CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    นิทานดวงดาว

    กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ดินแดนแห่งผืนฟ้าอันกว้างใหญ่
    ประกอบไปด้วยดวงดาวใหญ่น้อยอยู่รวมกันมากมาย
    ดวงดาวเหล่านี้จะตื่นขึ้นมาทอประกายในตอนกลางที่มืดมิด
    บ้างก็ช่วยนำทางให้กับเรือที่ลอยลำอยู่กลางทะเล
    บ้างก็ช่วยปลอบโยนผู้คนที่กำลังมองท้องฟ้าด้วยความรู้สึกเดียวดายและอ้างว้าง
    บ้างก็คอยรับฟังคำอธิษฐานของเด็กดีและช่วยให้พวกเขาสมหวัง
    ดาวแต่ละดวงล้วนทำงานหนักและมีหน้าที่แตกต่างกัน
    ดังนั้นในทันทีที่ฟ้าสว่าง พวกดวงดาวที่เหน็ดเหนื่อยต่างก็พากันหลับใหล
    ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของราชินีแห่งราตรีที่คอยเก็บผ้ากำมะหยี่สีดำที่คลุมท้องฟ้าออกไป
    และพาดวงดาวที่หลับสนิทไปเก็บในที่ที่จัดไว้ในเวลากลางวัน

    “ดาวเหนือเป็นดาวที่สุกสว่าง เอาไว้ใช้นำทางเพื่อบอกว่าทิศเหนืออยู่ทางไหน”
    ราชินีแห่งราตรีสอนเจ้าหญิงรัตติกาล พลางเก็บดาวเหนือไว้ในที่ที่จัดไว้

    “ลูกต้องจดจำตำแหน่งดวงดาวให้ได้ และนำมาเก็บให้เป็นที่เป็นทาง
    เวลานำไปวางบนท้องฟ้าอีกครั้ง จะได้ไม่สับสน”
    ราชินีแห่งราตรีย้ำ

    แต่เจ้าหญิงรัตติกาลไม่ชอบเลยที่จะต้องค่อยๆจัดเรียงดวงดาวให้เข้าที่แบบนี้
    ..กว่าจะเสร็จก็คงหมดเวลาเล่นพอดี แล้วอีกเดี๋ยวก็ต้องเอาออกไปเรียงบนฟ้าใหม่อีกแล้ว
    เจ้าหญิงคิดพลางแอบหันไปย่นจมูกใส่กลุ่มดาวเต่า

    “ลูกจำกลุ่มดาวลูกไก่ได้ไหม กลุ่มดาวของเด็กกตัญญูไง
    เด็กดีต้องมีความกตัญญูนะคะ เอาล่ะ  เราจะเก็บดาวลูกไก่ไว้ตรงนี้นะ”
    แล้วราชินีแห่งราตรีก็วางกลุ่มดาวลูกไก่ให้หลับสบายอยู่ในที่ของมัน

    ราชินีแห่งราตรีและเจ้าหญิงแห่งรัตติกาลทำงานกันจนใกล้ค่ำ
    ก็ถึงเวลาต้องเอาดวงดาวทั้งหมดไปเรียงบนฟ้าใหม่
    หลังจากปูผ้ากำมะหยี่สีดำ พระนางก็เริ่มวางดาวเหนือไว้ทางทิศเหนือ
    และดาวศุกร์ ซึ่งในตอนหัวค่ำเราจะเรียกว่าดาวประจำเมืองไว้ทางทิศตะวันตก
    เพื่อเป็นหลักในการกำหนดตำแหน่งดวงดาวอื่นๆ

    “ทำไมฉันต้องมาทำงานที่น่าเบื่อพวกนี้ด้วยนะ”
    เจ้าหญิงรัตติกาลบ่นพลางวางดาวไถทั้งสามดวงลงไป แต่เธอก็บ่นดังมากไม่ได้
    เพราะราชินีแห่งราตรีเคยบอกไว้ ว่าถ้าเธอบ่นหรือทำงานอย่างไม่เต็มใจ ดวงดาวบนฟ้าจะทอประกายหม่นหมอง
    แต่หากเธอใส่ความสุข ซึ่งเป็นเวทมนต์ในการทำงาน ดวงดาวทุกดวงจะกระพริบแสงสุกสว่าง
    แต่ถึงแม้จะรู้อย่างนั้น ก็มีหลายครั้งที่เจ้าหญิงทำตามไม่ค่อยได้  จึงมีบางคืนที่เราจะมองเห็นดวงดาว
    อับแสงลงไป

    “เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล วันนี้ลูกทำงานคนเดียวได้ไหม แม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย”
    ราชินีแห่งราตรีถามเจ้าหญิงในเช้าวันหนึ่ง ซึ่งถึงเวลาต้องเก็บดาวออกจากราวฟ้า

    “ได้ค่ะแม่”
    เจ้าหญิงรับคำอย่างเต็มใจ เพราะอยากให้ราชินีพักผ่อนให้สบาย
    อีกอย่าง ถ้าราชินีไม่อยู่ เธอก็จะวางดวงดาวทั้งหมดไว้โดยไม่ต้องเอาไปจัดเรียงให้เป็นระเบียบก็ได้
    ถึงยังไงเดี๋ยวก็ต้องเอาออกมาใช้ใหม่อยู่แล้วนี่นา

    ดังนั้น เมื่อแน่ใจแล้วว่าราชินีแห่งราตรีกำลังหลับใหล เจ้าหญิงจึงทิ้งดวงดาวที่ยังไม่ได้จัดเรียง
    ออกไปเที่ยวเล่นอย่างสนุกสนาน กว่าจะกลับมาอีกครั้งก็เมื่อเวลาใกล้ค่ำ แต่ราชินีก็ยังไม่ตื่น

    “แย่แล้ว ถึงเวลาที่ต้องเอาดวงดาวออกมาเรียงบนฟ้าใหม่”
    เจ้าหญิงบอกตัวเองอย่างตกใจ พลางรีบค้นหาดาวเหนือจากดวงดาวที่ยังกองรวมกันไว้ในห่อผ้ากำมะหยี่

    “หาดาวเหนือไม่เจอ ทำไงดีๆๆ”
    เจ้าหญิงร้องหาดาวเหนือพลางรื้อโน่นค้นนี่ให้วุ่นวาย ดาวลูกไก่ดวงหนึ่งเลยกระเด็นไปอยู่ในกลุ่มดาวไถ
    ดาวศุกร์ซึ่งตอนหัวค่ำควรจะขึ้นทางทิศตะวันตกก็กระเด็นไปอยู่ทางทิศตะวันออก
    และเปลี่ยนชื่อเป็นดาวประกายพรึกแทน

    สุดท้ายแล้วคืนนั้นดาวเหนือกลับไปขึ้นอยู่ทางทิศใต้ ดาวอธิษฐานบางดวงของเด็กๆก็หายไป
    เพราะการที่เจ้าหญิงรัตติกาลรีบร้อนทำงานและไม่ยอมจัดเก็บดวงดาวให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
    ชาวประมงจึงหลงทางกลางทะเลที่ทั้งมืดทั้งกว้างใหญ่ เด็กๆที่มองหาดวงดาวอธิษฐานไม่เจอ
    ก็เอาแต่นั่งร้องไห้

    “นี่ฉันทำอะไรลงไปนี่ นี่ฉันทำอะไรลงไป”
    เจ้าหญิงคร่ำครวญและร้องไห้
    “ทั้งๆที่รู้ว่างานนี้สำคัญ ฉันก็ยังทำงานอย่างไม่ระมัดระวัง ฉันน่าจะเชื่อแม่และเก็บข้าวของ
    ให้เป็นที่เป็นทาง เพื่อจะได้หาของที่ต้องการใช้เจอ ในเวลาที่อยากจะใช้มันอีกครั้ง”

    กว่าเจ้าหญิงจะรู้ตัวก็เกือบสายเกินไป ดีที่เจ้าชายแห่งสายลมพัดผ่านมา

    “เอาอย่างนี้ดีกว่าเจ้าหญิง ฉันจะช่วยพัดม่านเมฆมาบังดวงดาวทั้งหมดเอาไว้ก่อน
    ระหว่างนั้นเธอต้องจัดเรียงดวงดาวใหม่ให้ถูกต้องนะ”
    เจ้าชายแห่งสายลมอาสาช่วยเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด

    “ฉันคงทำไม่ทัน แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด”
    เจ้าหญิงบอกกับตัวเองและตั้งใจจะแก้ไขสิ่งที่ทำผิดพลาดไป

    “ลูกอยากจะให้แม่ช่วยด้วยไหม”
    ราชินีแห่งราตรีตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ได้ แต่หลังจากพระนางได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ
    อาการป่วยไข้ก็หาย  ทั้งเจ้าหญิงและราชินีจึงช่วยกันจัดเรียงดวงดาวบนฟ้าใหม่จนเรียบร้อย
    แล้วเจ้าชายแห่งสายลมจึงค่อยๆพัดม่านเมฆให้เปิดออกจนเห็นดวงดาวที่พราวฟ้า

    “นั่นไง ดาวเหนืออยู่ตรงนั้นไงล่ะ”
    ชาวเรือร้องบอกแก่กัน พลางหันหัวเรือไปยังทิศทางที่ถูกต้อง

    “นั่นไง ดวงดาวอธิษฐานของฉัน”
    เด็กๆที่กำลังร้องไห้เช็ดน้ำตา เมื่อเห็นดาวอธิษฐานปรากฏที่ขอบฟ้าอีกครั้ง

    “เห็นหรือยังว่าหน้าที่ของเธอสำคัญมากเลยนะ เจ้าหญิงรัตติกาล”
    เจ้าชายสายลมก้มลงมองใบหน้าแห่งความสุขเหล่านั้น ก่อนจะพัดผ่านไป
    ถึงตอนนี้เจ้าหญิงเองก็รู้แล้วว่า หน้าที่ของเธอนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน

    “ต่อไปนี้ลูกจะทำงานด้วยความตั้งใจ และที่สำคัญจะดูแลดาวทุกดวงให้อยู่เป็นที่เป็นทาง
    เพราะนอกจากจะทำให้สะอาดสวยงาม ยังง่ายเวลาจะใช้ด้วย ..จริงไหมคะแม่”

    เจ้าหญิงรัตติกาลหันไปถามราชินีอย่างนั้น
    แล้วแม่ลูกก็ยิ้มให้กัน หากมีใครสักคนกำลังจ้องมองท้องฟ้าในคืนนั้น
    คงพบว่าแสงดาวสุกสว่างกระจ่างเต็มฟากฟ้า ..กว่าทุกคืน  :)

    จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ 9 ก.ค. 47 16:53:37 ]