เรื่องสั้นนี้ได้แรงบันดาลใจจากชีวิตจริงของเพื่อนคนหนึ่ง ที่ท่องอยู่ในไทมุงค่ะ

"แม่งูเอ๋ย ...เอ๋ย กินน้ำบ่อไหน กินน้ำบ่อโศก
โยกไปโยกมา
แม่งูเอ๋ย...เอ๋ย
กินน้ำบ่อไหน กินน้ำบ่อทราย
ย้ายไปย้ายมา
แม่งูเอ๋ย..เอ๋ย
กินน้ำบ่อไหน กินน้ำบ่อหิน
บินไปบินมา
ให้ฉันกินตรงไหน กินหัวกินหาง
กินกลางตลอดตัว
(จากหนังสือบ้านย่อไผ่ สรศัลย์ แพ่งสภา)

เสียงเด็ก ผู้ใหญ่ ร้องตอบกันไปมา ตัวเล็กๆหางแถวคอยวิ่งตามตัวโต หัวแถวโยกไปโยกมา หางแถวพลอยส่าย ถึงตอนท้าย แม่งูกางแขนปกป้องลูกแถวส่วนหางก็สะบัดไปมา บ้างล้มตามแรงดึงของเพื่อน คนเชียนร์ยืนหัวเราะร่า สนุกสนานกันไป ทั่วลานดินขนาดย่อมหน้าอาคารเรียนไม้สองชั้นหลังเก่า

ด้านหนึ่งของสนาม คุณครูหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งช่วยกันจัดอาหารกลางวันใส่ถาดหลุม เรียงซ้อนกันไว้บนโต๊ะ ส่วนหนึ่งแบ่งแยกอุปกรณ์การเรียนหนังสือ ที่มีผู้คนฝากมาจากกรุงเทพฯ ม่อนเป็นคนหนึ่งที่จัดของอยู่ตรงนั้น

ปีนี้เป็นปีแรกที่ม่อนกับเพื่อนอีก 9 คน จากกรุงเทพฯและพิษณุโลกตกลงปลงใจขึ้นมาแบ่งปันที่โรงเรียนประถมห่างไกลความช่วยเหลือจากราชการแห่งนี้ เสื้อหนาว อุปกรณ์การเรียนของเล่น ได้รับจากเพื่อนคือเปา้หมายที่พวกเขานำมาให้กับเด็ฏๆที่นี่ บางคนในกลุ่มไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน เพราะเป็นเพื่อนผ่านอินเตอร์เน็ต

การมาครั้งนี้บ้างก็ต้องการหลบหลีกความวุ่นวายของสังคมเมือง บ้า่งทำเป็นกิจกรรมประจำปี สำหรับม่อนแล้ว เขาตัดสินใจเดินทางมากับคณะเพื่อนใหม่ ส่วนหนึ่งเพราะชื่นชมกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่มีพลังความคิดที่ดี แต่ละคนต่างที่มา่ หลากหลายพื้นฐานชีวิต แต่ทั้งหมดมีอะไรบางอย่างที่คล้ายกัน

"เอ้า เด็กๆ เข้าแถวรับอาหารได้แล้วค่ะ"

เสียงคุณครูเรียกสมาชิกตัวน้อยที่ยืนเรียงรายรวมกับพี่สาวพี่ชายที่มาเยือน ดึงให้ทุกคนหันมาสนใจกับกลิ่นอาหารและขนมหอมกรุ่น ม่อนกับเพื่อนอีก 2 คน ช่วยกันส่งถาดอาหารให้เด็ก กลุ่มเพื่อนและครู

"หลังอาหารแล้ว เราแจกของให้เด็กๆแล้วส่งพวกเขากลับบ้านได้แล้วล่ะ วันนี้วันเสาร์บางคนต้องช่วยงานครอบครัว"
หัวหน้าทีมซึ่งเป็นคนพิษณุโลกบอกกับเพื่อนพ้อง

"แล้วไปไหนต่อคะ"

"ตามโปรแกรม เข้าพักอุทยาน พรุ่งนี้เดินทางกลับครับ"

กิจกรรม 2 วัน 1 คืน ผ่านพ้นไปด้วยความอิ่มอกอิ่มใจของผู้มาเยือน และความดีใจ สุขใจของคนท้องถิ่น ม่อนรู้สึกว่าพลังใจจากสิ่งที่เขาได้รับคงช่วยให้ทุกวันของการทำงานผ่านไปอย่างสงบขึ้น เวลาที่ต้องตื่นเช้า เดินทางฝ่าการจราจร เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกเืบื่อหน่ายจนเกินไป ทำงานในหน้าที่ด้วยความหวัง มีเป้าหมายเพื่มขึ้น อย่างน้อยกิจวัตรประจำวันของตัวเองอย่างการหลีกเลี่ยงกล่องโฟม การใช้กระดาษหน้าเดียว อาจมีค่ากับคนอื่นที่อยู่ห่างไกล มิใช่เพียงเพื่อนประโยชน์ของตัวเองหรือผลที่ยังมองไม่เห็น

3ปีนับจากออกจากรั้วนนทรี ม่อนเข้าทำงานธนาคารตามสาขาที่เรียนมา ทุกครั้งที่มีโอกาสจึงกลับไปร่วมกิจกรรมกับเพื่อนชมรมอนุรักษ์เสมอ แม้บทบาทและเวลาที่มีให้จะน้อยลงไปตามความจำเป็นของชีวิต ด้วยความเชื่อมั่นว่า ทุกคนทีมีโอกาส ไม่มากก้น้อยแล้วแต่บทบาท หน้าที่ ทุกคนจะยังเป็นกำลังน้อยๆของแผ่นดิน ที่ทั้งรอโอกาสและดำเนินพฤติกรรมผลักดันในสิ่งที่ถูกต้องเหมาะสม มอบสิ่งดีงามให้สังคม

ม่อนรู้ดีว่า ชีวิตไม่ใช่อุดมคติ สิ่งที่ทำได้เพียงพยายามอยู่ใกล้ธรรมชาติมากที่สุด ตั้งแต่เรื่องการกิน รวมทั้งยอมเปิดกว้างรับความคิดเห็นของผู้อื่น จนกระทั่งได้มารู้จักกับเพื่อนทางอินเตอร์เน็ตกลุ่มนี้

ความอิ่ใจ สุขใจ ที่ได้รับจากการไปพิษณุโลกครั้งนี้ ทำให้ปีถัดมามีการกระจายข่าวกว้างขึ้น ผู้คนมากขึ้น รวมทั้งตัวเขาเองก็ร่วมทีมเหมือนเคย จากปีที่ 1... ที่ 2...และเรื่อยไป

เขาเพียงคิดว่า สิ่งที่พยายามดำเนินชีวิตไป เป็นหนึ่งที่ช่วยให้อุดมการณ์ของเขายังคงอยู่ในตัว ไม่หลงลืมความตั้งใจ ที่จะช่วยเหลือสังคมด้านอนุรักษ์

เปลวไฟกองใหญ่ส่องแสงสว่างทั้งโรงเรียนเล็กบนดอยสูง กว่า50ชีวิตที่เดินทางมาครั้วนี้รายล้อมอยู่เป็นวงใหญ่ สลับเด็กๆในท้องถิ่น ปีนี้พวกเขาตั้งใจพักแรมที่โรงเรียนและมีกิจกรรมกลางคืน เด็กๆสนุกสนานกับการร้องเพลง เต้นท่าแปลกๆที่ผู้มาเยือนแสดง ตื่นเตินกับการประมูลของที่บางคนทำขึ้นเอง บางคนซื้อหามา เพื่อเก็บรายได้ไว้เป็นกองทุนปีต่อไป

ม่อนมองเด็ฏน้อยโบกมือลาอยู่หน้าโรงเรียน กลางแดดอุ่นยามสาย รอยยิ้มนั้นคือแรงใจให้เขามุ่งมั่นต่อไป ในเส้นทางชีวิตระหว่างความฝันกับความจริง นักเขียนรุ่นใหญ่ ชาติ กอบจิตติ เคยเขียนไว้ว่า

"ถ้าเราตั้งใจจะไปไหน เราควรเดินวันลัก้าวสองก้าว เดินทุกวันมันคงจะถึงนะ หรือถ้าเดินไม่ถึง..เราก็ยังได้ภูมิใจว่าชีวิตนี้เราก็เดินอยู่บนเส้นทางที่เราฝัน อยู่บนทางที่เรามุ่งมั่นที่จะไป ถึงตายกลางทางก็ไม่เสียชาติเกิด.."

กองคาราวานกว่า 13 คันวิ่งตามกันเป็นขบวนยาวไปบนถนนลูกรังมุ่งออกสู่ตัวเมืองใหญ่อีกครั้ง ด้วยความรู้สึกเชื่อมั่นและศรัทธาของผู้ร่วมทีม ที่จะไม่ท้อถอย ไม่ละทิ้งโอกาส ก้าวไปในสิ่งที่ดีๆ ที่แต่ละคนอยากทำ