ความคิดเห็นที่ 1 ราวๆ หนึ่งเดือนต่อมา ในคืนที่มืดมิดเดือนธันวาคม ซีซิลี่ โฟรบิสเชอร์ รออยู่ที่ห้องโถงคนเดียว สามีของเธอออกไปที่สถานีรถไฟเพื่อรับไอโซเบล เธอมองไปรอบๆ ห้องโถง เปลวไฟที่อบอุ่นลุกโชติช่วง และ ไฟทุกดวงถูกเปิดไว้ เพื่อต้อนรับไอโซเบล อยู่ๆ เธอก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันทีทันใด เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังออกมาจากอก และรู้สึกปวดหัว เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ เตาพิง “ซีซิลี่ โฟรบิสเชอร์ เธอจะบ้าไปใหญ่แล้ว!” เธอพูดกับตัวเอง “เธอประสาทเสียเพราะเด็กสาว อายุ 16 จะมาอยู่กับเธอ มันบ้าแค่ไหน! เธอจะไปกลัวอะไร? เธอมีสามีที่น่ารักที่เขียนหนังสือเป็นที่นิยม มีบ้านแสนสวย อยู่ดีมีความสุข ตอนนี้ พักซะจนกว่าไอโซเบลจะมาถึง” เธอหลับ และฝันไปบนเก้าอี้สบายๆ ข้างๆ เปลวไฟที่อบอุ่น  ในความฝันของเธอ เธอเห็นตัวเองหลับไปบนเก้าอี้ แล้วประตูห้องสมุดก็เปิดออก หญิงชราคนหนึ่ง เดินผ่านประตูออกมา เธอสวมชุดยาวสีดำ แต่ผมของเธอขาวโพรน เธอเดินข้ามห้องโถง มาที่เตาพิงอย่างช้าๆ และหันหน้าไปทางผู้หญิงที่หลับอยู่ ปากของเธอเปิดออก “อย่า!” ซีซิลี่ ร้องออกมา “อย่าพูด! อย่าพูดกับฉันนะ! ฉันไม่อยากจะฟังคุณ!” เสียงตะโกนของตัวเธอเองปลุกเธอตื่นจากความฝัน เธอกระโดดขึ้นยืน แต่ห้องโถงว่างเปล่า ทันใดนั้นประตูหน้าบ้านก็เปิดออก เธอได้ยินเสียงเด็กสาว “ฉันรู้ทางในนี้ดีค่ะ ถึงขนาดที่ว่าฉันสามารถเดินไปรอบๆ บ้านนี้ในความมืดได้เลยล่ะ” “รถไฟมาสายน่ะ ซีซิลี่ คืนนี้ทั้งหนาว และชื้น พาไอโซเบล ขึ้นไปที่ห้องของเธอเถอะ เดี๋ยวผมจะเอากระเป๋าของเธอขึ้นไปให้ แล้วเราจะได้ทานอาหารกัน ผมแน่ใจว่าไอโซเบลคงจะหิวแล้วล่ะ” ไอโซเบลสูง ดำ และผอมมากทีเดียว ตาของเธอดูสดใส และตื่นเต้น เธอพูดเร็ว แต่ไม่ได้ประสาทเสีย “มิสซิส โฟรบิสเชอร์” เธอพูด “คุณกรุณาฉันมากเลยค่ะ ฉันรู้สึกเหมือนกับได้กลับมาบ้าน อีกครั้งหนึ่งเลย คุณรู้ไหม?” เธอพูดอย่างสุภาพ ซีซิลี่ พยายามจะตอบ แต่เธอรู้สึกไม่สบาย เธอรู้สึกแปลกๆ ในบ้านของเธอ เด็กสาวคนนี้หรือเธอกันแน่ที่เป็นแขก? ไอโซเบลมองไปรอบห้องโถง “มันดูผิดกันเลย” เธอพูด “คุณเปลี่ยนมัน” “ใช่ เราทำ-” ซีซิลี่ เริ่ม “แน่นอน มันเต็มไปด้วยแสงสว่าง และความอบอุ่น” ไอโซเบลพูด “เราไม่เคยจุดไฟในห้องโถง มันแพงเกินไป แต่คุณรวยนี่เนอะ” “ไม่” ซีซิลี่ พูด “เปล่าหรอก ไอโซเบล เราไม่ได้รวย เราพอมี . . .” “ห้องไหนล่ะคะที่คุณให้ฉัน?” อีกครั้งที่ไอโซเบลไม่รอฟังคำพูดของซีซิลี่ “เธอนอนที่ห้องนอนใหญ่ด้านหน้านะ มันเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของสวนด้วย ฉันคิดว่าเธอจะต้องชอบ . . .” “ใช่ ขอบคุณค่ะ” ไอโซเบลพูด “นั่นเป็นห้องของฉันมาตลอด ไม่ต้องขึ้นไปกับฉันหรอกนะคะ ฉันรู้จักทางดี” แล้วเธอก็วิ่งขึ้นบันไดไป โดยมี เฟรเดอริก ตามไปช้าๆ พร้อมด้วยกระเป๋าของเธอในมือของเขา ซีซิลี่ ยืน และจ้องมองพวกเขา เมื่อเฟรเดอริกกลับมาที่ห้องโถง ภรรยาของเขากำลังมองเข้าไปในเปลวไฟ เขาเดินเข้าไปหาเธอ เธอก็หันมากลับมาพอดี “ฉันทำความผิดพลาดครั้งใหญ่ เฟรเดอริก” เธอพูด “โอ้ มันเร็วเกินไปที่จะพูดอย่างนั้น” เขาพูด “เรายังไม่ชินเคยชิน เพราะเราชอบชีวิตเงียบๆ น่ะ แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย” เขาพยายามปลอบเธอ แต่เขาก็ประสาทเสียด้วยเหมือนกัน * จากคุณ : yingu - [ 13 ก.ค. 47 21:09:28 A:202.57.177.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ ซีซิลี่เริ่มมีความหวังขึ้น บางทีการมาของไอโซเบลอาจจะไม่ใช่ความผิดพลาด เด็กสาวช่วยทำอาหาร และร่วมสนทนาระหว่างทานอาหาร เธอเข้านอนแต่หัวค่ำ และมักจะอยู่แต่บนห้องของเธอเสมอ เธอดูเหมือนจะมีความสุขกับชีวิตใหม่ของเธอ “ฉันกลัวว่า เธออาจจะต้องเหงา” ซีซิลี่พูดกับเธอในวันหนึ่ง พวกเขาอยู่ในครัว อาหารมื้อเที่ยงใกล้จะเสร็จแล้ว “เหงา!” ไอโซเบลยิ้มให้เธอ “ฉันไม่เหงาหรอกค่ะ มิสซิส โฟรบิสเชอร์ ฉันไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวที่นี่” “ขอบใจจ๊ะ ที่รัก” ซีซิลี่ รู้สึกพอใจ “แต่เธอต้องการเพื่อนในวัยเดียวกับเธอนะ” “ฉันไม่ต้องการเพื่อนรุ่นเดียวกัน ที่นี่ฉันมีเพื่อนที่ฉันต้องการเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ” “ขอบใจ ที่รัก” ซีซิลี่พูด “แต่เฟรเดอริก และฉันแก่เกินกว่าที่จะ . . .” “โอ้ ฉันไม่ได้พูดถึงคุณหรือสามีของคุณหรอกนะคะ” “เธอหมายความว่าอย่างไร ไอโซเบล? ใครกัน . . .?” เด็กสาวออกจากห้องก่อนที่ ซีซิลี่ จะถามคำถามจบ ซีซิลี่ ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอเบาๆ ขณะที่เธอเดินข้ามห้องโถงไป หลังอาหารเย็นคืนนั้น เฟรเดอริก และซีซิลี่ โฟรบิสเชอร์ นั่งอยู่ข้างเตาผิง ไอโซเบลอยู่บนห้องของเธอ ซีซิลี่พูดขึ้นมา อย่างเบาๆ เธอกลัวที่จะพูดเสียงดัง “คุณดูไม่ค่อยดีเลย เฟรเดอริก” เธอพูด “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” “มันยากที่จะอธิบายน่ะ ซีซิลี่” เขาพูด “มันเป็นเรื่องไร้สาระ ผมรู้ แต่ผมไม่สามารถเขียนหนังสือได้ตั้งแต่ไอโซเบลมาที่นี่” “แต่เธอไม่ได้ทำเสียงรบกวนอะไรนี่ บางครั้ง ฉันยังคิดว่าเธอเงียบเกินไปด้วยซ้ำ” “โอ้ ไม่ใช่ ไม่ใช่ไอโซเบล . . .” เขาหยุด เขาดูกลัวที่จะพูดออกมา “บอกฉันมา เฟรเดอริก ได้โปรด บอกฉันมา” “ผมต้องอยู่เงียบๆ คนเดียวตอนที่ผมเขียนหนังสือ” เขาพูด “คุณก็รู้เรื่องนั้น ดังนั้นห้องสมุด จึงสำคัญมากสำหรับผม มันใหญ่ เงียบ และสบาย หนังสือทั้งหลายของผมก็อยู่ที่นั่น ผมสามารถนั่งที่โต๊ะของผม และเขียนได้เป็นชั่วโมง” “ฉันรู้ ที่รัก แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนี่ คุณก็อยู่ในห้องสมุดทุกๆเช้า หลังอาหารเช้า และคุณก็อยู่ที่นั่นจนถึงเวลาอาหารเที่ยง” “ใช่” เขาพูด “แต่ผมไม่ได้เขียนอะไรเลย โอ้ ผมพยายามแล้ว แต่ผมไม่สามารถคิดเรื่องงานของผมได้เลย  ผมไม่ได้อยู่คนเดียวที่นั่น” “ไม่ได้อยู่คนเดียว! คุณหมายความว่าอย่างไร เฟรเดอริก?  ฉันไม่เคยเข้าไปในห้องสมุด ตอนที่คุณยุ่ง ฉันแน่ใจว่า ไอโซเบลก็ไม่ได้เข้าไป ใช่ไหม? “ไม่ เธอไม่ได้เข้าไป แต่ตอนที่ผมนั่งบนเก้าอี้เขียนหนังสือของผม ผมได้ยินเสียง ผมคิดว่ามันเป็นเสียงผู้หญิง  - เสียงของหญิงชรา เธอกำลังพูด แต่ผมฟังไม่ออกว่าเธอพูดอะไร ตอนนี้ ห้องนั้นดูเหมือนจะไม่ใช่ห้องของผมแล้ว โต๊ะของผมก็ไม่ใช่ของผม เก้าอี้ของผมก็ไม่ใช่ของผม ไม่มีอะไรในห้องที่เป็นของผม” “เฟรเดอริก! หยุด!” ซีซิลี่ร้องตะโกน “คุณทำให้ฉันกลัว คุณต้องการพักผ่อน – วันหยุด เราต้อง . . .” เธอหยุดพูดเมื่อมีเงาตกข้ามมาที่หน้าของเธอ เธอมองขึ้นไป ไอโซเบลกำลังยืนอยู่บนบันได “เธอต้องการอะไร? ทำไมเธอมาเงียบๆ ?” ความกลัวทำให้เสียงของซีซิลี่ดูโกรธ “ฉันไปไหนมาไหนเงียบๆ เสมอ” เด็กสาวตอบ เธอกำลังยิ้มให้พวกเขาหรือเปล่านะ? “ก็คุณชอบให้บ้านเงียบๆ ฉันกระหายน้ำ เลยลงมาเอาน้ำสักแก้วน่ะ” “งั้น ก็ไปเอา แล้วกลับไปห้องของเธอซะ” “ค่ะ มิสซิส โฟรบิสเชอร์” นาทีต่อมา ไอโซเบลกลับมาจากห้องครัว เธอวางแก้วน้ำลง และยืนระหว่างพวกเขา “คุณไม่เคยเห็นคุณย่าของฉัน ใช่ไหมคะ?” เธอพูด “ฉันไม่เคย”เฟรเดอริกตอบ “และฉันก็ไม่คิดว่าภรรยาของฉันเคย เราไม่ได้มาที่บ้านหลังนี้ ตอนที่เธออาศัยอยู่ที่นี่ แม่ของเธอมาพักกลับเรา ครั้งหรือสองครั้ง แต่เราไม่ได้มาที่นี่หรอกนะ” “คุณย่าของฉันอยู่ที่นี่กับพวกเราตอนที่ฉันยังเป็นเด็กอยู่ ฉันรักเธอมากเลยล่ะ เธอเล่าหลายเรื่องเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ให้ฉันฟัง มันเก่าแก่มาก คุณก็รู้ เธอตายที่นี่ แล้วพ่อของฉันก็ไม่มีเงิน คุณเลยซื้อบ้านของเราไป” “มันเป็นเรื่องน่าเศร้า สำหรับเธอ ไอโซเบล” เฟรเดอริกพูด “แต่ . . .” “โอ้ ไม่ต้องสงสารฉันหรอก ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว คุณย่าของฉันสัญญากับฉันว่า ‘บ้านหลังนี้จะเป็นของฉัน’ ” เธอพูด ไอโซเบลยิ้มอีกครั้ง ไม่มีใครพูดไปหนึ่ง หรือสองนาที แล้วเธอก็พูดต่อ “ฉันสามารถใช้ห้องสมุดของคุณได้ไหมคะ มิสเตอร์ โฟรบิสเชอร์ มันเคยเป็นห้องพิเศษของคุณย่าของฉัน เธอไม่ชอบให้คนอื่นใช้ห้องนั้น นอกจากฉัน เธอชอบให้ฉันนั่งที่นั่นกับเธอ ฉันเคยนั่งที่นั่นฟังเรื่องต่างๆ ของเธอ  ฉันจะนั่งเงียบๆ ฉันเงียบตลอดเวลาอยู่ที่นั่น” “แต่ . . . ฉันไม่คิดว่า . . . ไม่ . . .” เฟรดเดอริกหยุด เขามองข้ามไปยังภรรยาของเขา มือของเธอทั้งสองของเธอปิดหน้าเอาไว้ “ยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้ก็ได้” ไอโซเบลพูด “ไว้คุณค่อยตอบฉันในตอนเช้าแล้วกันนะคะ ตอนนี้ฉันต้องเข้านอนแล้วล่ะ โอ้ ฉันเกือบจะลืมไปแน่ะ นี่คือรูปคุณย่าของฉัน ฉันเอามันลงมาข้างล่างด้วย ฉันแน่ใจว่า คุณจะต้องสนใจมัน มิสซิส โฟรบิสเชอร์” ไอโซเบลยื่นรูปไปไว้ในมือของซีซิลี่ “ดูซิ บางทีคุณอาจจะรู้จัก” ซีซิลี่มองไปที่รูป ใบหน้าของเธอขาวซีด เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเธอ ดังลั่นในห้องเงียบๆห้องนั้น มันเป็นรูปของหญิงชราในความฝันของเธอ ครอบครัวโฟรบิสเชอร์ไม่ได้นอนในคืนนั้น พวกเขานอนบนเตียง และพูดกันเบาๆ “เราจะทำอย่างไรกันดี เฟรดเดอริก?” ซีซิลี่พูด “เธอจะต้องไป เธอกำลังผลักไสเราออกจากบ้านของเราเอง” “เธอทำให้เราออกไปไม่ได้หรอก” “แต่เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ หญิงแก่น่ากลัวนั่นก็อยู่ช่วยเธอที่นี่ จำได้ไหมที่ ไอโซเบลพูด คุณย่าของเธอ สัญญากับเธอ เรื่องบ้าน เธอจะเอามันไปจากเรา” “มันเป็นไปไม่ได้” เฟรเดอริกพูด “นี่มันบ้านของเรา เราซื้อมันมา แล้วหญิงชรานั่นจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เธอตายไปแล้ว” “งั้น ทำไมคุณถึงรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องสมุด? ใครอยู่ที่นั่นกับคุณ? แล้วทำไมฉันถึงรู้จักผู้หญิงในรูป?” “แต่ ซีซิลี่ . . .” “ชู่ว์ ฟังสิ!” พวกเขาได้ยินเสียงประตูห้องสมุดเปิดออก ต่อมาก็ปิดลง เสียงฝีเท้าช้าๆ ข้ามผ่านห้องโถง บางคน – หรือ บางอย่าง – ขึ้นมาที่บันได พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้านั่นผ่านประตูห้องนอนของพวกเขาไป ต่อมาประตูห้องนอนของไอโซเบลเปิดออก และปิดลง พวกเขาได้ยินเสียงดังในความมืดมิด ซีซิลี่จับมือสามีของเธอ “พาฉันออกไปจากที่นี่ พรุ่งนี้เลยนะ เฟรเดอริก ฉันกลัว” “พวกเราจะไปพรุ่งนี้เช้าเลย ที่รัก แต่ไอโซเบลก็ต้องไปกับพวกเรา เราทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวไม่ได้” พอเริ่มมีแสงสว่าง เฟรเดอริก ก็ลุกขึ้นแต่งตัว “จัดกระเป๋าซะ” เขาพูด   “เราจะไปพักที่โรงแรมในหมู่บ้านวันหรือสองวัน ผมจะไปปลุกไอโซเบล” ก่อนที่ซีซิลี่จะเสร็จ เขาก็กลับมา “เร็วเข้า!” เขาพูด “ไม่ต้องเอากระเป๋าแล้ว ไอโซเบลไม่ได้อยู่ในห้องของเธอ” “ไม่ได้อยู่ในห้องของเธอ! แล้วเธออยู่ที่ไหน?” เฟรเดอริกเร่งภรรยาของเขาลงไปด้านล่าง และออกจากบ้านก่อนที่เขาจะตอบ “ประตูห้องสมุดล็อค ผมไม่สามารถเข้าไปได้ ไอโซเบลอยู่ในนั้น และกำลังพูดกับใครบางคนอยู่” เขาขับเข้าไปในหมู่บ้าน และทิ้งซีซิลี่ไว้ที่โรงแรม “ที่นี่ คุณปลอดภัยแล้ว” เขาพูด “รออจนกว่าผมจะกลับมานะ” “คุณจะไปไหนน่ะ เฟรเดอริก?” “ผมจะไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจ กับ หมอ” เขาพูด “แล้วกลับไปที่บ้านของเรา – ถ้านั่นยังเป็นบ้านของเราอยู่นะ” * จากคุณ : yingu - [ 13 ก.ค. 47 21:10:35 A:202.57.177.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เจ้าหน้าที่ตำรวจมองที่ล็อคของประตูห้องสมุดใกล้ๆ “ผมคงจะต้องพังหน้าต่าง แล้วปีนเข้าไปในห้อง” เขาพูด “ล็อคนั่นแข็งเกินกว่าจะพังมันได้” เฟรเดอริก และหมอ รออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าของห้องสมุด พวกเขาได้ยินเสียงกระจกแตก และเสียงไขกุญแจ แล้วประตูก็เปิดออก “เข้ามาได้แล้ว หมอ” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูด “ไม่ ไม่ใช่คุณ มิสเตอร์ โฟรบิสเชอร์ ข้างในนี้ มันไม่ค่อยน่าดูเท่าไร” เฟรดเดอริกได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นขณะที่เขารอ และได้ยินเสียงจากในห้องสมุด เจ้าหน้าที่ตำรวจพูด เก้าอี้เลื่อนออก หมอพูดบางอย่าง เพียงไม่กี่นาทีแต่เขารู้สึกเหมือนหลายชั่วโมง ต่อมาประตูห้องสมุดเปิดออกอีกครั้ง หมอเดินออกมา เขาวางมือบนแขนของเฟรเดอริก และพาเขาไปที่เก้าอี้ที่ห้องโถงอีกด้านหนึ่ง “เธอตายแล้ว มิสเตอร์ โฟรบิสเชอร์” เขาพูด “เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้เขียนหนังสือตัวใหญ่นั่น เธออายุเท่าไรแล้วล่ะ?” “สิบหกปีครับ คุณหมอ เธอเพิ่งครบรอบสิบหกปีก่อนที่จะมาอาศัยอยู่กับพวกเราได้ไม่นาน” “ห๊า สิบหกปี! แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ผมของเธอเป็นสีขาว หน้าของเธอก็อย่างกับหญิงชรา” จบ เรื่องที่ 5 เพื่อนของครอบครัว จากคุณ : yingu - [ 13 ก.ค. 47 21:11:17 A:202.57.177.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ โฮะๆๆ (จะมีคนติดตามอยู่มั๊ยเนี๊ยะ ดองซะเค็มเชียว) จากคุณ : yingu - [ 13 ก.ค. 47 21:13:52 A:202.57.177.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาซะที แหมมาซะดึก กะให้คนอ่านขวัญหนีดีฝ่อเหรอ เดี๋ยวค่อยมาทำ link ให้ทีหลัง ( ถ้าหาเจอ! ) จากคุณ : canossa - [ 13 ก.ค. 47 21:57:58 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ๊ายย น่ากลัวดีค่ะ จากคุณ : fire mod-X - [ 14 ก.ค. 47 17:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อย่างน้อยก็ไม่เสียบ้าน แต่จะกล้าอยู่ต่อมั้ยนะ .. จากคุณ : scottie - [ 14 ก.ค. 47 18:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ากลัวไปอีกแบบครับ จากคุณ : GTW - [ 14 ก.ค. 47 21:32:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาลงชื่อไว้ครับ ตามอ่านมาทุกตอนครับ จากคุณ : เดโช - [ 16 ก.ค. 47 23:42:34 A:203.113.37.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 SIX GHOST STORIES - 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2606717/W2606717.html SIX GHOST STORIES -2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2614786/W2614786.html SIX GHOST STORIES -3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2721389/W2721389.html SIX GHOST STORIES - 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2798269/W2798269.html The mystery of the blue mines เรื่องลึกลับของเหมืองบลู ตอนที่ 1 (บทนำ + บทที่ 1) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2508747/W2508747.html ตอนที่ 2 (บทที่ 2 + บทที่ 3) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2509805/W2509805.html ตอนที่ 3 (บทที่ 4 + บทที่ 5) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2511292/W2511292.html ตอนที่ 4 (บทที่6+7) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2513446/W2513446.html ตอนที่ 5 (บทที่8+9) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2532597/W2532597.html ตอนที่ 6 (บทที่10+11) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2561564/W2561564.html จากคุณ : Canossa - [ 17 ก.ค. 47 19:27:21 ]