คุณเคยรู้สึก เศร้า ภาคภูมิใจ เสียใจ ดีใจ สนุกสนาน กับชีวิตกัยบ้างไหม?
สำหรับผมแล้วผมเป็นบ่อย
ทุกๆครั้งที่ผมนั่งมอ งฟากฟ้ายามอาทิตย์จะอับแสง แสงสว่างส่องแสงรำไรๆอยู่เบื้องหน้า ผมก็เกิดความรู้สึกกับตัวเองทุกครั้งว่า
"กูมาทำอะไรวะเนี่ย"
บางครั้งผมเองก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองทำไปซักเท่าไหร่
หลายครั้งที่ชีวิตของผมนั้นมันมืดมนอนธการ เหว่ว้าจนแทบที่จะหาทางออกไม่เจอ
ในบางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองยังมีชีวิตอยู่
แต่เมื่อเรื่องราวร้ายๆมันได้ผ่านพ้นไป แล้วตัวเองได้เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง ผมกลับรู้สึกรักและเสียดายชีวิตของตัวเองยิ่งนัก
"ผมยังไม่อยากตาย"เป็นคำปรารภสั้นๆเงียบๆที่ดังขึ้น และก้องอยู่ในใจ ในทุกครั้งและทุกเวลาที่สำนึกได้ว่าชีวิตของตนเองมันไม่เที่ยง
มันบ่ายคล้อย และใกล้จะตกอยู่รำไรๆ เหมือนพระอาทิตย์อัสดงที่กำลังพยายามส่องแสงงดงามอันสุดท้ายในยามเย็นนั่นแหละ
หลายคนพยายามที่จะเตือนผมไม่ให้คิดอะไรเกินวัยทั้งๆที่ผมอายุเพิ่งจะ 21
มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่จะมาคิดคำนึงถึงความตาย
แต่มันก็ใช่ ใช่ไหมล่ะว่า สิ่งนั้นมันเองก็พร้อมที่จะเข้ามาหาเราทุกเมื่อ
สิ่งที่เราเหลืออยู่ในตอนนี้ก็มีเพียงแค่อารมณ์และความคิดของเราเองเท่านั้น
เมื่อทุกสิ่งที่อยู่รอบกายนั้นมันไม่ใช่ตัวเราและของเรา
แม้แต่ความคิดความอ่านมันก็ไม่ใช่ของเรา 100 เปอร์เซ็นต์
เอาเถอะ ถึงอย่างไรเราก็เดินทางมาถึงขั้นนี้กันแล้ว สิ่งที่ผ่านมามันจะมีความหมายหรือไม่มีความหมายอย่างไรก็ช่างหัวมันเถิด
เราจะไปแคร์อะไรกับความว่างเปล่าที่บัดนี้มันกลายเป็นเพียงอดีต
เราทุกวันนี้อยู่กับปัจจุบัน
และไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงอนาคต
แค่ทำใจให้สบาย อยู่เงียบๆแล้วปล่อยวาง ทุกอย่างล้วนมีวิถีทาง และความเป็นไป
จะเสียใจทำไมกับอดีต
จะตื่นเต้นไปทำไมกับอนาคต
แต่จะว่าไปแล้ว..
ตอนนี้ผมช่างรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน
อ้อ นี่ก็จวนจะได้เวลากินข้าว
ผมขอตัวไปกินข้าวก่อนแล้วกันนะครับ
"หนอนน้อย"
จากคุณ :
หนอนน้อย
- [
14 ก.ค. 47 12:08:22
A:10.209.3.101 X:202.12.97.120
]
เรื่องสั้นตามอารมณ์: อารมณ์และความคิด
