"บนดาวดวงหนึ่งที่เย็นชืด ซึ่งชื่อว่าโลก”

ณ เวลาหนึ่งจะมีสักกี่คนหนอ ทั่วทุกมุมโลก ที่เหนื่อยหน่ายกับชีวิต อาจกำลังนอนกระสับกระส่าย ในห้องอันหรูหรา
หรือ อยู่ตามลำพัง ในชายหาด มีคลื่นซัดสาด ยามค่ำคืน ณ ราตรีกาลนั้น

โลกทั้งโลกสำหรับเขาคงมืดมน เหลียวมองรอบกายคงไม่มีใคร เข้าใจ เขาไม่อยากจะคิดถึงใคร เพราะ
แม้จะมีคนมากเพียงใด เขาก็รู้สึกเหว่ว้า

"เขาคิดว่าปัญหาของเขา ไม่มีใครแก้ได้ มันเป็นสิ่งซึ่งยากที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา
แม้ว่าครั้งที่แล้วจะเคยเจอ แล้วคิดแบบนี้มาแล้ว
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม"

************************

ดาวทั่วจักรวาล กำลังหมุนไปตามครรลองของมัน
โดยไม่ใส่ใจสักนิดกับ มนุษย์คนหนึ่ง และมนุษย์อีกหลายคน ที่กำลังกลุ้มใจอยู่ ตามซอกซอยต่างๆ ทั่วทุกมุมโลก ทุกทวีป และอาจจะในอีกหลายดวงดาราซึ่งมีสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดพอจะมีความทุกข์อาศัยอยู่
ทุกสิ่งรอบกายเงียบ เขาตกอยู่ในภวังค์ กับภาวะสับสน เครียด ที่เกิดขึ้นในใจ...ลืมเลือนทุกสิ่งสิ้นไป

มือน้อยๆที่นุ่มนวล ได้แตะไปบนบ่าของเขา อย่างอ่อนโยน ทะนุถนอม และหวังดี
เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนนั้น จึงตื่นขึ้นจากภวังค์
แสงสว่างได้ผุดขึ้นในใจเล็กน้อย จากสัมผัสอันหวังดีนั้น แต่แล้วก็ดับวูบไป
โลกนี้มืดสนิทสำหรับเขาแล้ว 6000 พันล้านคน ไม่มีสักคนที่จะช่วยเขาได้ หรือแม้แต่เข้าใจในความทุกข์ทมของเขา
(มือน้อยหรือจะปัดเป่าทุกข์ ? มือน้อยไม่อาจมีสมองอันใหญ่โต พอจะเข้าใจเขาได้)
มือน้อยๆยังคงวางอยู่บนไหล่นั้น เหมือนจะถ่ายความรัก ความรู้สึกดีที่มีให้ ไปบนร่างที่กำลังทุกข์ทมนั้น
ไม่มีเสียงอันใด ในความเงียบนั้น

ในความมืดสลัว เลือนราง
เขาและเธอต่างเห็นหน้ากันเพียงแสงจันทร์ส่องมา แต่ก็เพียงพอที่จะเห็นรอยยิ้มอันอบอุ่น สดชื่น บนใบหน้าของเธอ
เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย และรู้สึกขอบคุณเธอ
แม้ว่ายังมีปัญหาอีกมาก แต่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่รักและหวังดีอยู่
รอยยิ้มอาจไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก แต่ความเข้าอกเข้าใจและสายสัมพันธ์ ที่สื่อถึงกันได้ปลอบโยนความทุกข์ระทมนั้น
ทั้งเธอและเขามองหน้ากัน ด้วยรอยยิ้ม ที่เข้าใจ ผูกพัน และที่สำคัญ รู้สึกดีต่อกัน เหมือนกับว่า เคยผ่านวันเวลาดีๆ ทุกข์สุข มาร่วมกัน หลายร้อยหลายพันชาติ
จะเคยเป็น soul mate กันมาหรือไม่ คงไม่สำคัญ

รอยยิ้ม ยังคงอยู่ ณ ปัจจุบันขณะ

**********************

แต่แล้วเขาก็กลับไปเศร้า อีก
เพราะปัญหาครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
แต่เธอยังคงยิ้ม ด้วยแววตาแห่งรัก

สายลมเย็นๆริมชายหาด ได้พัดไปทั่วบริเวณ สัมผัสไปที่หัวใจของทั้งสอง
ท่ามกลางความมืดนั้น
ได้เกิดความร้อนขึ้นล้อมรอบเขาทั้งสอง มือน้อยๆค่อยๆวางไปบนไหล่ของเขา ทีละมือ ทีละมือ
กลางหลังค่อยๆถูกสัมผัส...รอบคอ แขน ขา

หญิงชายหลายต่อหลายคน ได้มาโอบล้อมทั้งเขาและเธอไว้ ส่งรอยยิ้ม และความหวังดีมาเป็นเกราะคุ้มกันเขาไว้
รอยยิ้มของเธอทั้งหลาย ได้ส่องนำทาง เป็นนาวาให้กับเขาแล้ว
ความอบอุ่นที่รู้สึกได้ แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณรอบๆนั้น
ในวงกลมแห่งมิตรภาพ

ยังคงไม่มีเสียงใดๆ นอกจากเสียงคลื่นซัดสาด
แสงจันทร์ได้ส่องให้เห็นใบหน้าแต่เพียงลางๆ แต่ก็รับรู้ได้ถึงรอยยิ้ม
ใบหน้าที่เห็นเพียงลางๆนั้น ช่างงามนัก

ในช่วงเวลานั้น ทุกคนรู้สึกเหมือนหลอมกลืนเข้าด้วยกัน
ต่างลืมไปว่า ตนเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ต้อยต่ำ ถูกชะตากรรมกลั่นแกล้ง
เขา เธอ ฉัน ผม คุณ ต่างสัมผัสได้ถึงความสงบสุข ในวงล้อมแห่งมิตรภาพนั้น
ทุกคนต่างเงียบงัน

แสงดาวค่อยๆระยิบระยับ บนท้องฟ้า ดาวผุดขึ้นมาทำหน้าที่ทีละดวง ทีละดวง จนสว่างไสว
ใบหน้าที่มีรอยยิ้ม เริ่มเห็นกันชัดขึ้นๆ... และแล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนดวงใจทุกดวง

**************************

เขายืนขึ้น
"ไป เราไปนอนกันเถิด (หยาดน้ำตาเอ่อคลอ ทั้งปลื้มปิติและทุกข์โศกเคล้าคลอ)
เอ๊ะ หรือไปหาที่นั่งคุยกัน ท่ามกลางแสงดาวดี” (แววตาเริ่มสดใส รอยยิ้มจึงเต็มเปี่ยม)

ทุกเสียงตอบรับขึ้นพร้อมกัน
"อย่าสิ้นหวังเลย เพื่อนเอ๋ย"
"จะไปไหน ก็ไปกัน ขอเพียงมีพวกเรา เคียงข้างกัน"

ลานหน้าห้องนอนชายนั้นได้สว่างไสวไปด้วยหลอดนีออน...ท่ามกลางเปลวไฟแห่งมิตรภาพในใจทุกผู้คน
เสียงหัวเราะหยอกล้อ ไม่ดังไม่เบา แต่ประสานสอดคล้อง...ใต้บรรยากาศแห่งดารา
รอยยิ้มเอิบอาบทั่วทุกใบหน้า
ยิ้มเถิด เพราะรอยยิ้มของเธอช่างงามเหลือ

****************************************

บทส่งท้าย

คงไม่สำคัญว่า “เรื่องนี้ จะบังเกิดขึ้นที่ใด”
จะเป็น “ความทุกข์ลึกล้ำ” หรือ เพียงแค่ “ทุกข์ที่คร่ำครวญไปเอง”
ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง หรือเรื่องแต่ง(โกหก)
1 คน หรือ 6000 ล้าน

“เมื่อค่ำคืนนั้น” ได้เวียนมาเยือนคุณ
ผมอยากให้คุณนำ “เรื่องแต่ง/เรื่องจริง” นี้มาอ่านอีกครั้งหนึ่ง (อ่านดังๆ)
หวังแต่เพียงว่า “เรื่องโกหก” นี้จะปลอบประโลมคุณได้บ้าง
แต่ผมจะลิงโลดยิ่ง ถ้า...
“ค่ำคืน (อันแสนเศร้า)นั้น เรื่องแต่งนี้ ได้ปรากฏกลายเป็นเรื่องจริง”


โดย ฟ้าหลังฝน
Bloomsburyman@hotmail.com