ความคิดเห็นที่ 1 ไม่รู้ว่าจะจำกันได้อยู่รึเปล่าคะ ไปอยู่ห้องมาบุญครองมาซะนานค่ะ บวกกับไม่ค่อยมีเวลา วันนี้เอาเรื่องนี้มาให้ลองอ่านดูค่ะ ยังไงขอคำแนะนำด้วยนะคะ จากคุณ : โปรปิติ - [ 16 ก.ค. 47 18:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันรู้ผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ฉันสอบติดคณะวารสารอย่างที่อยากเรียน  พ่อไม่ให้ฉันเลือกคณะนี้  พ่อว่าบุคลิกฉันไม่เหมาะหลังจากที่ฉันบอกว่าอยากเป็นนักข่าว  แต่จนแล้วจนรอดฉันขอขัดใจพ่อสักครั้ง  ฉันคิดถึงเธอ  ไม่รู้ว่าเธอจะสอบติดไหม และติดคณะอะไร เปิดเทอมแล้วฉันเริ่มรู้จักเพื่อนใหม่ๆ  ได้รู้ว่ามีเพื่อนหลายคนมาจากโรงเรียนเดียวกับเธอ   ฉันรู้ว่าเธออยู่โรงเรียนนี้เพราะมีวันหนึ่งที่เธอใส่ชุดนักเรียนไปเรียนที่นั่น  อยากลองถามเพื่อนใหม่ว่ารู้จักเธอบ้างไหม แต่ไม่ดีกว่าไม่อยากให้ใครรู้   วันนั้นวินโทรมาหาฉันตอนพักกลางวันบอกว่าจองโต๊ะไว้แล้วที่โรงอาหาร  ฉันจึงรีบเดินไป   เมื่อถึงที่โรงอาหารฉันเห็นวินแล้ว แต่กลับมีสิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อน  เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกับวิน  ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย  ไม่คิดว่าเราจะได้เรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน  วินแนะนำให้เรารู้จักกัน เพิ่งรู้ว่าเธอกับวินเคยเรียนอยู่ชั้นเดียวกันสมัยมัธยม  ได้รู้ชื่อเธอก็วันนี้เอง ฉันไม่ได้พูดอะไรนักเพราะมีเพื่อนเธออยู่หลายคน  ไม่รู้ว่าแต่ละคนคิดยังไงกับฉัน  สักพักเธอกับเพื่อนขอแยกตัวไปเรียน  เธอยิ้มให้ฉันและโบกมือเล็กๆก่อนจะเดินจากไป  เธอใส่เสื้อช็อป   “เธอคงได้เรียนวิศวะสมใจ” ฉันคิด ที่โต๊ะเหลือแค่ฉันกับวินเพราะมีเรียนวิชาเดียวกัน  ฉันเห็นวินทำหน้ายิ้มๆ แล้วเฉลยให้ฟังว่ารู้เรื่องของฉันกับเธอ  ฉันไม่แน่ใจว่าวินรู้ได้อย่างไร  คงเป็นวิชาการเขียนเชิงสร้างสรรค์ที่ฉันเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับเธอ และนามปากกาที่ฉันใช้นั่นเอง     ตอนแรกฉันคิดว่าเหตุการณ์ในวันนั้นเป็นพรหมลิขิตให้เราได้รู้จักกัน  แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย  เป็นเพราะเราทั้งสองคนต่างก็รู้จักกับวิน  ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เพื่อนของเพื่อนจะได้รู้จักกัน  เธอเองคงไม่ได้คิดอะไรมากมายอย่างฉัน  เธอคงคิดว่าฉันเป็นแค่เพื่อนของเพื่อนเก่าเท่านั้น แต่สำหรับฉันการได้เห็นเธออีกครั้งและได้รู้ว่าเธอทำตามความฝันของเธอแล้ว   มันทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะทำตามความฝันของฉันเช่นกัน   หลังจากวันนั้นฉันเห็นเธอบ้าง  บนรถสองแถว  ในโรงอาหาร หรือบางทีเห็นเธอขี่จักรยานไปเรียนในตอนเช้า  เธอคงไม่ทันสังเกตเห็นฉันหรอกเพราะว่าโลกนี้มีผู้คนมากมาย  หากเราไม่ใช้ความตั้งใจในการมองหาใครสักคนเพราะว่าเขาเป็นคนสำคัญ  ก็คงไม่มีทางมองหาใครเจอง่ายๆ วันที่เธอจักรยานล้มฉันยังจำได้ดี  ฉันนั่งติวหนังสืออยู่กับเพื่อนข้างๆหอพักเห็นแล้วว่าจักรยานทำท่าจะล้มแต่ไม่รู้ว่าเป็นเธอ  มีของร่วงลงมาหลายอย่างทั้งหนังสือ สมุด  กล่องดินสอ  เธอเก็บไปไม่หมด มีดินสอตกอยู่แท่งหนึ่ง  เพื่อนฉันเห็นจึงอยากเก็บไปคืน  ฉันเป็นคนขี่จักรยานให้เพื่อนซ้อนท้าย  เพื่อนฉันร้องเรียกให้เธอหยุดรถ  เธอหันมาฉันทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรดี  ได้แต่ยืนเงียบ  จนเธอเริ่มขี่รถไกลออกไป   “เป็นอะไรรึเปล่า”   ฉันร้องตะโกนออกไปไถ่ถามอาการของเธอ  ไม่คิดว่าเธอจะหันกลับมายิ้มและยกมือขวาที่เอานิ้วชี้จรดนิ้วโป้ง นิ้วทั้งสามที่เหลือเหยียดตึง แล้วตะโกนกลับมาว่า “ไม่เป็นไรครับ” หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้เจอกันเป็นเรื่องเป็นราวอีก  จนกระทั่งวันศุกร์นั้นที่ฉันนั่งรถบริการของมหาวิทยาลัยกลับบ้าน นักศึกษาใช้บริการกันอย่างคึกคักเหมือนเคย  ฉันเลือกนั่งเบาะหลังและเริ่มหลับทันทีหลังจากจ่ายค่าโดยสาร  หลับได้งีบใหญ่พอควรก็ถึงคราวต้องตื่นเพราะศีรษะไปโขกเข้ากับไหล่ของคนข้างๆ ฉันรู้สึกเจ็บ  แต่ไม่ลืมที่จะหันไปขอโทษ อย่างก้มหน้าก้มตาและให้เสียเวลาน้อยที่สุดเพราะตั้งใจว่าจะหลับต่ออีกสักตื่น   “ไม่เป็นไรครับ”  คำพูดนี้ฉันคุ้นดีอยู่แล้ว แต่ยังคงน้อยกว่าน้ำเสียงที่คุ้นหูอย่างยิ่ง  ทำให้พลันหายง่วง เงยหน้าขึ้นมอง “เธอนั่นเอง”  ฉันคิดในใจ  พยายามคิดหาถ้อยคำมาเริ่มบทสนทนากับเธอ  โดยหวังว่าจะทำให้เป็นบทสนทนาที่จบลงช้าที่สุด   “สวัสดีครับ ใช่เพื่อนวินรึเปล่าครับ”  เธอกล่าวทักขึ้นก่อน   ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้วว่าบทสนทนาจะเนิ่นนานเพียงใด  แต่ฉันจะจดจำทุกถ้อยคำของเธอ  ฉันตอบว่าใช่ และเราก็คุยกันอีกหลายเรื่องรวมทั้งเรื่องยางลบก้อนจิ๋ว  เธอหัวเราะเบาๆหลังจากที่ฉันเอ่ยถามถึงมัน “คือคนส่วนใหญ่ไม่เคยใช้ยางลบหมดก้อนเลยน่ะครับ  คิดว่าเล็กเกินไปก็เลิกใช้ หรือไม่ก็หาย  ตอนนั้นเลยพนันกับเพื่อนว่าถ้าใครใช้ได้จนเหลือก้อนเล็กกว่าจะได้ของที่อยากได้”  เขาเล่ายิ้มๆทำให้ฉันพอจะเห็นภาพในอดีตของเขาอยู่บ้าง “แล้วสรุปใครชนะคะ”  ฉันถามตอนจบของเรื่อง   “ผมแพ้ครับ เพราะว่ามันหายไปตอนที่เรียนที่นั่นแหละครับ” ท่าทางเขาจะอายนิดๆที่เสียฟอร์มเพราะเป็นคนเริ่มพนันแท้ๆ   “ถึงว่าคุณเปลี่ยนมาใช้ปากกาแทน” ฉันนึกได้ว่าตอนหลังชักไม่ได้เห็นยางลบจิ๋วออกมาทำหน้าที่ “คุณสังเกตด้วยหรือครับ” เขาทำหน้างงปนตกใจหน่อยๆ “เอ่อ...คือเพื่อนฉันเขาชี้ให้ดูนะค่ะ”  กลับมานั่งคิดทีหลังฉันได้แต่โกรธตัวเองที่ไม่พูดความจริง “ผมทราบดีว่าตกเป็นประเด็นสนทนาในหมู่พวกคุณ” “คุณรู้...แต่คุณก็ไม่เห็นย้ายที่นั่งหนีไปไหน  ยิ่งทำให้พวกฉันได้ใจ พูดถึงคุณบ่อยขึ้น” ฉันมองเห็นภาพเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน “ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรนี่ครับ  ดีเสียอีกไม่เหงา” วันนั้นเมื่อถึงที่หมายฉันกับเธอกลับบ้านคนละทาง ฉันจำต้องแยกจากเธอเพื่อมาเดินในเส้นทางของตนเอง  ไม่รู้ว่าหัวใจเธอจะเป็นเหมือนหัวใจฉันรึเปล่า  มันพองโต อิ่มเอิบ และดูเหมือนจะทำหน้าที่สูบฉีดโลหิตอย่างไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย   หากวันนี้หัวใจของเธอยังคงเป็นเหมือนปกติ ฉันก็ได้แต่หวังเล็กๆว่าในสักวันหัวใจเธอจะเต้นแรงและเร็วยิ่งขึ้นจนเธอไม่อาจเก็บไว้ในใจได้ และหากเพียงเธอเริ่มเอ่ยคำๆนั้นที่ฉันรอคอยมาทั้งชีวิต  ฉันก็จะไม่ลังเลเลยที่จะบอกคำๆเดียวกันนี้ให้เธอรู้ความรู้สึกของฉัน ขอเพียงเธอบอกฉันสักนิด... ให้ฉันได้มั่นใจ ...ว่าเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน -------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 47 19:13:26 จากคุณ : โปรปิติ - [ 16 ก.ค. 47 18:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “อ่านอะไรอยู่คะติ” น้ำทิพย์ถามสามี เมื่อเห็นว่าปีติจับหนังสือเล่มนี้อย่างไม่วางมือมาตั้งแต่เช้า   ปีติหันปกหนังสือออกให้ดูแทนคำตอบ “อ๋อหนังสือที่ทิพย์เพิ่งได้มาเมื่อวานนี้” สายตาของปีติยังคงจับจ้องอยู่ที่ปกในของหนังสือ  ไม่ใคร่สนใจในคำตอบของผู้เป็นภรรยามากนัก “เธอเรียนอยู่คณะเดียวกับทิพย์ค่ะ รู้จักผิวเผินเท่านั้น” น้ำเสียงของน้ำทิพย์แสดงชัดถึงความสัมพันธ์ที่ห่างเหินนั้น “เธอเรียนคณะบริหาร  ไม่ใช่วารสารหรือ”  ปีติยังไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก “ค่ะ  เรื่องสั้นที่อยู่ในหนังสือนั่น ได้ยินเพื่อนๆคุยกันว่าแต่งให้ผู้ชายที่เธอรัก  ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะค่ะ  แม่ของเธอเจอพับอยู่ในซองในกระเป๋าทำงาน  ทิพย์ว่าคงพกติดตัวตลอดเวลาค่ะ”  น้ำทิพย์เล่าด้วยเสียงเรียบเฉย  ปีติครุ่นคิดกับคำพูดของน้ำทิพย์อยู่พักหนึ่งจึงเอ่ยขึ้น “เธอเป็นอะไร”  ปีติถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “เธอเป็นธาลัสซีเมียค่ะ”   สิ้นเสียงตอบของน้ำทิพย์  ความว่างเปล่าย่างกรายเข้ามาในความรู้สึกของปีติ “เป็นอะไรคะติ” น้ำทิพย์จับมือปีติแล้วบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ ตรงข้ามกับปีติที่สองมือยังคงจับหนังสือเล่มนั้น  คล้ายกับจะยื้อแย่งเอาบางสิ่งกลับคืนมา ในขณะที่ลูกชายวัยซนของทั้งคู่หยิบโหลลูกอมที่วางในตู้โชว์ออกถือมาเล่น  น้ำทิพย์หันมาเห็นจึงรีบเดินมาหยิบขวดโหลจากมือลูกแล้วนำไปเก็บที่เดิม “เล่นไม่ได้นะคะลูก ของคุณพ่อ” น้ำทิพย์ให้เหตุผลกับลูกไปตามเรื่องตามราวแล้วจึงพาไปส่งให้พี่เลี้ยงดูแล ปีติเดินมาที่ตู้โชว์หยิบขวดโหลใบนั้นออกมาดูอย่างมีความหมาย  น้ำทิพย์กลับมาดูแลสามี แต่ก็อดสงสัยในความสำคัญของของสิ่งนี้ไม่ได้ “ติคะ โหลนี้มันมีอะไรหรือคะ  แค่โหลลูกอม เก่าแล้วด้วยนะคะ” “สำหรับคนอื่นมันเป็นแค่ลูกอม แต่สำหรับผมมันเป็นลูกอมที่ผมชอบ” “ติชอบแต่ทิพย์ไม่เห็นติหยิบมาทานเลย” “ถ้าผมทานมันก็จะหมดไป  ไม่มีอะไรเหลือทิ้งไว้” “ติพูดแปลกๆนะคะ” “ถึงลูกอมจะมีไว้ทาน และผมก็ชอบลูกอมพวกนี้ แต่ผมก็ไม่จำเป็นต้องแสดงความชอบด้วยการทานลูกอมนั้น” “ยิ่งพูดยิ่งแปลกนะคะติ  ช่างเถอะค่ะ ทิพย์ไม่ถามแล้ว”  น้ำทิพย์ทำท่าจะเดินไป “จำนวนลูกอมในโหลของผมเท่ากับลูกอมในเรื่องสั้นเรื่องนั้น”  ปีติพูดขึ้นหลังจากน้ำทิพย์เดินไปไม่ห่างนัก “ติ”  น้ำทิพย์หันมา  ชักสีหน้าไม่พอใจเล็กๆ เธอพอจะเข้าใจขึ้นมา จึงเริ่มรู้สึกน้อยใจ แต่ความรู้สึกนี้มีไม่มากเท่าความไว้เนื้อเชื่อใจที่เธอมีให้สามี  เธอจึงให้โอกาสปีติอยู่คนเดียวเพื่อคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา มือของปีติเริ่มสั่นมากขึ้น น้ำตาลูกผู้ชายเกือบจะหลั่งรินออกมา หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งแรงและเร็ว  วันนี้เขาอยากตะโกนคำที่เธอรอคอยมาทั้งชีวิตให้ดังที่สุด ให้เธอผู้อยู่ไกลแสนไกลได้รับรู้ความรู้สึกของเขา   แต่ทว่ามันสายเกินไป.... ------------------------------------------ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 47 19:09:54 จากคุณ : โปรปิติ - [ 16 ก.ค. 47 18:39:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม .. เป็นเรียนในโรงเรียนหรือเรียนพิเศษคะ? แต่ช่วงท้ายสะเทือนใจจัง จากคุณ : scottie - [ 17 ก.ค. 47 00:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ใช่ค่ะ ช่วงท้ายนี่เศร้าจังเลย แต่ก็ดีใจนะคะ ที่เขาได้รับรู้ความรู้สึกที่อยากบอกออกไป แม้จะอยู่ในรูปของการเขียนก็เหอะ จากคุณ : ephi - [ 17 ก.ค. 47 05:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ง่า  แอบหวังว่าจะจบแบบ HappY Ending อ่ะค่ะ แต่จบอย่างนี้ก็ให้ความรู้สึกอีกแบบ ^^ จากคุณ : NoK_Zilla - [ 17 ก.ค. 47 13:15:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งงค่ะ ไหนตอนแรกบอกว่าอยู่วารสารแล้ว แต่ตอนหลังกลายเป็นบริหาร จากคุณ : ^-^ - [ 17 ก.ค. 47 15:11:43 A:192.150.249.84 X:192.150.249.15 ]