ความคิดเห็นที่ 1 ณ ห้องประชุมศูนย์บัญชาการหน่วยรักษาความมั่นคงพลเมืองแห่งประเทศไทย หลังจากที่หัวหน้าหน่วยมนุษย์ยนต์รายงานการสละฐาน ณ จุดปะทะที่ 7 ต่อหัวหน้าหน่วยรักษาความมั่นคงฯแล้ว หัวหน้าของทุกหน่วยงานก็ถูกเรียกประชุมด่วน ณ ห้องประชุมศูนย์บัญชาการแห่งนี้ “จากการประมวลสถานการณ์ของเราในตอนนี้ ผมว่าถึงเวลาที่เราควรเปิดเผยข้อมูลและความจริงทั้งหมดให้พลเมืองของเรารับรู้ได้แล้ว” นายมานพหัวหน้าหน่วยรักษาความมั่นคงฯวัยกลางคนกล่าว “ถ้าทำอย่างนั้นพลเมืองของเราจะแตกตื่นกันหมดนะครับท่าน” หัวหน้าหน่วยมนุษย์ยนต์ออกความเห็น “แต่คุณต้องเข้าใจว่าเราไม่สามารถปิดบังพวกเขาได้อีกแล้วนะ” ชายวัยกลางคนพูด “คุณก็รู้ว่าเราเสียฐานของเราไปสองฐานแล้วในระยะเวลาไม่กี่เดือน แล้วฐานที่เหลืออีกหกแห่งนั้นหละคุณคิดว่าเราจะรักษาไว้ได้นานขนาดไหน” หัวหน้าหน่วยมนุษย์ยนต์ก้มหน้าแล้วค่อย ๆ เอนหลังพิงพนักพิง เขารู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ไม่ได้พูดเพื่อแสดงความห่วงใยพลเมืองอย่างเดียว ทว่ามันคือการตำหนิการทำงานที่ไร้ประสิทธิภาพของเขาไปในตัวอีกด้วย จริงอยู่ฐาน ณ บริเวณจุดปะทะที่ 3 ที่พึ่งเสียไปก่อนหน้านี้ตัวเขาไม่ได้เป็นผู้ลงไปสั่งการด้วยตัวเองก็ตาม แต่ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าหน่วยที่มีหน้าที่โดยตรงที่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว เขาจึงคิดว่าการทำงานของเขานั้นล้มเหลวลงอย่างสิ้นเชิงสองครั้งสองครา จุดปะทะเขต 3 และเขต 7 นั้นตั้งอยู่ตรงข้ามกันคือตะวันออกและตะวันตกซึ่งทั้งสองจุดนี้เป็นจุดที่สำคัญต่อความอยู่รอดของพลเมืองในประเทศทั้งหมด เพราะฐานทั้งสองตั้งอยู่ทางเข้าก่อนจะถึงจุดเขื่อมต่อเขต “หน่วยบริโภคพลเมือง” ซึ่งถือว่าเป็นแหล่งเพาะปลูกอาหารเลี้ยงคนทั้งประเทศเลยทีเดียว “หน่วยบริโภคพลเมือง” นั้นมีอาณาเขตกว้างใหญ่หลายสิบกิโลเมตร เขตนี้ก็เหมือนกับเขตเมืองคือถูกครอบไว้ด้วยแก้วขนาดใหญ่และหนาหลายเมตร พืชที่เพาะปลูกในเขตนี้ทุกต้นล้วนแต่ผ่านกรรมวิธีทางด้านพันธุวิศวกรรมโดยการตัดยีนของสัตว์ผสมเข้ากับพืชซึ่งเป็นนวัตกรรมทางเทคโนโลยีชีวภาพและพันธุวิศวกรรมขั้นสูงสุดที่พึ่งค้นพบเมื่อร้อยกว่าปีก่อนที่สัตว์ต่าง ๆ เหล่านั้นจะสูญพันธุ์ไป ผลของพืชแต่ละต้นจะให้รสชาติและสารอาหารเท่ากับสัตว์แต่ละชนิดที่มียีนเข้าไปผสมไม่ว่าจะเป็น เป็ด ไก่ หมู หรือเนื้อวัว ทว่าเพื่อรักษาความสมดุลระหว่างทรัพยากรกับพลเมืองให้ได้นั้น บรรดานักวิทยาศาสตร์จึงเอาผลของพืชเหล่านี้ไปผ่านวิธีการสกัดเอาเฉพาะสารอาหารที่จำเป็นต่อมนุษย์เท่านั้นแล้วบรรจุให้อยู่ในรูปของเม็ดแคปซูน ทุกคนในประเทศจึงไม่มีโอกาสได้รับรู้ว่ารสชาตที่แท้จริงของสิ่งที่ตัวเองกินไปนั้นเป็นอย่างไร “ผมว่าพวกมันฉลาดมากที่เข้าโจมตีฐานทั้งสองแห่งของเรา และผมก็เชื่อแน่ว่าฐานต่อไปที่มันเตรียมจะโจมตีนั้นก็คือฐานที่ 4 , 5 และ 6 เพราะฐานทั้งสามนี้อยู่ใกล้จุดเชื่อมของเขตโรงงานไฟฟ้า น้ำ และอ๊อกซิเจน” หัวหน้าหน่วยมนุษย์ยนต์ออกความเห็น “ผมก็คิดเช่นเดียวกับคุณนั้นแหละ ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังพยายามตัดแขนตัดขาพวกเราอยู่” ชายวัยกลางคนกล่าว “ผมว่าคุณควรรีบผลิตพวกแอนดรอย์เพิ่มมากกว่านี้ได้แล้วนะ” หัวหน้าหน่วยมนุษย์ยนต์ครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนตอบ “ถึงอย่างไรผมก็ว่าคงไม่พอและเปล่าประโยชน์ เพราะเท่าที่ผมดูการต่อสู้ของพวกเราแล้ว พวกกลายพันธุ์ตัวเดียวมันสามารถทำลายแอนดอรอย์ได้ถึงหกเจ็ดตัวเลยทีเดียว” “เออ ดิฉันขอพูดอะไรหน่อยได้ไหมค่ะ” หัวหน้าหน่วยควบคุมทรัพยากรนามสุมิตราเอ่ยขึ้น ทุกคนในห้องประชุมพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต “ดิฉันว่าสิ่งที่พวกเราควรจะรับรู้ไว้ในขณะนี้คือ ทรัพยากรของเราที่มีอยู่นี้ใกล้จะหมดแล้ว” หญิงสาวหยุดพูดนิดหนึ่งพลางกวาดสายตามองใบหน้าของทุกคนที่ตอนนี้ต่างก็มีแวววิตกกังวลอย่างชัดเจนก่อนจะพูดต่อ “ทรัพยากรที่เรามีอยู่ในขณะนี้สามารถช่วยให้เรามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่เกินร้อยปีเท่านั้นเอง ถ้าคุณคิดจะผลิตแอนดรอย์เพิ่มขึ้น นั้นหมายความว่าเราจะต้องดึงเอาทัพยากรจากส่วนอื่นมาใช้ ซึ่งจะทำให้การมีชีวิตอยู่ของเราน้อยลงไปอีกมาก และที่สำคัญเราจะต้องงดจ่ายพลังงานให้กับเครื่องฟอกอากาศและเครื่องผลิตอ๊อกซิเจนที่เราติดตั้งไว้นอกเมืองนี้หลายร้อยแห่งไป และมันก็ขัดกับสัญญาที่เราทำไว้กับประเทศต่าง ๆ อีกด้วย ถ้าเรางดจ่ายพลังงานส่วนนั้น” พูดจบเธอก็สังเกตเห็นสีหน้าของทุกคนเคร่งเครียดหนักขึ้นไปอีก ผลจากการทำมหาสงครามหลายร้อยปีก่อนทำให้พื้นที่ของโลกทุกแห่งปกคลุมไปด้วยสารพิษต่าง ๆ ประเทศที่เหลือรอดจากมหาสงครามในครั้งนั้นจึงต้องทำสัญญาร่วมกันโดยให้ทุกประเทศติดตั้งเครื่องฟอกอากาศและเครื่องผลิตก๊าชอ๊อกซิเจน เพื่อเร่งกำจัดมลพิษทั้งหมดโลกจะได้กลับสู่สภาพเดิมเร็วขึ้น โดยไม่จำเป็นต้องรอให้โลกรักษาตัวเองเพราะนั้นหมายถึงจะต้องใช้เวลานานหลายร้อยหรือหลายพันปี ทว่าโครงการนี้ก็พึ่งจะเริ่มขึ้นไม่กี่ร้อยปีมานี้เอง มลพิษในอากาศจึงถูกกำจัดไปไม่มากนักและกว่าจะสำเร็จก็ต้องกินเวลาอีกหลายร้อยปีเช่นกัน เมื่อถึงเวลานั้นแหละทุกประเทศก็ไม่จำเป็นจะต้องสร้างโดมแก้วไว้เพื่อกั้นมลพิษจากภายนอกอีกต่อไป เมืองภายใต้แก้วครอบนี้พลเมืองทุกคนจะต้องตกอยู่ภายใต้กฏระเบียบที่เคร่งครัดตั้งแต่เกิดจนตาย โดยหลังจากเกิดแล้วทุกคนจะถูกฝังไมโครชิพเป็นจำนวนสามชิ้นด้วยกันคืออันแรกจะเป็นไมโครชิพที่แจ้งประวัติทั้งหมดรวมไปถึงตำแหน่งหน้าที่ ๆ ถูกมอบหมายให้ล่วงหน้า อีกทั้งการศึกษาของทุกคนจะแตกต่างกันและจะถูกจำกัดให้ศึกษาได้เฉพาะวิชาที่ตนเองจะเข้าไปทำงานเท่านั้นไม่มีใครมีสิทธิ์ศึกษาได้นอกเหนื่อจากนั้นเลย เว้นเสียว่าจะถูกระบุตำแหน่งให้ทำงานในระดับหัวหน้า ซึ่งทั้งนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับหน้าทีเดิมของพ่อแม่ซึ่งก็ต้องทำงานในระดับหัวหน้าด้วยเช่นกัน และที่สำคัญไมโครชิพอันนี้จะเป็นเสมือนกุญแจที่ใช้ผ่านในสถานที่ต่าง ๆ ที่ได้รับอนุญาตให้ผ่านได้เท่านั้น ไมโครชิพอันถัดมาจะถูกฝังไว้ในเส้นประสาทการรับรสและควบคุมความหิว เพราะพลเมืองทุกคนจะได้รับแคปซูนอาหารในจำนวนเท่า ๆ กันคือมื้อละเม็ดหรือสองมื้อต่อวัน ทั้งนี้ก็เพื่อรักษาทัพยากรที่มีอย่างจำกัดให้ได้ในจำนวนเท่า ๆ กันไม่ว่าใคร ส่วนไมโครชิพอันสุดท้ายคือไมโครชิฟหยุดหยังการเกิดอารมณ์ทางเพศ เหตุเพราะภายในโดมแก้วนี้มีพื้นที่ ที่จำกัด ฉะนั้นใครต้องการจะมีลูกก็ต้องไปขึ้นทะเบียนไว้ และรอจนกว่ามีคนตายจึงจะได้รับอนุญาติให้ถอดไมโครชิพอันนี้ได้ และถ้าหากภายในเวลาที่กำหนดยังไม่สามารถตั้งท้องได้ก็จะยกผลประโยชน์ให้คนที่มาขึ้นทะเบียนรายต่อไป โดยไมโครชิพก็จะถูกฝังกลับไปอีกครั้ง กฏเหล็กที่เข้มงวดเหล่านี้ถูดตั้งขึ้นและยอมรับกันทุกประเทศหลังจากเกิดมหาสงคราม ไม่มีประเทศใดกล้าละเมิดไปได้ เพราะถ้าหากละเมิดกฎต่าง ๆ เหล่านี้แล้ว ประเทศนั้นก็อาจจะถึงคราวอวสานได้เลยทีเดียว และการตั้งกฎที่เข้มงวดเหล่านี้จุดมุ่งหมายก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากเพื่อดำรงเผ่าพันธ์มนุษย์เอาไว้นั้นเอง ทว่าบัดนี้ปัญหาใหญ่ของทุกประเทศไม่ได้อยู่ที่การเร่งกำจัดมลพิษและรักษาทรัพยากรอีกแล้ว แต่กลับอยู่ที่การต้องต่อสู้กับมนุษย์กลายพันธุ์ที่บุกรุกหมายจะทำลายมนุษย์ให้สูญพันธุ์ไปนั้นต่างหาก และความหวังที่แท้จริงของพวกมนุษย์กลายพันธุ์ก็คือการสร้างอาณาจักรขึ้นมาเพื่อครองโลก ! “แล้วทีนี้เราจะทำอย่างไรดีหละ ถ้าเราไม่สร้างพวกแอนดรอย์ขึ้นมาต่อสู้กับพวกมันไม่ช้าพวกมันก็จะบุกเข้ามายึดประเทศเราได้แน่” หัวหน้าหน่วยรักษาความมั่นคงฯวัยกลางคนพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ “ผมพึ่งได้รับรายงานมาเมื่อเช้านี้จากยานที่เราส่งออกไปพร้อมกันกับทุกประเทศเพื่อไปสำรวจพื้นที่โลก เราพบว่าภายนอกยังมีสารพิษตกค้างอยู่ถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่นั้นมันยังไม่สำคัญเท่ากับอาณาจักรของพวกมนุษย์กลายพันธุ์กำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ โดยประชากรของมันมีมากและ ” นายอัคนีหัวหน้าหน่วยประสานงานระหว่างประเทศหยุดพูดชั่วครู่พลางก้มมองตัวเลขที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กตรงหน้าเพื่อดูให้แน่ใจก่อนตอบ “และอาจจะมีมากกว่ามนุษย์อย่างเรา ๆ ของทุกประเทศรวมกันเสียอีก” ทันทีที่หัวหน้าหน่วยประสานงานระหว่างประเทศพูดจบหัวหน้าของทุกหน่วยต่างก็ตกตะลึงกับข่าวที่พึ่งจะได้รับ “เราจะมีทางแก้ไขอะไรกันได้บ้างไหมหละเนี่ย หรือว่ามันจะถึงเวลาที่มนุษย์อย่างเราจะสูญพันธุ์แล้ว” สุมิตราหญิงสาวคนเดียวในห้องพูดขึ้นพลางมองไปยังหัวหน้าหน่วยรักษาความมั่นคงที่อวุโสที่สุด ภายในห้องตกอยู่ภายใต้ความเงียบอีกครั้ง หัวหน้าหน่วยทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปยังข้อมูลผลการสำรวจที่หัวหน้าหน่วยประสานงานระหว่างประเทศส่งผ่านคอมพิวเตอร์ไปให้ “แต่ผมยังมีวิธีอีกวิธีหนึ่งครับที่จะหยุดหยังพวกมันเอาไว้” หัวหน้าหน่วยประสานงานระหว่างประเทศพูดขึ้น พร้อมกับที่สายตาของทุกคู่จ้องมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า (แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า) - [ 12 ก.ค. 47 11:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ณ เขตที่พักอาศัยเจ้าหน้าที่ระดับหัวหน้า ตึกคู่ ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าห้องพักของตนเอง เพียงคู่เดียวเครื่องสแกนไมโครชิพที่ติดเอาไว้เหนือประตูก็เริ่มทำงาน ลำแสงสีม่วงถูกปล่อยออกมาจากเครื่องเพื่อสแกนหาไมโครชิพที่ฝังไว้ตรงบริเวณจุดกึ่งกลางหัว แล้วไม่ถึงครึ่งนาทีประตูเหล็กเข้าห้องพักก็เปิดออก “คุณไม่เคยบอกเรื่องโครงการที่หัวหน้าของคุณพูดในที่ประชุมเมื่อครู่นี้ให้ฉันได้รู้บ้างเลย” เสียงของหญิงสาวพูดขึ้นทันทีที่ชายหนุ่มก้าวเข้าไปในห้อง “ผมก็อยากบอก แต่มันเป็นโครงการลับมาก คุณเองก็รู้ว่าผลของการเอาความลับมาเผยก่อนได้รับอนุญาตนั้นจะเป็นอย่างไร” ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามหล่อน “แล้วโครงการนี้จะเริ่มเมื่อไรคะ” “คงอีกไม่นาน” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายอย่างแน่วแน่ “ผมหวังมากว่าโครงการนี้จะต้องสำเร็จ ผมรู้สึกเบื่อกับโดมแก้วและไอ้พวกท่ออ๊อกซิเจนที่ระโยงระยางอยู่เต็มเมืองนี้เต็มทนแล้ว” “ถึงอย่างไรพวกเราก็จำเป็นจะต้องใช้มันนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็ผินหน้าออกไปนอกหน้าต่าง แล้วเงยหน้ามองท่อเหล็กขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกันเป็นใยแมงมุมคลุมอยู่ทั่วเมือง ใต้จุดเชื่อมแต่ละแห่งมีท่อยืนลงมาเพื่อปล่อยก๊าชอ๊อกซิเจนลงสู่เบื้องล่าง เคียงข้างท่อใหญ่มีท่อขนาดเล็กกว่าครึ่งเชื่อมขนาบข้างไปด้วยมันคือท่อพัดลมที่มีไว้เพื่อระบายอากาศภายในเมือง หญิงสาวค่อย ๆ ไล่สายตาไปตามท่อจนจรดโรงงานผลิตก๊าชอ๊อกซิเจนที่อยู่ด้านหลังสุด เธอคิดว่าถ้ามนุษย์กลายพันธุ์เข้าโจมตีจุดเชื่อมที่ 5 ได้ มันก็ง่ายมากที่จะเข้ามาทำลายโรงงานผลิตก๊าชนี้ ซึ่งนั้นก็หมายถึงทุกคนในเมืองนี้ต้องตายหมด ด้านซ้ายของโรงงานผลิตก๊าชอ๊อกซิเจนคือโรงงานผลิตน้ำ น้ำที่ถูกลำเลี่ยงเข้ามาในโรงงานนี้ก็คือน้ำฝนและน้ำจากแหล่งธรรมชาติ ทว่าน้ำพวกนั้นก็ยังไม่สามารถนำมาใช้ได้หากไม่ผ่านโรงงานแห่งนี้ กรรมวิธีในการผลิตน้ำในโรงงานแห่งนี้เต็มไปด้วยความยุ่งยากและซับซ้อน โดยต้องผ่านเทคโนโลยีขั้นสูงทั้งการใช้ความร้อน การกรองหลายชั้น การฆ่าเชื้อ และการทำลายสารกัมมันตภาพรังสี ซึ่งน้ำเหล่านั้นเมื่อผ่านขั้นตอนทั้งหมดแล้วจะใช้ได้จริง ๆ แค่สามสิบเปอร์เซ็นเท่านั้นเอง และน้ำที่เหลือก็จะถูกสูบไปตามท่อให้ขึ้นสู่ที่สูงกว่าระดับพื้นดินหลายร้อยเมตรเพื่อปล่อยลงมาเข้าสู่กระบวนการผลิตกระแสไฟฟ้าด้วยพลังงานน้ำที่ตั้งอยู่ในโรงงานถัดไป แต่แค่พลังงานจากน้ำก็ไม่พอที่จะผลิตกระแสไฟฟ้าใช้ทั้งเมืองได้ จึงต้องสร้างกังหันลมขึ้นอีกหลายร้อยอันวางเรียงเอาไว้ภายนอกโดมแก้วเพื่อช่วยผลิตกระแสไฟฟ้าอีกทางหนึ่งด้วย “สุมิตรา ” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า “คุณคิดว่าโครงการนี้มันเป็นอย่างไรบ้าง” หญิงสาวชักสายตากลับมามองหน้าชายหนุ่มครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนตอบ “มันเป็นทางเลือกสุดท้ายที่เราไม่มีทางหลีกเลี่ยงมัน และมันเป็นทางเดียวที่เราจะรักษาสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์ไว้ได้ ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าโลกจะเป็นอย่างไรเมื่อมนุษย์สูญพันธุ์ไปและพวกกลายพันธุ์ยึดครองโลกแทน” “มนุษย์ก็คงไม่ต่างจากสิ่งที่คนยุคก่อนเรียกว่าไดโนเสาร์นะสิ” ชายหนุ่มเสริม “แต่ถ้าโครงการนี้ไม่สำเร็จหละ” “หน่วยรักษาชาติพันธุ์มนุษยชาติสากลมีวิธีไว้แล้ว” “คุณรู้เรื่องนี้ด้วยหรือคะ” หญิงสาวถามเสียงสูง “คุณอย่าลืมนะว่าผมเป็นรองหัวหน้าหน่วยประสานงานระหว่างประเทศ หัวหน้ารู้อะไรผมก็ต้องรู้เช่นกัน” “ถ้าอย่างนั้นมาถึงขั้นก็คุณก็คงไม่มีความลับอะไรที่จะต้องปิดบังฉันอีกแล้วนะคะ” ชายหนุ่มก้มหน้าพลางคิดถึงแผนขั้นสุดท้ายที่ได้เตรียมไว้แล้วถ้าหากภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้ทำไม่สำเร็จ มันเป็นแผนร้ายแรงที่สุดเท่าที่เขาเคยรับรู้มา “จะว่าไปแล้วมันก็มีผลลัพธ์ไม่ต่างกับแผนหน่วยฑูตกู้มนุษยชาติที่ผมได้รับมอบให้ทำมากนักหรอก” ชายหนุ่มพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติเพื่อไม่ทำให้หญิงสาวตกใจในสิ่งที่เขากำลังจะพูดต่อไป “คือ ระเบิดนิวเคลียร์จะถูกนำกลับมาใช้อีกครั้ง” “เพื่อเอาไปฆ่าพวกกลายพันธุ์หรือคะ” “เปล่า” “ถ้าอย่างนั้นคุณหมายความว่าอย่างไรคะ” “มันจะถูกนำมาใช้กับโลก” ลึก ๆ เขารู้สึกดีใจที่ได้พูดบางอย่างที่อยู่ในใจออกไป ถึงตอนนี้มันไม่จำเป็นจะต้องปิดบังอะไรอีกต่อไปแล้ว “หมายความว่าหน่วยรักษาชาติพันธุ์มนุษยชาติสากลได้จัดการฝังระเบิดนิวเคลียร์หลายแสนลูกไว้ตามที่ต่าง ๆ ในโลกนี้แล้ว และระเบิดนิวเคลียร์นี้ก็มีอนุภาพรุนแรงมากกว่าครั้งที่เขาใช้กันในมหาสงครามหลายเท่านัก” “ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย” หญิงสาวกล่าวอย่างตกใจ “แน่หละ ในแต่ละประเทศจะมีคนรู้แผนนี้สองคนเท่านั้น คือหัวหน้าและรองหัวหน้าหน่วยประสานงานระหว่างประเทศ” “แล้วทำไมจะต้องเอามาใช้กับโลกด้วยคะ” “จากการที่เราศึกษากันเมื่อเราจุดระเบิดนิวเคลียร์ขึ้นพร้อมกันทุกลูกแรงระเบิดมหาศาลจะส่งผลให้โลกโคจรผิดไปจากเดิม พูดง่าย ๆ ว่ามันอาจจะหลุดออกจากวงโคจรที่มันเดินอยู่ในทุกวันนี้ และถ้ามันเป็นไปตามนั้นจริงวิถีโคจรของโลกจะเข้าใกล้ดวงจันทร์มากจนเกิดการชนและกลายเป็นการระเบิดครั้งยิ่งใหญ่ พวกเราหวังว่าโลกอาจจะกลับไปสู่ยุคแรกเริ่มอีกครั้ง” “หรืออาจจะไม่กลับ” หญิงสาวพูดขึ้น “คุณอย่าลืมสิว่าการเกิดมนุษย์นั้นไม่ใช่เกิดขึ้นง่าย ๆ มันต้องใช้เวลา สภาวะที่เหมาะสมและการวิวัฒนาการยาวนานเป็นขั้นเป็นตอน” “แต่ก็ไม่มีใครหวังว่าถึงตอนนั้นมนุษย์จะอุบัติขึ้นบนโลก” ชายหนุ่มหยุดพูดพลางระบายลมหายใจออกมา ยาว ๆ “ในความคิดของผมมนุษย์คือความล้มเหลวของกระบวนการวิวัฒนาการของสัตว์โลก !” หญิงสาวก้มหน้านิ่งภายในใจยังไม่คลายความตกใจจากแผนการที่เธอพึ่งได้รับรู้เมื่อครู่ “สุมิตรา ” ชายหนุ่มเรียกพลางเอื้อมมือไปกุมมือของหญิงสาวไว้แน่น “สิ่งที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้และต่อไปคือผลกรรมที่บรรพบุรุษของเราสร้างขึ้นมาเอง คุณก็คงรู้ใช่ไหม ตอนนี้หละมันกำลังจะสะท้อนกลับมาหาเราบ้างแล้ว” หญิงสาวนั่งก้มหน้ามองมือของชายหนุ่มที่กุมมือของตนเองไว้เงียบ ๆ แล้วหวนคิดไปถึงสิ่งที่เธอเคยรับรู้มา แม่ของเธอเคยเป็นหัวหน้าหน่วยที่เธอทำอยู่ในปัจจุบันนี้ ฉะนั้นในฐานะที่เธอจะต้องเข้ามาทำงานในตำแหน่งเดียวกับแม่ เธอจึงได้รับอนุญาตให้ศึกษาประวัติศาสตร์มาไม่น้อย จริงอย่างที่เขาพูดทุกคนในเมืองนี้กำลังจะได้รับผลกระทบจากสิ่งที่บรรพบุรุษได้ก่อขึ้นมา ก่อนมหาสงครามเกิดขึ้นหลายปีรัฐบาลของทุกประเทศแอบสร้างฐานลับเอาไว้ใต้ดินเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่หลายร้อยเมตรเพื่อเอาไว้อพยพคนที่ตนรัก นักวิชาการหัวกะทิจากทุก ๆ สาขาวิชาตลอดจนสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ อาหารและสัตว์หลายร้อยชนิดเอาไว้ใต้ดิน และพวกที่อพบยลงใต้ดินพวกนั้นก็คือบรรพบุรุษของพลเมืองทุกคนในเมืองนี้ ส่วนประชาชนที่ไม่รู้เรื่องก็ล้มตายไปในสงครามส่วนที่เหลือรอดก็เป็นบรรพบุรุษของพวกมนุษย์กลายพันธุ์ ถึงตอนนี้หญิงสาวคิดว่าพวกมนุษย์กลายพันธุ์เหล่านั้นก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากประชาชนที่บริสุทธิ์เท่านั้นเอง และตอนนี้พวกลูกหลานของประชาชนที่บริสุทธิ์เหล่านั้นกำลังจะย้อนกลับมาทวงเอาชีวิตและความเป็นมนุษย์ที่พวกเขาได้เสียไปคืนบ้างแล้ว “มันก็ยุติธรรมดีแล้ว สำหรับการกระทำอันโหดร้ายของบรรพบุรุษของเรา” หญิงสาวพูดขึ้นเหมือนเยอเย้ย “แต่สิ่งที่ผมเป็นกังวลในขณะนี้คือพวกกลายพันธุ์เคยบุกโจมตีฐานของหน่วยฑูตกู้มนุษยชาติแล้วครั้งหนึ่ง แถมพวกมันเอายานย้อนเวลาไปได้หลายลำด้วย” “หมายความว่าพวกมันเคยย้อนเวลากลับไปในอดีตแล้วอย่างนั้นหรือคะ” “เข้าใจว่าอย่างนั้นหละ ผมเคยเห็นภาพของพวกมันตามหน้าหนังสือในประวัติศาสตร์” “แล้วมันมีอะไรเกิดขึ้นไหมคะ” หญิงสาวถามน้ำเสียงเป็นกังวล “เท่าที่รู้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกมันถูกจับตัวได้และตาย ผมคิดว่าบรรยากาศในอดีตนั้นมันต่างจากที่พวกมันเคยอยู่ในปัจจุบัน ร่างกายของพวกมันอาจจะรับไม่ได้ หรือว่าบางทีพวกมันอาจจะอยากทำแบบที่พวกเรากำลังจะทำก็ได้” หญิงสาวค่อยคลายความกังวลขึ้น แล้วส่งยิ้มให้กับชายหนุ่ม “เอนกคะ อย่างไรก็ตามฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้คุณอยู่เสมอนะคะ” จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า (แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า) - [ 12 ก.ค. 47 11:12:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กลางปี พ.ศ.2583 / ค.ศ.2050 ก่อนเกิดมหาสงครามหกเดือน คลื่นแม่เหล็กถูกปล่อยออกจากเครื่องทำลายวงจรไฟฟ้าขนาดเล็กที่อยู่ในมือของชายหนุ่ม เป็นผลให้กล้องโทรทัศน์วงจรปิดที่อยู่มุมประตูซ้ายขวาทางเข้าคฤหาส์หลังใหญ่ของผู้นำประเทศหยุดทำงานทันที เขาหยิบกล้องขึ้นมาส่องดูจนแน่ใจว่ามันได้หยุดทำงานแล้ว จึงหยิบกล้องที่ทำงานด้วยการตรวจจับรังสีความร้อนของร่างกายขึ้นมาส่องไปทั่วบริเวณหน้าประตูที่มีหน่วยรักษาความปลอดภัยยืนอยู่ห้าหกคน เขากดปุ่มสีแดงที่อยู่บนตัวกล้องเพื่อบันทึกเป้าหมาย เมื่อเป้าหมายถูกบันทึกแล้ว เขาจึงหยิบปืนสีดำขนาดเล็กขึ้นมา แล้วต่อสายจากกล้องเข้ากับปืน หลังจากถ่ายโอนข้อมูลตำแหน่งของเป้าหมายเรียบร้อยแล้วเขาจึงกดยิง กระสุนยาสลบขนาดเล็กพุ่งออกจากกระบอกปืนเพื่อมุ่งสู่เป้าหมายที่บันทึกไว้จากกล้องเมื่อครู่ ทันทีที่กระสุนเข้าปะทะกับร่างของหน่วยรักษาความปลอดภัยทุกคนต่างก็สลบล้มลงกับพื้นในเสี้ยววินาทีเดียวนั้นเอง “เริ่มได้” ชายหนุ่มหันไปสั่งมนุษย์ยนต์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มนุษย์ยนต์เดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่ แล้วจ้องเครื่องกดรหัสผ่านที่ติดเอาไว้ตรงกลางของประตู ทันใดนั้นดวงตาของมนุษย์ยนต์ก็ฉายแสงสีม่วงใส่เครื่องกดรหัสเพื่อสแกนหารหัสผ่าน ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ทำสำเร็จ หลังจากนั้นมนุษย์ยนต์ก็ใช้กล้อมขนาดเล็กที่ฝังอยู่ในดวงตาสแกนหาสิ่งมีชีวิตที่อยู่หลังประตูแล้วบันทึกเป้าหมาย ชายหนุ่มเดินออกมาจากพุ่มไม้หยุดยืนอยู่ด้านหลังมนุษย์ยนต์ก่อนจะเสียบสายบันทึกข้อมูลในช่องเสียงสายข้างหูของมนุษย์ยนต์เข้ากับปืนที่ถืออยู่ในมือแล้วจึงกดยิงอีกครั้ง เขาเก็บเครื่องมือทุกอย่างใส่ในกระเป๋าและเมื่อแน่ใจว่าทุกคนหลังประตูเหล็กสลบหมดแล้ว เขาจึงเปิดประตูเขาไป ใช้เวลาเพียงไม่นานเขาก็ขึ้นมาถึงห้องทำงานของเจ้าของคฤหาส์ “คุณคือใครคุณเข้ามาในนี้ได้อย่างไร” ชายวัยกลางคนถามหน้าตาตื่นทันทีที่เห็นผู้บุกรุกเข้ามาในห้องทำงาน “ผมเอนก สุริยะกาล ” ชายหนุ่มกล่าวแนะนำตัวเองแล้วกล่าวสำทับ “คุณไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมไม่ได้มาทำอะไรคุณ” “คุณพูดตลกอะไรของคุณ ผมไม่เคยมีญาติหน้าตาอย่างคุณ” ชายวัยกลางคนปฏิเสธเมื่อได้ยินอีกฝ่ายอ้างนามสกุลเดียวกับตน “ถ้าคุณไม่ออกไปผมจะแจ้งตำรวจ” ชายหนุ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบเครื่องทำลายวงจรไฟฟ้าออกมากดปุ่มปล่อยพลังงานแม่เหล็กทำลายการทำงานของวงจรไฟฟ้าของเครื่องใช้ทุกอย่างภายในห้อง “คุณจะทำอะไร” อีกฝ่ายถามอย่างร้อนรนเมื่อเห็นเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างภายในห้องหยุดทำงาน “ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เพียงแค่อยากมาคุยกับคุณเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มพูดพลางเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับชายวัยกลางคน “อย่างที่ผมบอกคุณไปแล้วผมอเนก สุริยกาลมาจากหน่วยฑูตกู้มนุษยชาติ” “หน่วยอะไรของคุณประเทศของผมไม่เคยมีหน่วยนี้ คุณมาจากประเทศไหนกันแน่” “ถ้าอย่างนั้นผมอยากให้คุณฟังสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ให้ดี” ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาจริงเอาจัง “คุณคือบรรพบุรุษของผมนะ คุณวินัย ผมย้อนเวลามาจากปีค.ศ.2600 หรือก็เกือบหกร้อยปีข้างหน้า” “มันเป็นไปได้อย่างไรคุณเอาเรื่องเหลวไหลอะไรมาพูด” ชายวัยกลางคนพูดอย่างไม่เชื่อ “คุณรู้ใช่ไหมว่าอีกไม่นานจะมีสงครามเกิดขึ้น แล้วคุณเองก็กำลังเตรียมอพยพญาติและคนอีกหลายพันคนไปไว้ในอาณาจักรใต้ดินที่คุณสร้างขึ้น ผมก็คือคนรุ่นที่สิบที่สืบเชื้อสายมาจากคุณนั้นเอง ที่ผมย้อนเวลามาในครั้งนี้มีบางอย่างที่จะมาขอร้องคุณ” “แล้วคุณจะให้ผมเชื่อคุณได้อย่างไรในสิ่งที่คุณพูด” “6403 แสดงให้เขาดูหน่อย” ชายหนุ่มหันไปสั่งมนุษย์ยนต์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง มนุษย์ยนต์เดินมาหยุดอยู่ที่ข้างโต๊ะที่ทั้งสองนั่งอยู่ แล้วยกมือขึ้นชี้ไปที่ปากกาด้ามทองที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าของชายวัยกลางคน ทันใดนั้นแสงเลเซอร์สีแดงก็พุ่งออกมาจากนิ้วมุ่งไปยังปากกาด้ามทองนั้น ปากกาที่เห็นก็ค่อย ๆ ละลายหายไปอย่างช้า ๆ ตั้งแต่ปลายจนหมดด้าม “เขาเป็นมนุษย์ยนต์หรือที่เราเรียกกันว่าแอนดรอย์ นวัตกรรมต่าง ๆ ในยุคนี้ยังไม่ก้าวหน้าจนถึงขั้นสร้างแอนดรอย์ได้ เอาหละผมจะให้คุณดูสภาพต่าง ๆ ในยุคของผม” แล้วชายหนุ่มก็หันไปทางมนุษย์ยนต์ “ขอภาพหน่อย 6403” มนุษย์ยนต์ก้มหน้าลงมองไปยังกึ่งกลางของโต๊ะ แล้วทันใดนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็ค่อย ๆ ยื่นออกมาเล็กน้อยพร้อมกับมีลำแสงพวยพุ่งออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างนั้น ก่อนจะกระทบลงที่โต๊ะจนเกิดเป็นภาพสามมิติขนาดย่อม ชายวัยกลางคนมองภาพเบื้องหน้าอย่างตื่นตะลึง มันเป็นภาพของเมืองและสิ่งต่าง ๆ ภายในโดมแก้ว “เป็นไปได้อย่างไร” ชายวัยกลางคนเงยหน้าถามชายหนุ่ม “นั้นแหละคือที่ ๆ ผมมา เราต้องสร้างโดมแก้วครอบไว้ทุกสิ่งและทุกแห่งในเมืองเพื่อป้องกันสารพิษที่อยู่ในชั้นบรรยากาศ” “แล้วคุณมีธุระอะไรกับผม” ชายหนุ่มนั่งนิ่งคิดอยู่ในใจว่าเขาจะเริ่มพูดอย่างไรดี “เอาหละ ผมจะขอพูดกับคุณตรง ๆ เลยนะว่า ขอให้คุณหยุดสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นสะ” “ทำไม” ชายวัยกลางคนถามด้วยสีหน้างุนงง “คุณก็รู้ว่าทุกประเทศหรือแม้แต่ประเทศนี้ยังมีอาวุธนิเคลียร์และอาวุธชีวภาพมากมายหลายร้อยลูก อีกไม่นานเมื่อสงครามเกิด พวกคุณก็จะเอาอาวุธเหล่านี้เข้าโจมตีกัน สงครามในครั้งนี้เรียกว่ามหาสงครามซึ่งมันจะทำลายประชากรโลกถึงสามในสี่ส่วน และส่วนที่เหลือส่วนหนึ่งจะถูกอพยพลงอาณาจักรใต้ดินที่พวกคุณสร้างไว้ แต่ส่วนที่เหลือที่อยู่บนดินเนี่ยหละที่กำลังสร้างปัญหาสำคัญให้แก่คนรุ่นผมจนผมต้องย้อนเวลามาหาคุณ” “มันเป็นอย่างไร” “พวกเขากลายพันธุ์จากมนุษย์ไป” “กลายพันธุ์” ชายวัยกลางคนทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “กลายพันธุ์อย่างไร” “6403 เอารูปพวกกลายพันธุ์ให้เขาดูหน่อยสิ” มนุษย์ยนต์ฉายภาพมนุษย์กลายพันธุ์ไปยังกึ่งกลางของโต๊ะ ชายวัยกลางคนมองดูภาพเบื้องหน้าแล้วพูดขึ้น “นี่มันมนุษย์ต่างดาวชัด ๆ คุณเล่นตลกอะไรอีก” “ใช่ สิ่งที่คุณเห็นและคิดว่ามันเป็นมนุษย์ต่างดาวในยุคของคุณนั้น แท้จริงก็คือพวกมนุษย์กลายพันธุ์นั้นเอง! พวกมันเคยโจมตีฐานของเราแล้วขโมยเอายานย้อนเวลาย้อนกลับมาในอดีต ถึงตอนนี้คุณคงรู้แล้วนะว่ามนุษย์ต่างดาวที่พวกคนในยุคคุณเพียรค้นหามาช้านานนั้นแท้จริงไม่มีเลย ที่เป็นข่าวและที่พวกคุณจับได้นั้นแท้จริงก็คือพวกกลายพันธุ์นี้นั้นเอง!” “แล้วพวกมันย้อนกลับมาเพื่ออะไร” “ข้อนี้ผมไม่ทราบ แต่อาจจะเป็นไปได้ว่าเขาอยากจะทำอย่างที่ผมทำคือขอร้องให้ยุติสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ แต่ระยะเวลาที่วิวัฒนาการมันยาวนานทำให้ภาษาและวัฒนธรรมต่าง ๆ ของพวกเขาไม่หลงเหลืออยู่ เหตุนี้พวกเขาก็เลยติดต่อสื่อสารอะไรกับพวกเราไม่ได้ พูดง่าย ๆ เราไม่เข้าใจภาษาของเขา เขาก็ไม่เข้าใจภาษาของเราเช่นกัน” “แล้วพวกเขาสร้างปัญหาอะไรให้คุณ” ชายหนุ่มเล่าเรื่องเกี่ยวกับการสู้รบ และทรัพยากรต่าง ๆ ในเมืองที่กำลังจะหมดไป “เกิดอะไรขึ้นถ้าพวกกลายพันธุ์บุกยึดเมืองต่างๆ ได้” “มนุษย์ก็จะสูญพันธุ์เหมือนไดโนเสาร์ ครั้งหนึ่งไดโนเสาร์เคยเป็นเจ้าครองโลก พอไดโนเสาร์สูญพันธุ์ไปก็เข้าสู่ยุคที่มนุษย์ครองโลกแทนและรุ่นผมก็อาจจะเป็นมนุษย์รุ่นสุดท้ายที่จะครองโลก ถ้าหากเราไม่แก้ไขอะไรผู้ที่จะครองโลกในยุคต่อไปก็คือพวกกลายพันธุ์นั่นเอง! แต่การสูญพันธุ์ของมนุษย์ต่างกับไดโนเสาร์ตรงที่ว่าไดโนเสาร์สูญพันธุ์เพราะธรรมชาติ แต่มนุษย์จะสูญพันธุ์ไปเพราะฝีมือของมนุษย์เอง” “เพียงแค่ผมจะทำอะไรได้ เราก็คือประเทศหนึ่งเท่านั้นที่เข้าร่วมสงคราม” “ตอนนี้หน่วยฑูตกู้มนุษยชาติถูกส่งไปทุกประเทศเหมือนที่ผมมาหาคุณนี่แหละ และถ้าหากทุกประเทศยินดีไม่ร่วมสงครามมนุษย์กลายพันธุ์ก็จะไม่มีหรือพูดอีกแง่ก็ได้ว่าไม่เคยเกิดขึ้น” ชายหนุ่มหยุดพูดนิดหนึ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่างในใจก่อนพูดต่อ “รวมทั้งตัวผมและทุกคนทุกสิ่งทุกอย่างในยุคของผมก็จะไม่มีหรือไม่เคยเกิดขึ้น” “หมายความว่าอย่างไร” “อดีตก่อเกิดอนาคต พวกเราเป็นผลพวงมาจากสิ่งที่พวกคุณกระทำเอาไว้ในยุคนี้ ถ้าพวกคุณไม่อพยพพวกเราไม่ก่อสงครามประวัติศาสตร์ก็จะเปลี่ยนและอนาคตก็จะเปลี่ยนไปแบบลูกโซ่ มนุษย์ก็อาจจะไม่สูญพันธุ์” “หมายความว่าคุณก็ตาย” “เปล่าแค่สูญหายไปเฉย ๆ เพราะในความเป็นจริงก็คือผมยังไม่เกิด” ชายวัยกลางคนก้มหน้านิ่งในใจกำลังสับสนกับสิ่งที่พึ่งได้รับรู้ “มันจะเป็นอย่างไรถ้าประเทศอื่นไม่ทำตาม แต่ผมทำตามที่คุณขอร้อง” “ประวัติศาสตร์ก็แค่เปลี่ยนไปเล็กน้อย การย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตต้องแก้ไขทั้งโครงสร้างไม่ใช่แก้ไขแค่จุดใดจุดหนึ่ง” “ถ้าหากมันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้หละ” “พวกผมมีแผนเอาไว้แล้ว” “แผนอะไร” “คุณไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะทุกอย่างเป็นเรื่องของอนาคตหลังจากที่คุณจบชีวิตไปนานแล้ว” ชายหนุ่มพูดขึ้นในใจคิดถึงสุมิตราและทุกอย่างที่ตัวเองจากมา จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า (แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า) - [ 12 ก.ค. 47 11:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต้นปี พ.ศ.3144 / ค.ศ.2601 หลังเกิดมหาสงคราม 3 วัน ณ เขตที่พักอาศัยเจ้าหน้าที่ระดับหัวหน้า ตึกคู่ “ถึงตอนนี้เราคงไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้วหละ ความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่กำลังจะมาเยือนมวลมนุษยชาติ” ชายหนุ่มพูดขึ้นพลางเอื้อมมือไปกุมมือของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวพยักหน้ารับเหมือนเข้าใจในทุกสิ่ง “คะ มันสมควรแล้วที่จะต้องเป็นแบบนี้ บรรพบุรุษของเราไม่ได้ให้อะไรกับเรามากไปกว่าความสูญเสีย มันทำให้ฉันคิดถึงคนบริสุทธิ์ที่ต้องล้มตายในสงครามและมันทำให้ฉันเข้าใจจิตใจของพวกมนุษย์กลายพันธุ์ได้ดีขึ้น” “แม้ว่าเราจะสามารถสร้างเครื่องย้อนเวลากลับไปได้ เราก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ทั้งนั้น เพราะองค์ประกอบและลายละเอียดมันมีมากมาย ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนตกอยู่ภายใต้เงื่อนไขของจิตใจในเวลาขณะนั้น ๆ เท่านั้น เครื่องย้อนเวลาก็ทำได้แค่ให้เรารับรู้ถึงความเหลวแหลกในอดีตเท่านั้นเอง ไม่ว่าอดีตจะถูกแก้ไขอีกกี่ครั้งถ้าหากมนุษย์ยังมีจิตใจที่จ้องจะทำลายล้างกันมันก็ไม่เกิดประโยชน์” ชายหนุ่มพูดพลางหยิบแคปซูนที่วางอยู่ตรงหน้าสองเม็ดมาถือไว้ “สุมิตรายานี้จะช่วยให้เราดีขึ้น” หญิงสาวรับแคปซูนที่เขาส่งให้ไปถือไว้ “ฉันรักคุณนะคะ เอนก” “เช่นกันครับ ขอให้นอนหลับฝันดี” ชายหนุ่มพูด พร้อมกันนั้นเองทั้งสองก็ส่งแคปซูนเข้าปากและกลืนลงไป “เราไปนอนกันเถอะ” ชายหนุ่มฉุดมือหญิงสาวให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่เตียงที่อยู่ด้านหลัง หลังจากที่ทุกคนในเมืองต่าง ๆ ได้รับแคบซูนซึ่งเป็นยาสลบชนิดรุนแรงที่สุดไปกินแล้วพร้อมกันแล้ว ชั่วอึดใจต่อมาก็เกิดแสงสว่างพุ่งขึ้นจากพื้นดินหลายแสนเส้นสู่ฟากฟ้า มันเป็นระเบิดนิวเคลียร์ที่ทรงอนุภาพมากที่สุดที่ถูกปล่อยออกมาพร้อมกัน และพลันนั้นเองก็เกิดแสงสว่างกว่าเมื่อครู่หลายล้านเท่าสาดกระจายไปทั่วพื้นโลก .. “แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า” จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า - [ 12 ก.ค. 47 11:18:46 A:203.144.140.224 X:61.19.148.194 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังอ่านไม่จบ แต่ทำให้นึกถึง รัฐกุ ของตัวเองมากๆ พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อ ชอบๆๆ จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 12 ก.ค. 47 17:03:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจบแล้วน่ะคะ  @^0^@ 1. ชอบโครงเรื่องนี้ค่ะ อ่านแล้วได้ให้ข้อคิดอะไรบางอย่าง ว่าสุดท้ายแล้ว ที่โลกเราเป็นอย่างนี้เพราะผลพวงของสงคราม...มนุษย์นั้นห้ำหั่นกันเอง ไม่ว่าจะยุค พ.ศ. ไหนก็ล้วนแต่มีสงคราม และส่งผลยังรุ่นต่อๆ ไป ไม่มีที่สิ้นสุด เห็นด้วยว่า "การย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตต้องแก้ไขทั้งโครงสร้างไม่ใช่แก้ไขแค่จุดใดจุดหนึ่ง" น่ะคะ 2. มนุษย์ยนต์กับมนษย์กลายพันธุ์ ที่จริงก็เป็นมนุษย์โลกเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็กลับมาต่อสู้กันเอง หาความสงบสุขไม่ได้ นึกถึงการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เลยน่ะคะ..ที่เรารับรู้จากในอดีตและปัจจุบัน (คิดว่าถ้าเมื่อไรโลกมาถึงตรงจุดนั้นแล้ว...อย่างในเหตุการณ์ ค.ศ 2601 ก็ยากจะเยียวยา...ทางออกสุดท้าย บางทีอาจจะเป็น การเริ่มต้นใหม่)   3. มีข้อสงสัยน่ะคะ ว่ามนุษย์ยนต์ ใช่ที่เป็นหุ่นยนต์ถูกไหมค่ะ แล้วเอนก สุมิตรา ก็ต้องเป็นหุ่นยนต์ แล้วทำไมเขาถึงต้องรับอากาศอ๊อกซิเจนล่ะคะ หรือแม้แต่กินแคปซูนเพื่อการดำรงอยู่รอด (คนชื่นชอบฯ จะติดภาพที่หุ่นยนต์ไม่กินข้าว หรือ ไม่สูดอากาศอยู่เสมอน่ะคะ) นอกเสียจาก มนุษย์นั้นจะมีวิวัฒนาการออกมาเป็น "มนุษย์ยนต์" ในภายหลังเพราะทุกคนต้องฝังไมโครชิพลงไปในร่างกาย ก็เลยถูกเรียกว่ามนุษย์ยนต์ แต่ก็จะขัดแย้งกับการสร้าง "แอนดรอย์" ถ้าอย่างนั้นมนุษย์ยนต์ก็ไม่จำเป็นต้องมีการสืบพันธุ์ถูกไหมค่ะ 4. อันนี้ไม่ได้มีเจตนาจับผิดนะคะ (ตอนแรกก็ลังเลใจว่าจะแปะลงมาดีหรือไม่ดีน่ะคะ ถ้าอย่างไรต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยค่ะ หากคุณไม่ชอบ) เป็นคำที่พิมพ์ผิดน่ะคะ ขอยกมาบางประโยคค่ะ - ส่วนไมโครชิพอันสุดท้ายคือไมโครชิฟหยุดหยังการเกิดอารมณ์ทางเพศ - หญิงสาวพูดขึ้นเหมือนเยอเย้ย - กล้องโทรทัศน์วงจรปิดที่อยู่มุมประตูซ้ายขวาทางเข้าคฤหาส์หลังใหญ่ของผู้นำประเทศหยุดทำงาน - ห้องทำงานของเจ้าของคฤหาส์ - “ถ้าอย่างนั้นมาถึงขั้นก็คุณก็คงไม่มีความลับอะไรที่จะต้องปิดบังฉันอีกแล้วนะคะ” (อันนี้ไม่ใช่คำผิดพิมพ์ค่ะ เพียงแต่ 'ขั้นก็' น่าจะเป็น 'ขั้นนี้' น่ะคะ) สุดท้ายนี้ก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ ถ้าหากคนชื่นชอบฯ เขียนแล้วทำให้คุณแสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า ไม่ชอบน่ะคะ... จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย - [ 13 ก.ค. 47 02:03:47 A:203.113.33.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบครับผม ก่อนอื่นขอขอบคุณครับที่คุณเสียสละเวลาอ่านครับ มนุษย์ยนต์ก็คือหุ่นยนต์ที่สร้างมาใกล้เคียงมนุษย์มากที่สุด ผมเปิดอ่านหนังสือ ถาม-ตอบ วิทยาศาสตร์ แล้วนำมาเขียนครับ (ข้อมูลในส่วนของมนุษย์ยนต์หรือแอนดรอย์) ส่วนสุมิตราและคนต่าง ๆ นั้นคือคนจริง ๆ ที่เป็นลูกหลานของผู้ที่ถูกอพยบลงใต้ดินก่อนจะเกิดมหาสงครามครับ ไม่ใช่มนุษย์ยนต์ พูดง่าย ๆ ว่า ในเรื่องมีมนุษย์ยนต์ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำงานแทนมนุษย์จริง ๆ ในส่วนที่มนุษย์ไม่สามารถ ทำได้ เช่นออกไปรบ หรือออกไปนอกโดม ข้ออื่น ๆ ก็ขออภัยครับเป็นความผิดพลาดหลงหูหลงตาไปเลยพิมพ์ผิด มิตรภาพจะมีแด่เรา แสงศรัทธา  ณ ปลายฟ้า จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า - [ 13 ก.ค. 47 09:26:31 A:210.86.223.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านจบแล้ว ช่วงต้นๆ ทำให้ผมคิดถึงเกม KKND2 ขึ้นมาทันทีเลย ทั้งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย บางทีอาจเป้นเพราะเกมนั้น เป็นสงคราม 3 ฝ่ายระหว่างมนุษย์กลายพันธุ์ หุ่นยนต์  และมนุษย์ มาสะดุดๆอยู่นิดหน่อยกับข้อมูลในเรื่อง ที่บอกว่ามีระเบิดนิวเคลียร์ ฝังอยู่ใต้ดินหลายแสนลูก  และถ้าระเบิดขึ้นมา..... +++ หมายความว่าหน่วยรักษาชาติพันธุ์มนุษยชาติสากลได้จัดการฝังระเบิดนิวเคลียร์หลายแสนลูกไว้ตามที่ต่าง ๆ ในโลกนี้แล้ว และระเบิดนิวเคลียร์นี้ก็มีอนุภาพรุนแรงมากกว่าครั้งที่เขาใช้กันในมหาสงครามหลายเท่านัก” +++ อย่าว่าแค่ความรุนแรงจะมีตามในเรื่องเลย เอาแค่ระเบิดนิวเคลียร์ไนปัจจุบัน(พ.ศ.2547) ถ้าระเบิดขึ้นมาพร้อมกัน ไม่ต้องถึงแสนลูกหรอกครับ เคยมีนักวิทยาศาสตร์คำนวณออกมา ผมจำตัวเลขไม่ได้ แต่จำได้ว่าเป็นเลขแค่หลักร้อยเอง มนุษย์ชาติเรียบร้อยแล้วครับ ไม่ต้องวิตกกังวลถึงอนาคต เพราะอนาคตไม่มี และไม่มียุคข้างหน้าอีกต่อไป ถ้ามีพลานุภาพเท่าที่เรื่องบอกไว้ และระเบิดพร้อมกัน อย่าว่าแต่เปลี่ยนวงโคจรเลยครับ มันจะทำลายเปลือกโลกที่มีความหนาไม่กี่สิบกิโลเมตร (ลึกลงไปก็เป็นชั้นแมกม่าแล้ว)  จนหมดสิ้น ชนิดไม่เหลือเปลือกโลกให้สิ่งมีชีวิตอาศัยได้อีกตลอดกาล ถ้ามองข้ามจุดนี้ไปก็เป็นเรื่องที่สะท้อนอะไรๆออกมาได้ดีทีเดียว แต่บังเอิญว่า "จำนวน" ระเบิดนิวเคลียร์ มันรบกวนสามัญสำนึกของผมอยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งอ่านจบ เลยทำให้รู้สึกว่มันขัดๆกับข้อเท็จจริงชอบกลครับ ^__^.... จากคุณ : GTW - [ 13 ก.ค. 47 13:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านถึงเทคโนโยชั้นสูงในการทำให้น้ำบริสุทธิ์ เช่นการกรอง แล้วขำกิ๊กเลยค่ะ จากคุณ : scottie - [ 13 ก.ค. 47 19:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อย่าเรียกว่าเป็นการเสียสละเวลามาอ่านเลยนะคะ ^^ สำหรับคนชื่นชอบฯ แล้วการได้อ่านนวนิยาย/เรื่องสั้น ก็เหมือนกับการเปิดโลกทัศน์ของตัวเองน่ะคะ (ผิดกับหนังสือเรียนที่ไม่ค่อยชอบอ่าน นอกจากหนังสือประวัติศาสตร์) อีกอย่างคนชื่นชอบฯ ได้ศึกษาลักษณะการเขียนของผู้แต่งไปในตัวด้วยน่ะคะ... ^^ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 13 ก.ค. 47 22:49:22 A:203.113.33.7 X:203.113.86.116 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หายไปนานมากเลย นึกว่าจะไม่เขียนเสียแย้วนะ เรื่องนี้นายเปลี่ยนแนวน่าดูนะเนี่ย ไม่ทราบว่าตอนนี้สิงสถิตย์อยู่ ณ ที่แห่งหนตำบลใด แค่คิดถึงงานเก่า ๆ กลิ่นงานเก่า ๆ ของนายอ่ะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 14 ก.ค. 47 19:56:02 ]