ความคิดเห็นที่ 1 จนมาวันนี้ผมได้ก้าวเข้ามาใช้เส้นทางเดียวและเส้นทางเดิมที่เราทั้งสองคนได้เคยใช้เวลาสั้น ๆ ร่วมกันมา ฟ้ายามเย็นเริ่มมืดครึ้มด้วยเมฆฝนตามประสาเมืองร้อนที่นิยมโปรยปรายสายฝนยามแดดร่มลมแรง ผมได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ และกำลังตัดสินใจว่าจะกลับไปยืนร่วมสถานการณ์เดิมอีกครั้งดีหรือเปล่า สาวสวยคนนั้นอาจรอใครสักคนที่แสนพิเศษของเธออยู่ก็ได้ อาจเป็นคนเดียวกันกับที่เธอยืนรออย่างเนิ่นนานเมื่อเกือบ 5 ปีก่อนหรืออาจเป็นคนใหม่ที่ผมมั่นใจว่าใครคนนั้นคงไม่ใช่คนผ่านทางอย่างผมเป็นแน่ ..เม็ดฝนที่เริ่มตกหนาเม็ดขึ้นกระตุ้นให้ผมตัดสินใจเข้าไปร่วมหลบฝนกับเธอคนนั้นที่เดิม ผมได้แต่เดินเลี่ยง ๆ หลบกลุ่มคน 4-5 คนที่ยืนคั่นสายตาของเธอและผม เป็นอีกแวบหนึ่งของหัวใจที่เรียกร้องให้ผมต้องแอบชำเลืองมองเธอด้วยความเผลอใจอีกครั้ง ...แล้วเธอจะจำคนขี้อายช่างคุยคนนี้ได้หรือเปล่า ดูเหมือนว่าเธอจะจำผมไม่ได้แล้วจริง ๆ ไม่มีเสียงทักทายยามที่ดวงตาคู่นั้นเหม่อมองมาทางผมที่ยืนเฝ้ามองเธอคนนั้นตอบด้วยความกล้าที่จะแอบคิดถึงเธอขึ้นมาบ้างไม่มีแม้แต่ปลายสายตาที่ผมเคยได้รับจากเธอมาก่อน ผมกระเถิบร่างห่างออกมาในอีกมุมหนึ่งเพื่อไม่ให้เธอต้องระแวงว่ามีใครอีกคนที่เฝ้าแอบมองเธอตลอดเวลา  เม็ดฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ผมต้องแปลกใจว่าทำไมเธอต้องยืนรอจนฝนตกหนักเช่นนี้ด้วยไม่เร่งกลับไปก่อนที่ฝนที่แอบตั้งเค้ามาตั้งแต่เมื่อกี้จะตกลงมา เธอยืนมองภาพบรรยากาศฝนตกยามเย็นอย่างมีความสุขเหมือนกำลังดื่มดำกับห้วงเวลานั้นจนกลุ่มคน4-5คนนั้นส่งเสียงบ่นกับฟ้าฝนยามเย็นที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาอย่างนี้ เสียงเม็ดฝนที่พร้อมใจกันตกลงมาสัมผัสเนินดินที่เจิ่งนองไปด้วยแอ่งน้ำขนาดย่อม ๆ เริ่มแผ่วเสียงและซาเม็ดลงแล้ว ..และแล้วกาลเวลาก็หวนคืนความรู้สึกแบบเดิม ๆ คืนมาให้ผมได้ระลึกอีกหน คนกลุ่มนั้นตัดสินใจฝ่าแรงฝนที่ตกปอย ๆ จากทิ้งให้ผมและเธอยืนรอคอยบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ใช่การรอคอยให้ฝนหยุดตกอีกหน ท่าทางของเธอยังคงปล่อยหัวใจให้ล่องลอยโดยไม่สนใจใครรอบข้างเหมือนเคย เหมือน ๆ กับที่ผมยืนมองด้วยความตั้งใจเช่นเคย เธออยู่ในห้วงแห่งความทุกข์อีกแล้วหรือ นั่นเป็นหนึ่งในคำถามในใจที่ผมเฝ้าถามตัวเอง เธอเริ่มละสายตาจากแนวฟ้าที่เริ่มสว่างสดใสจากม่านหมอกเมฆครึ้มเปลี่ยนมามองผืนดินที่เฉอะแฉะเหมือนเคย ผมก็ได้แต่มองตามก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอคนนั้นที่เปลี่ยนมุมมองจากผืนดินมายังใบหน้าของผมแทน อาการตะลึงของผมคงสร้างอารมณ์ขันในหัวใจเธอได้ เธอถึงได้ส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาพร้อมมอบรอยยิ้มแบบเดิม ๆ ให้ผมอีกครั้ง “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะค๊ะ...”เธอเป็นฝ่ายเริ่มการสนทนากับใครสักคนที่เธอเคยรู้จักและรับรู้เพียงว่าเป็นเพียงคนที่มาอาศัยพื้นที่ใต้อาคารเรียนเพื่อหลบฝนเหมือนกันเท่านั้น “อัสลันครับ..”ผมก็ได้แต่เผลอปากเอ่ยชื่อตัวเองไปเพื่อย้ำในความทรงจำว่าผู้ชายคนนี้คือใคร “ค่ะ อรจำได้คุณลัน.. ดีใจจังที่เราได้กลับมาเจอกันอีกหน”เธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผมเหมือนกับคนที่ไว้วางใจคนที่แอบเฝ้ามองเธอด้วยความรู้สึกเห็นแก่ตัวอย่างผม “ครับ นานมากเลย ...”ผมเริ่มก้มหน้างุดเมื่อรู้ตัวว่าเธอกำลังจับจ้องใบหน้าผมอย่างตั้งใจ อาการเขินอายของผมกลับคืนสู่ใบหน้าอีกหน “ค่ะ..”เธอตอบกลับมาสั้น ๆ ทำเอาผมต้องพยายามหาเรื่องพูดคุยขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบที่กำลังเกิดขึ้นอีกหน “ยังรอเพื่อนอีกเหรอครับ?” คำถามแบบเดิม ๆ ผ่านริมฝีปากผมไปทั้งที่หัวใจอยากจะถามบางอย่างขึ้นมาแทน “ไม่แล้วค่ะ อรไม่จำเป็นต้องรอใครอีกแล้ว... แต่ว่าตอนนี้จะรอก็ได้ค่ะ รอเพื่อน” ผมได้แต่ทำหน้างงในคำพูดของเธอที่เอ่ยขึ้นมา “แล้วคุณหล่ะค๊ะ คุณลัน รอเพื่อนอีกหรือเปล่า..”เธอจงใจถามคำถามเดิมของผม “เอ่อครับ รอเพื่อนครับ “ผมก็ได้แต่ตอบเลี่ยง ๆ ไป ทั้งที่มีอีกหนึ่งเสียงในลำคอว่าเป็นการรอเป็นเพื่อนใครสักคนอย่างเคย “หรือค๊ะ..? อรเริ่มหิวแล้วสิ ไม่ทราบว่าคุณลันจะรอเพื่อนอีกนานไหมค๊ะ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่า” เธอชวนผมแบบไม่ทันตั้งตัว เอาแล้วสิแล้วผมจะหาเพื่อนคนไหนให้มาเป็นเพื่อนคนนั้นแทนที่ตัวเธอเองที่ผมบังอาจแอบอ้างมาใช้ในการรอคอย “เอ่อ ..เอ่อ คงไม่มาแล้วมั้งครับ”ผมทำเป็นมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเองแก้เขินไปเรื่อย ๆ  เธอเริ่มมองท่าทางผมอย่างคนรู้แกวผมอีกแล้ว สำหรับคนที่ชอบปิดบังความจริงในหัวใจอย่างผมแล้วถือว่าเป็นการเสียหน้าแบบเดิม ๆ  ที่ไม่น่าเกิดขึ้นมาอีกเลย ท่าทางเธอจะทราบแล้วว่าผู้ชายขี้อายคนนี้ต้องการอะไรจากเธอ “ถ้าเช่นนั้นให้เกียรติอรได้เลี้ยงข้าวคุณสักมื้อได้ไหมค๊ะ?”ผมได้แต่ทำหน้างง ๆ ขึ้นมาแทน ผมกลายเป็นคนสำคัญสำหรับเธอขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่  เธอถามย้ำอีกครั้ง ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับด้วยความรู้สึกประหลาดใจปนดีใจอย่างที่สุด เธอเหม่อมองผืนฟ้าที่ฝนลาไปไม่นานอย่างสงบก่อนจะเดินนำหน้าผมไป คราวนี้ผมได้มีโอกาสได้ใช้เส้นทางร่วมกับเธอมากกว่าความทรงจำเดิม ๆ แล้ว “รู้ไหมค๊ะ ว่าคุณทำให้อรชอบบรรยากาศฟ้าหลังฝนยามเย็นมากขึ้น .. มันเหมือนเสน่ห์ที่ทำให้อรต้องเฝ้ามองมันทุกครั้ง เป็นความอบอุ่นในใจที่อรไม่เคยได้รับรู้มาก่อนทั้งที่สัมผัสกับบรรยากาศนี้มาตลอด..”เธอเริ่มเอ่ยขึ้นมาเหมือนกำลังจะย้อนระลึกถึงอดีตที่ผมคุ้นเคยเสมอ “หรือครับ..”คราวนี้ผมก้าวทันเธอแล้ว เราเดินเคียงคู่กันไปอย่างช้า ๆ “ที่จริง..วันนั้น..”เธอเอ่ยขึ้นมาก่อนจะเงียบเสียงลงไปดื้อ ๆ “วันนั้น..”ผมกล่าวย้ำขึ้นมาแทนเธอเพราะอยากรู้ว่าวันไหน อาการเป็นห่วงเป็นใยของผมเริ่มออกหน้าออกตาอีกหน “วันนั้น วันที่อรได้เจอคุณลัน.. ที่จริงอรกำลังตัดสินใจด้วยการรอคอยค่ะ” “รอคอย”ผมกลายเป็นคนคอยย้ำคิดย้ำทำแทนเธอคนนั้นอย่างไม่ตั้งใจเสียแล้ว “รอที่จะตัดสินใจว่าจะไปเอาเด็กออก หรือ ไปฆ่าตัวตาย”เธอกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ทำให้ผมต้องตะลึงงัน “อะไรครับ.. ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”เธอไม่ตอบอะไรเพียงแต่ทำท่าลูบท้องตัวเองเบา ๆ เหมือนกับที่เคยทำมาก่อน เป็นอาการเดียวกับที่ผมตีความไปเองว่าเธอกำลังหิว “ถ้าไม่มีคุณลันในวันนั้น คงไม่มีอรในวันนี้ อรคงไม่มีโอกาสมาชื่นชมความงามของฟ้าหลังฝนยามเย็นอย่างนี้อีก”ผมหยุดเดินเปลี่ยนมาเป็นหยุดมองใบหน้าหญิงสาวที่ผมประทับใจคนนี้ เธอเองก็หยุดยืนมองผมกลับเช่นกันก่อนจะหยิบรูปถ่ายใบเล็ก ๆ จากกระเป๋าสตางค์มาให้ผมดู เป็นภาพเด็กชายวัยกำลังน่ารักน่าชัง อายุคงประมาณ 4-5 ขวบใบหน้าละม้ายเธอเหลือเกิน “น้องรันค่ะ ลูกอรเอง”เธอตั้งใจกระดกลิ้นออกเสียงตัวรอเรืออย่างชัดเจนเพื่อไม่ให้เหมือนกับชื่อของผม “เอ่อ เหรอครับ” ผมได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ  ทั้งที่หัวใจเริ่มฝ่อลงเมื่อรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้วจริง ๆ  แต่อย่างน้อยความรู้สึกที่ผมให้เธอไปก็ยังเหมือนเดิมเธอยังเป็นคนที่น่ารักสำหรับผมเสมอ ผมได้คำตอบของการได้แอบรักใครสักคนของผมแล้ว เป็นรักแบบบังเอิญที่ผมยอมจะเป็นเป็นฝ่ายแอบรักอย่างนี้ตลอดไป “ตอนที่อรเจอคุณ อรท้องอ่อน ๆ ได้สองเดือนแล้ว พ่อของเด็ก เอ่อคนที่อรรอหน่ะค่ะนัดกับอรไว้ว่าจะพาอรไปทำแท้ง แต่อรทำใจไม่ได้ที่จะทำลายเลือดเนื้อของตัวเองแม้ว่าเขาจะเกิดมาเพราะความไม่พร้อมของพ่อแม่ก็ตาม อรถึงได้ไปยืนรอที่นั่นไงค๊ะ รออย่างไม่มีจุดหมาย”เธอเล่าไปด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือขึ้น “คุณอร..”ผมได้แต่เรียกชื่อเธอออกไป..เป็นครั้งแรกที่ผมได้สร้างความคุ้นเคยกับเธออย่างใกล้ชิดขนาดนี้ “ไม่น่าเชื่อนะค๊ะ ในช่วงเวลาแบบนั้น อรจะได้เจอคนอย่างคุณ”ผมได้แต่ทำหน้าเศร้า ๆ เมื่อได้รับรู้เรื่องราวนี้ และรู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนที่ไปรบกวนกับชีวิตส่วนตัวของเธอจริง ๆ ผมคงเป็นอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอต้องลำบากใจแน่ ๆ “คนที่ไม่น่าไว้วางใจอย่างผมหรือครับ”เธอรีบส่ายหน้าในทันที “ไม่ค่ะคุณลัน... ช่วงเวลาตรงนั้นมีค่ากับอรมาก คุณทำให้อรได้เห็นถึงคุณค่าของความห่วงใยที่ไม่มีพรมแดนแห่งความแปลกหน้ามาขวางกั้น คุณลันทำให้อรได้รับรู้ว่ายังมีใครอีกหลายคนที่ห่วงใยอร เหมือนกับที่อรเองต้องห่วงใยเจ้าตัวน้อยแทนที่จะทำลายเขา..”หญิงสาวหยิบรูปน้องรันลูกของเธอเองกลับคืนมาจากมือที่แข็งทื่อของผม “เขาถึงได้ถือกำเนิดขึ้นมาเพราะความรักของอร แม้ว่าพ่อของเขาจะไม่ต้องการและจากไปอรไปตั้งแต่วันนั้นเลยก็ตาม แต่อรก็มีกำลังใจนะค๊ะ จากทั้งพ่อและแม่อรเอง ท่านไม่ว่ากล่าวอะไรเลย และจากคุณ..คุณลัน”เธอเปลี่ยนมาจับจ้องใบหน้าผมอีกหนอย่างคนที่กำลังคิดถึงสหายที่ห่างไกลกันไปนาน “ผมแค่..เอ่อ ชวนคุณคุยเท่านั้น..”ผมได้แต่ถอยร่างตัวเองออกห่างจากเธอสักครึ่งก้าวเพราะรู้ว่าตัวเองคงไม่มีค่าพอให้เธอต้องมาชื่นชมขนาดนั้น ผมก็แค่คน ๆ หนึ่งที่ประทับใจและแอบหลงรักในตัวเธอเท่านั้น เธอคงทราบแล้วว่าที่ผมทำไปอย่างนั้นเพราะอะไรกันมันเพื่อตัวผมเองไม่ใช่เพื่อตัวเธอ “คุณลัน... กำลังใจเป็นสิ่งที่หายากเวลาที่เรากำลังท้อแท้ใจและสับสน บางครั้งการที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนคงเป็นสิ่งที่ดี เพราะมันไม่มีกำแพงไหนมาขวางกั้นนอกจากกำแพงแห่งความคุ้นเคยเท่านั้น กับเพื่อน ๆ อรไม่อยากเล่าเรื่องพวกนี้ให้พวกเขาฟังเลย เพราะถ้าพวกเขารู้คงอยากให้อรทำอย่างที่พ่อของเด็กต้องการ อนาคตของอรต้องหมดไปเพราะชีวิตที่กำลังจะถือกำเนิดนี้..การที่อรได้เจอคุณมันทำให้อรได้ตัดสินใจถนอมสิ่งที่อรรักที่สุดและเวลาก็ทำให้อรได้รู้แล้วว่าอรตัดสินใจไม่ผิดเลย คุณทำให้อรได้รับรู้ถึงความสุขของฟ้าหลังฝนยามเย็นจริง ๆ สิ่งที่อรทำได้ตอนนั้นคือรอให้แสงดาวส่องประกายบนท้องฟ้ามืดนั้น อย่างน้อยแสงนั้นนั่นก็เป็นแสงสว่างบนความมืดที่สวยที่สุด”อรพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นที่สุด ผมเองก็ได้แต่ยืนนิ่งฟังเรื่องราวที่เธอเล่าอย่างตั้งใจ ผมได้สร้างกุศลที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่รู้ตัวเองขึ้นมา เป็นเรื่องราวของความรักที่ผมต้องจดจำมันไปอีกนาน “คุณอรต้องมีกำลังใจเพื่อจะเดินต่อไปนะครับ ” ผมพยายามเอ่ยให้กำลังใจเธออีกครั้ง เหมือนกับว่าเธออยากจะฟังในทุกคำพูดที่ผมเอ่ยออกไปราวกับเป็นสิ่งที่มีค่าและเตือนสติเธอได้เสมอ “ค่ะ เพื่อน้องรัน “เธอเก็บรูปใบเล็ก ๆ นั้นลงในกระเป๋าสตางค์ของเธอเอง เธอส่งยิ้มให้ผมพร้อมกับบอกว่าเธออยากให้ลูกเธอมองโลกในแง่ดีอย่างผม เปิดใจรับอะไรง่าย ๆ อย่างผมและหวังดีกับคนทุกคนอย่างผม ชื่อรันคือการก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเธอก็อยากให้เขาเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ผมได้แต่สะท้อนใจว่าผ่านเวลานี้ไปผมจะได้กลับมาเจอเธออีกไหม หรือต้องรอให้กาลเวลาตัดสินใจให้เหตุการณ์นี้ซ้ำรอยขึ้นมาอีกหน ผมลอบมองนัยน์ตาของอรอีกครั้ง คราวนี้ผมกลับพบคำตอบบางอย่างที่ทำให้ผมได้มั่นใจขึ้นว่าถึงเวลาที่ต้องเอาหัวใจที่เคยแอบรักใครสักคนมารักใครใหม่อีกหนได้แล้วจริง ๆ นับจากวันนั้นเป็นต้นมา ผมไม่ต้องมีความรู้สึกเหงา ๆ เวลาที่มองฟ้าหลังฝนยามเย็นอีกแล้วมีใครอีกคนที่พร้อมจะมาร่วมชื่นชมความงามนั้น และเธอก็สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนมองภาพนั้นตลอดไปตราบนานเท่านาน จากคนที่หวังที่จะรักใครใหม่อีกครั้ง จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 11 ก.ค. 47 15:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดีใจด้วยนะคะ   ในที่สุดเรื่องก้อจบลงด้วยดี จากคุณ : Z@_leng - [ 11 ก.ค. 47 18:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยาวอ่านอิ่ม อ่านแล้วอึ้ง ๆ ไงบอกไม่ถูก รัน วิ่งก้าวไปข้างหน้า ชอบชื่อ อัสลัน จริง ๆ ลัน ลัน ล๊า   (ขอยืมมุขเฉลิมไทยมาสักหน่อย) หม่ำอิ่มเริ่มอารมณ์ดี คนเราคนไม่มีวันรู้หรอกเนอะ ว่าใครที่เราสวน และหยิบยื่นไมตรีเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ อาจกลายเป็นสายใยที่ดึงชีวิตเขาให้รอดต่อไปได้ เหตุบังเอิญนำสิ่งมหัศจรรย์มาได้เสมอ ฉะนั้น เอ เอ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าใจร้ายแม้กับคนแปลกหน้าหรือเปล่า อาจเป็นนางฟ้าแปลงร่างมา แง๊วววว อิ่มมากเริ่มเพ้อเจ้อ แหะ แหะ ขออภัยคับ อะแฮ้ม อะแฮ้ม ขอ นุญาต ในชั่วโมงภาษาไทย.............................. ขอตีมือสิบหน ส่งคัดไทยอีก 100 จบ คะ  ไม่ต้อง มีไม้ตรี นะขอรับ  อุอุ น่ะ  ไม่ต้องมี ห. นำ เช่นกันขอรับ ล่ะ  ไม่ต้อง ห. นำ  เช่นกันขอรับ ลัน ลัน ล๊า   วันหลังยืมชื่อ "อัสลัน"  ไปเป็นพระเอกบ้างนะคับ จากคุณ : จันทร์จ๋า ณ ดาวเสาร์ - [ 11 ก.ค. 47 19:52:38 A:202.59.243.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียดายที่คะมีไม้ตรีหมดเลยค่ะ เสียอารมณ์เวลาอ่านไปพอดูเชียว จากคุณ : scottie - [ 11 ก.ค. 47 23:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 12 ก.ค. 47 03:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^_____________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 12 ก.ค. 47 06:02:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โดนตีมืออีกแล้ว :) ครับคราวต่อไปจะระวังให้มากกว่านี้ กลัวที่สุดคืออรรถรสของคนอ่านนี่แหละไม่อยากให้เสียไปจริง ๆ พี่จันทร์จ๋า...ณ ดาวเสาร์ ในที่สุดก็มีวงโคจรมาทักทายกันอีกครั้งแล้วก็โดนตีมืออีกจนได้ :P ครับจะบอกเจ้าของชื่อให้เขาทราบนะครับว่าพี่อยากใช้ชื่อนี้ ท่าทางเจ้าตัวคงปลื้มทีเดียว พี่อัสลันเป็นคนไทยมุสลิมครับ ยินยอมให้ผมใช้ชื่อโดยดีแกมบังคับยืมเล็กน้อย พี่เขาก็ไม่ว่าอะไรได้แต่ยิ้มแบบอาย ๆ คล้าย ๆ แบบในเรื่องนั่นเอง ส่วนเหตุการณ์นี่ไม่ใช่เรื่องของพี่เขาจริง ๆ นะครับ...เดี๋ยวเจ้าของชื่อจะมาตีมือเจ้าของเรื่องอีกคน ขอบคุณสำหรับรอยลักยิ้มที่ริมฝีปากไอคอนของทุกท่านนะครับ จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 12 ก.ค. 47 07:48:58 ]