ความคิดเห็นที่ 1 ชลรีชากำลังหลับตา    จิตใจล่องลอยถึงภาพในอดีตชาติที่พอจะจำได้   ย้อนไปในวัยเด็กที่แม่ทา   พ่อกับแม่อุ้มเธอออกมาดูรถไฟที่เพิ่งออกจากสถานีทาชมพูและกำลังวิ่งข้ามสะพานปูนสีขาวสวยงาม     ชลรีชาหรือชลธิชาในวัยเด็กเห็นสะพานสีขาวนั้นแทบทุกวัน   ไม่ว่าจะตอนซ้อนจักรยานพ่อไปโรงเรียนหรือตอนวิ่งเล่นกับเพื่อนในทุ่งหญ้าหลังบ้านยามเย็น   มันเป็นสะพานสำหรับรถไฟโดยเฉพาะที่ทำเป็นรูปโค้งสองโค้งข้ามลำธารเล็กๆสายหนึ่ง     ในวันที่มีหมอกลงหนาและอากาศหนาวเย็น   พ่อชี้ให้เธอมองหัวขบวนรถไฟที่ค่อยๆโผล่ออกมาจากสะพานโดยมีไอหมอกจางและขุนเขาซับซ้อนเป็นฉากหลัง   ปากพ่อบอกให้เธอโบกมือน้อยๆทักทายคนที่นั่งบนรถไฟและกำลังมองพวกเธอที่ยืนอยู่ในทุ่งหญ้า   น่าแปลกและน่าดีใจที่คนบนรถไฟโบกมือและยิ้มตอบกลับมายังเธอเช่นกันแม้ว่าจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยก็ตาม จนเด็กหญิงชลธิชาโตขึ้นอีกหลายปี   แม่ก็พาเธอนั่งรถไฟเล่นไปเชียงใหม่   ขากลับก็นั่งเลยไปลงที่สถานีขุนตาน   เด็กหญิงร้องไห้ดังเมื่อแม่พาเดินเล่นเข้าไปในถ้ำเพียงไม่กี่เมตร   เธอกลัวความมืด   ความทึบทึมลึกลับของถ้ำน่ากลัวยิ่งกว่าความสว่างเยือกเย็นของสะพานสีขาวที่เธอรู้จักทั้งที่ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างมากับมือทั้งคู่ “ป๊า......หนูอยากเดินข้ามสะพาน”  เด็กหญิงดึงชายเสื้อพ่อตอนที่พ่อขี่จักรยานไปรับเธอกลับจากโรงเรียน   รถไฟขบวนหนึ่งเพิ่งจะข้ามสะพานสีขาวนั้นไป    “ไม่เอาลูก   อันตราย    เดี๋ยวรถไฟมา”   พ่อเหลือบไปมองสะพานแวบหนึ่ง  เท้ายังถีบจักรยานต่อ  “ตอนพ่อแม่ไม่อยู่ก็อย่าไปเดินบนสะพานนะ   รู้มั้ย” เด็กหญิงทำหน้าหุบกัดริมฝีปาก   สายตาไม่ละไปจากสิ่งก่อสร้างนั้น   พ่ออาจจะยังไม่รู้ว่าบางครั้งเด็กก็อยากรู้อยากเห็นมากกว่าที่คิด    เพราะหลังจากนั้นเพียงชั่วโมงเดียว     เธอก็มาปรากฎตัวบนรางรถไฟที่ตีนสะพานจนได้ หูเงี่ยฟังเสียงที่อาจจะผิดปกติรอบด้าน   เมื่อไม่ได้ยินเสียงรถไฟไกลๆหรือเสียงพ่อที่อาจจะรู้และตามมาห้าม   เด็กสาวก็ก้าวขาไปบนไม้หมอนรางรถไฟช้าๆ   มือจับเสาปูนซิเมนต์ไว้กันล้ม   กลัวว่ารถไฟจะมาในตอนนี้หรือเปล่า   ถ้ามาจะมาจากข้างหน้าหรือข้างหลัง   และถ้ารถไฟมาตอนที่เธอเดินอยู่กลางสะพานพอดีจะทำอย่างไร   แต่เด็กหญิงก็ข่มใจไว้และค่อยๆก้าวไปจนข้ามไปยังอีกฝั่งของสะพานได้   ไม่มีรถไฟสวนมาอย่างที่กลัว   แต่ชลธิชากลับแปลกใจเมื่อภาพทิวทัศน์สองข้างทางหลังจากข้ามสะพานมาแล้วกลับเปลี่ยนไป   ไม่มีเค้าของทุ่งนาและป่าหญ้าละแวกบ้านอย่างที่ควรจะเป็น   แต่กลับเป็นทุ่งหญ้าสีเทากว้างใหญ่และมีละอองระยิบระยับมากมายล่องลอยขึ้นไปบนฟ้าสีชมพูแทน     ในทุ่งหญ้าแปลกตากว้างไกลสุดสายตานั้นมีเงาดำๆสองกลุ่มตั้งอยู่ห่างๆกันและเคลื่อนไหวไปมาช้าๆ   ต้องใช้เวลามองสักพักจึงรู้ว่าเป็นกองทัพสองฝ่ายกำลังยืนประจันหน้ากันอยู่   กองทัพทางซ้ายแต่งตัวด้วยชุดหนังคาดขี่หลังเม่นยักษ์และมีคฑาแสงเป็นอาวุธ   ยังไม่นับอีกพวกที่ขี่นกยักษ์บินวนเวียนบนท้องฟ้า   ส่วนกองทัพทางขวาที่อยู่ใกล้สะพานมากกว่าแต่งตัวด้วยชุดทหารยุโรปยุคก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่งกำลังเข็นปืนใหญ่และเล็งปืนยาวตรงไปยังแถวของฝ่ายตรงข้าม   บ้างขี่ม้าตะโกนสั่งการรอบๆ   ไม่นานทุกอย่างก็เงียบลง   ม้าศึกถูกชักเข้าที่   ปืนใหญ่หยุดเข็น   เม่นหยุดเดิน   แต่สัญชาติญาณบอกชลธิชาว่าการต่อสู้ของสองฝ่ายกำลังจะเริ่ม   และเธอถูกเชิญเข้ามาที่นี่เพื่อเป็นผู้ชม ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น   นายพลแม่ทัพบนหลังม้าก็ชี้ดาบไปที่ข้าศึกและตะโกนคำๆหนึ่ง   ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่แถวของนักรบบนหลังเม่นยักษ์เริ่มตะบึงวิ่งเข้ามา   ปืนใหญ่นับร้อยกระบอกส่งเสียงกึกก้องกัมปนาท   แรงระเบิดและสะเก็ดไฟกระจายทั่วท้องทุ่ง   นักรบบนหลังเม่นจำนวนมากกระเด็นตกลงมานอนแน่นิ่งกับพื้นทันที   ทหารอีกจำนวนหนึ่งเล็งปืนยาวขึ้นไปบนฟ้า   ฉับพลันทั้งนักรบข้าศึกและนกยักษ์ที่ขี่ลงมาจู่โจมก็ร่วงลงมาอย่างไม่เป็นท่า   การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด   ทหารม้าควบเร่งสวนกับทหารเม่นประดาบกันอลหม่าน   มีทหารยุโรปถูกขนหนามของเม่นแทงตกจากหลังม้าขาดใจตายนับสิบนาย   นักรบบนนกยักษ์บางตนใช้คาถาทำให้กระบอกปืนใหญ่ที่ตั้งเรียงรายระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ   ร่างของทหารปืนใหญ่ลอยละลิ่วขึ้นฟ้าไปตกลงกระจัดกระจายในสนามรบเหมือนนกปีกหัก   ชลธิชามองเห็นนายพลที่ตกจากหลังม้าใช้ดาบปลายปืนฟันตะลุมบอนกับนักรบในชุดหนังอย่างไม่กลัวตายก่อนจะถูกลำแสงจากคฑาของอีกฝ่ายฟาดใส่จนล้มลง   ทหารทางขวาซึ่งใช้ปืนในการต่อสู้เป็นหลักเสียเปรียบอย่างมากเมื่อการรบมาถึงขั้นประชิดตัว   ต่างถูกนักรบชุดหนังทำร้ายจนร่วงล้มก่ายกองราวกับใบไม้ร่วง   ท้ายสุดของการรบคือทหารทางด้านขวาแตกถอยกันไม่เป็นขบวน   นายพลแม่ทัพตายในสมรภูมิ ชลธิชากำลังยืนสั่นอยู่ที่ตีนสะพาน   รู้สึกเข่าอ่อนใจหวิวๆเหมือนจะเป็นลม   เธอไม่เคยเห็นการเข่นฆ่ากันต่อหน้าต่อตาแบบนี้มาก่อนและไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเห็นในเวลานี้ด้วย   กำลังนั่งแปะอยู่กับพื้นทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้นเองก็มีเงาร่างของใครคนหนึ่งมาทาบบนพื้นดินข้างๆให้เห็น “ทำไมมนุษย์จึงต้องรีบร้อนมาตายที่นี่   ทั้งที่อีกไม่นานเขาก็ต้องตายและมาที่นี่อยู่แล้ว” เด็กหญิงพยายามจะหันไปมองเจ้าของเงาที่ยืนอยู่เยื้องไปด้านหลัง   แต่กลับรู้สึกว่ามองเห็นไม่ชัดไปกว่าจะบอกได้ว่าเขาเป็นคนรูปร่างสูงสง่าอยู่ในชุดแพรสีขาวสะอาด   ลำตัวแม้จะดูเพรียวไม่สู้จะบึกบึนแต่กลับให้ความรู้สึกได้ถึงความสามารถในการต่อสู้ที่สูงส่งซ่อนอยู่ภายใน   มือข้างหนึ่งของเขาถือขลุ่ยเงาวาวสีเงินอยู่   เส้นผมยาวสีทองปลิวสะบัดไปกับลมในทุ่งสงครามไม่ต่างจากซากธงของทหารเบื้องหน้า   ส่วนใบหน้าของเขากลับดูเหมือนมีเงาปิดบังไว้จนมองไม่เห็น “คุณเป็นใครคะ”  ชลธิชาถามอย่างไร้เดียงสา   รู้สึกว่าความกลัวทั้งหลายหายไปอย่างน่าประหลาดเมื่อได้เห็นผู้มาใหม่  “ฉันชื่อลองบาแดง”  ร่างสีขาวนั้นยังยืนนิ่ง   ดูเหมือนจะไม่ได้ขยับปากด้วยซ้ำ “ชื่อคุณแปลกจังเลย   หนูชื่อชลธิชาค่ะ”  ร่างสีขาวนั้นมองชลธิชาแวบหนึ่งแล้วมองไปที่สะพานปูนสีขาวด้านหลัง  “เธอมาที่นี่ได้ยังไง” “หนู......หนู   หนูข้ามสะพานรถไฟนี่มาค่ะ   พอข้ามมาอีกฝั่งแล้วทำไมมองไม่เห็นหมู่บ้านเลยก็ไม่รู้”  เด็กหญิงเม้มปาก  หายใจขัดๆเหมือนจะเริ่มร้องไห้   แต่เมื่อมองไปที่ลองบาแดงก็กลับรู้สึกดีขึ้นเองโดยไม่รู้สาเหต  “บ้านเธออยู่ที่ไหนล่ะ”   “ทาชมพูค่ะ  อยู่ในอำเภอแม่ทาที่ลำพูนค่ะ   ที่นี่ใช่ทาชมพูไหมคะ”  “ลำพูน ..”  ลองบาแดงทำท่ายืนครุ่นคิดพักหนึ่ง   “เธอมาไกลจากบ้านมากนะ   ถึงเวลาต้องกลับไปหาพ่อแม่ของเธอแล้ว   จงหันหลังเดินกลับไปที่สะพาน   ข้ามไปให้ถึงอีกฝั่ง   และอย่าหันกลับมาเด็ดขาดไม่ว่าจะมีใครเรียกหรืออยากหันกลับมามองแค่ไหนก็ตาม   เข้าใจไหม” ชลธิชาพยักหน้าอย่างว่าง่าย   เธอค่อยๆลุกขึ้นและหันหลังกลับไปที่สะพาน   ก่อนจะก้าวขึ้นไปถึงเสาปูนเสาแรกเธอก็หยุดนิดหนึ่ง   ทำท่าเหมือนจะหันกลับมา  “ลองบา....” “บอกว่าอย่าหันกลับมา!!” เสียงของอีกฝ่ายเฉียบขาดจนเธอยืนตัวแข็งไม่กล้าหันมามอง   แต่ก็ยังไม่ละความพยายามที่จะถาม  “ลองบาแดงคะ  ที่....ที่นี่คือที่ไหนคะ” “ชายแดนภพชาติ”   น้ำเสียงของบุคคลลึกลับอ่อนลง  “ที่นี่ไม่สมควรที่จะมีใครค้นพบ   แม้ว่าจะเคยมีมนุษย์และภูติเดินทางมาถึงที่นี่จำนวนมากแล้วก็ตาม   คงเป็นเรื่องบังเอิญสักอย่างที่เธอเดินข้ามสะพานธรรมดาบนโลกอย่างถูกจังหวะเวลาอะไรสักอย่างจนผ่านมาถึงที่นี่ได้   แต่ช่างเถอะ   เธอไม่จำเป็นต้องรู้เลย   กลับออกไปได้แล้ว   อย่าลืมนะ   ห้ามหันมาเด็ดขาด” เด็กหญิงก้มหน้ารับคำและเริ่มเดินข้ามสะพาน   ในหัวเหมือนมีเสียงโหยหวนคร่ำครวญหลอกล่อให้หันกลับไป   ขาที่เดินรู้สึกหนักอึ้งเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นหน่วงดึงไว้   แต่เธอนึกถึงสิ่งที่ลองบาแดงกำชับไว้หนักหนาก็ต้องหลับตาปี๋และรีบยกเท้าผ่านไปให้ได้จนกลายเป็นวิ่งเข้าไปยังกำแพงหมอกหนาทึบช่วงกลางสะพานสุดชีวิต   เมื่อผ่านพ้นกลุ่มหมอกนั้นมาได้จนมองเห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังลับเหลี่ยมเขาและท้องนาของทาชมพูที่คุ้นเคยอีกครั้งเธอก็รู้สึกโล่งใจอย่างที่สุด   ชลธิชาล้มลงหมดสติบนรางรถไฟตีนสะพานสีขาวนั้นเอง จากคุณ : ธามาดา - [ 13 ก.ค. 47 18:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในความมืดมิดหลังเปลือกตานั้น   เด็กหญิงได้ยินเสียงร่ำร้องน่ากลัวจากรอบด้านชักชวนให้ข้ามสะพานกลับไปอยู่ด้วยกันดังขึ้นเรื่อยๆ   แผ่นดินทั่วบริเวณสั่นไหวสะท้าน   ไม่นานเด็กสาวก็ได้สติลืมตาขึ้นเพื่อที่จะเห็นภาพน่าตกใจแทบสิ้นสติอีกครั้ง   หัวรถจักรดีเซลรางขบวนหนึ่งกำลังห้อตะบึงตามรางมายังร่างที่นอนพาดหมดเรี่ยวแรงของเธออย่างรวดเร็ว   เสียงหวูดและแสงไฟเตือนหน้ารถถูกแทนที่ด้วยใบหน้าตกใจของพนักงานขับรถไฟและเสียงเบรคกระทันหันจนประกายไฟแลบปลาบออกมาจากล้อ   แต่รถไฟก็ยังพุ่งเข้าหาตัวเธอด้วยความเร็วสูง   ชลธิชาพยายามจะรวบรวมกำลังที่มีเหลือทั้งหมดขยับตัวหนีออกจากรางรถไฟในวินาทีดับจิตนั้น   แต่ก็ดูเหมือนร่างกายจะถูกตรึงอยู่กับพื้นไม่ให้หนีไปไหนได้  ดวงตาของเด็กหญิงเบิกกว้างจนเห็นภาพสะท้อนเป็นรูปหัวขบวนรถจักรที่ใกล้เข้ามาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ากลัว   แม้แต่ลมหายใจก็ยังขาดห้วงไปชั่วขณะ   อีกไม่ถึงสิบเมตรมันจะมาถึงตัวเธอ!! เหนือกว่าปาฏิหารย์   มีกลุ่มควันสีเทาปรากฎขึ้นภายในเสี้ยววินาทีที่รางรถไฟระหว่างเธอกับตัวรถไฟที่พุ่งเข้ามา   ใครคนหนึ่งในชุดแพรสีขาวบริสุทธิ์  มือหนึ่งถือขลุ่ย  มือหนึ่งกุมบังเหียนบังคับม้าที่มีสีเดียวกันกับชุดที่เขาสวมใส่ก้าวทะลุออกมาจากกลุ่มควันนั้นตรงเข้าหาชลธิชาด้วยความเร็วที่ยิ่งกว่ารถไฟ   เพียงแค่เขาปล่อยมือที่กุมบังเหียนมาชี้ไปที่เธอ   ร่างของเด็กสาวก็ลอยขึ้นมาที่มือของเขาและถูกอุ้มออกไปจากบริเวณอันตรายได้อย่างหวุดหวิดที่สุด    ทั้งสองมองขบวนรถไฟที่วิ่งผ่านจุดที่ชลธิชาเคยนอนไม่ได้สติอยู่พร้อมกับใบหน้าตื่นตระหนกของพนักงานขับและผู้โดยสารภายในจนขบวนรถลับเหลี่ยมเขาข้างหน้าไปแล้ว “ล......ลอง  คุณลองบาแดง”  เด็กหญิงรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่คอเมื่อหันมามองบุคคลที่ช่วยชีวิตเธอไว้และกำลังอุ้มร่างของเธออยู่บนหลังม้าขณะวิ่งผ่านดงต้นกล้วยห่างจากทางรถไฟออกมาเรื่อยๆ  “หนู......”  “ไม่ต้องพูดอะไร!”  ใบหน้าที่เลือนรางบนหลังม้าตอบ   น้ำเสียงกึ่งดุกึ่งห่วงใยอยู่ในที  “เธอคงจะช็อคมากกับภาพที่เห็นในฝั่งโน้น   ฉันคิดได้เลยตามกลับมาดู   ไม่งั้นเธอคงโดนรถไฟทับอยู่ตรงนั้นแน่” ม้าสีขาวตัวนั้นชะลอฝีเท้าลงและหยุดที่แคร่ท้ายสวนของใครคนหนึ่งในหมู่บ้าน   ลองบาแดงก้าวลงจากหลังม้าอุ้มเด็กหญิงที่กำลังเพลียเต็มที่ไปนอนบนแคร่อย่างทนุถนอมเหมือนแม่กำลังจัดให้ลูกน้อยนอนในเปล   จนถึงเวลานี้ชลธิชาก็ยังไม่เห็นว่าลองบาแดงมีหน้าตาอย่างไร “ลองบาแดง”  เธอเรียกชื่อของผู้ที่กำลังเดินกลับไปขึ้นบนหลังม้า  “คุณจะไปไหนคะ”  ร่างสีขาวนั้นนิ่งเงียบไปอึดใจหนึ่ง “ฉันต้องกลับไปดินแดนของฉัน   เหมือนเธอที่ต้องกลับมาบ้านตอนนี้   ดินแดนที่พวกเราสองคนอยู่ห่างไกลกันจนเธอนึกไม่ถึง   แต่ก็ใกล้กันจนเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเหมือนกัน” “ไม่เห็นไกลเลย   แค่ข้ามสะพานรถไฟไปไม่ใช่เหรอคะ”  “ไม่ใช่แค่นั้นหรอก   สักวันเธอคงได้รู้เองว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนี้”  บุคคลลึกลับที่เข้ามาช่วยชีวิตเธอไว้ทำท่าจะบังคับม้าให้ผละจากไป  “อีกสักพักแม่ของเธอจะเดินตามหาเธอผ่านมาทางนี้และจะเจอเธอเอง   ก็มันเลยเวลาข้าวเย็นที่บ้านมานานแล้วนี่     แล้วก็วันหลังอย่าเดินข้ามสะพานสีขาวนั้นอีกนะ   ถึงคราวหน้าจะเดินข้ามไปแล้วไม่เจอฉันอีก   มันก็อันตรายจากรถไฟอยู่ดี” “ลองบาแดงคะ”   เด็กหญิงตะโกนเรียกชื่อเขาไล่หลัง  “ว่าไง” “หนูจะได้เจอกับคุณอีกไหมคะ”  “ฉันไม่ใช่คนที่จะมีใครได้เจอเป็นครั้งที่สองนักหรอก   แต่ก็ขอบใจ   ถ้ามีเวลาไหนที่รู้สึกอยากจะเจอฉันก็ลองหลับตานึกถึงฉันดูแล้วกัน   บางทีฉันอาจจะผ่านมาแถวนั้นบ้างก็ได้” ร่างสีขาวสว่างนั้นชักม้าออกวิ่งกลับไปที่สะพานอย่างสง่างาม    ทันใดนั้นต้นไม้รอบๆแคร่ที่ชลธิชานั่งอยู่ก็มีดอกไม้ที่สวยที่สุดและกลิ่นหอมที่สุดร่วงลงมารอบตัว   เด็กหญิงหยิบดอกไม้ขึ้นมาดอกหนึ่ง   เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็เคลิ้มง่วงเอนลงนอนหลับบนแคร่อย่าง่ายดาย   แต่ก็ยังทันได้เห็นลองบาแดงกับม้าของเขาวิ่งข้ามสะพานปูนสีขาวและเลือนหายไปบนช่วงกลางสะพานอยู่ นั่นเป็นฝันใช่ไหม   ถ้าใช่   มันคือฝันดีใช่ไหม    หรือว่ามันคือความจริง    แต่แน่นอนว่าไม่มีใครเชื่อเรื่องที่ชลธิชาเล่าเมื่อกลับมาถึงบ้าน   พ่อลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดูและบอกว่าเธอคงไปวิ่งเล่นตากแดดมากจนนอนหลับบนแคร่และฝันไปเอง   เด็กหญิงไม่โกรธพ่อแม่ที่ไม่เชื่อ   แต่เก็บมันไว้เป็นความทรงจำที่แปลกประหลาดที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต.... จากคุณ : ธามาดา - [ 13 ก.ค. 47 18:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ภูติสาวค่อยๆลืมตาขึ้นในห้องขังของคุกลินดรอว์   จิตกลับเข้าสู่เวลาปัจจุบัน   มีเสียงเอะอะและฝีเท้าวิ่งตามทางเดิน   เธอเห็นผู้คุมนักโทษวิ่งหน้าตาตื่นผ่านหน้าห้องขังขึ้นไปบนดาดฟ้า   ไม่นานก็มีผู้คุมอีกจำนวนหนึ่งพร้อมอาวุธและชุดเกราะครบครันวิ่งตามมาอีก   ดูจากการแต่งตัวที่ยังไม่เรียบร้อยแล้วเดาได้ว่าคงกำลังเผชิญเหตุฉุกเฉินร้ายแรงสักอย่าง    วินาทีนั้นชลรีชารีบติดต่อโทรจิตหาสินธุและเพื่อนภูติตนอื่นๆทันที “สินธุ!  ก่อเรื่องอะไรอีกรึเปล่า   ฉันเห็นพวกผู้คุมวิ่งถืออาวุธขึ้นไปบนดาดฟ้าอีกแล้ว”  “เปล่านี่   ฉันนั่งสมาธิอยู่ในห้องฉันเอง   แต่พวกผู้คุมที่เคยยืนเฝ้าหน้าห้องฉันก็วิ่งไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน” ชลรีชาใช้เวลานาทีถัดมาแบ่งจิตถามรูบี้  เกรเทล  และโฟเบีย พร้อมๆกัน   แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็เหมือนกันคือไม่มีใครรู้ว่าความวุ่นวายที่เห็นในคุกนั้นเกิดจากอะไร   แต่ชลรีชาก็หยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงระเบิดกึกก้องหลายครั้งในตัวเมือง   มองผ่านหน้าต่างลูกกรงออกไปก็เห็นกลุ่มควันลอยขึ้นจากหลายจุดของเมือง   โฟเบียรีบปล่อยทวีตตี้บินล่องหนออกไปหาข่าวทันที   แต่ภูติสาวใจร้อนกว่านั้น   เธอรีบติดต่อโทรจิตไปยังคลีรินที่ศาลาว่าการวิญญาณทันที “ชลรีชา!”  เสียงของเพื่อนเก่ารัวตอบ   น้ำเสียงเหมือนกำลังตกใจกลัวอะไรบางอย่าง  “เอลซิดกำลังยึดอำนาจจากท่านยมบาลซีนาย   ตอนนี้ภูติทหารฝ่ายเอลซิดกำลังออกยึดสำนักงานต่างๆทั่วเมือง   ฉันกับภูติตนอื่นๆกำลังอพยพออกจากที่นี่   ทหารของเอลซิดใช้เรือเหาะบินวนระดมยิงรอบศาลาว่าการวิญญาณใหญ่แล้ว” ชลรีชาเบิกตากว้าง  “เอลซิด......ยึดอำนาจ”  คลีรินเล่าให้ฟังสลับอาการเหนื่อยหอบขณะวิ่งหนีไปตามเส้นทางลับใต้ดินว่า   เมื่อไม่กี่วันมานี้มีข่าวลือว่าเอลซิดเดินทางไปเยี่ยมหน่วยทหารใหญ่ๆหลายแห่งในมหานครสัมปรายภพและประชุมลับกับนายทหารระดับสูงทุกที่โดยแจ้งกับนักข่าวแค่ว่าเป็นการประชุมเตรียมพร้อมรับเหตุฉุกเฉินหากมีกองทัพมนุษย์บุกรุกเข้ามาเท่านั้น   แต่ชาวภูติบางส่วนในมหานครก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ   โดยเฉพาะเวลานี้ยมบาลซีนายซึ่งสูงอายุมากและไม่ชอบสงครามกำลังรักษาตัวจากอาการป่วยที่บ้านพักรับรองนอกมหานคร   พวกเขาสงสัยว่าเอลซิดซึ่งเป็นภูติขุนนางที่มีอิทธิพลบารมี  ซ่องสุมกำลังทหารและขุนนางที่เป็นพวกพ้องของตนจำนวนมาก  บวกกับนิสัยที่ทะเยอทะยานอวดเบ่งคงจะมีแผนการอะไรที่ไม่น่าไว้ใจอยู่เบื้องหลังเป็นแน่ และก็เดากันไม่ผิด   เช้าตรู่ของวันนี้   เรือเหาะของกองทัพจำนวนมากบินขึ้นเต็มท้องฟ้า   ภูติทหารออกยึดอาคารที่ทำการสำคัญๆของยมบาลซีนาย   แต่ก็ได้รับการต่อต้านจากภูติทหารอีกฝ่ายที่ยังจงรักภักดีต่อยมบาลซีนายไม่น้อย   เรือเหาะฝ่ายกบฎต้องทำงานหนักในการยิงเปิดช่องทางหรือทำลายที่มั่นของฝ่ายซีนายให้ได้   บ้างก็ถูกปืนมนต์ดำของฝ่ายป้องกันยิงตกลงกลางถนนเกิดไฟลุกท่วม   สถานการณ์เต็มไปด้วยความวุ่นวาย   มีภูติทหารและพลเรือนบาดเจ็บล้มตายในช่วงเช้าจำนวนมาก   ยมบาลซีนายถูกหน่วยคุ้มกันพาออกจากบ้านพักรับรองไปซ่อนยังสถานที่ปลอดภัยทันที   มีภูติบางตนเห็นเรือเหาะลำใหญ่พร้อมแร้งดำที่บินคุ้มกันมุ่งหน้าไปทางทิศเหนืออย่างรวดเร็ว   แต่ไม่รู้ว่าท่านยมบาลซีนายอยู่บนเรือเหาะลำนั้นหรือไม่   เมื่อถึงเวลาบ่าย   ภูติทหารฝ่ายเอลซิดก็บุกมาถึงศาลาว่าการวิญญาณใจกลางมหานครสัมปรายภพ   ภูติที่ทำงานอยู่ในอาคารได้รับคำสั่งให้อพยพ   เส้นทางหนีใต้ดินถูกเปิดใช้เป็นครั้งแรก   แม้แต่คลีรินก็เพิ่งรู้ว่ามีทางหนีเส้นนี้ “สมัยที่ยมบาลซีนายเรืองอำนาจ   ซีนายเองก็ไม่ถูกกับเอลซิดมากนัก   มีลูกสมุนคนสำคัญของเอลซิดที่ทำงานล้มเหลวถูกจับขังไว้ที่คุกลินดรอว์หลายตน   ถ้าเอลซิดยึดอำนาจ   แน่นอนว่าต้องมีการปล้นคุกนี้เพื่อปล่อยตัวลูกสมุนของเขากลับไปแน่นอน”   ชลรีชาเข้าใจภาพที่ผู้คุมพากันถืออาวุธร้องเอะอะวิ่งผ่านหน้าห้องขังแล้ว  ไม่นานเสียงระเบิดจากในเมืองก็เงียบลง   มีโทรจิตจากส่วนกลางมาถึงจิตของภูติทุกตนในปรโลกว่าขณะนี้ยมบาลซีนายได้พ้นจากอำนาจแล้ว   ผู้ที่จะเป็นยมบาลตนถัดไปคือเอลซิด   กำหนดพิธีสถาปนาอย่างเป็นทางการในวันเฉลิมฉลองอายุขัยของเอลซิดในห้าวันข้างหน้า   มีการประกาศกฎอัยการศึก   ห้ามภูติทุกตนพูดถึงซีนายหรือการปกครองสมัยซีนายอีก   ทุกอาคารบ้านเรือนต้องปลดภาพของซีนายออก   กฎหมายภูติต้องถูกชำระใหม่   ภูติทหารมีสิทธิตรวจค้น  จับกุม  หรือสังหารใครก็ได้  ทุกที่  ทุกเวลา ภูติทหารของเอลซิดหลายสิบตนพังประตูคุกเข้ามาในช่วงเย็น   ผู้คุมคุกเมื่อเห็นหมดหนทางสู้จึงยอมจำนนและถูกผูกผ้าปิดตาและพาออกไปอีกประตู    นักโทษบางห้องขังได้รับการปล่อยตัว   ชลรีชาเดาว่าคงจะเป็นลูกสมุนเดิมของเอลซิด   ภพภูมินี้คงจะตกเป็นของเอลซิดโดยสมบูรณ์แล้ว “ชลรีชา......”  เสียงโทรจิตแว่วขึ้นในจิตของภูติสาว   เบาจนเกือบเป็นเสียงกระซิบ   ขณะนั้นการยึดอำนาจจบไปหลายชั่วโมงแล้ว  “ว่าไงคลีริน”  ภูติสาวกระวีกระวาดตอบรับ  “เธอปลอดภัยใช่ไหม” “ฉันหนีออกมานอกมหานครสัมปรายภพแล้ว   ตอนนี้ฉันกับเพื่อนวิ่งออกจากปลายอุโมงค์มาที่ป่าร้างนอกประตูเมืองด้านเหนือ   ฉันไม่เคยออกนอกเมืองมาก่อนเลย   ที่นี่มืดครึ้มน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้”  “ใจเย็นๆนะ”  ชลรีชาพยายามปลอบขวัญเพื่อน   เธอรู้ดีว่าสภาพจิตใจของคลีรินแย่ขนาดไหน  “รีบหาทางออกจากป่านั่นเร็วๆเถอะ” “ฉันอยากออกมาให้เร็วที่สุดอยู่แล้วล่ะ   แต่เดินไปทิศไหนมันก็กลับมาที่เดิมทุกที”  เสียงของคลีรินสั่นเครือ   “รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรกำลังจ้องมองพวกฉันอยู่ตลอดเลย   ฉันคงต้องบอกให้เพื่อนๆช่วยกัน..........” ชลรีชากำลังนั่งฟังอย่างตั้งใจ   แต่อยู่ๆโทรจิตของเพื่อนก็หายไปเสียเฉยๆ   ตอนแรกเธอเข้าใจว่าคงเป็นเพราะจิตของคลีรินหรือจิตของเธอไม่นิ่งพอที่จะสื่อสารได้   แต่เธอก็คิดว่าเป็นความบังเอิญที่โชคดีเมื่อได้เห็นว่าประตูห้องขังของตัวเองกำลังถูกไขเปิดเข้ามาพร้อมกับภูติทหารฝ่ายเอลซิดหน้าตาถ:-)ทึงพร้อมอาวุธครบมือห้าหกนาย   ภูติทหารตนหนึ่งก้าวมาหยุดที่ปลายเท้าของเธอและยกคฑาขึ้นเล็ง “เมื่อกี๊แกติดต่อกับใคร!”  “เปล่า”  ภูติสาวตอบหน้าตาย “ข้ารู้ว่าแกกำลังโทรจิตคุยกับใครอยู่   บอกมาเดี๋ยวนี้!  แกติดต่อกับพวกต่อต้านท่านเอลซิดใช่ไหม   มันยังหลบอยู่ที่ไหนอีก   ตอบมา!”  “คิดมากไปได้   ฉันแค่บ่นอะไรพึมพำกับตัวเองเท่านั้น” “แกชอบปิดบังความลับใช่มั้ย   อยากไปเกิดใหม่มากล่ะสิ   รู้มั้ยว่าพวกเรา.....”  “นี่”  ชลรีชาค่อยๆลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับภูติทหาร  ในใจเวลานี้รู้สึกโกรธมากกว่ากลัว “ฉันทนนั่งฟังนายพูดพล่ามมามากแล้ว   ฉันไม่สนใจหรอกว่าข้างนอกคุกจะเป็นยังไง   ตอนนี้ฉันอยากพักผ่อนเงียบๆตนเดียว   พวกนายจะเดินออกไปจากห้องนี้ดีๆปล่อยให้ฉันได้พักผ่อนหรือว่าจะออกแบบวิ่งหนีออกไป” “วิ่งหนีออกไป?  ฮะฮ้า   ปากกล้าไม่ใช่เล่นนี่แก   เป็นแค่นักโทษทำมาพูดจาท้าทาย.....” วินาทีนั้น   ชลรีชาหยิบกระจกรูปไข่เล็กๆบานหนึ่งขึ้นมายกจ้องไปที่ภูติทหารตนนั้น   ปรากฎว่ามีม่านฝุ่นสีดำรูปหน้าปิศาจสาวอัปลักษณ์พุ่งออกจากกระจกเข้ากลืนกินภูติทหารตนนั้นอย่างรวดเร็ว   เสียงหัวเราะน่าขยะแขยงของปิศาจกับเสียงร้องทรมาณของฝ่ายถูกทำร้ายตรึงทุกร่างในห้องขังให้หยุดนิ่งตกใจสุดขีด   ทันทีที่หมอกควันสีดำจางหายไป   สิ่งที่เหลือกองอยู่บนพื้นกลับมีแต่ชุดเกราะที่ใช้หุ้มส่วนต่างๆของลำตัวกองระเกะระกะ   ร่างของภูติตนนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย!! “เอาละ”  ชลรีชาพับกระจกเก็บกลับเข้าไปในเสื้อคลุมแล้วนั่งลงตามสบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น   “คราวนี้ฉันจะเปลี่ยนคำพูดใหม่   จะเป็นอย่างภูติตนนี้  หรือว่าจะวิ่งหนีออกไป” ภูติทหารที่เหลือทำหน้าเหมือนมนุษย์ตอนถูกผีหลอก   ต่างวิ่งหกล้มออกจากห้องขังอย่างไม่เป็นท่า   จนถึงภูติทหารตนสุดท้ายที่กำลังลนลานตามเพื่อนไปที่ประตูก็ถูกเสียงดุกร้าวของชลรีชาหยุดไว้  “เดี๋ยวก่อน!” ภูติทหารตนนั้นสะดุ้งโหยงสุดตัวแล้วค่อยๆหันกลับมา     ความหวาดกลัวปรากฎชัดบนใบหน้าขณะที่ภูติสาวกำลังจะพูดบางสิ่งออกมา “อย่าลืมปิดประตูให้ด้วย” เพียงอึดใจให้หลัง  ห้องขังเล็กๆห้องนั้นก็ตกอยู่ในความเงียบ   ชลรีชาเอนหลังพิงกำแพงอย่างเหนื่อยอ่อน   รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมากระทันหัน   ภูติสาวรู้ดีว่าอำนาจของปิศาจที่อยู่ในกระจกบานนั้นพยายามจะเข้าครอบงำเธออยู่เสมอทุกครั้งที่ใช้มัน   พิษสงของมันรุนแรงเกินไปจนย้อนกลับมาทำร้ายได้แม้แต่ผู้ที่ครอบครองมันอยู่ “ไห่หลาน”  ชลรีชารำพึงกับตัวเองเบาๆ  “ความโกรธ  ความเกลียดชัง  ความอาฆาตพยาบาท   ปิศาจที่อยู่ในใจมนุษย์สักคนมีความร้ายกาจเหลือเกิน” แม้ร่างกายจะสั่นหนาวสะท้านเหมือนป่วยไข้    แต่ภูติสาวก็กำหนดจิตให้นิ่ง   พยายามควบคุมอำนาจมืดที่จะเข้ามาสิงสู่ในตัวให้สลายหายไป   หลายชั่วโมงให้หลังจึงกลับสู่สภาพปกติ   วันนี้โชคดียังเป็นของเธอที่บังคับมันได้อยู่   แต่ถ้าหากมีสักวันที่เธอโชคไม่ดีล่ะ? ห่างจากห้องขังของชลรีชาไปอีกหอคอยหนึ่งคือห้องขังของสินธุ   เสียงร้องประหลาดจากมุมหนึ่งของห้องทำให้ชายหนุ่มหันมามองอย่างระวังระไว   แต่ก็โล่งใจเมื่อบนพื้นห้องที่เคยเป็นที่มาของเสียงค่อยๆปรากฎภาพของค้างคาวน่าเกลียดตัวหนึ่งกำลังคาบม้วนผ้าฝ้ายสีน้ำตาลคล้ำเดินเข้ามาหาเขา   สินธุจำได้ทันทีว่ามันคือเจ้าทวีตตี้   สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่โฟเบียเลี้ยงเอาไว้   เขาเอื้อมมือไปรับม้วนผ้าฝ้ายนั้นออกคลี่ดู    เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากหนังสือพิมพ์นิรันตรายโพสต์ที่โฟเบียส่งมาให้อ่าน   หน้าปกลงเป็นรูปเอลซิดในเครื่องแบบประมุขของปรโลกเต็มยศ   มีพาดหัวข่าวว่า “สดุดีท่านยมบาลเอลซิดมหาราช  ยุคทองของปรโลกมาถึงแล้ว”   ส่วนเนื้อหาในเล่มทุกคอลัมน์ต่างสรรเสริญการยึดอำนาจของเอลซิดและลงประวัติของยมบาลใหม่ตนนี้อย่างพร้อมเพรียง สินธุวางหนังสือพิมพ์ลง   เขารู้ว่าคงไม่มีประโยชน์มากมายที่จะอ่านต่อไป   จิตรกรหนุ่มยกมือลูบปีกของเจ้าทวีตตี้ในเชิงขอบใจก่อนจะปล่อยให้มันบินล่องหนกลับไป   แต่แล้วก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเรียกมันกลับมา   สินธุให้มันคาบหนังสือพิมพ์ไว้อย่างเดิมและใช้จิตเขียนตัวอักษรสองสามบรรทัดบนหัวมุมของผ้าแล้วบอกที่หมายแห่งหนึ่งให้เจ้าทวีตตี้บินไปส่งหนังสือพิมพ์นี้อีกต่อ   สินธุยืนเกาะลูกกรงหน้าต่างมองตามหลังของมันจนกระทั่งมันบินล่องหนหายไปกับอากาศอย่างเงียบกริบแล้วจึงนั่งลงทำสมาธิต่อ     เขาได้แต่หวังว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่คงจะได้ผล อีกไม่กี่วัน  จิวาคเค่รอบใหม่กำลังจะถูกจัดแล้ว!! จากคุณ : ธามาดา - [ 13 ก.ค. 47 18:19:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (Bonus track) ^^ เพื่อเป็นการตอบแทนนักอ่านที่น่ารักและไถ่โทษที่ลงเรื่องช้า (จากทุกวันศุกร์สัปดาห์ละตอนมาเป็นทุกสองสัปดาห์ไม่กำหนดวันแน่นอน) เลยขอแถมตำนานกระจกปิศาจไห่หลานซึ่งเป็นอาวุธคู่กายที่ชลรีชาใช้ในตอนนี้ให้ดูเพิ่มนะครับ ที่จริงข้อมูลเกี่ยวกับอาวุธประจำตัวแต่ละคนจะอยู่ในภาคผนวก  แต่วันนี้ขอลงให้ก่อนเป็นโบนัสครับ อาวุธของชลรีชา - กระจกปิศาจไห่หลาน ในฤดูร้อนอันแสนสั้นเมื่อสี่ร้อยปีที่แล้วของเมืองกราสกิโนในไซบีเรียตะวันออก   พ่อค้าหนุ่มในแดนทุรกันดารห่างไกลที่สุดแห่งหนึ่งของโลกชื่อดูเกนอฟได้ตัดสินใจในสิ่งที่ไม่เคยมีใครคาดคิดมาก่อนด้วยการบอกพ่อแม่ว่าจะแต่งงานกับสาวแมนจูเรียคนหนึ่งชื่อไห่หลาน ไห่หลานเป็นหญิงสาวคณิกาที่อาศัยอยู่ในหอนางโลมในเมืองฮาร์บิน   หล่อนรู้จักดูเกนอฟเป็นครั้งแรกเมื่อเขาคุมขบวนสินค้าจากกราสกิโนมาซื้อขายในเมืองฮาร์บินและแวะพักกับนางที่หอนางโลม   สำหรับไห่หลานแล้ว   ความอ่อนโยนสุภาพของชายรัสเซียคนนั้นเป็นเหมือนบ่อน้ำทิพย์เย็นชื่นที่หล่อนโหยหามาตลอดชีวิต   ดูเกนอฟจ่ายค่าไถ่ตัวนางออกมาจากวังวนที่ทุกข์ระทมและสร้างบ้านไร่แห่งหนึ่งนอกเมืองให้หล่อนอาศัยทำไร่อย่างมีความสุข   แต่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือเขาสัญญาจะแต่งงานกับหล่อน   รอเพียงเขานำขบวนขนส่งสินค้ากลับกราสกิโนและบอกกล่าวญาติทางบ้านให้เรียบร้อยเท่านั้น   ก่อนที่จะเดินทางกลับ ดูเกนอฟได้มอบกระจกรูปไข่ในกรอบหินหยกแกะสลักสวยงามบานเล็กบานหนึ่งแทนของหมั้นให้แก่ไห่หลานและทิ้งให้หล่อนรอคอยอยู่ที่บ้านไร่นั้นอย่างอาลัยหา แต่ดูเกนอฟก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย..... หลังจากรอคอยมานานนับปีด้วยหัวใจที่ท้อและทุกข์ลงทุกวัน   ไห่หลานตัดสินใจขอติดตามขบวนพ่อค้าอีกขบวนหนึ่งเดินทางไปกราสกิโนด้วย   หล่อนเดินทางขึ้นเหนือผ่านทุ่งหิมะที่หนาวเย็นเวิ้งว้างเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด   ทั้งพายุหิมะและความทุรกันดารทำให้สุขภาพหล่อนทรุดโทรมน่าวิตก   แต่ทั้งหมดนี้คงไม่กระไรนักถ้าหากเทียบกับข่าวร้ายที่หล่อนได้รู้เมื่อเดินทางไปถึงกราสกิโนและรู้ความจริงว่าญาติของดูเกนอฟไม่ยินยอมให้เขาแต่งงานกับหญิงแมนจูเรีย   แต่จับคู่หญิงสาวรัสเซียอีกคนหนึ่งให้แต่งงานกับเขา   ไห่หลานแทบเป็นบ้าเมื่อได้เห็นชายหนุ่มที่หล่อนรักที่สุดกำลังประคองภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์เดินออกมาหน้าบ้านอย่างรักใคร่และพบกับหล่อนเข้าโดยบังเอิญ เมื่อความรักกลายเป็นความแค้น   ไห่หลานย้อนกลับมาเผาบ้านของดูเกนอฟในคืนนั้น   เผาทุกชีวิตในครอบครัวชายหนุ่มในกองเพลิง   แต่ไฟในใจของหล่อนกลับรุนแรงและไม่สามารถดับลงได้อีกต่อไป   เมื่อเพลิงมอดลงตอนรุ่งเช้า  ไห่หลานก็หายตัวไปจากกราสกิโนแล้ว   ก่อนที่หล่อนจะพบจุดจบกลางทุ่งหิมะด้วยความหนาวเหน็บอย่างเดียวดาย   หญิงสาวหยิบกระจกรูปไข่นั้นขึ้นมาจะทุบให้แตกคามือ   แต่ภาพในกระจกกลับไม่ใช่ใบหน้าของหล่อนอีกต่อไป  มันเป็นภาพปิศาจสีดำขุ่นเหมือนหมอกจากนรก   มันคืออะไร.....แรงอาฆาต?  ความพยาบาท?   ความเกลียดชัง?    ตำนานความรักที่กลายเป็นโศกนาฏกรรมของไห่หลานกลายเป็นที่กล่าวขวัญร่ำลือสืบมาตั้งแต่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนไปจนจรดไซบีเรียตะวันออกมาจนถึงทุกวันนี้ ชลรีชาไม่เคยรู้มาก่อนว่าภูติหญิงที่ประจำอยู่ท่าโลงใกล้ๆท่าของตัวเองที่ทาวาเรียและกำลังจะหมดอายุขัยต้องกลับไปเกิดใหม่บนโลกมนุษย์นั้นคือไห่หลาน   จวบจนบิชอพซอมบ์ทำพิธีเลี้ยงส่งภูติตามธรรมเนียมและเอ่ยชื่อของหล่อนที่กำลังเดินเข้ามาในงานให้ภูติตนอื่นๆได้ยินนั่นเอง  ทุกตนในงานเลี้ยงจึงเงียบอึ้งพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย   ก็ตำนานวิญญาณอาฆาตของไห่หลานถูกบรรจุในตำราเรียนวิชาแรงอาฆาตแห่งวิญญาณที่มีทุกข์เป็นกรณีศึกษาหนาถึงหกสิบหน้าที่ภูติทุกตนต้องเคยเรียนมาแล้ว   บทเรียนเกี่ยวกับไห่หลานจัดเป็นวิญญาณอาฆาตที่คลาสสิกที่สุดบทหนึ่งทีเดียว   ต่างแต่ว่าไม่มีใครเคยรู้มาก่อนว่าภูติสาวใบหน้าปราศจากความขุ่นมัวใดๆและทำงานอย่างสงบเสงี่ยมมาตลอดที่ทาวาเรียตอนกลางนั้นจะเป็นไห่หลานไปได้   ภูติทุกตนที่มีที่นั่งว่างข้างตัวเองต่างพากันขยับตัวเบียดกันโดยอัตโนมัติเมื่อไห่หลานเดินผ่านมาใกล้ๆ   ภูติสาวหยุดลังเลเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแบ่งที่นั่งว่างๆด้านข้างให้   แม้แต่รูบี้ยังเบียดกระแซะกับเกเทลจนโดนภูติสาวถองเอวแรงๆ   ส่วนที่นั่งข้างชลรีชาซึ่งนั่งเกือบปลายแถวยังว่างอยู่   ไห่หลานเดินมาหยุดใกล้ๆที่ว่างตรงนั้น “ฉันนั่งตรงนี้ได้ไหม   หรือว่าฉันต้องเอาเก้าอี้มาเอง”  “นั่งได้สิ  นั่งได้”   ชลรีชาขยับที่ให้   แต่ก็บอกตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงได้ตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักนัก   ไห่หลานค่อยๆนั่งลงเงียบๆ   บิชอพซอมบ์เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยก็ชนแก้วกับมาดามลิกซ์เป็นสัญญาณเริ่มงานเลี้ยง   ภูติทุกตนดื่มกินและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานครึกครื้น   แต่ชลรีชากลับนั่งจิบเลือดอุ่นและขนมเชิงตะกอนข้างไห่หลานโดยไม่ได้คุยกันเลย   ที่จริงเธอทั้งกลัวและทั้งไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับตำนานแห่งความอาฆาตตนนี้ด้วยซ้ำ    มาดามลิกซ์เห็นว่าปล่อยไว้คงดูไม่ดีนักจึงโทรจิตมาเตือนชลรีชา ‘ชลรีชา   ไห่หลานคือเพื่อนภูติของเราทุกตน   ชวนเธอคุยบ้างสิ’ ชลรีชาต้องเม้มปากเรียกกำลังใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันไปคุยกับเกรเทล  “ไห่หลาน   ฉันชื่อชลรีชานะ” “หวัดดีชลรีชา   ขอบใจที่มางานเลี้ยงส่งฉันกับเพื่อนๆนะ”  “เธอ  เอ้อ......  เขาได้บอกหรือยังว่าชาติต่อไปเธอจะได้เกิดเป็นอะไร” “ยังไม่รู้เลย   บ่ายนี้คงมีจดหมายจากศูนย์ลิขิตชะตามนุษย์มาบอกเอง” ภูติไห่หลานตักขนมเข้าปาก “แต่คงไม่ได้เกิดเป็นคนแน่ๆ  แต่ช่างเถอะ  ที่จริงฉันก็ไม่อยากเกิดเป็นอะไรแล้วล่ะ   พรุ่งนี้เช้าฉันต้องออกเดินทางไปชายแดนภพชาติแล้ว” ทั้งคู่นั่งมองอาหารบนโต๊ะหน้าตัวเองอีกครู่หนึ่ง   ไห่หลานก็เริ่มถามบ้าง  “ชลรีชา   แล้วเธอล่ะ   เธออยากจะเกิดใหม่เป็นอะไร” ภูติสาวงงกับคำถามของอีกฝ่าย   แต่ก็ตอบ  “คงอยากเกิดเป็นนกละมั้ง   จะได้โบยบินไปไหนได้   คงรู้สึกเป็นอิสระดีนะ   ทำไมเหรอ”  “นกเหรอ......นั่นสินะ   ถ้าชาติต่อไปฉันได้เกิดเป็นนกด้วยก็คงดี” ไห่หลานรำพึง เวลานับชั่วโมงในงานเลี้ยงทำให้ชลรีชากับไห่หลานได้พูดคุยสนิทกันมากขึ้น   ภูติสาวได้เรียนรู้ว่าอันที่จริงไห่หลานก็เป็นภูติที่มีอัธยาศัยน่ารักน่าคบหาตนหนึ่ง   เพียงแต่ตำนานความอาฆาตในอดีตของหล่อนทำให้ภูติตนอื่นๆกลัวจนไม่กล้ามาทำความรู้จักด้วย   เมื่อมาดามลิกซ์หันมาอีกครั้งเห็นว่าไห่หลานกับชลรีชากำลังนั่งหัวเราะอยู่ข้างกันก็เบาใจ วันที่ไห่หลานถูกส่งตัวกลับไปยังโลกมนุษย์ ชลรีชาก็ตามไปส่งถึงประตูเมืองฝั่งเหนือที่สะพานนอร์ทเอนด์   ไห่หลานโอบกอดเธออย่างขอบใจและหยิบสิ่งของชิ้นหนึ่งจากในผ้าคลุมขึ้นมา “ชลรีชา   ฉันมีเรื่องอยากรบกวนเธออย่างหนึ่ง   เธอคงรู้จักกระจกบานนี้ใช่ไหม   ฉันกำมันติดตัวมาด้วยตอนที่มาถึงปรโลกนี้   แต่ฉันคงเอากระจกนี้ไปที่ภพชาติต่อไปไม่ได้แล้ว   ตำนานกระจกปิศาจของไห่หลานควรจบไปได้เสียที”  ชลรีชายืนอึ้ง   สิ่งที่ไห่หลานจะมอบให้เธอคือกระจกปิศาจที่ภูติต่างกลัวกันนักหนา “ฉันจะขอให้เธอช่วยเอามันไปทิ้งที่สุสานอาวุธแลมบ์เดนได้ไหม   ที่นั่นอาวุธชั่วร้ายทุกชนิดจะหมดอานุภาพทันทีเมื่อผ่านเข้าไป   มีแต่ภูติที่ไม่เคยผูกพยาบาทใครมาก่อนถึงจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้   ฉันจะฝากภูติตนอื่นๆก็ไม่มีใครที่สนิทด้วยเลย   จะรบกวนบิชอพซอมบ์หรือมาดามลิกซ์ก็ไม่กล้า    คงจะขอร้องได้แต่เธอเท่านั้นเอง   อย่างน้อยฉันก็คิดว่าเธอคงเข้าใจ   เราสองตนต่างตายจากโลกมนุษย์เพราะผิดหวังในความรักเหมือนกัน   แต่เธอก็โชคดีที่ไม่อาฆาตใครเลย   หรือถ้าเธออยากจะเก็บมันไว้ป้องกันตัวก็ได้   ฉันแน่ใจว่าภูติที่มีจิตใจดีอย่างเธอจะสามารถควบคุมปิศาจในกระจกได้” ชลรีชาพูดปฏิเสธไม่ออกขณะที่กระจกบานนั้นถูกวางลงบนมือของเธอ   ไห่หลานจูบแก้มและจับมือลาก่อนที่จะขึ้นขบวนรถม้าที่มีการคุ้มกันแน่นหนาออกจากเมืองไป   จนกระทั่งภาพขบวนรถม้านั้นลับตาไปแล้วเธอจึงเดินกลับที่พัก   กระจกกรอบหยกรูปไข่ถูกเก็บในช่องกระเป๋าเสื้อคลุม   หลายครั้งที่ยกขึ้นมาส่องภูติสาวก็อดสะท้านกลัวไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าของตัวเองในกระจกค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นหน้าของปิศาจสีดำตัวเดียวกับที่ไห่หลานเคยเห็น   และบางครั้งก็รู้สึกเหมือนปิศาจตัวนั้นพยายามจะเข้ามาควบคุมจิตใจของเธอให้ได้ ชลรีชาเก็บกระจกคืนและนั่งหอบมือสั่น   คงต้องใช้เวลาและความระมัดระวังอย่างมากที่จะควบคุมปิศาจในกระจกให้ได้   มิฉะนั้นมันจะเป็นฝ่ายกลับมาควบคุมเธอเสียเองเหมือนที่เคยทำกับไห่หลาน ภูติสาวไม่ได้เอากระจกไปทิ้งที่สุสานอาวุธแลมบ์เดน   เธอเก็บกระจกบานนั้นไว้กับตัวตลอดเวลาเพื่อป้องกันตัวและเป็นที่ระลึกถึงไห่หลาน   เพื่อนๆของชลรีชามักจะสังเกตว่าบางครั้งจะเหมือนกับเห็นเงาหมอกสีดำจางๆดูน่ากลัวติดตามตัวหล่อนไปตามสถานที่ต่างๆเสมอ จากคุณ : ธามาดา - [ 13 ก.ค. 47 18:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 และช่วงตอบคำถามจากทางบ้านและร้านเน็ต (วันนี้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อ่านเยอะดีแฮะ ^^) ตอบคำถามจากตอนที่๑๐ คุณ scottie - เพิ่งรู้ว่าคุณscottieชอบแบบยาวๆ กลัวตาลาย+อ่านจนเหนื่อยก่อนน่ะ ^^ คุณกริช - อย่าเพิ่งเลิกติดตามซะก่อนนะครับ (กอดขาเว้าวอนรอบสอง) คุณคนชื่นชอบนิยาย - มาผิดคอนเซปต์แฮะวันนี้ ปกติจะวางคอมเมนต์ไว้ยาวนี่นา.....อยากฟังน่ะ คุณ GTW - ชอบตอนฝันสยอง.....สมเป็นอาจารย์จีจิงๆเลย เหอๆ ตอบคำถามจากเรื่องชีวิตดั่งขนนก (มีนิยายสลับกันลงกับเรื่องสั้นก็ต้องเดินสายหน่อยล่ะ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2902045/W2902045.html คุณscottie - มีคนถามเรื่องตอนจบของตอนนี้เข้ามามาก ว่าตกลงปิติเอาไงแน่ บางคนถึงขั้นนึกว่าปิติแค่จินตนาการเฉยๆ ไม่ได้ตามไปจริงๆ อันนี้ตอนจบผมเปิดopenกว้างๆอยู่แล้ว เป็นความตั้งใจให้แต่ละคนคิดต่อยอดไปตามความคิดของตัวเองได้เลยน่ะครับ คุณGTW - อ่านหนังสือดึกแบบนี้ตื่นไปทำงานทันไหมครับเนี่ย กลัวอ่านเพลินน่ะ แหะๆ ^^ คุณวังวน - จำคุณวังวนได้ครับ เหมือนว่าจะเคยอ่านเรื่องของผมเมื่อเดือนมีนานี้เอง ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะครับ :) ถ้ามีเรื่องอะไรใหม่ๆก็จะติดไม้ติดมือมาฝากอีก (แต่คราวนี้คงอีกนานครับเพราะติดเรียนมาก ถ้าจะถามตำราวิชาการคงมีให้ดูทุกวัน ส่วนเรื่องสั้นหรือนิยายตอนนี้ผมใช้ระบบหากินกับของเก่าอยู่ครับ 555 เนื่องจากเอาเวลาเขียนพวกนี้ไปทุ่มใส่พวกเปเปอร์วิชาการหมดแล้ว) คุณwok - ทึ่งในความเห็นคุณwokเช่นกันครับ ส่วนชื่อเรื่องภาษาฝรั่งนั้นเป็นความตั้งใจของผมที่จะเขียนเป็นอีกอย่างโดยไม่ให้ตรงตัวกับคำภาษาไทยนักเพื่อต่อยอดให้ได้ครุ่นคิดนิดๆหน่อยๆนะครับ ถ้าแปลตรงตัวรู้สึกมันอาจจะกระด้างๆ เลยปรับสำนวนแปลให้ใกล้เคียงเพื่อความนุ่มนวลของชื่อครับ (อย่างเช่นเรื่องชื่อ "นกนางนวลเจ้าเอย" ผมก็ใส่ชื่อว่า As the wings can fly) คุณอาราเร่ - ไม่แปลกครับที่คุณอาราเร่จะงงในบางครั้ง ก็การกระทำของคน(ในเรื่อง)บางทีก็ฟังเสียงของหัวใจตัวเองมากกว่าเสียงจากสมองนี่ครับ :) คุณกริช - ขอบคุณที่ติดตามนะครับ เสียดายที่ร้านหมูกระทะได้คุยกับคุณกริชแป๊บเดียวเอง มาคุยกันต่อในบอร์ดนี้ได้นะครับ ^^ คุณคนชื่นชอบนิยาย(รอบ2) - เสียดายว่าคุณคนชื่นชอบไม่ได้ไปที่ร้านหมูกระทะ ว่าจะอยากเจอกับนักอ่านคนนี้ซะหน่อย แต่ยังไงก็คุยกันบนบอร์ดนี้ไปพลางๆก่อนแล้วกันนะครับ วันหลังคงได้แลกเปลี่ยนความเห็นกันอีก คุณหนูยี - ทำสาวน้อยร้องไห้ไปอีกคนซะแล้วเรา T_T คุณscottie(รอบ2) - ขอบคุณสำหรับลิงก์มากๆนะครับ ได้เข้าไปอ่านแล้ว ชีวิตแต่ละคนอู้ฟู่ทีเดียว ตรงข้ามกับผมซะ..... ตกใจชื่อเว็บฯ นึกว่าเราไปทำเว็บชื่อนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อ่านว่าธรรมดาหรือธามาดาเหมือนกัน : P คุณโอโจ้ ซาบะ - ขอบคุณที่แวะเข้ามาเยี่ยมและอ่านเรื่องของธามาดานะครับ :) ขอบคุณนักอ่านทุกคนทั้งที่แสดงตัวและไม่แสดงตัวอีกครั้งนะครับ จากคุณ : ธามาดา - [ 13 ก.ค. 47 19:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมชอบชื่อเก่ามากกว่านะคับ เด๋วมาอ่าน ไปกินข้าวก่อง จากคุณ : กริช - [ 14 ก.ค. 47 12:01:19 A:10.11.20.73 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยว่าคุณธามาดาคิดโครงเรื่องไว้ทั้งหมดก่อน แล้วค่อยเขียนหรือเปล่า จากคุณ : scottie - [ 14 ก.ค. 47 18:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม....วันนี้มากับความเศร้า เปลี่ยนชื่อแล้ว เรทติ้งที่น้อยอยู่แล้วก็ยิ่งตกลงไปใหญ่ นี่หละหนาการลองผิดลองถูก.... T_T คุณกริช - รอการกลับมาอยู่นะครับ ^^ คุณscottie - คิดโครงเรื่องไว้คร้าวๆทั้ง 3 ภาคก่อนลงมือเขียนครับ และลงโครงไว้ว่าแต่ละตอนจะมีเนื้อเรื่องยังไงบ้าง แต่ระหว่างเขียนก็ปรับไปตามเหมาะสม อาจจะลืมบอกไปครับว่าเรื่องนี้ก็ยอมรับว่ายังไม่สมบูรณ์100% เขียนเสร็จจึงนำมาทดสอบความเห็นที่นี่เพื่อเอาความเห็นจากมุมผู้อ่านกลับไปแก้ให้สมบูรณ์ก่อนเป็นฉบับจริงน่ะครับ แต่ไม่ได้เอาเปรียบถึงขนาดเอาเรื่องสุกเอาเผากินมาลงนะครับ :) จากคุณ : ธามาดา (ธามาดา) - [ 15 ก.ค. 47 00:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอพูดเรื่อง ชีวิตดั่งขนนก ก่อนนะคะ เพิ่งอ่านจบ ^^" ขอสูมาตวยเจ้า จริงๆ เรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรจะติน่ะคะ เขียนลำดับเรื่องดี อ่านไม่สะดุดเลยน่ะคะ สะท้อนปัญหาสังคมชี้ให้เห็นจุดพลิกผันของชีวิตมานี จากเด็กสาวที่มีอนาคตรุ่งกลับถูกชายโฉดทำลาย เพราะเหตุการณ์ สถานการณ์ที่เธอเจอเลยบีบบังคับให้มานีต้องเป็นชิมาม่า (เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเป็นชื่อตำแหน่งรองจากมาม่าซังน่ะคะ) นอกจากนี้ยังรู้ว่า คอร์รัปชั่นเป็นของคู่กันกับสังคม ^^" (แก้ยาก) มีบางประโยคที่อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ คือ "เขาเกือบไม่รู้ว่าในเวลานี้จะจัดการกับชีวิตอย่างไรดี ไม่(รู้)ด้วยซ้ำว่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปไหน แต่ในที่สุดก็ลุกขึ้น" (เห็นประโยคนี้แล้ว ก็คิดว่าน่าจะใส่ "รู้" เข้าไปที่หลัง "ไม่" น่ะคะ คนชื่นชอบฯ คิดอย่างนี้นะคะ) มีคำพิมพ์ผิดบ้าง อย่าง รสชาด = รสชาติ, กระทันหัน = กะทันหัน, หลับใหล = หลับไหล น่ะคะ เอ....เสียงเพลงลูกทุ่งโหง่งเหง่งผ่านวิทยุเก่าๆ  (มันเป็นยังไงเหรอค่ะ)   เห็นใจปิติอยู่เหมือนกัน ใจหนึ่งต้องทำตามหน้าที่ อีกใจก็ทำตามความรู้สึกตนเอง สุดท้ายคนเขียนก็ทิ้งปมให้เราคิดเอาเอง เอิ๊ก คนชื่นชอบฯ คิดว่ามานีหนีไปได้ แล้ววันหนึ่งปิติไปเจอเธอ...ยังสถานที่เดิมที่มานีเดินจากมาน่ะฮับป๋ม ป.ล คนชื่นชอบฯ คิดเหมือนคุณกริช คือ ชอบชื่อเรื่องสุขาวดีมากกว่าชื่อเรื่องใหม่นี้น่ะคะ อิอิ ชอบชื่อที่เป็นไทยๆ น่ะคะ แฮะ แฮะ ว่าแต่เดี๋ยวขอเก็บไปอ่านก่อนนะคะ ^^ (เอาน่าคุณธามาดา อย่างไรเรทติ้งคุณไม่ตกแน่นอน เชื่อสิว่าต้องมีคนมาอ่านแบบไม่ลงชื่ออีกน่ะคะ อย่างน้อยคนชื่นชอบฯ คนหนึ่ง 555 บางเรื่องที่คนชื่นชอบฯ อ่านก็ไม่ได้ลงชื่อมีเหมือนกันน่ะคะ)   จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 15 ก.ค. 47 00:37:42 A:203.113.32.13 X:203.113.86.116 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาทักก่อนเดี๋ยวมีคนงอน เหอ เหอ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 15 ก.ค. 47 10:40:10 A:202.133.158.84 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 โฮ้ๆๆๆ กลับมาอ่านแล้วคับ กาลังหนุกเลยอ่ะ ผมติดใจเรื่องกระจกไห่หลานอ่ะคับ ไอเดียแปลก และเก๋ดีคับ จากคุณ : กริช - [ 15 ก.ค. 47 13:09:43 A:10.11.20.73 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมอ่านดึกเป็นประจำครับตอนดึกๆเงียบดี มีสมาธิในการอ่าน อืมม์ ตอนนี้ ขอเปลี่ยนอิมเมจจากชอบตอนสยองมาเป็น ชอบตอนขำลึกๆครับ ตอนนี้ +++ ภูติทหารที่เหลือทำหน้าเหมือนมนุษย์ตอนถูกผีหลอก   ต่างวิ่งหกล้มออกจากห้องขังอย่างไม่เป็นท่า +++ ไม่รู้ผมเป็นคนอ่านคิดมากหรือเปล่า รู้แต่ว่าอ่านถึงตอนนี้ ผมนั่งหัวเราะคนเดียวตอนเกือบตี 1 อิอิ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 47 00:43:49 จากคุณ : Psycho man - [ 16 ก.ค. 47 00:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กลับไปตามเก็บอ่านบทก่อน ๆ มาแล้วค่ะ.. โห..จะบอกว่าตำนานกระจกไห่หลานนี่ก็เล่นเอาขนลุกเหมือนกัน ผู้หญิงนี่..เวลาหึง หรือโกรธขึ้นมานี่น่ากลัวจริง ๆ นะคะ.. เหตุการณ์เข้มข้นเรื่อย ๆ แล้ว...สนุกมาก ๆ ค่ะ.. :D อิอิ.. :D แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 47 21:05:35 จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 20 ก.ค. 47 01:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนต่อไปนะครับ ^^ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2923911/W2923911.html จากคุณ : ธามาดา - [ 25 ก.ค. 47 20:46:44 ]