บทที่ 3 โรงเตี๊ยมเดอฟรีซ



จากนั้นไม่นานการสัมภาษณ์ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี เลียร์เดินออกมาแล้วรู้สึกเหมือนว่ายกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอกได้แล้ว และตอนนี้เขาก็กำลังจะเดินไปหาลุงราฟท์ผู้เป็นลุงและเป็นพ่อมดของเขา

“ลุงฮะ ผมสอบสัมภาษณ์เสร็จแล้ว”เลียร์พูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และบอกลุงอย่างภาคภูมิใจเมื่อพบหน้ากัน

“เออเหรอ ยินดีด้วยหลานชาย”ลุงบอกกับเจ้าหลานชายอย่างเรียบๆพร้อมกับตบบ่าเบาๆหนึ่งที

“ฉันกำลังคิดว่าแกน่าจะค้างที่โรงเตี๊ยมตั้งแต่คืนนี้ไปเลยดีกว่า เป็นการดีที่จะให้การรู้จักการช่วยตัวเองแถมฉันยังไม่ต้องขับรถม้าไปๆมาๆเพื่อมาส่งแกอีกรอบด้วยเพราะอีกไม่ถึงอาทิตย์ก็จะเปิดเรียนแล้ว”ลุงพูดก่อนจะหัยไปมองหน้าหลานชาย “แกว่าเป็นไง”ลุงเอ่ยถาม

“อะไรนะครับ!!“เลียร์อุทานด้วยความตกใจเป็นคำตอบ

“ชูว์ เบาๆเสียงหน่อย อยู่แค่นี้ไม่ถึงกับต้องตะโกนก็ได้”ลุงราฟท์เอ็ดเข้า

“เออแล้วผมจะอยู่ที่ไหน ผมจะอยู่ยังไง แล้วผมต้องซื้ออะไรบ้าง“เลียร์เป็นกังวลอย่างมากเพราะเขาไม่เคยนอนค้างแรมที่อื่นนอกจากที่บ้าน

“โตซะทีสิ เลียร์ แกอายุตั้ง13 แล้วนะ และอีกอย่างยังไงถ้าแกไปเรียนแกก็ต้องค้างที่โรงเรียนอยู่วันยังค่ำ”ลุงเทศนาเลียร์อีกยกใหญ่ แล้วโดยที่ยังไม่ได้อธิบายอะไรให้เลียร์เข้าใจ ลุงราฟท์ก็เร่งฝีเท้าออกไปโดยไม่พูดอะไรอีกทำให้เลียร์แทบจะต้องวิ่งตามไปเลยก็ว่าได้

ราฟท์เดินอย่างรีบเร่งไปยังที่โรงเตี๊ยมที่มีอยู่ 2แห่ง ซึ่งอยู่ตรงกันฝั่งข้ามกันแต่ก็ยังมีคนไปพักทั้ง 2ที่อยู่คับคั่ง โดยที่แรกมีชื่อว่า โรงเตี๊ยมเดอฟรีช ส่วนอีกที่หนึ่งมีชื่อว่า โรงเตี๊ยมดราโกส ซึ่งทำให้เลียร์ผู้ช่างสงสัยอดถามลุงอีกไม่ได้เป็นครั้งสิบขึ้น

“แล้วทั้งสองที่มันต่างกันตรงไหนหละครับ”

ลุงทำหน้าเบ้เมื่อเจออีกคำถามของเจ้าหลานชายแต่เขาก็ไม่หน้าบึ้งเหมือนอย่างทุกทีที่เลียร์ถามคำถามโง่ๆกับเขา เพราะนี่เป็นคำถามที่ไม่แปลกซึ่งคนส่วนใหญ่มักจะถามคำถามแบบนี้เสมอเมื่อเห็นโรงเตี๊ยมทั้ง2

“เอาง่ายๆเลยนะไอ้หนู เดอฟรีชถูกกว่า ที่พักจะมีอากาศเย็นมาก อาหารดี ห้องกว้าง แต่ต้องเก็บเตียงและเก็บกวาดห้องเอง ยกเว้นแต่เมื่อแขกเช็คเอาท์ ก็ถึงจะมีแม่บ้านมาเก็บห้องให้ ส่วนดราโกส แพงกว่าเอาไว้สำหรับพวกขุนนางชั้นสูงหรือพวกเงินหนา มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันทุกอย่าง มีคนเก็บเตียงให้ ทำความสะอาดให้ แต่อากาศจะอบอุ่น-ค้อนข้างร้อนในบางวัน และมีอาหารเช้าเสริฟถึงที่”ลุงบรรยายข้อแตกต่างของทั้งสองที่ให้กระจ่างแก่เลียร์

“แล้วผมพักที่ดราโกสได้ไหมฮะ”เลียร์ผู้เมื่อได้ฟังคำพรรณนาถึงโรงเตี๊ยมดราโกสที่สุดแสนจะวิเศษก็อยากจะย้ายมาอยู่ที่นั่นอย่างถาวรทันทีโดยที่ทิ้งคฤหาสมอซอของลุงไป

“ว่ะ!! เรามันรวยซะที่ไหน ได้พักที่เดอฟรีชก็บุญโขแล้ว หรือแกอยากจะไปนอนในห้องใต้ถุนอีก”ลุงพูดแกมข่มขู่นิดๆก็ทำให้เลียร์สันหลังวาบขึ้นมาแล้วเมื่อนึกถึงสมัยเด็กๆที่เขาโดนลงโทษเนื่องจากทำสมุดตำราคาถาของลุงขาด แล้วเขาก็ต้องไปนอนที่มืดๆ ชื้นๆแฉะๆ และมีเหม็นกลิ่นเน่าคละคลุ้งไปหมด กับพวกหนูนัยน์ตาสีแดงเลือดที่หิวโหย ทำให้คืนนั้นเขาต้องถ่างตายังรุ่งเช้าเนื่องจากกลัวว่าถ้าหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาอาจพบตัวเองเหลือแต่กระดูก แล้วนับจากวันนั้นมาเขาก็ไม่กล้าเขาไปในห้องของลุงอีกเลย

เมื่อคิดแค่นั้นก็สยองพอแล้ว เขาก็เลยว่าง่ายยอมอยู่ที่โรงเตี๊ยมเดอฟรีชโดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่แอะเดียว จากนั้นลุงราฟท์ก็ได้เข้าไปในโรงเตี๊ยมซึ่งเมื่อเข้าไปก็จะรู้สึกถึงความเย็นที่พัดผ่านมาจากห้องโถงของโรงแรม เลียร์จึงเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งว่าทำไมที่นี่ถึงชื่อว่าเดอฟรีช นั่นก็เพราะโรงเตี๊ยมนี้มีอากาศเย็นตลอดเวลา จนเมื่ออยู่นานๆเข้าก็ทำให้เลียร์ถึงกับต้องเอามือซุกกับรักแร้ก่อนที่มือจะกลายไปน้ำแข็งไปเสียก่อน เมื่อลุงราฟท์ได้ทำการพูดคุยเพื่อจะหาห้องพักให้หลานชายเสร็จแล้ว ลุงไม่รอช้า รีบพาเลียร์ไปดูห้องเบอร์ 514ที่เป็นห้องที่เลียร์จะพักทันที และยื่นกระดาษที่มีรายการของที่ต้องซื้อยาวเหยียดพร้อมให้กุญแจเงินดอกเล็กๆกับเขา

“เอานี่เอาไปรายการของที่ต้องซื้อ แล้วก็เอากุญแจไปบอกพวกที่ธนาคารว่าตู่เบอร์ 402 อย่าใช้หมดเชียวหล่ะเพราะฉันไม่มีเติมให้แกหรอกนะ แล้วหลังจากนี้ไม่เกิน24ชั่วโมง สัมภาระของแกจะถูกส่งมาที่นี่พร้อมกับเจ้าเซเล “ลุงพูดพลางเห็นเลียร์กำลังทวนหมายเลขของตู้ธนาคารเบอร์ 402 อยู่เบาๆ

ราฟท์เห็นว่าคงไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วจึงทิ้งเลียร์ให้อยู่ในห้องตามลำพังพร้อมกับให้เลียร์ได้ใช้ช่วงเวลาในตอนบ่ายคล้อยสำหรับการสำรวจรอบๆลานกว้างโรส



อันดับแรกที่เขาจะทำก็คือคือการไปธนาคารแล้วเบิกเงินออกมาสำหรับการนำไปใช้จ่ายส่วนตัวและซื้ออุปกรณ์การเรียนต่างๆ

เขาเดินตรงไปและเห็นอาคารโทรมๆที่มีป้ายห้อยกะรุ่งกะริ่งว่า

ธนาคารผู้วิเศษ สาขาโรงเรียนเมเซอร์

แล้วเขาก็เดินเข้าไปพร้อมกับพบว่าสิ่งที่เขาเรียกว่าธนาคารซึ่งก็ไม่ต่างกับตึกดีๆนี่เองเพราะไม่เห็นว่าจะมีตรงไหนของธนาคารที่ดูจะเก็บเงินจำนวนมากๆไว้ได้เลย ซ้ำตรงพื้นยังมีรูโหว่ช่องเบ้อเริ่มอยู่กลางห้องอีกต่างหาก เลียร์ค่อยเดินไปหาพ่อมดที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์อย่างระมัดระวังไม่ให้ตกลงไปในรูแล้วพูดว่า

“เออ ผมมาขอถอนเงินจากตู้หมายเลข402ครับ”เลียร์ค่อยๆเอ่ยอย่างไม่ค่อยแน่ใจในหมายเลขของตู้

“ขอกุญแจด้วยครับ”พนักงานกล่าวอย่างเรียบๆ

“อ้อ กุญแจ อยู่ไหนน้า”เลียร์พูดพลางล้วงหากุญแจที่เขาเก็บเอาไว้ที่ไหนสักที่ในเสื้อของเขาแล้วในที่สุดก็เจอ
“นี่ครับ“แล้วเขากระวีกระวาดรีบยื่นมันไปให้เจ้าหน้าที่ ซึ่งนั่งพลิกมันไปมาเพื่อตรวจสอบแล้วสอดมันเข้าไปในรูกุญแจที่อยู่ตรงลิ้นชักไม้ที่เคาน์เตอร์ แล้วก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจมากเพราะกุญแจสามารถใส่เข้าไปในรูได้อย่างพอดี

“ต้องการถอนจำนวนเงินเท่าไหร่ดีครับ”พนักงานซึ่งไม่มีท่าทีแปลกใจกับการที่ลูกกุญแจของเลียร์ใส่เข้าไปในรูกุญแจที่ลิ้นชักของธนาคารได้อย่างพอดีถามต่อ

“งั้นเอาซัก 200 ดาท์ และกันครับ”เลียร์ตอบ จากนั้นเขาก็เห็นว่าเมื่อพนักงานบิดลูกกุญแจเพื่อเปิดลิ้นชักก็มีเงิน 200 ดาท์พอดี ออกมาจากลิ้นชักนั่น ทำให้เลียร์พิศวงกับระบบการจัดการเงินของธนาคารผู้วิเศษมากแล้วเขาก็คิดว่าเรื่องนี้อัศจรรย์ที่สุดเท่าที่เขาพบมา แต่แล้วเมื่อการถอนเงินเสร็จสิ้น เลียร์ก็เดินจากธนาคารทั้งที่ยังไม่ค่อยอยากจะไปมานัก พร้อมกับเสียงเหรียญกรุ๊งกริ๊งที่อยู่เต็มกระเป๋ากางเกงของเขา และร้านแรกที่เขาเข้าไปก็คือร้านขายหนังสือของฟลอร่า

ในร้านของฟลอร่าถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม ตู้หนังสือแต่ละตู้ถูกจัดเป็นหมวดหมู่เพื่อความสะดวกของผู้ซื้อที่จะได้หาง่ายๆ และยังมีไม้นำทางไปหาหนังสือที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะโดยที่เราเพียงแค่บอกชื่อหนังสือกับชื่อหมวดมาไม้นำทางก็จะพาเราไปหาหนังสือได้อย่างรวดเร็ว เพียงแค่เราต้องวิ่งตามมันให้ทันเท่านั้นเองจึงจะเจอ
เขาก็หยิบใบรายการออกมาดูรายชื่อหนังสือที่จำต้องซื้อมีทั้งหมด6เล่ม เล่มแรกก็คือสารานุกรมภาษาเวทย์ เล่มที่ 2 คือ ตำราพืชวิเศษ10,000ชนิด เล่มที่ 3 ประวัติศาสตร์ ตำนาน นิทาน1 เล่มที่ 4 การโจมตีและการป้องกันตัวจากเวทย์มนต์1 เล่มที่ 5 ตำราจำนวนและการคำนวณพื้นฐาน1 และเล่มสุดท้ายน้ำยาและเครื่องราง1 หนังสือเหล่านี้ทำให้เขาเสียงเงินไปกว่า120ดาท์และเขาก็ยังเหลือกอีกเพียง 80 กว่าดาท์สำหรับการซื้อของใช้อื่นๆ โดยที่เลัยร์เดินหอบออกมาจากร้านหนังสือเพราะว่าไม้นำทางมันเล่นพาเขาเข้าไปลึกมากๆในร้ายแถมไม่รู้ว่ามันแกล้งหรือไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เขาวิ่งวนไปวนมาในชั้นหนังสือที่เหมือนเขาวงกตนั่น และเขาก็สาบานว่าจะไม่ใช้ไม้นำทางอีกแล้วถ้าเขาต้องเข้ามาซื้อหนังสืออีกครั้ง แล้วเลียร์จึงเดินออกไปยังร้านข้างๆ

ร้านข้างๆที่เขาเข้าไปก็เป็นร้านขายของกายสิทธิ์เพราะเขาต้องซื้อ สิ่งที่เป็นตัวกลางที่จะต้องใช้เสกเวทย์มนต์ออกมา ซึ่งสามารถเป็นอะไรก็ได้ ตั้งแต่คทาไปจนถึงหนังยางเส้นเล็กๆหนึ่งเส้น ซึ่งแล้วแต่ว่าสิ่งไหนจะเหมาะกับคนนั้น โดยดูได้จากการที่มันจะร้องเรียก การมีแสงวาบขึ้นมา หรือมีสิ่งที่ทำให้รู้ว่าเป็นของชิ้นนั้นๆที่เหมาะกับเจ้าของคนนั้นๆ และส่วนของที่เหมาะกับเลียร์นั้นก็คือเข็มขัดหนังรูปร่างธรรมดามากๆจนเขาไม่เคยสังเกตุถึงมัน แล้วเมื่อตอนที่เลียร์เดินเข้าไปใกล้มันเลยก็กรีดร้องเสียงแหลมอย่างโหยหวนจนเขาต้องรีบคว้ามันขึ้นมามันถึงจะหยุดส่งเสียง และเขาก็ต้องบ่นไปอีกหลายครั้งเพราะมันราคาอันละ45ดาท์ซึ่งแพงกว่าหนังสือเล่มหนาของเขาอีกแต่มันก็จำเป็นต้องซื้อ
เนื่องจากเขาไม่ได้เป็นพวกแรเมจิค ซึ่งเป็นพวกที่หายากมากๆ โดยพวกนี้จะมีพลังพิเศษที่ไม่เหมือนกันในกลุ่มที่เป็นแบบเดียวกันและมีพลังมหาศาลที่คาดไม่ถึง ซึ่งทั้งสองข้อนั่นก็ไม่มีในหมู่ผู้วิเศษธรรมดาอย่างเขา

“หวังว่ามันคงทำได้มากกว่าการกรีดร้องไม่หยุดนะ เพราะมันราคาตั้ง 45ดาท์”เลียร์บ่นอุบอิบ

สิ่งต่อไปที่เขาต้องซื้อคือปากกาขนนกและสมุด6ชุดซึ่งมีราคาไม่แพงมากเพียงแค่3ดาท์เท่านั้นและเมื่อเขาซื้อของตามรายการต่างๆทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ต้องแบกของที่ซื้อมาทั้งหมดกลับไปที่โรงเตี๊ยมอีกซึ่งกว่าเขาจะเอาขึ้นไปเก็บที่ห้องได้มันก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

เลียร์ตัดสินใจลงไปเดินสำรวจรอบๆลานกว้างโรสอีกครั้งในยามเย็น แล้วก็พบว่าร้านค้าต่างๆเริ่มทยอยกันปิดร้านแล้ว เขาจึงต้องหันกลับไปนั่งแช่อยู่ที่หน้าเตาพิงในโรงแรมอย่างอดเสียดายไม่ได้แะได้แต่ปลอบตัวเองว่า ‘ไม่ต้องรีบร้อน ยังมีเวลาอีกตั้ง6วัน’ แต่แล้วเขาก็ต้องห่อเ่ยวใจมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อพบว่าที่ตรงหน้าเตาผิงได้ถูกนักเรียนรุ่นพี่จองที่ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเขาก็ไม่อยากจะมีปัญหากับใครซะด้วยสิ เขาเลยไม่มีอะไรทำก็ได้แต่ออกไปสั่งอาหารมากินแทนเท่านั้น เลียร์หาโต๊ะนั่งได้แล้วสำหรับนั่งกินเนื้อหมูรมควันชุดประหยัดราคา 2 ดาท์ 50 คราว์ อย่างเงียบๆ ซึ่งเนื้อหมูก็แค่ทำให้เลียร์พอที่จะอิ่มได้ ซึ่งมันไม่ได้มีรสชาติต่างไปจากยาอมแก้เจ็บคอขนานแรงที่ลุงเคยให้เขากิน และมันก็ทำให้เขาต้องสั่งรูทเบียร์แก้วเล็กราคา1ดาท์มาดื่มดับรสชาติของเนื้อหมูสุดประหยัดของเขา ไม่นานนักก็มีเสียงทักจากเด็กชายผู้มาใหม่และอายุเท่ากันกับเขา หากแต่ผู้มาใหม่นั้น มีผมสีดำขลับเป็นประกาย นัยน์ตาสีน้ำตาล กับรูปหน้าอันแสดงถึงความหน้าตาดี ทักแว่วมา