ความคิดเห็นที่ 1 ร้อง ให้โทรทัศน์ ลูกสาวที่กำลังจะออกเรือน เริ่มทำการย้ายบ้าน  ก่อนอื่นก็ขนเสื้อผ้าไป 3 หีบ เครื่องสำอางกล่องหนึ่ง หมอน 2 ใบ ตุ๊กตา 4 ตัว  และสุดท้าย ก็ยกทีวีเครื่องเล็กประจำห้องของตัวเองออกไป   คุณแม่ที่ช่วยจับประตูให้ลูกสาวตลอดเวลา   พอเห็นทีวีเครื่องเล็กนั้น ก็ร้องไห้ ลูกสาวเห็นแล้วก็ตกใจรีบวางทีวีลง  แล้วเข้าไปปลอบแม่   “แม่ ! เป็นอะไรเหรอ?” “แม่เห็นทีวี ก็เลยทำใจไม่ได้ !”   “ทีวี ?”  ลูกสาวกล่าวขึ้นอย่างไม่เข้าใจ:  “ก็ของหนูไม่ใช่เหรอ!” “แม่รู้ แม่ร้องไห้ เพราะทีวี  ไม่ใช่ร้องไห้ เพราะลูกเอาทีวีไป” คุณแม่สะอึกสะอื้นอยู่ครู่หนึ่ง ก็กลับสู่ปรกติ  แล้วค่อยๆ พูดขึ้นอย่างช้า ๆ : “สมัยที่ลูกยังเล็ก พวกเราจน ไม่มีทีวีดูกัน  ครอบครัวเราจึงมักจะนั่งเล่นนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก  ต่อจากนั้นเราก็ซื้อทีวี  ทั้งครอบครัวก็ยังได้อยู่รวมกันในห้องรับแขก ถึงแม้ว่าดวงตาของแต่ละคนจะจ้องอยู่กับทีวีตลอด แต่ตอนที่พักโฆษณา เราก็ยังได้คุยกันบ้าง พักหลัง ลูก ๆ โตกันหมดแล้ว ต่างคนต่างก็ซื้อทีวีเครื่องเล็ก ๆ  ของตัวเอง  พอกินข้าวเสร็จต่างคนต่างก็หลบเข้าห้องของตัวเอง เปิดดูรายการที่ตัวเองชอบ แต่ถึงกระนั้นแม่ก็ยังพอมองเห็นพวกเธอได้จากซอกประตูห้องพวกเธอ” เงียบลงซักพักหนึ่ง ผู้เป็นมารดาส่ายหน้าไปมา กัดริมฝีปากนิดหนึ่งแล้วพูดต่อ : “มาตอนนี้ พ่อของลูกติดคาราโอเกะ กลางค่ำกลางคืนไม่กลับบ้าน เอาแต่จ้องร้องเพลงอยู่หน้าจอทีวี  ส่วนลูกเอง นี่ก็กำลังจะย้ายบ้าน เสื้อไหมพรมที่แม่ถักให้กับมือ ลูกทิ้งไว้อยู่ในตู้ทั้งหมด ของที่แม่ทำให้ลูก รูปที่แม่วาดให้ลูก ก็แขวนอยู่บนกำแพง  แต่ลูกกลับไม่ลืมขนทีวีเครื่องเล็กเครื่องนี้ของลูก” ลูกสาวตะลึงงัน หวนนึกถึง 20 กว่าปีที่ผ่านมา โผเข้าไปกอดมารดา แล้วก็ร้องไห้ ความสัมพันธ์ทางสายเลือด ไม่ถูกลืมได้ง่าย ๆ แต่ถูกมองข้ามได้ง่าย มองข้ามมัน ก็เท่ากับลืมมัน เรื่องนี้มาจากนักเขียนไต้หวัน ชื่อหลิว ยง ผมชอบมากเลย กำลังคิดแปลยกเล่ม ตอนนั้นแปลเพื่อไปลงวารสารของหน่วยงานผม มาจากเรื่อง "รวมเรื่องสิ้นกินใจ" (ผมแปลคร่าว ๆ นะ) ขอไปค้นต้นฉบับก่อน จากคุณ : beer87 - [ 17 ก.ค. 47 18:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องขัดแย้ง ในวัดร้าง   มีพระสงฆ์สามรูป มาพบกันในวัดร้างแห่งหนึ่ง “ทำไมวัดนี้ถึงได้ร้างนะ?”  ใครคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น “คงต้องเป็นเพราะพระสงฆ์ไม่มีความศรัทธา พระโพธิสัตว์ถึงไม่ศักดิ์สิทธิ์” พระ ก กล่าว “คงต้องเป็นเพราะพระสงฆ์ไม่ขยัน  สภาพของวัดถึงได้เสื่อมโทรม” พระ ข กล่าว “คงต้องเป็นเพราะพระสงฆ์ไม่มีความนอบน้อม ญาติโยมถึงไม่มากัน” พระ ค กล่าว   พระทั้งสามเถียงกันไม่ลง จึงตัดสินใจกันว่า จะอยู่ต่อในวัดนี้ แล้วต่างคนต่างก็แสดงความสามารถของตน  เพื่อจะดูว่า ของใครจะประสบผลสำเร็จมากกว่ากัน พระ ก ไหว้พระสวดมนต์ พระ ข บูรณะปฏิสังขรวัด   พระ ค ออกบิณฑบาตร เทศนาธรรม และผลก็คือ วัดก็ได้คึกคักขึ้น ญาติโยมต่างก็พากันมาอย่างไม่ขาดสาย  และแล้ว วัดก็ได้กลับสู่สภาพอย่างที่เคยเป็น “เป็นเพราะว่าฉัน กราบไหว้อย่างศรัทธา พระโพธิสัตว์จึงทรงศักดิ์สิทธิ์” พระ ก กล่าว “เป็นเพราะว่าฉัน หมั่นดูแลเอาใจใส่  กิจการวัดจึงเรียบร้อยดูดี” พระ ข กล่าว “เป็นเพราะว่าฉัน ออกเทศนาโปรดสัตว์ไปทั่ว  จึงมีญาติโยมมากขึ้น” พระ ค กล่าว   ทั้งสามถกเถียงกันทั้งวันทั้งคืน  ความคึกคักของวัด ก็ค่อยๆ จางหายไปจนที่สุด  ในวันที่ต่างคนต่างจะแยกทางกัน พวกเขาก็ได้รับคำตอบที่เป็นหนึ่งเดียวกัน: การที่วัดนี้ร้าง มิได้เป็นเพราะพระสงฆ์ไม่มีศรัทธา มิได้เป็นเพราะพระสงฆ์ไม่ขยัน   มิได้เป็นเพราะพระสงฆ์ไม่นอบน้อม  แต่เป็นเพราะพระสงฆ์   ไม่ปรองดองกัน ปัญญาของสุนัข นิทานเรื่องนี้ เป็นคำบอกเล่าจากสหายแอฟริกันคนหนึ่งของผมเอง  มันเป็นเรื่องราวที่เล่าขานกันมาตลอด  ในเผ่าของพวกเขา   เรื่องมีอยู่ว่า: วันหนึ่ง สุนัขป่า 9 ตัว พากันออกไปหาอาหาร  ระหว่างทาง พวกมันเจอสิงโตตัวหนึ่ง  เจ้าสิงโตก็กำลังหาอาหารอยู่เหมือนกัน  จึงเสนอต่อว่าให้ทุกตัวรวมพลังกัน ช่วยกันออกไปล่าสัตว์  เมื่อสุนัขป่าทั้งหมดเห็นด้วย สิงโต กับสุนัขจึงพากันออกไปเหน็ดเหนื่อยด้วยกันทั้งวัน ก่อนที่พระอาทิตย์กำลังคล้อยลงทางทิศตะวันตก ทั้งหมดก็ช่วยกันล่าเลียงผามาได้ 10 ตัวสิงโตพูดขึ้นว่า: [ตอนนี้  พวกเราต้องหาใครที่ฉลาดๆ  มาช่วยแบ่งส่วนให้แก่เราแล้วล่ะ!] สุนัขตัวหนึ่งต่อคำว่า: [ไม่จำเป็นกระมัง  พวกเราไม่เห็นจะต้องการคนฉลาดอะไรที่ไหนซักหน่อย  ท่านดูซิ  พวกเรามีด้วยกัน 10 ตัว แล้วเลียงผาก็พอดี 10 ตัว  เราก็แบ่งกันตัวต่อตัว  มิเป็นที่ยุติธรรมที่สุดดอกหรือ!] ในฉับพลันนั้น สิงโตกระโจนเข้าไปหาในทันที พริบตาที่อุ้งเท้ามหึมา ยกขึ้นและลง อนิจจา! เจ้าสุนัขป่าที่บุ่มบ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือตัวนั้น ก็ตาบอดไปเสียแล้ว   สุนัขตัวอื่นล้วนตกใจจนปากอ้าตาค้างไปหมด พักใหญ่ๆ ได้มีสุนัขตัวหนึ่ง รวบรวมความกล้า แล้วลุกขึ้นมาพูด: [ไม่ไม่ไม่ พี่น้องของเราผิดไปแล้ว แบ่งเช่นนั้นไม่ถูกดอก ราชสีห์นั้นเป็นเจ้าแห่งแดนดิน  ถ้าหากเขาเอาเลียงผาไป 9 ตัว รวมกันเข้าก็เป็น 10  ส่วนเราพี่น้องมีด้วยกัน 9 ตัว เมื่อรวมกับเลียงผาอีก 1 ตัว ก็เป็น 10 ตัว  ต้องแบ่งอย่างนี้สิ  ถึงจะถูกต้อง!] ได้ยินดังนั้น สิงโตดีใจมาก แล้วพูดขึ้นอย่างท่าทีองอาจผ่าเผยว่า: [เจ้านี่ไม่โง่เหมือนพี่น้องของเจ้าเลยนะ ปัญญาที่ล้ำเลิศของเจ้านี้ ได้มาจากที่ไหนกันหนอ?] สุนัขตอบว่า: [ปัญญาของข้านี้ ก็ได้มาในตอนที่ อุ้งเล็บมหึมาของท่าน เข้าควักลูกตาของพี่น้องข้า  ตอนไหนก็ตอนนั้นนั่นแหละขอรับ] สองเรื่องนี้ผมแปลไว้เพื่อให้นักเรียนที่เรียนการแปลในชั้นเรียนผมได้ศึกษา แปลนานมากแล้ว สำนวนก็ยังงั้น ๆ ต่อมาหนังสือพิมพ์เดลินิวส์ ได้นำไปลงไว้ที่คอลัมน์หนึ่ง (ประจำวันจันทร์ หน้าสาม) ผมจำไม่ได้แล้วว่าคอลัมน์อะไร แต่เขาเอาไปโยงกับการเมือง เปรียบประเทศไทยกับอเมริกาโน่นแนะ ไม่รู้คิดได้งัย ยังงัย ๆ ผมชอบนิทาน เพราะมันสื่ออะไรก็ได้ สองตอนนี้ก็มาจากหนังสือของหลิวยง เช่นกันครับ จากคุณ : beer87 - [ 17 ก.ค. 47 18:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขายดอกไม้ ช่วงเช้า คุณยายอายุประมาณ 50-60 คนหนึ่ง  ยืนหิ้วกระเช้าดอกจำปี   อยู่ในห้องพักผู้โดยสารของสถานีแห่งหนึ่ง เธอเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าสุภาพบุรุษ ที่สวมชุดสูทภูมิฐานมากท่านหนึ่ง   [คุณค่ะ! คุณเป็นลูกค้าคนแรกของวันนี้ ซื้อดอกไม้ซักกำสิ หอมมากน่ะ!] [อืมก็ดี! เท่าไหร่ล่ะ?] เขาพยักหน้าอย่างสุภาพ พร้อมกับมือก็ล้วงลงไปหยิบเงินในกระเป๋า [สามดอก 10 บาท!] เธอยื่นดอกไม้ให้และรอรับเงิน [ขอโทษด้วย! บังเอิญในตัวไม่มีเศษสตังค์เลย ] หาอยู่ตั้งนาน  แม้แต่เหรียญซักอันสองอันก็ไม่มี: [มีแต่แบงค์พันสองใบ ขอโทษด้วยจริงๆ ] พูดจบก็เตรียมตัวเดินทาง [คุณผู้ชาย! ไม่เป็นไรดอก อย่างน้อยๆ  คุณนั้นมีความตั้งใจจริงที่จะซื้อดอกไม้แล้ว  จำปี 3 ดอกนี้  ขอมอบให้คุณก็แล้วกัน]  คุณยายยื่นดอกจำปี  3 ดอกไปตรงหน้าเขาอย่างเบามือ กลิ่นหอมจางๆ ที่สดชื่น ลอยมาปะกับจมูกของเขา [แต่ว่าแต่ว่า] กระทันหันเช่นนี้ ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร     สายตาของคนอยากรู้อยากเห็น  จ้องมองมาทางพวกเขามากขึ้น   [คุณผู้ชาย! คุณมีความจริงใจที่จะซื้อดอกไม้ บังเอิญว่าไม่ค่อยสะดวกเท่านั้น  ฉันก็ไม่มีปัญญาทอนเงินให้   ขอให้คุณกรุณารับความจริงใจจากฉันบ้าง ได้ไหม?] มือของคุณยายสั่นเล็กน้อยกลางอากาศ  ดอกจำปีสีเหลืองสดสามดอกนั้น  ก็สั่นไหวไปมาอยู่ตรงหน้าเขา   เขาไม่รู้จริงๆ ว่าเขาควรยื่นมือของเขาออกไปหรือไม่ [คุณค่ะ!] เด็กนักเรียนหญิงใส่แว่นตาคนหนึ่ง ส่งเสียงเรียกเขาจากข้างหลัง  แล้วชี้ไปที่ธนบัตรสิบบาทตรงพื้น บอกว่า:   [มันตกออกมาจากกระเป๋าของคุณเมื่อสักครู่ ] พูดจบก็หยิบมันขึ้น แล้วส่งให้แก่เขา [อ้อ] เขาลังเลเล็กน้อย  สุดท้ายก็รับ 10 บาทนั้นมา แล้วยื่นให้คุณยาย   [ขอบคุณ!  ดอกไม้สามดอกนี้ ก็ยังเป็นของคุณเหมือนเดิม!] ใบหน้าของคุณยายยิ้มขึ้น ดุจดั่งบุปผาแรกแย้ม สายตาที่อยากรู้อยากเห็นกลุ่มนั้น  สุดท้ายก็ได้ละจากไปพร้อมกับความพอใจ   มีแต่ผมคนเดียวเท่านั้น ที่เมื่อสักครู่พอดียืนอยู่ที่มุมๆ หนึ่ง ตรงข้ามโต๊ะประชาสัมพันธ์  แล้วมองเห็นเด็กนักเรียนหญิงคนนั้น  แอบหยิบธนบัตร 10 บาทใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง แล้วไปโยนไว้ข้างหลังสุภาพบุรุษท่านนั้น ตอนนี้เป็นอีกหนึ่งตอนที่ประทับใจ (หลิวยง เช่นกัน) สมัยที่พวกผมจัดค่ายบ่อย ๆ จะเอาเนื้อความเรื่องนี้ ไปเล่นเป็นละครสั้น ๆ เป็นคติประจำวันให้น้อง ๆ ชาวค่าย ดูกันแทบทุกค่าย คุณละครับ ชอบไหม จากคุณ : beer87 - [ 17 ก.ค. 47 18:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หยุดเรียนไม่ได้ รัฐนิวยอร์คเป็นเมืองอยู่ในโซนหนาว เพราะฉะนั้นในฤดูหนาว จึงมักจะมีหิมะตกหนักอยู่บ่อยๆ  เกล็ดหิมะที่ตกลงมาปะทะกับใบหน้า หนาวเสียจนลืมตาลำบาก  แม้แต่ตอนหายใจ ก็ยังมีสิทธิ์กลืนเอานำ้หิมะที่เย็นเฉียบลงไปด้วยเลย  บางครั้ง เมื่อคืนวานท้องฟ้ายังแจ่มใสอยู่เลย  วันรุ่งขึ้นเปิดผ้าม่านดู ข้างนอกกลับมีหิมะตกหนาเป็นฟุตเสียแล้ว  ถึงขนาดประตูเปิดไม่ออกเลยทีเดียว   เจอกับสภาพเช่นนี้  ตามบริษัทห้างร้าน ก็มักจะหยุดทำ งาน โรงเรียนก็จะประกาศหยุดเรียนโดยผ่านการออกอากาศ แต่ส่วนที่ทำให้ผู้คนทั้งหลายไม่เข้าใจก็คือ   มีเพียงโรงเรียนประถมศึกษาของรัฐ  ที่ต่อให้หิมะจะตกหนาถึงขนาดก้าวเท้าไม่ขึ้นแล้ว ก็ยังคงไม่ยอมปิดสอน  จะเห็นได้ว่า รถโรงเรียนสีเหลือง จะคอยรับส่งเด็กนักเรียนขึ้นๆ ลงๆ อยู่ข้างทางอย่างแสนจะลำบาก  คุณครูอาจารย์ทั้งหลาย  ตั้งแต่เช้า ปากก็พ่นควันขาว มือก็ถือพลั่ว   ค่อยๆ ตักหิมะที่กองรอบๆ ข้างรถตัวเองออก แล้วค่อยๆ ขับไปโรงเรียนอย่างระมัดระวัง สถิติการหยุดเรียน เพราะพายุหิมะที่รุนแรงมาก  ของโรงเรียนประถมศึกษาของรัฐนั้น  ในระยะเวลา 10 ปี พึ่งมีเพียง 7 ครั้งเท่านั้น ช่างเป็นเรื่องที่เข้าใจยากเสียกระไรนี่   จำเป็นด้วยเหรอ ในวันที่แม้แต่ผู้ใหญ่ ยังไม่ต้องไปทำงาน แต่เด็กๆ  กลับต้องไปโรงเรียน?   คุณครูของโรงเรียนประถม ก็มิโชคร้ายไปหน่อยหรือ? เพราะฉะนั้น ทุกครั้งที่หิมะตกหนัก  แต่ทางโรงเรียนไม่ยอมประกาศหยุดเรียน ก็จะมีแต่ผู้ปกครองโทรศัพท์ไปด่า  แต่ที่น่าพิศวงก็คือ  ทุกคนที่โทรศัพท์ไปด่า จะมีปฏิกริยาที่เหมือนกันหมด คือ โทรไปต่อว่าอย่างดุดัน โมโห แต่ก่อนจะวางสาย กลับขอโทษขอโพยเต็มที่  แล้ววางสายลงด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า สาเหตุก็คือ ทางโรงเรียนจะบอกกับผู้ปกครองว่า: ในเมืองนิวยอร์คนั้น มีเศรษฐีร้อยล้านอยู่มากมาย แต่ก็มีครอบครัวที่ยากจนอยู่ไม่น้อย  สำหรับผู้ยากจนนั้น ไม่มีปัญญาเปิดเครื่องทำความร้อน  ไม่มีปัญญาหาอาหารเที่ยงกิน  สารอาหาร วิตามิน ที่เด็กๆ พอจะได้รับ  ก็ล้วนมาจากโครงการอาหารกลางวันฟรี  ที่ทางโรงเรียนจัดให้ (บางคนยังตักเผื่อไปเป็นอาหารเย็นที่บ้านอีกต่างหากด้วย) ถ้าโรงเรียนปิดหนึ่งวัน เด็กที่ยากจนก็ต้องทนหนาว ทนหิวหนึ่งวัน   เพราะฉะนั้น คุณครูทุกคนจึงยอมลำบากกันเอง โดยไม่ยอมให้โรงเรียนต้องปิด   อาจจะมีผู้ปกครองแย้งว่า: ทำไมไม่ให้เด็กที่ร่ำรวยอยู่กับบ้าน  แล้วให้เด็กที่ยากจน ไปใช้เครื่องทำความร้อน และไปรับอาหารกลางวันที่มีคุณค่าของทางโรงเรียนกันเองล่ะ คำตอบของทางโรงเรียนคือ:   เราไม่ต้องการให้เด็กนักเรียนที่ยากจน  รู้สึกว่าตนกำลังรับการสงเคราะห์อยู่  เพราะว่าข้อบัญญัติสูงสุดของการให้ทานคือ  ต้องรักษาให้กับเกียรติผู้รับ เรื่องนี้ ก็หลิวยงหละครับ ท่านผู้อ่านชักจะชอบ หลิว ยง เหมือนผมหรือยัง นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมประทับใจมาก จะเป็นเรื่องพี่เรื่องน้องกับเรื่องต่อไปนี้ แล้วเดี๋ยวผมจะหาเรื่องที่ไม่ใช่คุณหลิวยงเขียน มาให้อ่านกันบ้าง อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ อ้อ ทั้งหมดนี่ผมแปลตั้งแต่ยังเด็ก ๆ แล้วตอนนี้ก็ขี้เกียจเกลาใหม่ เอาลงทั้งดุ้นเดิม ๆ นั่นแหละ ไม่ว่ากันนะครับ จากคุณ : beer87 - [ 17 ก.ค. 47 18:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบใจ ที่ยอมรับความช่วยเหลือจากฉัน เสี่ยวเจินจะไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว ทุกคนที่ได้ยินข่าวนี้  ต่างคิดว่า:  เธอจะเอาอะไรไปเรียน  คุณพ่อเพิ่งจะเสีย  ได้ข่าวว่าใช้เงินที่สะสมไว้จนหมดเลยไม่ใช่หรือ   [ได้ยินว่าเธอค่อนข้างจะขัดสนน่ะ ให้ฉันช่วยอะไรมั๊ย?] [ฉัน มีเงินสะสมอยู่ไม่น้อย  ให้เธอยืมแล้วทีหลังค่อยใช้คืนให้ฉันก็ได้นี่! ] [ถ้าเธอเกรงใจ งั้นก็คิดดอกเบี้ยด้วย ทีหลังค่อยใช้คืนทีเดียวเป็นไง!? ] เพื่อนรักหลายคน ต่างก็ต้องการช่วยเหลือเขา แต่ก็ถูกเสี่ยวเจินเบรคกลับมา: [พวกเธอรู้ได้ไงว่าเราร้อนเงิน เราไม่ได้ร้อนเงินซักหน่อย เรามีวิธีของเราเอง ] นี่แหละ นิสัยของเสี่ยวเจินหละ ต่อให้ต้องอดตาย ก็ไม่ยอมแบมือขอใคร   เพื่อนๆ แต่ละคนต่างก็จนปัญญา มีแต่เสี่ยวหยังเท่านั้น ที่ไม่เพียงไม่ช่วยเหลือเสี่ยวเจิน  มิหนำซ้ำยังขอให้เสี่ยวเจินช่วยเสียอีก   [เสี่ยวเจิน!  ได้ข่าวว่าระยะนี้  อเมริกาจะมีหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยาออกใหม่เยอะ  เธอพอจะช่วยมองๆ  ให้ฉันหน่อยได้ไหม?  ฉันไม่สนใจราคา ขอให้ดีเป็นซื้อ!  ยิ่งเยอะยิ่งดีแล้วก็ช่วยส่งมาให้ฉันทาง AIR MAIL ด้วย ]   เสี่ยวหยังส่งเงินสองพันดอลล่าร์   ไว้ในมือของเสี่ยวเจิน: [แต่ขอให้เธอช่วยส่งชื่อหนังสือให้ฉันก่อนน่ะ ให้ฉันเป็นคนตัดสินใจเอง ว่าจะซื้อหรือเปล่า ] เสี่ยวเจินเห็นด้วยโดยดี  พร้อมกับ เมื่อได้รับความไว้วางใจจากผู้อื่น ก็ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด  หลังจากไปถึงได้ไม่นาน ก็ส่งข้อมูลเกี่ยวกับหนังสือใหม่ๆ มาให้เสี่ยวหยังมากมาย   แต่ที่น่าเสียดายก็คือ  หนังสือพวกนั้น เสี่ยวหยังไม่เห็นจะพอใจสักเรื่อง  แต่เรื่องราวความเป็นอยู่ของเสี่ยวเจิน ที่เล่าอยู่ในจดหมายที่แนบมาด้วยนั้นนี่ซิ มักเป็นข้อความสำคัญ ที่เสี่ยวหยังคอยเอาไปบอกกล่าวให้พวกเพื่อนๆ ฟังเสมอ สองปีต่อมา เสี่ยวเจินสำเร็จการศึกษา กลับมาบ้าน พอลงจากเครื่องบินปุ๊บ เสี่ยวเจินก็บ่นว่าเสี่ยวหยังทันที: [ส่งชื่อหนังสือมาให้ตั้งเยอะ ทำไมถึงไม่เอาซักเล่ม?] เสี่ยวเจินหยิบเอาเงิน สองพันดอลล่าร์ ออกมาส่งคืนให้เสี่ยวหยัง ยิ้มแล้วพูดว่า: [แต่พูดตามตรงน่ะ  ตอนที่เราเพิ่งไปถึงใหม่ๆ แล้วยังไม่ได้งานทำ สองพันดอลล์ของเธอนี่น่ะ ช่วยฉันไว้เยอะเลยจริงๆ !] เพื่อนๆ ทั้ง 4 คนยิ้ม แล้วก็ฉวยเอาตอนที่เสี่ยวเจินไม่ทันสังเกตุ   ต่างคนต่างหยิบเอา 500 ดอลล่าร์ที่เป็นของตัวเอง ไปจากมือของเสี่ยวหยัง ***  ให้เขา โดยไม่ทำให้เขารู้สึกว่ากำลังรับ ช่วยเหลือเขา โดยที่เคารพเขาอย่างสูงสุด นี่เป็นศิลปะของการช่วยคน   และนับเป็นความงดงาม ของความรักความเมตตา กลับมาอ่านทีไร ก็ยังอดขนลุกไม่ได้ ทำไมต้องขนลุก ผมก็ไม่รู้ อ่านสำนวนเก่า ๆ ของตัวเองแล้วรู้สึกว่า ยังติดกลิ่นอายต้นฉบับจีน ๆ อยู่มาก ถ้ามีโอกาส ก็อยากจะนำมาขัดเกลาอีกสักหน่อย ไว้ก่อนละกัน พอจะเป็นเรื่องพี่เรื่องน้องกับเรื่องข้างบนได้ไหมครับ จากคุณ : beer87 - [ 17 ก.ค. 47 18:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สุดสัปดาห์นั้น แม่ ยังคงนอนอยู่เช่นนั้น ตาทั้งสองพริ้มหลับ ปลายริมฝีปาก  ทิ้งรอยของความเหงา ความเดียวดาย  หุ้ยหย่าค่อยๆ จัดชายเสื้อ ที่เรียบร้อยดีอยู่แล้วของแม่ป่วยมาตั้งนานแล้ว  ไม่รู้ทำไม วันนี้ถึงมีสติดีเอามากๆ เลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องน้อย  ก็จำได้อย่างละเอียดละออ ดวงตาเหม่อมองไปยังท้องฟ้าที่เวิ้งว้าง ในปากก็บ่นพึมพำไม่ขาดสาย   หุ้ยหย่าแอบร้องทุกข์อยู่ในใจ ตายแล้ว  ลองยกนี้เข้าไป เมื่อไหร่จะจบจะสิ้นกันละทีนี้ ?  พยายามบอกใบ้โดยการดูนาฬิกาข้อมือ ครั้งแล้วครั้งเล่า  ไม่ใช่ว่ามีนัดพิเศษอะไรหรอก ก็วันสุดสัปดาห์นี่!  จะให้อยู่ฆ่าเวลาในโรงพยาบาลนี่น่ะหรือ ? แล้วคอยนั่งฟัง [เครื่องบันทึกเสียง] ที่กลอซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนี้เนี่ยน่ะ?  อีกอย่างนึง  คืนนี้น่าจะเป็นเวรของตั่วซ่อมาเฝ้า  นี่ก็ห้าโมงกว่าแล้ว พูดถึงเรื่องผลัดกันเฝ้าแม่ทีไร หุ้ยหย่าเป็นต้องเดือดทุกที แม่น่ะเป็นของทุกคน คำพูดสละสลวยน่ะ ใครก็พูดเป็น  รอจนโทรศัพท์ไป เดี๋ยวก็ติดงานบริษัทบ้าง  เดี๋ยวก็ลูกกำลังสอบบ้าง เหตุผลข้ออ้างเยอะแยะ จนสุดท้ายก็เล่นง่ายๆ : [แหม่! แม่น่ะรักเธอที่สุด  เธออยู่เป็นเพื่อนแม่อีกสักหน่อยสิ!] อะไรน่ะ! จะใช้คำพูดคำเดียว ปัดหน้าที่รับผิดชอบออกไปเลยเนี่ยน่ะ? [เป็นอะไร? มีธุระเหรอ?]  ในที่สุดสายตาของแม่ ก็ลงมาจับอยู่ที่ใบหน้าของเธอจนได้ [เปล่า คือเอ่อ ] ถึงแม้ว่าจะไม่ปรารถนาอยู่เต็มอก แต่ก็ยังหวั่นๆ   [มีธุระก็ไปจัดการซะเถอะ เฮ้อ ] คุณแม่ถอนหายใจยาวๆ  ร่างที่ตอนแรกลุกขึ้นมานั่งอย่างสดชื่น  ก็ทรุดลงกับเตียงอย่างหมดแรงอีกครั้ง   แหม รอมานานแล้วคำนี้ หุ้ยหย่าหิ้วกระเป๋าถือขึ้น แล้วก็เดินออกไป   [หุ้ยหย่า!] ใจเต้นตุบตับ อย่าเกิดเรื่องอะไรอีกล่ะ [อะไร?] ปล่อยห้วนๆ ออกมา [ไม่มีอะไร ไปเถอะ! อย่าเที่ยวดึกนักน่ะ!]   รีบๆ จ้ำเท้าเดินออกไปเร็วๆ  รู้สึกเหมือนกับว่า ข้างหลังจะมีเสียงถอนหายใจเบาๆ ยาวๆ ลึกๆ   ทีหนึ่ง คลับคล้ายคลับคลาว่า ได้ยินเสียงถอนใจเบาๆ  ยาวๆ ลึกๆ นั่นอีก [ แม่ ] อยากจะพูดอะไรซักหน่อย แต่มันจุกอยู่ที่ลำคอ หุ้ยหย่าจึงเดินเข้าไปนั่งลงใกล้ๆ แม่ [หุ้ยหย่า อย่าเหม่อซิ  เติมกระดาษลงไปอีกหน่อย จะดับอยู่แล้ว ไฟที่จุดอยู่นี้  เอาไว้ให้อาม๊าลื้อใช้ระหว่างทางน่ะ จะดับไม่ได้]  อาซิ้มที่ถูกเชิญมาช่วยแนะนำพิธีศพที่บ้านสั่ง   หุ้ยหย่ารีบโยนกระดาษเงินกระดาษทองลงไปอีกกำใหญ่ๆ มองเหม่อไปในกองไฟ เห็นกระดาษเหล่านั้น ค่อยๆ หดตัว บิดเบี้ยว กลายเป็นสีดำ เรื่องนี้ เศร้าครับ แต่ก็หักมุมเหมือนกัน ไม่ใช่คุณหลิวยงแล้วหละ จากหนังสือของไต้หวันเหมือนกัน ต้นฉบับหายหมดแล้ว ต้องไปหาซื้อใหม่ ใกล้เดือนสิงหาแล้ว เอามาลงให้อ่านแก้เหงา จากคุณ : beer87 - [ 17 ก.ค. 47 18:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จงอย่าคิดได้ ในสิ่งที่ไม่ได้จ่ายให้กับมัน สมัยก่อน มีคนยากจนอยู่คนหนึ่ง ด้วยความยากจน จึงต้องไปเป็นคนใช้ให้กับผู้อื่น นายจ้างได้ให้เสื้อที่ทำด้วยผ้าหยาบๆ แก่เขาตัวหนึ่งเป็นค่าจ้าง เมื่อคนยากจนคนนี้ได้รับเสื้อตัวนี้ เขาก็สวมใส่มันอยู่บนตัว มีนักบวชในลัทธิบูชาไฟคนหนึ่งเมื่อเห็นเข้า ก็พูดกับเขาว่า: “ท่านเป็นผู้ประเสริฐ จะสวมใส่เสื้อผ้าหยาบๆ เช่นนี้ได้อย่างไรกัน ข้าพเจ้าจะสอนวิธีให้ได้มาซึ่งเสื้อผ้าชั้นหนึ่งให้แก่ท่าน” เมื่อคนยากจนได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจ คอยฟังคำชี้แนะจากนักบวชด้วยความนอบน้อม พราหมณ์คนนี้ก็ได้จุดไฟขึ้นต่อหน้าของเขา แล้วบอกแก่เขาว่า: “ตอนนี้ท่านจงถอดเสื้อหยาบๆ ของท่านตัวนั้นออกมา แล้วโยนมันลงไปยังไฟกองนี้ รอจนไฟมอดหมดแล้ว ท่านก็จะได้เสื้อผ้าชั้นหนึ่งทันที คนยากจนก็ถอดเสื้อออกแล้วโยนเข้าไปในกองไฟ แล้วก็สวดมนต์ภาวนาคู่กับนักบวชคนนั้น รอจนไฟมอดดับหมดแล้ว พวกเขาก็เข้าไปหาเสื้อผ้าแสนสวยที่พวกเขารอคอยในกองขี้เถ้านั้น แต่ นอกจากขี้เถ้า กับขี้เถ้า พวกเขาก็ไม่พบเห็นอะไรอีกเลย ฟังดูแล้ว รู้สึกคุ้นๆ บ้างไหม? เรื่องนี้มาจากรวมนิทานสอนใจ เป็นความชอบส่วนตัวของผมเอง ผมว่า มันเหมือนคนซื้อหวยไหมนะ ไม่รู้สิ ผมว่ามันยังเปรียบได้อีกหลายอย่าง ท่านใดคิดว่าเปรียบเป็นอะไรได้บ้าง ก็ลองโพสต์ออกความเห็นนะครับ วันนี้พอแค่นี้ก่อน คงอ่านกันไม่ทันแล้ว ชอบเรื่องไหน ขอความเห็นด้วยนะครับ จากคุณ : beer87 - [ 17 ก.ค. 47 18:56:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เราชอบเรื่องให้โทรทัศน์นะ ทำให้คิดถึงแม่มาเลย แต่ก็ชอบโดยรวมเกือบทุก ๆ เรื่องค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่เอามาให้อ่าน จากคุณ : iamalone - [ 17 ก.ค. 47 19:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบเรื่องโทรทัศน์เหมือนกันค่ะ จากคุณ : Auntie DEE - [ 17 ก.ค. 47 20:12:19 A:221.187.5.120 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบประโยคนี้ครับ "ให้เขา โดยไม่ทำให้เขารู้สึกว่ากำลังรับ ช่วยเหลือเขา โดยที่เคารพเขาอย่างสูงสุด นี่เป็นศิลปะของการช่วยคน   และนับเป็นความงดงาม ของความรักความเมตตา" จากคุณ : รมย์ บุริน - [ 18 ก.ค. 47 07:52:22 A:128.82.215.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วจะกลับมาอ่านนะคะ เดี๋ยวต้องออกไปนอกบ้านแป๊บน่ะค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 18 ก.ค. 47 09:52:35 A:202.133.169.122 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบเรื่องโณงเรียนในนิวยอร์คมากที่สุด แต่ชอบอ่านทุกเรื่องเลย ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : scottie - [ 18 ก.ค. 47 12:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13    แต่ละเรื่องนี่ดีจริงๆ ลึกซึ้งมากค่ะ จากคุณ : Licht (Miran) - [ 19 ก.ค. 47 15:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณค่ะที่แปลมาให้อ่าน ชอบเรื่องโรงเรียงในนิวยอร์ค กับเรื่องฝากเพื่อนซื้อหนังสือน่ะค่ะ จากคุณ : ทินา - [ 20 ก.ค. 47 13:16:46 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ดีครับ จากคุณ : โกแกง - [ 21 ก.ค. 47 02:28:59 A:202.183.135.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 จงอย่าคิดได้ ในสิ่งที่ไม่ได้จ่ายให้กับมัน --  เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ค่อยจะ "อิน" เท่าไรห่นัก   แต่ที่เหลือ  ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ  สื่อความหมายได้ดีมาก   ชอบเรื่อง 3 ดอก 10  มากเลย.. วัดใจกันไปเลย จากคุณ : sLitHeriNe (sLitHeriNe) - [ 22 ก.ค. 47 22:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มันวัดใจอารายยังงัยหว่า จากคุณ : beer - [ 27 ก.ค. 47 10:29:03 A:202.57.173.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขนลุกเหมือนกัน  เมื่ออ่านตอนจบของเรื่อง.."ขอบใจ ที่ยอมรับความช่วยเหลือจากฉัน " จากคุณ : ง้ามก้น (คิวซีอีมา) - [ 27 ก.ย. 47 22:56:39 ]