ช่วงบ่ายๆเป็นเวลาที่เงียบเหงาที่สุดของวัน ไม่ว่าที่ทางเดินเท้าหรือบนถนนก็ไม่มีใครผ่านไปผ่านมา ร้านรวงส่วนใหญ่ก็มักจะปิดกันเวลานี้เพื่อนจะเตรียมของขายในช่วงเย็น
แต่ก็มีร้านขนมร้านหนึ่งที่ยังทนทู่ซี้เปิดอยู่ ร้านที่กั้นกระจทำให้สามารถมองจากข้างนอกทะลุถึงด้านในได้ ด้านหน้าร้านมีกระถางต้นไม้ทรงสี่เหลี่ยมวางรเรียงไว้เป็นแนวยาว ที่ด้านบนมีไม้ยื่นออกมาและมีแผ่นป้ายชื่อร้านแขวนไว้ บนป้ายเขียนด้วยตัวหนังสือหวัดสีทองตัดกับสีน้ำตาลของลายไม้เก่า เขียนไว้ว่า "บ้านขนม" ที่ด้านในของร้านมีตู้กระจกไว้ใส่ขนมที่มีขนมชนิดต่างๆอยู่เต็มตู้ทั้ง 4 ตู้ มีโต๊ะและเครื่องคิดเงินตั้งไว้ที่ใกล้ๆกับประตูทางเข้าร้าน นอกจากนี้ยังมีถามและที่คีบวางบนหลังตู้อีกจำนนหนึ่ง
"เฮ้อ...ร้านเราไมีลูกค้ามาหลายวันแล้วนะ" สาวที่เป็นพนักงานต้อนรับ 2 คน นั่งคุยกันอยู่บนเก้าอี้พลาสติกเล็กๆข้างๆประตูหน้า
สาวๆทั้ง 2 คนแต่งตัวเหมือนกันคือ เสื้อเชิตสีส้มอ่อนรัดรูป กระโปรงที่สั้นขึ้นมาเหนือเข่าและผ่าทั้ง 2 ข้าง สีแดงสดใส กับรองเท้าสานตามสมัยนิยมสีน้ำตาลอ่อน ทั้ง 2 สาวน่าตาน่ารัก รูปร่างผอมบาง แขนขายาวเรียวจามมาตรฐานที่พนักงานต้อนรับพึงมี แต่ใบหน้าขงพวกเธอจะห่อเหี่ยวเหมือนคนมีเรื่องกลุ้มใจ
"ไนซ์ว่า เราลองไปทำใบปลิวไปแจกตามถนนใหญ่กันดีหว่าไหมเมย์" ไนซืที่เป็นหนึ่งในพนักงานต้อนรับพูดขึ้น "แล้วัดแบ่งขนมไปให้ชิมด้วย"
แต่เมย์ไม่เห็นด้วยเพราะตอนนี้เป็นเวลาทำงานและเวลาเรียน ไม่มีใครเค้ามาเดินเพ่นพานแถวนี้หรอก แล้วเมย์ก็เสนอวิธีการของตัวเองขึ้นมา ซึ่งไนซ์ก็ไม่เห็นด้วยเช่นกัน ทั้ง 2 จึงจะให้คนอื่นตัดสินให้
ไนซ์เดินไปปลุกแพนที่แอบหลับอยู่หลังเครื่องคิดเงินขึ้นมาให้ช่วยตัดสิน แพนที่งัวเงียขึ้นมาก้พูดว่า
"อยากทำอะไรก็ทำไปเหอะ ชั้นไม่มีแรงแล้ว ขอนอนก่อนนะ หิวจังเลย..." แล้วแพนก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ และพูดอะไรงึมงำๆอยู่คนเดียวโดยที่คนอื่นไม่ได้ยิน
เจ้าของร้านสาวสวยที่เปิดประตูหลังร้านออกมาพอดีกับที่ได้ยินคำพูดของแพนก็หัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า
"อาหารบ้างหลังร้านยังมีอยู่นะ ไปกินก่อนซิ ตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าหรอก"
"โหย!!! เจ๊ ถ้าเกิดยังกินไอ้พวกนั้นเข้าไปก็ตายซิคะ อ๊ะ!!! หรือว่าเจ๊ทานไปหมดแล้ว" แพนลุกขึ้นมาคุยและเหลือบตาขึ้นมองหน้าเจ้าของร้าน แล้วพบว่าใบหน้าของเธอสดชื่นขึ้นกว่ากว่าที่เห็นก่อนเธอเดินเข้าไปหลังร้าน
"ยังเหลืออีกหน่อยนะจ๊ะ"
"ตาย...อดตายกันหมดแน่ๆเลยพวกเรา" เมย์กับไนซ์ได้ยินดังนั้นก็อุทานขึ้นมาพร้อมๆกัน
"แถม งั้นเดี๊ยวชั้นจะให้แอนอบขนมที่อร่อยที่สุดออกมาก้แล้วกัน เผื่อจะมีใครแถวนี้เข้ามาซื้อบ้าง" เจ้าของร้านพูดถึงแอนที่เป็นทั้งน้องสาวของเธอและคำทำขนมของร้านนี้ด้วย แล้วเจ๊เจ้าของร้านก็เดินกลับเข้าไปที่หลังร้าน
ครู่ใหญ่ๆต่อมากลิ่นของขนมอบก็ลอยออกมาจากในครัว หอมตลบอบอวลไปทั่วร้าน จนทะลักออกไปข้างนอก อาจเป็นเพราะกลิ่นขนมก็ได้ที่มำให้ชายหนุ่ม 2 คน ที่กำลังจะเกิดผ่านหน้าร้านไปต้องหยุดชะงัก
"เอ้า เด็กๆ ขนมเสร็จแล้วจ๊ะ ยกออกไปได้เลย" เจ้าของร้านเดินยิ้มออกมาจากในครัว แล้วสายตาของเธอก็มองไปเห็นชายหนุ่มยืนรีๆรอๆอยู่หน้าร้าน เหมือนตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเข้าร้านดีหรือไม่ เธอจีงบอกให้เมย์และไนซ์ออกไปเรียกลูกค้า
พอแพนได้ยินว่ามีลูกค้าหนุ่มๆมาเท่านั้นแหละ เธอก็ลุกขึ้นมานั่งประจำที่ทันที หร้อมๆกับพดขึ้นมาอย่างสดชื่นว่า "ไม่อดตายแล้วเรา" แล้วแลบลิ้นออกมาเลียริมผีปาก
เจ้าของร้านหัวเราะกับท่าทีของแพนแล้วเธอก็เบือนสายตาไปมองที่หลังร้าน มองตรงไปยังห้องเล็กๆที่อยู่ในสุด ประตูของห้องนั้นเปิดอยู่ครึ่งหนึ่งทำให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใน นั่นคือ...ร่างของผู้ขายที่ถูกมัดไว้ หลับอยู่บนพื้น 2 - 3 คน ผิวของคนเหล่านั้นขาวซีดราวกับศพและแห้งจนเกือนจะติดกระตูก
ถึงแม้ว่าปากของเจ้าของร้านจะยังยิ้มอยู่ก็ตาม แต่ดวงตาของเธอก็เหี้ยมเกรียมขึ้น เพียงชั่วครู่สีหน้าของเธอก็กลับมาเหมือนปรกติ เธอหันมามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าและยิ้มแย้มต้อนรับลูกค้าที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในร้าน
หสดชายหนุ่มที่เดินตามมาก็ชะงักไปด้วยความตกใจกับภาพที่เห็น ภาพที่เค้าเห็น คือ เงาของคนในร้านที่ทอดยาวไปตามพื้น ไม่เหมือนกับเจ้าของเงาที่ยืนอยู่เท่าใดนัก เช่น มีหูยาวชี้ออกไปต้านข้าง ไม่ก็เขาที่ตั้งขึ้น 2 อันบนหัว หรือเล็บที่ยาวตรงเกือบถึง 2 นิ้วนั่นด้วย แต่เพียงชั่วครู่ภาพที่เค้าเห็นก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาจึงไม่ติดใจอะไรมากนัก เพียงเพราะคิดว่าเขาตาฝาดไป
"มีอะไรหรืคะ" เจ้าของร้านมองหน้าเขา
"เปล่าครับไม่มีอะไร"
สาวๆในร้านจึงหัวเราะเบาๆอย่างขบขัน เขาจึงหัวเราะขึ้นมาด้วย แต่หากดูดีๆแล้ว เหมือนกับว่าพวกเขาจะไม่ได้หัวเราะในเรื่องเดียวกันเลย
จากคุณ :
มูลา
- [
13 ก.ค. 47 10:57:37
A:203.144.181.252 X:203.144.181.245
]
+ + + ณ ร้านบ้านขนม + +
