วันนี้ตื่นมาแต่เช้า…..จริงๆก็ไม่เช้าแล้วละ
แต่มันก็จัดว่าเช้าสำหรับคนที่นอน เมื่อแสงแดดแรกแย้มมาละน่า
ทำไงได้…..หลงใหลไปกับโลกกลางคืนที่เงียบสงบแล้ว
จะคิดจะเขียนอะไร ก็ผุดขึ้นมาเหมือนกับ พรายน้ำ

ในขณะที่ว่ากำลังจะพิมพ์เกี่ยวกับ การสื่อสารกับธรรมชาติ
ก็เกิดคำถามเกี่ยวกับความรู้สึกถึงความมืดกับความสว่างขึ้นมาแทน
เปลี่ยนหัวข้อโดยฉับพลันอีกแล้ว….แต่เอาเถอะ…คราวหน้าค่อยมาว่าถึง
การสื่อสารกับธรรมชาติละกัน ตอนนี้ขอคุยกับกลางคืน และกลางวันก่อนละกัน

ระหว่าง กลางคืนกับกลางวัน อันไหนเป็นที่น่าชื่นชอบมากกว่ากัน
สำหรับผม ถ้าจะให้เลือกกลางวันกับกลางคืน
มันช่างยากเย็นเหมือนกับการเลือกดินเนอร์กับสาวสองคนสองแบบ
สาวหนึ่งเต็มไปด้วยความสดใส อีกสาวหนึ่งเต็มไปด้วยความลึกลับ

ช่วงกลางวัน เป็นช่วงที่โลกได้แสดงถึงความมีสีสันของตัวมันเอง
ความสวยงาม ของสิ่งรอบตัว จากแสงแดด เดียวกัน ที่สะท้อนถึงสีมากมายที่แต่ต่าง
สี่เขียวของต้นไม้ สีฟ้าของท้องฟ้า ความสวยงามของสีสันที่มาพร้อม
กับเสียงต่างๆมากมาย ทั้งเสียงไพเราะจากธรรมชาติ เสียงวุ่นวายของผู้คน
ทั้งๆที่ช่วงกลางวัน เป็นช่วงแห่งความสดใสกระตือรือร้น
ผมกลับหลงใหลไปกับยามค่ำคืน

ช่วงกลางคืนนี่ดีนะ…….ถึงแม้มันจะแวดล้อมไปด้วยความมืดที่
เคยกลัวเมื่อยามที่เป็นเด็ก……ซึ่งตอนนี้ก็คิดได้ว่าจะกลัวไปทำไมหว่า
ณ เวลานี้กลับชอบเวลากลางคืน ที่สามารถมอบความสงบเงียบที่แท้จริงให้ได้

ความเงียบในช่วงเวลากลางวันไม่อาจเทียบได้กลับความเงียบยามสนธยาเลย
มันเป็นความเงียบในความเงียบ เป็นความเงียบที่ไม่อึดอัด เงียบแบบสบายใจ
เป็นความเงียบที่ทำให้ได้ยินเสียงของความเงียบ….อืม…..จะอธิบายอย่างไรดี
กับคนที่เคยอยู่กับความเงียบยามค่ำคืนจะรู้ว่า เสียงของความเงียบเป็นอย่างไร
มีเสน่ห์มากแค่ไหน

เมื่อใดที่ได้อยู่ในความมืดที่มาพร้อมกับความเงียบ มันเหมือนกับการได้อยู่กับตัวเอง
เหมือนกับเป็นช่วงเลาเดียวที่ได้ ได้สัมผัสไปกับความลึกลับ
กลมกลืนไปกับธรรมชาติ เหมือนกับไร้ตัวตน…….
ไม่มีคนอื่น ไม่มีตัวเรา ว่าไปนั่น -_-“

ถึงตอนนี้แล้ว ระหว่างกลางคืนกลับกลางวัน ชอบแบบไหนมากกว่ากันละ
แต่นะ…ถ้าเลือกที่จะนอน ผมยังเลือกที่จะนอนในเวลากลางคืนมากกว่า
กลางวันมันแสบตา…หึหึ

ปล.ทำไมมาลงท้ายที่การนอนละ……งงวุ้ย