ตอนที่ 11 [ คู่กัดคู่ลุย ]

ขณะที่ทุกคนกำลังเล่นอย่างสนุกสนานเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งก็เขามาขัดจังหวะกลางวง
ใคร ?….พวกเด็กๆ วาเลและโซฟิเลีย หันไปมองบุคคลที่เพิ่งมาใหม่
ชายหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่ยิ้มให้…..ซึ่งทุกคนก็ยิ้มตอบเว้นเสียแต่วาเล
องค์ชายแห่งกัสคาร์ล! ทำไมมาอยู่ที่นี่!?
วาเลจ้องมองเรซิสส์อย่างไม่กระพริบตา แต่ทางนั้นคงไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
จำได้แม่นทีเดียวเรซิสส์…ตอนที่เจ้ายกพลมาบุกเลอาร์ตามคำสั่งของกษัตริย์กัสคาร์ลพ่อเจ้า ถึงเจ้าจะไม่เผชิญหน้าข้าโดยตรง แต่ข้าก็จำเจ้าได้ แม้เห็นแค่ช่วงแว่บเดียวเมื่อเจ้าสั่งถอยทัพกลับไป
“หน้าข้ามีสิ่งใดติดรึ? องครักษ์…” เรซิสส์ถาม
“เจ้ารู้ได้ไงว่าข้าเป็นองครักษ์….งั้นแสดงว่า…” วาเลกางแขนป้องโซฟิเลีย “พาเด็กเข้าไปข้างใน..” เขาสั่ง
เมื่อเห็นท่าทีแปลก แต่ดูจริงจังของวาเลโซฟิเลียก็ไม่อาจขัดอะไรได้
“เอาพวกเราเข้าไปข้างในก่อน..” โซฟิเลียต้อนพวกเด็กเข้าไปในบ้านผ่านทางห้องครัว

“ระแวงข้าขนาดนี้เลยรึ…” แหงอยู่แล้วที่ต้องระแวง แถมยังรู้อีกว่าเจ้าเป็นใครยิ่งต้องระวัง ระแวง ระหวาด เพิ่มอีกเป็นเท่าตัว
“ของมันแน่อยู่แล้วไม่ใช่รึ องครักษ์อย่างข้าน่ะไม่ไว้ใจใครง่ายๆหรอก” วาเลตอบสั้นๆ
เรซิสส์ยิ้มเป็นยิ้มที่ไม่น่าใคร่ดูเสียเลย…(เห็นแล้วน่าหมั่นไส้)
“ข้าก็แค่มาดูหน้าองค์หญิงของข้าเท่านั้นเอง” เมื่อกล่าวถึงโซฟิเลียก็ออกมาจากตัวบ้าน กำชับกับพวกเด็กว่าห้ามออกมาจากบ้าน
“นางเป็นของเจ้าตั้งแต่เมื่อไร!!!” วาเลเริ่มขึ้นเสียงมีโทสะ หากแต่เรริสส์ยิ้มด้วยความพึงพอใจดูแล้วใจเย็นไม่ทุกข์ร้อนอันใด
เสียงตะคอกของวาเลดังเข้าไปถึงข้างใน โซฟิเลียที่ออกมาต้องพบกับความงุนงง เกิดอะไรขึ้นกันนี่?
“ไม่ตั้งแต่เมื่อ่ไรหรอก แต่นับบัดนี้ไปต่างหาก” ผู้เป็นองค์ชายแห่งกัสคาร์ลไม่พูดพล่ามทำเพลง หันไปร่ายไสยเวทย์ใส่ผู้เป็นองค์หญิง
เวทย์สะกดใจ!? ดูจากเส้นสายเวทย์แล้ว เรซิสส์คิดจะทำสิ่งใด
วาเลกระโดดเข้าไปขวางหน้าโซฟิเลีย ร่ายเวทย์ปกป้องผู้เป็นองค์หญิงอย่างเต็มที่
ไสยเวทย์สะกดใจถูกทำลายในพริบตา ระดับพลังเวทย์ของวาเลสูงกว่าเรซิสส์นัก

“แก!…” เรซิสส์กัดฟันกรอดๆ ไม่สบอารมณ์เมื่อไม่สามารถทำสิ่งใดได้
บุคคลแปลหน้าที่มาใหม่สร้างความฉงนใจกับผู้เป็นองค์หญิงอย่างมาก
อะไรหว่า…? อยู่ดีๆก็เล่นลอบกัดอย่างนี้เชียวรึ (อย่างกับตัวเองตอนการประลองก็เล่นทีเผลอเช่นกัน)
“หลบไป!” วาเลจับกดหัวโซฟิเลียหลบลูกพลังเวทย์ที่เรซิสส์ส่งมา
“เจ้าคิดจะว่าข้าจะหยุดแค่นี้รึ…” เรซิสส์ยิ้มดีดนิ้วดังเป๊าะเป็นสัญญาบอก “นึกว่าข้าจะบุกมาลุยเดี่ยวรึไง..คุณองครักษ์?”
เรซิสส์กระหยิ่มยิ้มด้วยความพึงพอใจ….จากสัญญาณ…คนของกัสคาร์ลที่ซ่อนตัวอยู่นั้นออกจากพุ่มไม้โดยรอบ
“หลบไปซะ!!…เป้าหมายข้ามีเพียงผู้เดียว” เรซิสส์ขู่วาเลให้หลบไปให้พ้นซะ
“ไม่!…” คำตอบอันเด็ดขาดของวาเลเอ่ย “ข้าไม่อาจให้นางไปให้กับเจ้าได้หรอก”
วาเลรวบข้อมือของโซฟิเลียดึงนางไปอยู่ด้านแผ่นหลัง….ถ่ายทอดเวทย์จากมือหนาสู่ข้อมือบาง
ปลดผนึก…ที่กักพลังเวทย์ไว้…ให้แก่โซฟิเลีย ตอนนี้นางต้องปลอดภัย…
“วา…” โซฟิเลียเรียกผู้เป็นองครักษ์ หากแต่วาเลหาฟังไม่
“หนีไป…” วาเลกระซิบบอก รู้ว่าตอนนี้เขาสู้ไม่ไหวเป็นแน่ ปัญหามิใช่ดูที่ฝีมือแต่อยู่ด้านกำลังเขาเพียงคนเดียวคงมิอาจจัดการได้หมดเป็นแน่…
แต่ถ้าถ่วงเวลา…พอจะทำได้!
โซฟิเลียมองวาเล สายตาเริ่มสั่นครอ….
นี่พวกเธอจะไม่รอดจริงหรือ?…แล้วนั่นเป็นใครอยู่ดีๆก็เขามาทำร้ายแบบนี้
คนทั้งคู่อยู่ในวงล้อมของทหารกัสคาร์ล…จนตรอกละคราวนี้!!
“เอาล่ะ…องค์หญิงข้าว่าเจ้ามากับข้าเสียดีๆ..” เรซิสส์เริ่มต่อรอง
“ไม่!” โซฟิเลียยื่นคำขาด มือเกาะกำเสื้อวาเลซะแน่น..
“ถ้าเจ้าไม่ไปอาจจะมีการตายเกิดขึ้นก็เป็นได้นะ..” ผู้ต่อรองยังคงใจเย็นต่อไป เขาถือไพ่เหนือกว่า
โซฟิเลียมองกลับไปกลับมาระหว่างวาเลกับชายแปลกหน้า
คนเยอะเท่านี้ถึงวาเลจะมีฝีมือดีเท่าไร ก็มิอาจจะสู้ได้…รวบรวมความคิดทั้งหมดเผยมาเป็นคำตอบ
“โซฟิเลีย?” วาเลเรียกผู้เป็นองค์หญิงเมื่อนางไม่ยอมเชื่อฟังเดินก้าวเท้าออกมาจากหลังเขาเดินไปยังผู้ต่อรอง
“ดี…” น้ำเสียงเย็นเยือกเอ่ย “ถึงเจ้าจะยอมตามข้ามาแต่ก็ไม่รู้ว่า…ใจเจ้าจะตามข้ามารึไม่!”
เรซิสส์ร่ายเวทย์ ลายเส้นที่ดูคุ้นตาขึ้นมาอีกครั้ง…ไสยเวทย์สะกดใจ..มุ่งหมายไปยังองค์หญิง
พรึ่บ!…เวทย์สะกดใจถูกทำลายอีกครั้งโดยนำมือของวาเล

ใครจะยอมง่ายๆกันเล่า “นางไม่ใช่ของเจ้าแต่เป็นของข้าต่างหาก..”
คำเอ่ยอย่างถือสิทธิ์เอ่ยออกจากปากวาเล มันพอจะมีวิธี….เขาเพิ่งคิดได้…ใช่ว่าเขาจะสู้คนเดียวนี่
ก็ในตอนนี้ไม่ได้มีเขาคนเดียวนี่?….”ลุยเลยโซฟิเลีย…นานทีข้าจะปลดผนึกให้เจ้าถือเป็นการพิเศษก็แล้วกัน” วาเลยิ้ม
“ได้เลย..” โซฟิเลียรับคำสั่ง สำหรับพวกเขายังพอมีวิธี
กะแค่…พวกนี้ ข้าจะจัดการให้เรียบเลย ขัดขวางดีนักคนเขาได้อุตส่าห์มาพักร้อนนอกกำแพงวัง

“ไอซ์วอลล์ (เสียบทะลุ..ฉึก..ฉึก)” โซฟิเลียร่ายเวทย์เสียบทะลุของเธอเป็นปราการป้องกัน ขณะเดียวกันวาเลก็ร่ายมหาเวทย์ทั้งสี่ พสุธา วารี วายุ อัคคี ผ่านปลายดาบวาดพลังส่งไปให้พวกมันทั้งหลาย พริบตาเดียวเกือบครึ่งก็หมดสภาพในพริบตาเดียว
มหาเวทย์?! …ไอ้องครักษ์นั้นใช้ได้อย่างไร..เรซิสส์คิด..แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ…..
“ไปหาท่านยมบาลเสียเถอะ!” โซฟิเลียร่ายเวทย์เรซิสส์อย่างเต็มพิกัดอัตรา
“เฮ้ย!!!” เรซิสส์อุทาน นึกไม่ถึงว่าโซฟิเลียจะโหดแบบนี้?
คิดแล้วน่าจะวางแผนมาให้ดีเสียก่อน…ล้มอะล้มเหลวปั้นไม่ขึ้นแล้ว
หากแต่เวทย์ที่โซฟิเลียส่งไปนั้นยากที่จะมีคนหลบได้เว้นเสียแต่วาเล ถึงไม่โดนเต็มแต่ก็ต้องโดนบ้างล่ะ บาดแผลอันเนื่องจากเวทย์ของโซฟิเลียปรากฏรอยแผลอยู่บริเวณต้นแขนของเรซิสส์
“ฮึ่ม!!…กลับ!” คำสั่งถอยของผู้เป็นองค์ชายเอ่ยด้วยความเจ็บใจ
……………………………………………………………………………………
“เป็นไงบ้างโซฟิเลีย” วาเลถามดูจากสภาพแล้วคงปลอดภัยสมบรูณ์ทุกประการ โซฟิเลียยิ้ม…
“ไหนๆ ท่านก็อุตส่าห์ปลดผนึกให้ข้าเป็นการพิเศษงั้นข้า…” ยังไม่ทันจะร่ายเวทย์แก้แค้นผู้ที่อยู่เบื้องหน้า มือหนาก็รวบข้อมือบางร่ายเวทย์กักพลังไว้ดังเดิม
“เวลาพิเศษของเจ้าหมดแล้ว…โซฟิเลีย” เขายิ้ม ทำให้โซฟิเลียไม่ค่อยพอใจนักแต่ก็รู้ดีว่ามิอาจตอบโต้สิ่งใดได้ “กลับกันเถอะ..”
วาเลร่ายเวทย์เปิดประตูมิติที่เป็นทางเชื่อมระหว่างห้องของโซฟิเลียกับสถานที่นอกกำแพง องครักษ์ที่มากแสนประโยชน์ มีความสามารถที่คนอื่นไม่สามารถทำได้….
โซฟิเลียยิ้มก่อนที่ขานตอบรับคำ…มุ่งก้าวเดินไปในประตูมิติพร้อมผู้เป็นองครักษ์..กลับไปสู่ฐานะเดิมในสถานที่นั้นเสียที…
องครักษ์ที่มากแสนประโยชน์..ความสามารถเหนือธรรมดา…ชาติกำเนิดของเขาเป็นเช่นไร..คำถามที่เริ่มก่อตัวภายใต้จิตใจ
เขาไม่ธรรมดา..ใจคิดอย่างนั้น…หากแต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ใด…..
รู้เพียงแต่ว่าเขาจะปกป้องเธอยามอันตราย…อยู่ใกล้รู้สึกปลอดภัยเป็นที่สุด

(โปรดติดตามตอนต่อไป)