PANTIP.COM : W2910537 ก็ชีวิตเป็นของฉัน...จะหวั่นอะไร [เรื่องสั้น]

ก็ชีวิตเป็นของฉัน...จะหวั่นอะไร

พอดีเมื่อคืนนอนไม่หลับค่ะ เลยคิดไรไปเรื่อย ได้พล็อตเรื่องมาหนึ่งเรื่อง วันนี้เลยลองมาแต่งๆดู ได้แค่เนี๊ยะอะค่ะ ยังงงตอนจบอยู่เลย ทำไปได้ หุหุ ว่างๆก็เข้ามาวิจารณ์กันบ้างนะคะ ขอบคุณค่ะ

************************************

“ป๊ากะแม่ อยากเลี้ยงหลานยัง เตรียมตัวได้แล้วนะ”
“อะไรนะยัยรัน???”

“น้องรัน พักนี้มีน้ำมีนวลนะคะ อ้วนขึ้นรึเปล่า”
“กำลังจะมีน้องน่ะค่ะ นี่ก็ 2 เดือนแล้ว”
“???”

“น้องรันเค้ายังไม่แต่งงานไม่ใช่เหรอ”
“อย่าว่าแต่แต่งเลย แม้แต่แฟนยังไม่เคยเห็นเลย”

“นี่ไงเธอ ยัยรันรวี เลขาผู้จัดการฝ่ายการเงินน่ะ อยู่ๆก็ท้อง”

“น่าเห็นใจนะคะ ยังสาวยังแส้อยู่เลย”

“หยิ่งดีนัก นึกว่าจะแน่”

“โธ่เอ๊ย ไอ้เราก็หลงตามจีบอยู่ตั้งนาน”

และอีกมากมายที่หลงเข้ามาให้ได้ยินไม่เว้นแต่ละวัน แต่คนอย่างรันรวีมีหรือจะสนใจ นอกจากอมยิ้มฟังคำนินทาสนุกหูไปน่ะสิ

“อ้าว ก็จะให้ชั้นพูดอะไรได้ล่ะแก ชั้นท้องไม่มีพ่อจริงๆนี่นา” เสียงใสดังแว่วมาจากห้องพักแพทย์ ไม่ได้ทุกข์ร้อนในสิ่งที่คนรอบข้างต่างสนใจ
“แล้วแกไม่อายเค้ารึไง อยู่ๆ ก็ท้องเนี่ย อธิบายไปสิว่าทำอะไรมา” หมอหนุ่มเอ็ดเพื่อนสาว ระอะในความไม่แคร์ใครของเธอ
“ก็ไม่เห็นมีใครถามนี่นา ชั้นนะอุตส่าห์เตรียมคำบรรยายไว้เป็นหน้าๆ ไม่ยักกะมีใครถาม”
“เฮ้อ แล้วใครเค้าจะกล้าถามล่ะ แกไม่สนิทกับใครซักคน จะมีใครกล้าซัก ใครเป็นพ่อ? แอบแต่งงานเมื่อไหร่? แม้แต่คนจะแสดงความยินดีเค้ายังไม่กล้าเลย ไม่รู้แกยินดีรึเปล่า”
“ยินดีสิยะ ยินดีมากเลยเชียวแหละ” พลางฉีกยิ้มหวานเปี่ยมสุข
ฉันชื่อ รันรวี ค่ะ เป็นเลขาที่แสนจะแห้งเหี่ยวเปลี่ยวเอกา วันๆ ทำแต่งาน วันหยุดก็อยู่แต่บ้าน เพื่อนฝูงสมัยเรียนก็เหลืออยู่ไม่กี่คน เพื่อนที่ทำงานก็ไม่มี แหม ก็มีแต่คนขี้นินทา ขี้อิจฉา ขี้เกรงใจ สารพัดจะ ขี้… ฉันก็เบื่อสิคะ อยู่คนเดียวไม่คบใครดีกว่า แล้วงานก็ไม่ต้องสุงสิงกับใครอยู่แล้ว สนใจเจ้านายคนเดียวก็พอ

กำลังจะถามล่ะสิคะว่าฉันท้องได้ยังไง อิอิ ก็ฉันอยากมีลูกนี่นา อายุก็ปาไปเกือบจะสามสิบแล้วยังไม่มีใครหลงมาจีบเลย แล้วไอ้ลูกคนเดียวอย่างฉันจะหาหลานที่ไหนมาเลี้ยงตอนแก่ล่ะ ก็ต้องทำเองแหละ แล้วไอ้คุณหมอเพื่อนยากก็ดันแนะนำมาซะ ต้องตอบสนองเค้าหน่อยเดี๋ยวเค้าน้อยใจ
“เฮ้ย ชั้นประชดเว้ย ประชด รู้จักมั๊ย”
“ไม่รู้แหละ แกอยากบอกให้ชั้นทำหลอดแก้วเองนี่นา มามะ มาทำให้เพื่อนรักซะดีๆ”
“แล้วชั้นจะไปเอาน้ำเชื้อจากไหนมาผสมให้แก” หมอเพื่อนยากพยายามเลี่ยงสุดฤทธิ์
“ของแกแล้วกัน ชั้นไม่รังเกียจหรอก ขาวๆ ตี๋ๆ เรียนก็เก่ง ลูกชั้นคงจะน่ารักน่าเอ็นดู อิอิ”
“โว้ย ไอ้บ้า ไม่เอา ชั้นไม่อยากเป็นพ่อของลูกแก”
“อันนี้ก็ไม่รับรู้นะคะ ชั้นให้เวลาแก่ 1 เดือน ยังไงแกก็ต้องหามาให้ได้”

อั้นนี้ก็ไม่รู้จริงๆค่ะ ว่าไอ้คุณหมอวัชระไปหามาได้จากไหน แต่ที่รู้ๆ ฉันท้องแล้วล่ะ ดีใจจัง ลัลลา

จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 ก.ค. 47 16:29:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2

ต่ออีก

“ภูมิ พัฒนะวงศ์สกุล”
อะไรกันนี่!!!!! แล้วชื่อบอสของฉันหายไปไหนล่ะเนี่ย ไม่อยู่ไม่ถึงเดือนใครเล่นตลกมาเปลี่ยนป้ายชื่อบอสฉันอย่างนี้
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เมื่อไม่รู้จะไปถามใคร การเข้าไปพบบอสเลยเป็นการดีที่สุดแล้วสำหรับรันรวีในเวลานี้
“บอสคะ ใครเอา………..” เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่ควรจะเป็นบอสของเธอเป็นหนุ่มแปลกหน้า คำถามก็หายไปหมด เกิดคำถามใหม่มากมายจนไม่รู้จะถามคำถามไหนดี

เมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาได้แต่อึ้งไม่พูดไม่จา ชายหนุ่มจึงตัดสินใจพูดซะเอง
“ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับผมรึเปล่า”
“เอ่อ คือว่าบอส เอ่อ คุณพัลลภ น่ะค่ะ เอ่อ……..”
“อ๋อ ท่านไปรับตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงแล้วน่ะครับ คุณคงเป็น คุณรันรวี ผม ภูมิ พัฒนะวงศ์สกุล ครับ ผู้จัดการฝ่ายการเงินคนใหม่”
“คะ ผู้จัดการฝ่ายการเงินคนใหม่ ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย”
“พอดีมันกระทันหันน่ะครับ คิดว่าคุณรันรวี คงไม่รังเกียจที่จะต้องร่วมงานกับผม”
“ไม่ค่ะ ด้วยความยินดี สวัสดีค่ะ บอสคนใหม่”
“ทราบมาว่าคุณลาคลอด ยินดีด้วยนะครับสำหรับลูก แข็งแรงดีหรือยังครับ”
“ขอบคุณค่ะ พร้อมที่จะเริ่มงานแล้วล่ะค่ะ นี่ก็สายแล้ว ดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

นี่มันอะไรกันนี่ บอสเลื่อนตำแหน่งไม่รู้เลย ทำไงดีเรา
“กรี๊งงงงงง” ยังไม่ทันคิดว่าจะทำอย่างไร โทรศัพท์ก็เรียกขึ้นมาซะก่อน
“สวัสดีค่ะ ผู้จัดการฝ่ายขายค่ะ”
“เป็นยังไงบ้างรัน ลูกชายแข็งแรงดีนะ” บอสคนเก่าที่แสนใจดีทักมาตามสาย
“ค่ะท่าน ขอบคุณค่ะ ท่านคะ ทำไมรันไม่ทราบเลย”
“พอดีผมรู้ข่าวตอนที่รันโทรมาลาน่ะ ก็เลยยังไม่ได้บอกไป คุณภูมิเค้าย้ายมาจากสาขาย่อยน่ะ คงไม่มีอะไรยุ่งยาก เพราะเค้าก็รับตำแหน่งมาได้สองอาทิตย์แล้ว มีคุณมาช่วยคงเบาแรงไปได้เยอะ”
“ค่ะท่าน รันจะดูแลคุณภูมิเป็นอย่างดี”
“อืม เท่านี้แหละ”
“สวัสดีค่ะท่าน”
โอ๊ย เริ่มงานวันแรกก็เจอบอสใหม่ยังไม่ทันตั้งตัวเลย เย็นนี้ต้องไปเม้าท์ให้ไอ้หมอฟังซะหน่อยแล้ว

“ชื่ออะไรนะ บอสใหม่แก” หมอหนุ่มแทบสำลักน้ำหลังจากเพื่อนสาวเล่าถึงบอสใหม่ให้ฟัง
“ทำไมต้องทำเสียงดังด้วยเล่า ชื่อภูมิย่ะ ภูมิ พัฒนะวงศ์สกุล”
“เฮ้ย แกไม่คุ้นบ้างเลยเหรอ”
“คุ้นเหรอ อืม นิดหน่อยมั๊ง ชื่อโหลอะ”
“ไม่ใช่เว้ย ก็เค้าน่ะเป็น…” ยังไม่ทันจะพูดจบ มือเรียวๆก็ยื่นมาปิดปากซะก่อน
“ไม่จริงอะ โลกมันกลมขนาดนั้นเชียว” เมื่อนึกขึ้นมาได้ รันรวีสาวมั่นถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“แกต้องยอมรับความจริง เค้ามาแล้ว”
“ไม่อะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย มาแล้วทำไม เค้าไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่โว้ย เค้ารู้ทุกอย่างเลยตะหากเล่า รวมถึงรู้จักแกด้วย”
“ทำไมล่ะ แกไปบอกเค้าทำไม แกหักหลังชั้นเหรอ” หญิงสาวเริ่มตีโพยตีพาย
“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็พอเค้ารู้ว่ามีคนมาขอเชื้อของเค้าไป เค้าก็สอบถามมาว่าเป็นใคร มาจากไหน ทีแกยังอยากได้เชื้อที่ดีเพื่อลูกที่จะเกิดมาเลย แล้วทำไมคนบริจาคเชื้อเค้าจะอยากรู้บ้างไม่ได้ว่าคนรับจะเป็นใคร มาจากไหน”
“แล้วนี้เค้าจะมาเอาลูกชั้นไปหรือเปล่า”
“บ้าน่า ชั้นว่าเรื่องบังเอิญมากกว่า อย่าคิดมาก”

กลับบ้านมาแล้ว รันรวีก็เอาแต่กอดลูกรักไม่ยอมห่าง คิดไปต่างๆนาๆ กลัวนายภูมิจะเข้ามาทำให้ชีวิตของเธอกับลูกต้องยุ่งยาก

จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 ก.ค. 47 16:41:37 ]