้ไม่มีเรื่องงานมาอ้างแล้ว  ผมเลยได้แต่ยิ้มเก้อ ๆ แล้วเดินนำไปนั่งที่โซฟา “เจ้านายคะ” ผมมองหนูนาทีทำสีหน้าลำบากใจนิด ๆ นั้น ในที่สุดก็ติดสินใจพูดเรื่องที่อยากพูดมาตลอด “ขอเป็นพี่ต้นเหมือนเดิมจะดีกว่านะ” แม้น้ำเสียงผมจะไม่อ่อนโยนนัก เพราะรู้สึกเขินเล็ก ๆ แต่สีหน้าที่ยิ้มนิด ๆ ของหนูนานั้นก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นที่ได้พูดออกไป “ความจริงหนูนาก็จะหลุดเรียกพี่ต้นหลายครั้งแล้ว แต่พี่ชอบวางท่าเป็นเจ้านายซะเรื่อยเชียว” น้องหนูนาตัวเล็กของผมเริ่มพูดมากขึ้นมาทันทีที่ผมใจดีด้วย “พี่น่ะนะ” ผมถาม เพราะจำไม่ได้ว่าไปวางท่าใส่เธอตอนไหน   “ก็พี่ต้นทำหน้าดุ แล้วก็เรียกใช้งานหนูนาทั้งวัน” หนูนาทำเสียงงอน ๆ แบบที่ก่อนเราเลิกกันมาใช้อีกครั้ง  ให้ตายซิเธอคิดว่าผมทำหน้าดุใส่  แต่ความจริงเพราะผมไม่กล้าจะพูดกับเธอมากกว่า ก็ผู้ชายที่ถูกบอกเลิกอย่างผมจะมีหน้าที่ไหนไปยิ้มแย้มให้คนที่ทิ้งตัวเอง  แล้วที่เรียกใช้งานบ่อย ๆ ก็คงเพราะผมแอบมองเธอบ่อยเกินไป จนข้ออ้างที่เอางานบังหน้า มากตามไปด้วย  และเมื่อผมบอกความจริงสองข้อนี้ หนูนาก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะเขินผมหรอกนะ  เธอโกรธที่ผมหาว่าเธอเป็นคนบอกเลิก “ไม่ใช่ซะหน่อย พี่ต้นตั้งหากที่อยากเลิกกะหนูนา”  คราวนี้ผมเริ่มงง ตอนเลิกกันผมนอนไม่หลับไปหลายวัน  แล้วยิ่งย้ายตามครอบครัวไปเมืองนอก ผมยิ่งขาดการติดต่อจากเธอไปโดยสิ้นเชิง “หนูนาเป็นคนพูดเองนะประโยคที่ว่า –เราจบกันเถอะ- น่ะ”  ผมท้าวความให้เธอฟัง  แม้ประโยคบาดใจนี้จะเป็นประโยคที่ผมอยากลืมสุด ๆ ก็ตาม “ไม่ใช่พี่ต้นหรอก ที่พูดว่า –เราเลิกกันก็ดี-“ หนูนาทวนคำพูดของผมให้ฟังบ้าง  เราสองคนก็เลยต้องมาช่วยกันทำความเข้าใจเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วใหม่ตั้งแต่ต้น -พี่ต้นไม่เข้าใจหนูนา-  ผมจำได้ว่าหนูนาโวยวายแบบนี้ ตอนที่ผมบอกเรื่องจะย้ายไปอยู่เมืองนอกกับครอบครัว แล้วก็ห้ามไม่ให้เธอย้ายตามไปเรียนมหาวิทยาลัยที่โน่น “ก็หนูนาคิดว่าพี่ต้นไม่รักแล้วนี่นา หนีไปยังไม่พอยังไม่ให้ตามไปอีก” ฉันอธิบายให้เขาเข้าใจใหม่  มีอย่างที่ไหนตัวเองย้ายตามครอบครัวไป ฉันก็อุตส่าห์หาทางไปอยู่ใกล้ ๆ เขาดันบอกว่า –ไม่ต้องไป- เต็มปากเต็มคำ “ตอนนั้นพี่คิดว่า พี่คงตามที่บ้านไปแค่ต่อโทจบ แล้วคงกลับมาทำงานที่เมืองไทย  ไม่อยากให้หนูนาต้องไปไกลบ้าน” ผมคิดแบบนั้นจริง ๆ ผมรู้สึกว่าการให้หนูนาที่แสนจะบอบบางต้องตามไปอยู่ด้วยที่โน่น มันลำบากเกินไปสำหรับเธอ  เพราะในขณะที่ผมอยู่ที่โน่น แม้จะย้ายไปใหม่ แต่ก็มีพ่อแม่อยู่พร้อม  แต่เธอต้องไปตัวคนเดียว  แล้วตอนนั้นหนูนาก็เพิ่งสอบติดคณะที่อยากเรียนในเมืองไทยได้  แล้วผมจะกล้าให้เธอทิ้งครอบครัว ทิ้งเพื่อน ทิ้งการเรียน รวมไปจนถึงทุกอย่างเพื่อผมได้ยังไง   “ก็ทำไมตอนนั้นไม่อธิบายแบบนี้ล่ะ ยังไงหนูนาก็รอได้อยู่แล้ว”  ฉันไม่อยากเชื่อเลย สามปีที่ฉันเฝ้าเสียใจ ไม่เข้าใจเขามาตลอดนั้น มันมาจากเรื่องเล็กน้อยแต่เราไม่เข้าใจกัน “แล้วที่หนูนาบอกว่า เราจบกันเถอะ ตอนนั้นหนูนาหมายถึงให้เราเลิกเถียงกันต่างหาก” ผมฟังเธออธิบายที่มาของประโยคสะเทือนใจแล้วยิ่งเสียดายเวลาที่ผ่านมาสุด ๆ “ก็พี่เข้าใจว่าถูกหนูนาบอกเลิกนี่นา” ฉันมองหน้าเขาที่ทำหน้ายอมรับผิดอย่างเข้าใจ  เพราะฉันตอนนั้นก็มีแต่ความสับสนแล้วพอฉันไม่ยอมพูดออกมา เข้าก็เลยไม่เข้าใจ ฉันคิดว่าเขาก็คงไม่ต่างกัน “เสียดายเวลาที่ผ่านมาจัง” ผมกุมมือหนูนาไว้มั่น เพราะผมก็เสียดายเวลาสามปีที่ผ่านมาเหมือนกัน ถ้าผมไม่มัวแต่เสียใจจนไม่ยอมพูดกับเธอให้รู้เรื่อง ก็คงไม่มีช่องว่างสามปีที่เสียไปเปล่า ๆ “เก็บไว้เป็นบทเรียนแล้วกัน ต่อไปนี้มีเรื่องอะไรเราจะพูดกันให้เข้าใจ” ฉันพยักหน้ารับคำพูดเขา  แล้วยอมให้พี่ต้นของฉันสวมกอดไว้หลวม ๆ เพราะมั่นใจว่าเขาคงไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้แน่นอน “ค่ะ”  ฉันหันไปยิ้มให้  แววตาที่ฉันเคยคิดว่าอ่านมันไม่ออกมาเสมอ  คราวนี้มันเต็มไปด้วยความรักที่เจ้าตัวจงใจเปิดเผยออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว  ยังไม่ทันไรเขาก็ไม่พูดแต่ใช้สายตาแทนอีกแล้ว  แต่ฉันก็ยอมนะ เพราะถึงเขาจะไม่พูด แต่เรื่องนี้ฉันสามารถรับรู้ได้ด้วยวิธีอื่นนี่นา จากคุณ : จบจิง ๆ แล้ว - [ 8 ก.ค. 47 17:18:55 A:203.156.56.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งเอามาลงเป็นครั้งแรก ช่วยแนะนำกันหน่อยนะคะ จากคุณ : น้องเล็ก - [ 8 ก.ค. 47 17:19:33 A:203.156.56.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาแปะชื่อไว้ก่อนนะคะ เสร็จงานแล้วค่อยตามอ่านค่า จากคุณ : เม-ดา - [ 8 ก.ค. 47 17:43:15 A:203.144.227.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านลำบากนิดหนึ่งครับ ตัวหนังสือบางช่วงติดกันเป็นพรืด ถ้าจัดให้อ่านง่ายกว่านี้ แจ๋วเลย จากคุณ : Psycho man - [ 8 ก.ค. 47 22:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าจะเว้นบรรทัดบ้างค่ะ แล้วก็ทั้งพี่ ทั้งเจ้านาย ใช้ผมมาบรรยายทั้งคู่เลย เลยไม่รู้ว่าอยากให้ใครเป็นผมกันแน่ จากคุณ : scottie - [ 8 ก.ค. 47 23:31:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ แต่ถ้าจัดหน้าให้น่าอ่าน และลำดับสรรพนามเรียกแทนไม่ให้งง เยี่ยมเลยค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 9 ก.ค. 47 04:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สับสนในเรื่องการใช้สรรพนามในการเล่าเรื่องอยู่บ้างน่ะค่ะ จากคุณ : โอโจ้ ซาบะ - [ 9 ก.ค. 47 15:49:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ทำตามที่ทุกท่านบอกนะคะ เด๋วดีเอง จากคุณ : ephi - [ 10 ก.ค. 47 03:59:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เนื้อเรื่องน่ารักจังค่ะ อ่านแล้วแอบอมยิ้มตามไปด้วย ส่วนเรื่องจัดหน้านั้น คนอ่านหลายๆท่าน ถ้าเปิดมาเจอติดกันเป็นพรืดเยอะๆ มักจะไม่ค่อยอ่านกันค่ะ ถ้าจัดหน้าให้อ่านง่ายๆนิดนึงจะดีมากเลยค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 10 ก.ค. 47 16:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะพยายามปรับปรุงนะค้าบ ขอบคุณทุก ๆคนเลย จากคุณ : น้องเล็ก - [ 10 ก.ค. 47 19:59:44 A:203.156.57.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เข้าใจผิดตั้งสามปีแหนะ จากคุณ : xyz - [ 10 ก.ค. 47 20:53:24 A:202.57.170.177 X: ]