ตอนที่ 9 [ เส้นทางสองดวงใจ ]

“เพราะเจ้า !!!! วาเล…!!!”
เสียงตะโกนว่าของฟาแลสกึกก้องไปยังทั่วทางเดินที่ทอดยาว

แพทย์หลวงที่ถูกตามตัวในยามค่ำคืนอย่างเร่งด่วนเข้ามารักษาอาการของผู้เป็นองค์หญิง ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องถูกกันตัวไม่ให้เขาไปยุ่งย่าม ไม่เว้นแม้กระทั่งองครักษ์หรือกษัตริย์ จนจวบรุ่งเช้า

“เจ้าคุ้มครองโซฟิเลียยังไง!!!!” ฟาแลสที่ขณะนี้กำลังเลือดขึ้นหน้า เขาอุตส่าห์วางใจว่าโซฟิเลียจะไม่เป็นอะไรถ้ามีองครักษ์แบบนี้
“เจ้าตามมันไปทำไม!!! ถ้าเจ้าไม่ตามมันและไม่ขังโซฟิเลียไว้ น้องข้าคงไม่หมดสติขนาดนี้!!!”

วาเลเงียบ…สำนึกผิด ตอนนี้คิดแต่เรื่องของโซฟิเลียจะเป็นเช่นไร เป็นเพราะเขา…

ทำไมต้องรู้สึกห่วงขนาดนี้ด้วยราวกับนางเป็นคนสำคัญที่มิอาจขาดได้

“ใจเย็นๆก่อน ท่านฟาแลส โซฟิเลียต้องปลอดภัยแน่….” พระนางซิลเวีย ผู้เป็นราชินีเอ่ยปรามเมื่อเห็นผู้เป็นกษัตริย์กำลังควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

“ซิลเวีย….!” ฟาแลสดุซิลเวียที่เข้ามาขัดจังหวะ ตอนนี้ให้เขาใจเย็นได้อย่างไรเมื่อผู้เป็นน้องอาการหนักถึงขนาดนั้น

กลุ่มคนสูงศักดิ์ที่ยืนรอผลอาการของผู้เป็นองค์หญิงอยู่ด้านนอกประตูบานใหญ่ ซึ่งด้านในหมอหลวงได้กำลังทำแผลและร่ายเวทย์รักษาโซฟิเลียกันอย่างเต็มที่

รอ….ดูแล้วบรรยากาศนอกห้องจะตึงเครียดกว่าในห้องเสียอีก
โซฟิเลียยังไม่ฟื้นหลังจากผ่านไปชั่วข้ามคืน

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก ตามมาด้วยคณะแพทย์หลวงประจำพระองค์

“เป็นอย่างไรบ้าง…ท่านหมอ ?” ฟาแลสกับวาเลเอ่ยถามพร้อมกัน พระนางซิลเวียที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ถึงกับชะงักฉุกใจคิด..ทำไมวาเลองครักษ์หน้าใหม่ผู้นี้ถึงเป็นห่วงโซฟิเลียขนาดนี้ราวกับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไม่ใช่ธรรมดา…

“ทรงปลอดภัยดีแล้วเพค่ะ ตอนนี้องค์หญิงทรงเสวยยาอยู่เพค่ะ..” ว่าแล้วคณะหมอหลวงก็ผงกหัวกราบทูลลาไป
ฟาแลสยิ้มด้วยความปลื้มปิติยินดี ลืมความโกรธชั่วครู่ที่เพิ่งผ่านมาไปหมดสิ้น

“โซฟิเลีย…” ผู้เป็นพี่ร้องทักผู้เป็นน้องที่กำลังดื่มยาที่หมอจัดไว้ให้
“อ้าว…ท่านพี่ชาย เป็นห่วงข้าด้วยหรอเนี่ย” โซฟิเลียยิ้ม ลืมตาก็อ้าปากเชียวนะน้องคนนี้

ฟาแลสมองผู้เป็นน้องด้วยความเอ็นดูสายสัมพันธ์ทางสายโลหิต น้องคนนี้เป็นคนที่มีความสำคัญ…

“ข้าเกือบลืมไปถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้เจ้าต้องบาดเจ็บถึงเพียงนี้…” ฟาแลสความจำดี ยังไม่ลืม หันหน้ามองมายังวาเล “เจ้าจะต้องได้รับโทษสถานหนัก วาเล ทหาร! จับกุมองครักษ์ผู้นี้ไว้!!!”

“เดี๋ยว!!!” เสียงร้องห้ามของโซฟิเลีย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยวาเลไม่ได้ทำร้ายเธอเสียหน่อยทำไมท่านพี่ถึงสั่งโทษตาองครักษ์ทื่อๆคนนี้

กลุ่มทหารชะงักไม่รู้ว่าจะทำตามคำสั่งของผู้ใดดี

“ทำไม ? โซฟิเลีย…” ฟาแลสถาม
ใครจะให้จับอาวุธยุทโธปกรณ์ของเธอที่เพิ่งหามาได้ใหม่ๆ แถมยังไม่เคยได้ใช้เลยเล่า

จะมากไปแล้วนะ….
“วาเลทำอะไรผิดท่านพี่…? ท่านจะสั่งโทษเขาข้อหาอะไร”โซฟิเลียย้อนถาม

“ก็ทำให้เจ้าอยู่ในสภาพแบบในตอนนี้ไง!” ฟาแลสเริ่ม อารมณ์ขึ้น
“ใครว่า! เขาไม่ได้ทำ! หากแต่มันจะช่วยข้าให้มีชีวิตรอดถึงในตอนนี้ต่างหาก!” โซฟิเลียเริ่มขึ้นเสียง แต่ตอนนี้ยังคงตะเบงเสียงได้ไม่มากเหมือนเมื่อก่อนเป็นเพราะบาดแผลที่อยู่บริเวณเอวบางนั่น
ใครหน้าไหนห๊า!…..ที่จะมาแย่งอาวุธยุทโธปกรณ์ที่จะใช้ถล่มเลอาร์ของเธอ

คำตอบของผู้เป็นองค์หญิงที่ปกป้ององครักษ์อย่างเต็มที่ทำให้พระนางเพิ่มทวีคูณ(เอา! แถมบวก ลบ หารให้อีก…) สงสัยเป็นเท่าตัว
โซฟิเลียกับวาเลมีควาสัมพันธ์เหนือกว่าที่เธอรู้เป็นแน่

ท่าทางพระนางซิลเวียจะคิดไปไกล…ระหว่างโซฟิเลียกับวาเลไม่ได้มีอะไรอย่างที่เธอคิดซะลึกขนาดนั้น แต่เป็นเพียงแค่ ผู้ร่วมอุดมการณ์ถล่มเลอาร์เท่านั้นเอง ในตอนนี้(เท่านั้น)นะ….

ในที่สุดฟาแลสก็ยอมปล่อยวาเลไป….เถียงไม่ขึ้นจริงๆ น้องคนนี้ แล้วปล่อยให้ทิ้งให้ทั้งคู่อยู่ตามลำพังเฉกเช่นองครักษ์และองค์หญิงดังเดิม

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ?” คำถามที่เอ่ยออกมาหลังเงียบไปนาน
ไม่มีคำตอบ…โซฟิเลียขว้างหมอนหนุนนอนไปปะทะโดนหน้าวาเลโดยที่ผู้เป็นเป้ายังไม่ทันตั้งตัว

แน่ะ…เจ็บหนักขนาดนี้ยังมีแรงขว้างหมอนอีก..แสบจริง
“เจ็บ….นะสิ” โซฟิเลียกุมที่สีข้างที่เอวบาง
“เจ็บแล้วยังแผลงฤทธิ์อีกแน่ะ..” วาเลดุแบบหยอกๆ
“ก็เพราะ*ตัวประหลาดนั่นแท้ๆ….” โซฟิเลียหมายถึงร่างแฝงภูตรับใช้ของผู้เป็นศัตรูที่ยังซ่อนเร้นอยู่ใน(หลืบ)มุมมืด

“เรื่องนั้นนะ…ข้าว่ามันยังคงไม่จบเช่นนี้เป็นแน่” วาเลวิเคราะห์ “เจ้าต้องระวังให้มากกว่านี้มัน…กล้าบุกมาถึงห้องนอนเจ้าข้าว่า…ไม่ธรรมดา”

“ไม่ใช่เพราะใคร……บกพร่องในหน้าที่รึ” โซฟิเลียลากเสียงสูงยาวกลางประโยค ทำให้ผู้เป็นองครักษ์ถึงกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ถ้าองค์หญิงไม่พอใจ ข้าก็จะให้ท่านฟา*ฟหาองครักษ์คนใหม่ให้ก็ได้” วาเลพูดเชิงประชดเล็กน้อย
“ไม่ได้!..” โซฟิเลียบอกปฏิเสธทำให้ผู้ที่ได้รับคำตอบเริ่มชื้นใจขึ้นมาบ้าง “ไม่ได้เด็ดขาด! ท่านเป็นอาวุธยุทโธปกรณ์ที่สำคัญในการถล่ม…เอ้ย!..ไม่ใช่..ป่วนเลอาร์ของข้า”

เออ….ข้าก็สำคัญสำหรับเจ้าเพียงแค่นี้ใช่ไหม….

เป็นไรอีกเนี่ย….ดื้อชะมัด เดาใจไม่ถูกเลย…..วาเล
ฮึ้ย! ท่าทางหยิ่งๆ เย็นๆ แบบนี้น่าโมโหชะมัด

“อีตาบ้า!…” โซฟิเลียขว้างหมอนอีกใบส่งไปอีกเป็นของกำนัลอีกรอบ

โอย…ออกแรงเขวี่ยงแรงไปหน่อย โซฟิเลียกุมที่สีข้างเอวบาง
แหงะ!..ทรงตัวไม่อยู่ โซฟิเลียออกแรงเขวี่ยงหมอนมากไป ตัวมันก็เลยโอนตามไปด้วย…..

เจ็บแหง…ตกจากเตียงแบบนี้
โซฟิเลียหลับตาปี๋…เจ็บแน่ๆ

เงียบ……ไม่ยักจะเจ็บแฮะโซฟิเลียรู้สึกอย่างนั้น
แต่กลับรู้สึกอบอุ่นชอบกล….? โซฟิเลียค่อยๆเปิดตา

ใบหน้าของผู้เป็นองครักษ์ลอยอยู่เหนือหัวของโซฟิเลีย…..อ้อมแขนที่รอบรัดเอวบางอย่างแผ่วเบาเพื่อมิให้ร่างของผู้เป็นองค์หญิงกระแทกสู่พื้น
“เจ็บแผลไหม?..” น้ำเสียงทุ้มถามอย่างนุ่มนวล
ไม่มีเสียงตอบจากโซฟิเลีย เว้นเสียแต่…หน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ…ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองผู้เป็นองครักษ์ราวกับหาใช่คนรู้จักไม่…

“อะ..โทษที” ผู้เป็นองครักษ์วางร่างบางของผู้เป็นองค์หญิงอย่างแผ่วเบาบนเตียงนุ่มตามเดิม

หน้าของวาเลเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อไม่แพ้กับโซฟิเลียเช่นกัน แต่ตอนนี้โซฟิเลียกับหาสนใจไม่… ได้แต่จ้องมองผ้าปูที่นอน มือกำผ้าปูที่นอนซะแน่น

เสียงของหัวใจเต้นโครมคราม ฉุดไม่อยู่*่ไม่กลับแล้ว
ความรู้สึกร้อนผ่าวนี้คืออะไร…?

(โปรดติดตามตอนต่อไป).....